Jump to content

Σατανισμος


Recommended Posts

απο τον Σατανισμό , στο καλό και στο κακό, στα ήθη και έθιμα, απο εκεί στο δίκαιο και στο αίσθημα του δικαίου και την επιβολή/εφαρμογή τάξης με τα ηθικά και κοινωνικά διλήματα που προκαλεί.

 

Τώρα κινούμαστε στην εντροπεία, στην κοσμική ισορροπία και στο πως αυτά εφαρμόζουν στην καθημερινότητα μας.

 

Μάλλον μιλάμε για all-arround thread και οχι για κάτι συγκεκριμένο. Παρόλα αυτά είναι άκρως ενδιαφέρουσες απόψεις, αν και όπως είπε και η Martina... είναι σχεδόν τα πάντα σε "Θεωρητική" βάση και σε στηριγμένα σε υποκειμενικές οπτικές αντιληψεις του καθενός που εκφέρει (και σωστά κάνει) την γνώμη του.

Link to comment
Share on other sites

  • Replies 112
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

Αλήθεια όταν προφέρεται το όνομα αυτό τι σας έρχεται πρώτο στο νου. Εμένα έρχεται το εξής.

 

Σα=Αυτός που λάτρεψε το μεγαλείο του, περισότερο απο το γύρω του κόσμο.

τα=Αυτός που για να επιρετήσει το πόθο του έγινε βαμπίρ

να=Και έμεινε έτσι για παντα.

Link to comment
Share on other sites

  • 5 weeks later...
Εμπειρία πρώην σατανιστή

http://www.dailygreece.com/2007/02/post_102.php

Δυστυχώς αυτές οι εμπειρίες είναι μάλλον ελλειπείς... σαν τις ελληνικές ταινίες που τελειώνουν με ένα γάμο, ενώ τότε είναι ακριβώς που αρχίζει η υπόθεση, οι θεατές όμως αυτό δεν το βλέπουν ποτέ.

Έτσι και εδώ παρουσιάζονται ως "κίνητρα" για εμπλοκή με σατανισμό κτλ. τα επιφανειακά πράγματα π.χ. λέει κάπου:

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ Δ.

...Πες μου τι σε έσπρωξε σ? αυτό το χώρο;

...- Περισσότερο ήταν η περιέργεια για το άγνωστο. Ήθελα, δηλαδή, να γνωρίσω αυτό που φοβόμουνα. Ίσως να φαίνεται αντιφατικό αυτό που λέω, αλλά αυτό κυρίως που φοβάσαι και δε γνωρίζεις σε προσελκύει.

Ναι καλά... το ότι ήταν από πριν ανικανοποίητος πνευματικά από όσα (δεν) του προσέφερε το θρησκευτικό περιβάλλον στο οποίο ζούσε, το ότι οργιζόταν με διάφορα που έβλεπε να κάνουν οι "εκπρόσωποι" αυτού του περιβάλλοντος δεν έχει καμία σχέση...
- Θωμά, αν μπορείς να σκεφτείς λίγο πριν, μερικά χρόνια, πες μου τι ήταν εκείνο που σε παρακίνησε να καταπιαστείς με τέτοιου είδους πράγματα, να μπεις σ? αυτό το χώρο;

- Το πρώτο πράγμα ήταν η περιέργεια, που ασκεί το άγνωστο, το υπερφυσικό, αν θέλετε....

...- Η αρχή έγινε σε κάποιο δισκάδικο που είχα πάει να αγοράσω ένα δίσκο heavy metal. Και εκεί γνώρισα κάποιο άτομο, που μου είπε: αν θέλεις να κάνεις πράξη όλους αυτούς τους υπέροχους στίχους για εξουσία, να δεις τέλος ότι η μαγεία υπάρχει, ότι εμείς είμαστε το αύριο, η νέα εποχή, έλα μαζί μου. Αυτή ήταν η αρχή.

