Jump to content

Ζούμε;


 Share

Recommended Posts

Νομίζω οτι το είχα διαβάσει στα βιβλία του Tolkjen και έκτοτε μου έχει μείνει σαν εντύπωση. Για την ιστορία τα βιβλία τα είχα πρωτο-διαβάσει το 1993 , οπότε καμία σχέση με το marketing που ακολούθησε.

 

Στο βιβλίο Silmarilion, λοιπόν, αναφέρει πως κάποια απο τα Ξωτικά (Elves) , μετά απο την αποκαθήλωση του δεντρών του φωτός, επέλεξαν την Μέση Γή , για να συνεχίσουν να ζούν.

 

Αυτά , εν ολίγοις γέρασαν και στο τέλος εποχής τους , ήταν τόσο θλιμένα που κανείς απο τις νέες φυλές δεν μπορούσε να εξηγήσει.

 

Και έρχομαι στην "πραγματικότητα" ( ;;; ) όπου η ηλικιωμένη πλέον ανθρωπότητα, μοιάζει περισσότερο θλιμένη απο την ζωή της παρά ποτέ. Σε ενα κλουβί της καθημερινής της ζωής, αποκομμένη απο το να ΖΕΙ την ΖΩΗ και απλά να επιβιώνει μέσω αυτής.

 

Τίποτα δεν προξενεί ενδιαφέρον και οτιδήποτε υπάρχει γύρω της , έχει χάσει την ουσία και την δύναμη του. Κλεισμενη μέσα σε ενα πλαίσιο κανόνων αλλά και (κυρίως) ηθικών πλαισίων της καθημερινότητας, χάνει αυτό που ονομάζω προσωπικά , ώς "μαγεία" της Ζωής.

 

Εκείνο που ξεφεύγει απο τα μάτια πολλών , ακόμα και αν περάσουν απο δίπλα του. Το ξημέρωμα... το σκυλο που τους κοιτάει την ώρα που φεύγουν απο το σπίτι τους. Την χαρά , κάποιων αγαπημένων ματιών για τον καθένα όταν τους βλέπει μετά απο το τέλος της ημέρας.

 

Έχει "γεράσει" τόσο πολύ η ανθρωπότητα (ειδικά η "πολιτισμένη") που έχασε το νόημα της ζωής και κοιτάει τους γλάρους (όπως τα Elves του Tolkjen) στην θάλασσα , μελαγχολώντας και αναπολώντας , χρονικές στιγμές αθωότητας , θαμπές και εύφορες;

 

Σε κάποιο άλλο post ο φίλος Avaris, είχε μιλήσει για πόνο.... Δεν είναι πόνος... Θλίψη είναι γιατί ζούμε , χωρίς να ζούμε... αφήνουμε και περνάει τον χρόνο, χωρίς να έχουμε αποφασίσει τι θα κάνουμε με αυτόν, έτσι ώστε να αποκτήσει αξία (μόνο για εμάς) και να ζήσουμε πραγματικά το δώρο που μας έχει δοθεί σε αυτόν τον κόσμο.

 

Συγνώμη για το "ρίξιμο" της διάθεσης... αλλά κάποιες σκέψεις ειναι καλό να τις μοιράζεσαι με πολλούς και να τους ακούς μέσα , έστω απο μαύρα στίγματα σε μια φωτεινή οθόνη, μιας και απο κοντά μπορεί και να μην τους μιλήσεις ποτέ, λόγω αδυναμίας θάρρους.

 

Καλησπέρα και Carpe Diem.

Link to comment
Share on other sites

  • Replies 32
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

μηπως δεν ζουμε την ζωη μας οπως εμεις πραγματικα την θελουμε εμεις οι ιδιοι αλλα την ζουμε κατα πως επιβαλουν τα ηθη και τα εθιμα οι κανονες τα πρεπει και τα μη ;

μηπως ασχολουμαστε περισσοτερο με αυτα παρα με την ιδια μας την ζωη ;

μηπως φοβομαστε το τι θα πουν οι γυρω μας αν δεν ζουμε την ζωη μας οπως αυτοι;

μηπως καπου στην πορεια χασαμε το νοημα της υπαρξης μας;

μηπως ...μηπως.....μηπως......

Link to comment
Share on other sites

ΖΩΗ ρε, οχι επιβιωση εγραφε ο τοιχος υπογεγραμμενος απο τους "Αναρχικους".

