Νεφέλη Posted November 23, 2007 Report Share Posted November 23, 2007 Φανταστείτε ένα παιδί που παίζει με τα παιχνίδια του και πλάθει μόνο του σενάρια, μιλάει σε ανύπαρκτους φίλους ή/και στα ίδια τα παιχνίδια του? Συνηθισμένη σκηνή, απόλυτα φυσιολογική, ίσως και χαριτωμένη. Φανταστείτε τώρα έναν έφηβο ή ενήλικα (δηλ. από 13 ετών και άνω), να κάθεται μόνος του και να μιλάει σε ανύπαρκτους ανθρώπους ή/και να κινείται σα να βρίσκεται αλλού (π.χ. λες και είναι τραγουδιστής σε συναυλία)? Παράξενη σκηνή, ενοχλητική και συνήθως προκαλεί την σκέψη «σάλεψε ο καημένος». Γιατί και πότε (δηλαδή από ποια ηλικία και μετά) δημιουργείται αυτός ο διαχωρισμός του ?φυσιολογικού? από του ?διαταραγμένου? ; Γιατί, πως και πότε παύουμε να θεωρούμε φυσιολογικό το να πλάθουμε δικούς μας κόσμους και να ζούμε μέσα σ?αυτούς όταν θέλουμε μια ?διέξοδο? από την καθημερινότητα ; Γιατί και πότε χάνει ο άνθρωπος το δικαίωμα στην φαντασία?; (...θ'ακολουθήσουν κι άλλες ερωτήσεις...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrina Posted November 23, 2007 Report Share Posted November 23, 2007 (edited) Δε θα έλεγα ότι χάνει το δικαίωμα στη φαντασία, αλλά ότι του το στερούν. Από τότε που οι ευθύνες μεγαλώνουν, το μυαλό αρχίζει να ασχολείται και με ποιο "σοβαρά" πράγματα.. Πλέον, η κάποτε αθώα ηλικία των 10 ετών έχει γίνει ηλικία ευθυνών, ΄που τα παιδία τρέχουν με διαγωνίσματα, ένες γλώσσες και ό,τι άλλο χωράει στο πρόγραμμα, χάνοντας την ευκαιρία για λίγο παιχνίδι αλάνας.. Edited November 23, 2007 by sabrina Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sucore Posted November 24, 2007 Report Share Posted November 24, 2007 Η γνωμη της Σαμπρινας με βρισκει συμφωνο, υπαρχουν και αλα πολλα που θελω να πω ομως 1ον. Παω στο αεροπλανο 2ον. Περιμενω και τις υπολοιπες ερωτησεις Τα μελε!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αυγερινός Posted November 24, 2007 Report Share Posted November 24, 2007 Δεν πιστεύω ότι παύουμε να ασχολούμαστε με ασόβαρα πράγματα όταν μεγαλώνουμε, απλώς εμείς τα βαφτίζουμε σοβαρά για κάποιο λόγο (τον οποίο ακόμη και τώρα δεν έχω καταλάβει). Όσο σοβαρό είναι (ή δεν είναι) για ένα παιδί να παίζει ποδόσφαιρο ή να κάνει βόλτα με το ποδήλατο, άλλο τόσο είναι (ή δεν είναι επίσης) για έναν ενήλικα να κάνει βόλτα με το αμάξι του ή να ασχολείται με τη δουλειά του. Τα πράγματα από μόνα τους δεν είναι ούτε σοβαρά ούτε ασόβαρα. Ούτε μαύρα, ούτε άσπρα, ούτε μπλε, ούτε κίτρινα. Ούτε σημαντικά ούτε ασήμαντα. Τις παραμέτρους αυτές τις δίνουμε εμείς σε αυτά. Αυτό δεν είναι καθόλου άσχετο με το αρχικό θέμα, που είναι η φαντασία. Παρατηρείται ότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, τόσο οι παράμετροι που επιλέγει να βάλει στα πράγματα αλλάζουν. Το αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών παραμέτρων, μεταξύ άλλων, είναι και η δημιουργία άγχους η οποία οδηγεί στην εντύπωση του "σημαντικού". Πιστεύω λοιπόν, πως όλη αυτή η αλλαγή γίνεται για να δώσει ο άνθρωπος νόημα στη ζωή του. Να νιώθει ότι ασχολείται με σημαντικά πράγματα τώρα, και ότι άφησε τα "ασήμαντα" με τα οποία ασχολιόταν ως παιδί. Τον βοηθάει να διαχωρίσει τον τωρινό του εαυτό με τον παιδικό του εαυτό. Ίσως είναι και μια προσπάθεια να αυτοεπιβεβαιώσει την «ωρίμανσή» του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
