Jump to content

Γνώθι σεαυτόν ή Αυτογνωσία;


Recommended Posts

Νομίζω καμία, αλλά κάτι μέσα μου μου λέει ότι είναι ερώτηση παγίδα... :whistling:

Link to comment
Share on other sites

Μάλλον διαφορά διατύπωσης; :lol:

 

"ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ" -Γνώρισε τον εαυτό σου:Ποιος είσαι; Από που ήρθες; Που πηγαίνεις;

 

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ -Ο κατέχων την Αληθινή Γνώση των πραγμάτων(σε βαθύτερο/ εσωτεριστικό επίπεδο).

 

 

...ετσι,για να κάνω το ξεκίνημα... :)

Link to comment
Share on other sites

"ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ" -Γνώρισε τον εαυτό σου:Ποιος είσαι; Από που ήρθες; Που πηγαίνεις;

 

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ -Ο κατέχων την Αληθινή Γνώση των πραγμάτων(σε βαθύτερο/ εσωτεριστικό επίπεδο).

 

Nαι κάπως έτσι το σκέφτομαι κι εγώ. Το "γνώθι σεαυτόν" προηγείται από κάθε άλλη πράξη.

 

Αλλά αν θυμάμαι καλά αυτή η φράση ήταν γραμμένη στην είσοδο του μαντείου των Δελφών, παρόλο που οι περισσότεροι το γνωρίζουν από τον Σωκράτη (αν κάνω κάπου λάθος διορθώστε με :unsure: ). Το ότι βρίσκεται λοιπόν στο σημείο αυτό, μπορούμε να πούμε ότι το "γνώθι σεαυτόν" είναι η γνώση του Θεού. Και για να φτάσεις σε αυτή τη γνώση πρέπει να περάσεις και από την άγνοια..

 

Πάντως εχω κολλήσει από το πρωί, δε θυμάμαι το όνομα του φιλοσόφου που θέλω να αναφερθώ.. Απ'ότι θυμάμαι από το φροντιστήριο που συζητούσαμε για Σωκράτη, μας είχαν πει για αυτόν τον φιλόσοφο (του οποίου το όνομα δε θυμάμαι), ο οποίος έλεγε ότι η αυτογνωσία είναι παρότρυνση για μια πράξη ενώ το «γνώθι σεαυτόν» οδηγεί στην απόλυτη επιλογή..

Link to comment
Share on other sites

Nαι κάπως έτσι το σκέφτομαι κι εγώ. Το "γνώθι σεαυτόν" προηγείται από κάθε άλλη πράξη.

 

Αλλά αν θυμάμαι καλά αυτή η φράση ήταν γραμμένη στην είσοδο του μαντείου των Δελφών, παρόλο που οι περισσότεροι το γνωρίζουν από τον Σωκράτη (αν κάνω κάπου λάθος διορθώστε με :unsure: )

 

Δεν κάνεις λάθος. Βασικά...δεν είναι η μοναδική φράση στην είσοδο του Μαντείου: μαζί με το "ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ" είναι και τα "Ε" + "ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ" (τίποτε σε υπερβολικό βαθμό)! :clapping:

Link to comment
Share on other sites

Πάντως, από τα πιο αγαπημένα μου "δελφικά παραγγέλματα" (που προσπαθώ κάπως να εφαρμόσω στη ζωή μου)είναι τα κάτωθι:

 

* ΛΕΓΕ ΕΙΔΩΣ

*ΟΜΟΙΩΣ ΧΡΩ

*ΦΡΟΝΗΣΕΙ ΑΣΚΕΙ

*ΟΥ ΦΘΟΝΕΙΣΑΙ

*ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΑΝΤΕΧΟΥ

*ΤΕΧΝΗ ΧΡΩ

*ΕΥΧΟΥ ΔΥΝΑΤΑ

* ΕΞ ΕΥΓΕΝΩΝ ΓΕΝΝΑ

*ΤΩ ΒΙΩ ΜΗ ΑΧΘΟΥ

*ΑΤΥΧΟΥΝΤΙ ΣΥΝΑΧΘΟΥ

*ΚΤΩΜΕΝΟΣ ΗΔΟΥ

*ΜΗ ΑΡΧΕ ΥΒΡΙΖΩΝ

*ΦΕΙΔΩΜΕΝΟΣ ΜΗ ΛΕΙΠΕ

*ΑΛΥΠΩΣ ΒΙΟΥ

*ΚΙΝΔΥΝΕΥΕ ΦΡΟΝΙΜΩΣ

*ΜΑΝΘΑΝΩΝ ΜΗ ΚΑΜΝΕ

 

:)

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...
Αλλά αν θυμάμαι καλά αυτή η φράση ήταν γραμμένη στην είσοδο του μαντείου των Δελφών, παρόλο που οι περισσότεροι το γνωρίζουν από τον Σωκράτη.

