Jump to content

Σουφισμός, Θεός και λογική


Recommended Posts

Μια παραδοσιακή Σούφι ρήση, λέει:

 

«Αυτός που αναζητά τον Θεό με την λογική, είναι σαν αυτόν που αναζητά τον Ήλιο με λυχνάρι»

 

Σχόλια?;

Link to comment
Share on other sites

μπα η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία ανατρέπει αυτήν την θέση...μιας και τότε οι φιλόσοφοι με την επαγωγική λογική φτάσανε να θεολογούνε σε ύψιστα επίπεδα

Link to comment
Share on other sites

Βασικά η έννοια του Θεού είναι άμεσα συνδεδεμένη με την έννοια της πίστης... και η πίστη συνήθως δεν τα πάει καλά με τη λογική. Κι αυτό επειδή η λογική (και τα παιδιά της, η επιστήμη και η φιλοσοφία) έχει μια τάση να απομυθοποιεί... και με την κατάργηση του μύθου και του μυστηρίου δεν υπάρχει λόγος για πνευματική υπέρβαση (που είναι ένα σημαντικό κομμάτι της πίστης, δηλαδή το να υπερβαίνεις τις αμφιβολίες σου, την εικόνα που μπορεί να έχεις για τον κόσμο κλπ), συνεπώς δεν υπάρχει πίστη. Χωρίς πίστη, δεν υπάρχουν πιστοί, άρα ο Θεός χάνει την αίγλη και την παντοδυναμία του. Αυτός είναι και ο λόγος που πχ η Χριστιανική Εκκλησία (όλα τα δόγματά της) δυσανασχετεί και "στραβώνει" όταν κάποιος προσπαθεί να προσεγγίσει το αντικείμενό πίστης της από επιστημονική σκοπιά (ακόμη κι αν δεν λέει τίποτα που να έρχεται σε αντίθεση με τις διδαχές της).

 

Ή, πιο απλά, όπως λέει ο Ντάγκλας Άνταμς στο "...Ωτοστόπ", "Ο Καλύτερος τρόπος για να σκοτώσεις το Θεό είναι να αποδείξεις ότι υπάρχει".

Edited by irenicus777
Link to comment
Share on other sites

ναι αλλά η σωστή πίστη είναι εκείνη που βασίζεται και στην λογική και στο συναίσθημα...

Αν λείπει η λογική γινόμαστε φανατισμένοι και τυφλωνόμαστε από την πίστη...

Αυτό που θέλει να πει η φράση που έγραψε η Νεφέλη είναι απλώς πως ο θεός είναι κάτι το τεράστιο που δεν μπορούμε να το συλλάβουμε μόνο με την λογική. Όπως και ο ήλιος είναι κάτι τόσο μεγάλο που δεν μπορούμε να το συλλάβουμε με ένα λυχνάρι.

θέλει κάτι περισσότερο, και αυτό το περισσότερο είναι λίγη πίστη....

 

 

Φιλικά

Φλογερή

Link to comment
Share on other sites

μπα η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία ανατρέπει αυτήν την θέση...μιας και τότε οι φιλόσοφοι με την επαγωγική λογική φτάσανε να θεολογούνε σε ύψιστα επίπεδα

 

Υπάρχει όμως και η ρήση που, αντιπαραβάλλοντας τις δύο απόψεις -χριστιανική και αρχαιοελληνική-, λέει :

 

''Προσεγγίζεις τον Θεό καλλιεργώντας μια σχέση, όχι κατανοώντας μια έννοια''

 

Χμ.. Θα είχε σίγουρα ενδιαφέρον μια συζήτηση πάνω στους δύο τρόπους...

Link to comment
Share on other sites

γιατί βρε παιδιά βάζετε την επιστήμη και την θρησκεία στο ίδιο τσουβάλι... έχουν και οι δύο διαφορετικό αντικείμενο.... οι μναδικές επιστήμες που ασχολούνται με τον Θεό ειναι η Φιλοσοφία και η Θεολογία...

 

για τους αμύητους ναι η πίστη είναι το πρώτο βήμα για να προσεγγίσουν το θείο αλλά εμείς εδώ κοντζαμ μάγοι είναι ανήκουστο να λέμε κάτι τέτοιο μιας και έχουμε πάρε δώσε με το πνευματικό είτε με τις δικιές μας δυνάμεις είτε με τις ξένες από οντότητες.... εκτός και αν δεν έχουμε αυτό το πάρε δώσε και άρα είμαστε γιαλαντζί μάγοι... :lol:

 

όποιος έχει αυτό το πάρε δώσε σίγουρα έχει αντιληφθεί ότι αυτές οι δυνάμεις είναι πολύ μεγαλύτερες των ανθρωπίνων και σίγουρα έχει αγγίξει την ύπαρξη της Πρώτης-Αρχής αφού για κάθε τι υπάρχει ένα αίτιο άρα αναγωγικά φτάνουμε στο πρώτο αίτιο δλδ τον Θεό... Αυτά όλα απλά και ΛΟΓΙΚΑ φιλοσοφώντας... γιατί εμπειρικά είναι άλλο πράγμα...

 

Τώρα αυτό που λέει η ρήση περί Θεού-Ήλιου και ανθρώπινης λογικής-λυχνάρι είναι απλό... Ο Λόγος (η θεία Λογική) υπερβαίνει την ανθρώπινη που μοιάζει η Πρώτη σαν ένας λαμπερός και ισχυρός Ήλιος και η δεύτερη σαν μια φλογίτσα λυχναριού... Άρα με τι προσόντα πας βρε άνθρωπε να αποδείξεις το Υπερούσιο όταν είσαι μέσα στην "ουσία-ύλη"...

 

.... κι όμως υπάρχει τρόπος...γιατί φωτιά ο Ήλιος και φωτιά και η φλόγα του λυχναριού... δλδ είμαστε συγγενείς με τον Θεό και άρα....

Edited by dimulator
Link to comment
Share on other sites

γιατί βρε παιδιά βάζετε την επιστήμη και την θρησκεία στο ίδιο τσουβάλι... έχουν και οι δύο διαφορετικό αντικείμενο.... οι μναδικές επιστήμες που ασχολούνται με τον Θεό ειναι η Φιλοσοφία και η Θεολογία...