divemaster Posted November 24, 2007 Report Share Posted November 24, 2007 (edited) Γεια σας, ωραίο θέμα ! Γιατί και πότε (δηλαδή από ποια ηλικία και μετά) δημιουργείται αυτός ο διαχωρισμός του ?φυσιολογικού? από του ?διαταραγμένου? ; Κατά την γνώμη μου, δεν μπορεί με ασφάλεια να καθοριστεί αυτή η ηλικία. Επίσης, δεν μπορεί πάλι με ασφάλεια να καθοριστεί ποιος είναι ο "φυσιολογικός" και ποιος είναι ο "διαταραγμένος". Αλλά έστω πως μελετώντας την συμπεριφορά ενός ανθρώπου για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής του (από την παιδική του ηλικία π.χ ως την ενηλικίωσή του) έχουμε κάποιες ενδείξεις σχετικά με κάποιες βασικές του συμπεριφορές. Τότε, συνήθως - κι εδώ θα συμφωνήσω με την sabrina - έχουμε συνδιασμό επεμβάσεων από εξωγενείς παράγοντες στον άνθρωπο που έχουν ως αποτέλεσμα αυτό που λέει η sabrina, να στερούν στον άνθρωπο το δικαίωμα της φαντασίας. Προσωπικά, στην ηλικία που είμαι, η φαντασία μου έχει ελαττωθεί κατά πολύ. Είμαι περισσότερο ρεαλιστής παρά ονειροπόλος. Κι αυτό γιατί νομίζω πως η φαντασία δεν ανήκει στην ζωή και στην ύπαρξη. Είναι ευχάριστο βέβαια κάποιες στιγμές να φαντάζεσαι - συνήθως όμορφα πράγματα γιατί κανείς δεν φαντάζεται άσχημα πράγματα - αλλά δεν είναι ρεαλιστικό. Αυτήν την γνώμη έχω. Γιατί, πως και πότε παύουμε να θεωρούμε φυσιολογικό το να πλάθουμε δικούς μας κόσμους και να ζούμε μέσα σ?αυτούς όταν θέλουμε μια ?διέξοδο? από την καθημερινότητα ; Ο άνθρωπος - κατά την άποψή μου - χρειάζεται διεξόδους. Χρειάζεται να έχει επιλογές. Όμως αυτές οι διέξοδοι δεν είναι απαραίτητο να εντάσσονται στα πλαίσια της φαντασίας. Προσωπικά, ασχολούμαι με τις καταδύσεις. Θα μπορούσα να πω, πως αυτή η ασχολία μου είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ! Και είναι, για μένα. Αλλά αυτή η ασχολία μου, δεν βρίσκεται στο μυαλό μου. Είναι ζωντανή. Όταν καταδύεσαι, μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο, έναν φανταστικό κόσμο (όσοι δεν το έχουν κάνει, μπορούν μόνο να το φανταστούν κι αυτό είναι που το κάνει φανταστικό!), είναι μια διέξοδος. Είναι φανταστικό αλλά δεν είναι. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε ... Edited November 24, 2007 by divemaster Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrina Posted November 24, 2007 Report Share Posted November 24, 2007 Μου φάνηκε χθες τόσο άσχημο το εξής: Καθόμουν συζητούσα με έναν μαθητή μου 10 ετών για κονσόλες Wii, που κάθομαι και εγώ η "δασκάλα" και παίζω. Και έρχεται μια μαθήτρια μου και μου λέει σε κατάσταση σοβαρού και αστείου "Καλά κυρία δε θα σοβαρευτείτε ποτέ;" Της απάντησα αναλόγως, αλλά μου έκανε τόσο εντύπωση που από αυτή την ηλικία κάθονται και σκέφτονται τί είναι σοβαρό και τι όχι. Και επειδή είμαι δασκάλα (παρόλο που είμαι κοντά 25), ΠΡΕΠΕΙ να είναι σοβαρή.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
