Anor Posted December 7, 2007 Report Share Posted December 7, 2007 Αυγερινέ ... νόμιζες οτι ήταν Αγάπη. Μια συνήθεια ήταν. Πέρασες το στάδιο του ενθουσιασμού , γνώρισες καλά τον άνθρωπο και διαπίστωσες οτι δεν μπορείς να μείνεις μαζί του μετά απο τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Ούτε αγάπη είναι , ούτε τίποτα παραπάνω απο ενας ένθουσιασμός. Μόλις γνωρίσεις καλά κάποιον και συνεχίσεις να νιώθεις κάτι έντονο , τότε μόνο είναι αγάπη. Τα δύο χρόνια, δεν ξέρεις που πάνε καλά καλά τα τέσσερα μαζί του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αυγερινός Posted December 7, 2007 Report Share Posted December 7, 2007 Νομίζω πως απλά θα δεχτούμε ότι διαφωνούμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrina Posted December 7, 2007 Report Share Posted December 7, 2007 (edited) Tίποτα δε μένει το ίδιο. Ακόμη και οι άνθρωποι αλλάζουν. Είμαι με έναν άνθρωπο για παράδειγμα. Το λατρεύω, χρόνια σχέσης. Αλλά λόγω εμπειριών και διαφόρων συγκυριών αλλάζει αυτός. Δε πάει καλά η δουλειά, κάτι κάθεται στραβά, αλλάζει την κοσμοθεωρία του, τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματα. Η αλλαγή αυτή δε μου αρέσει και λέω τέλος, ή λέει αυτός τέλος γιατί είναι διαφορετικός πια. Σημαίνει ότι δεν τον αγαπούσα πραγματικά; Δε μπορούμε να συμβιβαστούμε με τις αλλαγές των άλλων, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αυτό που νιώθαμε κάποτε δεν ήταν πραγματικό.. Θα επαναλάβω αυτό που είπε ο Αυγερινός, επειδή συμφώνησα: Όταν κάτι το βιώνεις, είναι αληθινό. Δεν ήταν «ψεύτικη αγάπη» επειδή έπαψε.Αν σου αρέσει, βάφτισέ την «παντοτινή» αγάπη. Όχι αληθινή. Οι άλλες δεν είναι ψεύτικες. Edited December 7, 2007 by sabrina Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anor Posted December 10, 2007 Report Share Posted December 10, 2007 Νομίζω πως απλά θα δεχτούμε ότι διαφωνούμε. Επικροτώ και υποκλίνομαι Y.Γ. τώρα πάω να βρώ ποιό θα τσιγκλήσω για νεά "διαμάχη"!!! :evilbl: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
outis Posted December 10, 2007 Report Share Posted December 10, 2007 Tίποτα δε μένει το ίδιο. Ακόμη και οι άνθρωποι αλλάζουν. Είμαι με έναν άνθρωπο για παράδειγμα. Το λατρεύω, χρόνια σχέσης. Αλλά λόγω εμπειριών και διαφόρων συγκυριών αλλάζει αυτός. Δε πάει καλά η δουλειά, κάτι κάθεται στραβά, αλλάζει την κοσμοθεωρία του, τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματα. Η αλλαγή αυτή δε μου αρέσει και λέω τέλος, ή λέει αυτός τέλος γιατί είναι διαφορετικός πια. Σημαίνει ότι δεν τον αγαπούσα πραγματικά; Δε μπορούμε να συμβιβαστούμε με τις αλλαγές των άλλων, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αυτό που νιώθαμε κάποτε δεν ήταν πραγματικό... Εδώ είναι που περιπλέκεται το πράγμα. Δεν είναι μόνο το πόσο "πραγματικό" ήταν κάτι που "νιώθαμε κάποτε" είναι και το τι κάναμε με αυτό.