Jump to content

Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα


Devaraja
 Share

Recommended Posts

Όμως ξέρουμε ότι ο Βεελζεβούλ ήταν βαβυλώνιος θεός και το ιουδαϊκό ιερατείο έβαλε το όνομα του στο Σατανά λόγω της κατοχής που είχαν από τους βαβυλώνιους... Άρα δεν είναι πραγματικό το όνομα... Και ο Σατανάς δεν είναι ίδιος με το Θεό άρα δεν μπορεί να γίνει το ίδιο με τα ονόματα του Θεού, σε αυτήν την κοσμολογία τουλάχιστον.

 

Τον μπερδεύεις με τον Pazuzu μου φαίνεται...κάτι που έχουν κάνει και πολλά "μεγάλια κεφάλια" (πχ Eliphas Levi), για να είμαστε δίκαιοι.

Edited by irenicus777
Link to comment
Share on other sites

Εγώ σχολίασα αυτό που είπες με το πνεύμα που το είπες. Δεν ασχολήθηκα με το πόσους αφορούν τα ονόματα, τι θεωρείς λάθος;

Τόσο στην περίπτωση μου όσο και για τους Έλληνες τα πολλά ονόματα παραπέμπουν στο ίδιο. Ενώ στην περίπτωση του καταλόγου έγινε ένα πλήρες κομφούζιο με τρία ονόματα του Σατανά που θεωρήθηκαν διαφορετικοί δαίμονες και για αυτό λέω ότι είναι γελοίο....

 

Έχω ήδη απαντήσει...

 

 

To Beelzebub δεν ήταν Βαβυλωνιακή θεότητα - τα έχεις εντελώς μπερδεμένα επειδή δεν έχεις σταθερό κριτήριο αξιολόγησης. Άλλα τα δέχεσαι χωρίς να ρωτάς (όπως αυτό, που κυκλοφορεί αλλά είναι ανακριβές και οφείλεται μάλλον σε απόκρυφα ιουδαϊκά κείμενα που έχουν οικειοποιηθεί "μαγικά" συστήματα σήμερα) κι άλλα τα απορρίπτεις κι ας είναι πιο αξιόπιστα - γιατί δεν ταιριάζουν με όσα θέλεις να πιστεύεις. Σημαίνει οι άρχοντας των μυγών (και β-β ίσως αποδίδει το βούισμα). Το ότι "ταυτίστηκε" με τον "αντίδικο" της ιουδαϊκής θεολογίας στην εποχή του ιουδαϊσμού του ναού, και το πως, έχει μια ιστορία που μπορεί να την παρακολουθήσει κανείς και δεν είναι εντελώς αδικαιολόγητο, αλλά είναι εκτός θέματος.

 

Διάβασε συνοπτικά: http://en.wikipedia.org/wiki/Beelzebub μάθε τα καλύτερα και μετά κάνε τον "ειδικό"

Τον μπερδεύεις με τον Pazuzu μου φαίνεται...κάτι που έχουν κάνει και πολλά "μεγάλια κεφάλια" (πχ Eliphas Levi), για να είμαστε δίκαιοι.

 

Ωραία, δεν είναι βαβυλώνιος θεός αλλά φιλισταίος, αυτό είναι το πρόβλημα δηλαδή; Το ίδιο πράγμα έγινε πάλι, οι φιλισταίοι επίσης τους καταπίεζαν και πήραν το όνομα του φιλισταίου θεού και το κολλήσανε στο Σατανά...

 

Ναι είναι και ο Pazuzu και ο Nergal...

 

Κουβέντα κάνουμε δεν εξετάζουμε το αν έχω το... αλάθητο του Πάπα. Κάποιοι πιο παλιοί από μένα ασφαλώς και ξέρουν κάποια πράγματα καλύτερα. Δεν καταλαβαίνω γιατί τόση μανία να μου βρουν ένα λάθος για να μου την πουν.

 

 

Την θεωρία για τα true names από που την έχεις βρει και τη δέχεσαι;

 

Μερικά πράγματα δε λέγονται...

 

 

Πίσω στο θέμα μας τώρα. Απέδειξα ήδη ότι η... λίστα διαόλων είναι γελοία και παντελώς αναξιόπιστοι. Όπως και η λίστες με τους αρχάγγελους που κάθε δόγμα δίνει διαφορετική λίστα. Η εκκλησία προσπαθούσε με λύσσα να αποδώσει αμαρτίες σε διαόλους, για να καταστήσει εαυτήν όσο γίνεται πιο απαραίτητη για την είσοδο του πιστού στον παράδεισο. Γιαυτό και τα βασανιστήρια που προαναφέρθηκαν.