divemaster Posted November 24, 2007 Report Share Posted November 24, 2007 (edited) Τα βρέφη ξεχωρίζουν άνετα τους φίλους από τους εχθρούς. http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntit...mp;lngDtrID=252 Νομίζω πως έχει σχέση με αυτό που κουβεντιάζουμε. "Πριν καν μπορέσουν να μιλήσουν, τα μωρά μπορούν να δουν τη διαφορά ανάμεσα στους εξυπηρετικούς και τους κακοπροαίρετους ανθρώπους και επιλέγουν για φίλους μόνο τους καλύτερους, δείχνουν πειράματα με βρέφη έξι έως δέκα μηνών." [...] αλλά μου έκανε τόσο εντύπωση που από αυτή την ηλικία κάθονται και σκέφτονται τί είναι σοβαρό και τι όχι. όπως φαίνεται τα παιδιά, ξέρουν να ξεχωρίζουν πολύ περισσότερα πράγματα απ΄ ότι εμείς, και υποθέτω πως δεν πρόκειτε για σκέψη, πως δηλ. σκέφτονται τι είναι το ένα και τι το άλλο, αλλά μάλλον πρόκειτε για ένστικτο. Από την άλλη, κάθομαι και σκέφτομαι πως κάποτε ο Ηράκλειτος είχε πει πως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να κλαίνε, εκτός από τα παιδιά και τους έφηβους εως 15 ετών, κάπως έτσι το είχε διατυπώσει. Πλέον, η κάποτε αθώα ηλικία των 10 ετών έχει γίνει ηλικία ευθυνών, ΄που τα παιδία τρέχουν με διαγωνίσματα, ξένες γλώσσες και ό,τι άλλο χωράει στο πρόγραμμα, χάνοντας την ευκαιρία για λίγο παιχνίδι αλάνας... Το παρακάτω είναι παλιό κείμενο - δεν ξέρω αν το έχετε υπ' όψην σας - και είχε δημοσιευθεί απ' ότι θυμάμαι σε κάποια εφημερίδα : Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1970 Η αληθεια ειναι οτι δε ξερω πως καταφεραμε να επιβιωσουμε.Ημαστε μια γενια σε αναμονη,περασαμε την παιδικη μας ηλικια περιμενοντας. Επρεπε να περιμενουμε να περασουν 2 ωρες μετα το φαγητο πριν κολυμπησουμε(αν κολυμπαγαμε)2 ωρες μεσημεριανο υπνο για να ξεκουραστουμε (αν κοιμομαστε)και τις Κυριακες χωρις να φαμε και να πιουμε τιποτα για να κοινωνησουμε(αν κοινωνουσαμε). Ακομα και οι πονοι περνουσαν με αναμονη.Κοιταζοντας πισω ειναι δυσκολο να πιστεψω οτι ειμαστε ακομα ζωντανοι΄. Εμεις δεν ειχαμε πορτες και παραθυρα ασφαλειας ουτε και ντουλαπια φαρμακων ασφαλισμενα απο τα παιδια. Ανεβαιναμε στα ποδηλατα χωρις κρανη και προστατευτικα,καναμε ωτο στοπ,καβαλαγαμε παπακια χωρις διπλωμα.Οι κουνιες ηταν φτιαγμενες απο μεταλλο με κοφτερες γωνιες. Ακομα και τα παιχνιδια μας ηταν βιαια.Περναγαμε ωρες φτιαχνοντας πατινια και αυτοσχεδια αμαξια κλεβοντας υλικα απο την διπλανη οικοδομη.Ολα αυτα για να κανουμε κοντρες στη μεγαλη κατηφορα της γειτονιας και μονο τοτε ανακαλυπταμε οτι ειχαμε ξεχασει να βαλουμε φρενα. Παιζαμε μακρυα γαιδουρα και κανενας μας δεν ειχε παθει κηλη η εξαθρωση. Βγαιναμε απο το σπιτι το πρωι και γυρναγαμε τις γειτονιες παιζοντας. Γυρναγαμε σπιτι το βραδυ που ειχαν αναψει τα φωτα για να παιξουμε κρυφτο.Σπιτι μπαιναμε με τις φωνες της μανας μας.Κανενας δε μπορουσε να μας βρει δεν υπηρχαν κινητα τοτε. Σπαγαμε τα κοκκαλα μας και τα δοντια μας και δεν ετρεχε τιποτα.Ηταν κατι συνηθισμενο για παιδια.Δεν υπηρχε κανενας νομος να τιμωρησει τους "υπευθυνους". Ανοιγαμε κεφαλια οταν παιζαμε με ξυλα και πετρες και ολα περναγανε μο λιγο ιωδιο η λιγα ραματα.