Συνηθίζεται να αποδίδεται στον Σωκράτη, αλλά κατά πάσα πιθανότητα το είχε πεί ο Χείλων.

 

μπορούμε να πούμε ότι το "γνώθι σεαυτόν" είναι η γνώση του Θεού.

Θα συμφωνήσω.

Όπως το αντιλαμβάνομαι, η αυτογνωσία είναι κάπως πιο ?επιφανειακή? από το «γνώθι σεαυτόν». Η αυτογνωσία είναι το πρώτο βήμα. Το «γνώθι σεαυτόν» είναι το τελευταίο. Το ένα θα οδηγήσει στο άλλο. Κατά την γνώμη μου δηλαδή, δεν μπορείς να ?βρεις? τον Θεό εάν δεν ?βρεις? πρώτα τον εαυτό σου. Η αυτογνωσία επομένως μπορεί να σε οδηγήσει στην γνώση του Θεού.

Link to comment
Share on other sites

Γνώση χμμμ, οι Έλληνες, εραστές της γνώσης. Μα πιο πολύ της γνώσης του εαυτού τους.

 

Πολύ δύσκολη γνώση. Σε ένα κόσμο που τα πάντα μεταβάλλονται, "τα πάντα ρει" (το έγραψα σωστά; τέσπα!)

 

Τι είμαστε; Τι είναι ο άνθρωπος; Ο κάθε ένας μας;

 

Αυτό αναζητούσαν οι Έλληνες και αυτό αναζητάνε οι άνθρωποι στα υπαρξιακά τους σήμερα.

 

Αν γνωρίσουμε τι είναι ο άνθρωπος θα απαντηθούν πολλά ερωτήματα όπως ποιος ο σκοπός ύπαρξης, από που προερχόμαστε κτλ...

 

Ο Σωκράτης μέσα από τον Πλάτωνα κάνει την πιο αποκαλυπτική προσέγγιση στο θέμα.

 

Στον διάλογο ?Αλκιβιάδη Α?, ο Σωκράτης διερωτάται. ?Άραγε ο άνθρωπος είναι αυτό που βλέπουμε με τα μάτια μας δηλαδή το σώμα του;?

 

Και μετά από πολύ σκέψη καταλήγει: ?Όχι ο άνθρωπος δεν είναι το σώμα του. Αλλά αυτό που κάνει χρήση του σώματος αυτού.?

 

Εδώ τίθεται μιαν άλλη ερώτηση, ?τι είναι αυτό που κάνει χρήση του σώματος;?

 

Και καταλήγει ?Η ψυχή!?

 

Ο άνθρωπος κατά τον Σωκράτη είναι ψυχή και όχι σώμα.

Η ψυχή χρησιμοποιεί το σώμα και κυριαρχεί σε αυτό, άρα αυτό είναι ο άνθρωπος.

 

129C

«Σωκράτης: Αυτός δε που χρησιμοποιεί κάτι και εκείνο του οποίου κάμνει αυτός χρήσιν δεν είναι δύο διαφορετικά πράγματα;

Αλκιβιάδης: Πως το εννοείς αυτό;

Σωκράτης: Να ακριβώς όπως ο υποδηματοποιός κόβει, μου φαίνεται, με την φαλτσέτα και με την σμίλη και με διάφορα άλλα εργαλεία.»

129d

«Σωκράτης : Μήπως τυχόν κόβει τα δέρματα, χρησιμοποιών και τα μάτια του;

Αλκιβιάδης: Ναι

Σωκράτης : Παραδεχθήκαμε όμως ότι αυτός που χρησιμοποιεί κάτι και εκείνα των οποίων αυτός κάμνει χρήσιν είναι διαφορετικά πράγματα;

Αλκιβιάδης: Ναι

Σωκράτης : Άρα ο υποδηματοποιός και ο κιθαριστής είναι κάτι το διαφορετικό από τα χέρια τους και τα μάτια τους με τα οποία εργάζονται;

Αλκιβιάδης: Αυτό είναι φανερό.

Σωκράτης: Ώστε και ολόκληρο το σώμα του το χρησιμοποιεί ο άνθρωπος;

Αλκιβιάδης: Βεβαιότατα.

