''δίκαιος Ανήρ Και Δικαία Πολιτεία''

[Dartsan]

Για εμένα είναι πρόβλημα η αύξηση του πληθυσμού και πραγματικά πιστεύω ότι δεν είναι μόνο ότι "αισθανόμαστε" αδύναμοι, αλλά είμαστε, επειδή ακριβώς είναι δύσκολο να οργανωθούμε.

'Ισως η λύση σε ένα τέτοιο πρόβλημα θα ήταν η αποκεντροποίηση όχι μόνο της δημόσιας διοίκησης, αλλά και ολόκληρων τμημάτων του πληθυσμού. Εφικτό; Τι να πω... τίποτα δεν είναι ανέφικτο αν το οργανώσεις σωστά.

 

Ακριβός, η αύξηση του πληθυσμού είναι πρόβλημα αλλά λύνεται με την αποκεντροποίηση. Μπορεί να υπάρξει αποκέντρωση ακόμα και σε μια πόλη, όταν ομάδες κατοίκων της δημιουργήσουν μικρές τοπικές συλογικότητες. ξεκινόντας απλά από τους κατοίκους μιας πολυκατοικίας.

 

Για εμένα η αρχή μια ριζικής αλλαγής μπορεί να επέλθει αν υπάρξει μια διαφορετική εκπαίδευση. Το καλύτερο θα ήταν η οικογένεια, αλλά επειδή χρειάζεται κάτι πιο οργανωμένο, θα έλεγα ότι θα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που διδάσκουν οι εκπαιδευτική. Και η ύλη που διδάσκουν.

 

Ακριβώς, η εκπαίδευση ή πιο σωστά η διαπαιδαγώγηση είναι αυτή που θα φέρει την αλλαγή αλλά είναι και αυτή που μας έφερε εδώ, σε αυτή τη κατάσταση.

Η διαπαιδαγώγηση αρχίζει πρώτα από την οικογένεια, όπου παίρνονται οι βάσεις, και στην συνέχεια αναλαμβάνει το σχολείο το οποίο όμως ελέγχεται από το υπουργείο.

Οι ίδιοι οι γονείς, διαμορφώνουν την προσωπικότητα τους ανάλογα με τις συνθήκες της κοινωνίας η οποία με την σειρά της διαμορφώνεται από τους "εκλεκτούς"

Επιπλέον από τη στιγμή που η βάση της κοινωνίας μας είναι οι οικογένειες ( ως μικροί πυρήνες) εκεί αρχίζουν και εκεί τελειώνουν όλα.

 

 

Η αποκέντρωση είναι μια σωστή σκέψη. Αν συνδυάσουμε με την αποκέντρωση το σενάριο της αλλαγής του πολιτικού συστήματος και την εφαρμογή μιας απόλυτα οριζόντιας μορφής οργάνωσης, τότε δεν έχει καμία απολύτως σημασία ποιός έχει τα χρήματα και ποιός όχι, αλλά ποιός έχει γη και ποιός όχι.

 

 

Δεν σου λείπει η γνώση, σε μικρά κομμάτια πληθυσμού μπορούμε άνετα να μιλάμε για εφαρμογή του θεσμού της άμεσης δημοκρατίας. Ένα σύστημα που να τηρεί τις αρχές της ισονομίας, της ισηγορίας (εκεί κι αν θες μικρό πληθυσμό ), της ισοκρατίας και γενικότερα της ισότητας και κατ' επέκταση της δικαιοσύνης.

 

Ναι υπάρχουν κάποια μικρά κομμάτια πληθυσμού με τα οποία μπορούμε να μιλάμε για εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας και με ένα μικρό μέρος αυτών να την εφαρμόζουμε και σε καθημερινό επίπεδο.

Όμως τι γίνεται με το υπόλοιπο μέρος; αναφέρεις σε μια πρόταση "Άμεση Δημοκρατία" και σε κοιτάνε λες και μιλάς σε άλλη γλώσσα.. αν κάτσεις να εξηγήσεις τι είναι...θα σου πουν α) δεν με ενδιαφέρει , β) πολύ ουτοπικό, άρα ανούσιο, γ) θα μου δώσει δουλεία; δ) πολύ ωραίο αυτό! πόσο ήρθε το μάτσ;

άρα.. υπάρχει έλλειψη γνώσης... όχι του αντικειμένου αλλά του τρόπου σκέψης..

 

Όταν λοιπόν η εκπαίδευση του ανθρώπου χωλαίνει τόσο πολύ, πώς μπορούμε να αναρωτιόμαστε γιατί οι πολίτες έχουν τόσο μικρό έλεγχο στα πολιτικά δρώμενα. Οι μαθητές είναι οι μελλοντικοί πολιτικοί και πολίτες.

 

Και ότι σπέρνουμε, θερίζουμε. Το πρόβλημα όμως παραμένει.. ίδιο. υπάρχουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις που πρέπει να τηρούνται. Και αν παρατηρηθεί ότι ο δάσκαλος βγαίνει έξω από τους κανόνες που υπάρχουν, έρχονται παρατηρήσεις, τις οποίες τις έχω δει πριν χρόνια, να δέχονται καθηγητές μου επειδή πήραν την πρωτοβουλία να κάνουν κάποιες ενημερώσεις..

 

Συμφωνώ με την εμπορευματοποίηση των εκλογών,αλλά κι αυτό από μας ξεκινάει... Τα κριτήρια με βάση τα οποία ψηφίζουμε εμείς τα καθορίζουμε,δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε αυτά που προωθούνται...

 

Νομικά δεν είμαστε υποχρεωμένοι, αλλά αφού έχει γίνει πλύση εγκεφάλου, μας υποχρεώνουν με λεπτεπίλεπτο τρόπο.

 

Η εφαρμογή άμεσης δημοκρατίας είναι αδύνατο να υπάρξει,αυτό το έχουμε ξεκαθαρίσει (μόνο ίσως με το σύστημα που προτείνει η δανάη περί αποκέντρωσης). Και όσο για την έμμεση δημοκρατία...αμφιβάλλω κατά πόσον είναι πράγματι δημοκρατία.

 

Ο λόγος που καθιστά αδύνατη την εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας είναι η μικροαστική λογική, την οποία έχει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Και λόγο αυτού, ο περισσότερος κόσμος από την μία παραπονιέται για την όλη κατάσταση, αλλά από την άλλη δεν κάνει κάτι για αυτό, γιατί παράλληλα βολεύεται.

