Jump to content

Σχέση Θεραπευτή-Θεραπευόμενου


Recommended Posts

Το παραθέτω σχεδόν αυτούσιο από έναν άνθρωπο που ασχολείτε εδώ και 20+ χρόνια με τις "ενναλακτικές" θεραπείες στην Ελλάδα.

 

 

έχει τίτλο ο Θεραπευτής ως ένα ανυποψίαστο όν

 

Θεραπεύω στα Ελληνικά σημαίνει: υπηρετώ, μεριμνώ, φροντίζω, περιποιούμαι, ασχολούμαι με ζήλο, επανορθώνω ζημιά, καλλιεργώ.

 

Υπάρχει ένα παγκόσμιο κίνημα που έχει ως ισχυρό του πόλο αυτό που έχει σχέση με τις λεγόμενες συμπληρωματικές/ εναλλακτικές θεραπείες, ένα κίνημα που συνεχώς επεκτείνεται και που έχει καλές προθέσεις και πολύ υψηλές φιλοδοξίες: να θεραπεύσει, τόσο ατομικά, όσο και ομαδικά, ακόμα και πλανητικά. Ο πυρήνας του κινήματος αποτελείται ως επί το πλείστον από μεμονωμένους και απομονωμένους- παρά τις ενώσεις που κατά καιρούς δημιουργούν- «θεραπευτές», εστιασμένους και επικεντρωμένους αποκλειστικά στις πολλές και διαφορετικές εκ μέρους τους προτεινόμενες τεχνικές θεραπείας.

Σ' αυτά τα μεμονωμένα ανθρώπινα όντα θ' αναφερθώ.

Θεωρώ ότι μπορεί να ξεκίνησαν την ενασχόλησή τους με την θεραπευτική, από καλές προθέσεις, υγιή φιλοδοξία, έντονο ιδεαλισμό και από μια παρόρμηση ή εσωτερική ανάγκη να βοηθήσουν τους άλλους ή και να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο.

Στην πορεία όμως αυτό το μεμονωμένο όν, που ενδύεται το ρόλο του "θεραπευτή", δεν γνωρίζει ούτε υποψιάζεται τι μπορεί να του συμβεί ή με τι σημαντικό ψυχολογικό, φιλοσοφικό, οντολογικό και ανατρεπτικό για την καθεστηκυία του τάξη υλικό έχει να τεθεί αντιμέτωπο.

Γι' αυτά πιθανώς να μην είναι προετοιμασμένο, να είναι εντελώς ανυποψίαστο.

Ο εκκολαπτόμενος "θ" πριν ακόμα ξεκινήσει την εκμάθηση οποιασδήποτε τεχνικής, θα όφειλε να είχε ενημερωθεί ή να είχε ο ίδιος ενημερώσει τον εαυτό του, ότι άπαξ και αισθάνεται την ανάγκη να "θεραπεύσει", έχει υποβάλλει το σύστημά του στη δοκιμασία να βρεθεί αντιμέτωπος και να απαντήσει στα μεγάλα ερωτήματα και γεγονότα της ύπαρξης:

1. Το δίπολο υγείας- ασθένειας.

2. Το βαθμό της προσωπικής του θλίψης, οδύνης και πόνου.

3. Τον αντίστοιχο βαθμό θλίψης, οδύνης και πόνου της οικογένειάς του, της φυλής του και της ανθρωπότητας.

4. Το βαθμό της δικής του τρέλας.

5. Τις δικές του αυταπάτες.

6. Τη σεξουαλικότητά του, την ταυτότητά του και τη σχέση του.

7. Τη γνώση ότι «η τελειότης ελκύει ατέλεια στην επιφάνεια» και ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του.

8. Την απόλυτη ανάγκη του για μια καταγωγή, μια πατρίδα, ταυτότητα, νόημα.

9. Το μέγεθος του φόβου του και η σχέση του με το φαινόμενο του θανάτου.

10. Η γνώση και η επαφή με τις έννοιες της μητρικής του γλώσσας και της αναγνώρισης της «γλώσσας της σιωπής».

11. Με την αφομοίωση και την επικοινωνία με τους μύθους, τα αρχέτυπα και τις παραδόσεις της ανθρώπινης φυλής.

12. Με την ύπαρξη ή όχι του Θεού.

