Νεφέλη Posted May 30, 2005 Report Share Posted May 30, 2005 Μου θύμισες μια πολύ καλή ιστορία του Stephen King. "To ταξίδι" (Θα πρέπει να το έχετε διαβάσει) Προσωπικά δεν το έχω διαβάσει. Για πες μας έτσι λίγα λόγια! Νεφέλη εάν κατάλαβα καλά έφυγες και ξαναγύρισες; Ναι, αλλά δεν είναι «big deal». Δεν πρόκειται για κάτι που επιδίωξα. Απλά πριν από πολλά χρόνια (12 για την ακρίβεια) έκανα μια εγχείρηση και από μ@%#κία του αναισθησιολόγου, με «χάσανε» για περίπου 4 λεπτά (flat-line) πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, αφού είχε τελειώσει η εγχείρηση και υποτίθεται ότι ήμουνα σε φάση να με «ξυπνήσουν». Ε,... αντί να με ξυπνήσουν, κόντεψαν να με κοιμίσουν για πάντα, οι :censored: ! Αλλά τελικά ευτυχώς (ή μήπως δυστυχώς; ) με επαναφέρανε... και μου χαρίσανε μια από τις πλέον συγκλονιστικές εμπειρίες ζωής (ή θανάτου, όπως θες πάρ' το ), που την θυμάμαι ακόμα τόσο ζωντανά, λες και συνέβη πριν λίγες ώρες! (τι μπορεί να κάνει ένα λαθάκι, ε; ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιχώρ Posted May 30, 2005 Report Share Posted May 30, 2005 Flatliners!!!! Και δηλαδή ενώ ήσουν στη νάρκωση κατάλαβες οτί πέρασες στη φάση;;;;;;; Όσο για τη νουβέλα Το ταξίδι λεγόταν. Η ιστορία εξελισσόταν στο έτος 2317 όπου η τηλεμεταφορά είχε γίνει μέσο για να ταξιδεύουν σε άλλους πλανήτες. Για να βγει όμως σώος ένας οργανισμός από ένα τέτοιο ταξίδι έπρεπε ο εγκέφαλος να είναι αδρανής. Έτσι έπρεπε να εισπνεύσουν ένα χημικό αέριο. Φυσικά οι εταιρίες που διοργάνωναν αυτά τα ταξίδια δεν είχαν αποκαλύψει τους λόγους. Ένας από τους επιβάτες, 8 χρόνων περίπου, ήταν λίγο περίεργος και ήθελε να δει τι θα γίνει αν δεν εισπνεύσει το αέριο. Έτσι υποκρίθηκε ότι εισέπνευσε και ότι έχασε τις αισθήσεις του. Ο εγκέφαλος του όμως ήταν ξύπνιος . Λειτουργούσε ίσως και παραπάνω από το κανονικό από την αγωνιά για το τι θα ακολουθήσει. Το ταξίδι δεν διαρκούσε πάνω από 0,000000000067 του δευτερόλεπτου. Όταν το ταξίδι τελείωσε και συνήλθαν οι υπόλοιποι επιβάτες αντίκρισαν ένα ανθρωποειδές με τεραστία κάτασπρη χαίτη ,κιτρινισμένα μάτια να χτυπιέται στο πάτωμα να ουρλιάζει. Τα σκεβρωμένα χέρια του με τα γαμψά νύχια υψώθηκαν στον αέρα και έσκαψαν αυτό που κάποτε ήταν ένα νεανικό πρόσωπο. «Εκεί είναι η αιωνιότητα» είπε «Κρατάει πολύ. Πολύ περισσότερο απ όσο φαντάζεστε» έσκουξε το ων. «Κράτησα την αναπνοή μου όταν μου έδωσαν το αέριο. Ήθελα να δω . Και είδα!! Ε ι δ α ! Κρατάει πιο πολύ απ ότι φαντάζεστε» Κρατάει πολύ. Κρατάει πολύ . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νεφέλη Posted May 31, 2005 Report Share Posted May 31, 2005 Flatliners!!!!Και δηλαδή ενώ ήσουν στη νάρκωση κατάλαβες οτί πέρασες στη φάση;;;;;;; Είχαν σταματήσει την παροχή αναισθητικού και με είχαν ψιλο-ξυπνήσει. Ήμουν σε μια κατάσταση μεταξύ νάρκωσης και ξυπνήματος (ξέρεις: εκείνη τη φάση που αισθάνεσαι -και φαίνεσαι- σα ζαλισμένο κοτόπουλο ). ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι συνέχιζαν να μου παρέχουν οξυγόνο, μιας και αυτό το χοντρό μαρτζαφλάρι που βάζουν στον οισοφάγο για να αναπνέεις, ήταν ακόμα μέσα. Έλα όμως που το μαρτζαφλάρι ήταν μεν στον οισοφάγο, αλλά ΔΕΝ έδινε οξυγόνο! Έλα όμως που ο :censored: ο αναισθησιολόγος, κόβοντας την παροχή αναισθητικού, έκοψε ΚΑΙ την παροχή οξυγόνου! Κι άντε μετά να αναπνεύσεις με το μαρτζαφλάρι παρέα! Αμ, ΔΕΝ αναπνέεις, όσο κι αν το θες! Πνιγόμουν και χτυπιόμουν (το αίσθημα επιβίωσης -υπ' όψη- υπερίσχυσε της νάρκωσης για τον νου, αλλά όχι για το σώμα) μπας και το καταλάβουν ότι