και πάνω στην μικροαστική λογική έρχεται και δένει το γλυκό...

[Τράγου Κέρατο]

Θα κάνω ένα μικρό reboot στο θέμα...

 

Αρχικά,πιστεύετε ότι η δικαιοσύνη είναι μια έννοια απόλυτη,που μπορεί να ισχύσει σε κάθε περίπτωση και υπό όλες τις συνθήκες -και άρα αποτελεί μια αλήθεια που είναι δυνατόν να κατακτηθεί;

 

Η έννοια της δικαιοσύνης αλλάζει και γίνεται διαφορετικά αντιληπτή από αιώνα σε αιώνα κι από λαό σε λαό. Π.χ. στον κώδικα του Χαμουραμπί αν θυμάμαι καλά: προβλέπεται πως, αν ένας αρχιτέκτονας χτίσει ένα σπίτι και το σπίτι πέσει και πλακώσει τον νοικοκύρη, να θανατώνεται ο αρχιτέκτονας. Αν πλακώσει το γιο του νοικοκύρη, τότε να θανατώνεται ο γιος του αρχιτέκτονα. Αυτό, κατά πάσα πιθανότητα, το θεωρούσαν δίκαιο εκείνη την εποχή.

 

Περισσότερο ενδιαφέρον όμως, έχει το περιστατικό από την ραψωδία Ψ της Ιλιάδας: στις αρματοδρομίες που διοργανώνονται προς τιμήν του Πατρόκλου, ο Αντίλοχος τερματίζει δεύτερος, προσπερνώντας όμως με... ζαβολιά τον Μενέλαο, ο οποίος τερμάτισε τρίτος. Ο Αντίλοχος πήρε δώρο μια φοράδα, ενώ ο Μενέλαος ένα λέβητα. Ο Μενέλαος, αρχικά παρεξηγείται και ζητά δικαιοσύνη. Όταν όμως ο Αντίλοχος, παραδέχεται πως παρέβη τους κανόνες της αρματοδρομίας επειδή χρειαζόταν πραγματικά τη φοράδα που ήταν έπαθλο, ο Μενέλαος τον συγχωρεί και τον αφήνει να κρατήσει τη φοράδα. Εδώ, βλέπουμε μια τελείως διαφορετική άποψη της δικαιοσύνης. Τον Μενέλαο, τον ενδιαφέρει το κύρος του. Τον Αντίλοχο, το άλογο. Από τη στιγμή που ο Αντίλοχος αποκαθιστά ηθικά το Μενέλαο, ο Μενέλαος αδιαφορεί για το έπαθλο και το αφήνει σε αυτόν που το έχει περισσότερη ανάγκη· να ένα είδος δικαιοσύνης που αφήνει και τα δύο μέρη κερδισμένα!

 

Και προχωράω στο δεύτερο σκέλος της φράσης,που με ενδιαφέρει ως επί το πλείστον... Πρώτον,κατά πόσον η ''πολιτεία'' αποτελεί προέκταση του πολίτη,και αν είναι δυνατόν να αποτελέσει κυριολεκτικά προέκταση του κάθε ατόμου,με τα δεδομένα των σημερινών κοινωνιών

 

Ανεξαρτήτως πολιτεύματος, «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Γεννιόμαστε σε μια κοινωνία, γαλουχούμαστε σε αυτήν, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τα ιστορικά μας πλαίσια. Κατά συνέπεια, η σχέση ατόμου και κοινωνίας είναι δυϊκή· δεν μπορείς να μιλήσεις για το ένα σκέλος, αν δε λάβεις υπόψη σου την επιρροή του άλλου.

 

Δεύτερον,εφόσον οι πολίτες προϋπάρχουν της πολιτείας,δε θα ήταν λογικώς επόμενο να μπορούν να καθορίζουν οι ίδιοι την εξέλιξή της; Στην εποχή μας,πέρα από την αδιαμφισβήτητη προσωπική ευθύνη του καθενός όσον αφορά στις επιλογές του -και εν μέρει στην πορεία της ζωής του-,μπορούμε να μιλήσουμε για ουσιαστικό έλεγχο των πολιτών στα δρώμενα; Πότε χάνεται αυτός ο έλεγχος και πώς φτάνουμε στο σημείο η πολιτεία να ελέγχει τους πολίτες αντί για το αντίστροφο;

 

Δια ταύτα, δεν νομίζω πως οι πολίτες προϋπάρχουν της πολιτείας. Είναι σαν να αναρωτιόμαστε αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό ένα πράγμα. Επομένως, οι πολίτες έχουν τόσο έλεγχο στα κοινά, όσο οι ίδιοι θέλουν να έχουν. Διαφορετικά, θα ανατρέπανε το σύστημα.

 

Και τρίτον (ελπίζω να μη χασμουριέστε ),πώς είναι δυνατόν,όταν πλέον οι δομές και οι θεσμοί της υπάρχουσας ''πολιτείας'' δεν τους ικανοποιούν όλους,να προκληθούν ριζικές αλλαγές,τη στιγμή που η ίδια η πολιτεία ''διαπαιδαγωγεί'' και καθοδηγεί τους πολίτες από τη στιγμή της γέννησής τους σύμφωνα με το ήδη ισχύον σύστημα;

 

Εδώ θα το προσεγγίσω συστημικά. Ένα σύστημα υπάρχει διότι εξυπηρετεί. Είναι αδύνατον να τους εξυπηρετεί όλους, αλλά, όσο οι περισσότεροι μπορούν να βρουν μια ικανοποιητική θέση μέσα του, πρακτικά εξυπηρετούνται και, όσο συμβαίνει αυτό, οι ίδιοι οι άνθρωποι φροντίζουν για τη συνέχεια του συστήματος. Φυσικά υπάρχει πάντα η αντίδραση. Η συνήθης αντίδραση του συστήματος - το οποίο λειτουργεί σα ζωντανός οργανισμός - είναι να ξοδέψει ενέργεια για την αποκατάστασή του. Όσο λειτουργεί, η ενέργεια που απαιτείται για αυτή τη λειτουργία, είναι ελάχιστη. Αν όμως πάψει να λειτουργεί (βλπ. να εξυπηρετεί τα άτομα) θα υπάρχουν περισσότεροι αντιδρώντες, άρα περισσότερη ενέργεια για την αποκατάστασή του. Εδώ είναι το κλειδί: όταν το σύστημα αναγκάζεται να ξοδέψει περισσότερη ενέργεια για τη συντήρηση του εαυτού του, παρά στην καθαυτό λειτουργία του, τότε πλησιάζει το τέλος του.

