Jump to content

Η ουτοπία ( ; ) της μη βίας


Recommended Posts

(με αφορμή άρθρο του ιταλού φιλοσόφου Φράνκο Κασάνο, που θα παραθέσω αργότερα)

 

Όπως επανηλλημένα έχω ξεκαθαρίσει, είμαι κάθετα ενάντια της βίας, είτε αυτή είναι σωματική είτε είναι ψυχολογική. Δεν σας κρύβω όμως ότι φορές-φορές σκέφτομαι μήπως αυτό είναι πρακτικά αδύνατον και μερικές φορές η βία -με μέτρο όμως- είναι απαραίτητη. Φυσικά οι ακραίες καταστάσεις είναι πάντα κατακριτέες, αλλά τι γίνεται με το «λίγο για να πιάσει τόπο»;

 

Θα δώσω ένα απλό παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ:

Έχετε απέναντί σας ένα πιτσιρίκι 2 ετών. Επανηλλημένα του εξηγείτε ότι δεν πρέπει να τρώει χώμα (το συνηθίζουν αυτό τα πιτσιρίκια :yuk: ) αλλά... άντε να συννενοηθείς τώρα με το 2χρονο! Τι κάνεις;

Οι περισσότεροι παιδοψυχολόγοι είναι υπερ της απλής λύσης: 2-3 χαστουκάκια στα χεράκια, για να καταλάβει ότι αυτό είναι κακό.

 

Βέβαια τώρα θα μου πείτε «έλα μωρε... θεωρρείται βία το να ρίξεις 2-3 χαστουκάκια στα χεράκια; Ε, μη τρελλαθούμε κι όλας!». Κι όμως... είναι βία! Διότι "βία" δε σημαίνει απαραιτήτως ότι θα στείλεις τον άλλο στο νοσοκομείο με πολλαπλά κατάγματα!! Βία είναι κι ένα απλό χαστούκι... ακόμα κι ένα έντονο σπρώξιμο!

 

Ένα άλλο απλό παραδειγματάκι, ψυχολογικής βιας αυτή τη φορά:

Ως παιδί ήμουν διάολος :019blush: ! Τσουρέκια τους τα έκανα με τις σκανδαλιές και τις ζημιές μου! Όσο κι αν φωνάζανε οι γονείς μου, οι παπούδες και οι γιαγιάδες μου, γραμμένους τους είχα ομαδικώς!

Μέχρι που ο πατέρας μου ανακάλυψε την επώδυνη (ψυχικά) μέθοδο του... να με ρίχνει στο φιλότιμο. Το έκανε μάλιστα τόσο έντεχνα, που έχανα τον ύπνο μου για μέρες από την ντροπή μου. Έχουν περάσει χρόνια από τότε, αλλά ακόμα του λέω καμμιά φορά «ρε πατέρα... χίλιες φορές να μέ ΄δερνες, παρά αυτό το πράμα!»

Δεν τον αδικώ βέβαια, διότι κάπως έπρεπε να με συνετήσει.

 

Και τα 2 παραδείγματα που έδωσα αφορούν τα πιτσιρίκια, αλλά πιστεύω πως μπορείτε να σκεφτείτε πάμπολλα παρόμοια και για ενήλικες.

 

Λέγεται ότι «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος»... Εσείς τι λέτε;

Link to comment
Share on other sites

Οταν ημουν μικρη,δεν ξερω αν μ αυτα που εκανα λεγομουν ζωηρουλα... :angel:

Εχω ριξει πετρες στο πλυντιριο :blink: ,Εχω πηδηξει απο την κουνια μου :yupi: για να μαθω να πεταω,Καθε παιχνιδι-αντικειμενο που εκανε ηχο το χαλουσα για να δω τι προκαλει αυτο τον ηχο μεσα. :evilpc:

:063laugh: και ολα τα κλασικα(σπασιμο ποτηριων,πιατων κ.α)

 

Οντως,οι περισσοτεροι πιστευουν οτι ενα μπατσακια στον ποπο δεν ειναι και κατι

τοσο κακο.

Σχετικα με το πως θα δωσεις σε ενα παιδακι να καταλαβει 'αυτο=κακο' :nono: δεν νομιζω οτι υπαρχει καποια συγκεκριμενη μεθοδος.Εξαρταται απο τον χαρακτηρα του παιδιου.Αυτο μου το εχει εξηγησει ο μπαμπας που εχει σπουδασει ψυχολογια.

 

Για παραδειγμα εμενα το κουμπι μου ηταν και ειναι να βλεπω καποιον στεναχωρημενο εξαιτιας των πραξεων μου.Με χαστουκακια δεν καταλαβαινα και εκανα απο πεισμα το αντιθετο! :shedevil: :019blush:

Link to comment
Share on other sites

Νεφέλη έχεις δίκιο.Και εγώ πιστεύω πως λίγη βία, λίγη όμως, δεν βλάπτει και τόσο.