Δεν υπηρχε κανενας να κατηγορησεις παρα μονο τον εαυτο σου. Ειχαμε καυγαδες και καναμε καζουρα ο ενας στον αλλο και μαθαμε να το ξεπερναμε. Τρωγαμε γλυκα και πιναμε αναψυκτικα (οταν βρισκαμε) αλλα κανενας δεν ηταν παχυσαρκος.Ισως καποιος απο εμας να ηταν χοντρος και αυτο ηταν ολο. Πιναμε νερο η αναψυκτικο απο το ιδιο μπουκαλι η μοιραζομασταν το ιδιο ποτο στη καφετερια αλλα κανενας μσς δεν επαθε τιποτα. Καμια φορα κολλαγαμε ψειρες στο σχολειο και οι μητερες μας το αντιμετωπιζαν πλενοντας το κεφαλι με ξυδι. Δεν ειχαμε playstations,nitento 64,τηλεοπτικα καναλια,βιντεοταινιες με ηχο surround,υπολογιστες διαδυκτιο. Εμεις ειχαμε φιλους.Κανονιζαμε να βγουμε μαζι και βγαιναμε.Καμια φορα δε κανονιζαμε τιποτα απλα βγαιναμε στο δρομο και εκει συναντιομασταν και παιζαμε κυνηγητο.κρυφτο και αμπαριζα.....μεχρι εκει ηταν η τεχνολογια. Περνουσαμε τη μερα εξω παιζοντας και τρεχοντας.Φτιαχναμε μονοι μας παιχνιδια απο ξυλο.Ειχαμε χασει χιλιαδες μπαλες ποδοσφαιρου. Πιναμε νερο κατευθειαν απο τη βρυση οχι εμφιαλωμενο,και καποιοι βαζανε και τα χειλη τους στη βρυση. Κυνηγουσαμε σαυρες και πουλια με αεροβολα και αυτοσχεδιες σφεντονες.Σημαδευαμε ο ενας τον αλλο με τα βελη που ριχναμε με τα τοξα που ειχαμε φτιαξει απο τις πικροδαφνες και δεν υπηρχαν ενηλικες να μας επιβλεπουν. Θεε μου. Πηγαιναμε με τα ποδηλατα η περπατωντας μεχρι τα σπιτια των φιλων μας να τους φωναξουμε απο την πορτα. Φανταστειτε το!!! Χωρις να ζητησουμε την αδεια απο τους γονεις μας,ολομοναχοι εκει εξω στο σκληρο κοσμο!! Χωρις κανενα υπευθυνο. Πως τα καταφεραμε? Στα σχολικα παιχνιδια συμμετειχαν ολοι και οσοι δεν συμμετειχαν επρεπε να συμβιβαστουν με την απογοητευση. Καποιοι απο μας δεν ηταν τοσο καλοι μαθητες οσο οι αλλοι και επρεπε να μεινουν στην ιδια ταξη.Δεν υπαρχουν ειδικα τεστ για να περασουν ολοι.Τι φρικη! Οταν τα καταφερναμε και πηγαιναμε σε καμια παραλια χωρις αντηλιακες κρεμες με δεικτες προστασιας 30 και χωρις μαθηματα ιστιοπλοιας τεννις η γκολφ.Φτιαχναμε ομως φανταστικα καστρα στην αμμο και ψαρευαμε με ενα αγκιστρι και μια πετονια. Ριχναμε τα κοριτσια κυνηγοντας τα για να τους βαλουμε χερι,οχι πιανοντας κουβεντα σε καποιο chat room. Ειχαμε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ και μεσα απο ολα αυτα μαθαμε και ωριμασαμε. Δε θα πρεπει να μας παραξενευει που τα σημερινα παιδια εινα κακομαθημενα και χαζοχαρουμενα. Αν εσυ εισαι απο τους "παλιους" ... συγχαρητηρια. Ειχες την τυχη να μεγαλωσεις σαν ΠΑΙΔΙ. προσωπικά, γεννήθηκα μετά το 1970, όταν έπεσε η χούντα, αλλά σχεδόν όλα όσα αναφέρει το κείμενο, τα έχω κάνει! και τα γόνατά μου, ακόμη έχουν τα σημάδια. Περπατούσα ξυπόλητος στο χώμα τα καλοκαίρια σαν τα γυφτάκια και είχα φαγούρα όλο το βράδυ από τις τσουκνίδες και τα γαϊδουράγκαθα αλλά δεν έπαθα ποτέ αλλεργία ή δεν έβγαλα ποτέ επιδερμικά εξανθήματα για να βάζω κρέμες και λοσιόν. Αν σκεφτούμε λοιπόν πως σχεδόν τίποτε από τα παραπάνω δεν κάνουν σήμερα τα παιδιά ... τότε εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δεν έχουν πια φαντασία ... Edited November 24, 2007 by divemaster Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