[musa]

Η έννοια της δικαιοσύνης αλλάζει και γίνεται διαφορετικά αντιληπτή από αιώνα σε αιώνα κι από λαό σε λαό. Π.χ. στον κώδικα του Χαμουραμπί αν θυμάμαι καλά: προβλέπεται πως, αν ένας αρχιτέκτονας χτίσει ένα σπίτι και το σπίτι πέσει και πλακώσει τον νοικοκύρη, να θανατώνεται ο αρχιτέκτονας. Αν πλακώσει το γιο του νοικοκύρη, τότε να θανατώνεται ο γιος του αρχιτέκτονα. Αυτό, κατά πάσα πιθανότητα, το θεωρούσαν δίκαιο εκείνη την εποχή.

 

Περισσότερο ενδιαφέρον όμως, έχει το περιστατικό από την ραψωδία Ψ της Ιλιάδας: στις αρματοδρομίες που διοργανώνονται προς τιμήν του Πατρόκλου, ο Αντίλοχος τερματίζει δεύτερος, προσπερνώντας όμως με... ζαβολιά τον Μενέλαο, ο οποίος τερμάτισε τρίτος. Ο Αντίλοχος πήρε δώρο μια φοράδα, ενώ ο Μενέλαος ένα λέβητα. Ο Μενέλαος, αρχικά παρεξηγείται και ζητά δικαιοσύνη. Όταν όμως ο Αντίλοχος, παραδέχεται πως παρέβη τους κανόνες της αρματοδρομίας επειδή χρειαζόταν πραγματικά τη φοράδα που ήταν έπαθλο, ο Μενέλαος τον συγχωρεί και τον αφήνει να κρατήσει τη φοράδα. Εδώ, βλέπουμε μια τελείως διαφορετική άποψη της δικαιοσύνης. Τον Μενέλαο, τον ενδιαφέρει το κύρος του. Τον Αντίλοχο, το άλογο. Από τη στιγμή που ο Αντίλοχος αποκαθιστά ηθικά το Μενέλαο, ο Μενέλαος αδιαφορεί για το έπαθλο και το αφήνει σε αυτόν που το έχει περισσότερη ανάγκη· να ένα είδος δικαιοσύνης που αφήνει και τα δύο μέρη κερδισμένα!

 

Συμφωνώ,κι εγώ πιστεύω ότι η δικαιοσύνη είναι σχετική,επειδή έχει ανθρώπινη προέλευση. Μπορούμε φυσικά να θεωρήσουμε ότι υπάρχει και η ''δικαιοσύνη'' του κόσμου ως σύμπαντος,αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα,έχει να κάνει με την τάξη και την αρμονία που διέπει τα πάντα,όχι τόσο με ''δικαιοσύνη'' κυριολεκτικά. (Κάτι ενδιαφέρον που διάβασα πρόσφατα πάντως: Στην αρχαιότητα θεωρούσαν ότι συμπαντική τάξη και ανθρώπινη δικαιοσύνη προέρχεται ως σύνολο από το ''θεό'',και ότι κι η ίδια ακόμα η κοσμική αρμονία είναι αποτέλεσμα της ''νομιμόφρονης'' συμπεριφοράς των στοιχείων του σύμπαντος!)

 

 

Δια ταύτα, δεν νομίζω πως οι πολίτες προϋπάρχουν της πολιτείας. Είναι σαν να αναρωτιόμαστε αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό ένα πράγμα. Επομένως, οι πολίτες έχουν τόσο έλεγχο στα κοινά, όσο οι ίδιοι θέλουν να έχουν. Διαφορετικά, θα ανατρέπανε το σύστημα.

 

 

Εδώ θα το προσεγγίσω συστημικά. Ένα σύστημα υπάρχει διότι εξυπηρετεί. Είναι αδύνατον να τους εξυπηρετεί όλους, αλλά, όσο οι περισσότεροι μπορούν να βρουν μια ικανοποιητική θέση μέσα του, πρακτικά εξυπηρετούνται και, όσο συμβαίνει αυτό, οι ίδιοι οι άνθρωποι φροντίζουν για τη συνέχεια του συστήματος. Φυσικά υπάρχει πάντα η αντίδραση. Η συνήθης αντίδραση του συστήματος - το οποίο λειτουργεί σα ζωντανός οργανισμός - είναι να ξοδέψει ενέργεια για την αποκατάστασή του. Όσο λειτουργεί, η ενέργεια που απαιτείται για αυτή τη λειτουργία, είναι ελάχιστη. Αν όμως πάψει να λειτουργεί (βλπ. να εξυπηρετεί τα άτομα) θα υπάρχουν περισσότεροι αντιδρώντες, άρα περισσότερη ενέργεια για την αποκατάστασή του. Εδώ είναι το κλειδί: όταν το σύστημα αναγκάζεται να ξοδέψει περισσότερη ενέργεια για τη συντήρηση του εαυτού του, παρά στην καθαυτό λειτουργία του, τότε πλησιάζει το τέλος του.

 

