Jump to content

Θάνατος και μετάβαση


Recommended Posts

Ο θάνατος ίσως είναι το πιο σημαντικό γεγονός της ζωής μας εδώ στη γή. Άλλοι τον θεορούν ΘΑΝΑΤΟ και άλλοι ΖΩΗ. Τελικά είναι λύτροση να πεθαίνει κάποιος; Και πρέπει να χερόμαστε για αυτό; Ή είναι δυστηχία; Πόσο καλό θα είναι για ένα νεκρό να βλέπει να κλένε πάνω απο το πτόμα του; Επιρεάζη άραγε(και σε πιο βαθμό!) η συναισθηματική κατάσταση του ετημοθάνατου τον τόπο που θα βρεθεί στην τέταρτη διάσταση;

Νομίζω ο το Θέμα αυτό έχει μπόλικο ζουμί για κουβέντα...

Link to comment
Share on other sites

  • Replies 36
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

Να προσθέσω και την άποψη του Νίτσε που λέει ότι ο άνθρωπος ζει με τον φόβο του θανάτου, συνεπώς συνειδητά και υποσυνείδητα προετοιμάζεται σε όλη την διάρκεια της ζωής του. Ετσι λοιπόν και όπως φιλοσοφεί ο Νίτσε 'μόνο οι νεκροί ηρεμούν γιατί δεν πρόκειται να ξαναπεθάνουν'.

 

Να σημειωθεί ότι ο συγκεκριμένος φιλόσοφος δεν πίστευε σε ότιδήποτε μεταφυσικό.

Link to comment
Share on other sites

Πράγματι είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα και μάλιστα δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην το έχει σκεφτεί. Άλλωστε ίσως είναι το μόνο που μπορεί να ξέρουμε με σιγουριά ότι θα συμβεί.

 

Άμα σας ενδιαφέρει μπορώ να ανεβάσω κάποια κομμάτια για το πως βλέπουν και έβλεπαν θάνατο οι λαοί τις Ευρώπης και για τα νεκρώσιμα τελετουργικά που σχετίζονται με τον χορό.

Link to comment
Share on other sites

Καλή σας μέρα!

Θα ήθελα να απαντήσω στην πρώτη ερώτηση:

Τελικά είναι λύτροση να πεθαίνει κάποιος;

 

Αρχικά, θα ήθελα να πω οτι είμαι πάρα πολύ ευαίσθητη στο θέμα του θανάτου. Πολλές φορές, συζητώντας με τον πατέρα μου, με πιάνουν λυγμοί μόνο και μόνο στην αναφορά του γεγονότος οτι κάποτε θα έρθει εκείνη η ώρα, προσπαθώντας να με πείσει οτι είναι φυσιολογικό τα παιδιά να κλείνουν τα μάτια των γονιών.

 

Το θέμα είναι το εξής. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου και να δεχτώ οτι αρκετές φορές, ο [φυσιολογικός] θάνατος είναι λύτρωση, κάποιες φορές γι αυτόν που πεθαίνει, και κάποιες άλλες για τους συγγενείς του.

Για παράδειγμα, όταν κάποιος άνθρωπος είναι πολύ άρρωστος, πονάει, υποφέρει, έχουν καταρρεύσει διάφορα συστήματα του οργανισμού του και είναι καταδικασμένος να μένει στο κρεββάτι χωρίς ελπίδες, τότε ο θάνατος είναι λύτρωση για τον ίδιο. Συνήθως, αυτός ο άνθρωπος επιβαρύνει και τους συγγενείς του καθώς χρειάζεται συνέχεια κάποιον να τον φροντίζει. Τότε, ο θάνατος του ίσως είναι λύτρωση και για τους συγγενείς.

 

Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να δεχτώ αυτή τη "λύτρωση για τους συγγενείς". Αν αγαπάς αυτόν τον άνθρωπο, ο χαμός του θα σου κοστίσει 1000 φορές περισσότερο απο ό,τι μια αποκλειστική νοσοκόμα να τον φροντίζει. Αλλά απο την άλλη, θα θέλεις να τον βλέπεις να ζει και να τυρρανιέται; Μήπως αυτό είναι εγωιστικό?

