AVATARGR Posted May 14 Report Share Posted May 14 Φίλοι μου καλησπέρα σας. Ανοίγω το τρίτο θέμα τις τεταρτολογίας... 1-ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ COUDENHOVE-KALERGI... 2-ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΟΥ OVERTON 3-ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ 4-ΑΚΥΡΩΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΎ (cancel culture) Ο όρος «cancel culture» (κουλτούρα της ακύρωσης), που σύμφωνα με το αυστραλιανό λεξικό Macquarie αποδίδεται ως την «απόσυρση υποστήριξης δημοσίων προσώπων και εταιρειών αφού είπαν ή έκαναν κάτι που θεωρείται προσβλητικό ή απαράδεκτο», δεν άργησε να κατακλύσει για ακόμα μια φορά τα «χρονολόγια» στις πλατφόρμες των Twitter και Facebook. (ΥΓ.Το λεξικό Macquarie που δίνει τον όρο τι σημαίνει cancel culture είναι κατά την άποψή μου πολυ ειδικός χωρίς να δίνει την πραγματική έννοια αλλά και έκταση του όρου και αυτο θα το καταλάβετε στην συνέχεια του θέματος που θα διαπιστώσετε πως δεν είναι μόνο το διαδίκτυο αλλά και όλα τα μέσα ΜΜΕ -Εφημερίδες περιοδικά ραδιόφωνα που πολλές φορές δρουν μαζικά και αυτό θα το διαπιστώσετε τις επόμενες αναφορές μου στο παρόν θέμα- λες και είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία αλλά το χειρότερο είναι η διαστρέβλωση -πιθανώς- της ιστορίας μιας χώρας και όχι μόνο της Ιστορίας ) Τα τελευταία χρόνια, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -και κυρίως το Twitter- έχουν μετατραπεί, από εργαλεία επικοινωνίας, σε μια μορφή ενημερωτικής ιστοσελίδας με περιεχόμενο που ασκεί μεγάλη επιρροή στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Η πλατφόρμα όμως έχει πλέον μετατραπεί σε μεγάλο βαθμό και σε ένα τοξικό περιβάλλον με αναρτήσεις που κατακρίνουν, χλευάζουν και «ακυρώνουν» ανθρώπους και κατά κάποιο τρόπο είναι ένα «λαϊκό δικαστήριο. Ποια είναι λοιπόν η εξέλιξη του Twitter; «Είναι λίγο – πολύ ένα χώρος που αναδείχνεται η πόλωση και η ρητορική μίσους σε πολύ μεγάλο βαθμό, πολύ περισσότερο από ό,τι σε άλλες πλατφόρμες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό δεν είναι και τόσο καινούργιο», λέει στο kathimerini.gr ο Βασίλης Βαμβακάς, αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνιολογίας της Επικοινωνίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Και εξηγεί: «Αυτό που έχει δημιουργηθεί και δεν πρόκειται για ελληνικό φαινόμενο, είναι το cancel culture, μια διεθνής τάση που έχει επίκεντρο το Διαδίκτυο και τα σόσιαλ μίντια και η οποία είναι ένα πολύ ιδιαίτερο φαινόμενο και πολύ χαρακτηριστικό μιας μεγάλης τάσης για ηθικολογία». Τα επικριτικά σχόλια κατά καιρούς αφορούν σοβαρές υποθέσεις όπως βιασμού, κακομεταχείρησης των γυναικών, γυναικοκτονίες, γενικότερης βίας αλλά και ζητήματα που δεν αφορούν το φύλο όπως, για παράδειγμα, το μεταναστευτικό. «Έχει ενδιαφέρον