Εδώ θέλω λίγο να σταθώ... Συμφωνώ ότι κανένα πολίτευμα δε μπορεί να τους συμφέρει όλους. Αλλά βλέπω πλέον εδώ (εννοώντας στη χώρα μου) ότι οι ίδιοι άνθρωποι που δεν εξυπηρετούνται από το υπάρχον σύστημα,το διαιωνίζουν και το συντηρούν. Οι αντιδρώντες δηλαδή,δεν είναι τόσοι όσοι πραγματικά δεν εξυπηρετούνται από το σύστημα,αλλά όσοι έχουν κάνει ένα βήμα παραπάνω για να αντιληφθούν γιατί δεν εξυπηρετούνται,τι φταίει,τι μπορούν να κάνουν κτλ... Πέρα επομένως από αυτό καθεαυτό το πραγματικό γεγονός της μη λειτουργίας του συστήματος,έχουμε έναν επιπλέον παράγοντα που οδηγεί στην ανατροπή,κι αυτός είναι η αφύπνιση. Η οποία αφύπνιση πιστεύω ότι επέρχεται με δύο τρόπους: οικειοθελώς ή μη. Αυτοί που ενδιαφέρονται -για διάφορους λόγους- να κάνουν αυτό το βηματάκι παραπάνω το κάνουν από την αρχή (ή τελοσπάντων μόλις αρχίσουν να δυσκολεύουν τα πράγματα),-και εδώ μιλήσαμε για κίνητρο. Οι υπόλοιποι,αφυπνίζονται αναγκαστικά,όταν πια έχει ήδη βυθιστεί το πλοίο και αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται στη μέση του ωκεανού χωρίς σανίδα... Όταν φτάσουν δηλαδή οι πολίτες στο απροχώρητο -το πραγματικό απροχώρητο,που δεν επιδέχεται εναλλακτική που οδηγεί στην επιβίωση-,θα αντιδράσουν,θα ''ξυπνήσουν'' ξαφνικά. Η εναλλαγή θα ρθει,είτε τη σπρώχνουμε κάποιοι είτε όχι. Σίγουρα όμως ο καθένας έχει το ρόλο του,τόσο αυτοί που προλειαίνουν το έδαφος και προσφέρουν κίνητρο,όσο και αυτοί που τελικά την πραγματοποιούν.

 

Η κατακλείδα μου άρεσε,νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα στα ελληνικά δεδομένα.

 

[Τράγου Κέρατο]

Συμφωνώ,κι εγώ πιστεύω ότι η δικαιοσύνη είναι σχετική,επειδή έχει ανθρώπινη προέλευση. Μπορούμε φυσικά να θεωρήσουμε ότι υπάρχει και η ''δικαιοσύνη'' του κόσμου ως σύμπαντος,αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα,έχει να κάνει με την τάξη και την αρμονία που διέπει τα πάντα,όχι τόσο με ''δικαιοσύνη'' κυριολεκτικά.

 

Ναι. Οι θεοί δεν «κάνουν», οι θεοί είναι.Και ως θεματοφύλακες της κοσμικής τάξης, απλώς ακολουθούν τους νόμους της, οι οποίοι νόμοι δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «δίκαιοι» ή μη - με τα ανθρώπινα μέτρα τουλάχιστον. Πάρε για παράδειγμα τον νόμο της βαρύτητας: κρατά την αρμονία του σύμπαντος, αλλά τι σχέση έχει με τη δικαιοσύνη; Κάπως χονδρικό το παράδειγμα βέβαια, αλλά ακόμα κι αν ακολουθήσουμε τον πλατωνικό δρόμο σκέψης, δεν ξέρω, το να λέμε πως υπάρχει μια ιδεατή δικαιοσύνη, από τη στιγμή που ο άνθρωπος δεν μπορεί να την κάνει κτήμα του (ο Πλάτων υποστήριζε πως μπορεί, εγώ διαπιστώνω πως όχι) σε τι χρησιμεύει; Είναι σαν να μου λέει κάποιος πως υπάρχουν 1.000.000 € σε τροχιά γύρω από τον Άρη. Αφού δεν μπορώ να τα πάρω, μου είναι άχρηστα.

 

 

 

Εδώ θέλω λίγο να σταθώ... Συμφωνώ ότι κανένα πολίτευμα δε μπορεί να τους συμφέρει όλους. Αλλά βλέπω πλέον εδώ (εννοώντας στη χώρα μου) ότι οι ίδιοι άνθρωποι που δεν εξυπηρετούνται από το υπάρχον σύστημα,το διαιωνίζουν και το συντηρούν.

 

Μισό λεπτό, μια διευκρίνιση: υπάρχει το πολιτικό σύστημα (πολίτευμα), το οικονομικό σύστημα και το κοινωνικό σύστημα. Και τα τρία, αλληλοεξαρτώνται, οπότε όταν μας ενδιαφέρει το ένα, εξετάζοντας τα άλλα δύο, μπορούμε να διαφωτίσουμε τη λειτουργία τους. Το πολίτευμα ας πούμε, λέει πως ο καθένας μπορεί να εκλεγεί βουλευτής. Αν κοιτάξουμε τις συνθήκες, διαπιστώνουμε πως στην πράξη μόνο μια ελίτ μπορεί να εκλεγεί.

 

[color="#800080" Οι αντιδρώντες δηλαδή,δεν είναι τόσοι όσοι πραγματικά δεν εξυπηρετούνται από το σύστημα,αλλά όσοι έχουν κάνει ένα βήμα παραπάνω για να αντιληφθούν γιατί δεν εξυπηρετούνται,τι φταίει,τι μπορούν να κάνουν κτλ... Πέρα επομένως από αυτό καθεαυτό το πραγματικό γεγονός της μη λειτουργίας του συστήματος,έχουμε έναν επιπλέον παράγοντα που οδηγεί στην ανατροπή,κι αυτός είναι η αφύπνιση. Η οποία αφύπνιση πιστεύω ότι επέρχεται με δύο τρόπους: οικειοθελώς ή μη. Αυτοί που ενδιαφέρονται -για διάφορους λόγους- να κάνουν αυτό το βηματάκι παραπάνω το κάνουν από την αρχή (ή τελοσπάντων μόλις αρχίσουν να δυσκολεύουν τα πράγματα),-και εδώ μιλήσαμε για κίνητρο. Οι υπόλοιποι,αφυπνίζονται αναγκαστικά,όταν πια έχει ήδη βυθιστεί το πλοίο και αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται στη μέση του ωκεανού χωρίς σανίδα... Όταν φτάσουν δηλαδή οι πολίτες στο απροχώρητο -το πραγματικό απροχώρητο,που δεν επιδέχεται εναλλακτική που οδηγεί στην επιβίωση-,θα αντιδράσουν,θα ''ξυπνήσουν'' ξαφνικά. Η εναλλαγή θα ρθει,είτε τη σπρώχνουμε κάποιοι είτε όχι. Σίγουρα όμως ο καθένας έχει το ρόλο του,τόσο αυτοί που προλειαίνουν το έδαφος και προσφέρουν κίνητρο,όσο και αυτοί που τελικά την πραγματοποιούν.

