Jump to content

Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985


Recommended Posts

Δεν έχω κάποιο σχόλιο να κάνω προς το παρόν, απλά το παραθέτω.

 

 

''Να ειμαστε ολοι παντα καλα,

τωρα και στο μελλον, να

θυμομαστε παντα αυτα τα ομορφα

πραγματα που ειχαμε την τυχη να

ζησουμε και να τα διηγουμαστε

σ' αυτους που θα ερχονται...

Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985

 

 

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία

περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..

 

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε

ωτο-στοπ,καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.

 

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.

 

Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα..

Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

 

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.

Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

 

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.

Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε..Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.

 

Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

 

Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

 

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

 

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

 

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

 

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....''

Link to comment
Share on other sites

Κι εγώ έτσι μεγάλωσα. Και δεν ήμουν άριστη μαθήτρια, γιατί τα απογεύματά μου ήθελα να παίζω έξω στην αλάνα με τους φίλους μου. Και η μάνα μου μού είχε πει 9 θα είσαι σπίτι. Και ήμουν μόνο και μόνο για να της ζητήσω να με αφήσει μία ωρίτσα ακόμα :) Βέβαια, δεν έμαθα πιάνο και τα γαλλικά μου είναι άθλια, αλλά μέχρι τώρα επιβιώνω χωρίς πρόβλημα.

 

Βεβαίως, νομίζω ότι οι άνθρωποι είχαν λιγότερους φόβους και διαστροφές από ό,τι έχουν τώρα.

Link to comment
Share on other sites

Είναι πολύ όμορφο να βυθιζόμαστε σε στιγμές μακαριότητας της παιδικής και της εφηβικής μας ηλίκίας!

 

Τότε, που το "ενεργοπληροφοριακό παράσιτο" δεν μας είχε πιάσει για τα καλά στα δίχτυα του!

 

Επειδή όμως γεννηθήκαμε να έχουμε την ελευθερία των επιλογών μας, μπορούμε και τώρα να το παλέψουμε να απελευθερωθούμε από "αυτό". Να πετάξουμε στα σκουπίδια τους φόβους μας, τα άγχη μας και ότι άλλο δεν μας

αρέσει και μας εμποδίζει στην αυτοπραγμάτωσή μας.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Είναι πολύ όμορφο να βυθιζόμαστε σε στιγμές μακαριότητας της παιδικής και της εφηβικής μας ηλίκίας!

 

Τότε, που το "ενεργοπληροφοριακό παράσιτο" δεν μας είχε πιάσει για τα καλά στα δίχτυα του!

 

Επειδή όμως γεννηθήκαμε να έχουμε την ελευθερία των επιλογών μας, μπορούμε και τώρα να το παλέψουμε να απελευθερωθούμε από "αυτό". Να πετάξουμε στα σκουπίδια τους φόβους μας, τα άγχη μας και ότι άλλο δεν μας

αρέσει και μας εμποδίζει στην αυτοπραγμάτωσή μας.

 

Μπράβο!

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

τι μου θυμισες ....

 

 

χθες πηγα απο το μαγαζι της αδερφης μου για καφε , και εκει μαζευτηκαμε καποιες μαμαδες , τα παιδια μας τα μικρα ειναι 9-10 ετων ...εξω ειχε χιονισει ...και λεει η μια ..τον πηγα εγω σχολειο για να μην παιξει χιονοπολεμο και βραχη ....της απαντω -τι λες τωρα ...δεν επαιξε τωρα θα παιξει μολις βγει διαλειμα

-μου λεει .οχι δεν τα αφηνουν να βγουν εξω αν δεν ειναι καλος ο καιρος ..

νευριασα ...μα τι λες τωρα της λεω , δεν θυμασε τα δικα μας ? εμεις τι καναμε ? βλεπαμε χιονη και δεν μαζευομασταν μεσα παγωναμε αλλα συνεχιζαμε ....

ναι μου λεει θυμαμε αλλα δεν θα βγουν να μην αρρωστησουν ...επιμενη η γυναικα , εχει πλεον ξεχασει πως ειναι να εισαι παιδι ...εχει πλεον ξεχασει πως ειναι να εισαι ελευθερος να κανεις αυτο που θελεις , ενα δικαιωμα που ακομα και τα παιδια μας την εχουν ...πλεον και ας ανοικε σε αυτην την γεννια ειναι στα πρεπει και στα μη !!!!!