divemaster Posted November 24, 2007 Report Share Posted November 24, 2007 (edited) το "ψάρεψα" στο δίκτυο : Πως πέθανε η φαντασία μου... Οταν πήγαινα στο Δημοτικό θυμάμαι, μας βάζανε εκθέσεις... "Πως περασα το Σαββατοκυριακο", "Το σπίτι μου", "Οι διακοπές μου", κι άλλα τέτοια νόστιμα... Εγώ λοιπόν, που το Σαββατοκύριακο βαριόμουνα θανάσιμα γιατι δεν ειχε σχολείο -ναι απο μικρό βλαμμένο ήμουνα τι να κανω- κι έπαιρνα τα βιβλια μου και τις μπογιές μου και την έβγαζα κάτω απο το μεγάλο τραπέζι της τραπεζαριας (αυτό που του βάζανε κι ένα μακρύ τραπεζομάντηλο κι ήτανε σαν σκηνή ινδιανικη), εφτιαχνα ενα δικό μου Σαββατοκύριακο... Που με έκανε μπανιο η μαμα και μπέρδευε τις βρύσες, και με ζεμάτιζε -οχι που δε το εκανε- που ηρθε ενας εξωγήινος στην αυλη μου και τον έκρυψα πισω απο το φικο, αλλα την Κυριακη το βράδυ έφυγε... Το σπίτι μου ειχε χίλιες κρυψώνες και μυστικά -τι Χαρρι Ποττερ και κολοκύθια, το δωμάτιο μου ήταν η Καμαρα με τα Μυστικά αυτοπροσώπως (ασχετο που δεν είχα δικό μου δωμάτιο αλλά ενα κρεββάτι στο χώλ τότε). Οι διακοπές μου ηταν βαρετές και τρίμηνες, σε κείνα τα μεγάλα ξενοδοχεία που το μεσημέρι ολοι ξεραίνονται, και μένεις εσύ με τα γκαρσόνια να γυρνάς στον κήπο, και παλι καλα που υπήρχαν και τα βιβλία και δεν πέθανα απο τη βαρεμάρα τότε, παιδί πράμα... Η δασκάλα διάβαζε τις εκθέσεις μου στην τάξη και η τάξη ελιωνε στο γέλιο... Και έγραφε πάντα κάτω απο τις εκθέσεις μου "Περιόρισε τη φαντασία σου", ή "καλή, αλλά έχεις βάλει πολύ φαντασια", κι όλο οχτώ μου έβαζε στην έκθεση, και πολύ θυμωνα.. Στη μαμα μου έλεγε οτι αντι για εκθεσεις γραφω ευθυμογραφήματα, και γω που δεν ήξερα τι ειναι το ευθυμογράφημα, κι η μαμά μου μου πήρε ολα τα βιβλία του Ψαθά και του Τσιφόρου που μου αγόραζε ο μπαμπάς μου, νόμιζα οτι κατι κακό ειναι αυτό, και έτσι σιγά σιγά άρχισα να γράφω εκθέσεις σαν όλα τα άλλα παιδάκια, χωρις ονειροφαντασιές και Καμαρες του Χαρι Ποτερ που δεν υπηρχε τοτε, του τύπου "Το πρωι ξύπνησα κι έπλυνα τα δόντια μου, έφαγα πρωινό και πήγαμε όλοι μαζί στο παρκο".. Η τελευταία αναλαμπή της παιδικής μου φαντασίας ήταν η συμμετοχή μου στο περιοδικό "Γεια χαρά" της Πόλυς Μηλιώρη, όπου ολα τα παιδάκια μαζί γράψαμε την ιστορια "Ο ΕΕ που ήρθε απο τα άστρα"... Και που για κάποιο λογο ηταν πολυ ιδιος με τον ΕΤ που ειδαμε στους κινηματογράφους δυο τρια χρόνια αργότερα.. Ειχα γράψει το κομματι που ο ΕΕ κανει καλα το φυτο (φυτοδολοφονος απο τα μικρατα μου βλεπετε)... Κι αυτο ηταν και το τελευταιο... Ημουν πολυ μεγαλη πια... Δεν καταλαβα αμέσως οτι η φαντασια μου πεθανε... Εγραφα καλες εκθεσεις, εντελως εκτος θεματος, αλλα μαλλον οι εξεταστες καπου χανανε τη μπαλα και στο τελος κατεληγαν να τους αρεσει αυτο που διαβαζαν (μπορει να ξεχναγαν και οι ιδιοι το θεμα στην πορεια), και να μου βαζουν καλους βαθμούς... Και δε σταμάτησα ποτέ να γράφω.. μονο που τα γραπτά μου γινήκανε μίζερα, μαύρα, θλιμμένα και καθε φορα που προσπαθούσα να ξεφύγω γραφοντας για κατι αλλο, για ενα κοσμο φωτεινο και μια ζωη χαρούμενη, απλα δεν μπορουσα να γραψω κατι... Ηταν μαυρη η ψυχη μου, και μαυρο εβγαινε σε οτι