Και οσοι δεν παλευουν για την επιβιωση τους ζουν;

Μαλλον το αντιθετο.

 

Δυστυχως τωρα πια φιλε Anor, οπως φυσικα θα εχεις προσεξει, τα ξωτικα και οι Νεραϊδες ειναι νεκρα..και οι ελαχιστες προσπαθειες που ισως κανουν για να ερθουν σε επαφη μαζι μας στεφονται απο απολυτη αποτυχια, οχι επειδη κανουν αυτα κατι λαθος, αλλα επειδη μας εχουν λοβοτομησει με το καλημερα.

 

Τα παντα μας οδηγουν σε μια ζωη χωρις συναισθηματα (δεν μιλαω για δεσμευση), τελειως ψυχρη και τελειως προγραμματισμενη και αυτο-ελεγχομενη.

Καπου μεσα μας ομως μπορει να πετανε ακομα οι γλαροι, ομως αν το κανουν ειναι σιγουρο πως μεταναστευουν τωρα πια...Ισως για αυτο η αδικαιολογητη θλιψη

Link to comment
Share on other sites

απο τα 15 χρονια μου και μετα επαψα να ζω , επαψα να ειμαι εγω , αυτο δυστηχος αλλα και ευτηχος , το καταλαβα μετα 19 χρονια , δυστηχος γιατι εχασα 19 χρονια απο την ζωη μου και αυτηχος γιατι δεν ηταν αργα , ειχα τα περιθωρια να ζησω να ειμαι εγω ! τα 19 αυτα χρονια που ειμουν θαμενη ζωντανη μπορω να πω ηταν η συμβιωση μου με ενα ατομο . ακολουθουσα τους κανονες που θεωρουσαν ολοι πως ηταν σωστοι , και πιστευα πως" καπου καποτε "θα ειχα και εγω λιγη χαρα στην ζωη μου ....τα φερνει ετσι ομως ο τροχος της τυχης που ολα αναποδογυριζουν ....ή ερχονται επιτελους στην σωστη τους θεση !ετσι μετα απο 19 χρονια θανατου ( ψυχικου) εγιναν δραματικες αλαγες στην ζωη μου ...αλαγες που ναι μες εχασα την γη κατω απο τα ποδια μου αλλα αλαγες που ηξερα πως θα μπορουσα να ανταπεξελθω , δεν το ειδε ομως ο υπολοιπος "λαος" ετσι , και επεσαν να με συμβουλεψουν ...περασε αυτο και αρχισα να στεκομαι στα ποδια μου δειλα δειλα σαν ενα μωρο που κανει τα πρωτα του βηματα ...και τοτε πλεον αρχησα να ζω , ειμουν αυτη που παντα ειμουν χωρις να καταπιεζω την υπαρξη μου εκανα και κανω ακομα και τωρα αυτο που εγω και μονο εγω θεωρο σωστο ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ...ΖΩ .. τοτε ομως αρχησαν τα μεγαλα και πολλα προβληματα ..ειχαν χασει πια τον ελεγχω πανω μου δεν ειμουν ενα "πιονη"στη σκακιερα της ζωης που το κινουσαν αλλοι !

πολεμουσα και ακομα πολεμαω για να μπορω να ΖΩ ...και πιστεψτε με με παρα πολυ δυσκολια , αλλα δεν το βαζω κατω , γιατι ξερω πως αν λυγισω τωρα θα χαθω και παλι .....θα ειμαι ξανα πεθαμενη αναμεσα στους ζωντανους !

θελει πολυ δυναμη και πολυ κουραγιο να το κανει καποιος αυτο ...ευχομαι μονο στην πορεια της ζωης μου να μην λυγισο να μην καταθεσω τα οπλα ........

Link to comment
Share on other sites

Την ....φιλοσοφία της Λάτιν Σαπουνόπερας και της Κονσουέλο την ξέρετε?

 

Είναι η φιλοσοφία των Λατινοαμερικάνικων κρατών.....θα πίστευε κανείς πως είναι στην πρώτη δεκάδα των πιο ευτυχισμένων κατοίκων?

 

Ε λοιπόν η Σάλσα όπως φαίνεται κάνει θαύματα.... τουλάχιστον , πολύ περισσότερο απο τα....μπουζούκια...