Δυστυχώς (ή ευτυχώς, ανάλογα πως το βλέπει κανείς) και πάλι, η αρχή πάντα γίνεται με έναν άνθρωπο που σκέφτεται, έχει αναζητήσεις και βλέπει ότι αυτά που του σερβίρουν δεν τον γεμίζουν, κι από πάνω βλέπει τη σκανδαλιστική συμπεριφορά στους "πανοσιολιοεκλαμπρότατους"... κι έπειτα φταίει το "δισκάδικο", σίγουρα....

 

Το δισκάδικο, η "περιέργεια" και η γοητεία του "αγνώστου" δεν είναι παρά αφορμές βαθύτερων αιτιών.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...
  • 2 months later...
Πραγματικά, κοιτάζοντας τριγύρω τον κόσμο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει "ισορροπία" καλού/κακού;

 

Μάλλον δεν υπάρχει...

 

Η γνώμη μου είναι πως οι έννοιες καλό κακό υπάρχουν σε σχέση με μας.

 

Πιστεύω ότι αυτό που εκπέμπει το κάθε ον δημιουργεί μια ~να το πω~ -νοητόσφαιρα-.

 

Αυτό το σύνολο ΝΟΥ έχει χαρακτηριστικά καλού - κακού σε συνεχή μεταβολή αλλά στο σύνολο είναι ουδέτερο.

 

Τώρα αν εμείς ζούμε σε τοπικές φορτίσεις περισσότερου "καλού" ή περισσότερο "κακού" είναι άλλο θέμα.

 

Αυτήν την επίδραση της νοητόσφαιρας λίγοι ευαίσθητοι πιστεύω την αντιλαμβάνονται. Για μένα αυτό είναι το πνευματικό κακό και καλό.

 

Τώρα ποιός ο ρόλος των θρησκειών, ταγμάτων κτλ. Πιστεύω είναι η επιρροή μεγαλύτερου μέρους αυτής της νοητόσφαιρας και η διαχείρηση αυτού του τύπου ενέργειας. Γιατί; Γιατί απλά όλα τα μεταφυσικά φαινόμενα έχουν την βάση τους σε αυτές τις πρακτικές. Άρα και ο σκοπός κάθε σέκτας διαφέρει...

 

Μια θεωρεία εντελώς κούκου και εντελώς προσωπική και εντελώς από την ψιονική μεριά της ζωής....

Link to comment
Share on other sites

Από το θρησκειολογικό λεξικό ΜΑΝΤΖΕΝΤΑ για τον σατανισμό έχουμε:

 

Το ζήτημα της τυπολογίας του σατανιστικού φαινομένου, ειδικότερα δε του ιστορικο-κοινωνικού εντοπισμού ενός λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένου και συνεκτικού λατρευτικού συστήματος, αποτελεί μείζον πρόβλημα κάθε προσέγγισης.

 

Στο πλαίσιο της εξέτασης που ακολουθεί προτείνονται τέσσερις βασικοί τύποι σατανισμού:

 

α) ο "μεσαιωνικός" σατανισμός των τελετουργικών ανθρωποθυσιών και των συμβολαίων με το διάβολο, ο οποίος

αποτελεί κατά βάση μυθικό επινόημα της χριστιανικής Εκκλησίας,

 

β) ο θρησκευτικός σατανισμός, που αναγνωρίζει

και λατρεύει τον Σατανά ως θεότητα ή αφηρημένη αρχή, και αρχίζει να εμφανίζεται αποσπασματικά γύρω στο 18ο

αι. και περισσότερο οργανωμένα κατά τον 20ό αι.,

 

γ) ο "ερασιτεχνικός" σατανισμός, που είναι ταυτισμένος με μια

ορισμένη νεανική συγκρητιστική υποκουλτούρα (subculture) των δεκαετιών '80 και '90, και

 

δ) ο πνευματικός ή συμβολικός σατανισμός που χαρακτηρίζει ορισμένους ρομαντικούς και μεταρομαντικούς λογοτέχνες, ποιητές και

στοχαστές και ο οποίος στο μεγαλύτερο μέρος του δεν συνδέεται με τους τρεις προηγούμενους τύπους.