[/color]

 

Η λέξη κλειδί είναι το «ικανοποιητικό» που έγραψα παραπάνω. Η ανθρώπινη συμπεριφορά σε αυτό το κομμάτι είναι εξαιρετικά προβλέψιμη: θα εξεγερθεί κανείς όταν πιστεύει πως έχει να κερδίσει περισσότερα από την εξέγερση, παρά από την αδράνεια. Το οποίο σημαίνει πως, αυτός που έχει κάτι, έστω λίγο, διστάζει να ρισκάρει να το χάσει. Μπορεί βεβαίως κάποιοι να μη σκέφτονται έτσι, αλλά σε επίπεδο κοινωνίας, οι περισσότεροι αυτό θα ακολουθήσουν. Από αυτήν την πλευρά, θεωρούν πως συνεχίζουν να εξυπηρετούνται από το σύστημα, ακριβώς επειδή συνεχίζουν να έχουν αυτό το λίγο.

 

Το παρακάτω βίντεο είναι αρκετά διαφωτιστικό:

 

http://blog.ted.com/2010/07/29/a-monkey-economy-as-irrational-as-ours-laurie-santos-on-ted-com/

 

[color="#800080"

Η κατακλείδα μου άρεσε,νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα στα ελληνικά δεδομένα.

[/color]

 

Μερσί!

 

Αλλά, ξέρεις, ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι πως αυτήν την ενέργεια μπορείς να τη μετρήσεις. Πόσες προσλήψεις έχουν γίνει τα τελευταία 2 χρόνια για εκπαιδευτικούς και πόσες για αστυνομικούς;

 

(Υπάρχουν κι άλλα να γραφτούν αλλά δεν έχω χρόνοοοοοο!)

[dimulator]

Αρχικά,πιστεύετε ότι η δικαιοσύνη είναι μια έννοια απόλυτη,που μπορεί να ισχύσει σε κάθε περίπτωση και υπό όλες τις συνθήκες -και άρα αποτελεί μια αλήθεια που είναι δυνατόν να κατακτηθεί;

Ναι προσωπικά ακολουθώ την Πλατωνική λογική και λέω και γω ότι υπάρχουν οι απόλυτες έννοιες οι οποίες όμως εφαρμόζονται με αποκλίσεις στην υλική πραγματικότητα.

Ο Πλάτων είχε εφεύρει στην ουσία την "απόλυτη έννοια" διότι πίστευε ότι μέσω των απόλυτων νοημάτων κανείς μπορεί να προσεγγίσει τους Θεούς που είναι τέλειοι και απόλυτοι.

Έτσι η λέξη "δικαιοσύνη" αν την δούμε και την φιλοσοφήσουμε με απόλυτο τρόπο κατανοούμε τον Δαίμονα Δικαιοσύνη ή την ενέργεια του Διός να είναι ρυθμιστής της δικαιοσύνης. Δλδ έτσι το απόλυτο μοντέλο οδηγούσε σε μια μελέτη του Θείο μια θεολογία.

 

Η κατάκτηση τώρα κάθε απόλυτης έννοιας γίνεται με την μέθεξη του ανθρώπινου νου στην φιλοσοφία της έννοιας. Έτσι ανθρώπινος νους και απόλυτη έννοια αναμιγνύονται και ο άνθρωπος κατακτά την γνώση. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να έχει την οπτική ότι αναφέρεται σε κάτι απόλυτο και άρα θεϊκό και όχι ανθρώπινο. Δλδ να φιλοσοφεί γύρω από μια αξία. Του πώς θα πρέπει να είναι η ιδανική εφαρμογή της δικαιοσύνης και όχι το τι κάνουν οι δικαστές σήμερα. Το πρώτο είναι φιλοσοφία και θεολογία το δεύτερο πολιτικό κουτσομπολιό.

 

Άρα η κατάκτηση του απόλυτου γίνεται με την φιλοσοφία γύρω από μια αξία.

 

Με αυτόν τον τρόπο παράγονται τα ιδανικά οι καταστάσεις εκείνες που θα πρέπει να είναι τα πρότυπα και θα πρέπει ο άνθρωπος να προσπαθεί να τα ακολουθεί.

Στην πράξη όμως αυτό είναι αδύνατο και έτσι θα έχουμε και τις αποκλίσεις αλλά ο πήχης θα πρέπει να βρίσκεται ψηλά σύμφωνα με το ότι έχουμε βρει κατά την φιλοσοφική συζήτηση γύρω από την απόλυτη-δικαιοσύνη-αξία.

 

Πρώτον,κατά πόσον η ''πολιτεία'' αποτελεί προέκταση του πολίτη,και αν είναι δυνατόν να αποτελέσει κυριολεκτικά προέκταση του κάθε ατόμου,με τα δεδομένα των σημερινών κοινωνιών (αυτό το ερώτημα παραπέμπει λίγο στο θέμα της δυνατότητας ύπαρξης και λειτουργίας ενός δημοκρατικού πολιτεύματος,υπό την άμεση έννοια όμως του όρου(!) -που νομίζω είναι και αυτή που ουσιαστικά εμπεριέχει το πραγματικό νόημα της λέξης ''δημοκρατία'').

 

Η σχέση πολίτη-πολιτείας είναι αμφίδρομη. Ο πολίτης μεγαλώνει σε μια πολιτεία και αργότερα γίνεται ενεργό της μέλος.

Το κόλπο που είχαν κάνει οι αρχαίοι Έλληνες ήταν να στηρίζουν την κοινωνική τους δομή σε σχέση με ένα σύστημα αξιών με υψηλό πήχη.

Αυτό ήταν οι αξίες που απορέονταν από τους Θεούς. Συνέδεαν το απόλυτο - ιδανικό με την συμπεριφορά των πολιτών.

 

Σήμερα δεν υπάρχει αυτό το μοντέλο. Η πίστη στον Θεό είναι προαιρετική, από την άλλη δεν διαμορφώνει την συμπεριφορά του πολίτη.

Το αν ένα άτομο ακολουθήσει ένα καλό σύστημα αξιών βασίζεται αποκλειστικά στην οικογένεια.

Αν η οικογένεια έχει πληγεί τότε βγαίνουν ανήθικα άτομα και κακοί πολίτες.

Αν η οικογένεια κρατά ένα σύστημα αξιών το πιο πιθανό είναι να βγουν σωστοί πολίτες.

