Jump to content

Ο Αδάμ και η Εύα σε νέες περιπέτειες...


Recommended Posts

  • Replies 87
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

<<...Μια ιουδαϊκή πηγή υποστηρίζει ότι η Εύα αντιπροσωπεύει ένα υψηλότερο στάδιο εξέλιξης από ότι ο Αδάμ, επειδή πλάστηκε από ανθρώπινη ύλη και όχι από χώμα. Επομένως, είναι το κορύφωμα της δημιουργίας...>>

Από το βιβλίο «ΒΙΒΛΟΣ - Ο Πλήρης Οδηγός», του Τζον Μποουκερ, εκδ. Dorling Kindersley (για την Ελλάδα: Οργανισμός Λαμπράκη).

 

...Σχόλια;

 

Αξιότιμοι κύριοι του φόρουμ,

προτού βιαστείτε να χλευάσετε το απόσπασμα, οφείλω να σας αναφέρω ότι προέρχεται από ένα απόλυτα σοβαρό βιβλίο, για την έκδοση του οποίου συμβούλεψαν έξι Αιδεσιμότατοι και Καθηγητές Πανεπιστημίων και συνεργάστηκαν άλλοι περίπου σαράντα τέσσερις.

 

:)

Βιολογικά - εξελικτικά η γυναίκες είναι "σχεδιαστικά" το "ανώτερο" και πληρέστερο πλάσμα. Δηλαδή όντως δείχνουν να είναι βελτιωμένο μοντάλο.

Link to comment
Share on other sites

σύμφωνα με σύγχρονους θεολόγους, ο χαρακτήρας του νερού στην βάπτιση δεν είναι καθαρτικός (απο το πραπατορικό αμάρτημα) αλλά φονικός. Σκοτώνει τον παλίο άνθρωπο, ο οποίος αναγεννάται στα πλαίσια μιας ομαδας. Είναι τελετή μύησης και όχι κάθαρσης.

Σωστά τα λες, αλλά όσον αφορά το Χρίσμα. Στις βαπτίσεις των Ορθόδοξων, το μωρό και «ξεπλένεται» της αμαρτίας και παίρνει το Χρίσμα. Παλαιότερα (προ νηπιοβάπτισης), ως μωρά βαπτίζονταν και ως προέφηβοι (στα 12) έπαιρναν το Χρίσμα. Όπως δηλαδή κάνουν μέχρι σήμερα οι Καθολικοί.

 

 

Όταν θες να ερμηνεύσεις ένα κείμενο που γράφτηκε πριν 3 χιλλιαδες χρόνια δεν μπορείς να το κάνεις με σημερινές απόψεις. Μου φαίνεται αδιανοήτο μέσα σε μια αμειγώς ανδροκρατούμενη κοινωνία, να υπάρχουν τέτοιες φεμινιστικές ιδέες απο ΆΝΤΡΕΣ.

Πράγματι τα κείμενα πρέπει να κρίνονται σύμφωνα με τις εποχές που γράφτηκαν. Δεν έχω καμία αντίρρηση. Σκέψου όμως:

Α) ότι σε όλες τις εποχές υπήρχαν άνδρες υπέρ του «φεμινισμού», παρόλο που ήταν ολιγάριθμοί, και

Β) ότι υπήρχαν κοινωνίες με αυστηρότατη πατριαρχεία, αλλά όταν έμπαινε το θρησκευτικό θέμα, τα πράγματα αλλάζανε. Λαμπρό παράδειγμα η κλασσική Αθήνα, που είχε τις γυναίκες όπως σήμερα τις έχουν στον Μουσουλμανισμό, αλλά η μέγιστη θεότητα προστάτιδα της πόλης-κράτος ήταν γένους θηλυκού: η Θεά Αθηνά. Και νομίζω ότι περιττεύει το ν’ αρχίσω να αραδιάζω «φεμινιστικούς» ελληνικούς μύθους.

Άλλο η καθημερινότητα και άλλο η θρησκεία, αγαπητέ μου.

 

 

Και αν ένας μεγάλο μέρος των Εβραίων πίστευε στην ανωτερότητα της γυναίκας (τό μόνο που θα δικαιολογούσε την ύπαρξη τέτοιων στοιχείων στα ιερά κειμενα), τότε γιατί ο θεός ήταν άντρας (και δεν εμφανίζεται πουθενά Θεά μεσα στα ιερά κειμενα),

Θεά δεν εμφανίζεται στα «κοινώς αποδεκτά» κείμενα. Τουλάχιστον όχι άμεσα και φανερά. Εάν διαβάσεις τα απόκρυφα (εβραϊκά και χριστιανικά), θα βρεις πολύ έντονη την θηλυκή παρουσία, ενίοτε και ως Θεά. Ψάχνω να σου βρω συγκεκριμένη πηγή στα πρωτότυπα κείμενα για την Θεά που γέννησε τον Θεό της Βίβλου... Πάει καιρός που είχα κάνει αυτή την έρευνα και δεν τα θυμάμαι πια τόσο καλά. Πάντως, σίγουρα θα βρεις σχετική έρευνα, μελέτη και σχολιασμό, στο βιβλίο: «Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ Η ΧΑΜΕΝΗ ΘΕΑ - Οι μυστικές διδασκαλίες των πρώτων χριστιανών», των Timothy Freke & Peter Gandy (εκδ. Ενάλιος). Το συστήνω ανεπιφύλακτα!

