Jump to content

Περί λαιμαργίας και λαγνείας...


 Share

Recommended Posts

Ο μεγιστάνας...

... των αμερικανικών σιδηροδρόμων Ντάιμοντ Τζιμ Μπρέιντι άρχιζε το φαγητό του καθισμένος σε απόσταση δεκαπέντε πόντων από το τραπέζι και δεν σταματούσε να τρώει παρά μονάχα όταν πια η κοιλιά του είχε φτάσει στην άκρη του τραπεζιού. Πήραμε τα μέτρα μας τούτες τις γιορτές; Όχι, το ξεχάσαμε πάλι και μετράμε με απόγνωση τις λιγοστές τρύπες που έχουν απομείνει στο ζωνάρι.

 

Έχουμε άλλοθι...

 

 

... όμως και μας το προσφέρει ο Τζιμ Χολτ. Τέτοια γιορτινά φαγοπότια, λέει ο Αμερικανός συγγραφέας, δεν είναι παρά εκδηλώσεις ευγνωμοσύνης για τη θεία πρόνοια που φροντίζει να γεμίζει το τραπέζι μας. Πρέπει να νιώθουμε ντροπή για τη λαιμαργία μας; Ναι, είπαν οι θεολόγοι από τον έκτο αιώνα και ύστερα (τότε την καταδίκασε ο πάπας Γρηγόριος). Βρήκαν μάλιστα μια παράξενη δικαιολογία: επειδή ο λαίμαργος λατρεύει σαν θεό την κοιλιά του, είναι ένοχος ειδωλολατρίας. ʼλλοι ισχυρίστηκαν πως η λαιμαργία είναι ο προθάλαμος της λαγνείας. Όπως ο Γερμανός μοναχός Θωμάς της Κέμπης: «Όταν η κοιλιά πάει να σκάσει από το φαΐ και το πιοτί, η ακολασία χτυπάει την πόρτα». Αν και με τόσο φαγοπότι δυσκολευόμαστε να φανταστούμε πώς μπορούμε να κινδυνέψουμε από οτιδήποτε άλλο παρεκτός από μια ληθαργική αγνότητα. Ο Καρχηδόνιος Τερτυλλιανός παραπονιόταν για τα μαζικά ρεψίματα που βρώμιζαν τον αέρα στις μεγάλες ρωμαϊκές γιορτές. Και ο πάπας Γρηγόριος όριζε έτσι τη λαιμαργία: να τρώμε πολύ γρήγορα, πολύ εκλεπτυσμένα, πολύ ακριβά, πολύ άπληστα και πάρα πολύ.

Το βέβαιο...

... είναι πως λίγοι μπορούν να μας κατηγορήσουν σήμερα πως τρώμε «πολύ εκλεπτυσμένα». Αν κάτι βαραίνει στη ζυγαριά μας, λέει ο Χολτ, είναι αυτή η έλλειψη λεπτότητας: «τσιμπάμε» ή «βοσκάμε» στα όρθια, αλλά σπάνια βρίσκουμε την ευκαιρία να μοιραστούμε την πανδαισία ενός καλού γεύματος με τα αγαπημένα μας πρόσωπα αντικρυστά στο τραπέζι (εκεί όπου πράγματι η επίδειξη λεπτότητας έχει νόημα). Και όσο μειώνεται το μεγαλείο του γεύματος, τόσο αυξάνεται η πρόσληψη θερμίδων. Στριμώχνουμε όσες περισσότερες μπορούμε σε όσο γίνεται λιγότερα γεύματα, επειδή δουλεύουμε ολοένα και περισσότερο. Δηλαδή, αν ανοίγουμε συνεχώς νέες τρύπες στο ζωνάρι μας, φταίνε γι' αυτό κυρίως οι οικονομικές συνθήκες.

 

H ειρωνεία...

... είναι πως, αν παρατηρήσουμε τις διάφορες δίαιτες που είναι διαθέσιμες στο εμπόριο, θα διαπιστώσουμε πως αντιμετωπίζουν τη λαιμαργία μας σαν ηθικό ζήτημα. Χρησιμοποιούν όρους ενοχής και τιμωρίας, σαν να πρόκειται για θρησκευτικό ζήτημα, κάθε φορά που ξεφεύγουμε («αμαρτία») ή που πετυχαίνουμε («λύτρωση») το ενδεδειγμένο σωματικό βάρος. Μπροστά σε τέτοιο ηθικό εκβιασμό, τι μπορούμε να πούμε λοιπόν σε εκείνον που θα μας κουνήσει αυστηρά το δάχτυλο πάνω από το πιάτο μας και θα μας ρωτήσει «Ξέρεις τι κάνεις;»; Να ομολογήσουμε με ειλικρίνεια όπως ο κύριος K. του Μπρεχτ: «Ναι, ετοιμάζω το επόμενο σφάλμα μου».