 

Όσο αφορά τον νεότερο ξεκίνησε στο μεσαίωνα ως κάθε μη Χριστιανικό

 

Λατρευτική πίστη και γενικότερη πνευματική στάση, η οποία έχει ως

επίκεντρο τον Σατανά ή διάβολο, οντότητα που κατά την ιουδαϊκή και

χριστιανική παράδοση εκπροσωπεί τον έσχατο αντίπαλο του Θεού και

ενσαρκώνει την αρχή του απόλυτου κακού.

 

Παρόλο που λατρείες αρνητικών

δυνάμεων μπορούν να βρεθούν στο περιθώριο όλων σχεδόν των

θρησκευτικών συστημάτων, ο σατανισμός, αυστηρά μιλώντας, ανατέλλει

αποκλειστικά στον ιδεολογικό ορίζοντα του ιουδαιοχριστιανισμού, αφού

αποδέχεται εξ ορισμού το μονοθεϊστικό κοσμοείδωλο και τη βιβλική

αντίληψη για το διάβολο.

 

Υπάρχουν τέσσερις βασικοί τύποι σατανισμού:

α) ο "μεσαιωνικός" σατανισμός των τελετουργικών ανθρωποθυσιών και των συμβολαίων με το διάβολο, ο οποίος αποτελεί κατά βάση μυθικό επινόημα της χριστιανικής Εκκλησίας,

 

β) ο θρησκευτικός σατανισμός, που αναγνωρίζει και λατρεύει τον

Σατανά ως θεότητα ή αφηρημένη αρχή, και αρχίζει να εμφανίζεται

αποσπασματικά γύρω στο 18ο αι. και περισσότερο οργανωμένα κατά τον

20ό αι.,

 

γ) ο "ερασιτεχνικός" σατανισμός, που είναι ταυτισμένος με μια

ορισμένη νεανική συγκρητιστική υποκουλτούρα (subculture) των δεκαετιών '80

και '90, και

 

δ) ο πνευματικός ή συμβολικός σατανισμός που χαρακτηρίζει

ορισμένους ρομαντικούς και μεταρομαντικούς λογοτέχνες, ποιητές και

στοχαστές και ο οποίος στο μεγαλύτερο μέρος του δεν συνδέεται με τους

τρεις προηγούμενους τύπους.

 

Καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του πνευματικού κλίματος μέσα

στο οποίο γεννήθηκε και άνθησε στον ύστερο Μεσαίωνα και τη νεότερη

εποχή η σατανιστική μυθολογία έπαιξε η δράση της Ιερής Εξέτασης και οι

διαδοχικές, επίσημες και ανεπίσημες, διώξεις μαγισσών, ειδικότερα δε η

ταύτιση των διαδεδομένων παγανιστικών αντιλήψεων και της λαϊκής

μαγείας με την περιοχή του "διαβολικού".

 

Οι περιπτώσεις πραγματικής

λατρείας του Σατανά στην περίοδο αυτή είναι ελάχιστες, ενώ έχει

υποστηριχθεί βάσιμα πως και σ' αυτές ακόμη έχουμε να κάνουμε με ένα

είδος αντικειμενοποίησης ενός φαντασιακού χώρου που είχε δημιουργήσει η

ίδια η Εκκλησία.

 

Συγχρόνως, αντίθετα με την κυρίαρχη αντίληψη που ήθελε

τους "λάτρεις του διαβόλου" να ανήκουν στα κατώτερα-μεσαία και χαμηλά

στρώματα, στην πραγματικότητα οι λίγοι αφοσιωμένοι του Σατανά

βρίσκονταν στα ανώτερα στρώματα και στην αριστοκρατία.

 

Η πρώτη

εξακριβωμένη περίπτωση σατανιστικής λατρείας είναι εκείνη του βαρόνου

Gilles de Rais (1404-1440), πρώην στρατιωτικού διοικητή του στρατού της

Ιωάννας της Λωρραίνης και ήρωα της Γαλλίας, ο οποίος καταδικάσθηκε σε

στραγγαλισμό μαζί με τους συντρόφους του για σεξουαλική κακοποίηση,

βασανισμό και θανάτωση παιδιών ηλικίας 6 έως 12 ετών κατά τη διάρκεια

μαύρων λειτουργιών.