 

οι πατριάρχες (μωησής, αβρααμ,ιακωβ) και οι μεγάλοι προφήτες (ησαΐας, ηλίας, ιερεμίας, ιεζεκιήλ, δανιήλ) ήταν άντρες, γιατί δεν υπήρχαν καθόλου βασίλισσες (οπως σε άλλα βασίλεια τηα αρχαιοτήτας)??

Υπήρχε η βασίλισσα του Σαββά, η βασίλισσα Εσθήρ (υπάρχει και βιβλίο στην Βίβλο με το όνομα «Εσθήρ»), η βασίλισσα Γοθαλία, η Ρούθ, η Ιουδίθ, η προφήτισσα Όλδα, η προφήτισσα Χάννα, η προφήτισσα Αβιγαία, η προφήτισσα Δεββόρα, η προφήτισσα Μυριάμ, οι Μητέρες Ραχήλ και Ρεββέκα... Κάποιες απ' αυτές, οι Εβραίοι τις μνημονεύουν στις δεήσεις τους κάθε Σάββατο.

 

 

Τώρα αν μιλάμε για σήμερα..... ανωτερότητα σε ποιο θέμα??

Αυτό είναι ένα θέμα που κι εγώ θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε. Το ζήτησα ήδη, άλλωστε.

 

 

Ξέρεις πόσα σενάρια έχω βγάλει για τον μύθο των πρωτόπλαστων.... όλα υποθέσεις και ότι θες ισχύυει.

«...το Σύμπαν δεν είναι υποχρεωμένο να διατηρεί μονάχα ένα πρόσωπο»...

Link to comment
Share on other sites

 

Υπήρχε η βασίλισσα του Σαββά, η βασίλισσα Εσθήρ (υπάρχει και βιβλίο στην Βίβλο με το όνομα «Εσθήρ»), η βασίλισσα Γοθαλία, η Ρούθ, η Ιουδίθ, η προφήτισσα Όλδα, η προφήτισσα Χάννα, η προφήτισσα Αβιγαία, η προφήτισσα Δεββόρα, η προφήτισσα Μυριάμ, οι Μητέρες Ραχήλ και Ρεββέκα... Κάποιες απ' αυτές, οι Εβραίοι τις μνημονεύουν στις δεήσεις τους κάθε Σάββατο.

 

 

οκ έχεις δίκιο... με επιασες αδιαβαστο... :poster_oops:

 

απλα μου φαινονται πολυ σύγχρονες αποψεις... :wallbash::wallbash:

 

το βιβλίο θα το αγοράσω.... και θα σου πω εντυπώσεις όταν το τελιώσω... ;)

Link to comment
Share on other sites

....Θεά δεν εμφανίζεται στα «κοινώς αποδεκτά» κείμενα. Τουλάχιστον όχι άμεσα και φανερά. Εάν διαβάσεις τα απόκρυφα (εβραϊκά και χριστιανικά), θα βρεις πολύ έντονη την θηλυκή παρουσία, ενίοτε και ως Θεά. Ψάχνω να σου βρω συγκεκριμένη πηγή στα πρωτότυπα κείμενα για την Θεά που γέννησε τον Θεό της Βίβλου... Πάει καιρός που είχα κάνει αυτή την έρευνα και δεν τα θυμάμαι πια τόσο καλά. Πάντως, σίγουρα θα βρεις σχετική έρευνα, μελέτη και σχολιασμό, στο βιβλίο: «Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ Η ΧΑΜΕΝΗ ΘΕΑ - Οι μυστικές διδασκαλίες των πρώτων χριστιανών», των Timothy Freke & Peter Gandy (εκδ. Ενάλιος). Το συστήνω ανεπιφύλακτα!...