 

Για όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις ξαφνικού θανάτου (πχ ατύχημα, δολοφονία, ξαφνική καρδιακή συγκοπή κλπ) δεν θεωρώ οτι τίθεται θέμα λύτρωσης, ούτε για τον αποθανόντα, ούτε για τους συγγενείς. Διότι τότε, κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για το μοιραίο, και το σοκ είναι πολύ μεγαλύτερο.

 

Ευχαριστώ.

Link to comment
Share on other sites

Θα ήταν πολύ καλό αν μπορουσες να τα ανεβασεις!!!

Πάντως δεν ξέρουμε τι συμβαίνει μετά το θάνατο και που πηγαίνει η ψυχή, μονο εναν άνθρωπο γνωρίζουμε που εχει γυρισει απο εκεί, και είναι δύσκολο να τον ρωτήσουμε.

Οπότε ότι και αν πούμε εμείς εδώ μέσα μπορεί να καταφέρουμε να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα αλλά μπορεί να είμαστε και μίλια μακριά της...

 

και αν ένας νεκρός μετά τον θάνατο του ξανα γεννηθεί και δεν παρευρεθεί στην κηδεία του;

 

και φυσικα όλοι σκεφτόμαστε τον θάνατο γιατί όλα τα όντα οργανικά ή μη εχουν την ίδια κατάληξη...

Παντού γύρω μας βλέπουμε, τον θάνατο και την ζωή, την ζωή πιο σπάνια βεβαια, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει...

Edited by Φλογερή
Link to comment
Share on other sites

Άλλοι τον θεορούν ΘΑΝΑΤΟ και άλλοι ΖΩΗ

 

4o Αξίωμα Συνείδησης

 

Δυό φορές Ζεί ο Άνθρωπος, μια όταν γεννιέται και μια όταν πεθαίνει.

 

Στο μεσοδιάστημα κοιμάται

Link to comment
Share on other sites

Ο θάνατος ίσως είναι το πιο σημαντικό γεγονός της ζωής μας εδώ στη γή. Άλλοι τον θεορούν ΘΑΝΑΤΟ και άλλοι ΖΩΗ. Τελικά είναι λύτροση να πεθαίνει κάποιος; Και πρέπει να χερόμαστε για αυτό; Ή είναι δυστηχία; Πόσο καλό θα είναι για ένα νεκρό να βλέπει να κλένε πάνω απο το πτόμα του; Επιρεάζη άραγε(και σε πιο βαθμό!) η συναισθηματική κατάσταση του ετημοθάνατου τον τόπο που θα βρεθεί στην τέταρτη διάσταση;

Νομίζω ο το Θέμα αυτό έχει μπόλικο ζουμί για κουβέντα...

 

Ο φόβος για τον θάνατο στηρίζεται και ενισχύεται από δύο πράγματα.

 

Το γενετήσιο ένστικτο της αυτοσυντήρησης που σε οποιαδήποτε στιγμή κινδυνέψουμε επεμβαίνει με σκοπό να μας κρατήσει στην ζωή. Ετσι ενεργοποιούνται μηχανισμοί στην ψυχοσύνθεσή μας για να φοβόμαστε τον θάνατο, άρα να προφυλασόμαστε.

 

Το δεύτερο είναι οι κοινωνικές καταβολές. Μέσα από την παιδεία, θρησκεία, θεσμούς και οποιαδήποτε καθημερινότητα βιώνουμε τον θάνατο σαν το χείριστο συμβάν και απεχθές γεγονός. Αυτό συμβαίνει στην κοινωνία της Ελλάδας, τουλάχιστον. Ξέρω ότι σε άλλες κοινωνίες και θρησκείες (ελάχιστες) όντως ο θάνατος σημαίνει λύτρωση.

 

Αρα για εμάς τους απλούς Ελληνες, Χριστιανούς Ορθόδοξους αλλά και για αυτούς που είναι άλλης εθνικότητας και θρησκείας αλλά έχουν ζήσει στο δικό μας κοινωνικό μοντέλο μόνο ως λήτρωση δεν τον βλέπουν αλλά ως την πιό δύσκολη στιγμή της ζωής τους. Λίγοι μπορεί να χαίρονται με τον ερχομό του και σε ειδικές περιπτώσεις που βιώνουν τεράστιο σωματικο ή ψυχικο πόνο.