 

Αν σας έλεγαν ότι μόνοι σας υποκύπτετε στις δικές σας αδυναμίες, τότε η "μάχη" σας μεταφέρεται εσωτερικά μέσα σας. Το ζητούμενο θα ήταν η αυτοβελτίωση σας. Έτσι θα ανεβαίνατε σε υψηλότερα επίπεδα ή σφαίρες που θα ήταν και ο απώτερος στόχος...

 

Σας λένε για διαόλους για να μεταφέρουν την "μάχη" σας στο πεδίο Εκκλησία VS Σατανάς. Η εκκλησία λοιπόν κρατάει μακριά σας τους διαόλους και σας δίνει και άφεση αμαρτιών αν ξεφύγει προς στιγμήν κάποιος και σας παρασύρει. Το ζητούμενο τώρα είναι ένας οπαδισμός (αφού οι διάολοι είναι εναντίον μας και μας απειλούν και η Εκκλησία υπέρ μας και μας προστατεύει) και μια εξάρτηση του πιστού από την εκκλησία (για άφεση αμαρτιών). Και ο απώτερος στόχος είναι ο έλεγχος των μαζών. Η παρενέργεια του οπαδισμού είναι ο χουλιγκανισμός εξ ου και τα περιστατικά θρησκευτικής βίας κατά το μεσαίωνα και αργότερα.

 

Link to comment
Share on other sites

...Ωραία, δεν είναι βαβυλώνιος θεός αλλά φιλισταίος, αυτό είναι το πρόβλημα δηλαδή; Το ίδιο πράγμα έγινε πάλι, οι φιλισταίοι επίσης τους καταπίεζαν και πήραν το όνομα του φιλισταίου θεού και το κολλήσανε στο Σατανά...

 

Ναι είναι και ο Pazuzu και ο Nergal...

 

Κουβέντα κάνουμε δεν εξετάζουμε το αν έχω το... αλάθητο του Πάπα. ...

Κάθε φορά που φαίνεται να κάνεις κάποιο λάθος απλά αλλάζεις θέμα. Ανοιχτόμυαλο.

Εδώ δεν κουβεντιάζουμε για αλάθητα. Εκείνο που κάνουμε είναι να αξιολογούμε ότι λέει ο καθένας.

Έχεις μια τοποθέτηση που προσπαθείς να στηρίξεις. Καλώς.

Συνέχεια όπως αποδεικνύεται ότι έχεις καταλήξει στην εν λόγω τοποθέτηση ξεκινόντας από λανθασμένη βάση, λάθος στοιχεία, απόψεις αθεμελίωτες - έως και παραποιήσεις ή παρεξηγήσεις.

Και κάθε φορά αλλάζεις θέμα...

 

Αν τις πεποιθήσεις σου τις βασίζεις σε σαθρά θεμέλια δεν φταίνε άλλο που σου το δείχνουν.

 

Αλλά θα ήταν καλύτερα να αξιολογείς πρώτος εσύ αυτά που είναι να πεις πριν το κάνουν οι άλλοι. :rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

Το μόνο που έχω να πω για τα παραπάνω είναι ότι τη "λιστα διαβόλων" που ταιριάζουν στα αμαρτήματα δεν την έκανε κανένας ιεράρχης, ούτε επίσκοπος, ούτε Πάπας, και καμία εκκλησία, όυτε θρησκεία, ούτε δόγμα. Την έκανε ένας προτεστάντης πουριτανός ιερέας (ο Binsfeld) που αυτοσυστηνόταν ως κυνηγός μαγισσών, και που εκμεταλλευτόταν την άγνοια και τον φόβο των ανθρώπων για να τα τσεπώσει -γιατί φυσικά δεν "καθάριζε τον κόσμο από το Κακό" τζάμπα...

 

Κατά τ'άλλα, επειδή το βλέπω ότι πάλι για τσακωμούς ανάμεσα στα μέλη πάει το πράγμα, θα παρακαλούσα οι όποιοι θερμοκέφαλοι, της μιας και της άλλης πλευράς, να συγκρατηθούν, και να συζητήσουμε το θέμα του τίτλου: "Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα".