 

Η οικογένεια όμως εξαρτάται από την πολιτεία ενώ πρώτα οι Θεοί ήταν κάπως πιο πάνω από την πολιτεία και ότι αλλαγές γινόταν στην θεολογία ήταν αργές ενό οι αλλαγές στην οικογένεια είναι γρήγορες και συνήθως οι αλλαγές οδηγούν σε φθορά.

 

Σήμερα λοιπόν οικογένεια-πολιτεία έχουν σχέση αμφίδρομη και οι δύο υφίστανται γρήγορες αλλαγές και φθορά και δεν υπάρχει ένα σύστημα αξιών πιο πάνω από αυτές.

Άρα η φθορά της κοινωνίας είναι αναπόφευκτη το ίδιο και της πολιτείας.

 

 

 

 

Και τρίτον (ελπίζω να μη χασμουριέστε ),πώς είναι δυνατόν,όταν πλέον οι δομές και οι θεσμοί της υπάρχουσας ''πολιτείας'' δεν τους ικανοποιούν όλους,να προκληθούν ριζικές αλλαγές,τη στιγμή που η ίδια η πολιτεία ''διαπαιδαγωγεί'' και καθοδηγεί τους πολίτες από τη στιγμή της γέννησής τους σύμφωνα με το ήδη ισχύον σύστημα; Θέλω να πω,όταν επέλθει το στάδιο που προανέφερα κατά το οποίο η πολιτεία ελέγχει τους πολίτες και όχι το αντίστροφο,πώς μπορεί να επανέλθει η ισορροπία και να ξεφύγει η κατάσταση από το φαύλο κύκλο;

 

Στις μέρες μας όπως φαίνεται όταν οι πολίτες φτάσουν στην εξαθλίωση κυρίως της επιβίωσης (οικονομική) τότε επαναστατούν και αλλάζουν οι δομές της κοινωνίας και της πολιτείας. Αυτό γίνεται με βία διότι ο κοσμος εξαγριώνεται λόγω της κατάστασης που έχει έρθει.

 

Διότι η έλλειψη αξιών οδηγεί σε μια πολιτεία με πολίτες δίχως φραγμούς και κριτική ικανότητα με αποτέλεσμα να έρχεται η υπερβολή και οι λάθος επιλογές (π.χ. υπερκατανάλωση, υπερβολικά άγχη, υπέρδανεισμός νοικοκυριών για χαζούς λόγους εορτοδάνειο κτλ).

 

Έτσι όταν δεν κάνει ο άλλος έλεγχο στις επιθυμίες του και δεν μπορεί να πάρει σωστές αποφάσεις μοιραία αυτοκαταστρέφεται και όταν αυτό γίνει σε μαζική κλίμακα αφορά μια ολόκληρη πολιτεία. Μετά έρχεται η αντίδραση του κόσμου και η επανάσταση.

 

Ποιος είναι αυτός που θα οδηγήσει τους πολίτες πάλι στην αρετή -ή τουλάχιστον,στη δυνατότητα να επηρεάζουν άμεσα τις καταστάσεις-,αλλά κυριότερα,θα αλλάξει σταδιακά το ''μέσα'' τους για να αλλάξουν αυτοί με τη σειρά τους τους θεσμούς της πολιτείας; Και πώς μπορούν αυτοί που -παρότι βρίσκονται μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα- έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στην αρετή (και εννοώ ότι έχουν τη δυνατότητα εναλλακτικής αξιοποίησης των προσφερόμενων μέσων λόγω διαφορετικότητας και ικανότητας,γιατί πρακτικά πρόσβαση στα ίδια μέσα έχουν -σχεδόν- όλοι),να αφυπνίσουν και τους υπόλοιπους ώστε να λειτουργήσουν όλοι μαζί οι πολίτες ως σύνολο;

 

Αν η επανάσταση γίνει σαν μια μορφή αντίδρασης αποτυγχάνει διότι δεν υπάρχει σύστημα αξιών να έρθει για να διορθώσει την κατάσταση.

Δλδ με άλλα λόγια είναι μια έκφραση μαζικής οργής χωρίς να ξέρουμε την λύση.

 

Η αρετή έρχεται πάλι αν υιοθετήσουμε ένα αυστηρό μοντέλο πειθαρχίας ώστε να φρενάρουμε τις παλιές υπερβολές. Και ένα σύστημα αξιών ώστε από μόνο του το άτομο να έχει φυτεμένη μέσα του την ηθική και τα πρότυπα και να έλκεται από το ιδανικό. Ασχέτως αν θα έχει αποκλίσεις που είναι φυσιολογικό να υπάρξουν.

 

Δεν θα υπάρξει όμως η υπερβολή.

 

 

Εν τέλει,η ιδεολογική κατασκευή του πλάτωνα αποτελεί μια ουτοπία; Μπορούν οι άνθρωποι (κατά τη δική σας γνώμη) να φτάσουν σε επίπεδο κατάκτησης της δικαιοσύνης,και κατ' επέκτασιν,της αρετής και της ευδαιμονίας; Και επιπλέον,μπορούν να διατηρήσουν τον έλεγχο των καταστάσεων και να καθορίσουν την εξέλιξη των κοινωνιών ως πολίτες ή είναι αναπόφευκτο ότι το σύστημα κάποια στιγμή θα στραφεί εναντίον τους;

 

Ναι η ιδεολογική κατασκευή του Πλάτωνα είναι μια ουτοπία. Είναι το απόλυτα ιδανικό. Το απόλυτα ιδανικό δεν εφαρμόζεται και δεν υλοποιείται 100% υπάρχουν αποκλίσεις.

Η προσέγγιση του γίνεται μόνο σε μεταφυσικό επίπεδο όταν μιλάμε για Θεούς και θέωση και την λεγόμενη αναγωγή στο Εν με βιωματικό τρόπο (εθελούσιο εικονικό θάνατο - έξοδο ψυχής - ένωση με το ιδανικό τον Θεό = αστρική προβολή σήμερα όπως λέγεται).

 

Σε κάθε άλλη περίπτωση αν μιλάμε για το Γίγνεσθαι = Υλικό πεδίο επειδή υπάρχουν τα αντίθετα η εφαρμογή των ιδεών γίνεται με διαιρέσεις και ενώσεις και έτσι η πομπή από το ιδανικό στο υλικό φθίνει. Είναι αυτό που έλεγε ο Πρόκλος ότι το Εν πέμπει θεία ενέργεια - πρόοδο - αλλά αυτή φθίνει και εμφανίζεται το κακό σαν παρυπόσταση.