 

Αναφέρεται επίσης η περίπτωση της Αικατερίνης των

Μεδίκων (1519-1589), η οποία μετά το θάνατο του συζύγου της Ερρίκου Β'

στράφηκε στη λατρεία του Σατανά με σκοπό να αποκτήσει τον πολιτικό

έλεγχο της Γαλλίας. Γνωστό είναι, τέλος, το σκάνδαλο της "κάμαρας

Αrdente" που ξέσπασε στην Αυλή του Λουδοβίκου ΙΔ' με επίκεντρο την

ερωμένη του Μαντάμ ντε Μοντεσπάξ (1641-1707). Η τελευταία

κατηγορήθηκε (χωρίς ωστόσο να καταδικασθεί) ότι κατέφυγε σε μαύρες

λειτουργίες και θυσίες βρεφών προς τιμήν του εκπεσόντος αγγέλου με

σκοπό να κρατήσει το ενδιαφέρον του βασιλιά στραμμένο σ' αυτήν.

 

 

Στις αρχές του 18ου αι. έγινε ευρέως γνωστή στην Αγγλία η ύπαρξη

των μυστικών ενώσεων που έμειναν γνωστές ως Λέσχες της Φωτιάς της

Κόλασης (Ηell Fire Clubs). Οι ενώσεις αυτές, που είχαν ιδιαίτερη απήχηση

στα εύπορα στρώματα, αποτελούν κατά κάποιον τρόπο το μεταβατικό στάδιο

από το "μεσαιωνικό" στο θρησκευτικό σατανισμό. Σε αντίθεση με τον

"αιμοσταγή" χαρακτήρα που είχε προσδώσει στη (φανταστική) λατρεία του

διαβόλου η χριστιανική Εκκλησία, η πρώτη πραγματική, οργανωμένη λατρεία

του περιοριζόταν σε χαρούμενες συγκεντρώσεις στις οποίες κυριαρχούσαν η

μέθη και τα ερωτικά όργια.

 

Η γνωστότερη Λέσχη της Φωτιάς της Κόλασης

οργανώθηκε το 1745 από τον Sir Francis Dashwood, συγκέντρωσε δε μια

σειρά από σημαίνοντα πρόσωπα της εποχής ανάμεσα στα οποία λόρδους,

κόμητες, μέλη του κοινοβουλίου, ποιητές και συγγραφείς.

 

Το 1750 ο

Dashwood μίσθωσε και ανακαίνισε το αβαείο του Μedmenham, στο

Βuckinhamshire, όπου κάτω από σατανιστικά σύμβολα και ερωτικές εικόνες

άρχισαν να τελούνται οργιαστικές μαύρες λειτουργίες με έντονο θεατρικό

χαρακτήρα.

 

Οι μαύρες λειτουργίες (black masses) -βλάσφημες, παρωδιακές

τελέσεις της (ρωμαιοκαθολικής) θείας λειτουργίας- έχουν ταυτισθεί με τη

λατρεία του Σατανά από τον καιρό ακόμη που αυτή αποτελούσε χριστιανική

επινόηση.

 

Πρέπει, ωστόσο, να ληφθεί υπόψη ότι οι πρακτικές αυτές

προηγούνται ιστορικά του σατανισμού, αναπτύχθηκαν δε μέσα από

ανεξάρτητες κατευθύνσεις και για να εξυπηρετήσουν διαφορετικούς κατά

καιρούς σκοπούς (τελετές αυτού του τύπου συναντώνται π.χ. στο πλαίσιο των

παραδοσιακών λαϊκών γιορτών, σε προμεταρρυθμιστικές αιρέσεις, σε

θρησκευτικά τάγματα όπως οι Ιππότες του Ναού, αλλά και σε κινήματα από

το χώρο της "αριστερής Μεταρρύθμισης" όπως οι αναβαπτιστές, οι

πουριτανοί Ράντερς κ.ά.).

