Στην εκκλησία

[Th1eF`]

παιδία γνωρίζει κάποιος/α την ανάλυση αυτού του ποιήματος?

 

Στην εκκλησία

Την εκκλησία αγαπώ - τα εξαπτέρυγά της,

τ' ασήμια των σκευών, τα κηροπήγιά της,

τα φώτα, τες εικόνες της, τον άμβωνά της.

 

Εκεί σαν μπω, μες σ' εκκλησία των Γραικών·

με των θυμιαμάτων της τες ευωδίες,

με τες λειτουργικές φωνές και συμφωνίες,

τες μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίες

και κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό-

λαμπρότατοι μες στων αμφίων τον στολισμό-

ο νους μου πιαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας,

στον ένδοξό μας Βυζαντινισμό.

 

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[Initiate4]

Δεν γνωρίζω την ακαδημαϊκή ή επι/κή ανάλυση του ποιήματος, αλλά ασχολήθηκα με τον Καβάφη.

Τον εντυπωσιάζει το ''θεαθήναι'', κοινώς το θέαμα.

Στα ποίηματά του δεν παραλείπει να δώσει μερικές φορές υπερβολική μνεία για τις ενδυμασίες, τα 'άμφια' τα βασιλικά αξιώματα, και γενικά τα 'κοσμικά' ...

Το κάνει για να παρουσιάσει αφ' ενός την παρακμή μιας αυτοκρατορίας που ήταν όντως χρυσή, και αφ' εταίρου θέλει συνεχώς να μας θυμίζει ότι η εξωτερική εικόνα μπορεί να μην συνάδει με την εσωτερική.

Κάποιες φορές νιώθω ότι μου θυμίζει αυτή την ιστοριούλα με τα ρούχα του αυτοκράτορα (το γνωστό παιδικό παραμύθι), στο οποίο όλοι θαύμαζαν με μια αφέλεια τα καινούργια πανάκριβα και υπέροχα ρούχα του αυτοκράτορα, ο οποίος αυτοκράτορας στην τελική ήταν γυμνός. ένα παιδί δεν ανέχτηκε άλλο την ειρωνεία και την 'θέλω να εθελοτυφλώ' στάση της μάζας και φώναξε: ΜΑ Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ!!!!

ναι χρειάζεται να 'κατεβούμαι' από τα ύψη που κοιμόμαστε κάποιες φορές...

να σκίζουμε τα άμφια και τους τίτλους και τα εν τύποις (κομφορμισμούς κτλ) για να οδηγηθούμε στην ουσία.

Με θυμώνει μερικές φορές (με εξαίρεση το Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον) που δεν εξιλεώνει και δεν οδηγά ο Καβάφης τους ήρωές του στην κάθαρση. Τους αφείνει να νομίζεουν ότι όλα είναι ο υπέροχα, Ο γλυκός θεούλης, η απαστράπτουσα κοινωνία, η υπέροχη (παρακμάζουσα) αυτοκρατορία κ.ο.κ.

[Phevos]

Συμφωνώ ότι ειρωνεύεται την επιφανειακότητα της σκηνής.