Jump to content

Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985


Recommended Posts

Το σκέφτομαι συχνά αυτό το θέμα. ΄Οταν ήμουν μικρή έπιανα βατράχια, κάβουρες και σαλιγκάρια της θάλασσας, σκαρφάλωνα στα δέντρα και μιλούσα μαζί τους, παρατηρούσα τη φύση και εμαθα να την αγαπώ. Ήμουν μικρή και δε φοβόμουν τίποτα. Έπαιξα, γέλασα, έκανα βουτιές στη θάλασσα ώρες ολόκληρες και ακόμα θυμαμαι την αλμυρή γεύση της στο στόμα μου. Θυμάμαι τις μυρωδιές του νυχτολούλουδου και του γιασεμιού, τη γεύση που είχε το αγιόκλημα οταν ρουφούσα το μέλι του. Θυμάμαι επίσης τη μυρωδιά της βροχής, τα ξαφνικά μπουρίνια που χαλούσαν τον κόσμο για λίγα λεπτά και μετά τη θάλασσα που γίνονταν λάδι...

Επίσης θυμάμαι τους κεραυνούς ,τις αστραπές και τους αέρηδες στους πρόποδες του Ολύμπου! Σε ένα μέρος τόσο σκοτεινό τις νύχτες, που μπορούσες να δεις ατελείωτα αστέρια και την πανέμορφη Σελήνη να αφήνει ασημένιους δρόμους στη θάλασσα... Νοιώθω τόσο τυχερή για αυτά που έχω ζήσει στην παιδική μου ηλικία και κάθε φορά που επιστρέφω εκεί ξαναγίνομαι παιδί! Θέλω να πώ σε όλους ένα μεγάλο ευχαριστώ και ειδικότερα στη Νεφέλη που χωρίς την έμπνευσή της δε θα έγραφα αυτά τώρα! Επίσης θέλω να μεταφέρω σε όλους ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Υπαρχουν και στις μέρες μας παιδιά που μεγαλώνουν όπως εμείς. Στην επαρχία το βλέπω συχνά. Κάνετε ένα ταξίδι στη φύση με τα παιδιά όσοι ζείτε στις πόλεις, δείξτε τους πώς μεγαλώσατε εσείς και είμαι σίγουρη οτι θα ενθουσιαστούν.

 

 

Link to comment
Share on other sites

  • 3 years later...

Δεν έχω κάποιο σχόλιο να κάνω προς το παρόν, απλά το παραθέτω.

 

 

''Να ειμαστε ολοι παντα καλα,

τωρα και στο μελλον, να

θυμομαστε παντα αυτα τα ομορφα

πραγματα που ειχαμε την τυχη να

ζησουμε και να τα διηγουμαστε

σ' αυτους που θα ερχονται...

Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985

 

 

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία

περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..

 

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε

ωτο-στοπ,καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.

 

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.

 

Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα..

Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

 

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.

Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

 

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.

Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε..Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.

 

Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

 

Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

 

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

 

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

 

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

 

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....''

 

 

Εκπληκτικό! Συγκινήθηκα... Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια. 

Link to comment
Share on other sites

Χαχαχαχαχα! Αν και γεννήθηκα λίγο αργότερα είχα την τύχη να μεγαλώσω έτσι! Ωραίες εποχές που πάντα θα τις θυμάμαι ευχάριστα! :)

Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

 

...μα τι λες τωρα της λεω , δεν θυμασε τα δικα μας ? εμεις τι καναμε ? [...] ναι μου λεει θυμαμε αλλα δεν θα βγουν να μην αρρωστησουν ...επιμενη η γυναικα , εχει πλεον ξεχασει πως ειναι να εισαι παιδι ...

 

Επειδή το βλέπω κι εγώ αυτό συνέχεια και έχω επίσης κάνει ένα σωρό παρόμοιες συζητήσεις, ας μου εξηγήσει κάποιος παρακαλώ την ψυχολογία/σκεπτικό αυτών των γονέων!

Αφού θυμούνται τα δικά τους ανέμελα και πανέμορφα παιδικά χρόνια, γιατί στερούν από τα παιδιά τους παρόμοιες εμπειρίες; Τι είναι το τόσο τρομαχτικό...;   

Link to comment
Share on other sites

... ας μου εξηγήσει κάποιος παρακαλώ την ψυχολογία/σκεπτικό αυτών των γονέων!

Αφού θυμούνται τα δικά τους ανέμελα και πανέμορφα παιδικά χρόνια, γιατί στερούν από τα παιδιά τους παρόμοιες εμπειρίες; Τι είναι το τόσο τρομαχτικό...;   

Απλό!

Όταν τα έκανες/κάναμε όλ'αυτά δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε από υποχρέωση.