Στο βαθμό που υποψιασμένος πια, κατά μόνας ή και με ομάδα, αρχίζει να επεξεργάζεται τα ανωτέρω και στο βαθμό που θα καταφέρει να τα διαχειρισθεί ανάλογος θα είναι ο βαθμός βοηθείας και το βάθος της θεραπείας που μπορεί να προσφέρει.

 

Θα σας καταθέσω μερικές σκέψεις μου, σε σχέση με τα παραπάνω:

Όχι κατ' ανάγκη κατά σειρά, σκέψεις στις οποίες υπάρχει η υποκρυπτόμενη ανάγκη να τις μοιρασθώ μαζί σας και η επιθυμία να κινητοποιήσουν ένα διάλογο και μια πρακτική εγρήγορσης και δράσης στην κοινότητα των «θεραπευτών» στην Ελλάδα.

Ο «θ» είναι κατ' εξοχήν θλιμμένο όν.

Αλλιώς να το πω: ο «θ» ήρθε να επεξεργαστεί τη θλίψη του και να διαχειρισθεί τον όποιο βαθμό ατομικής ή και συλλογικής τρέλας έχει ενσωματώσει στο σύστημά του.

Ήρθε να αντιληφθεί τι εστί πόνος.

Το κατ' εξοχήν (προ)-απαιτούμενο της Γης.

Ήρθε να ενώσει τ' αντίθετα - την υγεία με την ασθένεια, να είναι μεσάζων ανάμεσα στο ανθρώπινο και το ιερό. Ήρθε να διδαχθεί και να διδάξει την ιερά τέχνη της θεραπείας. Ουσιαστικά ο «θ» οφείλει να είναι μαθητής και εκπαιδευτής ταυτόχρονα και δια βίου.

Η κατεύθυνση του πολιτισμού είναι φυγόκεντρος, εξωστρεφής.

Κοιτάει τα αντί-κείμενα και ασχολείται αποκλειστικά με αυτά .

Αντί-κείμενο είναι και ο «θεραπευόμενος».

Ξεχνιέται κανείς σ' αυτή την κατεύθυνση, ξεχνάει την κεντρομόλο δύναμη. Η ενασχόληση με τον "άλλο" είναι ένα ισχυρό άλλοθι να μην ασχοληθεί ποτέ κανείς με τα "δικά" του, τη σχέση, την επαφή με τον εαυτό του.

Ο "θ" ασχολούμενος με τον "άλλον" εξ αντανακλάσεως μαθαίνει για τον εαυτό του, διαβάζει και μελετά για τον άλλον, χωρίς ίσως να αντιλαμβάνεται ότι το κάνει για τον ίδιο, ότι και αυτός και ειδικά αυτός φοβάται βαθιά την αρρώστια, τα γηρατειά και το θάνατο, και ότι προσπαθεί να τα εξηγήσει ή και να ξορκίσει μέσω της τέχνης του. Μαθαίνει έτσι πληροφορίες, μαθαίνει να αγαπά, σκέπτεται να αγαπά, να φροντίζει.

 

Δεν το βιώνει.

 

Το βίωμα της αγάπης προϋποθέτει μοίρασμα/ κοινότητα, προϋποθέτει την κοινότητα της θλίψης, τη συμφιλίωση με τ' αντίθετα, τη διαρκεί μνήμη και όχι λήθη ή άρνηση του φαινομένου, της διαδικασίας του ανθρώπινου πένθους από το γεγονός της σωματικής απουσίας, της απώλειας.

 

Προϋποθέτει του να δέχομαι επί μακρόν, αν όχι δια βίου τη θεραπεία που τουλάχιστον εγώ ο ίδιος εξασκώ, προϋποθέτει να μπω στη θέση του θεραπευόμενου, του ασθενούς, πρώτος εγώ ασθενής που χρήζει εντατικής θεραπείας.

 

Ο θ. είναι κατ' εξοχήν αλαζονικό ον.

Απ' όπου η εξουσία του και η έντονη ανάγκη του να «θεραπεύσει». Ένας "θ", ως αλαζών είναι και είρων- κατ' ουσίαν της ίδιας της ύπαρξης - και ως είρων αυτουποτιμάται, ουδείς αλαζών μπορεί να το αντιληφθεί αυτό, αλλά λόγω αυτής ακριβώς της ειρωνείας, απέχει πολύ από την αλήθεια της ίασης.