Σωκράτης: Είπαμε όμως προ ολίγου ότι άλλο ήτο εκείνος που χρησιμοποιεί κάτι και άλλο εκείνο του οποίου αυτός κάμνει χρήσιν;

Αλκ.: Ναι

Σωκρ.: Άρα ο άνθρωπος είναι κάτι το διαφορετικόν από τα ίδιο του το σώμα;

Αλκ.: Φαίνεται να είναι έτσι.

Σωκρ.: Τι τάχα λοιπόν να είναι ο άνθρωπος;

Αλκ.: Δεν μπορώ να ειπώ.

Σωκρ.: Ημπορείς κάλλιστα να ειπής ότι είναι αυτό που χρησιμοποιεί το σώμα του.

Αλκ.: Ναι

Σωκρ.: Υπάρχει μήπως λοιπόν τίποτε άλλο εκτός της ψυχής που να κάμνη χρήσιν του σώματος;

Αλκ.: Κανένα άλλο.

Σωκρ.: Ωστέ λοιπόν αυτή κυριαρχεί.»

Η ψυχή εξουσιάζει το σώμα άρα αυτό είναι ο άνθρωπος.

130c

«Σωκρ.: Άρα λοιπόν το σύνολο κι από τα δύο μαζί εξουσιάζει το σώμα, κι αυτό συνεπώς πρέπει να είναι ο άνθρωπος;»

 

«Σωκρ.: Επειδή όμως ούτε το σώμα ούτε το σύνολο κι από τα δύο μαζί δεν είναι ο άνθρωπος, απομένει, μου φαίνεται [ή αυτό να μην είναι τίποτε, ή κι αν είναι και κάτι], να μην είναι συνεπώς τίποτε άλλο ο άνθρωπος παρά μόνον ψυχή.»

 

Αυτό είναι ένα πρώτο επίπεδο μύησης στην γνώση, αλλά τώρα αρχίζουν τα όμορφα και τα πιο δύσκολα;

 

Άρα το σώμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά κάτι εφήμερο μέσα στον χρόνο.

Γεννιέται, μεγαλώνει, γερνά και χάνεται...

 

Η ψυχή όμως...είναι αθάνατη;

 

Ναι η ψυχή είναι αθάνατη!

Πώς το ξέρουμε αυτό; Μα από την ιδιότητα της! Ποια είναι αυτή η ιδιότητα; Μα φυσικά η ζωή.

 

Φαίδων

Η ψυχή φέρει την ζωή στο σώμα άρα η ψυχή ποτέ δεν θα δεχόταν να είναι το αντίθετο της ζωής δηλαδή το νεκρό, άρα η ψυχή είναι αθάνατη.

 

105d

«Οτιδήποτε επομένως κι αν έχει στην κατοχή της η ψυχή το έχει πάντοτε πλησιάσει φέρνοντας του ζωή;

Και βέβαια το έχει πλησιάσει είπε.

Τι από τα δύο λοιπόν συμβαίνει; Υπάρχει κάτι αντίθετο στη ζωή ή όχι;

Υπάρχει είπε.

Ποιο;

Ο θάνατος.

Επομένως η ψυχή ποτέ δεν θα δεχτεί το αντίθετο από κείνο που καθ? αυτή φέρει πάντοτε μέσα της, όπως έχουμε συμφωνήσει με βάση τα προηγούμενα;

Οπωσδήποτε, είπε ο Κέβης.

Για πες αυτό που δεν δέχεται την ιδέα του αρτίου πως το ονομάσαμε τώρα δα;

Ανάρτιο απάντησε.

Και αυτό που δεν δέχεται το δίκαιο και κείνο που δεν δέχεται το μουσικό;

Το ένα άμουσο, είπε το άλλο άδικο.

Ωραία. Και αυτό που δεν μπορεί να δέχεται θάνατο, πως το αποκαλούμε;

Αθάνατο, απάντησε.

Η ψυχή λοιπόν δεν δέχεται τον θάνατο;

Όχι

Άρα η ψυχή είναι αθάνατη.

Αθάνατη είναι.»

 

Εφόσον τώρα απαντήθηκε και το ερώτημα αν η ψυχή είναι αθάνατη, έχουμε την γνώση ότι ο άνθρωπος που είναι η ψυχή και όχι το σώμα όπως είπαμε είναι και αυτός αθάνατος.

 

Άρα ο άνθρωπος είναι ένας αθάνατος μέσα σε ένα σώμα θνητό.

Αυτήν την κατάσταση οι Ορφικοί και αργότερα οι Πλατωνικοί την ονομάζανε ?πνευματικό θάνατο? και ότι η ψυχή περιέχεται σε έναν τάφο (αρχαία σήμα).