Από μια "σκληροπυρηνική" άποψη, αν αυτό που νιώθουμε δεν αντέχει στα δύσκολα και στις αλλαγές τότε δεν είναι αγάπη. Το να κάνουμε πίσω στις δυσκολίες δεν χρειάζεται να το βλέπουμε ως άρνηση "συμβιβασμού" - κι αυτό συμβιβασμός είναι (προς άλλα "πρότυπα"), η εύκολη λύση είναι πάντα η υποχώρηση. Το να μείνουμε να "αγωνιστούμε" (κι όχι να "συμβιβαστούμε") για να υπάρξει ανανέωση; Από την πλευρά που βλέπει τον κάθε άνθρωπο ως "ανδρόγυνο" ον... αυτό είναι αγάπη. Γιατί το "ανδρόγυνο" υπονοεί ότι ο άλλος δεν είναι άλλος, αλλά μέλος του ενός "ανδρόγυνου" εαυτού. Αν λοιπόν κάποια δυσκολία μας κάνει να μην μπορεί ένα μέλος μας, το χέρι μας π.χ. να κάνει ότι του λέμε, μήπως το κόβουμε; Αν αλλάξει και χάσει τη δύναμή του, ή γεμίσει ρυτίδες, μήπως το κόβουμε; Από την άποψη που θέλει τον "άνθρωπο" ως "ανδρόγυνο" ον, το ίδιο ισχύει και με το "άλλο μισό". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrina Posted December 10, 2007 Report Share Posted December 10, 2007 Δε λέω να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια στην πρώτη δυσκολία και σε απλές αλλαγές. Αντιθέτως η αντιμετώπιση αυτών δυναμώνει και στερεώνει ακόμη περισσότερο την αγάπη. Μίλησα για βαθιές αλλαγές. Και πάλι όμως σε αυτή την περίπτωση θα την κάνεις αφού εχεις προσπαθήσει αλλά δε βλέπεις φως στο τούνελ.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Romeo Posted December 10, 2007 Report Share Posted December 10, 2007 Ένας φυσιολογικός άνθρωπος ενήλικος δεν αλλάζει ριζικά, εκτός αν δεν είναι καλά στο μυαλό του. Αυτό που συνήθως γίνετε είναι να καταπιέζουμε αυτό που είμαστε και κάποια στιγμή μην αντέχοντας άλλο δείχνουμε το πραγματικό μας πρόσωπο. Αν συμβεί κάτι τέτοιο σε μια σχέση το καλύτερο είναι να αποχωρήσεις καθότι το πρόσωπο που είσαι μαζί δεν είναι πλέον το πρόσωπο που είχες αγαπήσει, αυτό που αγαπούσες έχει χαθεί και το μόνο μέρος που μπορείς να το κρατήσεις είναι το μυαλό σου και η καρδιά σου. Δε γίνετε να σταματήσεις να αγαπάς ένα πρόσωπο που ήταν τόσο αγαπημένο στη ζωή σου, αν αυτό το πρόσωπο είναι πλέον διαφορετικό συνεχίζεις να αγαπάς τις αναμνήσεις που είχες μαζί του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
andie Posted December 10, 2007 Report Share Posted December 10, 2007 Δε γίνετε να σταματήσεις να αγαπάς ένα πρόσωπο που ήταν τόσο αγαπημένο στη ζωή σου, αν αυτό το πρόσωπο είναι πλέον διαφορετικό συνεχίζεις να αγαπάς τις αναμνήσεις που είχες μαζί του. Ποιό το νόημα να συνεχίσεις να αγαπάς τις αναμνήσεις... Είναι απλα φαντασματα από το παρελθόν και το μονο που σου μενει είναι πόνος κ δακρυα γιατι πλέον αγαπάς κάτι το οποίο δεν υπάρχει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
margarita Posted December 11, 2007 Report Share Posted December 11, 2007 Νομίζω, ότι οι απόψεις που θα μπορούσαν να διατυπωθούν για το θέμα αυτό, θα είναι περίπου τόσες, όσοι και οι άνθρωποι, που θα τις γράψουν. Και οι απόψεις μας διαμορφώνονται από τα βιώματά μας, αλλά και τα βιώματα των ανθρώπων που γνωρίζουμε. Είτε αφορούν τις σχέσεις των γονέων μας, είτε τις σχέσεις τις δικές μας, είτε τις σχέσεις των φίλων μας, ίσως και των γνωστών μας. Επίσης εξαρτώνται από την προσωπικότητά μας και την κοσμοθεωρία μας.