Ο θ. δεν είναι Πρόσωπο. "Και για να είναι κάποιος Πρόσωπο με την πλήρη έννοια του όρου πρέπει να είναι υποκείμενο με αίσθηση εαυτού ως υποκειμένου, ένα ον το οποίον ως εκ τούτου σχεδιάζει τη ζωή του και πιστεύει σε αξίες ανάλογα με τις οποίες τα διαφορετικά σχέδιά του μοιάζουν χειρότερα ή καλύτερα, κάποιος ο οποίος μπορεί να διαλέγει ανάμεσά τους. (Τσάρλς Ταίηλορ: Το Πρόσωπο).

Η ασάφεια με την οποία ντύνει τα λόγια του, εκεί όπου θα όφειλε να σιωπά, προδίδει την αγωνία της αναποτελεσματικότητάς του, που συνδέεται με την ασάφεια της παρουσίας του στο δημόσιο χώρο ή και την άρνηση της συμμετοχής του στα κοινά.

Οι διακηρύξεις του περί αγάπης, μόνο υποψίες μπορούν να εγείρουν, η δε εκκωφαντική του "άγνοια" ότι: τα τείχη του είναι οι θεραπείες και οι «θεραπευόμενοι», καθώς και το γράπωμά του από τις τεχνικές, τον καθιστούν μια γραφική για τους άλλους αλλά τραγική για τον ίδιο φιγούρα.

Η αναγραφή σε μια κάρτα, δεκάδων δεξιοτήτων, ικανοτήτων και «θεραπειών»,- πέραν του κινητού τηλεφώνου- είναι η πλέον ορατή απόδειξη της αλαζονείας που κατοικοεδρεύει στις σκέψεις και στις συνειδήσεις μικροαστών, που μη έχοντας που αλλού να κρατηθούν στη ζωή τους, βρήκαν τη χειρολαβή της θεραπευτικής και λυμαίνονται ως αρπακτικά το χώρο- έχει γίνει πια του συρμού η ενασχόληση με μία εναλλακτική θεραπεία- χωρίς να γνωρίζουν οι εν τη αλαζονεία τους αφελείς «θεραπευτές», ότι ο εν λόγω συρμός εκτροχιάζεται κάθε τρεις και λίγο, λόγω της ουσιαστικής έλλειψης παιδείας, βιώματος και ιστορικής μνήμης εκ μέρους τους.

Το μόνο που δεν έχουμε δει ακόμα, αλλά που μπορεί να μην αργήσει και πολύ να εμφανισθεί σε κάρτα «θεραπευτών», είναι το : «ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΝΕΚΡΩΝ- Επιτυχία εγγυημένη»

 

Ο φόβος του "θ". είναι τεράστιος.

Φοβάται για το φυσικό του θάνατο.

Ξορκίζει το φόβο του δικού του θανάτου θεωρώντας ότι «θεραπεύει» άλλους.

Ελπίζοντας ότι θα γεμίσει το κενό.

Όσο μεγαλύτερος ο φόβος, τόσο ισχυρότερη η αλαζονεία.

Τόσο πιο καλός "θ". νομίζει ότι είναι.

Τόσο ξεχνάει να ζητήσει βοήθεια για τις δικές του ατέλειες, τόσο «λησμονεί» το σώμα του.

Με τον καιρό εξαντλείται.

Θέλγεται από τον θαυμασμό των άλλων.

Ηδονίζεται από το έργο που επιτελεί.

Ουσιαστικά δεν γνωρίζει ότι αυτοτιμωρείται.

Ο "θ". είναι ουσιαστικά ένα αυτοκαταστροφικό ον, σε πλήρη διαστροφή με τον εαυτό του, που ευφάνταστα θεωρεί ότι συνδράμει στο κοινό καλό, ενώ στην ουσία ελάχιστα μπορεί να επιτύχει. Αυτή η αυτοκαταστροφικότητά του, μαζί με τη φαντασίωσή του ότι πράττει το «αγαθόν», τον οδηγούν συν τω χρόνω, στη διάρρηξη του κελύφους που επιμελώς "έκρυβε" την κακότητά του και την ανάδυση της προσωπικής του κακίας και σκληρότητας και για την οποίαν κακία και σκληρότητα μένουν εμβρόντητοι τόσον αυτός όσον και οι άλλοι.