ότι αυτό από τη μια πλευρά εντοπίζει ένα πρόβλημα, από την άλλη λειτουργεί σαν ένας μηχανισμός λογοκρισίας από τα κάτω. Είναι μια καινούργια κατάσταση που μας κομίζει το cancel. Ενώ παλιά είχαμε τη λογοκρισία από τα πάνω (το κράτος, ο αρχισυντάκτης ενός Μέσου, ο ελεγκτής μιας πληροφορίας), τώρα ο έλεγχος του τι πρέπει να πεις και πώς πρέπει να το πεις, έρχεται από τα κάτω. Κάποιες φορές αυτό λειτουργεί με έναν τρόπο που υποδεικνύει προβλήματα. Ταυτόχρονα, δημιουργεί ένα καινούργιο πρόβλημα σαν να μπαίνει στο στόχαστρο η ελευθερία του λόγου με κάποιους όρους», αναφέρει ο κ. Βαμβακάς. Το 2021 μας έφερε το cancel culture ως επικράτηση λόγου στα social media. Ένα τσουνάμι που ορμά να καταστρέψει την καριέρα οποιουδήποτε τόλμησε να ξεπεράσει τα ηθικά όρια της κοινωνίας. Ούτε άργησε να έρθει ούτε διαστρεβλώθηκε κατά τον ελληνικό τρόπο. Διατήρησε τα δυναμικά του χαρακτηριστικά, βρήκε απρόσμενους συμμάχους και μαζί τους εγκατέστησε για πρώτη φορά το πλαίσιο του επιτρεπτού και του αποδεκτού σε ένα ζήτημα, με το οποίο ο δημόσιος διάλογος δεν είχε καταδεχτεί ποτέ μέχρι τότε να καταπιαστεί. Το #metoo και η απόλυτα συνδεδεμένη μαζί του, και επίσης εισαγόμενη, cancel culture, ήταν με διαφορά το δεύτερο πιο σημαντικό γεγονός της χρονιάς που πέρασε με το πρώτο να μην ξέρουμε για πόσο καιρό ακόμη θα μας ταλαιπωρεί. Οι περιπτώσεις των Ελλήνων ηθοποιών και σκηνοθετών αλλά και του προπονητή που προκάλεσε όλο αυτό το τσουνάμι αποκαλύψεων είναι γνωστές. Δύο απ’ αυτούς βρίσκονται προφυλακισμένοι, ενώ οι υπόλοιποι αν και ακόμη ποινικά δεν κινδυνεύουν, ωστόσο έχουν “ακυρωθεί” για τα καλά στη συνείδηση του κόσμου και κατ’ επέκταση και του επαγγελματικού τους χώρου. Γιατί κακά τα ψέματα, στα επαγγέλματα του θεάματος, ο κόσμος είναι αυτός που καθορίζει τη θέση σου. Έτσι, όταν βλέπεις γνωστούς ηθοποιούς να πέφτουν θύματα της cancel culture, ή comedians είναι σαν αυτός ο κόσμος, με μία φωνή, συλλογικά να λέει “εμείς ανεβάσαμε το κοινωνικό σου στάτους, εμείς σου δώσαμε αυτήν την οικονομική δύναμη, καιρός να στα πάρουμε όλα πίσω. Μπορεί να μην έχουμε τη δύναμη να σε βάλουμε στη φυλακή, έχουμε όμως τη δύναμη να σε αγνοήσουμε. Κι έτσι έχουμε τη δύναμη να σε κάνουμε να πάψεις να υπάρχεις και επαγγελματικά”. Πρόκειται για ένα μποϊκοτάζ που δεν αφορά εταιρείες αυτήν τη φορά, αλλά ανθρώπους. Η cancel culture μοιάζει ακριβώς με αυτό, τουλάχιστον σύμφωνα με τους υποστηρικτές της σαν μια ασυγκράτητη δύναμη που ορμά να καταστρέψει την καριέρα οποιουδήποτε τόλμησε να ξεπεράσει τα ηθικά όρια της κοινωνίας. Ένα εργαλείο κοινωνικής δικαιοσύνης. Μία αναγκαστική κλήτευση για λογοδοσία. Και πράγματι έτσι λειτούργησε και σε όσους μπήκαν φυλακή και σε όσους είναι ακόμη έξω. Οι περισσότεροι με το που ξεκίνησαν τα θέατρα, δεν μπόρεσαν να βρουν δουλειά ξανά. Εδώ υπήρχαν ψίθυροι ακόμα