hrakleitos Posted May 11, 2007 Report Share Posted May 11, 2007 Τι λοιπόν, της ζωής μας το σύνορο θα το δείχνη ένα ορθό κηπαρίσσι; Κι?από ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίσαμε τάφου γή θα μας έχη χωρίση; Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε καί βλέπουμε τούτο μόνο ζωή μας το λέμε; Κι?αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε καί χαμένο στους τάφους το κλαίμε; Σ?ο,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε της ζωής μας ο κόσμος τελειώνη; Τίποτ?άλλο; Στερνό μας απόριμμα τό κορμί που πετιέται και λυώνη; Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο μήπως κάτω απ? τους τάφους ανθίζη; Κι?ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο μήπως πέρα απ? τον τάφο αρχίζη; Η ψυχή ταξειδεύτρα μεσ? τ?άπειρο σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζη; που ανεβαίνη στα νέφη απ? τα πέλαγα κι?απ?τα νέφη στούς κάμπους σταλάζη; Μήπως ο,τι θαρρούμε βασίλεμμα γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα; Κι?αντί ν?άρθη μια νύχτα αξημέρωτη ξημερώνει μιά αβράδυαστη μέρα; Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο; Κι?η ζωή μήπως κρύβη την πλάνη; Ό,τι λέμε πως ζη μήπως πέθανε κι?είναι αθάνατο ο,τι έχει πεθάνει; Φωτερά σκοτάδια (1915) Γεώργιος Δροσίνης μηπως? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
sirocco Posted May 14, 2007 Report Share Posted May 14, 2007 Μεγάλο θέμα ανοίξατε?. είναι πολλές και διαφορετικές οι απόψεις σίγουρα και ειλικρινά δεν ξέρω από πού να αρχίσω! Ας πω λοιπόν την δική μου γνώμη, ο θάνατος ενός δικού μου ανθρώπου σίγουρα θα μου στοιχίσει, κλαίω και μόνο στην ιδέα όπως και η φίλη Oneiromantis όμως πιστεύω ότι είναι μεγάλο λάθος να θρηνούμε την απώλεια όταν απώλεια δεν υφίσταται? ναι το σώμα χάνετε μα αλήθεια το σώμα είναι αυτό που αγαπήσαμε? Όχι σίγουρα? όχι, αγαπήσαμε τον άνθρωπο , την μάνα μας , τον πατερά μας ?. θα μπορούσε στην μορφή να είναι οποιοσδήποτε. η ψυχή μας αγάπησε την ψυχή της μάνας που πόνεσε για μας με κάθε δυνατό τρόπο όμως έρχεται η στιγμή που η μάνα αναπαύεται εν ειρήνη και τότε τι? βρισκόμαστε σε ένα forum που ασχολείται με το μεταφυσικό και δεν πιστεύουμε στην μετάβαση της ψυχής? αστείο μου φαίνετε αν υπήρχε ένα μέρος που δεν θα περίμενα να διαβάσω το Αλλα αν δεν είναι έτσι? Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό?Κι αν ο Θάνατος δεν είναι η αρχή, και είναι απλά το Τέλος..? Ζήσαμε όσο ζήσαμε και μετά... το απόλυτο τίποτα. Κενό. Μηδέν. Τότε? Τότε η ζωή συνεχίζεται για τους ζωντανούς.. σίγουρα είναι εδώ!!!Προσοχή δεν λέω ότι το παραπάνω εκφράζει την άποψη σου για το θάνατο αλλά πιστεύω ότι είναι αστείο και να το αναφέρεις « χωρίς να σε κατακρίνω» αλλά και χωρίς να μπορώ εδώ μέσα να στο αποδείξω θα αρκεστώ στο να σου πω απλά, ότι δεν είναι το «μηδέν». Για παράδειγμα, όταν κάποιος άνθρωπος είναι πολύ άρρωστος, πονάει, υποφέρει, έχουν καταρρεύσει διάφορα συστήματα του οργανισμού του και είναι καταδικασμένος να μένει στο κρεββάτι χωρίς ελπίδες, τότε ο θάνατος είναι λύτρωση για τον ίδιο. Συνήθως, αυτός ο άνθρωπος επιβαρύνει και τους συγγενείς του καθώς χρειάζεται συνέχεια κάποιον να τον φροντίζει. Τότε, ο θάνατος του ίσως είναι λύτρωση και για τους συγγενείς. καταρχήν να πω ότι ο θάνατος δεν είναι λύτρωση ούτε για τους συγγενείς ούτε και για τον άνθρωπο ως?. κατώτερο νου..