 

*******************************************************************************

 

Η ευτυχία δεν συμβαδίζει με την οικονομική ευημερία

--------------------------------------------------------------------------------

 

Σα 15/7/2006

 

Η πιο ευτυχισμένη χώρα στον κόσμο δεν είναι κάποια από τις πλουσιότερες του πλανήτη, αλλά το άγνωστο σε εμάς Βανουάτου, ένα αρχιπέλαγος 80 νησιών στο νότιο Ειρηνικό που κατοικείται από 209.000 ανθρώπους.

 

Απ? ότι φαίνεται, η ευτυχία δεν συμβαδίζει με τον οικονομικό πλούτο. Τουλάχιστον, αυτό το συμπέρασμα προκύπτει από τον «Δείκτη Ευτυχίας του Πλανήτη», μια λίστα στην οποία συνέταξε το New Economics Foundation (NEF), στην οποία περιλαμβάνονται 178 χώρες.

 

Η κατάταξη των χωρών έγινε ανάλογα με το πόσο καλά η κάθε χώρα χρησιμοποιεί τους φυσικούς της πόρους προκειμένου να εξασφαλίσει στους πολίτες της μεγαλύτερη διάρκεια ζωής και ευημερία, παρά τις μετρήσεις του οικονομικού της πλούτου, όπως του ΑΕΠ.

 

Η μικρή χώρα του Βανουάτου , ένα αρχιπέλαγος 80 νησιών στο νότιο Ειρηνικό που κατοικείται από 209.000 ανθρώπους, βρίσκεται στην πρώτη θέση του Δείκτη Ευτυχίας, σε αντίθεση με την ομάδα των οκτώ πλουσιότερων εθνών (G8), των οποίων οι ηγέτες θα συναντηθούν αυτό το Σαββατοκύριακο στην Αγία Πετρούπολη στα πλαίσια της ετήσιας συνόδου της.

 

Ετσι, η οικοδεσπότης Ρωσία βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις του «Δείκτη Ευτυχίας» (172η), οι ΗΠΑ στην 150η, η Γαλλία στην 128η , η Ιαπωνία στην 95η και η Γερμανία στην 81η. Η Βρετανία βρίσκεται στην 108η ακριβώς πάνω από το Λάος αλλά κάτω από τη Λιβύη. Σε ότι αφορά την Ελλάδα, βρίσκεται στην 133η θέση.

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι χώρες της Λατινικής Αμερικής βρίσκονται στην πρώτη δεκάδα του «Δείκτη Ευτυχίας», αντίθετα από κάποιες αφρικανικές και ανατολικοευρωπαϊκές χώρες που κατατάσσονται στην τελευταία δεκάδα.

 

Κατά μέσο όρο οι χώρες της G8 βρίσκονται στην 114η του «Δείκτη Ευτυχίας», ενώ τα νησιωτικά κράτη βρίσκονται πάνω από το γενικό μέσο όρο. Η Ελβετία βρίσκεται πιο ψηλά από όλα τα ευρωπαϊκά κράτη. Από τις ασιατικές χώρες, το Βιετνάμ βρίσκεται στην υψηλότερη θέση (12η) και η Σιγκαπούρη στην χαμηλότερη (131η). Επτά αφρικανικές χώρες βρίσκονται στην τελευταία δεκάδα με τη Ζιμπάμπουε να καταλαμβάνει την τελευταία θέση στον «Δείκτη Ευτυχίας».

 

Σε ότι αφορά τον τρόπο για την κατάταξη της κάθε χώρας στον «Δείκτη Ευτυχίας» το NEF έχει συλλέξει τους επίσημους αριθμούς για την υπολογιζόμενη διάρκεια ζωής και τους έχει πολλαπλασιάσει με ένα δείκτη βασισμένο στις έρευνες για την ευτυχία των ανθρώπων σε κάθε χώρα. Ο αριθμός που προκύπτει διαιρείται στη συνέχεια με το «οικολογικό ίχνος» της κάθε χώρας, δηλαδή την ποσότητα του παραγωγικού εδάφους που απαιτείται για να συντηρηθεί ο πληθυσμός.

 

του Τάσου Σαραντή, ΗΜΕΡΗΣΙΑ

πηγή: http://www.chiosnews.com/cn15720061236510.asp

 

*********************************************************************************

 

περαστικά μας! :headb:

 

και με τις υγείες μας......

Link to comment
Share on other sites

Και οι αντιφάσεις των ερευνών συνεχίζονται.

 

***********************************************************************************

 

 

Οι φτωχοί γερνούν γρηγορότερα από τους πλούσιους.