Ξανασκέψου το λιγάκι αυτό, φίλε μου, και θυμίσου ότι οι αρχαίοι Μύστες ήταν απαραιτήτως και Επιστήμονες (φυσικοί, μαθηματικοί, βιολόγοι, κ.ο.κ.). Δεν νοήτω Μύστης που να μην είναι και Επιστήμονας όπως δεν νοήτω Επιστήμονας που να μην είναι Μυστης. Αυτό, όχι μόνο για την αρχαία Ελλάδα αλλά για όλους τους αρχαίους πολιτισμούς.

Επί χιλιετίες η επιστήμη και η θρησκεία πορεύονταν "χέρι-χέρι"... Δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό.

Link to comment
Share on other sites

Ο ήλιος είναι φωτιά...

 

Ποιος αναζητα τη σκιά στο σκοτάδι;

 

Η φλόγα είναι ένα μέρος και παράλληλα η ίδια η φωτιά.

 

Η λογική είναι και για τους ανθρώπους, όχι όμως για το θεό.

Η λόγικη είναι μέρος του ανθρώπου, το συναίσθημα, το πνεύμα και η ύλη, το ίδιο... Αυτός είναι ο άνθρωπος.

Ο άνθρωπος είναι μέρος του θεού, το ίδιο και το ζώο, το φυτο, η θάλασσα... Αυτός είναι ο θεός.

 

Πώς ν' αναζητήσεις τη φλόγα στη φωτία;

Link to comment
Share on other sites

μπα η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία ανατρέπει αυτήν την θέση...μιας και τότε οι φιλόσοφοι με την επαγωγική λογική φτάσανε να θεολογούνε σε ύψιστα επίπεδα

 

Δεν καταλαβαινω πως την ανατρεπει.

Εγω βλεπω πως την ενισχυει κιολας.

Link to comment
Share on other sites

μπα η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία ανατρέπει αυτήν την θέση...μιας και τότε οι φιλόσοφοι με την επαγωγική λογική φτάσανε να θεολογούνε σε ύψιστα επίπεδα

Άλλο θεολογώ (δηλαδη μιλαω για τον Θεο) και άλλο αναζητω/βρισκω τον Θεο.

Δεν εχει καμια σχεση το ένα με το άλλο.

Link to comment
Share on other sites

μπα η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία ανατρέπει αυτήν την θέση...μιας και τότε οι φιλόσοφοι με την επαγωγική λογική φτάσανε να θεολογούνε σε ύψιστα επίπεδα

...εεεε, κανένα παράδειγμα;

Link to comment
Share on other sites

η φραση αυτή δείχνει ότι η ανθρώπινη λογική είναι σαν ένα λυχνάρι μπροστά στον Θεό Ήλιο. Φωτιά η μία, φωτιά και η άλλη αλλά με διαφορές στην ένταση και την ποιότητα αλλά και την φύση τους. Αλλά και ότι ο άνρωπος της λογικής είναι στην ουσία τυφλός αφού δεν μπορεί να δει το φως του Θεού-Ήλιου και αναζητα το φως με λύχνο....

 

Στο θέμα της σύγκρισης των δύο "λόγων" συμφωνώ ότι η Θεϊκή υπερβαίνει την ανθρώπινη. Μόνο που μια από τις αρχαίες Ελληνικές μεθόδους αγωγής στο Θείο είναι η λογική και αυτό γιατί ο Λόγος είναι εντός της ψυχής και συγκεκριμένα εντός του μέρος της ψυχής που λέγεται Λογιστικό Πλατωνκά.

 

Άρα αναζητώντας τον Θεό με τον Λόγο δηλαδή το θείο στοιχείο του ανθρώπου, ο άνθρωπος πλησιάζει τον Θεό. Αυτό κάνει η φιλοσοφία και όπως σημείωσε και η Νεφέλη η σύνδεση επιστήμης-θεολογίας-μυστικισμού όπως γινόταν στα αρχαία χρόνια.

 

π.χ. Τα μαθηματικά στα αρχαία χρόνια δεν ήταν μόνο για υπολογισμούς αλλά και για συμπεράσματα φιλοσοφικά και θεολογικά. Άρα ο άνθρωπος με το λυχνάρι των μαθηματικών πλησίαζε τον Θεό. Ή αλλιώς η ανθρώπινη λογική είναι η σύνδεση μας με το Θείο.

 

Για αυτό δεν συμφωνώ με την ρήση που λέει ότι όποιος αναζητά τον Θεό με την λογική είναι σαν αυτόν που αναζητά τον Ήλιο με λυχνάρι. Γιατί ο αρχαίος Ελληνικός Ήλιος είναι ο Λόγος εντός των ανθρώπων, ενώ αυτή η ρήση υποβιβάζει το θείο στοιχείο του ανθρώπου σε ισχνό φως λυχναριού.

Τι πιο γελοίο λοιπόν αντί να βλέπεις τον Ήλιο λαμπερό να τον αναζητάς με λυχνάρι δλδ με την ανθρώπινη λογική.

Και όμως δεν είναι έτσι οι πρόγονοι μας είχαν άλλη άποψη για την ανθρώπινη λογική που είναι θείο γνώρισμα εντός του ανθρώπου.

Έτσι για μένα δεν υπάρχει λογική υποβιβασμένη ως λυχνάρι...

 

Μην ξεχνάτε τον Ελληνικό μύθο του Προμηθέα που δίνει το πυρ των Θεών στους ανθρώπους...δλδ την λογική!

 

Η σημερινή επιστήμη θεωρεί την λογική ανεξάρτητη από την θεολογία και το μυστικό βίωμα. Για αυτό στο δεύτερο ποστ μου είπα ότι μην συγχέεται την σημερινή επιστήμη με την θεολογία γιατί η σημερινή επιστήμη δεν συνδέει π.χ. την γεωμετρία με καμία μυστικιστική-θεολογική ιδέα.

 

Σε αυτό που λέει τώρα ο Συνοδοιπόρος φίλος,

 

Υπάρχει όμως και η ρήση που, αντιπαραβάλλοντας τις δύο απόψεις -χριστιανική και αρχαιοελληνική-, λέει :

 

''Προσεγγίζεις τον Θεό καλλιεργώντας μια σχέση, όχι κατανοώντας μια έννοια''

 

Χμ.. Θα είχε σίγουρα ενδιαφέρον μια συζήτηση πάνω στους δύο τρόπους...

 

στην αρχαία θεολογια οι Θεοί περιέχουν αξιες και έννοιες όπως Φιλότις, Κάλλος, Σοφία, Αγαθότις κτλ...