Link to comment
Share on other sites

Πες τους να έρθουν μία βόλτα από Σουηδία (και λοιπές χώρες τριγύρω)... Τα παιδιά είναι μονίμως έξω στη βροχή και στο χιόνι παίζοντας! Οι μαμάδες βρέξει-χιονίσει πάνε βόλτα τα μωρά τους με το καρότσι κάθε μέρα!!!!

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Τι μου θύμησες τώρα..

Αν και εγώ στο τσακ τα πρόλαβα όλα αυτά, τελικά τα έζησα!

Ήμουνα τυχερός που μεγάλωσα σε μεγάλο χωριό.. και η εξέλιξη άργησε να έρθει. Θυμάμαι ότι από 2δημοτικού πήγαινα και γύρναγα μόνος μου στο σχολείο με το ποδήλατο..

Που μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς λίγο πιο πάνω απ το σπίτι μου και παίζαμε διάφορα παιχνίδια. Το καλύτερο.. κρυφτό γιατί μπορούσαμε να κρυβόμαστε όπου γουστάρουμε γύρο στο δρόμο, σε χωράφια σε αυλές σπιτιών και κανείς δεν μας ενοχλούσε!

Θυμάμαι επίσης που τα Σάββατα πηγαίναμε εκδρομές με τα ποδήλατα στα πιο πάνω χωριά.. μια φορά πήραμε ένα λάθος αγροτικό δρόμο (δεν έχουν ταμπέλες) βρεθήκαμε σε ένα χωριό 5 ώρες μακριά (με ποδήλατο). Είχε φτάσει μεσημέρι και πεινάγαμε πάρα πολύ και σε κάποια φάση βρήκαμε μια ταβέρνα.. λεφτά δεν είχαμε αλλά μόλις είπαμε "τίνος είμαστε" αμέσως μας έστρωσαν τραπέζι!!! τελικά γυρίσαμε κατά τις 12 το βράδυ στο σπίτι αφού στο γυρισμό ξανα χάσαμε το δρόμο.. μας κράψαν λίγο οι γονείς μας αλλά την επόμενη μέρα ξανά ήμασταν έξω για παιχνίδι.. τότε δεν υπήρχαν φόβοι.

 

Ακόμη περισσότερο ήμουν τυχερός γιατί είχα έναν θείο που ήταν Dj και έτσι πολλές φορές πήγαινα μαζί του στα μαγαζιά που έπαιζε που τότε λεγόντουσαν Disco. Αυτό που έβλεπα, και το έβλεπα αν και ήμουν μικρός, ήταν πως ο κόσμος που πήγαινε δεν πήγαινε σε φάση ανά παρέα, ανά κλίκα, αλλά παρέα μεν αλλά πολύ ανοιχτή.. πολλοί πήγαιναν και μόνοι τους και γνώριζαν εκεί κόσμο και πραγματικά έβλεπες πως γούσταραν την όλη φάση.. δεν βαριόντουσαν.

Σε αντίθεση με το σήμερα που βλέπεις θλιμμένα και βαριεστημένα πρόσωπα..

 

Όσοι είναι πιο παλιοί από μένα σίγουρα καταλαβαίνουν τι λέω..

Μακάρι να ξαναέρθουν αυτές οι εποχές,

μακάρι τα παιδιά να ξανά παίξουν ελεύθερα στους δρόμους

μακάρι ο κόσμος να μπορέσει να ξανα διασκεδάσει πραγματικά

Link to comment
Share on other sites

Αρχάγγελε πολυ ωραίο αυτο που αναφέρεις!!

 

μπηκα μετα από πολύ καιρό και εγώ...ξερεις τα τρεχαματά μου.... :P και ήταν απο τα πιο ωραία θέματα που διάβασα..

 

πολύ ωραιο και μου έφερε πολλες αναμνήσεις,αν και ειμαι στο όριο λόγω της μικρης πόλης που μεγάλωσα τα έζησα σε μεγάλο βαθμό όλα αυτα και

 

τα χάρηκα,σε αντίθεση με την σημερινη νεολαία που δεν γνωρίζουν τιποτα απο αυτα..

Link to comment
Share on other sites

... Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985

...

Θλιβερά αληθινό.

Αν και το χρονικό όριο είναι ίσως λίγο διαφορετικό για την Ελλάδα (είναι μετάφραση από ξένο κείμενο). Θα έλεγα 1955-1975 ήταν η χρυσή εποχή. Πριν το 1955 στην Ελλάδα ήταν έτσι, ήταν και αλλιώς (χειρότερα). Μετά το 1975... εκτός μεγάλων πόλεων ίσως κράτησε το πράγμα αρκετά για να το ζήσουν όσοι γεννήθηκαν μέχρι το 1985 αλλά βαριά-βαριά...