 

Άσχετα με το ποιος τα καθόρισε και γιατί, ας δούμε λίγο τι νοήματα μπορούμε να βγάλουμε από αυτά (γιατί σε τελική ανάλυση αυτό έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία):

 

Κατ'αρχάς, όπως ανέφερε κάπου πιο πριν και ο outis, όλα αφορούν καταστάσεις που υπερβαίνουν το μέτρο. Για παράδειγμα, η λαιμαργία. Δεν είναι κακό το να τρως, αλλά είναι κακό το να τρως υπέρ του δέοντος. Το ίδιο ισχύει και για την οκνηρία (δεν είναι κακό να χαλαρώνεις, είναι όμως κακό να κωλυσιεργείς), τον φθόνο κλπ.

 

Πέρα από αυτά όμως, αν κοιτάξουμε λίγο το νόημα των 7 αμαρτημάτων θα δούμε κάτι ενδιαφέρον.

 

Ας τα δούμε ένα ένα, σε αντιπαράθεση με τις αντίστοιχες αρετές, και ας δούμε τι νόημα μπορούμε να βγάλουμε από αυτά.

 

Αμάρτημα: Οκνηρία - Το να τεμπελιάζεις, να μην παράγεις έργο, αλλά να αναγκάζεις τον άλλο να κάνει τη δουλειά και εσύ να θέλεις να δρέψεις τους "καρπούς" των κόπων του. Γιατί ο τεμπέλης όχι μόνο δεν θέλει να δουλέψει, αλλά τα θέλει κι όλα έτοιμα στο πιάτο του.

Αρετή: Εργατικότητα - το να δουλεύεις, να παράγεις έργο, να προσφέρεις τόσο στον εαυτό σου όσο και στο σύνολο.

 

Αμάρτημα: Απληστία - Το να ζητάς να συγκεντρώσεις όσο το δυνατόν περισσότερο πλούτο/αγαθά στα χέρια σου, χωρίς να νοιάζεσαι για το πώς θα έρθει αυτό. Πολύ συχνά και με αθέμιτα μέσα, βλάπτοντας τους άλλους. Αλλά δεν σε νοιάζει. Σημασία έχει να έχεις ΕΣΥ αυτό που οι άλλοι δεν έχουν. (βλ. Μίδας)

Αρετή: Φιλανθρωπία - το να προσφέρεις από αυτά που έχεις - ό,τι μπορεί ο καθένας μας - σε κάποιον άλλο που βρίσκεται σε ανάγκη.

 

Αμάρτημα: Λαιμαργία - Το να τρως υπερβολικά, το να απολαμβάνεις υπερβολικά την ύλη γενικότερα. Να ικανοποιείς και με το παραπάνω, υπερβολικά, κάθε καπρίτσιο του εαυτούλη σου και του Εγώ σου.

(Σε αυτό το σημείο, παρακαλώ να φανταστείτε μια εικόνα, ίσως λίγο υπερβολική, αλλά παραστατική: στο ίδιο τραπέζι κάθονται δύο άνθρωποι, ένας πλούσιος, καλοντυμένος παχύσαρκος, και ένας φτωχός, ρακένδυτος και ισχνός. Και οι δύο πεινάνε και θέλουν να φάνε, ωστόσο ο λαίμαργος καταβροχθίζει με μανία ό,τι βρει μπροστά του, μην αφήνοντας τον άλλο να προλάβει να πάρει τίποτα).

Αρετή: Εγκράτεια - Το να βάζεις όρια και έλεγχο στον εαυτό σου. Σε τελική ανάλυση, αυτό που εσύ δεν θα φας λαίμαργα, μπορεί να χρησιμεύσει σε κάποιον άλλο.

 

Αμάρτημα: Λαγνεία - το να σε απορροφούν υπερβολικά οι επιθυμίες της σάρκας. Ξαναλέω, υπερβολικά. Το να σε νοιάζει μόνο το τι θα κάνεις στο κρεβάτι, το να θες να περνάς όλη τη ζωή σου μόνο κάνοντας σεξ με τους ανθρώπους, χωρίς να σε νοιάζει να πετύχεις οποιαδήποτε περαιτέρω επαφή μαζί τους. Το να υποκύπτεις τόσο στις επιταγές της λαγνείας μπορεί να σε οδηγήσει σε πολλά, ακόμα και στο φόνο (κλασσικό παράδειγμα: Ηρώδης-Σαλώμη. Σύγχρονο παράδειγμα: απλά μετρήστε πόσες φορές ακούμε για "ερωτικά εγκλήματα πάθους")

Αρετή: Αγνότητα - το ακριβώς αντίθετο του παραπάνω. Το να κατανοείς ότι, ακριβώς επειδή δεν είμαστε μόνο τα σώματά μας, υπάρχει και κάτι παραπάνω από τις σαρκικές απολαύσεις. Άλλο σεξ κι άλλο έρωτας/αγάπη. (φαλλοκρατικό/χυδαίο/σεξιστικό παράδειγμα: Το να σε νοιάζει και η προσωπικότητά της, οι απόψεις της, ο χαρακτήρας της , όχι μόνο το να την "κρεβατώσεις")

 

Αμάρτημα: Οργή - το να θυμώνεις με τον άλλο. Το να είσαι μνησίκακος. Να ξεσπάς με το παραμικρό, βίαια ίσως, στον άλλο.