ο φιλόσοφος βιώνει μέσω εμπειρίας το νόημα του Θεού-Έννοιας-Ιδέας δεν είναι απλή κατανόηση αλλά βίωμα.

Όταν ο Σωκράτης έλεγε για την εγκράτεια δεν το κήρυττε απλά αλλά το βίωνε το είχε στάση ζωής.

Αν αυτό εννοείς "σχέση" με το θείο συμφωνούμε. Αυτό είναι και η πρακτική της φιλοσοφίας που τότε το λέγαν μυσταγωγία.

 

 

Κάτι ακόμη σχετικά με την σχέση Λογικής-Θεού-Άνθρωπος.

Σε αυτό το ποστ Σελήνη - Άρτεμις - Εκάτη έκανα μια μελέτη για τις απόψεις περί Σελήνης στα αρχαία χρόνια. Εκεί αναφέρω πως ο Πλούταρχος, ο ιερέας των Δελφών, αναφέρει την ψυχοστασία των ψυχών στην Σελήνη.

Κατά την αστρική μυθολογία στην Σελήνη γινόταν η κρίση των ψυχών και όσες κρίνόντουσαν ικανές για αποθέωση υφίσταντω ένα δεύτερο θάνατο.

Ο δεύτερος θάνατος αποχώριζε το Λογιστικό μέρος της ψυχής από τα άλλα δύο θνητά μέρη το Θυμοειδές και Επιθυμητικό.

Έτσι το Λογστικό του ανθρώπου εντελώς μόνο του ανέβαινε μέχρι το Θεό Ήλιο που είναι ο σπορέας των "Νόων" και ενωνόταν μαζί του ως πυρ εκ πυρός.

Αυτή ήταν η λεγόμενη αποθέωση της ψυχής κατά τον Πλούταρχο.

 

Βλέπουμε πως οι αρχαίοι Έλληνες είχαν εντελώς διαφορτική άποψη για την αξία της ανθρώπινης λογικής από την ρήση αυτή που υποβιβάζει την ανθρώπινη λογική και παρομοιάζει τους ανθρώπους ανικάνους να δουν το φως του Ηλίου και ότι τον ψάχνουν με λυχνάρι...

Edited by dimulator
Link to comment
Share on other sites

Dimulator,

απλα ποσταρω,για να σου πω πως μου αρεσει πολυ ο τροπος που αναλυσες την οπτικη σου γωνια

Απολυτα σεβαστη και ενδιαφερον.

Link to comment
Share on other sites

Θέλετε παράδειγμα λογικής στην φιλοσοφία για να δείτε για τι επίπεδο μιλάω....?

Διαβάστε τον διάλογο Παρμενίδη του Πλάτωνος, είναι ο πιο δύσκολος ....

Παρακάτω παραθέτω μόνο τα συμπεράσματα σε περίληψη για να πάρετε μια ιδέα "λογικής"

 

είναι μεγάλο για αυτό διαβαστε όσο νομίζετε, απλά πάρτε μια δόση βαθειάς "λογικής" που αγγίζει τα ανώτερα όρια της σκέψης...

 

Παρμενίδης, Πλάτων

 

 

 

Σημειώσεις στο Πλατωνικό διάλογο Παρμενίδης

 

Ο διάλογος Παρμενίδης του Πλάτωνος εξετάζει αυτό το πολύ παράξενο και "άγνωστο" Θεό, την πρώτη αιτία Θεών και ανθρώπων.

Το όλο θέμα όπως θα διαπιστώσετε αποτελεί μια φιλοσοφική σπαζοκεφαλιά.

 

Υποθέσεις περί του Ενός, Παρμενίδης (137c ? 166c)

 

Το πρώτο ζήτημα είναι αν το Εν υπάρχει.

Οι πρώτες υποθέσεις εξετάζουν τι συμβαίνει αν το Εν υπάρχει.

 

1η Υπόθεση:

το «ει εν εστίν» εξαίρει την έννοια της ενότητας απέναντι στην έννοια του όντος.

Παρμένο το Εν ως μονάδα σε απόλυτη σημασία και άσχετα προς τα άλλα:

 

Αν το Εν είναι ένα δεν είναι πολλά.

Αν δεν είναι πολλά δεν έχει μέρη.

Αν δεν έχει μέρη δεν είναι όλον γιατί το όλον αποτελείται από μέρη.

ʼρα:

 

1)Δεν είναι ούτε όλον ούτε έχει μέρη.

 

 

Αν δεν έχει μέρη τότε δεν έχει αρχή, μέσο και τέλος αφού αυτά είναι μέρη του όλου.

Αν δεν έχει αρχή και τέλος δεν έχει πέρας, αφού αυτά αποτελούν το πέρας της οντότητας.

Αφού δεν έχει πέρας είναι άπειρο.

Ως άπειρο και χωρίς μέρη δεν μπορεί να έχει κανένα σχήμα. Αφού κάθε σχήμα έχει μέρη και όρια.

ʼρα δεν έχει σχήμα.

 

2)Δεν έχει ούτε αρχή ούτε μέσον ούτε τέλος και αναγκαστικά είναι άπειρο χωρίς σχήμα.

 

 

Το Εν αν δεν έχει μέρη δεν υπάρχει μέσα σε άλλο.

Αν υπήρχε θα ερχόταν σε επαφή σε πολλά σημεία περιφερειακά του δοχείου που ήταν. Αυτό θα σήμαινε ότι έχει μέρη. Αλλά το Εν παραπάνω είπαμε ότι δεν έχει μέρη άρα δεν μπορεί να περικλείεται από κάτι και να είναι μέσα σε άλλο.

 

Αλλά ούτε μέσα στον εαυτό του είναι, γιατί αν ήταν τότε θα ήταν διαφορετικό από τον εαυτό του όπως διαφορετικό είναι το δοχείο από το περιεχόμενο του. Αν ήταν διαφορετικό από τον εαυτό του τότε θα είχε και μέρη. Όμως δεν έχει μέρη ούτε είναι διαφορετικό από τον εαυτό του, άρα δεν περιέχεται μέσα στον εαυτό του.

 

3)Δεν υπάρχει πουθενά ούτε μέσα στον εαυτό του ούτε μέσα σε άλλο.

 

 

Εξετάζουμε τώρα αν το Εν κινείται ή είναι ακίνητο.

 

Αν κινείται ή θα αλλάζει μορφή ή θέση γιατί αυτές είναι οι δύο κινήσεις.

