Jump to content

H Αμαλία?


 Share

Recommended Posts

malpractice

 

Το ανακάλυψα σήμερα. Το διάβαζα επί πέντε ώρες ασταμάτητα αγνοώντας τόνους δουλειάς, χαρτιών και τηλεφώνων.

 

Νιώθω μικρή, πολύ μικρή μπροστά της...

Link to comment
Share on other sites

Είναι θλιβερό κι ελπιδοφόρο ταυτόχρονα ότι το πρόβλημα της Αμαλίας έγινε γνωστό στους αρμόδιους που φέρονται να βοηθούν την κατάσταση, μέσα από την αλληλεγγύη που της έδειξαν οι μπλόγκερ. Δυστυχώς, σαν τη δική της υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες ασθενείς χωρίς πρόσβαση στο διαδίκτυο...

Link to comment
Share on other sites

Μα :censored: άκες...άχρηστοι...παράσιτα.

Κάποτε έκαιγαν τις μάγισσες... ε, ας κάψουμε και κανέναν ιατρό.

Link to comment
Share on other sites

Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι πολύ διαφορετικά, μα δεν είναι. Θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα, μα δεν είναι. Τα πράγματα είναι έτσι για κάποιους λόγους και αυτούς πρέπει να αναζητήσουμε.

Link to comment
Share on other sites

είναι τρομερό αυτό που της συνέβει, τα δικά μας προβλήματα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που έχει περάσει.......... κάτι πρέπει να γίνει δεν μπορεί να το αφήσουμε έτσι σαν άνθρωποι κάτι πρέπει να κάνουμε, είναι πολύ βρώμικο και απαράδεχτο...... νιώθω τύψεις....... γίνονται τόσα πολλά στο κόσμο και πολύ άνθρωποι δεν ξέρουν τίποτα....... είμαστε χαμενοι αν δεν κάνουμε κάτι..... εγω δηλαδή έτσι αισθάνομαι τώρα τελευταία νιώθω μηδεν σαν άνθρωπος έχουν γίνει τόσα πολλά και πολλοι απο εμας απλά καθόμαστε τα κοιτάμε και τα κρίνουμε χωρις ουσιαστικά να κάνουμε τίποτα........ είναι απαίσιο... δεν υπάρχει καθόλου συνείδηση.

Edited by XENIA
Link to comment
Share on other sites

"Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν'αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ'τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες", έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε "αρμόδιο", έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών,φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω...."

 

 

 

αυτο το κειμενο ειλικρινΑ ΜΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ .... πρεπει να προσπαθησουμε οσοι ακομα νιωθουμε ανθρωποι να σταματησουμε ολους οσους εκμεταλευονται αυτουσ που πονανε αυτους που βασανιζονται.Θα επρεπε να θλιβομαστε οταν βλεπουμε στα ματια των συνανθρωπων μας να σαλευει η σκια του θανατου και της απογνωσης κιοχι μονο να θλιβομαστε αλλα ενεργα να δινουμε στον συνανθρωπο μας το χερι μας και να περπατησουμε μαζι αυτο το δυσβατο μονοπατι.τΟ Μονοπατι της μανας που κλαιει για το παιδι της του πατερα που τα χασε ολα ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΟΥ ΒλΕΠΕΙ ΚαΤΑΜΑΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ.Ποτε επιτελους θα το κατορθωσουμε αυτο?

Edited by hrakleitos
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Εχω σταματησει πια να συγκλονουμαι ή εστω να με αγγιζουν κατι τετοια..(καλα λιγακι τα αφηνω ακομα για να νιωθω τυχερος..αλλα για κανεναν αλλο λογο.)

Ειχα βαρεθει να τα σκεφτομαι μοναχα οταν επεφτε στα ματια μου καποιο παρομοιο κειμενο, οποτε ειχα την ιδεα να βρισκομαι σε επαγρυπνηση ΣΥΝΕΧΩΣ!