ΠΝΙΓΟΜΑΙ ΡΕ :censored: , και είχα το άλλο το :censored: από πάνω να με ρωτά «τι συμβαίνει;; πες μου τι αισθάνεσαι;;» ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΩΡΗ :censored: ΜΕ ΤΟ ΜΑΡΤΖΑΦΛΑΡΙ ΣΤΟΝ ΟΙΣΟΦΑΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΑΡΚΩΣΗ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΦΥΓΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ;;; Μετά το άλλο το :censored: ο αναισθησιολόγος, δηλώνει σοβαρά «νομίζω ότι πνίγεται... αλλά γιατί να πνίγεται;; δεν έχει λόγο να πνίγεται...» χωρίς να κάνει ΚΑΤΙ για να με βοηθήσει. Αν μπορούσα να μιλήσω, θα του έλεγα: ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΤΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΗΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ;;; ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΡΕ!!! :headb: Ε, μετά τους έχασα... Μεσολάβησε η μεταθανάτια εμπειρία και το επόμενο που θυμάμαι από το χειρουργείο, ήταν τον αναισθησιολόγο να λέει «οκ, έχουμε σφυγμό» και ότι δεν είχα πια το μαρτζαφλάρι στον οισοφάγο, αλλά την κανονική μάσκα οξυγόνου. Και μετά το :censored: που πριν με ρώταγε «τι έχω», να μου λέει «μας τρόμαξες βρε!» και να χαμογελάει ανακουφισμένη... ΑΕΙ ΜΩΡΗ :censored: Αργότερα (την επόμενη μέρα) έμαθα από τον γιατρό μου (που δεν ήταν μέσα όταν συνέβησαν αυτά, μιας και είχε ολοκληρώσει την δική μου εγχείρηση και είχε μπει σε άλλο χειρουργείο), ότι με «έχασαν» για λίγο λιγότερο από 4 λεπτά (από μ@λ@κι@ του αναισθησιολόγου και από ανούσιες καθυστερήσεις των βοηθών) και με ρώτησε αν θέλω να κάνω μήνυση, θα με υποστηρίξει (είναι βλέπεις οικογενειακός φίλος). Συγνώμη για το ξέσπασμα... Αλλά κάθε φορά που θυμάμαι τα :censored: του χειρουργείου, εκνευρίζομαι. :headb: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιχώρ Posted May 31, 2005 Report Share Posted May 31, 2005 Καλά είναι απίστευτοι οι τύποι... Να σου πω όμως την αλήθεια καλή εμπειρία σου έδωσαν... Το να ξέρεις για αυτή τη φάση είναι κάτι που σου ανοίγει πολλές πύλες. Αλλά μήπως είναι όντως ορμόνες που εκρίνονται και πολύ αργότερα να ξεκινάς το ταξίδι; Υ.Σ: Το έργο το έχεις δει υποθέτω (Flatliners) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νεφέλη Posted May 31, 2005 Report Share Posted May 31, 2005 Να σου πω όμως την αλήθεια καλή εμπειρία σου έδωσαν... Το να ξέρεις για αυτή τη φάση είναι κάτι που σου ανοίγει πολλές πύλες.Αλλά μήπως είναι όντως ορμόνες που εκρίνονται και πολύ αργότερα να ξεκινάς το ταξίδι; Όπως προείπα, ίσως πράγματι να είναι οι ορμόνες. Δεν το αποκλείω. Όπως δεν αποκλείω ότι το πραγματικό ταξίδι αρχίζει μετά, κάτι που δεν πρόλαβα να βιώσω (αλλιώς πολύ αμφιβάλλω για το εάν θα επέστρεφα ). Όμως, το να βιώσεις την αγωνία του πνιγμού (που ειλικρινά πια πιστεύω ότι πράγματι είναι ο χειρότερος θάνατος) και αμέσως μετά αυτό το απερίγραπτα υπέροχο συναίσθημα (που ίσως να είναι οι ορμόνες), αν μη τι άλλο σε προετοιμάζει θετικά για την ώρα που πλέον θα φύγεις χωρίς επιστροφή. Ξεπερνάς όχι μόνο αυτόν καθ? αυτόν τον θάνατο, αλλά και τον φόβο του τρόπου του θανάτου. Διότι σίγουρα όλοι μας ευχόμαστε να έχουμε ένα γαλήνιο τέλος και κανείς δεν ευελπιστεί σε τέλος μέσα σε πόνο και αγωνία. Αλλά τουλάχιστον τώρα ξέρω ότι μετά, φεύγει κάθε τι αρνητικό, επίπονο και τρομαχτικό. Είναι κάτι που μπορεί να δώσει θάρρος απέναντι σε πολλές καταστάσεις. Υ.Σ: Το έργο το έχεις δει υποθέτω (Flatliners) Ναι, αλλά πάει πολύς καιρός και δεν το θυμάμαι πολύ καλά Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.