 

Η φθορά αυτή είναι λόγω της δομής του Γίγνεσθαι (αντίθετα) και για αυτό εκτός Γίγνεσθαι στο Είναι που δεν υπάρχουν αντίθετα υπάρχει το ενιαίο και η ευδαιμονία η αιώνια ενώ στο Γίγνεσθαι η προσωρινή.

 

Αυτά από μένα.

[dimulator]

κάτι συμπληρωματικό:

 

ένας γνωστός τρόπος επίθεσης από τους γνωστούς μας "φίλους", βασίστηκε σε αυτές τις απόψεις.

 

Αν αφαιρέσει κάποιος το σύστημα αξιών (Θεολογία) αφαιρεί αυτό που οδηγεί τους πολίτες στην σωστή λειτουργία.

Αν πληγεί η οικογένεια δημιουργούνται πολίτες που δεν μπορούν να σταθούν σαν σύνολο, δεν έχουν ηθικά ερείσματα.

Αν ερεθιστεί ο πολίτης στην υπερβολή (υπερκατανάλωση, υπερδανεισμό) σκοτώνεται με "γλυκό" τρόπο η αντίσταση του στην κακουχία και γίνεται νωθρός και αποκτά υπερβολές που οδηγούν σε λάθος αποφάσεις και διάλυση του συνόλου.

Αν πληγεί η γλώσσα χάνεται η ομοιογένεια της κοινωνίας

Αν πληγεί η κοινωνική δομή με μετανάστες κτλ χάνεται η ομοιομορφία της κοινωνίας και διαμορφώνεται νέες κοινωνίες.

Αν το κράτος είναι υπό οικονομικό έλεγχο μπορεί κάποιος να το ελέγχει

κτλ και πολλά άλλα.

[musa]

(Dimulator να σου πω την αλήθεια μου,όταν άνοιξα το τόπικ σκέφτηκα: ''Κρίμα που δεν είναι εδώ ο dimulator να μας διαφωτίσει πάνω στην πλατωνική ιδεολογία!'' Τελικά όμως...μηδένα προ του τέλους! )

 

Και επανέρχομαι στο θέμα... Χαίρομαι που παρατηρώ διαφορετικές αντιλήψεις πάνω στο θέμα της απολυτότητας της δικαιοσύνης. Η μοναδική μου ένσταση όσον αφορά την κατάφαση σ' αυτό το ερώτημα,έγκειται στο γεγονός ότι μου φαίνεται απρόσιτη η έννοια του απόλυτου από τον ανθρώπινο νου,ακόμα κι αν γίνει υπό το πρίσμα της φιλοσοφικής αναζήτησης... Όταν προσωπικά έχω στο νου μου κάτι ''απόλυτο'' και το θέτω ως στόχο,δεν το σκέφτομαι με την έννοια του αντικειμενικά ορθού και πανταχού ισχύοντος,αλλά περισσότερο με την έννοια του ''βελτιωμένου'' και ''εξυψωμένου'' -πάντα σε σχέση με το τώρα. Αλλά εν τέλει,δε νομίζω ότι έχει καθοριστική σημασία αν δεχόμαστε το απόλυτο της δικαιοσύνης ή όχι,εφόσον ο στόχος που θέτουμε μας πάει μπροστά... Με όποια από τις δύο εκδοχές κι αν υιοθετήσουμε,εάν τοποθετήσουμε ως στόχο το 100% (που στη μία περίπτωση θα είναι το ανθρωπίνως βέλτιστο,ενώ στην άλλη το απόλυτα ορθό πρότυπο),υπάρχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να φτάσουμε στο 60-70% του στόχου μας,απ' ό,τι εάν στοχεύουμε εξαρχής στο 50% (και έχοντας τη λογική ότι οι δυνατότητές μας είναι περιορισμένες). Οπότε περί προτύπων και ιδανικών ουσιαστικά συμφωνούμε.

 

Όσον αφορά τώρα τους θεσμούς και την αποδιοργάνωσή τους...θα ήθελα να θέσω ένα γενικό ερώτημα. (Ελπίζω να συγχωρεθώ που βγαίνω εντελώς εκτός θέματος,αλλά με απασχολεί αρκετά το συγκεκριμένο ζήτημα.) Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει βελτίωση έξω από θεσμικά πλαίσια; Αν πχ -σε παγκόσμιο επίπεδο- διαλυθούν οι θεσμοί της οικογένειας,της θρησκείας (με τον τρόπο που τα γνωρίζουμε σήμερα εννοώ,δεν αναφέρομαι στη θρησκεία ως πίστη ούτε στην οικογένεια ως ψυχικό δεσμό),αλλάξει η σύνθεση των κοινωνιών και γίνει πλήρως ανομοιογενής,και αλλοιωθούν οι εθνικές γλώσσες,τότε δεν οδεύουμε σε μια νέα πραγματικότητα,πιο οικουμενική; (Μιλάω φυσικά για βελτίωση σε επίπεδο ανθρώπων,όχι κρατών,εφόσον τα εθνικά κράτη λόγω κατάρρευσης των θεσμών θα πάψουν να υφίστανται.)

[Grey]

κάτι συμπληρωματικό:

 

ένας γνωστός τρόπος επίθεσης από τους γνωστούς μας "φίλους", βασίστηκε σε αυτές τις απόψεις.

 

Αν αφαιρέσει κάποιος το σύστημα αξιών (Θεολογία) αφαιρεί αυτό που οδηγεί τους πολίτες στην σωστή λειτουργία.

Αν πληγεί η οικογένεια δημιουργούνται πολίτες που δεν μπορούν να σταθούν σαν σύνολο, δεν έχουν ηθικά ερείσματα.

Αν ερεθιστεί ο πολίτης στην υπερβολή (υπερκατανάλωση, υπερδανεισμό) σκοτώνεται με "γλυκό" τρόπο η αντίσταση του στην κακουχία και γίνεται νωθρός και αποκτά υπερβολές που οδηγούν σε λάθος αποφάσεις και διάλυση του συνόλου.

Αν πληγεί η γλώσσα χάνεται η ομοιογένεια της κοινωνίας

Αν πληγεί η κοινωνική δομή με μετανάστες κτλ χάνεται η ομοιομορφία της κοινωνίας και διαμορφώνεται νέες κοινωνίες.