Το μονο που καταφερα ηταν να τρελαθω σχεδον εντελως, οπου και να κοιταγα εβλεπα το χειροτερο προσωπο του κοσμου, εσπαγα την καθε βιτρινα των εικονικων μαγαζιων που στηνονται και πηγαινα κατ'ευθιαν στις αποθηκες τους οπου εβλεπα την σκληρη αληθεια (σε καθε πραγμα, απο το ελαχιστοτατο πλαστικο δαχτυλιδι-δωρο σε γαριδακια, μεχρι τις βιλλες & τα γιοτ δισεκατομυριων).

Δεν πηγαινε αλλο, τωρα καταφερα (μετα λυπης μου) να μπορω να αυτοθεωρηθω Αναισθητος σε κοινωνικα θεματα.

Ξερω καθε στιγμη της ημερας την κατασταση οπου επικραττει γυρω μου (σε ολον τον κοσμο εννοω, και χωρις λεπτομεριες φυσικα, ομως ακομα και απο την ακραια γενικη της μορφη η κατασταση αυτη ειναι παραπανω απο απελπιστικη), και μη μπορωντας να κανω κατι για αυτη αποφασισα πως δεν θα πρεπει να με επηρρεαζει.

Φυσικα και θαυμαζω οσους η μοιρα τους τους παιζει ασχημα παιχνιδια, ομως δεν λυπαμε εμας, αδιαφορω για εμας.

ΔΕΝ αδιαφορω ομως για κατι "ανθρωπους" που εκμεταλλευονται τους μη ικανους (σε καθε τομεα), κατι τετους να πω οτι τους σιχαινομαι θα ειναι λιγο, ομως ουτε τους μισω..δεν μπορεις να αισθανθεις Τιποτα προς κατι το οποιο δεν εχει αισθηματα..

(για παραδειγμα δεν μπορεις να μισησεις μια πετρα!!, ή να ερωτευτεις ενα αμαξι...ερωτευεσαι το συναισθημα που σου προσφερει...).

 

ΥΓ.Ευχαριστω martina

Edited by Sucore
Link to comment
Share on other sites

....δεν μπορεις να αισθανθεις Τιποτα προς κατι το οποιο δεν εχει αισθηματα..

(για παραδειγμα δεν μπορεις να μισησεις μια πετρα!!, ή να ερωτευτεις ενα αμαξι...ερωτευεσαι το συναισθημα που σου προσφερει...).

 

πολύ σωστό το παραπάνω και ίσως δεν ισχύει μόνο για τα πράγματα αλλά και για τους ανθρώπους...

Link to comment
Share on other sites

"Έφυγε" ...

Σιγουρα θα ειναι ΠΟΛΥ καλυτερα εκει που πηγε!!

Αυτο ειναι το μονο σιγουρο (με ποσοστο 90% ή κ παραπανω), ταλαιπωρηθηκε τοσο πολυ εδω, και σιγουρα η ταλαιπωρια της τελειωσε με τον ΜΟΝΟ τροπο που οι πολιτες αυτης της χωρας (και πολλων αλλων, φυσικα οχι απο τις χωρες με το ιδιο επιπεδο ζωης, μιλαω για φαινομενικα κατωτερες) εχουνε μαθει πως τελειωνει μια ταλαιπωρια, και αυτος ο τροπος δυστυχως ειναι ο Θανατος..

Ετσι εφυγε και ο πατερας ενος απο τους κολλητους μου (που κυριολεκτικα μεγαλωσαμε μαζι), λιγο μετα τη πρωτοχρονια του διεγνωσαν καρκινο στους Λευμφαδενες (ή κατι τετοιο..μπορει και κυρωση)'

τον ειχα δει τοτε, ηταν μια χαρα, ενα μηνα μετα ειχε μεινει ο μισος..ειχε γερασει τουλαχιστον 15 χρονια..

μετα ντρεπομουν να ξαναπαω σπιτι του...ομως ολο και χειροτερευε..

οι γιατροι Μ@Λ@|<|2ΟΝDu5@Ν ΤΟΣΟ ΑΣΧΗΜΑ!!!!

Τελικα, θεου θέλοντως την Κυριακη του Θωμα εφυγε και αυτος...

Ο κολλητος μου μου ειπε : Καλυτερα ετσι...τον τελευταιο καιρο μονο ζωη δεν ηταν αυτο που εκανε...

Και ο πατερς του παιδου ειχε αυτο το προβλημα (σε ακραιο σταδιο) μοναχα για 3 μηνες...