 

 

Κυ 23/7/2006

Οι άνθρωποι των χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων γερνούν ταχύτερα απ? ότι οι ευκατάστατοι συνομήλικοί τους, δείχνει για πρώτη φορά μελέτη βρετανών επιστημόνων.

Απ? ότι φαίνεται, το ελιξίριο της νεότητας κρύβεται στον πλούτο. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από έρευνα βρετανών επιστημόνων από την οποία προκύπτει ότι οι άνθρωποι με χαμηλά εισοδήματα γερνούν γρηγορότερα από τους πλούσιους.

Από παλαιότερες έρευνες είναι γνωστό ότι τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα αντιμετωπίζουν υψηλότερο κίνδυνο προσβολής από κάποιες ασθένειες και ότι παρουσιάζουν μεγαλύτερα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας. Η νέα μελέτη, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Aging Cell, καταδεικνύει τώρα ότι η οικονομική κατάσταση σχετίζεται με την ίδια τη βιολογική γήρανση.

Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, τα ευρήματα της οποίας στηρίχτηκαν στην ανάλυση των λεγόμενων τελειομερών, που είναι τμήματα του DNA, η οικονομική κατάσταση επιδρά και στη βιολογική γήρανση. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα άτομα χαμηλού εισοδήματος είχαν κοντύτερα τελειομερή, δηλαδή βραχύτερες προστατευτικές δομές στα άκρα των χρωμοσωμάτων που κονταίνουν κάθε φορά που γίνεται η διαίρεση των κυττάρων. Η μείωση του μήκους των τελειομερών συνδέεται άμεσα με το γήρας.

 

«Η κοινωνική τάξη επηρεάζει όχι μόνο την υγεία και τις ασθένειες που σχετίζονται με το γήρας, αλλά και την ίδια τη διαδικασία της γήρανσης» τόνισε ο δρ Τιμ Σπέκτορ, επικεφαλής των ερευνητών στο Πανεπιστήμιο Σεντ Τόμας του Λονδίνου.

Η ομάδα του Σπέκτορ συνέκρινε 1.552 δίδυμες Βρετανίδες, ηλικίας 18 έως 75 ετών, οι οποίες είχαν κατατάχθηκαν στα πέντε επίπεδα, στα οποία βασίζεται η Κοινωνική και Οικονομική Ταξινόμηση της αγγλικής Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας.

 

Στη συνέχεια, τα αποτελέσματα της σύγκρισης σταθμίστηκαν με την αξιολόγηση και άλλων παραγόντων, όπως η παχυσαρκία, το κάπνισμα και η άσκηση, οι οποίοι επίσης μπορούν να επηρεάσουν τη διαδικασία της γήρανσης. Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι και πάλι η προέλευση από τη χαμηλότερη οικονομική τάξη είχε την πιο μεγάλη επίδραση και ότι οι γυναίκες που προέρχονταν από αυτή, είχαν κοντύτερα τελειομερή. Οι γυναίκες που ανήκαν στις πιο ευκατάστατες ομάδες είχαν μακρύτερα τελειομερή, με μέσο όρο διαφοράς από τις πιο ασθενέστερες οικονομικά τα επτά βιολογικά χρόνια.

 

Μάλιστα, για να βεβαιωθούν ότι αυτό δεν προκλήθηκε από γενετικούς παράγοντες, οι ερευνητές συνέκριναν 17 ζεύγη γυναικών διδύμων, οι οποίες είχαν μεγαλώσει μαζί αλλά ζούσαν σε διαφορετικές συνθήκες ως ενήλικες και σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες. Εδώ, η μέση διαφορά ανάμεσα στις δυο ομάδες αυξήθηκε στα εννέα βιολογικά χρόνια.

Εξηγώντας το φαινόμενο ο δρ Σπέκτορ επεσήμανε ότι παράγοντες που συνοδεύουν τη φτώχεια, όπως «το ψυχολογικό στρες, η δυσαναλογία προσπάθειας - ανταμοιβής και η ψυχολογική πίεση που προέρχεται για καταστάσεις που δεν μπορούν να ελεγχθούν μπορεί να αυξάνουν τα επίπεδα του οξειδωτικού στρες στον οργανισμό και να καταστρέφει πιο γρήγορα τα κύτταρα».