 

Αν λάβουμε ως δεδομένο ότι αυτός που έχει χάσει την ζωή του υπάρχει ως ψυχή, ενέργεια, πνεύμα στην διάστασή μας, άρα μας ακούει και μας νιώθει, σίγουρα δεν είναι χρήσιμο και καλό για αυτόν να τον κλαίμε και να προσπαθούμε να τον φέρουμε κοντά μας. Δεν προκειται έτσι να ηρεμήσει η ψυχή του. Επίσης θεωρώ ότι δεν πρέπει να κάνουμε το ίδιο σε κάποιον ο οποίος είναι ετοιμοθάνατος. Λένε ότι η ψυχή του ανθρώπου πρέπει να είναι ήρεμη την στιγμή αυτή. Να υπάρχει μία συνειδητότητα και αποδοχή της κατάστασης του. Στο πρώτο επίπεδο αμέσως μετά τον θάνατο παραμένει χρονικά σύμφωνα με την ψυχική του κατάσταση πριν πεθάνει. Παράδειγμα είναι ότι ο έρωτας έχει κρατήσει πολλές ψυχές που έφυγαν αιφνίδια από την ζωή, να περιφέρονται ανάμεσα στους ζωντανούς. Ετσι λοιπον για να μεταφερθεί στα επόμενα επίπεδα, τα οποία είναι διαφορετικά σύμφωνα με την κάθε θρησκεία, ώσπου τελικά να βρει την γαλήνη πρέπει να έχει προετοιμάσει την ψυχή του και το πνεύμα του.

Link to comment
Share on other sites

Ναι Dakkon Darkblade αν μπορείς ανέβασε τα! Αν πεθάνη κάποιος σε άσχιμη ψυχολογική κατάσταση λένε ότι το μέρος όπου μεταφέρετε η ψυχή του δεν είναι καλό. Έτσι είναι καλό αν κάποιος ξέρει ότι θα πεθάνη να κανονίση τις όποιες εκρεμότητες μπορή. Λένε επίσης ότι είναι καλό να μαζεύονται άτομα και να κάνουν διαλογισμό γύρο απο τον νεκρό τρις μέρες πριν να πεθάνη και τρίς μέρες μετά. Τρίς μέρες πριν για να προετημάσουν ένα κατάλληλο πεδίο και τρίς μέρες μετά για να βοη8ήσουν των νεκρό να βγεί ολοκληρος απο το σώμα. Επίσης πως δεν υπάρχη μεγαλύτερη ευτηχία για μια ψυχή απο το να βγεί απο το Τσάκρα της κορόνας. Λύτροση εννοώ όχι μόνο να φύγη κάποιος απο τα βάσανα και τις αρώστεις που πιθανό να τον βασανίζουν αλλά να φύγη και γεννικά απο την τρίτη διάσταση που είναι η γή μας και να μεταφερθή σε μια υψηλότερη. Αυτό είναι λύτροση για κάποιον! Άρα αφού κάποιος νεκρός φεύγη για ένα καλύτερο κόσμο τότε πρέπει να χερόμαστε και όχι να θρυνούμε! Με τον θρύνο μας ίσως απλός να τον εμποδίζουμε να συνεχίση και να βγεί απο αυτή την διάσταση

Link to comment
Share on other sites

Ευαίσθητο το θέμα παιδιά..

να σας πω όμως,

δεν πιστεύω ούτε στη ζωή, ούτε στο θάνατο.

Στη ζωή, γιατί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ αυτή. Είναι πολύ μικρή, λεπτή(όσον αφορά τις διαστάσεις), πικρή και στεγνή για την πλειονότητα των ανθρώπων.

Στο θάνατο, χμ, γιατί δεν τον γνωρίζω, γιατί ΚΑΝΕΙΣ δεν δύναται να μου τον περιγράψει..

 

Ας μου δείξει κάποιος το θάνατο, ας με πάρει μαζί του στα μονοπάτια του Άδη(έτσι μ'αρέσει να το σκέφτομαι), να μιλήσω με τους μεταθανάτιους πολίτες, να ανα-διαμορφώσω το <<ζωντανό>> λεξιλόγιο, να δώσω στις λέξεις Ζωή και Θάνατος την πραγματική τους σημασία, να προσπαθήσω να πιστέψω σ'αυτές. Να διαλέξω, ναι, να διαλέξω που θέλω να υπάρχω.

 

Αλλά αυτό εδώ, τίποτε δεν είναι.