Αρετή: Υπομονή - το να βάζεις φραγμούς στον θυμό σου. Το να ελέγχεις τον εαυτό σου.

 

Αμάρτημα: Φθόνος - Η μισαλλοδοξία. Το να ζηλεύεις τον άλλο επειδή έχει επιτύχει σε κάτι. Το να γίνεσαι κακός με τον άλλο, επειδή ακριβώς τον ζηλεύεις. Και φυσικά, το να μπαίνεις σε ακραίες καταστάσεις, για να τον βλάψεις επειδή δεν μπορείς να δεχτείς ότι αυτός έχει πετύχει κάπου. Και όταν ο άλλος περνάει δύσκολη στιγμή, να χαίρεσαι για τα δεινά του.

Αρετή: καλοσύνη - το να χαίρεσαι με την επιτυχία του άλλου, και να λυπάσαι με την κακοτυχία του.

 

Αμάρτημα: Αλαζονεία - Το να θεωρείς οτι εσύ είσαι ανώτερος και οι άλλοι κατώτεροί σου. Το να θεωρείς τον εαυτό σου τέλειο, χωρίς ψεγάδι, χωρίς μειονέκτημα. Και το να μισείς όποιον θεωρείς ότι φτάνει να απειλεί την υποτιθέμενη τελειότητά σου. Το να νομίζεις ότι μονο εσύ έχεις δίκιο, κι ότι όσοι λένε τα αντίθετα από σένα είτε είναι ηλίθιοι, είτε θέλουν να σε υπονομεύσουν.

Αρετή: ταπεινότητα - το να αναγνωρίζεις ότι δεν είσαι το μοναδικό πλάσμα στον κόσμο, αλλά υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσένα, και ίσως καλύτεροί σου. Το να αναγνωρίζεις, ότι δεν είσαι τέλειος, ότι έχεις ελαττώματα, κομμάτια στα οποία χρειάζεσαι βελτίωση. Το να έχεις το θάρρος να παραδεχτείς ότι κάνεις και λάθη.

 

Ίσως να είναι κάπως υπερβολικά τα παραπάνω, αλλά πιστεύω ότι δείχνουν κάτι σημαντικό για τα 7 αμαρτήματα: όλα τροφοδοτούν τον εγωισμό. Όλα έχουν να κάνουν με την υπερβολική καλοπέραση/προβολή του εαυτού.

Edited by irenicus777
Link to comment
Share on other sites

... δείχνουν κάτι σημαντικό για τα 7 αμαρτήματα: όλα τροφοδοτούν τον εγωισμό. Όλα έχουν να κάνουν με την υπερβολική καλοπέραση/προβολή του εαυτού.

ΟΚ, λίγο «ιστορικό» περί «θανάσιμων» αμαρτιών.

Θυμίζω ότι ο κατάλογος δεν αναφέρται σε νομικές παραβάσεις, ή παραβάσεις «εντολών», ούτε το «θανάσιμο» αναφέρεται σε ποινή.

Είναι κατάλογος αυτοελέγχου και (με τρόπο που θυμίζει απόμακρα πυθαγόρειες μεθόδους) αυτοδιόρθωσης.

Στην Παλαιά Διαθήκη υπήρχε η έννοια των εντολών και του νόμου. Η «τελειότητα» των ανθρώπων μετριούνταν με την τήρηση των εντολών – τις οποίες στην πράξη κανένας δεν μπορούσε να τηρήσει.

Στην Καινή Διαθήκη το πράγμα βρέθηκε μετέωρο. Από τη μια η τήρηση των εντολών βρέθηκε κάτω από το «νόμο της ελευθερίας» έπαψε να επιβάλλεται από κάποιο νόμο και αφέθηκε να «επαφίεται στον πατριωτισμό» του κάθε ανθρώπου, από την άλλη η «πνευματική» απαίτηση για μια ζωή «ελέυθερη» από το «νόμο» και «ελεύθερη» από τον εθισμό στην «αμαρτία» (που νοείται ως ένα είδος «δουλείας»).