 

Αν άλλαζε μορφή θα ήταν πότε Ένα και πότε άλλο διάφορο του Ενός, πράγμα αδύνατον για κάτι που πάντα είναι Ένα. ʼρα δεν αλλάζει μορφή αλλά παραμένει πάντα το ίδιο. Εκτός αυτού είπαμε πιο πάνω ότι δεν έχει σχήμα. Αφού δεν έχει σχήμα δεν μπορεί να αλλάξει μορφή, αφού η μορφή απαιτεί κάποιο σχήμα για να υπάρξει.

ʼρα το Εν δεν αλλάζει μορφή.

 

 

Ας δούμε τώρα αν μπορεί να αλλάξει θέση. Για να αλλάξει θέση θα πρέπει να κινηθεί ή κυκλικά ή ευθύγραμμα ή σε συνδυασμό των δύο.

Αν κινηθεί κυκλικά τότε σημαίνει ότι κινείται γύρω από ένα κέντρο άρα το Ένα τότε θα είχε μέρη, το κέντρο και την περιφέρεια της κυκλικής κίνησης, πράγμα αδύνατο αφού δεν έχει μέρη.

Από την άλλη για να κινηθεί ευθύγραμμα θα πρέπει να μετακινείται από μια θέση σε κενή θέση αφήνοντας πίσω του το κενό. Επίσης θα μπορούσε να κινηθεί ευθύγραμμα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Αν γινόταν αυτό τότε θα περικλειόταν από κενό. Έχουμε πει όμως ότι το Εν δεν μπορεί να υπάρχει μέσα σε άλλο. ʼρα αν υπάρχει το Εν δεν μπορεί να υπάρχει το κενό. Από την άλλη αν υπήρχε και το κενό και το Εν τότε το Εν θα είχε όρια και δεν θα ήταν άπειρο. Έχουμε πει όμως ότι το Εν είναι άπειρο. ʼρα κενό και Εν δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Επομένως το Εν δεν αφήνει πίσω του κενό αλλά ούτε μεταφέρεται σε αυτό με οποιαδήποτε κίνηση.

ʼρα το Εν δεν κινείται από θέση σε θέση ούτε κυκλικά ούτε ευθύγραμμα ούτε με καμία άλλη κίνηση.

 

 

Αν το Εν δεν κινείται τότε είναι ακίνητο.

Αν είναι ακίνητο τότε βρίσκεται σε κάποια κατάσταση, την ακινησία.

Είπαμε όμως πιο πάνω ότι το Εν δεν μπορεί να βρίσκεται ούτε μέσα στον ίδιο του τον εαυτό.

Αν δεν βρίσκεται ούτε μέσα στον ίδιο του τον εαυτό δεν βρίσκεται σε καμία κατάσταση.

ʼρα ούτε μέσα στην ακινησία.

ʼρα το Εν δεν είναι ακίνητο.

 

 

Επομένως,

 

4)Δεν είναι σε κίνηση ούτε σε ηρεμία.

 

 

Ας εξετάσουμε τώρα αν το Εν έχει κάποια ομοιότητα ή διαφορά προς τον εαυτό του και προς τα άλλα.

 

Το Εν δεν είναι ίδιο με άλλο.

Αν ήταν θα υπήρχαν πολλά Εν και όχι ένα Εν.

Αν δεν υπήρχε ένα Εν τότε δεν θα λεγόταν Εν αλλά δύο, τρία ή τέλος πάντων όσα ήταν όμοια του.

Επομένως το Εν αφού υπάρχει δεν είναι ίδιο με άλλο.

 

 

Ας δούμε τώρα αν είναι διαφορετικό από τα άλλα.

Αν το Εν δεν είναι ίδιο με κάθε άλλο τότε έχει διαφορές με τα άλλα.

Αν έχει διαφορές με τα άλλα έχει πλήθος διαφορών τόσες όσα είναι τα άλλα.

Αν έχει όμως πλήθος διαφορών τότε δεν έχει μία ιδιότητα αλλά πλήθος.

Αν έχει πλήθος ιδιοτήτων δεν είναι Εν αλλά πολλά.

ʼρα το Εν δεν είναι διαφορετικό από τα άλλα.

 

 

Για να είναι Εν όμως θα πρέπει να μην είναι διαφορετικό από τον ίδιο του τον εαυτό δηλαδή δεν μπορεί να είναι διαφορετικό από το να είναι Εν.

ʼρα το Εν δεν είναι διαφορετικό από τον εαυτό του.

 

 

Ας δούμε τώρα αν είναι ίδιο με τον εαυτό του.

Κάθε οντότητα πέραν του ενός είναι ίδια με τον εαυτό της.

Έτσι το δύο είναι το ίδιο με τον εαυτό του, το τρία με τον εαυτό του κτλ.

Επομένως η ιδιότητα του «ταυτού» εφαρμόζεται σε πλήθος όντων.

Αν γίνεται όμως αυτό τότε είναι διαφορετική από την ιδιότητα του Ενός αφού πιο πάνω είπαμε ότι το Εν είναι διαφορετικό από τα άλλα.

ʼρα το Εν δεν μπορεί να έχει την ιδιότητα του «ταυτού».

ʼρα το Εν δεν είναι το ίδιο με τον εαυτό του.

 

 

Ας δούμε τώρα αν το Εν είναι όμοιο με κάτι.

Με τα άλλα δεν μπορεί να είναι όμοιο γιατί τότε θα είχαν μια κοινή ιδιότητα.

ʼρα το Εν θα είχε δύο ιδιότητες μια του Ενός και μια την κοινή, πράγμα αδύνατο.

Από την άλλη αν η κοινή ιδιότητα ήταν αυτή του Ενός, τότε το Εν θα είχε μια ιδιότητα αλλά το όμοιο του θα είχε την ιδιότητα του Ενός καθιστώντας το ένα δεύτερο Εν, πράγμα αδύνατον αν το Εν είναι μοναδικό.

ʼρα το Εν δεν είναι όμοιο με τα άλλα.

 

 

Ομοίως με την διαφορετικότητα ως προς τα άλλα είναι και η ανομοιότητα.

Αν το Εν ήταν ανόμοιο ως προς τα άλλα θα είχε παραπάνω από μια ιδιότητα.

Κάθε ανομοιότητα θα αποτελούσε μια νέα ιδιότητα.

ʼρα το Εν δεν είναι ανόμοιο από τα άλλα.