Σκοπός του ανθρώπου-ψυχή είναι η ?πνευματική ανάσταση? από το σήμα.

 

Αλλά πώς θα γίνει αυτή η ?ανάσταση?;

Η απάντηση είναι με την γνώση του εαυτού!

 

Ώστε ακόμα δεν μάθαμε την ψυχή-εαυτό μας!

 

Τι άλλο μένει να μάθουμε....; Η ψυχή μας έστω και αθάνατη δεν είναι αγαθή, περιέχει άγνοια που είναι το αίτιο της κακίας. (Σημείωση: Εδώ ο καρπός του κακού είναι η άγνοια, το εντελώς αντίθετο του καρπού του Ιουδαϊσμού που είναι η γνώση του καλού και κακού!)

 

Αλκιβιάδης Α

Ο Σωκράτης ισχυρίζεται ότι όσοι αγνοούν ότι δεν γνωρίζουν αμφιταλαντεύονται μεταξύ των

απόψεων τους. Αυτή είναι και η αιτία των κακών η άγνοια. Όποιος όμως γνωρίζει τον εαυτό του γνωρίζει αν γνωρίζει ή όχι.

117d

«Σωκράτης: Εννοείς λοιπόν ότι και τα σφάλματα εις τον πρακτικόν βίον μόνον εξ αιτίας της άγνοιας αυτής συμβαίνουν, δηλαδή εκ του ότι ο μη γνωρίζων πιστεύει ότι γνωρίζει;»

 

118a

«Σωκράτης: Ώστε η αιτία των κακών είναι λοιπόν μόνον η άγνοια αυτή, [καθώς και η επονείδιστος αμάθεια] ; »

 

Άρα η απαλλαγή από την κακία γίνεται με την γνώση των σφαλμάτων της ψυχής, δηλαδή με την γνώση των αμαρτιών της ψυχής (αμαρτία=σφάλμα, αστοχία), αυτή η γνώση είναι και η γνώση του κακού.

 

Αυτή είναι η τέχνη της αυτογνωσίας, η τέχνη να γνωρίζει κανείς τις αμαρτίες του.

Γνωρίζοντας το κακό η ψυχή το αποστρέφεται και οδηγείται προς την αρετή.

 

Αλλά υπάρχει και μια άλλη μέθοδος αυτογνωσίας η μιμητική.

 

Αλκιβιάδης Α

Η μέθοδος κατανόησης του εαυτού μας γίνεται αν δούμε την αρετή που υπάρχει στην ψυχή άλλου ανθρώπου έτσι και η δική μας ψυχή μαθαίνει την αρετή.

 

133b

«Σωκρ.: Άραγε λοιπόν αγαπητέ μου Αλκιβιάδη και η ψυχή εάν πρόκειται να γνωρίση τον εαυτό της πρέπει να κοιτάξη μέσα εις άλλην ψυχήν και ιδιαιτέρως εις το μέρος εκείνο αυτής εις το οποίο ενυπάρχει η αρετή της ψυχής, δηλαδή η σοφία, και εις άλλο κανένα μέρος προς το οποίο αυτό τυχαίνει να είναι όμοιον;»

 

Η αρετή της ψυχής είναι η σοφία και η μέθοδος μάθησης της είναι η σωφροσύνη.

Η αληθινή σοφία όμως ενυπάρχει μόνο στους Θεούς. Έτσι η ψυχή όταν αποκτά αρετή ομοιάζει προς το Θείο. Έτσι γνωρίζοντας τον εαυτό μας γνωρίζουμε και το Θείο. Η αυτογνωσία του εαυτού μας είναι η γνώση του θεϊκού μέρους της ψυχής μας δηλαδή του πνεύματος μας.

 

133b

«Σωκρ.: Αυτό λοιπόν το μέρος της ψυχής ομοιάζει προς την θεότητα, και όποιος κοιτάζοντας μέσα σε αυτό και γνωρίζοντας την όλη θεότητα δηλαδή τον θεόν και την φρόνησιν θα ημπορούσε έτσι να γνωρίση όσο το δυνατόν καλύτερα και τον εαυτό του.

Αλκ.: Είναι φανερόν αυτό.

Σωκρ. Το δε να γνωρίζη κανείς τον εαυτό του εμείναμε σύμφωνοι ότι είναι σωφροσύνη;

Αλκ.: Βεβαιότατα.