Κι αυτά όμως συνδιαμορφώνονται από τις εμπειρίες μας και τις συναναστροφές μας. Δεν ξέρω αν υπάρχει αληθινή, προσωρινή, παντοτινή, μοναδική, διαρκής, τέλεια, αιώνια (μπορώ να συνεχίσω να γράφω κι άλλα επίθετα, αλλά δεν έχει νόημα) αγάπη. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν έχει νόημα να της προσδίδουμε επίθετα. Εκείνο που έχω καταλάβει μέχρι τώρα (αναφέρομαι στον εαυτό μου αποκλειστικά), είναι ότι οι άνθρωποι μπορούν και πρέπει να μάθουν ν΄αγαπάνε και ν΄ αγαπιούνται (ίσως η αρχή να είναι να μάθουμε να αγαπούμε τον ίδιο μας τον εαυτό). Και να αποδέχονται, ότι για ν΄ αγαπούν κάποιον και να τους αγαπά, δεν είναι δεδομένο να συζούν κιόλας. Ούτε για ν΄ αγαπάμε ένα φίλο μας είναι δεδομένο ότι θα τον συναντάμε συνέχεια. Φαίνεται απίθανο αλλά μπορούμε να εξακολουθούμε να τον αγαπάμε και να μας αγαπά έστω κι αν δεν τον συναντάμε πια, έστω κι αν έχουμε χωρίσει, μαλώσει, παρεξηγηθεί. Και ίσως τότε να μπορεί να μας αγαπά περισσότερο (ακόμη κι από πριν) και να τον αγαπάμε κι εμείς περισσότερο (ακόμη κια πριν). Κι όταν κάποιος αποφασίζει, ότι θέλει να φύγει από τη ζωή μας, να τον αφήνουμε να φεύγει. Αν τον κρατήσουμε το μόνο που συνήθως καταφέρνουμε, είναι απλά να μας μισήσει. Θυμήθηκα τώρα, ότι με ρώτησε κάποιος γιατί τον αγαπώ. Απάντησα ότι δεν έχει επειδή η ερώτηση, εξηγώντας ότι για μένα τουλάχιστον το συγκεκριμένο συναίσθημα για τον συγκεκριμένο άνθρωπο δεν έχει ούτε ούτε αιτία ούτε αφορμή, ούτε είναι μόνο έρωτας. Εκείνος διαφώνησε και μου ανταπάντησε γιατί με αγαπούσε αυτός. Πέραν της απογοητευτικής για μένα απάντησης κατάλαβα και τούτο: ότι έπρεπε να είχαμε χωρίσει ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Ίσως να συνέχιζα και σήμερα να τον αγαπώ κι ίσως κι εκείνος, έστω και με τον τρόπο που είχε επιλέξει να (με) αγαπά. Γιατί οι στιγμές που ακολούθησαν την κοινή μας ζωή δεν έκαναν ευτυχισμένη ούτε εμένα, ούτε εκείνον. Κι επιπλέον πάψαμε οριστικά ν΄ αγαπιόμαστε είτε με λόγο (αιτία ή/και αφορμή) είτε χωρίς λόγο (αιτία ή/και αφορμή). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ingmar Posted December 11, 2007 Report Share Posted December 11, 2007 Που πήγε η αληθινή αγάπη; Να'μαι!!! Άλλους ανθρώπους τους αγαπάμε περισσότερο, άλλους λιγότερο. Άλλους καθόλου, άλλους για πάντα. Όταν κάτι το βιώνεις, είναι αληθινό. Δεν ήταν «ψεύτικη αγάπη» επειδή έπαψε. Αν σου αρέσει, βάφτισέ την «παντοτινή» αγάπη. Όχι αληθινή. Οι άλλες δεν είναι ψεύτικες. Συμφωνώ με Αυγερινό: Εξαρτάται πάντοτε από την περίπτωση. Από τη συγκεκριμένη στιγμή της φάσης που βιώνουμε. Παίζει και το σχετικό "timing". Bασικά,περίεργο πράγμα αυτή η αγάπη: σαν την άμμο που γλυστρά από τη παλάμη σου... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vi0Le Posted December 11, 2007 Report Share Posted December 11, 2007 και ποιος ειναι ο ορισμός της Αγάπης (της ερωτικής στην συγκεκριμένη περίπτωση)??? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