Άντε να μη σου πω τη γνώμη μου :yucky: για ορισμένα... ο Θεός τη Βίβλου δεν αναφέρεται ως άρεν ή θήλυ. Αν οι άνθρωποι είναι "κατ'εικόνα και κατ'ομοίωση" τότε και τα δύο στοιχεία είναι πλευρές της Θεότητας. Μερικοί λένε ότι ο Θεός δεν έχει φύλο. Προτιμώ την προσέγγιση ότι ενσωματώνει και τα δύο και πολλά άλλα ακόμα που δεν φανταζόμαστε...
Link to comment
Share on other sites

Βασικά, ο Θεός, σύμφωνα με την καμπάλα και το Ταλμούδ, έχει και θηλυκή φύση: την Shekhinah

 

http://en.wikipedia.org/wiki/Shekhinah

 

Μάλιστα, οι μύστες της καμπάλα ταυτίζουν την πτωση των πρωτόπλαστων με την ταυτόχρονη πτώση της Sekhinah, και τη δημιουργία του υλικού κόσμου (της sephira "Malkuth" και της Qlipha "Lilith"). Οι δε μελετητές του σκοτεινού μονοπατιού των Κλιφώθ την ταυτίζουν με την ίδια τη Lilith και την ελληνική Σοφία (Sophia), και παρομοιάζουν την επάνοδό της στη θεϊκή φύση με την εξερεύνηση των τούνελ του Set και την επάνοδο προς το Σύμπαν Β, δηλαδή τη θέωση

Link to comment
Share on other sites

Άντε να μη σου πω τη γνώμη μου :yucky: για ορισμένα...

Χαχαχα... σουτ! :lol:

 

ο Θεός τη Βίβλου δεν αναφέρεται ως άρεν ή θήλυ. Αν οι άνθρωποι είναι "κατ'εικόνα και κατ'ομοίωση" τότε και τα δύο στοιχεία είναι πλευρές της Θεότητας.

Πολύ σωστά!

Άρα το επόμενο ερώτημα είναι γιατί παρέμεινε ως "Ο" και όχι "ΤΟ" που είναι πιο σωστό (αν και μάλλον ξέρουμε την απάντηση σ' αυτό).

 

 

Οι δε μελετητές του σκοτεινού μονοπατιού των Κλιφώθ την ταυτίζουν με την ίδια τη Lilith και την ελληνική Σοφία (Sophia), και παρομοιάζουν την επάνοδό της στη θεϊκή φύση με την εξερεύνηση των τούνελ του Set και την επάνοδο προς το Σύμπαν Β, δηλαδή τη θέωση

Μια παρόμοια άποψη παρουσιάζει και το βιβλίο που πρότεινα στον Fever, μόνο που η έκπτωτη Σοφία είναι -κατά κάποιο τρόπο- η κατώτερη μορφή της Θεάς, την οποίο ο Ιησούς, που είναι η κατώτερη μορφή του Θεού, θα επαναφέρει στην ανώτερη έκφρασή της. Η ενσαρκωμένη Θεά είναι κατώτερη του ενσαρκωμένου Θεού, αλλά η Θεά είναι ανώτερη του Θεού και Μητέρα Του... Ακούγεται μπερδεμένο, αλλά διαβάζοντας την ανάλυση, απλοποιείται :)

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Είναι πάντως μια πολυ ενδιαφέρουσα άποψη που ανατρέπει αυτά που γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Αν και σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία κανείς δε θα τολμούσε να υποστηρίξει οτι ο Αδάμ θα μπορούσε να είναι κατώτερος της Εύας.

Εδώ βρε παιδιά οι γυναικες ήταν σε θέση αντικειμένου.

Πάντως εγώ είμαι υπέρ της ισότητας

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

δεν ξέρω αν έχει ειπωθεί αυτό στο θέμα αυτό και έτσι θα το αναφέρω:

 

Ο Αδάμ και η Εύα είναι ο άνθρωπος στην αρσενική και θηλυκή του μορφή.

Το φίδι στο δένδρο του καλού και κακού είναι φύλακας και όχι ο πειρασμός ή το κακό που πολλοί λένε.

Αν δείτε και άλλες αρχαίες μυθολογίες θα δείτε αυτήν την κλασική σκηνή του φιδιού ως φύλακα σε πνευματικούς θησαυρούς.

 

Το δένδρο του καλού και του κακού είναι λοιπόν ένας πνευματικός θησαυρός. Ο οποίος μας λέει η ιστορία περί τίνος πρόκειται.

Το φίδι-φύλακας το αναφέρει. "Αν φάτε από τον καρπό αυτό θα γίνετε Θεοί".

 

(Γέν. 3:4 [LXX])

και ειπεν ο οφις τη γυναικι ου θανατω αποθανεισθε

 

(Γέν. 3:5 [LXX])

ηδει γαρ ο θεος οτι εν η αν ημερα φαγητε απ αυτου διανοιχθησονται υμων οι οφθαλμοι και εσεσθε ως θεοι γινωσκοντες καλον και πονηρον

 

Οπότε ο καρπός του καλού και κακού μετατρέπει ένα ον σε Θεό.

 

Ωστόσο δεν είναι για το ανθρώπινο ον. Διότι ο Θεός αναφέρει ότι "Αν φάτε από τον καρπό αυτό θα πεθάνετε".

(Γέν. 2:16 [LXX])

και ενετειλατο κυριος ο θεος τω αδαμ λεγων απο παντος ξυλου του εν τω παραδεισω βρωσει φαγη

(Γέν. 2:17 [LXX])

απο δε του ξυλου του γινωσκειν καλον και πονηρον ου φαγεσθε απ αυτου η δ αν ημερα φαγητε απ αυτου θανατω αποθανεισθε

 

Εδώ τίθεται ένα ερώτημα!