 

 

Αλλά το Εν δεν είναι όμοιο ούτε με τον εαυτό του, αφού αν ήταν με κάτι όμοιο θα ήταν με ένα μέρος του, αλλά το Εν δεν έχει μέρη. Για το ίδιο λόγο δεν είναι ούτε ανόμοιο, γιατί δεν έχει να σχετιστεί με κάτι, αφού δεν έχει μέρη, ώστε να αποδειχθεί ανόμοιο.

ʼρα το Εν δεν είναι ούτε όμοιο ούτε ανόμοιο με τον εαυτό του.

 

 

Το ίδιο ισχύει για οποιαδήποτε συγκριτική ιδιότητα.

Στο Εν δεν μπορεί να αποδοθεί οποιαδήποτε συγκριτική ιδιότητα, αφού δεν υπάρχει αντικείμενο σύγκρισης αφού το Εν δεν έχει μέρη.

Έτσι το Εν, δεν είναι ούτε μικρότερο ούτε μεγαλύτερο, ούτε ίσο, ούτε άνισο από τον εαυτό του.

 

 

Ως προς τα άλλα σε σχέση με το Εν δεν υπάρχει οποιαδήποτε σύνδεση αφού δεν έχουν κοινές ιδιότητες ή το Εν δεν έχει πολλές ιδιότητες.

Έτσι το Εν, δεν είναι ούτε μικρότερο ούτε μεγαλύτερο, ούτε ίσο, ούτε άνισο από τα άλλα.

 

 

Ας δούμε τώρα αν έχει κάποια σχέση με τον χρόνο.

Αν το Εν έχει την ίδια ηλικία με κάποιο άλλο ον τότε θα είναι ίσα και όμοια στην ηλικία.

Όμως το Εν δεν είναι ίσο ή όμοιο από τα άλλα.

ʼρα το Εν δεν έχει την ίδια ηλικία με κάποιο από τα άλλα.

 

Αλλά επίσης είπαμε ότι το Εν δεν είναι ούτε ανόμοιο από τα άλλα.

ʼρα το Εν δεν είναι ανόμοιο στην ηλικία από τα άλλα.

Αν τα άλλα είναι άλλα πρεσβύτερα και άλλα νεώτερα, τότε και το Εν θα είναι πρεσβύτερο αλλά και νεώτερο. Πράγμα αδύνατο να έχει δύο ιδιότητες χρονικές.

 

ʼρα το Εν σε σχέση με τα άλλα ούτε πρεσβύτερο, ούτε νεώτερο, ούτε ίσο στην ηλικία είναι.

ʼρα το Εν είναι άχρονο σε σχέση με τα άλλα.

 

 

Ας δούμε τώρα αν το Εν μετέχει στον χρόνο για τον εαυτό του.

Υπάρχουν δύο χρονικές καταστάσεις το νεώτερο και το πρεσβύτερο.

Κάθε μία χρονική κατάσταση σημαίνει ότι το υποκείμενο αλλάζει μέσα στον χρόνο ηλικία.

Το Εν όμως είπαμε ότι δεν είναι διαφορετικό από τον εαυτό του.

ʼρα ο εαυτός του δεν μπορεί να διαφέρει και να είναι πότε νεώτερος και πότε πρεσβύτερος.

ʼρα το Εν δεν αλλάζει μέσα στο χρόνο γιατί δεν μεταβάλει τον εαυτό του.

 

 

Ας δούμε τώρα αν έχει μια σταθερή ηλικία πάντοτε.

Έχουμε πει πως το Εν ούτε ίδιο μπορεί να είναι με τον εαυτό του.

Επομένως δεν μπορεί να έχει σταθερότητα στον χρόνο.

ʼρα το Εν δεν είναι σταθερό στον χρόνο.

 

 

ʼρα το Εν τόσο ως προς τον εαυτό του όσο και ως προς τα άλλα είναι άχρονο.

 

 

Συνοπτικά έχουμε:

 

5)Δεν είναι με τον εαυτό του και με τα άλλα, ούτε το ίδιο, ούτε διαφορετικό, ούτε όμοιο, ούτε ανόμοιο, ούτε μικρότερο ούτε μεγαλύτερο, ούτε ίσο, ούτε άνισο, ούτε νεώτερο ούτε πρεσβύτερο ούτε την ίδια ηλικία έχει.

 

 

6)Δε μετέχει ούτε υπάρχει σε χρόνο.

 

Το Εν όμως όντας άχρονο ούτε έγινε στο παρελθόν ούτε γίνεται στο παρόν ούτε θα γίνει στο μέλλον. ʼρα είναι επέκεινα της ουσίας και ανεπίδεκτο ονομασίας αφού δεν γίνεται αντιληπτό από καμιά συλλογιστική διεργασία.

 

Αν όμως είναι επέκεινα της ουσίας είναι εκτός του «είναι» και δεν μπορεί να υπάρξει σαν οντότητα.

ʼρα το Εν είναι εκτός γίγνεσθαι.

ʼρα το Εν είναι εκτός του μεταβαλλόμενου σύμπαντος.

Το Εν θα πρέπει να υπάρχει σε μια άλλη υπαρξιακή κατάσταση σε δική του ολότελα διάσταση που διάσταση και Εν να μην ξεχωρίζουν.

Αυτή την υπαρξιακή κατάσταση του Ενός την ονομάζουμε Έμπυρο πεδίο.

 

Γενικά το Εν αποδείχνεται ότι στερείται ουσίας και είναι ανεπίδεκτο ονομασίας και ορισμού καμιά δοξασία δεν μπορεί να υπάρχει σε σχέση με αυτό και κανένα από τα όντα δεν μπορεί να το αντιληφθεί με την αίσθηση. Έτσι το Εν παρμένο σε απόλυτη σημασία δεν έχει κανένα προσδιοριστικό κατηγόρημα. (137c ? 142a)

 

 

Ένα τελευταίο συμπέρασμα, αν το Εν δεν μετέχει στην ουσία δεν μπορεί να υπάρξει σαν ον.

ʼρα το Εν είναι εκτός "είναι", δηλαδή εκτός Φύσεως.

 

*Φύση = αεί μεταβαλλόμενο πεδίο, Υλαίο πεδίο.