Αν το κράτος είναι υπό οικονομικό έλεγχο μπορεί κάποιος να το ελέγχει

κτλ και πολλά άλλα.

 

Από μένα τα έκλεψες αυτά... (πλάκα κάνω ) Θυμίσου τί λένε τα πρωτοκολλα που έβγαλα εδώ στο αρτ πριν καιρό...

 

Με πρόλαβες Dimulator, αυτά θα έγραφα κι εγώ... Πρόσθεσε και τον ξεπεσμό της παιδείας που αναλύω πιο πάνω...

 

 

 

Πόσες προσλήψεις έχουν γίνει τα τελευταία 2 χρόνια για εκπαιδευτικούς και πόσες για αστυνομικούς;

 

 

Η νέα τάξη πραγμάτων δείχνει τα δόντια της. Α-παιδεία και καταστολή...

[dimulator]

Grey ναι έχεις δίκιο αλλά δεν νομίζω ότι γίνονται όλα αυτά στο εξωφρενικό επίπεδο που πολλοί νομίζουν.

 

Μούσα η πράξη και η ιστορία έχει δείξει ότι αν δεν υπάρχουν πρότυπα έστω από αυτήν την ελάχιστη παιδεία που μαθαίνουμε σαν παιδιά να είμαστε καλοί άνθρωποι... το πιο απλό, τότε ο άνθρωπος μπορεί πολύ εύκολα να ξεφύγει και να οδηγηθεί στην αναρχία με την έννοια της λέξεως χωρίς αρχές και κώδικα ηθικής.

 

Αυτό αν το δεις σε κοινωνίες είναι το μοντέλο του βάρβαρου επαναστάτη όπου δεν υπάρχει συγκρότηση αλλά ομάδες που θέλουν να ηγηθούν και μάχονται, μοντέλο συμμοριών κτλ.

 

Δλδ η κοινωνία χωρίς υψηλούς στόχους λειτουργεί με ενστικτώδη πρότυπα. Αυτό είναι παρακμή.

 

Η οικομενοποίηση αν δεν έχει πρότυπα ωφελεί δεινάστες αν έχει πρότυπα τους πολίτες και την λειτουργία της.

Η παγκοσμιοποίηση που σήμερα επιχειρείται είναι οικονομική και χωρίς πολιτιστικά πρότυπα για αυτό δεν θα πετύχει ούτε ολόκληρη αλλά ούτε το οικονομικό της μέρος.

Η αποτυχία της θα φανεί σε βάθος χρόνου.

 

Το μυστικό της ευλειτουργίας της πολιτείας είναι τα υψηλά πρότυπα αλλά η ελαστική συμπεριφορά και εκπαίδευση. Αλλιώς πάμε σε αυταρχισμό.

 

Το μειονέκτημα αυτού του συστήματος είναι ότι σε μια ευνομούμενη πολιτεία αυξάνει το βιωτικό επίπεδο των πολιτών και όσο ανεβαίνει το πλήθος των ανθρώπων που ζουν καλά μεταβαίνουν σε κοινωνικά στρώμματα από κάτω προς τα πάνω.

 

Δλδ από φτωχοί γίνονται πλούσιοι. Αυτό οδηγεί σε μια πολιτεία χωρίς εργάτες διότι όλοι θα θέλουν να μεταβούν σε μια καλύτερη κατάσταση (π.χ. όλοι να πάνε πανεπιστήμιο, να εξασφαλήσουν μια άνετη δουλειά και κανείς δεν επιλέγει τεχνικά επαγγέλματα ή δεν κάνει επιλογές που οδηγούν σε κατώτερο κοινωνικό στρώμα.).

 

Σε αυτό το θέμα δεν ξέρω ποιά θα ήταν η σωστή αλλά Πλατωνική λύση ώστε να μην υπάρχει αυτό το πρόβλημα.

Edited February 24, 2011 by dimulator

[dimulator]

τώρα κάτι πιο προχωρημένο.

 

κάπου στους Νόμους ή Πολιτεία δεν θυμάμαι ο Πλάτων λέει ότι όπως η πολιτεία λειτουργεί σωστά όταν υπάρχουν οι Νόμοι έτσι και η ψυχή λειτουργεί σωστά όταν υπάρχει η Αρετή αυτός είναι ο νόμος της ψυχής.

 

Εδώ είναι ολοφάνερη το μοντέλο μικρόκοσμος-μακρόκοσμος. Οι σωστοί νόμοι = σωστή πολιτεία, σωστή επιλογή στην σκέψη = αρετή = ευδαιμονία ψυχής.

 

Η σωστή λειτουργία της σκέψης είναι οι σωστές επιλογές. π.χ. πότε πρέπει να νευριάσω, πότε να βρίσω, πότε να συγκρατηθώ, σε τι οδηγεί η εγκράτια κτλ.

 

Όλα αυτά είναι ψυχικές δυνάμεις που διέπουν το άτομο. Η σκέψη όμως είναι το εργαλείο του νου και ο νους η αρχή που διέπει τον οργανισμό και την ψυχή,

 

Αν δεν σκεφτόμαστε ορθα κάνουμε λάθος σκέψεις και επιλογές άρα δυσλειτουργούμε και εμφανίζουμε ψυχικά ελαττώματα = πάθη.

 

Ο Πλάτων είχε εντοπίσει την σημασία της λειτουργίας της σκέψης σαν το εργαλείο ελέγχου της ύπαρξης και η φιλοσοφία του ήταν γύρω από την τέλεια ή ιδανικό τρόπο σκέψης.

Δλδ πώς να έχουμε την ιδανική ψυχή για να έχουμε την ιδανική λειτουργία που ομοιάζει με τους Θεούς.

 

Για αυτό κατέφυγε στον ιδεαλισμό και την ουτοπία και τα ιδεατά μοντέλα. Διότι οραματιζόταν την τέλεια ψυχή = τον τέλειο άνθρωπο.

 

Εγώ μετά από μελέτη φιλοσοφική και μεταφυσική κατέληξα στο συμπέρασμα ότι την τέλεια λειτουργία την έχουμε ήδη. Γεννιόμαστε με αυτήν αλλά αυτή κοιμάται.

 

Εμείς θα πρέπει να γνωρίζουμε αυτην την ύπαρξη της και να κάνουμε ορθη χρήση όλων μας των δυνάμεων.

 

πιο αναλυτικά δείτε εδώ