 

Του Τάσου Σαραντή, Ημερησία - 21 Ιουλίου 2006

πηγή: http://www.chiosnews.com/cn2372006926200.asp

 

***********************************************************************************

 

Δηλαδή, αν και οι "φτωχοί" γερνούν πιο γρήγορα, δηλαδή "καταβάλλονται οργανικά" πιο γρήγορα, δηλαδή "ασθενούν περισσότερο", δηλαδή "υποφέρουν οργανικά" περισσότερο.....

......είναι "ευτυχέστεροι" των "πλουσίων"......

 

.....κάτι δεν μου κάθεται καλά......

Edited by Avaris
Link to comment
Share on other sites

Φίλε Anor με "άγγιξαν" πολύ αυτά που έγραψες :)

 

Ακριβώς τα ίδια νιώθω και εγώ...

 

Πιστεύω ότι ζούμε αλλά κοιμόμαστε... Κάποιοι ελάχιστοι που και που αντιλαμβάνονται μες στον ύπνο τους ότι κοιμούνται.. Και προσπαθούν να ξυπνήσουν... Και ο αγώνας ξεκινά..

 

Και κάποιοι προσπαθούν να ξυπνήσουν και τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Αλλά δεν μπορούν να τα ξυπνήσουν. Απλά γιατί δεν αντιλαμβάνονται ότι κοιμούνται....

Link to comment
Share on other sites

Να εκφραστώ καλύτερα με ενα αφήγημα..

 

"Βρίσκομαι πάνω στο μηχανικό μου άτι, εν ριπή οφθαλμού. Η αλήθεια είναι οτι κάνει τσουχτερό κρύο. Τόσο που ο ατμός απο τα ρουθούνια , μοιάζει με ανάσα δράκου και το γουργουρητό του μοτέρ απο την μηχανή , μοιάζει να ακούγεται σαν το βρύχηθμα του.

Η ζελατίνα του κράνους κλείνει και βρίσκομαι πάνω σε ενα γκρί φίδι , φτιαγμένο απο πίσσα και άσφαλτο. Ο άερας διαπερνάει τις τρύπες του κράνους και κάνει τα μάτια να δακρύζουν και τα πνευμόνια να τσούζουν απο τον παγωμένο αέρα.

 

Παρόλα αυτά ο ήλιος είναι εκεί και χαμογελάει με τις παγωμένες ακτίνες του , σε αντανακλάσεις και παιχνιδίσματα πάνω σε φυτά , καλυμένα απο την άσπρη πάχνη.

Οι ταχύτητες κουμπώνουν , η μια μετά την άλλη, και η βελόνα στο κοντερ μετράει γρήγορα τον χώρο και τον χρόνο που αφήνω πίσω. Το ελιξίριο της νεότητος, κατά πολλούς που έχουν την αίσθηση της οδήγησης.

 

Το σταμάτημα , με βρίσκει στην πηγμένη Κηφησίας, με ανθρώπους νυσταγμένους , στην κυριολεξία στοιβαγμένους και πηγμένους στην κίνηση μέσα στα ΙΧ τους. Πρόσωπα σκυθρωπά και μουντά. Σε αντίθεση με τον ήλιο που δίνει την ένταση του στην μέρα.

Άλλος καπνίζει, άλλος χασμουριέται, κάποιος τσακώνεται με τον άλλο που μπήκε μπροστά του.

 

Ανθρώπινα ρομποτάκια του Asimov , που υπακουούν στους 3 νόμους της καθημερινότητας.

 

1. Μην ζείς

2. Αν ζείς να το κάνεις για να δουλεύεις.

3. Αν δουλεύεις να το κάνεις επειδή δεν θέλεις... αλλά πρέπει επειδή ζείς για να το κάνεις.

 

Με το άνοιγμα του γκαζιού , οι εικόνες αλλάζουν σαν ροή ταινίας. Το νύσταγμα μένει πίσω και η αδρεναλίνη μπαίνει για τα καλά στο αίμα. Η αίσθηση της κόντρας του άερα και το θέλγητρο της κίνησης στον χωρό-χρόνο, επικρατεί.

Μια τιμονιά δεξιά και βρίσκομαι Αττική Οδό. Σήμερα κοπάνα απο την δουλειά... ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ ΡΕ ΑΔΕΡΦΕ...

 

Διαδρομή αρκετών χιλιομέτρων , σε άδειο δρόμο στην Εθνική. Βλέπεις καθημερινή και 10 το πρωί , είναι κάπως δύσκολο να έχει πολύ κίνηση.