εγραφα.... Καθε μερα μαγειρευω πατατες που ελεγε κι η Κατερινα.. Καθε μερα μαγειρευω πατατες... Τωρα μεγαλωσα και η ψυχη μου δεν εχει τοσο μαυρο πια.... Οχι παντα... Μοιαζει λιγο με σαλατα, γιαυτο σαλατα ειναι και τα γραπτά μου... Δε μπορώ να γράψω ωραίες ιστορίες οπως το Μαγεμένο τραίνο που με συγκινεί καθε φορα που το διαβαζω, δεν εχω καν ειρμό, απλα οι λέξεις ξεπετάγονται απο μέσα μου και λενε παντα τα ιδια... Ανακαλυψα ομως οτι μπορω καμμια φορα να διασκεδάζω τους ανθρωπους γράφοντας, ακομα και για τα καθημερινά μου πράγματα... Μαζι σας το ανακάλυψα αυτο... Και ισως, καποτε, δοκιμασω να αναστήσω και τη φαντασια μου... Αν και φοβάμαι οτι πια ειναι αργά... και ένα σχετικό ακόμη link > Η φαντασία, ένα καταπληκτικό μέσον απόδρασης Edited November 24, 2007 by divemaster Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
divemaster Posted November 24, 2007 Report Share Posted November 24, 2007 (edited) "Η φαντασία είναι ψέμα που δεν έχει σκοπό να παρουσιαστεί σαν αλήθεια." Ιούλιος Βερν Edited November 24, 2007 by divemaster Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alisha Posted November 24, 2007 Report Share Posted November 24, 2007 Νομίζω ότι κανένας άνθρωπος δεν χάνει ποτέ το δικαίωμα στη φαντασία. όταν είμαστε μόνοι μας κάποιες φορές μονολογόυμε, κάποιοι μπορεί να οργανώνουν σχέδια για το τι θα κάνουν αύριο τι θα πουν κλπ. Όταν δούμε ένα παιδάκι στο δρόμο ή σε μια παιδική χαρά να παίζει και να μιλά μονο του σα να μιλαει σε κάποιους άλλους κάνοντας το δάσκαλο ή δασκάλα ή παριστάνοντας έναν πωλητή κ.ο.κ σίγουρα θα μας φανεί χαριτωμένο όμως και παράξενο. Πολλές φορές τα παιδιά που τα κάνουν αυτά μιμούνται κάτι που είδαν και τους άρεσε πολύ και θα ήθελαν στην συγκεκριμένη θέση να ήταν αυτά. Έίναι και σε μια ηληκία αθωότητας δεν ξέρουν τι είναι κακό τι καλό ή αν κάτι είναι φυσιολογικο ή παράξενο για τους άλλους. Σίγουρα όταν δούμε ένα έφηβο ή ενήλικα να κάθεται μόνος του και να μιλάει σε ανύπαρκτους ανθρώπους και να κινείται γεννικά παράξενα, του καθένα το μυαλό προκαλεί τη σκέψη που είπε η Νεφέλη '' σαλεψε ο καημένος'' Αφού τις πιο πολλές φορές μη πώ όλες τις φορές που βλέπουμε έναν άγνωστο αυτών των ηληκιών να έχει την πιο πάνω συμπεριφορά είναι άνθρωπος με κάποια ψυχολογικά. Προσωπικά δεν είδα κάποιον άνθρωπο χωρίς κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα να έχει τέτοια συμπεριφορά. Και είναι απόλυτο φυσιολογικό να δημιουργούμε δικούς μας κόσμους έτσι ώστε να μπορούμε να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα. απλά παύει να είναι φυσιολογικό όταν ένας άνθρωπος να πώ της δικιάς μου ηληκίας 28 το εξωτερικεύει σε δημόσιο χώρο όπως για παράδειγμα ένα πάρκο. ε, άμα πάω τώτα και καθήσω στο πάρκο εγώ και ξεκινήσω να μιλώ μόνη μου και να φαντάζομαι πράγματα και καταστάσεις δε θα με περάσουνε για τρελλή? θα προκαλέσω την περιέργεια των άλλων ή που θα αρχίσουν να με λυπούνται ή που θα με κοροιδεύουν. ότι και να πούμε είτε είναι δικαίωμα μας να φανταζόμασστε είτε όχι υπάρχει κατάλληλος χώρος προσωπικός που μπορούμε να εκφραστούμε όπως θέλουμε χωρίς παρεξηγήσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dromos Posted November 24, 2007 Report Share Posted November 24, 2007 Γιατί και πότε (δηλαδή από ποια ηλικία και μετά) δημιουργείται αυτός ο διαχωρισμός του ?