Νοιώθει κάποιος από'σας κάποιες στιγμές, φευγαλέες, αόρατες πως '' εγώ, τώρα, εδώ δεν υπάρχω πραγματικά'';

 

Στους ανθρώπους γύρω μου, σ'αυτούς πιστεύω. Γιατί υποψιάζομαι πως είναι το ίδιο ανίδεοι με'μένα.

Γι'αυτό μ'αρέσει που απαντάτε σ'αυτά τα ερωτήματα. Ίσως κάποιος να μπορέσει να πει αυτά που νιώθω..

Link to comment
Share on other sites

Καλησπέρα σας.

Νοιώθει κάποιος από'σας κάποιες στιγμές, φευγαλέες, αόρατες πως '' εγώ, τώρα, εδώ δεν υπάρχω πραγματικά'';
Νομίζω οτι έχω αναρωτηθεί κάτι παρόμοιο. Με έχω πετύχει σε στιγμές να αναρωτιέμαι αν ζω ή αν νομίζω οτι ζω, ενώ εχω πεθάνει, κι αυτή να είναι μια "αναμνηση" της ζωής που θα ήθελα να ζήσω. (!)

Αλλα μετα απο λίγο συνέρχομαι, νομίζω, στην εδ'ω πραγματικότητα. :)

 

 

Λύτροση εννοώ όχι μόνο να φύγη κάποιος απο τα βάσανα και τις αρώστεις που πιθανό να τον βασανίζουν αλλά να φύγη και γεννικά απο την τρίτη διάσταση που είναι η γή μας και να μεταφερθή σε μια υψηλότερη. Αυτό είναι λύτροση για κάποιον! Άρα αφού κάποιος νεκρός φεύγη για ένα καλύτερο κόσμο τότε πρέπει να χερόμαστε και όχι να θρυνούμε! Με τον θρύνο μας ίσως απλός να τον εμποδίζουμε να συνεχίση και να βγεί απο αυτή την διάσταση

Γιώργο, θεωρείς οτι ο θάνατος είναι λύτρωση επειδή έχεις δεδομένο οτι μετά το θάνατο, η ψυχή μεταφέρεται σε μια άλλη διάσταση, καλύτερη απο τη γήινη. Επομένως, βλέπεις το θανατο σαν απελευθέρωση της ψυχής. Ή και σαν αποδέσμευση της ψυχής από τα δεσμά του σώματος, οπου ελεύθερη μετά μπορεί να ξεκινήσει το ταξίδι/περιπλάνησή της. Η σκέψη που μου έρχεται με αυτή την άποψη είναι πως ο Θάνατος δεν είναι το Τέλος, αλλα η Αρχή.

 

Καλά κάνεις και το βλέπεις με αυτό τον τρόπο, γιατί νομίζω οτι είναι μία αρκετα αισιόδοξη οπτική. Αλλα αν δεν είναι έτσι? Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό?

Κι αν ο Θάνατος δεν είναι η αρχή, και είναι απλά το Τέλος..? Ζήσαμε όσο ζήσαμε και μετά... το απόλυτο τίποτα. Κενό. Μηδέν. Τότε? Τότε η ζωή συνεχίζεται για τους ζωντανούς..

Link to comment
Share on other sites

Η σκέψη που μου έρχεται με αυτή την άποψη είναι πως ο Θάνατος δεν είναι το Τέλος, αλλα η Αρχή.

Κάπως έτσι το σκεύτομε! Με την σκέψη αυτή δεν νιόθω φόβο προς τον θάνατο αλλά αντιθέτος προσπαθώ να προετημαστώ για αυτή την στιγμή πνευματικά ώστε να συνεχίσω σε μια πιο ψυλή διάσταση μετά το τέλος. Άρα θα είναι λύτροση έτσι; Να φύγουμε επιτέλους απο τον κόσμο της ύλης και της φθοράς για κάπου καλύτερα

 

Καλά κάνεις και το βλέπεις με αυτό τον τρόπο, γιατί νομίζω οτι είναι μία αρκετα αισιόδοξη οπτική. Αλλα αν δεν είναι έτσι? Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό?

Κι αν ο Θάνατος δεν είναι η αρχή, και είναι απλά το Τέλος..? Ζήσαμε όσο ζήσαμε και μετά... το απόλυτο τίποτα. Κενό. Μηδέν. Τότε? Τότε η ζωή συνεχίζεται για τους ζωντανούς..