είναι λύτρωση για την συνείδηση η οποία ουσιαστικά λυτρώνετε από το σώμα που την κρατά δέσμια. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται και δες το και αλλιώς, αυτός ο άνθρωπος που πονά και υποφέρει, καρμικά? ίσως να πρέπει να του συμβεί αυτό?ίσως (και για μένα σίγουρα) να ξεπληρώνει κάτι άλλο με αυτό τον πόνο! και ίσως οι συγγενείς που στέκονται δίπλα του να βοηθούν και αυτοί το κάρμα τους? αλλά ίσως αν δεν του συμπαρασταθούν να το επιβαρύνουν? όλα λοιπόν γίνονται για κάποιο σκοπό (τον οποίο είτε τον κατανοούμε είτε όχι) ατυχήματα, αρρώστιες, χρεοκοπίες, φόνοι, πόλεμοι, να κερδίσεις το τζοκερ, πείνα, aids, να βγεις από την πόρτα σου και να σε πατήσει αυτοκίνητο, αλλά και να πέσεις και από γκρεμό 60μ και να ζήσεις, να γεννήσεις σιαμαία, να σπάσεις το πόδι σου και σίγουρα αν συνεχίσω δεν θα έχω τελειωμό. Όμως τι κάθομαι κ λέω??? σίγουρα θα με περάσετε για τρελή? και σίγουρα δεν θέλω να αλλάξω την άποψη σας όπως δεν γίνεται να αλλάξετε κ σεις την δική μου? καλή συνέχεια!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vi0Le Posted May 14, 2007 Report Share Posted May 14, 2007 Άμα σας ενδιαφέρει μπορώ να ανεβάσω κάποια κομμάτια για το πως βλέπουν και έβλεπαν θάνατο οι λαοί τις Ευρώπης και για τα νεκρώσιμα τελετουργικά που σχετίζονται με τον χορό. αχ! εχω κάνει εγω εργασίες και εργασιες για το πως έθαβαν οι άγγλοι!! θα είναι ενδιαφερον πάντως αμα μαζέψεις πληροφοίες για τα Ευρωπαίκα τελετουργικά κ ανθρωπολογικές προσεγγίσεις (πως τα λέω έτσι!). Για όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις ξαφνικού θανάτου (πχ ατύχημα, δολοφονία, ξαφνική καρδιακή συγκοπή κλπ) δεν θεωρώ οτι τίθεται θέμα λύτρωσης, ούτε για τον αποθανόντα, ούτε για τους συγγενείς. Διότι τότε, κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για το μοιραίο, και το σοκ είναι πολύ μεγαλύτερο. Όταν έχασα ένα φίλο μου πριν μια 5ετία, και ήταν 19 χρονών...με πόνεσε πολύ.. πάαρα πολυ όμως.. έκει το φιλοσόφησα.. και το έριξα στον παραλογισμό που ίσως και να ισχύει. (Γιατι όχι) Αν ισχύει το Αρμαγεδών της Αποκάλυψης, και αν ο συμβολισμός του αφορά κάθε θρησκεία.. αν δηλαδή θα γίνει κάποια μάχη κακου-καλού... και αυτη η μάχηθα είναι πέρα απο το φυσικό μας σώμα.. τότε ίσως. αυτό που εγώ αποκαλώ Θεό.. θέλει "στρατιώτες"... ίσως τελικά αυτό που μας έλεγε η γιαγιά μας , ότι κάθε παιδί που πεθαίνει γίνετε αγγελάκι.. μπορεί κ να ισχύει.. Όταν το σκέφτομαι αυτό πονάω λιγότερο για όσους έφυγαν νωρίς.... Ο θρήνος είναι το εγωιστικό κομμάτι του θανάτου..κλαίμε γιατι ΕΜΕΙΣ χάνουμε κάτι...όχι γιατι ο αποθανών δε θα ξαναδεί ήλιο, ή δε θα ξαναπιεί κρασί στο ταβερνάκι...κ.ο.κ Κλαίμε γιατι εμείς δε θαχουμε την παρέα του..'