Άλλος σου περιποιόταν το χτύπημα, άλλος ξενυχτούσε στον πυρετό, άλλος ξεσκάτωνε και μάζευε τα εμετά!

Τώρα "εμείς είμαστε οι άλλοι!"

Όταν γυρίζω σπίτι μετά από 10-11 ώρες και πρέπει να μπαντάρω πληγές, να καθαρίσω εμετούς ή να ξενυχτίσω το... εμπύρετο τέκνο (που τα κατάφερε έτσι επειδή δεν άκουσε το "μην αρρωστήσεις" .... και έχω να ξυπνήσω 5:50 τα χαράματα για άλλο 10ωρο-11ωρο κύκλο....

... είναι να μη το βρίσκω τρομακτικό;

Link to comment
Share on other sites

Οι παλιοί (οι παππούδες μας και πίσω, δηλαδή), αφήνανε τα μικρά παιδιά (9 μηνών και άνω) να παίζουν με τα χώματα, να λερώνονται, ακόμα και να τα φάνε ενίοτε. Εάν τους ρώταγες γιατί, θα σου λέγανε "άσε το παιδί να μπολιαστεί". Ουσιαστικά δηλαδή, να αναπτύξει ισχυρό ανοσοποιητικό. 

Πράγματι, παρατηρώ ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με πιο "χαλαρούς" γονείς στα θέματα "λερώνομαι, κυκλοφορώ με το κοντομάνικο κι ας έχει ψύχρα, δεν χάθηκε κι ο κόσμος εάν πέσει η πιπίλα στα χώματα, ας πέσει και λίγο δεν πειράζει" κλπ, αρρωσταίνουν πιο σπάνια, το ξεπερνάνε "στο πόδι" που λέμε και τα ατυχήματά τους είναι λίγα και μικρής σημασίας, μιας και έχουν "πάθει και μάθει".

Αντίθετα, τα παιδιά που μεγαλώνουν με γονείς που τα κυνηγάνε από πίσω να ντυθούν ζεστά, να καθαρίζουν και να αποστειρώνουν τα πάντα, είναι φιλάσθενα, περνάνε πολύ πιο βαριά τις διάφορες ιώσεις και τα ατυχήματά τους είναι πιο σοβαρά, μιας και δεν έχουν μάθει να προστατεύονται (πάντα είναι κάποιος άλλος τριγύρω να τρέχει πανικόβλητος για να προλάβει έστω και το παραμικρό στραβοπάτημα).

Για του λόγου το αληθές: εμείς που είχαμε πιο χαλαρούς γονείς, πόσο συχνά θυμάστε να αρρωσταίναμε, για πόσες μέρες την φορά και πόσο πραγματικά "τραγικά" ήταν τα χτυπήματά μας; Διότι προσωπικά θυμάμαι λίγες ιώσεις, 1-2 μέρες στο κρεβάτι την φορά, και τίποτα πιο τραγικό πέραν ματωμένων γονάτων, μικροστραμπουλήγματα... άντε και κάνα καρούμπαλο που και που.

Συνεπώς, κύριε γονέα, είναι το συμφέρον σου να χαλαρώσεις... Θα γλυτώσεις πολλά ξενύχτια, πυρετούς, καθαρίσματα και ξεσκατίσματα :) 

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Η μητέρα μου, στα πρώτα χρόνια της ζωής μου, φοβόταν να μου δώσει μέχρι και πατατάκι, διότι φοβόταν μην πνιγώ..!!! :P Μέχρι που είδε κάτι φίλους γονείς που η - συνομίλικη με εμένα - κόρη τους κατέβαζε σακούλες πατατάκια, και τότε ένιωσε ασφαλής να δώσει και σε εμένα. Προφανώς δεν έπαθα τίποτα :P

 

 

Επειδή το βλέπω κι εγώ αυτό συνέχεια και έχω επίσης κάνει ένα σωρό παρόμοιες συζητήσεις, ας μου εξηγήσει κάποιος παρακαλώ την ψυχολογία/σκεπτικό αυτών των γονέων!

Αφού θυμούνται τα δικά τους ανέμελα και πανέμορφα παιδικά χρόνια, γιατί στερούν από τα παιδιά τους παρόμοιες εμπειρίες; Τι είναι το τόσο τρομαχτικό...;   

 

Ο γονέας νιώθει το παιδί του ως μονάκριβό του και, οτιδήποτε αποκλίνει από την υγεία του, συνδέεται αυτόματα με τον θάνατο. Οποιοσδήποτε γονέας προφανώς δεν θέλει να χάσει το παιδί του. Αφελώς, προβαίνει στην απόφαση ότι είναι προτιμότερο να το κρατά μέσα σε μια "γυάλινη θήκη", παρά να ζήσει την ζωή του με τον φόβο μήπως πάθει το παραμικρό. Για κάποιον λόγο, αυτός ο φόβος υπερισχύει των όμορφων αναμνήσεων που έχει ο γονέας από την δική του παιδική ηλικία...