και γι’ αυτούς που τους υποστήριξαν δημόσια, κι ας έπεσαν τελικά στα μαλακά. Και αν κάτι ακόμα ξεχώρισε ιδιαίτερα, ήταν και η δική τους αμηχανία μπροστά σε αυτό το φαινόμενο. Κάποιοι από τους θύτες βγήκαν να μιλήσουν δημόσια, και να ζητήσουν κάτι σαν “συγγνώμη”, πιστεύοντας ότι ο παραδοσιακός τρόπος απολογίας θα είχε και τα παραδοσιακά αποτελέσματα. Αλλά όχι, αυτήν τη φορά έπεσαν έξω. Αυτό που θα ήταν αρκετό κάποτε, δεν είχε καμία δύναμη πλέον και έμειναν μουδιασμένοι να αναρωτιούνται “τι άλλο πρέπει να κάνω;”. Τώρα πια όμως με την επέλαση της cancel culture αυτή η κλασική προσέγγιση, του “πρώτα λέω συγγνώμη, μετά έρχεται η εξιλέωση και στο τέλος η συγχώρεση” δεν είναι πλέον αρκετή. Και αυτό τους προκάλεσε μεγάλη έκπληξη. Υπήρξαν, βέβαια, και οι φωνές που προειδοποίησαν ότι αυτό το “εργαλείο κοινωνικής δικαιοσύνης”, μπορεί να εξελιχθεί σε πρόβλημα πάντως σίγουρα μέχρι στιγμής απέχει πολύ από τα πραγματικά προβλήματα που όντως είναι εδώ και αντιμετωπίζουμε. Μίλησαν για “νοοτροπία του όχλου” και όχι για έναν καθυστερημένο τρόπο για να λέμε την αλήθεια στην εξουσία και εκείνη όντως να μας ακούει και να υφίσταται τις συνέπειες. Άλλοι είπαν ότι απλά είναι ένας θυμός που προκαλεί μία βραχυπρόθεσμη κάθαρση και τίποτα περισσότερο. Ένας θυμός που μπορεί ακόμη και να “φιμώσει” όσους έχουν σκοπό να αντιπαρατεθούν στην “woke” κουλτούρα και στην πολιτική ορθότητα. Για το γεγονός ότι μπορεί να λειτουργήσει και αποτρεπτικά όμως, ούτε λόγος. Πόσες δυνητικά επικίνδυνες συμπεριφορές μπορούν άραγε να μην εκδηλωθούν καν εξαιτίας της ύπαρξης πια αυτού του τιμωρητικού μέσου; Το θέμα είναι ότι η “cancel culture” έχει αρχίσει να σημαίνει διαφορετικά πράγματα, για τον καθένα, αναλόγως που στέκεται πολιτικά. Πηγές:https://www.news247.gr/ellada/2021-i-xronia-pou-to-cancel-culture-eftase-kai-stin-ellada/ https://www.kathimerini.gr/ Συνεχίζεται. Ευχαριστώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AVATARGR Posted September 26 Author Report Share Posted September 26 Φίλοι μου καλησπέρα σας. Συνεχίζω το θέμα.... Μαφιόζικη νοοτροπία;; Μια σύγχρονη πρακτική κοινωνικής δικαιοσύνης. Εμπόδιο στην ελευθερία του λόγου. Μια πλατφόρμα για περιθωριοποιημένες φωνές. Πείτε το όπως θέλετε. Η κουλτούρα ακύρωσης είναι μια έννοια που συζητείται τόσο έντονα που παραμένει σε κενό,όπως και η στάση πολλών ατόμων απέναντί της. Το ένα κοινό θέμα στο οποίο φαίνεται να συμφωνούν όλοι είναι ότι η κουλτούρα ακύρωσης περιλαμβάνει τη λήψη δημόσιας θέσης εναντίον ενός ατόμου ή ενός ιδρύματος για ενέργειες που θεωρούνται απαράδεκτες ή προσβλητικές. Είναι όμως ένας αποτελεσματικός τρόπος για να λογοδοτήσουν όσοι βρίσκονται σε θέσεις ή είναι τιμωρία χωρίς ευκαιρία για λύτρωση; Επιρροές από τον Μαύρο πολιτισμό Ενώ η δημόσια ντροπή και η φίμωση είναι πρακτικές που υπάρχουν από την