 

Ωστόσο για να υπάρχει δεν είναι εκτός Κόσμου. (Κόσμος = Έμπυρο πεδίο, Αιθερικό, Υλαίο)

Το πεδίο όπου βρίσκεται ονομάζεται Έμπυρο πεδίο και το καταλαμβάνει πλήρως. (δείτε το σαν μια παράλληλη διάσταση ύπαρξης)

 

2η Υπόθεση:

«Εν ει εστί» εξαίρεται περισσότερο η έννοια της ουσίας, της υπάρξεως, και τότε προκύπτουν τα αντίθετα αποτελέσματα από τα της πρώτης υποθέσεως.

 

Τι συμβαίνει όμως αν το Εν είναι οντότητα δηλαδή μετέχει στην ουσία;

 

Ό,τι υπάρχει αναγκαστικά και είναι.

Το είναι, είναι μια ιδιότητα του όντος.

Κάθε ον έχει ουσία, δηλαδή το χαρακτηριστικό που το χαρακτηρίζει ως ον.

Αν το Εν υπάρχει τότε είναι ον και μετέχει της ουσίας του είναι.

Η ουσία του Ενός είναι η ύπαρξη της μοναδικότητας, γι αυτό άλλωστε χαρακτηρίζεται ως Εν (μοναδικό).

 

1)Έτσι το Εν υπάρχει και μετέχει στην ουσία.

 

 

Το Εν όμως μετέχοντας στο είναι έχει δύο ιδιότητες. Μια του Ενός και μια του Είναι.

Έτσι το Εν έχει μέρη. Αλλά επειδή εμφανίζεται ως ον εμφανίζεται ως όλον.

ʼρα:

 

2)Είναι όλο και έχει μέρη.

 

Κάθε μέρος του Εν-ον είναι το εν και το ον.

Αλλά επειδή το Εν μετέχει στο ον και το ον στο Εν κάθε μέρος θα διαιρείται εσαεί σε άλλα δύο μέρη που θα περιέχουν άλλοτε το Εν και άλλοτε το ον.

Για παράδειγμα το μέρος Εν του Εν-ον περιέχει το ον και το μέρος ον του Εν-ον περιέχει το Εν.

Έτσι θα διαιρείται πάντα σε δύο μέρη επ άπειρον.

ʼρα το Εν-ον έχει αριθμό μερών το δύο και είναι άπειρο σε μέρη.

ʼρα:

 

3)Είναι άπειρο έχει αριθμό και είναι πεπερασμένο.

 

Το Εν σαν όλον θα πρέπει να έχει άκρα άρα αρχή και τέλος. ʼρα θα έχει πέρας άρα θα είναι πεπερασμένο αλλά και άπειρο.

Εφ? όσον έχει αρχή και τέλος θα πρέπει να έχει και μέσο.

Και αν έχει μέρη θα πρέπει να έχει και σχήμα.

ʼρα:

 

4)Έχει αρχή, μέσο και τέλος, έχει σχήμα.

 

Το Εν-ον όμως είπαμε ότι αποτελείται από μέρη που και αυτά περιέχουν το Εν και το ον.

ʼρα το όλον Εν-ον περιέχει το εαυτό του ως μέρη.

Αλλά περιέχει και άλλα ως όντα.

Βέβαια κάθε ον περιέχει το Εν.

Έτσι:

 

5)Το Εν υπάρχει μέσα στον εαυτό του και σε άλλα.

 

Το Εν βρίσκεται σε ακινησία καθώς βρίσκεται μέσα στον εαυτό του.

Αυτό συμβαίνει γιατί όταν είναι μέσα στον εαυτό του δεν θα βγαίνει εκτός και άρα δεν θα κινείται αλλά θα παραμένει ακίνητο.

Έτσι κάθε τι που βρίσκεται στο ίδιο τόπο, στο Εν θα είναι ακίνητο.

 

Το Εν όμως αφού είναι μέσα και σε κάθε άλλο ον είναι σαν να μην βρίσκεται ποτέ στο ίδιο μέρος.

ʼρα κινείται.

Επομένως:

 

6)Κινείται και στέκεται.

 

Το Εν θα πρέπει να είναι ίδιο σε κάθε μέρος του αν είναι Εν.

ʼρα το Εν είναι ίδιο με τον εαυτό του και με τα άλλα.

 

Από την άλλη επειδή κάθε ον είναι κάτι διαφορετικό θα πρέπει σαν ουσία να είναι διαφορετική. Αλλά το Εν μετέχει στην ουσία αδιάσπαστα σαν Εν ? ον.

ʼρα το Εν είναι διαφορετικό ως προς τα άλλα.

 

Το Εν όμως είπαμε ότι έχει μέρη.

Λόγω της ουσίας τα μέρη αυτά είναι διαφορετικά.

ʼρα το Εν θα είναι διαφορετικό με τον εαυτό του σε κάθε μέρος του όλου.

 

 

Με τους ίδιους συλλογισμούς όταν εξετάζουμε το Εν σε κάθε μέρος του το βρίσκουμε όμοιο με τον εαυτό του άρα όμοιο και στα άλλα, αλλά όταν το εξετάζουμε ως ουσία το βρίσκουμε ανόμοιο γιατί η ουσία προσδιορίζει την ετερότητα των όντων.

ʼρα το Εν θα είναι ανόμοιο ως ουσία με τον εαυτό του αλλά και ανόμοιο σε κάθε ον που βρίσκεται.

Αλλά το Εν θα είναι και όμοιο ως Εν με τον εαυτό του και όμοιο με κάθε Εν κάθε μέρους του.

 

 

Το ίδιο συμβαίνει με κάθε συγκριτική ιδιότητα όπως ίσο και το άνισο, το μεγαλύτερο και το μικρότερο, το νεώτερο και το πρεσβύτερο.

 

Επίσης το Εν αφού έχει μέρη έρχεται σε επαφή με τα μέρη του.

ʼρα το Εν έρχεται σε επαφή με τα άλλα.

 

 

Κάθε μέρος όμως περιέχει το Εν άρα έρχεται σε επαφή και με τον εαυτό του.

Επομένως:

 

7)Είναι με τον εαυτό του και με τα άλλα ίδιο και διαφορετικό, όμοιο και ανόμοιο, ίσο και άνισο, μεγαλύτερο και μικρότερο, νεώτερο και πρεσβύτερο, και έχει επαφή με τον εαυτό του και με τα άλλα.

 

Το ον μετέχει στον χρόνο τόσο στο παρελθόν όσο στο παρόν όσο και στο μέλλον.

Έτσι για την ουσία λέμε ήταν, είναι, θα είναι.

Επειδή όμως το Εν είναι αδιαχώρητο από την ουσία τότε και αυτό θα μετέχει στον χρόνο.