 

Κύριος θεωρητικός πρόγονος του σύγχρονου θρησκευτικού

σατανισμού, αν και ουδέποτε ο ίδιος αυτοχαρακτηρίσθηκε σατανιστής,

μπορεί να θεωρηθεί ο ʼγγλος αποκρυφιστής Αleister Crowley

(1875-1947), ο οποίος διατύπωσε μιαν ατομικιστική, αμοραλιστική,

πανσεξουαλιστική και βαθύτατα αντιχριστιανική διδασκαλία.

 

Τα πρώτα ίχνη

μιας αναγνωρίσιμης σατανιστικής λατρείας εμφανίζονται κατά την πρώτη

μεταπολεμική δεκαετία, ωστόσο η ιδρυτική αρχή του σατανιστικού κινήματος

τοποθετείται το 1966, οπότε ο Αnton LaVey (1930-1997) ίδρυσε επίσημα

την Εκκλησία του Σατανά στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ. Ο LaVey υποστήριξε

μια σειρά απόψεων οι οποίες περιστρέφονταν γύρω από έναν ηθικού τύπου

σατανισμό (χλευασμός χριστιανικών και ανθρωπιστικών αξιών, ο Σατανάς

ως φυσική δύναμη και σύμβολο της σαρκικής και γήινης πλευράς της ζωής,

ιερότητα κάθε μορφής ζωής κ.ά.), καθιέρωσε δε ειδικές τελετές στις οποίες

κυριαρχούσε η θεατρικότητα, το ψυχόδραμα και η σεξουαλική μαγεία.

 

Εξαιτίας, κυρίως, αυτής της έντονα δημοσιοποιημένης τελετουρηικής πλευράς

της, η Εκκλησία του Σατανά έγινε σύντομα γνωστή και προσέλκυσε πολλούς

οπαδούς, γεγονός το οποίο συνδυαζόμενο με την απουσία

συγκεντρωτικότητας στάθηκε καθοριστικό για μια σειρά διασπάσεων στις

αρχές της δεκαετίας του '70 (Εκκλησία της Σατανικής Αδελφότητας, Οrdo

Τemplis Satanis κ.ά.).

 

Το σημαντικότερο σχίσμα συνέβη το 1975 με την

ίδρυση του Ναού του Σετ από τον Μichael Αquino και τη Lilith Sinclair,

οργάνωσης προσανατολισμένης σε έναν περισσότερο εκλεκτικό εσωτερικό

σατανισμό. Συγχρόνως, είναι δυνατόν να εντοπισθεί κάποια επικοινωνία

ανάμεσα στο θρησκευτικό σατανισμό της περιόδου αυτής και πλευρές του

φαινομένου της αντικουλτούρας της δεκαετίας του '60 (της ψυχεδέλειας, του

κινήματος των χίπις κ.ο.κ.), με πιο εμφανή την περίπτωση της "Οικογένειας"

του Charles Μanson, μέλη της οποίας είχαν προσεγγίσει για ένα διάστημα

την Εκκλησία του Σατανά.

 

 

Η δημόσια εμφάνιση της οργανωμένης λατρείας του διαβόλου στα

χρόνια του '60 και του '70 συντέλεσε στην αναβίωση μιας μαζικής

μυθολογίας περί σατανισμού, αναβίωση στην οποία έπαιξαν καθοριστικό

ρόλο τόσο φονταμενταλιστικές χριστιανικές κινήσεις όσο και τα μέσα

ενημέρωσης. Κατά τη μυθολογία αυτή, η οποία παρουσιάζει όλα τα

χαρακτηριστικά των "θεωριών συνωμοσίας" (conspiracy theories),

υποστηρίζεται ότι υπάρχουν σατανιστικές οργανώσεις (συντονιζόμενες, κατά

ορισμένους, από ένα διεθνές μυστικό κέντρο) που επιδίδονται σε

κακοποιήσεις και τελετουργικές θυσίες παιδιών, χρησιμοποιούν δε τη

μουσική της νεολαίας για να περάσουν υπόγεια τα μηνύματά τους.

 

Η μυθολογία αυτή, που σε ορισμένες περιπτώσεις άγγιξε τα όρια της μαζικής

υστερίας (κυρίως στις ΗΠΑ), σε συνδυασμό με τον επίσημο θρησκευτικό

σατανισμό αποτέλεσαν τις θεματικές πηγές μιας ιδιαίτερης νεανικής

υποκουλτούρας (subculture) η οποία εμφανίσθηκε από τη δεκαετία του '80 και

μετά.