Για παράδειγμα στο γυμνάσιο ένα παιδί με κορόιδευε για 2 μήνες.Εγώ του έλεγα με το καλό να σταματήσει αλλά αυτός τίποτα.Είχε γίνει ανυπόφορος.ΕΕΕ μία μέρα τον συνάντησα στον διάδρομο του σχολείου που δεν είχε άλλα παιδιά.Με σπρώχνει για να με πειράξει και εγώ τότε τα πείρα και του έδωσα μία πολύ δυνατή σπροξιά που κόλησε στον τοίχο με μεγάλο θόρυβο και άρχησε να δακρίζει.Απο τότε μου συμπεριφερόταν σαν να είμουν καλός του φίλος.

Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν, εγώ είμαι κατά της βίας γενικώς, και με αυτό (το γενικώς) εννοώ ότι ειμαι κατά της βιας και στα εμψυχα (παιδιά...) αλλά και στα άψυχα (κτήρια...) αντικείμενα. Δεν είμαι της γνώμης, ότι το παιδί για να μάθει να συμπεριφέρεται σωστά πρέπει να το δείρεις (αν γράφεται έτσι).

 

Υ.Γ. Ελπίζω να είμαι εντός θέματος!!!! :cheerful:

Link to comment
Share on other sites

Ναι, όντως. Ξέχασα να γράψω και για την ψυχική βία! Εννοείται πως και η σωματική αλλά και η ψυχική βία είναι δύο από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να μάθει, αλλά και να πάθει ο άνθρωπος.

 

Ζακ18!

Link to comment
Share on other sites

Ναι, όντως. Ξέχασα να γράψω και για την ψυχική βία! Εννοείται πως και η σωματική αλλά και η ψυχική βία είναι δύο από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να μάθει, αλλά και να πάθει ο άνθρωπος.

 

  Ζακ18!

4599[/snapback]

 

Εκανα λάθος.... "δύο από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να κάνει (όχι μάθει)..........!!!!! :D

Link to comment
Share on other sites

Έχουμε όμως πάντα την επιλογή της μη-βίας για να "συνετίσουμε" το... "παιδί"; (είτε κυριολεκτικά παιδί, είτε μεταφορικά).

Εκεί είναι ο προβληματισμός μου: εάν υπάρχει πάντα αυτή η επιλογή ή εάν υπάρχουν φορές που δυστυχώς... δεν γίνεται αλλιώς.

Link to comment
Share on other sites

Πιστεύω ότι το πρόβλημα δεν είναι η βία αυτή καθαυτή αλλά η ακραία μορφή της όπως και κάθετι ακραίο άλλωστε.Ακραία κατάσταση είναι και η απόλυτη μή βία.Δεν αποκλείουμε κάτι λογο της λάθους χρήσης του.Έχω ασχοληθεί αρκετά με την εκπαίδευση σκυλιών και εκεί είδα καθαρά πόσο λάθος είναι η θεωρία της μη βίας.Σε γενικότερο επίπεδο πιστεύω ότι ο αποκλεισμός οποιουδήποτε στοιχείου από τη ζωή μας θα επιφέρει ανισορροπία.

Link to comment
Share on other sites

Νεφέλη, μερικές φορές υπάρχει αυτό που λέμε "δεν γίνεται αλλιώς" αλλά και πάλι, δεν έχουμε την επιλογή να μην το κάνουμε; Την έχουμε, αλλά απλώς σκεφτόμαστε ότι δεν θα έχουμε τα ίδια αποτελέσματα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Έτσι καταφεύγουμε στον τρόπο που θα μας δώσει τα επιθυμητά αποτελέσματα όποιος και αν είναι αυτός.

Και κάτι άλλο, πριν πούμε την φράση "δεν γίνεται αλλιώς", πιστεύω ότι καλό θα ήταν να σκεφτούμε τι θα ήταν κατάλληλο για την κάθε περίπτωση. Με αυτό εννοώ (παράδειγμα) ότι αλλιώς θα φερθούμε σε ανα παιδί και αλλιώς σε ένα άλλο.

Pasifay, αυτό που είπες με την εκπαίδευση σκύλων δεν ισχύει πάντα και αυτό το ξέρω από προσωπική πείρα. :wacko:

Link to comment
Share on other sites

Σε γενικότερο επίπεδο πιστεύω ότι ο αποκλεισμός οποιουδήποτε στοιχείου από τη ζωή μας θα επιφέρει ανισορροπία.

 

Σωστή :clapping: :cheerful:

 

 

Και κάτι άλλο, πριν πούμε την φράση "δεν γίνεται αλλιώς", πιστεύω ότι καλό θα ήταν να σκεφτούμε τι θα ήταν κατάλληλο για την κάθε περίπτωση. Με αυτό εννοώ (παράδειγμα) ότι αλλιώς θα φερθούμε σε ένα παιδί και αλλιώς σε ένα άλλο.

 

Δεν θα διαφωνήσω, αλλά θα τονίσω ότι ακόμα πιο σημαντικό είναι να σκεφτούμε πολύ καλά προτού καταλήξουμε στο "δεν γίνεται αλλιώς", ελέγχοντας ότι πράγματι δεν γίνεται αλλιώς!