 

 

 

ΤΑ ΝΕΑ , 03-01-2005 , Σελ.: N61

Κωδικός άρθρου: A18130N613

ID:448141

 

http://ta-nea.dolnet.gr/neaweb/nsearch.pri...8130&m=N61&aa=3

Link to comment
Share on other sites

Χεχεχε :lol: Μ αρεσε πολυ!Εγω αυτο που θα ελεγα αν μου..κουνουσαν το δαχτυλο πανω απο το πιατο θα ηταν 'μια ζωη την εχουμε κι αν δεν την γλεντησουμε,τι θα καταλαβουμε...(μετα δεν ξερω πως παει)'.Αλλα οι νομοι ειναι τρεις!Αργα-καλα-προσεκτικα :018bleh: :angel:

Link to comment
Share on other sites

Noμίζω, ότι θεολογικά, φιλοσοφικά, ιατρικά, διαιοτολογικά και αισθητικά όλοι μας λίγο πολύ έχουμε διαβάσει και δεδομένου του επιπέδου των φίλων του φόρουμ αυτού, θεωρώ ότι ο ένας στον άλλο υπενθυμίσεις έχουμε να κάνουμε μόνο, κι όχι να προσθέσουμε, σχετικά με το θέμα, ανάλογα με ποιά σκοπιά το βλέπουμε.

Αυτό που θα ήθελα να σημειώσω είναι το εξής: όλες οι ασκήσεις στις οποίες υποβάλλεται και έχει αναπτύξει ο ανθρώπινος νους, είναι πρακτικές και δεν αποσκοπούν στην ταλαιπωρία του, αλλά στην Επιβίωσή του σε ακραίες καταστάσεις.

Ο πλανήτης μας, δέχτηκε και δέχεται κοσμικές επιρροές και μεταβάλλεται συνεχώς. Σε ακραίες καταστάσεις όπως των παγετώνων δεν επιβίωσε ο λαίμαργος αλλά ο λιτοδίαιτος. Ο δεύτερος είναι που αρκέστηκε στην μία και μοναδική ριζούλα που βρήκε μέσα στους πάγους. Και επέζησε. Ο άλλος ονειρευόταν κοντοσούβλια και τον χάσαμε. Στην αλλαγή της εποχής, φυσικά και έφαγε ξανά να δυναμώσει.

Δυστυχώς βλέπουμε κοντόφθαλμα κι όχι σαν σύνολο την ανθρωπότητα.

Δείτε με το τσουνάμι... οκτώ ημέρες επέζησε πάνω σε κορμό που του μασούλαγε λίγο λίγο τον φλοιό, ήταν η μία μαρτυρία.

 

Το έντερο, είναι ο δεύτερος εγκέφαλός μας, αυτός που έχει το συναίσθημα. Ναι εκείνο το συννεφάκι που ανεβοκατεβαίνει όταν είσαι ερωτευμένος.

Με το συναίσθημα δεν επέζησε η ανθρωπότητα.

Επέζησε με την Λογική και την Αντοχή. Και τα δύο αναπτύσσονται με την Ασκηση.

Ή τον έναν εγκέφαλο θα αναπτύξεις, ή τον άλλο.

 

Αν το είπε με λόγια που απο το πολύ πες πες η εκκλησία σε χάλασε, αν ο γιατρός σου κάθεται στο στομάχι κάθε φορά που σου θυμίζει την χοληστερίνη, αν ο διαιτολόγος σε ζυγίζει σαν δαμάλα στη σφαγή... είναι οι δικές σου αρνητικές σκέψεις.

Το δικό τους το Εργο, είναι η διαιώνηση του είδους μας και σε γαλήνιες εποχές και σε ταραγμένες.

 

Εσύ, κάνε ό,τι θες.

Link to comment
Share on other sites

Ή τον έναν εγκέφαλο θα αναπτύξεις, ή τον άλλο.

2424[/snapback]

 

Πριτς;

Ισορροπία.... Δια-λεκτική... ^_^

2435[/snapback]

 

καλώς το τραγάκι μου!! χαχαχχααχααα καλά ανέπτυξε το έντερο, να δω πού θα φτάσει!!! :063laugh::063laugh::063laugh:

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...