Ελευθερία από το νόμο θεωρήθηκε ότι σημαίνει πλήρη ελευθερία να κάνει κανείς ότι θέλει, υπό τη γνώση ότι δεν συμφέρουν όλα και ότι αυτή η ελευθερία δεν είναι για να χρησιμοποιηθεί ως πρόφαση για ασυδοσία αλλά ως αφορμή για αυτοέλεγχο – το νόμο της καρδιάς.

Πως όμως επιτυγχάνεται ο αυτοέλεγχος, προβληματιζόταν;

Διάφορα «συστήματα» αναπτύχθηκαν, άλλα πιο πνευματικά, άλλα λιγότερο, άλλα καθόλου.

Ένα τέτοιο «ρεύμα» ήταν αυτό που θα λέγαμε σήμερα «ενδοσκοπικό». Εξέταση του εαυτού ώστε να βρεθεί η ρίζα του προβλήματος (από φυσική, νοητική και πνευματική άποψη) και πως αυτό εξελίσσεται. Καθώς (εάν) η εξέλιξη είναι στην ουσία διαδικασίες σε βήματα αιτίας-αποτελέσματος (που με τη σειρά του είναι αιτία για κάτι άλλο κι αυτό έχει αποτέλεσμα... κοκ). Η ιδέα ήταν ότι σταματώντας τη διαδικασία κάπου, «αποκόβεις» τα κατόπιν αποτελέσματα.

Έτσι γεννήθηκαν οι ιδέες για αρετές και πάθη, από τα οποία όλα συνοψίστηκαν σε 8 πάθη (βασικά πάθη που «τρέφουν» το εξής ένα μεγα-πάθος: εγωϊσμός, όπως είπες), το καθένα με τις διαδικασίες που το παράγουν (και που μπορούν να «αποκοπούν» σε κάποιο σημείο έτσι ώστε να μην φτάσουν στην εκτέλεση-πράξη, αλλά ούτε καν στην απόφαση-σκέψη που προηγείται της εκτέλεσης).

Link to comment
Share on other sites

Κάθε φορά που φαίνεται να κάνεις κάποιο λάθος απλά αλλάζεις θέμα. Ανοιχτόμυαλο.

Εδώ δεν κουβεντιάζουμε για αλάθητα. Εκείνο που κάνουμε είναι να αξιολογούμε ότι λέει ο καθένας.

Έχεις μια τοποθέτηση που προσπαθείς να στηρίξεις. Καλώς.

Συνέχεια όπως αποδεικνύεται ότι έχεις καταλήξει στην εν λόγω τοποθέτηση ξεκινόντας από λανθασμένη βάση, λάθος στοιχεία, απόψεις αθεμελίωτες - έως και παραποιήσεις ή παρεξηγήσεις.

Και κάθε φορά αλλάζεις θέμα...

 

Αν τις πεποιθήσεις σου τις βασίζεις σε σαθρά θεμέλια δεν φταίνε άλλο που σου το δείχνουν.

 

Αλλά θα ήταν καλύτερα να αξιολογείς πρώτος εσύ αυτά που είναι να πεις πριν το κάνουν οι άλλοι. :rolleyes:

 

Όχι, πάλι το ίδιο προκύπτει τελικά. Ότι πήραν το όνομα από αλλού και το κόλλησαν στο Σατανά για τους ίδιους λόγους. Έχει σημασία από πού το πήραν;

Edited by Grey
Link to comment
Share on other sites

Όχι, πάλι το ίδιο προκύπτει τελικά. Ότι πήραν το όνομα από αλλού και το κόλλησαν στο Σατανά για τους ίδιους λόγους. Έχει σημασία από πού το πήραν;

Έχει σημασία αν ήταν αδικαιολόγητο αυτό με τη λογική τους ή όχι (όχι τη δική μας λογική).

Τα δεδομένα δείχνουν ότι ήταν δικαιολογημένο (γι' αυτούς).