Link to comment
Share on other sites

 Ο γονέας νιώθει το παιδί του ως μονάκριβό του και, οτιδήποτε αποκλίνει από την υγεία του, συνδέεται αυτόματα με τον θάνατο. Οποιοσδήποτε γονέας προφανώς δεν θέλει να χάσει το παιδί του. Αφελώς, προβαίνει στην απόφαση ότι είναι προτιμότερο να το κρατά μέσα σε μια "γυάλινη θήκη", παρά να ζήσει την ζωή του με τον φόβο μήπως πάθει το παραμικρό. 

 

Μονάχα οι σημερινοί γονείς έχουν αυτά τα συναισθήματα;

Διότι οι παλαιότεροι δεν ήταν τόσο υστερικοί και, φυσικά, αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν "πονούσαν" εξίσου τα παιδιά τους. 

Link to comment
Share on other sites

 

Διότι οι παλαιότεροι δεν ήταν τόσο υστερικοί και, φυσικά, αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν "πονούσαν" εξίσου τα παιδιά τους. 

 

O παππούς μου, από την πλευρά του πατέρα μου, μου είχε 7 αδέρφια. Τα 5 πέθαναν μέχρι να φτάσουν 3 χρόνων. Η γιαγιά μου και ο παππούς μου από την πλευρά της μητέρας μου είχαν εξίσου πολλά αδέρφια. Τόσα πολλά που έστελναν παιδιά από εδώ και από εκεί σε συγγενείς, για να μπορέσουν να ζήσουν. Ο παππούς μου δούλευε μέχρι τα 40 του για να προικίσει τις δύο αδερφές του. 

 

Ήταν εντελώς διαφορετικά τα δεδομένα θα έλεγα, και πολύ διαφορετική η αντιμετώπιση προς τα παιδιά και την παιδική θνησιμότητα. Σε μεγάλο βαθμό μεγάλωναν το ένα το άλλο, μέσα σε κλειστές κοινωνίες, που όλοι ήξεραν όλους, και πάντα με το δεδομένο οτι τα αγόρια από πολύ μικρά θα έπρεπε να ξεχρεώνουν το ψωμί τους δουλεύοντας και οι κοπέλες να ξεχρεώνουν την προίκα τους κάνοντας το υπηρετικό προσωπικό. Στην γενιά των γονέων μας υπήρξε ένα πολύ μεγάλο άλμα (χάσμα κατά άλλους) κατά το οποίο πάρα πολλές συμπεριφορές απορρίφθηκαν, και χρειάστηκε να βρεθούν άλλες για να τις αντικαταστήσουν. Σε πολλές δεν τα πήγαν τόσο καλά, αν και έστρωσαν τον δρόμο για τα παιδιά τους. Τα παιδιά τους θέλω να πιστεύω οτι τα πήγαν καλύτερα. 

 

Για να το κλείσω ξαναγυρίζοντας στο quote.. πιστεύω οτι όντως δεν "πονούσαν" εξίσου τα παιδιά τους. Ή τουλάχιστον δεν τα "πονούσαν" με τον τρόπο που συμβαίνει σήμερα. Όταν πριν καν μείνεις έγκυος ξέρεις οτι υπάρχει μια τεράστια πιθανότητα να μην σου ζήσει το παιδί ("Χρόνια πολλά, να ζήσει, να ζήσει"), συμβιβάζεσαι. Και όταν χρειάζεται να είσαι όλη την μέρα εκτός σπιτιού -αν είσαι άντρας- και όταν έχεις να προσέξεις δύο μωρά και ένα τρίχρονο -αν είσαι γυναίκα-, και έχεις άλλο ένα εξάχρονο, ένα εφτάχρονο, ένα εννιάχρονο και ένα εντεκάχρονο. Ε. Κάποια πράγματα και κάποιες πιθανότητες αναγκαστικά μαθαίνεις να τα αποδέχεσαι, γιατί δεν μπορείς να τα καλύψεις όλα. (Είναι και η ηλικία. Άλλο να προετοιμάζεσαι όλη την ζωή σου για ένα παιδί και άλλο να ξεκινάς από τα 16 να γεννάς "παιδιά"... και "κορίτσια"). Άλλο ένα. Οι άνθρωποι, μέσα από τις παραδόσεις τους, τα μυστήρια της θρησκεία τους, και την κοινωνική τους συνοχή ήξεραν να αποχωρίζονται άτομα, ήξεραν να διαχειρίζονται λύπες και είχαν και τους μηχανισμούς να το αντέξουν. Mπορεί να το κουβαλούσαν μέσα τους μέχρι να πεθάνουν, αλλά το άντεχαν. 