Σωκρ.: Άραγε λοιπόν όταν δεν γνωρίζωμε τους εαυτούς μας, και δεν είμεθα και σώφρονες, θα ημπορούσαμε ποτέ να μάθωμε τα ελαττώματα και τα προτερήματα των εαυτών μας;»

 

Επομένως η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη αλλά και ομοιάζει με το Θείο. Έτσι ο άνθρωπος γνωρίζοντας τον ?εαυτό του? οδηγείται προς την αρετή και ομοιάζει το Θείο, αυτό αποτελεί ένα είδος σταδιακής εξέλιξης της ψυχής και Θέωσης.

 

Φαίδων

Η ψυχή είναι αθάνατη, όμοιο του θείου, νοητή, αδιάλυτη ενώ το σώμα θνητό, μη νοητό και τείνει να διαλυθεί

80b

«Ερεύνησε επομένως Κέβη είπε, αν, με βάση όλα όσα έχουν ειπωθεί, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι με αυτό που είναι θείο, αθάνατο, νοητό έχει μια μορφή, που είναι αδιάλυτο και διατηρεί πάντοτε και αναλλοίωτη την ταυτότητα του μοιάζει στον ύψιστο βαθμό η ψυχή, ενώ με αυτό που είναι ανθρώπινο, θνητό, μη νοητό, πολύμορφο, που μπορεί να διαλυθεί και δεν είναι ποτέ ίδιο με τον εαυτό του μοιαζει αντίθετα στον ύψιστο βαθμό το σώμα.»

 

Η ψυχή οδηγείται κοντά στο θείο.

81a

«Επειδή λοιπόν αυτή είναι η κατάσταση της αναχωρεί για το όμοιο με αυτή, το ανίδωτο, το θείο και αθάνατο και φρόνιμο, όπου φτάνοντας βρίσκεται σε κατάσταση ευδαιμονίας, απαλλαγμένη από την περιπλάνηση, την άνοια, τους φόβους τους άγριους έρωτες και τα άλλα κακά της ανθρώπινης φύσης, και, όπως ακριβώς λέγεται για όσους έχουν μυηθεί, περνά στ? αλήθεια τον υπόλοιπο χρόνο συντροφιά με θεούς.»

 

 

Άρα η γνώση του ανθρώπου είναι στην ουσία η γνώση του Θεού που όλοι έχουμε μέσα στην ψυχής μας.

 

Αλλά τι είναι η αθάνατη ψυχή, η όμοια με το Θείο, που κυριαρχεί και κάνει χρήση του σώματος;

 

Η απάντηση έρχεται από τον διάλογο Τίμαιο.

 

?Τρία είναι τα μέρη της ψυχής. Το Λογικό, το επιθυμητικό και το θυμοειδές.?

 

Άρα η ψυχή δεν είναι άλλο τι από την σκέψη ή τον νου.

Ο νους είναι αυτός που είναι αθάνατος παραμένει μετά τον θάνατο ως ενυπάρχουσα συνείδηση και ευφραίνεται από τις ίδιες του τις σκέψεις ή βασανίζεται από αυτές.

 

Άρα ο άνθρωπος είναι ένας ?νους? ο οποίος όμως έχει μεταβλητά μέρη.

Η λογική συνεχώς έχει διαφορετικό αντικείμενο εστίασης, οι επιθυμίες μας αλλάζουν αλλά και το θυμικό μέρος της ψυχής γεννά καινούρια συναισθήματα ολοένα.

 

Η ευδαιμονία είναι ο μακαρισμός της ψυχής και αυτό γίνεται όταν η ψυχή τελειωθεί και γίνει όμοια με τον Θεό. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν τον εαυτό τους είναι οι μακάριοι.

Όταν η ψυχή γίνει ?μακάρια? αποβάλει όλα τα μεταβαλλόμενα μέρη της και μένει μόνο ο ?θείος σπινθήρ? που κατοικεί εντός του Λογικού μέρους της και αυτός σαν φωτιά που είναι ενώνεται με την Φωτιά.

 

Η ?τέχνη? της αυτογνωσίας είναι η ?τέχνη? της γνώσης του τι είναι ο άνθρωπος.

Η ?τέχνη? της γνώσης του τι είναι ο άνθρωπος είναι η γνώση του Θεού.

 

Ο άνθρωπος ζεί για να μάθει τον εαυτό του και έτσι να γίνει Θεός ως όμοιος του Θεού.

 

Γνώθι σαυτόν ή Γνώρισε τον εαυτό σου ή Γνώρισε ότι είσαι Θεός όμοιος με τον Θεό.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...