Γνῶθι σεαυτόν;

[Avis]

Ποιός από μας γνωρίζει τον εαυτό του απόλυτα;

 

Είμαστε συνήθως σίγουροι για τις αποφάσεις που παίρνουμε, τη στιγμή που τις παίρνουμε.

Πόσες φορές όμως εκείνο που πράττουμε είναι εκείνο που πραγματικά θέλουμε;

Είμαστε ικανοί να επιθυμούμε, να θεωρούμε και εντέλη το αποτέλεσμα της πράξης μας

να μην μας εντυπωσιάζει όσο περιμέναμε...

 

Μιά κατασταση ΙΣΩΣ εκτιμάται σωστά μετά το τέλος της.

ΙΣΩΣ: γιατί υπάρχει κάποια άλλη κατάσταση που την στηρίζει,

και στη ("στιγμιαία") σκέψη μας είναι η προσδοκώμενη.

 

Σαν ύλη, αφήνουμε τη μεγαλομανεία να μας καταβάλλει και στην καλύτερη περίπτωση

ισχυριζόμαστε πως γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Είμαστε όμως ο κοσμος...

Η γή και ο ουρανός είναι μέσα μας, σαν δικό μας μέρος και ο ίδιος μας ο εαυτός.

 

Αφού ο κόσμος είναι παντελώς άγνωστος σε εμάς, πως είναι δυνατό να γνωρίζουμε τον εαυτό μας;

 

Στην ψευδαίσθηση όπου ζούμε τα γεγόνοτα είναι πιο πραγματικά απ' όσο φανταζόμαστε.

Εκείνο που νομίζουμε ότι είμαστε, δεν είναι τίποτε άλλο απο μια παρανόηση

και ίσως εκέινο που φαίνεται μισητό να είναι το πιο αγαπητό και "κατάλληλο"...

 

Προσωπικά, όσα περισσότερα μαθαίνω, τόσο πιο άσχετη αισθάνομαι,

και μές την ασχετοσύνη μου, γεννιέται και η επιθυμία να μάθω.

Γίνομαι ανυπόμονη και πολύ συχνά συνειδητοποιώ πως "τρέχω" στη γνώση,

αφήνοντας πίσω σημαντικές λεπτομέρειες.

 

Γιατί όταν το κεφάλι μας γεμίζει συνεχώς με γνώσεις,

τότε ή κατανοούμε την άγνοιά μας ή θεωρούμαστε(παιρνιόμαστε για) πολυμαθείς(και στη χειρότερη "παντογνώστες")

 

Ισχύουν όμως αυτά;

Ποιά η δική σας άποψη πάνω στο θέμα;

Edited July 28, 2009 by Avis

[dimulator]

το περίφημο γνώθι σαυτόν μας προτρέπει να μάθουμε τον εαυτό μας, την ψυχή μας, δηλαδή τον τρόπο που σκεφτόμαστε.

Μαθαίνουμε τον εαυτό μας όταν μάθουμε τα σφάλματα μας, τα πάθη μας και τις αρετές μας.

Μόλις εντοπίσουμε τα παραπάνω μπορούμε να διορθώσουμε τα λάθη και να ασκήσουμε τις αρετες....

 

Θα σας πω ένα απλό παράδειγμα καθίστε μια ήσυχη μέρα ή βράδυ και πείτε στον εαυτό σας ότι θα του κανετε μια αυτοκριτική.

Πάρτε στυλό και ένα τετράδιο. Γράψτε σε μια σελίδα ότι αρνητικό έχετε κάνει και σας έρχετε στον νου...συνεχίστε το γράψιμο μέχρι να μην σας έρχετε στο μυαλό κάτι άλλο. Έπειτα αφήστε μια σείδα λευκή και γράψτε ότι θετικό έχετε κάνει ή σκεφτεί, ομοίως γράψτε μέχρι να μην σας έρχετε στο μυαλό τίποτα άλλο.

 

Βάλτε τον εαυτό σας σε κατάσταση ανάμνησης των πράξεων σας, πείτε δλδ ότι για τις επόμενες μέρες θα προσπαθήσω να θυμηθώ ότι κακό έχω κάνει.

Κάθε βράδυ σημειώνετε τα στο τετράδιο. Καλό είναι να έχετε ένα μπλοκάκι μμαζί σας και να τα σημειώνετε κατά την διάρκεια της ημέρας.

 

Μετά από λίγες μέρες ξεφυλίστε και διαβάστε αυτά που γράψατε...δεν θα πιστέυετε ότι είστε αυτό το τόσο αμαρτωλό αλλά και ενάρετο άτομο.

 

Το επόμενο βήμα είναι να κάνετε κάποιες ασκήσεις στον εαυτό σας. Πείτε για κάθε κακό που έκανα θα επανορθώσω με την τάδε πράξη και καντε το όντως πράξη. Κάθε αρετή που έχω θα την εξασκήσω, και πάρτε μία μία τις αρετές σας και βρήτε να κάνετε κάτι ώστε να τις μεγαλώσετε....

 

Έτσι θα μάθετε τον εαυτό σας και θα τον βάλετε στο γυμναστήριο της αρετής... και αποβάλλωντας τα πάθη θα οδεύετε προς το καλύτερο.

[Αrtzuna]

Ποιός από μας γνωρίζει τον εαυτό του απόλυτα;

Προσωπικά, όσα περισσότερα μαθαίνω, τόσο πιο άσχετη αισθάνομαι,

και μές την ασχετοσύνη μου, γεννιέται και η επιθυμία να μάθω.

Γίνομαι ανυπόμονη και πολύ συχνά συνειδητοποιώ πως "τρέχω" στη γνώση,

αφήνοντας πίσω σημαντικές λεπτομέρειες.

 

Δεν εισαι η μονη που κανει το ιδιο..

Το θεμα ειναι να ξεχωριζουμε τις "γνωσεις" απο τις "πληροφοριες"

Η γνωση προυποθετει προσωπικη εμπειρια.

 

Δες και αυτο σαν απαντηση μου σε παληοτερο θρεντ http://www.artofwise.gr/forum/index.php?sh...ost&p=38937