Ο Θεός είπε ψέματα στον Αδάμ και Εύα για να τους προφυλάξει μέσω του φόβου;

Ή το φίδι είπε ψέματα, ότι δεν θα πεθάνουν;

 

Αν δεν είπε ψέματα ο Θεός η βρώση του καρπού του καλού και κακού ναι μεν μεταμορφώνει τα όντα σε Θεούς αλλά με κίνδυνο να πεθάνουν.

 

Και αφού φάγανε το καρπό ο Αδάμ και Εύα ο Θεός είπε

 

(Γέν. 3:22 [LXX])

και ειπεν ο θεος ιδου αδαμ γεγονεν ως εις εξ ημων του γινωσκειν καλον και πονηρον και νυν μηποτε εκτεινη την χειρα και λαβη του ξυλου της ζωης και φαγη και ζησεται εις τον αιωνα

 

(Γέν. 3:23 [LXX])

και εξαπεστειλεν αυτον κυριος ο θεος εκ του παραδεισου της τρυφης εργαζεσθαι την γην εξ ης ελημφθη

 

(Γέν. 3:24 [LXX])

και εξεβαλεν τον αδαμ και κατωκισεν αυτον απεναντι του παραδεισου της τρυφης και εταξεν τα χερουβιμ και την φλογινην ρομφαιαν την στρεφομενην φυλασσειν την οδον του ξυλου της ζωης

 

Από αυτό το απόσπασμα βλέπουμε ότι το φίδι-φύλακας μίλησε σωστά. Τρώγοντας το καρπό της γνώσης ο άνθρωπος θα γνώριζε το καλό και το κακό και θα γινόταν Θεός. Έτσι ο Θεός λέει "δείτε τώρα έγινε ένας από μας"

 

 

Ωστόσο ο άνθρωπος δεν είχε προλάβει να γίνει αθάνατος. Την αθανασία την έδινε ένα άλλο δένδρο. Το δένδρο της ζωής.

Έτσι ο Θεός εξορίζει τον άνθρωπο πλέον θνητό-θεό από την ευδαιμονία, την παραδείσια κατάσταση και του ορίζει δεινά.

Επίσης θέτει φύλακες τα Χερουβίμ να μην γίνει ο άνθρωπος αθάνατος.

 

Αξίζει εδώ να σημειωθούν οι διαφορές με την αρχαία Ελληνική παράδοση.

Εκεί ο άνθρωπος είναι θνητός, με αθάνατη ψυχή, αλλά ρυπαρός και πρέπει να καθαρθεί.

Ο άνθρωπος έχει άγνοια και όχι γνώση. Την γνώση την αναζητά. Το κακό προέρχεται από την άγνοια.

Έτσι η ζωή με τα δεινά της γης είναι μια κάθαρση εν βίω.

Μετά την κάθαρση ο άνθρωπος θεώνεται και ομοιάζει τον Θεό.

 

Στους Εβραίους ο άνθρωπος είναι θνητός-θεός-γνώστης αλλά όχι με αθάνατη ψυχή.

Ο άνθρωπος δεν έχει άγνοια αλλά γνώση.

Και τα δεινά είναι για τιμωρία και όχι για κάθαρση.

 

Είναι δλδ κάπως αντίθετα τα πράματα!

 

(Γέν. 3:15 [LXX])

και εχθραν θησω ανα μεσον σου και ανα μεσον της γυναικος και ανα μεσον του σπερματος σου και ανα μεσον του σπερματος αυτης αυτος σου τηρησει κεφαλην και συ τηρησεις αυτου πτερναν

 

Αυτή η έχθρα των σπερμάτων της γυναίκας και του φιδιού είναι αξιοσημείωτη!

 

Τι να εννοεί; Τα σπέρματα μεταφράζονται ως οι απόγονοι.

Δλδ εδώ μας λέει ότι οι άνθρωποι θα εχθρεύονται τα φίδια. Ναι αλλά τι σημαίνει τα "φίδια"; Εδώ πρόκειται για μια αλληγορία του φιδιού πέρα του φύλακα.

 

Ίσως αναφέρεται σε ένα ον όπου οι άνθρωποι θα εχθρεύονται.

 

Ο εχθρός όμως του ανθρώπου σε πνευματική διάσταση είναι ο Σατάν= ο εχθρός.

 

Άρα μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι από δω και πέρα θα εχθρεύονται το φίδι, τον φύλακα της γνώσης του καλού και κακού και αυτός θα αποτελεί έναν Σατάν=εχθρό για αυτούς.

 

Από την άλλη σε άλλο πόστ είχα αναλύσει ότι η συνολική εχθρότητα μεταξύ των θρησκειών δημιουργεί την σκεπτομορφή του εχθρού του Θεού, του Αντίθεου.