δεν θελω να φανταστω πως θα περναγε η Ψυχη αυτη που ειχε χρονιο προβλημα...

Πραγματικα ομως, θαυμαζω ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΑ το κουραγιο καποιων Ανθρωπων που ενω φαινομενικα δεν τους εχει μεινει ΤΙΠΟΤΕ, κυριολεκτικα εχουν αυτο που δεν εχουν αυτοι που τα εχουν ολα....>Επιθυμια ΓΙΑ ΖΩΗ!!!

 

Ειναι γεγονος που σε ολους μας εχει γινει μαθημα, πρεπει να χασεις κατι για να καταλαβεις την αξια του...ακομα και το πιο μικρο πραγματακι μπορει να σου το μαθει αυτο, ποσο μαλλον το πολυτιμότερο αγαθο της ζωης>

Η ΙΔΙΑ η Ζωη!

 

 

Υγ. Για τους περισσοτερους ανθρωπους η Υγεια ειναι πανω απ'ολα.

Ομως η ειρωνια της υποθεσης ειναι πως οι περισσοτεροι απο αυτους που βαζουν το χρημα πανω απο την Υγεια ειναι

οι Ιδιοι Ορκισμενοι να βαζουν την Υγεια πρωτη (οπως πολυ πετυχημενα σχολιαζει ο Άρκάς : Νεανικες βλακείες)!!

Ομως αυτο γινεται μοναχα επειδη ΔΕΝ προκειτε για την δικη τους. Η Θεια δικη ειναι μεν τυφλη..ισως αυτος να ειναι ο λογος που βαλανε στα χαρτονομισματα συστημα Μπρέιλ.

Edited by Sucore
Link to comment
Share on other sites

Πολλοί ίσως να έχετε ακούσει τελευταία στις ειδήσεις και να εχετε διαβάσει στον τύπο για την Αμαλία Καλυβίνου, μια τριαντάχρονη που άφησε τούτο τον κόσμο μετά από πολύχρονο αγώνα με τον καρκίνο. Και με την ανεπαρκεια και την αναλγησία και του συστήματος υγείας της χώρας μας αλλά και ορισμένων λειτουργών που ξέχασαν τι δουλειά κάνουν, οι Έλληνες bloggers σε μια προσπάθεια να τιμήσουν το κουράγιο της Αμαλίας και να διεκδικήσουν το δικαίωμα όλων σε σωστή και δωρεάν περίθαλψη αποφάσισαν την Παρασκευή 1η Ιουνίου να βομβαρδίσουν τα blogs με το μύνημα που βρίσκεται στην ακόλουθη διεύθυνση (http://giatinamalia-blog.blogspot.com)

 

Το ίδιο μήνυμα θα σταλεί σε ολους τους φορείς εντός και εκτός Ελλάδος και σε όποιον άλλον εχει σχέση με θέματα υγείας και μπορεί να επιδράσει στην βελτίωσή τους.

 

Οσοι από εσάς ενδιαφέρεστε βοηθείστε την προσπάθεια αυτή αφήνοντας ενα μηνυμα στα clubs σας και σε εκείνα που είστε μέλη την Παρασκευή 1η Ιουνίου, με το κείμενο που θα βρειτε στην παραπάνω διεύθυνση με το λινκ του μπλογκ της Αμαλίας (http://fakellaki.blogspot.com) που περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί και στέλνοντας κι εσεις emails με το κείμενο και το banner, στις διευθύνσεις που προτείνονται εδώ (http://polsemannen.blogspot.com/2007/05/blog-post_30.html#links)

Link to comment
Share on other sites

Τουλάχιστον, το ευτυχές γεγονός είναι ότι υπάρχει πολύ μεγάλη κινητοποίηση σήμερα, την ημέρα που ορίστηκε ως μέρα 'βομβαρδισμού' μέσω του νετ και τηλεφωνικά. Αρκετά μεγάλη ώστε να τραβήξει την προσοχή των ΜΜΕ. Κάνοντας μια γρήγορη αναζήτηση στο google δίνοντας 'Αμαλία Καλυβινού' θα δείτε χιλιάδες σχετικά link. Ας ελπίσουμε ότι θα πιάσει τόπο η κινητοποίηση...

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...