ίδια την κοινωνία, η κουλτούρα ακύρωσης είναι μια κάπως νέα έννοια με συγκεκριμένους δεσμούς με την κουλτούρα των Μαύρων. Σύμφωνα με τον ειδησεογραφικό ιστότοπο Vox, η πρώτη αναφορά ακύρωσης ενός ατόμου στην ποπ κουλτούρα πιθανώς προέρχεται από την ταινία του 1991 New Jack City , όταν ο χαρακτήρας του Wesley Snipes, Nino Brown, λέει.. «Ακύρωση αυτής [γυναίκα]. Θα αγοράσω άλλο ένα», αναφέροντας την αποδοκιμασία της κοπέλας του για τους βίαιους τρόπους του. Το 2010, ο ράπερ Lil Wayne αναφέρθηκε στο απόσπασμα στο τραγούδι του "I'm Single". Αλλά μετά από ένα επεισόδιο Love & Hip-Hop: New York το 2014 , όταν το μέλος του καστ, ο Cisco Rosado είπε στο ερωτικό του ενδιαφέρον «Είσαι ακυρώθηκε», ο όρος κέρδισε έλξη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αμέσως μετά, το Black Twitter άρχισε να το χρησιμοποιεί τόσο αστεία όσο και σοβαρά για να εκφράσει τη διαφωνία του με τους άλλους. «Υπάρχουν επίσης αυτές οι σειρές πρακτικών στο Twitter, μερικές από τις οποίες προέρχονται από το Black Twitter, από εξειδικευμένες προσβολές, οι οποίες προέρχονται από το Dozens, ένα παιχνίδι συνηθισμένο στις κοινότητες των μαύρων να βρίσκουν έξυπνους τρόπους για να υποτιμήσουν κάποιον», λέει ο Stanfill. Και ενώ η προέλευση της κουλτούρας της ακύρωσης συνδέεται με παιχνιδιάρικες κοροϊδίες, πηγάζει επίσης από μια μορφή διαμαρτυρίας: το μποϊκοτάζ. Ξεκινώντας από τους Ιρλανδούς τη δεκαετία του 1880, το μποϊκοτάζ έγινε ένα ισχυρό κοινωνικό και πολιτικό εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία από τους Αφροαμερικανούς κατά τη διάρκεια του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα, όπως το μποϊκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερι που πυροδότησε η Ρόζα Παρκς. «Εάν δεν έχετε τη δυνατότητα να σταματήσετε κάτι με πολιτικά μέσα, αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι να αρνηθείτε να συμμετάσχετε»,... είπε η Anne Charity Hudley — North Hall Endowed Chair in the Linguistics of African America στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Σάντα Μπάρμπαρα — στο ίδιο άρθρο του Vox. «Η ακύρωση είναι ένας τρόπος για να αναγνωρίσετε ότι δεν χρειάζεται να έχετε τη δύναμη να αλλάξετε τη δομική ανισότητα. Δεν χρειάζεται καν να έχετε τη δύναμη να αλλάξετε όλο το δημόσιο αίσθημα. Αλλά ως άτομο, μπορείτε ακόμα να έχετε δύναμη πέρα από κάθε μέτρο». Το Διαδίκτυο ενισχύει αυτή τη δύναμη ενισχύοντας συλλογικά τις φωνές των περιθωριοποιημένων ανθρώπων που μπορεί να αποτελούν μειονότητα - και διαφορετικά να φιμώνονται - στις φυσικές τους κοινότητες. Επιτρέπεται επίσης σε άλλους να συνειδητοποιήσουν και να τους υποστηρίξουν ως συμμάχους. Από τότε που ξεκίνησε το #BlackLivesMatter το 2014 μετά την αθώωση του George Zimmerman για τη δολοφονία του Trayvon Martin, το hashtag έχει εξελιχθεί σε ένα ιστορικό παγκόσμιο