 

Εδώ προσωπικά πιστεύω ότι δεν θα πρέπει να γίνει ταύτιση του Αντίθεου με το φίδι φύλακα του μύθου των Πρωτόπλαστων.

Το φίδι δεν είναι ένας Αντίθεος αλλά φύλακας.

 

Η έχθρα που ίσως τέθηκε ανάμεσα στον άνθρωπο και τον φύλακα ήταν για να μην μπορέσει ο άνθρωπος να ξαναπλησιάσει το δένδρο της γνώσης του καλού και κακού.

Η έχθρα θα απέτρεπε αυτόν που θα πλησίαζε διότι ο φύλακας θα ήταν μαχητής και εχθρικός απέναντι του.

 

Έτσι τελικώς ο μύθος των Αδάμ και Εύας μας λέει, κατά τους Εβραίους, ότι ο άνθρωπος είναι πλέον γνώστης του καλού και κακού, είναι Θεός.

Είναι όμως θνητός και όχι αθάνατος.

Το δένδρο της αθανασίας-ζωής το φυλάνε τα Χερουβίμ

και ο φύλακας του δένδρου της γνώσης του καλού και κακού είναι πλέον εχθρός με τον άνθρωπο και έτσι δεν μπορεί να ξαναέχει αυτήν την γνώση.

Και ο άνθρωπος τιμωρείται με δεινά στην Γη για αυτήν την πράξη του.

 

Αυτά όπως τα σκέφτηκα προσωπικά....

Edited by dimulator
Link to comment
Share on other sites

ο θάνατος ωστόσο είναι σχετικός... θάνατος δεν είναι το τέλος/την αλλαγή της παρούσας συνηδησιακής μας κατάστασης, χωρίς όμως το τελος της ύπαρξης μας; Ο θεός είναι πιθανό να αναφερόταν στο οτι μετα τον καρπό η γνώση θα επέφερε αλλαγή σε νοητικό και συνειδησιακό επίπεδο... ανάλογο του θανάτου, ενώ το φίδι να αναφερόταν στο οτι η "ουσία" των πρωτόπλαστων θ συνέχιζε να υπάρχει....

 

 

ενδίαφέρον παρουσιάζει αυτό καθώς επίσης και τα σχόλια περι ψυχοτροπικής ουσίας του καρπού.

Link to comment
Share on other sites

στον μύθο των πρωτόπλαστων δεν αναφέρει τι φρούτο ήταν, δλδ αν ήταν μήλο. Η περιγραφή ότι ήταν μήλο ήρθε από έναν πίνακα της αναγέννησης όπου το έδειχνε σαν μήλο. Από τότε όλοι νομίζουν ότι ο καρπός του καλού και κακού ήταν μήλο!

 

Από την άλλη τα μήλα των εσπερίδων είναι τα πορτοκάλια!

 

.... κάποιες μικρές λεπτομέρειες!

Link to comment
Share on other sites

Το φίδι στο δένδρο του καλού και κακού είναι φύλακας και όχι ο πειρασμός ή το κακό που πολλοί λένε.

Αν δείτε και άλλες αρχαίες μυθολογίες θα δείτε αυτήν την κλασική σκηνή του φιδιού ως φύλακα σε πνευματικούς θησαυρούς.

Το δένδρο του καλού και του κακού είναι λοιπόν ένας πνευματικός θησαυρός. Ο οποίος μας λέει η ιστορία περί τίνος πρόκειται.

Συμφωνώ στο ότι το δέντρο του καλού και του κακού είναι πνευματικός θησαυρός. Συμφωνώ και στο ότι παραδοσιακά τα φίδια είναι φύλακες πνευματικών θησαυρών, αλλά στην Γένεση δεν υπονοείται καν ότι το φίδι ήταν ο φύλακας του δέντρου. Η μόνη αναφορά είναι ότι: «Ο δε όφις ήτο το φρονιμώτερον πάντων των ζώων του αγρού, τα οποία έκαμε Κύριος ο Θεός» (Γεν. 1:3)

 

Το φίδι-φύλακας το αναφέρει. "Αν φάτε από τον καρπό αυτό θα γίνετε Θεοί".

Οπότε ο καρπός του καλού και κακού μετατρέπει ένα ον σε Θεό.

Όχι ακριβώς. Το φίδι είπε ότι: «και εσεσθε ως θεοι γινωσκοντες καλον και πονηρον». Οπότε ο καρπός δεν μετατρέπει ένα ον σε Θεό, αλλά του χαρίζει την γνώση του Θεού, την γνώση του καλού και του κακού, που τον κάνει να μοιάζει με τον Θεό, αλλά δεν είναι Θεός. Προσοχή στις λεπτομέρειες, διότι μερικές φορές, η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά.

 

Ωστόσο δεν είναι για το ανθρώπινο ον. Διότι ο Θεός αναφέρει ότι "Αν φάτε από τον καρπό αυτό θα πεθάνετε".