ʼρα:

 

8)Μετέχει και στα τρία μέρη του χρόνου, παρελθόν, παρόν, μέλλον.

 

Το Εν αδιάσπαστο από την ουσία μετέχει σε κάθε ετερότητα του όντος.

Έτσι γνωρίζοντας τα όντα γνωρίζουμε το Εν.

ʼρα:

 

9)Υπάρχει για αυτό επιστήμη, δοξασία και όνομα.

 

Είναι επιδεκτικό όλων των προσδιορισμών και όλες οι ιδιότητες που δεν αποδίδονταν προηγουμένως στο Εν αποδίδονται τώρα σε αυτό. (142a ? 155e)

 

Αυτή η δεύτερη υπόθεση του Παρμενίδη βρίσκει σύμφωνους όσους υποστηρίζουν πως το Θείο είναι εντός του Κόσμου σπαρμένο σε κάθε οντότητα μετέχοντας έτσι στην ουσία.

 

3η Υπόθεση:

Το Εν υπάρχει σχετικά και απόλυτα. Συνδιαλλαγή των αντιφατικών συνεπειών των δύο προηγουμένων υποθέσεων.

 

1)Μετέχει στην ύπαρξη και είναι απαλλαγμένο από αυτήν.

2)Γεννιέται και χάνεται και ούτε υπάρχει, ούτε γεννιέται ούτε χάνεται.

3)Μεταβαίνει από το Εν στα πολλά και το αντίθετο

4)Δεν είναι ούτε εν ούτε πολλά ούτε όμοιο ούτε ανόμοιο, ούτε ίσο ούτε άνισο.

5)Επομένως το εν περιοδικώς έρχεται στην ύπαρξη και άλλοτε χάνεται. Αυτό όμως προϋποθέτει την διαδικασία της κινητικότητας και της αλλοιώσεως, οπότε μπερδευόμαστε σε δυσχέρειες. Τότε ο Παρμενίδης αποδείχνει ότι η αλλοίωση δεν μπορεί να συντελεσθεί σε μια χρονική στιγμή, που θα είχε καθορισμένη χρονική διάρκεια.

6)Η αλλοίωση, για να μπορεί να υπάρξει, πρέπει να συντελεσθεί μέσα σε μια άχρονη στιγμή που ονομάζεται «εξαίφνης».

7)Αυτό όμως χαρακτηρίζεται ως «ατοπός της φύσις» που είναι καθορισμένη ανάμεσα στην κίνηση και στην στάση χωρίς να μπορεί να εντοπιστεί σε ένα χρονικό σημείο. (155e ? 157b)

 

Η υπόθεση αυτή βρίσκει έδαφος στην θεωρεία των Νεοπλατωνικών.

Ο Κόσμος αποτελείται από τρία πεδία. Το Έμπυρο, το Αιθερικό, και το Υλαίο.

Στο Έμπυρο υπάρχει το Εν κατά την πρώτη υπόθεση του Παρμενίδη.

Στο Αιθερικό εμφανίζεται η πολλαπλότητα του Ενός καθιστώντας ως υποστάσεις τα Θεία αθάνατα όντα ως ιδέες.

Το Αιθερικό πεδίο είναι αμετάβλητο σε σχέση με το Υλαίο πεδίο.

Στο Αιθερικό πεδίο εμφανίζεται η πλήθυνση του Ενός.

Στο Αιθερικό πεδίο υπάρχει ιεραρχία των όντων βάσει της Θείας Δυνάμεως.

Έτσι υπάρχουν οι Ήρωες, Ημίθεοι, Δαίμονες, Θεοί.

Το Υλαίο πεδίο είναι το πεδίο του «γίγνεσθαι», της αιώνιας μεταβολής.

Στο Υλαίο πεδίο οι Θεοί φανερώνονται με την ενέργεια τους πάνω στην ύλη.

Έτσι υπάρχουν οι εγκόσμιοι Θεοί ως δυνάμεις του σύμπαντος.

 

Το Εν μεταβαίνει στα πολλά με την απορροή Θείας Δυνάμεως.

Η Θεία Δύναμη εκτελεί την ενέργεια της προόδου.

Έπειτα εξαίφνης εκτελείται η ενέργεια της στάσης και έτσι δημιουργούνται οι υποστάσεις, Θεοί, στο Αιθερικό πεδίο.

Τα Θεία όντα, οι Θεοί περιέχουν μέσα τους μέρος του Ενός ως εννάδα.

Η Θεία δύναμη του Ενός στο Υλαίο πεδίο καθιστά ως υποστάσεις τα στοιχειώδη άτομα διαμορφώνοντας την ύλη.

Οι Θεοί με την σειρά τους απορρέουν νέα Θεία Δύναμη και καθιστούν τους νόμους του υλαίου πεδίου (τους νόμους της φύσης και του σύμπαντος).

Σε όλο τον Κόσμο εφαρμόζεται ο Νόμος της εξέλιξης.

Τα όντα εξελίσσονται τόσο στον νου όσο και στην ύλη και μεταβαίνουν σε όντα ανώτερων υποστάσεων.

 

Τα όντα όταν νοούν το Θείο και επιθυμούν να επιστρέψουν πίσω στο Εν εκτελούν την ενέργεια της επιστροφής.

Με την ενέργεια αυτή μπορούν να ενωθούν πνευματικά με Θεία όντα σε κατάσταση έκστασης και να αποκτήσουν Θείες Δυνάμεις.

 

4η Υπόθεση:

Το Εν παρμένο σχετικά με τα όλα. Τότε προκύπτουν για αυτά οι ακόλουθες συνέπειες σε σχέση με το Εν.

1.Ως μέρη του Ενός είναι μέρη της ιδέας

2.Είναι ένα όλο τέλειο που έχει μέρη.

3.Και το όλο και τα μέρη μετέχουν στο Εν.

4.Είναι όμοια (ως προς τις εν-περιέχουσες εννάδες) και ανόμοια με τον εαυτό τους (ως διαφορετικά όντα) και θα έχουν τα χαρακτηριστικά της αμοιβαίας ταυτότητας και διαφοράς της κινήσεως και της ηρεμίας και γενικά όλες τις αντίθετες ιδιότητες. (157b ? 159b)

 

Στο Αιθέριο πεδίο:

Τα όντα εμφανίζονται ως παράγωγα του Θείου Νου.

ʼρα εμφανίζονται ως «Ιδέες» - Θεοί.