κίνημα. Για δεκαετίες, οι κοινότητες των μαύρων μιλούσαν για φυλετικές αδικίες και αστυνομική βαρβαρότητα, αλλά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενίσχυσαν την προσοχή γύρω από αυτά τα ζητήματα και άλλαξαν σοβαρά την αναγνώριση του έθνους για την ανάγκη αλλαγής - ειδικά μετά τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ. Η δημόσια πρόσβαση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης επέτρεψε επίσης σε αυτή τη μορφή δημόσιας ντροπής να γίνει πρακτική για άτομα κάθε προέλευσης για την αντιμετώπιση διαφόρων ζητημάτων. Τον Ιούλιο, όταν το περιοδικό Harper's δημοσίευσε το "A Letter on Justice and Open Debate" - μια κριτική στην κουλτούρα ακύρωσης χωρίς να την κατονομάσει άμεσα - αντιμετωπίστηκε με άμεση αντίδραση. Η επιστολή υπογράφηκε αρχικά από 153 αξιόλογα άτομα, συμπεριλαμβανομένης της JK Rowling - η οποία πρόσφατα αντιμετώπισε εκκλήσεις για ακύρωση λόγω σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που θεωρήθηκαν τρανσφοβικά από ορισμένους. Για τον Mel Stanfill, βοηθό καθηγητή κειμένων και τεχνολογίας του UCF , η επιστολή είναι ένα παράδειγμα του πώς η κουλτούρα ακύρωσης μπορεί να είναι μια περίπλοκη πρακτική. Συνεχίζεται.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AVATARGR Posted September 26 Author Report Share Posted September 26 Συνέχεια.... Δημόσια ντροπή σε όλη την ανθρώπινη ιστορία Βασικό στοιχείο της κουλτούρας ακύρωσης, ο δημόσιος ντροπιασμός χρησιμοποιείται από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκαν οι κοινωνίες. Τα αποθέματα ή οι δημόσιοι περιορισμοί χρησιμοποιήθηκαν στη μεσαιωνική Ευρώπη μέχρι την Αποικιακή Αμερική, όπου οι πουριτανοί τα χρησιμοποιούσαν για να τιμωρούν τους εγκληματίες. Το πίσσα και το φτερό ήταν επίσης μια μορφή δημόσιας σωματικής τιμωρίας που χρησιμοποιούνταν για να κρατούν τους ανθρώπους στη σειρά. Και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γαλλίδες που θεωρούνταν προδότες ξυρίστηκαν τα κεφάλια τους, λέει η Stacey (Barreto) DiLiberto '03 '11PhD , λέκτορας φιλοσοφίας στο UCF. Αν και συχνά συνδέεται με προσωπική τιμωρία, η δημόσια ντροπή έχει επίσης γίνει κατανοητό ότι είναι μια θετική κοινωνική πρακτική. «Η δημόσια ντροπή είναι ένα μακροχρόνιο δημόσιο τελετουργικό που βοήθησε στη διατήρηση των κοινωνικών δεσμών και στη διασφάλιση ότι οι άνθρωποι στις κοινότητες ήταν ίσοι και κατανοούσαν τους κανόνες και για να διασφαλιστεί ότι κανείς δεν θα είναι πολύ υψηλός και δυνατός», λέει η Amanda Koontz, αναπληρώτρια καθηγήτρια κοινωνιολογίας στο UCF. . Ένα συνηθισμένο παράδειγμα, σημειώνει ο Koontz, προέρχεται από τους ανθρώπους !Kung, μια κοινωνία συγκροτημάτων — την απλούστερη γνωστή μορφή κοινωνίας — στη νότια Αφρική. Κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων του 1969, ο Καναδός ανθρωπολόγος Robert Borshay