φυσιολογικού? από του ?διαταραγμένου? ;Γιατί, πως και πότε παύουμε να θεωρούμε φυσιολογικό το να πλάθουμε δικούς μας κόσμους και να ζούμε μέσα σ?αυτούς όταν θέλουμε μια ?διέξοδο? από την καθημερινότητα ; Γιατί και πότε χάνει ο άνθρωπος το δικαίωμα στην φαντασία?; (...θ'ακολουθήσουν κι άλλες ερωτήσεις...) Αγαπητή Νεφέλη. Οι ερωτήσεις σου «περπατούν» σε μια λεπτή γραμμή που στη μια πλευρά υπάρχει η αθώα παιδική φαντασία και στην άλλη η ψύχωση που κάθε άλλο παρά αθώα είναι. Η ηλικία του «διαχωρισμού» είναι (μέσος όρος) τα 8 ? 10 έτη. Το γιατί γίνεται έχει να κάνει με μέρος του μηχανισμού του εγκεφάλου (εμπειρίες ? μνήμη ? επαλήθευση ? προσαρμογή κλπ). Μεγαλώνοντας αλλάζουν οι ανάγκες και οι «πραγματικότητες». Ένας 18χρονος δεν νιώθει τόσο την ανάγκη να παίξει με τα αυτοκινητάκια ούτε ένα παιδάκι 5 ετών να κάνει σεξ. Γενικώς αλλάζουν όλα και μαζί με αυτά είναι και ο εγκέφαλος. Το να πλάσει κανείς δικούς του κόσμους δεν είναι καθόλου κακό. Μάλιστα πολύ μεγάλοι καλλιτέχνες, συγγραφείς, ζούνε πολύ έντονα στους δικούς τους κόσμους για να μπορέσουν να τα μεταφέρουν στο κοινό τους. Το πρόβλημα είναι να «εγκλωβιστεί» κανείς σε φανταστικό - εικονικό κόσμο αυτό και να αποκόπτει (σταδιακά ή άμεσα) την επικοινωνία (με την ευρεία έννοια) με την πραγματικότητα. Η ψυχιατρική το ονομάζει ψύχωση και συγκεκριμένα σχιζοφρένια. Επομένως μια διέξοδο στην καθημερινότητα είναι πολύ ανακουφιστική (π.χ. απλός διαλογισμός) και πολλές φορές μας την επιβάλει και ο ίδιος μας ο εγκέφαλος. Από τα παραπάνω το τρίτο σου ερώτημα «Γιατί και πότε χάνει ο άνθρωπος το δικαίωμα στη φαντασία?» δεν στέκει (προσωπική πάντα άποψη) διότι η ανθρώπινη φαντασία δεν σταματά ποτέ, δεν χάνετε ποτέ και κανείς δεν μπορεί (προς το παρόν) να μας στερήσει αυτό το δικαίωμα. Ευχαριστώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
divemaster Posted November 25, 2007 Report Share Posted November 25, 2007 (edited) Βρήκα μια αρκετά ενδιαφέρουσα μελέτη για λογαριασμό της British Psychological Society, που αναφέρεται στην ηλικία που τα παιδιά αρχίζουν να διαχωρίζουν την φαντασία από την πραγματικότητα. Η μελέτη προέρχεται από τις Tanya Sharon (Emory University, USA) & Jacqueline D. Woolley (The University of Texas, USA) και καθορίζει αυτό το εύρος των ηλικιών των παιδιών νωρίτερα από ότι λέει ο φίλος dromos. Το δείγμα προέρχεται από 64 παιδιά προσχολικής ηλικίας (3-5 ετών). Δυστυχώς η μελέτη είναι στα αγγλικά, αλλά όσοι γνωρίζουν αγγλικά - και ενδιαφέρονται για το θέμα - μπορούν να την διαβάσουν, είναι αρκετά ενδιαφέρουσα κατά την γνώμη μου. fantasy_reality.pdf Edited November 25, 2007 by divemaster Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dromos Posted November 25, 2007 Report Share Posted November 25, 2007 (edited) ...