και καποιες φορές κλαίμε για το άδικο της κατάστασης. (αλλα σπάνια)... πάντα ψάχναμε να βρούμε το μετά.. και όσοι το είδαν κ γύρισαν.. δε το εξομοληγήθηκαν ποτέ... μπορεί να είναι το ασπρο φώς, μπορεί και όχι.. Περίεργη η φύση του ανθρώπου, και τα ανεξηγητα παλεύει να εξηγήσει.. και αν πηγαίνουμε κάπου αλλού ως ψυχές.. γιατί εξελίσουμε τον κόσμο? γιατί εκγυμνάζουμε το σώμα μας να συμμετέχει σε ματαφυσικά ταξίδια? γιατι ο Λιαντίνης 'ηθελε να ταξιδέψει ψυχή και σώμα στο άλλο επιπεδο? γιατι θέλησε να Νικήσει τον Θάνατο? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hrakleitos Posted May 16, 2007 Report Share Posted May 16, 2007 αχ! εχω κάνει εγω εργασίες και εργασιες για το πως έθαβαν οι άγγλοι!! θα είναι ενδιαφερον πάντως αμα μαζέψεις πληροφοίες για τα Ευρωπαίκα τελετουργικά κ ανθρωπολογικές προσεγγίσεις (πως τα λέω έτσι!).Όταν έχασα ένα φίλο μου πριν μια 5ετία, και ήταν 19 χρονών...με πόνεσε πολύ.. πάαρα πολυ όμως.. έκει το φιλοσόφησα.. και το έριξα στον παραλογισμό που ίσως και να ισχύει. (Γιατι όχι) Αν ισχύει το Αρμαγεδών της Αποκάλυψης, και αν ο συμβολισμός του αφορά κάθε θρησκεία.. αν δηλαδή θα γίνει κάποια μάχη κακου-καλού... και αυτη η μάχηθα είναι πέρα απο το φυσικό μας σώμα.. τότε ίσως. αυτό που εγώ αποκαλώ Θεό.. θέλει "στρατιώτες"... ίσως τελικά αυτό που μας έλεγε η γιαγιά μας , ότι κάθε παιδί που πεθαίνει γίνετε αγγελάκι.. μπορεί κ να ισχύει.. Όταν το σκέφτομαι αυτό πονάω λιγότερο για όσους έφυγαν νωρίς.... Ο θρήνος είναι το εγωιστικό κομμάτι του θανάτου..κλαίμε γιατι ΕΜΕΙΣ χάνουμε κάτι...όχι γιατι ο αποθανών δε θα ξαναδεί ήλιο, ή δε θα ξαναπιεί κρασί στο ταβερνάκι...κ.ο.κ Κλαίμε γιατι εμείς δε θαχουμε την παρέα του..'και καποιες φορές κλαίμε για το άδικο της κατάστασης. (αλλα σπάνια)... πάντα ψάχναμε να βρούμε το μετά.. και όσοι το είδαν κ γύρισαν.. δε το εξομοληγήθηκαν ποτέ... μπορεί να είναι το ασπρο φώς, μπορεί και όχι.. Περίεργη η φύση του ανθρώπου, και τα ανεξηγητα παλεύει να εξηγήσει.. και αν πηγαίνουμε κάπου αλλού ως ψυχές.. γιατί εξελίσουμε τον κόσμο? γιατί εκγυμνάζουμε το σώμα μας να συμμετέχει σε ματαφυσικά ταξίδια? γιατι ο Λιαντίνης 'ηθελε να ταξιδέψει ψυχή και σώμα στο άλλο επιπεδο? γιατι θέλησε να Νικήσει τον Θάνατο? Αγαπητη μου παλια συμφοιτητρια ασε τον λιαντινη ειναι απο αλλο ανεκδοτο!!!!!!!!(πιστευω ακραδαντα οτι προσπαθησε να νικησει το φοβο του για το θανατο κιοχι τον ιδιο τον θανατο αλλα αυτο ειναι ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dakkon Darkblade Posted August 11, 2007 Report Share Posted August 11, 2007 Πράγματι είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα και μάλιστα δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην το έχει σκεφτεί. Άλλωστε ίσως είναι το μόνο που μπορεί να ξέρουμε με σιγουριά ότι θα συμβεί. Άμα σας ενδιαφέρει μπορώ να ανεβάσω κάποια κομμάτια για το πως βλέπουν και έβλεπαν θάνατο οι λαοί τις Ευρώπης και για τα νεκρώσιμα τελετουργικά που σχετίζονται με τον χορό. Προς το παρών έχω έτοιμη την περίληψη από ένα κομμάτι που αφορά