Δεν νομίζω να είναι το τέλος, επειδή στα πλύστα (αν όχι όλα) τα θρησκεύματα υπάρχη η αισιοδοξία της μεταθανάτιας ζωής. Εξάλλου πολλοί έχουν εμπειρίες απο Αστρικές Προβολές και εμπειρίες θανάτου, όπου μεταφέρθηκαν στην άλλη πλευρά. Το πρόβλημα θα ήταν φαντάζομε αν μετά το "τέλος" πάμε σε ένα χηρότερο τόπο, αλλά αυτό νομίζω εξαρτάτε απο την ζωή και τις πράξεις μας εδώ στην γή. Έτσι φροντίστε να στε φρόνιμα παιδάκια!

Link to comment
Share on other sites

Ότι και αν υπάρχει μετά, ότι και αν υπήρξε πριν, σημασία έχει αυτη η ζωή μας και το πως θα της δώσουμε την αγάπη, τον έρωτα που της αξίζει...

Λίγο χρώμα, λίγη μουσική, λίγο άρωμα, για να ζωντανέψει... ένα χαμόγελο και μια ζεστή καρδιά...

 

Αν κοιμόμαστε σε αυτό το μεσό - διάστημα τουλάχιστον ας έχουμε ένα ευχάριστο όνειρο μαζί μας....

 

και φυσικά ο θάνατος είναι λύτρωση όταν η ζωή δεν είναι ένα όμορφο όνειρο αλλά ένας εφιάλτης και θέλουμε να ξυπνήσουμε....

Link to comment
Share on other sites

Να προσθέσω και την άποψη του Νίτσε ...Να σημειωθεί ότι ο συγκεκριμένος φιλόσοφος δεν πίστευε σε ότιδήποτε μεταφυσικό.
Όμως μάθαινε για το μεταφυσικό από πρώτο χέρι... Γιατί το "ότι ο άνθρωπος ζει με τον φόβο του θανάτου" δεν το είπε ο Νίτσε. Όπως και πολλά άλλα που αποδίδονται στο Νίτσε, κάπου αλλού το διάβασε και το μετέφερε... το ίδιο και το "μόνο οι νεκροί ηρεμούν γιατί δεν πρόκειται να ξαναπεθάνουν"...
Link to comment
Share on other sites

Νομίζω οτι ο Θάνατος δεν είναι τίποτα άλλο απο την συνέχεια της πορείας μας εδώ. Για εμάς που θα τον "βιώσουμε" (sic) δεν νομίζω να τίθεται θέμα λύτρωσης ή άλλης έννοιας όπως την αντιλαμβανόμαστε με τα εδώ δεδομένα.

Είναι μόνο ο προθάλαμος για κάτι άλλο. Ίσως και την λήθη. Δεν γνωρίζουμε.

 

Το πρόβλημα είναι σε αυτούς που παραμένουν στην κατάσταση της "ζωής" και αν μη τι άλλο χάνουν ενα αγαπημένο τους πρόσωπο που δεν θα είναι πιά εδώ. Είναι καθαρά μια εγωιστική αντίδραση όλων μας, απέναντι στην απουσία κάποιου αγαπημένου προσώπου που περιελαμβανόταν στον κόσμο μας , στην εδώ ζωή.

 

Λύτρωση για τον άνθρωπο, θα ήταν ο Θάνατος, αν πραγματικά είχε κουραστεί απο τα εδώ δρώμενα και θα ήθελε να σταματήσει να τα βιώνει καθημερινά. Σκεφτείτε λοιπόν αν είχαμε την δυνατότητα κάποια στιγμή να ζούμε 300-400 χρόνια, αν πραγματικά θα αντέχαμε τα βιώματα που θα είχαμε (λύπες, χαρές , εναλλαγές συναισθημάτων κτλ.) σε συνδυασμό με την συνεχή παρουσία προσώπων που γνωρίζουμε τώρα.

Τότε ναι... ίσως εκεί να ήταν λύτρωση με την μορφή της απαλλαγής δεσμών απο τα τετριμμένα της εδώ ζωής για κάτι καινούριο. Αλλά νομίζω οτι μιλώντας για ενα μ.ο ζωής στα 75-80 χρόνια , τότε δεν το θεωρώ λύτρωση... απλά μια αλλαγή που έρχεται. όπως λοιπόν είπε ο φίλος outis... το μόνο που μπορείς να κάνεις , είναι να προετοιμαστείς ο ίδιος για αυτή την αλλαγή όποτε και να έρθει.

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...