Link to comment
Share on other sites

Πίσω στα 7 που είναι τα εξής 8:

Κατά Πέτρο Δαμασκηνό:

Εννοώ τα οχτώ πάθη-αρχηγούς, δηλαδή τη γαστριμαργία που φέρνει την πορνεία και μαζί της τη φιλαργυρία, από την οποία γεννιέται η οργή, όταν κανείς δεν πετυχαίνει αυτό που ποθεί, δηλαδή το θέλημά του. Από την οργή διαδοχικά γεννιούνται η λύπη, η ακηδία, η κενοδοξία και η υπερηφάνεια. Από τα οχτώ αυτά πάθη γεννιέται κάθε κακία, πάθος και αμαρτία.
Ο αρχικός εισηγητής ήταν κάποιος Ευάγριος Ποντικός (από τον Πόντο) που μιλά για οκτώ λογισμούς:
λαιμαργία, πορνεία, φιλαργυρία, λύπη, οργή, ακηδία, κενοδοξία και υπερηφάνεια.
που έγιναν 7 με σύμπτυξη της κενοδοξίας με την υπερηφάνεια από άλλους.

Αυτός με τη σειρά του βάσισε τις απόψεις του σε διάφορες μικρές λίστες και αναφορές σκόρπιες στην καινή διαθήκη.

Τελικά διαμορφώθηκαν οι "7 θανάσιμες" και "κωδικοποιήθηκαν" από κάποιον Πάπα, με σύμπτυξη:

1. της κενοδοξίας με την υπερηφάνεια

2. ακηδίας (απάθια με την έννοια της αδιαφορίας) με τη λύπη

και προσθήκη

3. ζηλοφθονίας

Αυτά όλα δεν έχουν καμιά "καταδικαστική" έννοια αλλά είναι ως "μετρητές" της αυτοβελτίωσης.

Link to comment
Share on other sites

Ας πούμε ότι ζηλεύεις κάποιον γιατί πολλά λεφτά και ωραία γυναίκα, έχεις διαπράξει τουλάχιστον 3 από τα 7... ακόμα και αν δεν κάνεις το παραμικρό εναντίον του. Αυτές οι λογικές μας βάζουν σε μια ατμόσφαιρα ενοχών χωρίς ουσιαστικά να φταίμε για τίποτα... Αυτό το τρυκ της δημιουργίας ατμόσφαιρας ενοχών είναι κοινό σε όλα τα συστήματα ψυχολογικού καταναγκασμού που εφαρμόζεται και σε πολιτικά συστήματα. Όπως αυτό που με εξοργίζει περισσότερο από όλα. Για να πάρεις κάτι που δικαιούσαι απ' το κράτος π.χ. στέγη, δουλειά σε βάζουν σε μια διαδικασία - τρυκ να ξεχάσεις ότι το δικαιούσαι και ότι είσαι και... παράνομος κι από πάνω π.χ. αυθαίρετα, συμβασιούχοι. Είναι η ίδια διαδικασία, στην πρώτη περίπτωση σε βάζουν να παρακαλάς το "θεό" και κατ' επέκταση την εκκλησία για άφεση (ανύπαρκτων) αμαρτιών και στη δεύτερη περίπτωση το κράτος και κατ' επέκταση τον κάθε μανδαρίνο για νομιμοποίηση των (δήθεν) παρανομιών. Στην πρώτη περίπτωση δεν είναι και δύσκολη η λύση: σταματάς να τους πιστεύεις, στη δεύτερη περίπτωση τα πράγματα είναι πιο δύσκολα...

 

Άρα λοιπόν το τρυκ εδώ είναι: ανύπαρκτη αμαρτία/παρανομία ---> ενοχές ---> παράκληση ---> υποταγή στο σύστημα ---> "άφεση"/παραχώρηση "νομιμοποίησης". Τα περί μη καταδικαστικής έννοιας και αυτοβελτίωσης τα λένε τώρα, το "θανάσιμες" τα λέει όλα, την εποχή που επινοήθηκαν είχαν και παραείχαν καταδικαστική έννοια, μέχρι και σε ποιου διαόλου τα χέρια θα έπεφτες σου λέγανε...

Link to comment
Share on other sites

Ας πούμε ότι ζηλεύεις κάποιον γιατί πολλά λεφτά και ωραία γυναίκα, έχεις διαπράξει τουλάχιστον 3 από τα 7... ακόμα και αν δεν κάνεις το παραμικρό εναντίον του. Αυτές οι λογικές μας βάζουν σε μια ατμόσφαιρα ενοχών χωρίς ουσιαστικά να φταίμε για τίποτα...

Δεν υπάρχει τρυκ.

Μέτρο αυτοδιόρθωσης είναι. Κανείς δεν θα σε καταδικάσει αλλά αν θέλεις το χρησιμοποιείς αν θέλεις όχι.

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...
  • 3 weeks later...

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...