Κάθε ον είναι αθάνατο και αγαθό.

Σαν σύνολο είναι τέλειο όπως το Εν.

Οι ιδέες ? Θεοί μετέχουν στο Εν.

Παραδείγματα Θεών ? Ιδεών: Σοφία, Κάλλος, Αγαθότητα κτλ.

Προϋπόθεση ύπαρξης των Ιδεών είναι να μετέχουν στην αγαθότητα του Ενός.

Έτσι ιδέες όπως κακία δεν υπάρχουν στο Αιθερικό πεδίο.

Χρησιμοποιούνται ως έννοιες από τα όντα του Υλαίου πεδίου για να δηλώσουν την ανυπαρξία Θείας Ιδέας ή Δύναμης και δηλώνουν την κατάσταση των όντων του Υλαίου πεδίου.

 

Για το Υλαίο πεδίο:

Μια άλλη εξήγηση του όμοιου και του ανόμοιου για τα νοήμονα όντα είναι ότι υπάρχει ομοιότητα ως προς τον νου, δηλαδή ότι η σκέψη σε όλα τα όντα είναι ίδια αλλά διαφορά στο αντικείμενο της νόησης. Έτσι τα διάφορα όντα νοούν διαφορετικά πράγματα.

Οι άνθρωποι στο Υλαίο πεδίο εμπεριέχουν μέρος του Ενός ως εννάδα ή Θείο σπινθήρα. Έτσι οι άνθρωποι μπορούν να μετέχουν στο Θείο μέσω του νου.

Όταν οι άνθρωποι είναι ενάρετοι λάμπουν οι Θεοί ? Ιδέες μέσα στον νου τους καθιστώντας τους ένθεους και ισόθεους μέσω της αρετής.

Από την άλλη όταν δεν είναι ενάρετοι αστοχούν στην πνευματικής τους πορεία και έτσι αμαρτάνουν (αστοχία = αμαρτία).

 

5η Υπόθεση:

Το Εν παρμένο σε απόλυτη σημασία ως καθαρό Εν άσχετο από τα άλλα.

Τότε για τα άλλα προκύπτουν τα ακόλουθα συμπεράσματα.

1.Δεν μετέχουν στο Εν.

2.Δεν υπάρχουν μέρη και όλο

3.Δεν είναι πολλά.

4.Ούτε όμοια ούτε ανόμοια.

5.Ούτε ίδια ούτε διαφορετικά

6.Ούτε κινούμενα ούτε ακίνητα

7.Ούτε γινόμενα ούτε χαμένα

8.Ούτε μεγαλύτερα ούτε μικρότερα

9.Ούτε ίσα και γενικά καμία ιδιότητα αυτού του είδους δεν μπορεί να αποδοθεί σε αυτά.

10.Έτσι λοιπόν αν υπάρχει το Εν, το Εν είναι όλα και τίποτα και σχετικά με τον εαυτό του και σχετικά με τα άλλα. (159b ? 160b)

 

Τώρα έρχεται το δεύτερο ζήτημα αν το Εν δεν υπάρχει.

 

6η Υπόθεση:

Αν το Εν δεν υπάρχει σχετικά με τα άλλα τότε για το Εν προκύπτει:

1.Υπάρχει ακριβής γνώση αυτού

2.Έχει διαφορετικότητα από τα άλλα.

3.Μετέχει σε πολλά.

4.Έχει ομοιότητα με τον εαυτό του και ανομοιότητα με τα άλλα.

5.Μετέχει σε ανισότητα, σε μέγεθος, σε ισότητα, και μικρότητα.

6.Μετέχει σε ουσία.

7.Στέκεται, κινείται και αλλοιούται

8.Γίνεται και χάνεται και ούτε γίνεται ούτε χάνεται. (160b ? 163b)

 

7η Υπόθεση:

Αν το Εν δεν υπάρχει σε απόλυτη σημασία τι προκύπτει ως προς αυτό.

1.Δεν υπάρχει ούτε γίνεται ούτε χάνεται

2.Δεν αλλοιούται

3.Δεν κινείται, ούτε στέκεται.

4.Δεν έχει μέγεθος, ούτε μικρότητα, ούτε ισότητα, ούτε ομοιότητα, ούτε διαφορετικότητα, ούτε προς τον εαυτό του ούτε προς τα άλλα.

 

Το Εν λοιπόν παρμένο απόλυτα δεν επιδέχεται κανένα προσδιορισμό και επομένως με κανέναν τρόπο δεν υπάρχει. (163b ? 164b)

 

8η Υπόθεση:

Αν το Εν δεν υπάρχει σχετικά παρμένο τι επακολουθεί για τα άλλα.

1.Τα άλλα υπάρχουν

2.Είναι διάφορα μεταξύ τους, πλήθη, όγκοι

3.Είναι άπειρα και έχουν πέρας

4.Είναι ένα και πολλά

5.Φαίνονται όμοια και ανόμοια, με τους εαυτούς τους και μεταξύ τους, ίδια και διαφορετικά.

6.Θα έχουν και δεν θα έχουν επαφή.

7.Θα εκτελούν όλες τις κινήσεις και θα είναι σε ηρεμία.

8.Υπόκεινται στην γέννηση και στον θάνατο και δεν υπόκεινται.

9.Γενικά έχουν όλες τις αντίθετες ιδιότητες. (164b ? 165e)

 

9η Υπόθεση:

Αν το Εν δεν υπάρχει απόλυτα παρμένο τι ακολουθεί για τα άλλα.

1.Δεν είναι ένα ούτε πολλά.

2.Δεν έχουν καμία επικοινωνία με τα μη όντα.

3.Δεν υπάρχει δοξασία ή φαντασία εκείνου που δεν υπάρχει.

4.Δεν είναι ούτε όμοια ούτε ανόμοια, ούτε τα ίδια ούτε διαφορετικά, μεταξύ τους, ούτε έχουν επαφή ούτε είναι χωρισμένα.

5.Είναι και δεν είναι επιδεκτικά όλων ανεξαιρέτως των προσδιοριστικών χαρακτηρισμών.

6.Επομένως εάν δεν υπάρχει σε απόλυτη σημασία τίποτε δεν υπάρχει. (165e ? 166c)

 

είναι λίγο :offtopic: το παράδειγμα με τους Σούφι αλλά σχετικό με την λογική και την ατραπό της Σοφίας της Θεάς Αθηνάς...

 

ευχαριστω Αρτζούνα για τα καλά σου λόγια.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...