Lee έκανε δώρο στην ομάδα ένα μεγάλο βόδι. Τα μέλη κορόιδευαν την προσφορά του και την ονόμασαν «σακούλα με κόκαλα» και αργότερα εξηγήθηκε ότι αυτή η πρακτική «ντροπής του κρέατος» ήταν τυπική για να κρατηθεί κάποιος ταπεινός κάθε φορά που έφερνε πίσω ένα μεγάλο φόνο. (ΥΓ. Φόνος για ντροπή που θέλουν να τρώνε κρέας... Αλλά τίθεται ένα ερώτημα όλες οι φυλές των ανθρώπων απο την λίθινη αποχή έζησε απο το κυνήγι και γιατί θα πρέπει να θεωρηθεί ντροπή η και έγκλημα ;;; Σε αυτο το σημείο θέλω να σταθώ.. Ας πάρουμε πως αντί για το «ντροπής του κρέατος» ήταν μια κατάσταση διαφωνίας σε ένα θέμα και δεν μου αρέσει η πρακτική που γίνεται απο κάποιον σαν άτομο η μια εταιρεία.. Ε αρχίζω με των κοινωνικών δικτύων να τον κατηγορώ και να τον υποβιβάζω.... Αυτο που κανονικά ειναι μπούλινγκ αρχίζω χρησιμοποιώ τον όρο κουλτούρας ακύρωσης και όλα τα μεσα... Φανταστείτε αυτό σε οποιαδήποτε έκφανση της κοινωνικής πολιτικής συναισθηματικής ερωτικής επιστημονική οικονομικής ζωής... Ένα πέλεκυς που έχει ο καθε ένας να χτυπήσει όποιον δεν γουστάρει... Επικίνδυνο πολυ αυτό..." Αλλά μερικές φορές, η δημόσια καταγγελία ισχυρών ατόμων μπορεί να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκεται. Όταν η ντοκιμαντέρ Surviving R. Kelly έκανε πρεμιέρα τον Ιανουάριο του 2019, το #MuteRKelly άρχισε να γίνεται trend, ζητώντας την καταδίκη του τραγουδιστή για σεξουαλικά εγκλήματα και τον τερματισμό της καριέρας του. Αλλά η αυξημένη αρνητική προσοχή γύρω από τον καλλιτέχνη φάνηκε να έχει μπούμερανγκ καθώς οι κατ' απαίτηση ροές για τη μουσική του αυξήθηκαν από 1,9 εκατομμύρια την ημέρα πριν από την έναρξη της προβολής των ντοκιμαντέρ σε 4,3 εκατομμύρια - μια αύξηση 126 τοις εκατό - την επόμενη ημέρα μετά την ολοκλήρωση της τριήμερης πρεμιέρας. «Το ευρύ κοινό φαίνεται να έχει αυτή τη δύναμη να ζητά υπόλογους ανθρώπους που ιστορικά θεωρούσαμε ισχυρές οντότητες, αλλά είναι τελικά αυτή η εξουσία φευγαλέα;» ρωτάει ο DiLiberto. «Ναι, και οι διασημότητες είναι αληθινοί άνθρωποι και λένε ανόητα πράγματα και κάνουν και κατακριτέα πράγματα. Αλλά γιατί να νοιαζόμαστε τόσο πολύ για το τι κάνουν, σε αντίθεση με τις δικές μας ενέργειες ή την άμεση κοινότητά μας γύρω μας;» (ΥΓ. Dιαφωνώ πλήρως με αυτό που αναφέρει ο DiLiberto ότι δεν μας ενδιαφέρει τι λένε κάποιες διασημότητες αφού τους προβάλουν τα ΜΜΕ και τους θεοποιούν γιατί να μην γίνεται σε αυτούς οργανωμένα η κουλτούρας ακύρωσης ;;; Γιατί μας λέει ας το αφήσουμε ;;;; Όλα αυτά γίνονται μέσω των ΜΜΕ...) Έχουμε την τάση μερικές φορές να λέμε πράγματα μέσω των social media ή άλλων πλατφορμών που ίσως δεν θα λέγαμε αν ήμασταν πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον... Πηγή: https://www.ucf.edu/pegasus/is-cancel-culture-effective/ Συνεχίζεται. Ευχαριστώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.