Και πράγματι πεθάνανε, κατά μια έννοια, αφού ο Θεός τους έριξε κατάρες και τους έντυσε με... πέτσινα ρούχα (Γεν. 3:21). Γι’ άλλη μια φορά πρέπει να προσέξουμε αυτή τη λεπτομέρεια, διότι έχει πολύ μεγάλη σημασία.

 

Από αυτό το απόσπασμα βλέπουμε ότι το φίδι-φύλακας μίλησε σωστά. Τρώγοντας το καρπό της γνώσης ο άνθρωπος θα γνώριζε το καλό και το κακό και θα γινόταν Θεός. Έτσι ο Θεός λέει "δείτε τώρα έγινε ένας από μας"

Έγινε «ένας από εμάς» όσον αφορά το ότι γνώριζε το καλό και το κακό. Για να γίνει πραγματικός Θεός και όχι σαν Θεός, έπρεπε να φάει και από το δέντρο της ζωής. Αυτό φοβήθηκε ο Θεός μήπως συμβεί και γι’ αυτό τους εξόρισε.

Περάν αυτού του αινιγματικού «εμάς» που αναφέρει ο Θεός (δηλαδή, δέχεται ότι υπάρχουν πολλοί Θεοί ή είναι πολυσχιδής προσωπικότητα;...), εμφανίζεται πολύ εγωμανής και κτητικός. Δεν θέλει με τίποτα ο άνθρωπος να φτάσει στο δέντρο της ζωής και γι’ αυτό επιστρατεύει τόσους τρόπους για να κρατήσει τον Αδάμ και την Εύα μακριά από αυτό το δέντρο.

 

...Όμως, η Αποκάλυψη κάνει δύο πολύ ενδιαφέρουσες σχετικές αναφορές:

«Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού.» (Αποκ. 2:7)

«Και μοι έδειξε καθαρόν ποταμόν ύδατος της ζωής λαμπρόν ως κρύσταλλον, εξερχόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του Αρνίου. Εν τω μέσω της πλατείας αυτής και του ποταμού εντεύθεν και εντεύθεν ήτο το δένδρον της ζωής, φέρον καρπούς δώδεκα, καθ' έκαστον μήνα κάμνον τον καρπόν αυτού, και τα φύλλα του δένδρου είναι εις θεραπείαν των εθνών.» (Αποκ. 22:1-2)

 

Χμμμ...

Link to comment
Share on other sites

Ο μύθος των Εβραίων δεν λέει για φύλακα αλλά επειδή συνήθως οι μύθοι Σουμερίων, Βαβυλωνίων και Εβραίων είναι κοινοί και επειδή όμοιες σκηνές μύθων υπάρχουν εκείνη την εποχή σε όλους τους πολιτισμούς το φίδι σε κολώνες, δενδρα κτλ αποτελούσε τον φύλακα πνευματικών θησαυρών.

 

Δες ας πούμε μια Σουμεριακή πλάκα του μύθου των Εβραίων του Αδάμ-Εύας αλλά στην Σουμερία

 

SUMERIAN-ADAM-EVE.JPG

Στην Σουμερία έχω την εντύπωση ότι μια περιγραφή του φιδιού είναι αυτή και του φύλακα, όπως αντίστοιχες εικόνες έχουμε και στην αρχαία Ελλάδα φιδιών φυλάκων όπως αυτών του Λάδωνα, της Αργοναυτικής εκστρατείας, του Κάδμου κτλ

Είναι κοινή μυθολογική εικόνα.

Στους Δελφούς υπάρχει εξακέφαλος όφις ως φύλακας κτλ

 

Άλλωστε δράκων σημαίνει ετυμολογικά αυτός που βλέπει μέχρι τέλους δλδ ότι είναι οξυδερκής και δεν του ξεφεύγει τίποτα. Για αυτό τα φίδια στους μύθους τα βάζανε για φύλακες.

 

Αν και δεν το λέει το Εβραϊκό κείμενο, πέρα του ότι ήταν το πιο φρόνιμο, δλδ πιο ήρεμο, γαλήνιο άρα και ικανό να παρατηρεί και να είναι σοφό, νομίζω ότι και εδώ έχει την έννοια του φύλακα.

 

Ναι και γω αυτό ενοούσα ότι τρώγοντας τον καρπό του καλού-κακού έχουν την γνώση όχι ότι είναι Θεοί όπως ο Θεός, για αυτό λέω γίναν θεός-γνώστης.

Ενώ ο θεός πέραν του γνώστης έχει και άλλα χαρακτηριστικά όπως αθανασία και ευδαιμονία, αν σαν Έλληνες έχουμε αυτήν την εντύπωση για τον θεό αυτό δεν συμβαίνει για τον Αδάμ και Εύα. Απλά είχαν την γνώση του καλού και κακού.