 

Όσον αφορά όμως το ότι κάθε "παιδί" θέλει άλλο χειρισμό, το σκέφτηκες ποτέ ότι ίσως για κάποια άτομα ο πλέον κατάλληλος χειρισμός είναι δια της βίας; (πάντα μιλάμε για λογικά επίπεδα κι όχι για ακραίες -και κατακριτέες- καταστάσεις... ας μην το επαναλαμβάνω όμως συνέχεια :wacko: )

Κι αν αυτό πράγματι ισχύει, τότε γιατί συμβαίνει; Γιατί δηλαδή κάποια άτομα "δεν καταλαβαίνουν αλλιώς" (...έχω την εντύπωση ότι ξεφεύγω από το θέμα αλλά... oh well... :cheerful: )

Link to comment
Share on other sites

Νεφέλη, τώρα άρχισες να με στριμώχνεις στη γωνία γιατί δεν ξέρω τι να απαντήσω. :019blush:

Link to comment
Share on other sites

Όσον αφορά όμως το ότι κάθε "παιδί" θέλει άλλο χειρισμό, το σκέφτηκες ποτέ ότι ίσως για κάποια άτομα ο πλέον κατάλληλος χειρισμός είναι δια της βίας;

 

Κι αν αυτό πράγματι ισχύει, τότε γιατί συμβαίνει; Γιατί δηλαδή κάποια άτομα "δεν καταλαβαίνουν αλλιώς" (...έχω την εντύπωση ότι ξεφεύγω από το θέμα αλλά... oh well...  :cheerful: )

4679[/snapback]

 

Ισως να ειναι θεμα χαρακτηρα σκεφτηκα..αλλα παλι δεν με ικανοποιει αυτη η απαντηση...(Τι ειναι χαρακτηρας και πως διαμορφωνεται?Απο εμπειριες ζωης?Απο τι?)

Κατι ψυχολογικο λεω οτι παιζεται...αλλα τι ακριβως?Θα κατσω να το σκεφτω σοβαρα :angel:

Εσυ Νεφελη τι πιστευεις οτι γινεται?

Link to comment
Share on other sites

Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του "κουμπιά". Σίγουρα είναι θέμα χαρακτήρα, όπως σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο και η γαλούχηση.

 

Μια πολύ παράξενη περίπτωση φίλης:

Μεγαλωμένη σε ένα σπίτι που ο πατέρας τους ξυλοφόρτωνε όλους ομαδικώς και τακτικά, η εν λόγω φίλη, ετών 31 φέτος, ενώ απεχθάνεται την βία, το θεωρρεί απαραίτητο ο άνδρας της να την χτυπάει που-και-που! :shocked:

Συγκεκριμμένα: είναι μητέρα 2 παιδιών τώρα. Δεν έχει σηκώσει ποτέ χέρι στα παιδιά της κι ούτε πρόκειται ποτέ να το κάνει όπως λέει. Επισής, έχει ξεκαθαρίσει στον άνδρα της πως έτσι και τον δει ποτέ να σηκώνει χέρι στα παιδιά, θα τον χωρίσει την ίδια στιγμή.

Αντίθετα, εμού παρούσας, έχει πει στον άνδρα της (όσον αφορά διαφωνίες που έχουν κατα καιρούς όπως κάθε ζευγάρι) : "τι πάει να πει 'σου εξηγώ και δεν καταλαβαίνεις';;; Να μου ρίξεις 2 χαστούκια, να καταλάβω!" :shocked:

Απάντηση του άνδρα της (που δεν είναι υπέρ αυτής της τακτικής) : "μα μιλάς σοβαρά; Να σε χτυπήσω για να υπερισχύσει η άποψή μου;;"

Απάντηση της φίλης: "ο άνδρας που δεν σηκώνει χέρι που-και-που στην γυναίκα του για να την συνετίσει, δεν είναι άνδρας!" :headb:

 

...Πιάσ΄ τ΄ αυγό και κούρεφ΄ το...

Τι συμπέρασμα μπορεί άραγε να βγει για την ψυχολογία αυτής της γυναίκας; :wacko:

Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν, εγώ θα έλεγα ότι έχει επηρρεαστεί από παλιές εποχές (νοοτροπίες), αλλά και από σύγχρονες. Από τη μία δεν θέλει να χτυπήσει ό άντρας της τα παιδιά τους, αλλά από την άλλη, για να της επιβάλει τη γνώμη του, του λέει ότι πρέπει να της δώσει κανένα χαστούκι...

Άρα θα έλεγα ότι δεν θέλει να πάθουν τα παιδιά της ότι έπαθε κι αυτή, αλλά έχει κρατήσει και το στοιχείο του πατέρα της, δηλαδή ότι για να ακούσει τον άντρα (που θέλει να επιβάλει τη γνώμη του) πρέπει να φάει και κανένα χαστουκάκι.....

 

Δέχομαι συχγαρητήρια :clapping:

 

Πλάκα κάνω :018bleh:

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...