Συντροφιά , η άνασα μου στα αυτιά μου και η αίσθηση της καρδιάς μου , που χτυπάει όλο και πιο γρήγορα , όταν το κοντέρ περνάει τα 150 και μπαίνω σε fast mode.

Οι σκέψεις και οι εικόνες παλεύουν με μεγάλη ταχύτητα , ενώ η μηχανή δείχνει το βρυχηθμό της, ενσωματόντας τον αναβάτη σε ενα γρήγορο επίγειο ταξίδι.

 

Η επόμενη στάση , είναι σε μια καφετέρια στην Κινέτα , παραθάλασσια... μόνο εγώ , η θάλασσα και ενας ήλιος που παίζει κρυφτό πίσω απο τα σύννεφα. Καφεδάκι ζεστό με το μάτι να ξεκουράζεται...

 

Είναι ενα χρονικό σημείο ζωής... εκεί που αντιλήφθηκα οτι ζούμε για να ζούμε και οχι για να απολαμβάνουμε.

 

...Carpe Diem"

 

 

ps. Speedy... αφιερωμένο και σε σένα φίλε... που έχεις μοιραστεί και εσύ χιλιόμετρα με την παρέα, πάνω σε μηχανικό άτι.

 

Καλημέρα σε όλους ... Μην ξεχνάτε να ζείτε

Link to comment
Share on other sites

Ωστέ εσύ είσαι ο μηχανόβιος που δεν με αφήνει να ψαρεύω με την ησυχία μου;

Ε ρε και να σε πετύχω.... :P

Αστιεύομαι φυσικά.

 

Απλώς, Anor, θα ήθελα να επισημάνω, ότι αυτό που περιέγραψες είναι απλώς μία διακοπή του ''ύπνου'', όπως τον ονόμασες, καταδικασμένη να διαρκέσει για λίγο.

Είναι μία φυγή από την καθημερινότητα και την μονοτονία. Και φυσικά είναι ένας τελείως προσωπικός και ιδιαίτερος τρόπος φυγής.

Εγώ π.χ θα πήγαινα στο βουνό να μαζέψω μανιτάρια ή χόρτα. Αυτό όμως δεν αλλάζει τίποτα. Αμέσως μόλις γυρίσω σπίτι, όλα θα επιστρέψουν όπως ήταν.

Όπως και εσύ μόλις γυρίσεις σπίτι σου, φαντάζομαι, επιστρέφεις στους προτεινούς ρυθμούς.

 

Η λύση θα ήταν να βγω εκτός τους υπάρχοντος συστήματος και να δημιουργήσω ένα δικό μου ή πιο εύκολα, να βρω ένα που ταιριάζει στο ''δικό'' μου.

Έτσι λοιπόν, ΕΓΩ θα έπρεπε να ζω στο χωριό, με μεγάλη έκταση στην ιδιοκτησία μου, αρκετή για να καλλιεργώ τα λαχανικά μου και τις τροφές για τα ζώα μου και τον υπόλοιπο χρόνο να γυρνάω στο βουνό. Σε ένα σπίτι μεγάλο, που θα ζουν πολλά άτομα και θα είναι αυτόνομο και ανεξάρτητο. Αυτό δεν είναι κάτι το αδύνατον, αλλά είναι δύσκολο. Είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος ζωής, που ταιρίαζει σε εμένα. Δεν μπορώ να τον επιβάλλω όμως, ούτε στην γυναίκα μου, ούτε στα παιδιά μου, ούτε στους γύρω μου.

Τα ήθη και τα έθιμα δεν είναι τιμωρία, είναι κανόνες συμβίωσης με τους γύρω μας.

Τα ζήτημα είναι αρκετά μεγάλο και πολύπλοκο.

Ευχαρίστως να το συζητήσουμε σιγά σιγά, γιατί απασχολεί και εμένα.

Link to comment
Share on other sites

Η λύση θα ήταν να βγω εκτός τους υπάρχοντος συστήματος και να δημιουργήσω ένα δικό μου ή πιο εύκολα, να βρω ένα που ταιριάζει στο ''δικό'' μου.