Link to comment
Share on other sites

Πόσο αληθινό είναι το κείμενο...! Και πόσο κρίμα είναι που είναι αληθινό! "Θλιβερό", όπως είπε και ο φίλος Ούτις...

Και πόσα ακόμα εμείς ζήσαμε και τα νεότερα παιδιά δεν έζησαν και δεν θα ζήσουν. Και πόσα ακόμα απίστευτα βλέπω καθημερινά και τρέμω και λυπάμαι για τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς να είναι παιδιά... Και αναρωτιέμαι τι κοινωνία θα δημιουργήσουν όταν γίνουν ενήλικες, διότι ο ενήλικας που δεν υπήρξε παιδί... είναι κομματάκι επικίνδυνος...

Link to comment
Share on other sites

Πόσο αληθινό είναι το κείμενο...! Και πόσο κρίμα είναι που είναι αληθινό! "Θλιβερό", όπως είπε και ο φίλος Ούτις...

Και πόσα ακόμα εμείς ζήσαμε και τα νεότερα παιδιά δεν έζησαν και δεν θα ζήσουν. Και πόσα ακόμα απίστευτα βλέπω καθημερινά και τρέμω και λυπάμαι για τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς να είναι παιδιά... Και αναρωτιέμαι τι κοινωνία θα δημιουργήσουν όταν γίνουν ενήλικες, διότι ο ενήλικας που δεν υπήρξε παιδί... είναι κομματάκι επικίνδυνος...

 

...κάτι που δυστυχώς -ίσως μαζί, κι άλλοι συμφορουμίτες/εκπαιδευτικοί όπως εγώ- διαπιστώνουμε στα εγχώρια σχολεία μας, μέρα με τη μέρα... :down: :pinch:

Link to comment
Share on other sites

...κάτι που δυστυχώς -ίσως μαζί, κι άλλοι συμφορουμίτες/εκπαιδευτικοί όπως εγώ- διαπιστώνουμε στα εγχώρια σχολεία μας, μέρα με τη μέρα... :down: :pinch:

 

και το οποίο δεν φαίνεται μόνο στα σχολεία (ακόμα χειρότερα)

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Θλιβερά αληθινό.

Αν και το χρονικό όριο είναι ίσως λίγο διαφορετικό για την Ελλάδα (είναι μετάφραση από ξένο κείμενο). Θα έλεγα 1955-1975 ήταν η χρυσή εποχή. Πριν το 1955 στην Ελλάδα ήταν έτσι, ήταν και αλλιώς (χειρότερα). Μετά το 1975... εκτός μεγάλων πόλεων ίσως κράτησε το πράγμα αρκετά για να το ζήσουν όσοι γεννήθηκαν μέχρι το 1985 αλλά βαριά-βαριά...

 

Στην επαρχία πάντως το όριο 55-85 πιστεύω ίσχυει... αν και τα παιδία μεταξύ 75 και 85 ήταν τα παιδία του ενδιάμεσου, τις προλάβαν τις αλάνες και την ελευθερία αλλά και τα είδανε και να χάνονται. :)

 

 

Υ.Γ. Γειά και καλώς σας βρήκα (μια και είναι το πρώτο μου πόστ)

Link to comment
Share on other sites

Στην επαρχία πάντως το όριο 55-85 πιστεύω ίσχυει... αν και τα παιδία μεταξύ 75 και 85 ήταν τα παιδία του ενδιάμεσου, τις προλάβαν τις αλάνες και την ελευθερία αλλά και τα είδανε και να χάνονται. :)

 

 

Υ.Γ. Γειά και καλώς σας βρήκα (μια και είναι το πρώτο μου πόστ)

 

Στην επαρχία είναι όντως διαφορετικά!

Καλές αναρτήσεις!!! :thumbsup:

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Καλημέρα! Εγώ έκανα και πατίνια... τότε. Και ήμουν κάθε καλοκαίρι με πληγές στους αγκόνες και στα γόνατα από τα πεσίματα :) Τώρα εξακολουθώ να κάνω ποδήλατο - χωρίς κράνος :) Με τα χιόνια έπεσα (ναι, με τα χιόνια έκανα ποδήλατο), έσκισα το γόνατο, αλλά ξανακαβάλησα το ποδήλατο για να πάω στο φαρμακείο. Την αιμοραγία την σταμάτησα μόνη μου :). Το μόνο μου παράπονο είναι ότι το σημάδι έμεινε... Φιλικά

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...