Το καλό στην όλο υπόθεση της κακίας και της σκληρότητας, έγκειται στο ότι αν κανείς την αποδεχθεί και την επεξεργαστεί, καθίσταται ανθρώπινος, ταπεινός και επανεντάσσεται ισότιμα στη ζωή, πράγμα που ο «εκκολαπτόμενος», ανυποψίαστος «θεραπευτής» δεν το γνωρίζει και εν πολλοίς το εγώ του δεν το επιθυμεί και ούτε το θέλει.

Ο "θεραπευτής" είναι βασικά ένα αυτοεξαπατώμενο ον. Εγωιστικά ανιδιοτελής, με υποκρυπτόμενη έντονα την ανάγκη του ν' αγαπηθεί, με στενή ως επί το πλείστον αντίληψη για την ουσία της ύπαρξης που αυτάρεσκα καλύπτει πίσω από μια προσωπική σοφία, συνεργάζεται με το Σχέδιο της ζωής κατά τρόπο κυρίαρχα ατομικό και έχοντας ως μόνη χειρολαβή του βίου του την τεχνική που εξασκεί, ευφυώς καλύπτει με τη σωρεία των μη αναγνωρισμένων και επεξεργασμένων αυταπατών του, την καθημερινή του πλήξη.

Στο τέλος της επίγειας διαδρομής του, το άθροισμα των ποιοτικών του ενεργειών είναι μηδαμινό και η κατάρρευση αυτού που τον συγκρατούσε- η αλαζονεία του- λόγω και κυρίως της φυσικής φθοράς, επιφέρει και τη συναισθηματική και τη νοητική του κατάρρευση.

Ας είμαστε ειλικρινής. Οι ενέργειες τις οποίες επικαλούνται οι διάφοροι «θεραπευτές», όπως π.χ. την ενέργεια της αγάπης, είναι τόσο ασαφής ως έννοια μέσα στα μυαλά, τόσο συναισθηματικά φορτισμένη και τόσο πολύ συζητείται που είναι ύποπτων έως και αφελές να πιστέψει κανείς ότι αυτή η ποιότητα - της αγάπης- από τους έχοντες έστω και μερικά από τα αναλυθέντα ανωτέρω συμπτώματα, ότι μπορεί να «γειώνεται» με τόση ευκολία στα σώματα και στα «αιθερικά» των ανθρώπων και μάλιστα να επιφέρει και "θεραπεία".

Η άγνοια επικαλυμμένη με την πικρή σοκολάτα της θλίψης εκβάλλει στην ουσιαστική ανάγκη να αγαπήσω, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει: κραυγάζω να αγαπηθώ και κανείς δε μ' ακούει.

Και δεν υπάρχει το ελάχιστο θάρρος να παραδεχθεί κανείς έρμος "θ". ότι δεν μπορώ ν' αγαπηθώ, γιατί δεν έχω χώρο γι αυτό, γιατί δεν επιτρέπω να μου συμβεί αυτή η οδυνηρή εμπειρία, γιατί ο ναρκισσισμός μου και ο εγωισμός μου είναι τέτοιας υψηλής τάξεως που δεν αφήνουν να εισέλθει εντός του συστήματός μου απολύτως τίποτα, γιατί δεν έχω και χρόνο να συμβεί αυτό το «τίποτα», γιατί εγώ ασχολούμαι "αγαπώντας" και θεραπεύοντας τους δυστυχείς άλλους.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δακτυλάκι μας, ας μην εθελοτυφλούμε και ας είμαι σαφής και απόλυτος. Όλοι οι ασκούντες ή οι προς άσκησιν της θεραπευτικής τέχνης είναι φύσει και θέσει καταθλιπτικοί. Όσο πιο μεγάλο ταλέντο έχει κανείς, όσο πιο κοντά είναι στο σκοπό του για να ασχοληθεί με τη θεραπευτική τόσο και πιο μεγάλη η κατάθλιψή του. Αυτή όμως η ίδια η κατάθλιψη του είναι ουσιαστικά και η οδός, ο μέγας διδάσκαλος και ο οδηγός του. Δεν χρειάζεται να πάει πουθενά αλλού. Αρκεί εν πλήρει ταπεινότητι, να συμφιλιωθεί, να την αποδεχθεί και να παραδεχθεί εις εαυτόν και αλλήλους ότι είναι ένας α-σθενής. Γιατί είναι. Γιατί όσο την αρνείται τόσο διογκώνεται, όσο δουλεύει με ενέργειες τόσο κινητοποιείται η ιλύς του ποταμού. Η σοφία του "θ"., έγκειται στην πλήρη αποδοχή αυτής της πάθησης για τον ίδιο, ότι τον αφορά άμεσα και ότι από εκεί θα αντλήσει το υλικό για την ιάσή του, από εκεί θα γίνει συμπονετικός, ανεκτικός, από εκεί θα μειωθεί η όποια αυθάδειά του και ότι από εκεί θα του παρασχεθούν οι γνώσεις για να έχει τη δυνατότητα, συν τω χρόνω, να βρει τη δίοδο να πράξει το Αγαθόν. Ο "θ"., ως καταθλιπτικός ξεκίνησε την άσκηση της τέχνης του, ελπίζοντας ουσιαστικά να λυτρωθεί και ο ίδιος, «λυτρώνοντας» τους άλλους.