καθορίζει αυτό το εύρος των ηλικιών των παιδιών νωρίτερα από ότι λέει ο φίλος dromos. Το δείγμα προέρχεται από 64 παιδιά προσχολικής ηλικίας (3-5 ετών). Φίλε divemaster πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα, αυτή που παρέθεσες. Συμφωνώ με την μελέτη αναμένοντας την εξέλιξή της σε περισσότερα παιδιά διότι το σύνολο των 64 είναι άκρος ελάχιστο. Επισημαίνω ότι τα νούμερα (ηλικίες) που παρέθεσα στο προηγούμενο μου post δεν είναι δικά μου, προέρχονται από στατιστικές της ψυχιατρικής. Edited November 25, 2007 by Dromos Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
divemaster Posted November 25, 2007 Report Share Posted November 25, 2007 (edited) Επισημαίνω ότι τα νούμερα (ηλικίες) που παρέθεσα στο προηγούμενο μου post δεν είναι δικά μου, προέρχονται από στατιστικές της ψυχιατρικής. ... οι οποίες βρίσκονται που ; κάτι σχετικό υπάρχει ; κάποιο άρθρο π.χ ; Σε ρωτάω επειδή θα μπορούσαμε να κάνουμε μια σύγκριση για να καταλήξουμε σε κάποιο ποιο ασφαλέστερο συμπέρασμα Συμφωνώ με την μελέτη αναμένοντας την εξέλιξή της σε περισσότερα παιδιά διότι το σύνολο των 64 είναι άκρος ελάχιστο. Ακόμη μια μελέτη για την British Psychological Society, που συμπεριλαμβάνει 2 πειράματα, το 1ο με δείγμα από 24 παιδιά - αυτήν την φορά - προσχολικής ηλικίας 4-5 ετών και το 2ο με 32 παιδιά της ίδιας ηλικίας. Με μια πρόχειρη έρευνα χθες και σήμερα, βρήκα στον ιστό αρκετά θέματα σχετικά με αυτό που κουβεντιάζουμε. Δυστυχώς, όλες οι μελέτες και το υλικό που βρήκα, έχουν διεξαχθεί για λογαριασμό Αγγλικών ή Αμερικανικών Πανεπιστημίων και είναι στην αγγλική γλώσσα. Εν πάσει περιπτώσει, το παραθέτω κι αυτό, για να εμπλουτίσουμε όσο τον δυνατόν το θέμα με περισσότερες πληροφορίες. sobel_lillard_2001.pdf Edited November 25, 2007 by divemaster Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
divemaster Posted November 25, 2007 Report Share Posted November 25, 2007 (edited) Μια πρώτη παρατήρηση, διαβάζοντας τις μελέτες - προσωπική παρατήρηση και γνώμη - είναι πως και οι δύο - τουλάχιστον αυτές που έχουν περισσότερη σχέση με αυτό που κουβεντιάζουμε γιατί υπάρχουν κι άλλες λιγότερο σχετικές - είναι πως αναφέρονται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας. Αυτό σημαίνει - αλλά και επιβεβαιώνει εν μέρει την sabrina στο περιστατικό που αναφέρει παραπάνω - πως το σχολείο είναι ένας αρκετά σημαντικός εξωγενής παράγοντας που επηρρεάζει (θετικά ή αρνητικά) την φαντασία των παιδιών. Πρωτού να πάνε σχολείο τα παιδιά ανταποκρίνονται καλύτερα σε ότι αναφέρεται ως "φανταστικό". Προκύπτει βέβαια από εδώ ένα άλλο αρκετά σημαντικό ερώτημα : Γιατί τα σχολεία δεν υιοθετούν εκπαιδευτικά συστήματα που να προάγουν και να ενισχύουν την φαντασία των παιδιών ; Αλλά αυτό, είναι ένα άλλο πολύ μεγάλο θέμα ... Η λειτουργία της φαντασίας, βρίσκεται όπως σημειώνουν αρκετοί ερευνητές, στο δεξί μέρος του εγκεφάλου. Κατά πάσα πιθανότητα λοιπόν, αυτές οι άλλαγες που αναφέρονται παραπάνω στον εγκέφαλο (για τις οποίες καλό θα ήταν να είχαμε περισσότερα στοιχεία), λαμβάνουν χώρα σ' αυτό το τμήμα του εγκεφάλου. Edited November 25, 2007 by divemaster Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.