 

Σε άλλα φόρουμ είχα ρωτήσει γιατί ο Θεός δεν τους επέτρεψε να φάνε και από το άλλο δένδρο της ζωής και μου είχαν πει ότι το δένδρο της ζωής χαρίζει την αθανασία και ο Θεός δεν ήθελε να γίνει το κακό αθάνατο αφού ενυπήρχε μέσα στον άνθρωπο. Ο Θεός ήθελε να κάνει αθάνατο ένα ον που δεν θα έχει κακό. Ο άνθρωπος όμως έχει μίξη του καλού και του κακού, τρώγοντας τον καρπό και η λογική του έτσι είναι σε σύγχηση.

 

Και ο Θεός δεν ήθελε ένα τέτοιο ον να γίνει αθάνατο, για αυτό τους εξόρισε.

 

Και μιας μας αρέσουν οι λεπτομέρειες δεν συμφωνώ με αυτό που λες ότι κατά κάποιο τρόπο πεθάνανε. Δεν πεθάνανε απκτήσανε δεινά ύστερα από τις κατάρες του Θεού. Άλλο πεθαίνω και άλλο έχω κατάρα και δεινά. Άλλωστε εσύ μου είχες πει ότι οι Εβραίοι το χώμα το λένε χώμα και όχι κάτι άλλο σε άλλη συζήτηση.

 

Αν το πάρουμε αυτό σαν δεδομένο, απλά καταραστήκαν από τον Θεό και αποκτήσαν δεινά, δεν πεθάναν. Άρα ο Θεός ήθελε να τους φοβήσει.

 

Αν όμως δεν το πάρουμε κυριολεκτικά διότι είναι μύθος όλη αυτή η ιστορία, προσωπική άποψη, τότε μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ο Αδάμ και Εύα ήταν αθάνατοι αρχικά. Και τρώγοντας τον καρπό του καλού-κακού το κακό τους έβλαψε και όντως αρχίσανε να πεθαίνουν! Σε αυτήν την υπόθεση όμως σκοντάφτουμε στο ότι μας έχει πει ο μύθος ότι δεν πρόλαβαν να φάνε από τον καρπό της ζωής, και άρα δεν ήταν αθάνατοι! Άρα τελικό συμπέρασμα ο Θεός δεν τους έπλασε αθάνατους άρα ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα πεθαίνανε. Επομένως ο Θεός και με αυτήν την υπόθεση πάλι καταλήγω ότι ήθελε να τους φοβήσει και τίποτε άλλο.

Edited by dimulator
Link to comment
Share on other sites

Παρακάτω αντιγράφω από το σάητ

http://www.crystalinks.com/adameve.html

 

Sumerian myth the goddess Ninhursag created a beautiful garden full of lush vegetation and fruit trees, called Edinu (Εδέμ!), in Dilman, the Sumerian earthly Paradise, a place which the Sumerians believed to exist to the east of their own land, beyond the sea. Ninhursag charged Enki, her lover, with controlling the wild animals and tending the garden, but Enki became curious about the garden and his assistant, Adapa (Αδάμ), selected seven plants and offered them to Enki, who ate them. (In other versions of the story he seduced in turn seven generations of the offspring of his divine marriage with Ninhursag).

 

This enranged Ninhursag, and she caused Enki to fall ill. Enki felt pain in his rib, which is a pun in Sumerian, as the word "ti" means both "rib" and "life. The other gods persuaded Ninhursag to relent. Ninhursag then created a new goddess named Ninti, (a name made up of "Nin", or "lady", plus "ti", and which can be translated as both Lady of Living and Lady of the Rib), to cure Enki. Ninhursag is known as mother of all living creatures, and thus holds the same position as Eve. The story has a clear parallel with Eve's creation from Adam's rib, but given that the pun with rib is present only in Sumerian, linguistic criticism places the Sumerian account as the more ancient.

 

By the Babylonian era, Enki's place was taken by Adapa Uan (the Oannes of Berossus), a human created by Enki as advisor to the first king of Enki's city of Eridu. A 14th century BC tablet refers to Adapa as the seed of humankind. One myth recounts that Adapa broke the wings of the wind in anger at being disturbed while fishing, and was called to the heavens to answer for doing so. He was warned by Enki to apologise for his actions, but not to touch the food, in case it had been poisoned in revenge. The gods, impressed by his penitence, set the food and drink of immortality before him, but Adapa heeded Enki's warning and refused the food, thus missing out on immortality. The god who offered the food and drink of immortality was the wily serpent-god Ningishzida. In the Biblical account the serpent offers knowledge, but he also says to Eve that she shall not die.