outis Posted December 12, 2007 Report Share Posted December 12, 2007 και ποιος ειναι ο ορισμός της Αγάπης (της ερωτικής στην συγκεκριμένη περίπτωση)???Τη λέξη "αγάπη" αν δεν την χρησιμοποιούσαμε με τις γνωστές έννοιες θα ταίριαζε να τη χρησιμοποιήσουμε για τη... "βαρύτητα"... Φαίνεται ότι "μεταφέρει" την 'εικόνα' της "έλξης", γενικά, ερωτικής και όχι μόνο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
andie Posted December 12, 2007 Report Share Posted December 12, 2007 Τη λέξη "αγάπη" αν δεν την χρησιμοποιούσαμε με τις γνωστές έννοιες θα ταίριαζε να τη χρησιμοποιήσουμε για τη... "βαρύτητα"... Φαίνεται ότι "μεταφέρει" την 'εικόνα' της "έλξης", γενικά, ερωτικής και όχι μόνο. Μου άρεσε η παρομοίωση που έκανες Outis. Η οποία μου δημιούργησε τον εξής συνειρμό: οσο πιο κοντά τοσο μεγαλυτερη ελξη και αντιστοιχα με την απομακρυνση (κυριολεκτικη και μεταφορική απομακρυνση) η ελξη μικραίνει... Εκτώς αν ενα απο τα 2 σώματα μπει στην τροχια του άλλου και έτσι το ενα γινεται αναποσπαστο μερος του αλλου.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vi0Le Posted December 12, 2007 Report Share Posted December 12, 2007 Τη λέξη "αγάπη" αν δεν την χρησιμοποιούσαμε με τις γνωστές έννοιες θα ταίριαζε να τη χρησιμοποιήσουμε για τη... "βαρύτητα"... Φαίνεται ότι "μεταφέρει" την 'εικόνα' της "έλξης", γενικά, ερωτικής και όχι μόνο. Η "βαρύτητα" αυτή δε θα πρέπει να έχει κάποια μέτρα κ κάποια σταθμά? Και ποιος τα ορίζει αυτα τα μέτρα? Η μίμημη? Η εμπειρία? και αν ειναι η Μίμηση.. άρα όλοι αγαπάμε με τα πρότυπα τις κοινωνίας? Δηλαδή και η αγάπη είναι μέρος του κατεστημένου? και αν είναι η Εμπειρία.. σημαίνει ότι ποτέ δε θα μαστε σίγουροι για τον ποιον αγαπάμε ή για το αν αγαπιώμαστε Απόλυτα? Δηλαδή ζούμε συνέχεια με τον φόβο της απόριψης, που κάθε άλλο παρα ευτυχία φέρνει? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
infinity Posted December 24, 2007 Report Share Posted December 24, 2007 (edited) Όταν αγαπάς, αγαπάς για πάντα ακόμα και αν σε ρίξει στα πατώματα, τώρα το αν θα το δείξεις η όχι είναι επιλογή του καθενός και έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία του. Αυτη για μενα δεν ειναι αγάπη,ειναι Κόλλημα.Τα συναισθηματα πρεπει να γυριζουν πίσω,να είναι αυτο που λενε "αμοιβαια",αλλιως θα νοιωθουμε μαζι με την δικη μας αγαπη για καποιον κι ενα κενο.(εδω κολλαει που λενε η αγαπη ποναει) Το αλλο μας μισο..ειναι απλα,δουναι και λαβειν σε διαρκεια,και φυσικα ολοι εχουμε ελλατωματα απλα δε μας ενοχλουν σε εκεινη τη τελεια αγαπη,τα ελλατωματα του αλλου μας μισου..συμβιβζομαστε χωρις να μας πειραζει αφου "λαμβανουμε"Αγάπη" και ερχετε η ισσοροπια στην σχεση.(κι εδω κολλαει η αγαπη ειναι το ωραιοτερο συναισθημα,που και σε γεμιζει,κινητηρια δυναμη κτλ και που ειναι σπανια..η και ισως μερικες φορες δε θελουμε να τη δουμε και να την εκτιμησουμε κι ας ειναι διπλα μας) Edited December 24, 2007 by infinity Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.