 

Βασικό χαρακτηριστικό της υποκουλτούρας αυτής είναι ένα είδος

ερασιτεχνικού σατανισμού (αυτοσχέδιες τελετές, απουσία σοβαρής

θεωρητικής κατάρτισης κ.ο.κ.), ο οποίος εντάσσεται στο πλαίσιο της

αυθόρμητης, βίαιης αντίδρασης μικρού μέρους της νεολαίας απέναντι στον

κόσμο των ενηλίκων. Πρέπει να τονισθεί ότι με βάση τα στατιστικά δεδομένα

και τις ειδικές έρευνες ο νεανικός αυτός σατανισμός δεν μπορεί να

συνδεθεί με ανθρωποκτονίες, ενώ ο αυθόρμητος και αυτοσχεδιαστικός

χαρακτήρας του αποκλείει την ένταξή του σε κάποια ευρύτερη οργάνωση.

 

Η ιδέα του Σατανά ως εωσφόρου, ως χριστιανικού Προμηθέα που

εξεγείρεται εναντίον της κυρίαρχης τάξης (θεϊκής αρχικά, κοινωνικής στη

συνέχεια) και τάσσεται με το μέρος του ιστορικού ανθρώπου, άσκησε

ιδιαίτερη έλξη σε ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, έτσι ώστε να

μπορούμε να μιλήσουμε και για έναν καθαρά συμβολικό, πνευματικό

σατανισμό. Ο πρώτος, ίσως, που στα νεότερα χρόνια εικονογράφησε αυτή

την πλευρά του διαβόλου ήταν ο ʼγγλος ποιητής Τζον Μίλτον

(1608-1674) στο έργο του "Απωλεσθείς Παράδεισος" (1658-1665), έργο

το οποίο αντικατοπτρίζει ως ένα βαθμό την ιδεολογία του αριστερού

πουριτανισμού αλλά και του ευρύτερου ταραχώδους κλίματος της Αγγλικής

Επανάστασης (1642-1648). Πολλά κείμενα του Σαντ

Ντονασιέν-Αλφόνς-Φρανσουά (1740-1814), γνωστού ως μαρκήσιου ντε

Σαντ, άπτονται φανερά, αν και όχι ρητά, αυτής της προμηθεϊκής τάσης του

σατανισμού, τάση η οποία όμως πρόκειται να βρει τους σημαντικότερους

εκφραστές της στο χώρο του "καταραμένου" ρομαντισμού, με προεξάρχουσα

περίπτωση αυτή του Σαρλ Μπωντλαίρ (1821-1867).

 

Η πιο άμεση και απερίφραστη έκφραση ενός κοινωνικά προσανατολισμένου εωσφορισμού υπάρχει αναμφίβολα στο βιβλίο του Ανατόλ Φρανς (1844-1924) "Η Επανάσταση των Αγγέλων" (1914), ενώ όλη την παράδοση του

πνευματικού-ρομαντικού σατανισμού συγκεφαλαιώνει ιδιοφυώς ο Γάλλος

συγγραφέας Ζορζ Μπατάιγ (1897-1962).

 

Ν. Cohn, Εurope's Ιnner Demons: Τhe Demonization of Christians in

Μedieval Christendom, London 1993 (1η έκδ. 1975).

 

J. Β. Russell,

1. Τhe Devil: Ρerceptions of Εvil from Αntiquity to

Ρrimitive Christianity,

2. Satan: Τhe Εarly Christian Τradition,

3. Lucifer: Τhe Devil in the Μiddle Αges,

4. Μephistopheles: Τhe Devil in the Μodern

World, Νew Υork 1977, 1981, 1984,1986.

 

J. S. Victor, Satanic Ρanic: Τhe Creation of a Contemporary Legend,

Chicago 1993.

 

Ρ. Εmmanuel, Βaudelaire: Τhe Ρaradox of Redemptive Satanism,

Αlabama 1970.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...