 

Θα έλεγα, με τρεις λέξεις. Υψηλότερη κοινωνική εφυία. (το σε τι επίπεδο ήταν τα υπόλλοιπα το θίγω από πάνω)

Edited by Φοίνικας
Link to comment
Share on other sites

Έχεις πάει πολύ πίσω... Ποιόν παππού σου όταν ήτανε παιδί, καλέ;! Εσύ μιλάς για 60 και φεύγα χρόνια πίσω. Εδώ μιλάμε για ριζικές αλλαγές μέσα σε λιγότερο από 25-30 χρόνια :P

Έχουν γυρίσει τα πάνω κάτω μέσα σε σκάρτη μια γενιά χρόνο! :huh: 

Και το ακόμα πιο αξιοσημείωτο του θέματος, είναι πως βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους που πριν 20-30 χρόνια ήταν πιο χαλαροί με τα παιδιά τους, τώρα να υστεριάζονται με τα εγγόνια τους! Τρελά πράματα, δηλαδή...

 

...Εγώ νομίζω ότι πράγματι μας ψεκάζουν :lol:  

Link to comment
Share on other sites

 

Έχουν γυρίσει τα πάνω κάτω μέσα σε σκάρτη μια γενιά χρόνο!  :huh: 

 

πολλές συμπεριφορές απορρίφθηκαν, και χρειάστηκε να βρεθούν άλλες για να τις αντικαταστήσουν. Σε πολλές δεν τα πήγαν τόσο καλά, αν και έστρωσαν τον δρόμο για τα παιδιά τους. Τα παιδιά τους θέλω να πιστεύω οτι τα πήγαν καλύτερα.

 

βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους που πριν 20-30 χρόνια ήταν πιο χαλαροί με τα παιδιά τους, τώρα να υστεριάζονται με τα εγγόνια τους! 

 

E, ίσως να μην τα πήγαν και τόσο καλά. Είναι δύσκολο να γεννήσεις εκ του μηδενός υγιείς συμπεριφορές χωρίς στήριγμα.

Link to comment
Share on other sites

 

E, ίσως να μην τα πήγαν και τόσο καλά. Είναι δύσκολο να γεννήσεις εκ του μηδενός υγιείς συμπεριφορές χωρίς στήριγμα.

 

Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω "υγιή συμπεριφορά" αυτή που βάζει τα πιτσιρίκια "σε γυάλα" από φόβο μη τυχόν και... γρατζουνιστούν.

Link to comment
Share on other sites

 

Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω "υγιή συμπεριφορά" αυτή που βάζει τα πιτσιρίκια "σε γυάλα" από φόβο μη τυχόν και... γρατζουνιστούν.

 

Δεν είναι.

Αλλά δεν είναι και κάτι καινούργιο σαν συμπεριφορά.. Προσωπικά βλέπω μια μίξη από τον τρόπο που αντιμετώπιζαν 

(τις κόρες τους κυρίως) οι πλούσιες οικογένειες, την τεράστια ε..(γκατάλειψη)λευθερία την οποία είχαν οι παππούδες 

των γονιών (μέχρι μια ηλικία, γιατί μετά ξεκινούσε η δουλειά) και την προσπάθεια να εξισορροπηθούν αυτά τα δύο.

 

Γενικά, όπως είπα και παραπάνω, είναι πολύ δύσκολο αν δεν έχεις ο ίδιος υγιής σταθερές βάσεις, να δημιουργήσεις

για τα παιδιά σου.. (πάντα με δεδομένο οτι θέλεις να δημιουργήσεις υγιείς βάσεις, και δεν στοχεύεις αλλού). 

 

Link to comment
Share on other sites

 

 Γενικά, όπως είπα και παραπάνω, είναι πολύ δύσκολο αν δεν έχεις ο ίδιος υγιής σταθερές βάσεις, να δημιουργήσεις

για τα παιδιά σου.. (πάντα με δεδομένο οτι θέλεις να δημιουργήσεις υγιείς βάσεις, και δεν στοχεύεις αλλού). 

 

Αυτό "κολλάει" παντού και όχι μονάχα στην υπερπροστασία ή μη... Αλλά είναι τεράστιο θέμα (το οποίο για κάποιον λόγο συνεχώς βρίσκομαι να συζητάω εδώ και κάνα μήνα...  :huh: Πάω ν'ανοίξω σχετικό τόπικ... B) )

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...