την αρχαία Ελλάδα. Το πλήρες κείμενο θα το ανεβάσω μετά τις 9 Σεπτέμβρη που θα έχει παρουσιαστεί. Όποιος θέλει να το δει live δεν έχει παρά να έρθει στο: 21ο Παγκόσμιο Συνέδριο για την Έρευνα του Χορού "Χορευτές χωρίς σύνορα" Αθήνα, 5-9 Σεπτεμβρίου 2007 Πληροφορίες: http://www.orchesis-portal.org/cdr/ & www.cid-unesco.org (ακολουθεί η περίληψη στα ελληνικά και στα αγγλικά) Νεκρικοί χοροί στην Αρχαία Ελλάδα Η έρευνα αυτή σκοπό έχει να παρουσιάσει τον ρόλο που έπαιζε ο χορός σε κηδείες και σε νεκρικές πομπές στην αρχαία Ελλάδα. Μέσα από την ανασκόπηση της βιβλιογραφίας διαπιστώσαμε ότι στην αρχαία Ελλάδα οι μυητικές σχολές χρησιμοποιούσαν διάφορα μέσα στις μυήσεις και τις τελετουργίες τους. Ο χορός, όχι μόνο αποτελούσε μέρος αυτών των τελετουργιών, αλλά καμία τελετή δε γινόταν χωρίς αυτόν. Συνήθως, κατά τη μύηση, παρουσίαζαν ένα συμβολικό θάνατο και μια αναγέννηση. Αυτό το παρατηρούμε να συμβαίνει σε όλες τις θρησκείες. Βλέπουμε αναπαραστάσεις της ζωής του Θεού, τη γέννηση, τη ζωή, τα πάθη, το θάνατο και τέλος την ανάστασή του. Μέσα από τις δραματικές αναπαραστάσεις , το χορό και το τραγούδι, οι συμμετέχοντες στις τελετουργίες διδάσκονταν για τη μετά θάνατον ζωή, ταξίδευαν στον άλλο κόσμο και μάθαιναν πώς πρέπει να ζουν σε αυτόν. Με τη μύηση ο μυημένος ταυτιζόταν με τον άπνου Θεό, περνούσε τα πάθη του και, όπως ο θεός, νικούσε το θάνατο και ανασταινόταν. Έτσι και αυτός αποκτούσε μια νέα ζωή, όχι θνητή, αλλά αθάνατη. Ο συμβολικός θάνατος και η ανάσταση ήταν απαραίτητη, έτσι ώστε ο μυημένος να αναγεννηθεί έτοιμος, να ακολουθήσει μια διαφορετική ζωή, αφιερωμένη στα ιερά καθήκοντά του. Έτσι, σ? αυτές τις τελετουργίες συχνά ακολουθείται το νεκρικό τυπικό της εκάστοτε εποχής με τα μοιρολόγια και τους νεκρικούς χορούς. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι ο χορός έπαιζε σημαντικό ρόλο στις νεκρικές τελετές, στα αρχαιοελληνικά μυστήρια και ότι επίσης χρησιμοποιείτο σαν διδακτικό εργαλείο για να προετοιμάσει ψυχολογικά τον άνθρωπο να δεχτεί τον θάνατο σαν ένα φυσικό γεγονός. Death Dances in Ancient Greece The aim of this research is to present the role that played dance in funerals and funereal processions in ancient Greece. Leafing through Greek and international bibliographical references, we have come to realize that different initiation schools in ancient Greece used different means during their initiations and their rituals. One of these means was dance, which was not only part of those rituals but also of ceremonies, which could not take place without it. A symbolic death and a rebirth of a god were usually (re)presented during initiation, something that occurs in all religions. We see representations of the life of god; that is, his birth, his life, his passions, his death and, finally, his resurrection. Through dramatic representations and with the aid of dances and songs, the participants in rituals (: the initiated) were taught about the after death life, they travelled to the other world (: the underworld) and learned how to live in it. With the initiation, the initiated was identified with the breathless (dead) God, went through his passions and - as the god did - he overcame death and, finally, was resurrected. Symbolic death and resurrection were quintessential because they enabled the initiated to be reborn and be ready to follow a different life dedicated to his holy duties. Symbolically, the initiated acquired a new life, which was a mortal but rather an immortal one. Thus, funereal formalities and conventions of each period were often used during those rituals, and they were accompanied by funeral songs and death dances. In conclusion, we can claim that dance played a very crucial role in funereal ceremonies of the ancient Greek Mysteries and was used as an instructive tool to prepare the person psychologically to accept death as a natural event. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Avaris Posted August 31, 2007 Report Share Posted August 31, 2007 (edited) Φοβάσαι τον Θάνατο? Είσαι έτοιμος γι' αυτόν? Edited August 31, 2007 by Avaris Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anthropos Posted August 31, 2007 Report Share Posted August 31, 2007 Να προσθέσω και την άποψη του Νίτσε που λέει ότι ο άνθρωπος ζει με τον φόβο του θανάτου, συνεπώς συνειδητά και υποσυνείδητα προετοιμάζεται σε όλη την διάρκεια της ζωής του. Ετσι λοιπόν και όπως φιλοσοφεί ο Νίτσε 'μόνο οι νεκροί ηρεμούν γιατί δεν πρόκειται να ξαναπεθάνουν'. Να σημειωθεί ότι ο συγκεκριμένος φιλόσοφος δεν πίστευε σε οτιδήποτε μεταφυσικό. Εγώ τελευταια δεν μπορώ να διαβαζώ τα έργα του Νίτσε.Μου φαίνεται ότι όλα αυτα που γραφει είναι υπο επίρεια κάποιων ασθενειών. Και το συμαντικότερο ο Νίτσε αδυνατεί να βρεί την λύση πέρα απο την καθημερινοτητα του. Ο Νιτσε για μένα είναι μια ψυχή που πνιγόταν πολύ καιρό μεσα στην τρελα της συνειδησης του αλλα τελικα δεν μπορεσε να βρει καμία λυση. Όσο αναφόρα το σημαντικότερο γεγονος της ζωής του ανρθώπου πιστεύω ότ ειναι η καθημερινότητα του, και η σωστη αντιμετωπησή της. Γιατι οταν είμαστα στο σήμερα ταξυδεύουμε ταυτοχρνα στο παρελθόν στο μέλον και στο τώρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anthropos Posted August 31, 2007 Report Share Posted August 31, 2007 (edited) Φοβάσαι τον Θάνατο? Είσαι έτοιμος γι' αυτόν? χαχαχα. Κάθε μέρα εγω γινιέμαι χίλιες φορές, και πεθαίνω αλλες τόσες, τα παντα είναι ο Θεός. Και ο θάνατος είναι μόνο ένα απο τα πολά προσωπά του. Edited August 31, 2007 by Anthropos Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αρχάγγελος Posted August 31, 2007 Report Share Posted August 31, 2007 χαχαχα. Κάθε μέρα εγω γινιέμαι χίλιες φορές, και πεθαίνω αλλες τόσες, τα παντα είναι ο Θεός. Και ο θάνατος είναι μόνο ένα απο τα πολά προσωπά του. ναι έ; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Divine-Trial Posted August 31, 2007 Report Share Posted August 31, 2007 Ποιος εισαι εσυ που ειρωνευεσαι τις γνωμες των αλλων??? Τι παει να πει "Ναι έ;"???? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anthropos Posted August 31, 2007 Report Share Posted August 31, 2007 (edited) Ποιος εισαι εσυ που ειρωνευεσαι τις γνωμες των αλλων???Τι παει να πει "Ναι έ;"???? Ισως είναι αυτός που με ρίχνει απο τα συνεφα του εγωισμού. ( http://www.youtube.com/watch?v=nYBS-wdLgXI ) Edited August 31, 2007 by Anthropos Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αρχάγγελος Posted August 31, 2007 Report Share Posted August 31, 2007 Ισως είναι αυτός που με ρίχνει απο τα συνεφα του εγωισμού. ( http://www.youtube.com/watch?v=nYBS-wdLgXI ) Σε ευχαριστώ. Είμαστε μαζί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lithos Posted September 1, 2007 Report Share Posted September 1, 2007 Καλημέρα και καλό μήνα παιδιά μου! Η αιώνια ερώτηση του ανθρώπου ε;! Ζωή ... θάνατος ... φόβος ... Υπάρχουν βιβλία που αναφέρουν κλινικές καταγραφές ανθρώπων τους οποίους οι γιατροί τους ΄έχασαν΄ για λεπτά ή ακόμη και για ώρες και εκείνοι περιγράφουν την εμπειρία τους. Όσοι θυμούνται διότι ορισμένοι δεν θυμούνται! Οι ΄νεκροί΄ μας δεν είναι ακριβώς νεκροί κατά την γνώμη μου. Έρχονται κατά καιρούς κοντά μας, όταν κρίνουν πως τους χρειαζόμαστε, αλλά κατά κύριο λόγο το αποφεύγουν. Μέχρι τα 20-21 μου, είχα την δυνατότητα να σκέπτομαι τον παππού μου, ο οποίος μου είχε μαγάλη αδυναμία και έφυγε όταν είμουν 2-3 χρονών, να του ζητώ να έρθει στον ύπνο μου και εκείνος ερχόταν. Άρχισα να ΄παίζω΄ με αυτό η ηλίθια, και κάποιο βράδυ που τον ζήτησα ήρθε θυμωμένος, με μάλωσε λέγοντάς μου, να τον αφήσω ήσυχο και εκεί που πάει δεν μπορώ να τον ακολουθήσω. Βέβαια στο κάδρο υπάρχει η πιθανότητα να φιάχνει παιγνίδια το μυαλό μας με αυτούς που αγαπάμε! Όμως πιστεύω πως αυτή η πιθανότητα είναι απειροελάχιστη. Καμία Ψυχή δεν διανύει το ίδιο δρομολόγιο με μία άλλη. Ούτε πάνε όλες στην ίδια αίθουσα αναμονής με ταμπελίτσες ΄Κόλαση΄ - ΄Παράδεισος΄. Πάνε εκεί που επιθυμούν για να βελτιωθούν. Η κόλαση η δική μου μπορεί να είναι ο παράδεισος ο δικός σου. Αν οι ζωές μας είναι απλά δοκιμασίες για την βελτίωσή μας ... Αν οι ζωές μας είναι δώρο μοναδικό και πρέπει να το ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε ... Όταν μάθω, δυστυχώς θα είναι αργά για να σας πω τι στ΄ αλήθεια συμβαίνει ή ακόμη και να σας πω εγώ ... εσείς θα με ακούσετε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Firemaster Posted September 2, 2007 Report Share Posted September 2, 2007 Ο θανατος ειναι απλα η συνεχεια της ζωης...Ειτε το θελουμε ειτε οχι πεθαινουμε για να μπορεσουν να ζησουν αλλοι. Ισως στο συγκεκριμενο να ειμαι ολιγον τι αναισθητος (για να μη με χαρακτηρισω με ζωο και προσβληθει ) αλλα καποια στιγμη με καποιον τροπο πρεπει ν αποχωρουμε για να μπορεσει η ζωη να συνεχισει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Avaris Posted September 6, 2007 Report Share Posted September 6, 2007 Σου λένε πως έχεις μια εβδομάδα ζωής το πολύ. Είσαι έτοιμος για την .... Μετάβαση? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.