Έτσι λοιπόν, ΕΓΩ θα έπρεπε να ζω στο χωριό, με μεγάλη έκταση στην ιδιοκτησία μου, αρκετή για να καλλιεργώ τα λαχανικά μου και τις τροφές για τα ζώα μου και τον υπόλοιπο χρόνο να γυρνάω στο βουνό. Σε ένα σπίτι μεγάλο, που θα ζουν πολλά άτομα και θα είναι αυτόνομο και ανεξάρτητο. Αυτό δεν είναι κάτι το αδύνατον, αλλά είναι δύσκολο.

 

Το έχω ήδη κάνει Αρχάγγελε.... όποτε θες , κερνάω καφέ να το δείς και απο κοντά.

 

Για την ιστορία το κείμενο είναι απο το 2004... λίγο παλιό και πριν να κάνω αυτό που είπα παραπάνω.

Στο ανάλογο section θα βρείς και φωτό απο το σπίτι.

 

:offtopic:Ψάρεμα;... καλάμι ή άλλο;... για πες.. για πες...:offtopic:

Link to comment
Share on other sites

Το έχω ήδη κάνει Αρχάγγελε.... όποτε θες , κερνάω καφέ να το δείς και απο κοντά.

Κι εσύ? Αυτά είναι! :cheerful:

Anor, θα 'ρθω κι εγώ για καφέ (απρόσκλητος :P ) και μετά θα 'ρθετε κι εσείς να δείτε και το δικό μου! :smilewink:

Άντε να οργανωνόμαστε σιγά-σιγά, να φτιάξουμε και κανα κοινόβιο, να γουστάρουμε! :lol:

 

:offtopic:

Link to comment
Share on other sites

Πιστευω πως τα οικονομικα του καθενος επηρεαζουν σε πολυ μικρο βαθμο την ευτυχια του...

Ναι μεν αν εχεις οικονομικη ανεση καποια πραγματα ειναι ευκολοτερα. Αξιζει ομως να θυσιασεις ολη σου την ζωη και την ευτυχια προσπαθωντας να αποκτησεις ολο και περισσοτερα με την δικαιολογια οτι το κανεις για να εχεις ανωτερο επιπεδο ζωης ενω στην ουσια χανεις καθε μερα πραγματα απλα και καθημερινα; Αξιζει να βυθιζεσαι μονο στις φιλοδοξιες και την δουλεια σου; να τρεχεις και να μην φτανεις; να εισαι μονιμως στρεσαρισμενος και πιεσμενος και να προσπαθεις να τα βολεψεις ολα μαζι; και την στιγμη που παλευεις για ολα αυτα να χανεις αυτες τις μικρες στιγμες που σε κανουν πραγματικα ευτυχισμενο; Ενα ηλιοβασιλεμα, μια βολτα με το ποδηλατο στην εξοχη, λιγες εποικοδομητικες ωρες πραγματικης επικοινωνιας με τον συντροφο ή την οικογενεια σου... Προσοχη, δεν λεω να τα φορτωσουμε ολα στον κοκορα και να μην προσπαθουμε για το καλυτερο, αλλα παν μετρον αριστον...

Δυστυχως κατα την γνωμη μου, ο τροπος ζωης στις μεγαλες πολεις και το επιπεδο διαβιωσης πεφτουν. Καπιταλισμος και καταναλωτισμος παιζουν μεγαλο ρολο επισης. Οι ανθρωποι ενδιαφερονται περισσοτερο για το αν θα παρουν το ταδε αυτοκινητο για να κανουν επιδειξη παρα για ολα αυτα που πραγματικα εχουν αξια.

Βγαινω στον δρομο και περπαταω... χαμογελαω βλεποντας τον ηλιο να παιχνιδιζει στα φυλλα των δεντρων, η βλεποντας ενα μικρο παιδακι να παιζει και ταυτοχρονα παρατηρω τους περισσοτερους γυρω μου να φερονται και να περπατουν σαν ρομποτ, αγχωμενοι, λυπημενοι και ανικανοι να εκτιμησουν τι πραγματικα αξιζει.

Σκεπτομενη οτι σε καποια χρονια ειναι παρα πολυ πιθανο να κανω οικογενεια στεναχωριεμαι για το πως θα μεγαλωσουν τα παιδια μου, και ιδιως για το που θα εχει φτασει η κατασταση μεχρι τοτε. Και εχω καταληξει στο οτι θα ηθελα πολυ να απομακρυνθω απο την πολη και να μεινω καπου που θα εχω και εγω και οι ανθρωποι που αγαπω πιο αμεση επαφη με την φυση και μεταξυ μας. Καπου που θα ειναι πιο ευκολο να ΖΟΥΜΕ.