 

As the food and drink of the gods originated on earth, somewhere on earth must lie the source of the food and drink of immortality, a Tree of Life. In the biblical account the food is consumed, not rejected, and the couple are punished by being expelled from the garden. Thus any derivation of the biblical account from Sumerian and Babylonian mythology involves the confusion of the tales of Adapa and Enki. Such a conflation may have been influenced by a story preserved in the prologue of Gilgamesh, Enkidu and the Underworld. In this tale, the goddess Inanna, who gains knowledge of sex by descending to earth and eating from various plants and fruits, transplants the huluppu tree from the Euphrates to her own garden, but a wicked serpent made its nest amongst the roots of the tree. This tale connects the serpent to the garden, and with the presence of Inanna, the theme of lust. Moving the story of Enki's rib to the start of the Biblical story would allow the failure to gain immortality to be seen as punishment for eating the fruit.

 

Στον Βαβυλωνιακό μύθο λοιπόν σύμφωνα με το παραπάνω σάητ το φίδι συμβολίζει την ερωτική δύναμη της λαγνείας. Ωστόσο στον Εβραϊκό μύθο δεν αναφέρει κάτι τέτοιο. Αν και οι μυθολογικές εικόνες είναι κοινές είτε ως φίδι-φύλακας στους Έλληνες, είτε ως φίδι-λαγνεία στους Βαβυλώνιους, είτε ως Θεός Ninhursag (θεός του κάτω κόσμου http://en.wikipedia.org/wiki/Ningishzida εικονίζεται με δύο φίδια περιπλεγμένα και συνοδεύεται από Γρύπες)

Ningizzida.jpg οι ερμηνείες είναι αλλαγμένες.

 

Για παράδειγμα το φίδι ως θεός του κάτω κόσμου όντως σημαίνει ότι θα πέθαιναν...

 

έτσι συνοπτικά έχουμε: φίδι-θάνατος-ερωτική δύναμη να είναι ο καρπός που ανοίγει τα μάτια και ο άνθρωπος έχει την γνώση του Θεού η οποία είναι η γνώση του καλού και του κακού.

 

Αυτό εμένα με παραπέμπει σε μυστικιστικό θάνατο, αναγωγή στο Εν, κουνταλίνι και γνώση μέσα από πνευματικό μονοπάτι.

Edited by dimulator
Link to comment
Share on other sites

Σε άλλα φόρουμ είχα ρωτήσει γιατί ο Θεός δεν τους επέτρεψε να φάνε και από το άλλο δένδρο της ζωής και μου είχαν πει ότι το δένδρο της ζωής χαρίζει την αθανασία και ο Θεός δεν ήθελε να γίνει το κακό αθάνατο αφού ενυπήρχε μέσα στον άνθρωπο. Ο Θεός ήθελε να κάνει αθάνατο ένα ον που δεν θα έχει κακό. Ο άνθρωπος όμως έχει μίξη του καλού και του κακού, τρώγοντας τον καρπό και η λογική του έτσι είναι σε σύγχηση.

Και ο Θεός δεν ήθελε ένα τέτοιο ον να γίνει αθάνατο, για αυτό τους εξόρισε.

Δεν νομίζω ότι συμφωνώ με την απάντηση που σου έδωσαν, διότι:

α) το κακό είναι ήδη αθάνατο, αφού -σύμφωνα πάντα με το δόγμα- υπάρχει ο σατανάς,

β) το κακό είναι ήδη αθάνατο, αφού ο άνθρωπος αν και ως μονάδα δεν είναι αθάνατος, είναι ως είδος (εκτός εάν η Φύση αποφασίσει να μας ξεφορτωθεί κάποια στιγμή),

γ) εάν είχε τέτοιες ευαισθησίες, γιατί δεν έκανε αθάνατα τα υπόλοιπα πλάσματα της δημιουργίας που ούτε καν πλησίασαν το δέντρο;

δ) φιλοσοφικά, αφού υπάρχει καλό υπάρχει και κακό διότι αλλιώς το καλό δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό. Χωρίς το κακό δεν υπάρχει το καλό (και το ανάποδο, φυσικά).

 

Και μιας μας αρέσουν οι λεπτομέρειες δεν συμφωνώ με αυτό που λες ότι κατά κάποιο τρόπο πεθάνανε. Δεν πεθάνανε απκτήσανε δεινά ύστερα από τις κατάρες του Θεού. Άλλο πεθαίνω και άλλο έχω κατάρα και δεινά.

Τους καταράστηκε, ναι. Αλλά εμένα με προβληματίζει αυτή η αναφορά σε «δερμάτινους χιτώνες». Δεν είναι λογικό. Μου φέρνει εικόνα ότι μέχρι τότε δεν είχαν δέρμα… δηλαδή, ήταν άυλοι. Αλλιώς, γιατί να τους δώσει «δερμάτινους χιτώνες»; Από πού προήλθε αυτό το δέρμα για να γίνουν οι χιτώνες; Από άλλο ζώο; Κάτι δεν κολλάει…

Αν λοιπόν ήταν πράγματι άυλα όντα, τότε με την τιμωρία και εξορία τους «πέθαναν» ως άυλοι και ευνοούμενοι, και «ξαναγεννήθηκαν»… πέτσινοι και καταραμένοι.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...