Νομιζω οτι μακρυγορησα καπως και ισως και να βγηκα λιγουλακι εκτος θεματος αλλα μου ηρθαν συνειρμικα ολα βρε παιδια :019blush: Ουφ τουλαχιστον τα ειπα και ηρεμησα! :lol:

Link to comment
Share on other sites

το ευ ζην ειναι αυτο ολυμπια,ετσι ειναι.

 

την κοινωνικη συνειδηση δεν ειδα να αναφερετε και προβληματιζομαι...

 

Απ? ότι φαίνεται, το ελιξίριο της νεότητας κρύβεται στον πλούτο.

 

βρε εξυπναδα οι βρετανοι επιστημονες...

 

στο best seller ανοησιας οι βρετανοι κατεχουν εξεχουσα θεση.

 

χαιρε σοφια εν ετη 2006

χαιρε επιστημη

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Νομίζω οτι το είχα διαβάσει στα βιβλία του Tolkjen και έκτοτε μου έχει μείνει σαν εντύπωση. Για την ιστορία τα βιβλία τα είχα πρωτο-διαβάσει το 1993 , οπότε καμία σχέση με το marketing που ακολούθησε.

 

Στο βιβλίο Silmarilion, λοιπόν, αναφέρει πως κάποια απο τα Ξωτικά (Elves) , μετά απο την αποκαθήλωση του δεντρών του φωτός, επέλεξαν την Μέση Γή , για να συνεχίσουν να ζούν.

 

Αυτά , εν ολίγοις γέρασαν και στο τέλος εποχής τους , ήταν τόσο θλιμένα που κανείς απο τις νέες φυλές δεν μπορούσε να εξηγήσει.

 

Και έρχομαι στην "πραγματικότητα" ( ;;; ) όπου η ηλικιωμένη πλέον ανθρωπότητα, μοιάζει περισσότερο θλιμένη απο την ζωή της παρά ποτέ. Σε ενα κλουβί της καθημερινής της ζωής, αποκομμένη απο το να ΖΕΙ την ΖΩΗ και απλά να επιβιώνει μέσω αυτής.

 

Τίποτα δεν προξενεί ενδιαφέρον και οτιδήποτε υπάρχει γύρω της , έχει χάσει την ουσία και την δύναμη του. Κλεισμενη μέσα σε ενα πλαίσιο κανόνων αλλά και (κυρίως) ηθικών πλαισίων της καθημερινότητας, χάνει αυτό που ονομάζω προσωπικά , ώς "μαγεία" της Ζωής.

 

Εκείνο που ξεφεύγει απο τα μάτια πολλών , ακόμα και αν περάσουν απο δίπλα του. Το ξημέρωμα... το σκυλο που τους κοιτάει την ώρα που φεύγουν απο το σπίτι τους. Την χαρά , κάποιων αγαπημένων ματιών για τον καθένα όταν τους βλέπει μετά απο το τέλος της ημέρας.

 

Έχει "γεράσει" τόσο πολύ η ανθρωπότητα (ειδικά η "πολιτισμένη") που έχασε το νόημα της ζωής και κοιτάει τους γλάρους (όπως τα Elves του Tolkjen) στην θάλασσα , μελαγχολώντας και αναπολώντας , χρονικές στιγμές αθωότητας , θαμπές και εύφορες;

 

Σε κάποιο άλλο post ο φίλος Avaris, είχε μιλήσει για πόνο.... Δεν είναι πόνος... Θλίψη είναι γιατί ζούμε , χωρίς να ζούμε... αφήνουμε και περνάει τον χρόνο, χωρίς να έχουμε αποφασίσει τι θα κάνουμε με αυτόν, έτσι ώστε να αποκτήσει αξία (μόνο για εμάς) και να ζήσουμε πραγματικά το δώρο που μας έχει δοθεί σε αυτόν τον κόσμο.

 

Συγνώμη για το "ρίξιμο" της διάθεσης... αλλά κάποιες σκέψεις ειναι καλό να τις μοιράζεσαι με πολλούς και να τους ακούς μέσα , έστω απο μαύρα στίγματα σε μια φωτεινή οθόνη, μιας και απο κοντά μπορεί και να μην τους μιλήσεις ποτέ, λόγω αδυναμίας θάρρους.

 

Καλησπέρα και Carpe Diem.

 

 

 

Εαν ζούμε?

 

 

ΟΧΙ..........

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...