Ο κίνδυνος λοιπόν, βρίσκεται ακριβώς εδώ: να «ξεχασθεί» επιμελώς ο λόγος που τον κατέστησε «θεραπευτή». Όσοι από τους εν ενεργεία ή και εκκόλαψιν «θεραπευτές», δεν πιουν από το νερό της λησμονιάς και την Κίρκη της «προσφοράς» και αποφασιστικά και θαρραλέα ενσκήψουν στη δική τους κατάθλιψη και στη δική τους τρέλα, στη διάρκεια της διαδρομής τους, η δωρεά θα είναι η ενστάλαξη της Ζωής εντός τους, η χαρά και το βίωμα της επανένταξής τους στον Κ(κ)όσμο.

Ο θ. είναι ένα τραγικό ον, με την αρχαία έννοια του όρου τραγικός.

(Τραγικό: αυτό που προκαλεί έντονη λύπη.

Τραγικός, τραγική, ειρωνεία: η τεχνική του δράματος κατά την οποία ο ήρωας αγνοεί στοιχεία καθοριστικά για την τύχη του- τα οποία γνωρίζουν οι θεατές.)

Η αναγνώριση εκ μέρους του «θεραπευτή» της τραγικότητάς του, ίσως και να είναι η αφετηρία της κατ' εξακολούθησιν προσωπικής του ιαματικής διαδικασίας.

Link to comment
Share on other sites

Εντάξει, διαβάζοντας και κάποια άλλα γραπτά του συγκεκριμένου ανθρώπου καταλαβαίνω ότι αυτό το θλιμμένο, απογοητευμένο και απαισιόδοξο ύφος είναι κάτι που τον διακατέχει γενικότερα, όχι μόνο στο παραπάνω κείμενο. Φυσικά δεν το κατακρίνω, όχι μόνο γιατί αποτελεί το προσωπικό του ύφος (το οποίο προφανώς απορρέει από ανάλογα βιώματα) αλλά και γιατί σε πολλά σημεία έχει μεγάλο δίκιο.

 

Κατ' αρχήν το πρώτο και το τελευταίο πράγμα που θα 'πρεπε να διδάσκεται ο "θ" (και συνήθως το διδάσκεται, πέρα από το αν θα το εφαρμόσει στη συνέχεια ή όχι) είναι ότι ο θεραπευτής οφείλει να θεραπεύει πρώτα απ' όλα τον εαυτό του. Όχι μόνο γιατί η σχέση του με τον θεραπευόμενο είναι απαιτητική και φθείρει το νευρικό σύστημα και την ψυχή του θεραπευτή, αλλά και γιατί ο ίδιος ο θεραπευτής οφείλει να εξελίσσεται και να ανεβαίνει επίπεδα, τόσο για το δικό του καλό όσο και για το καλό του θεραπευόμενου.

 

Κατά δεύτερον, αρκετά από τα στοιχεία που παραθέτει παραπάνω ο κος Ψάρρας, δεν χαρακτηρίζουν απαραίτητα μόνο έναν θεραπευτή, ούτε έναν θεραπευτή που ξεκινά τώρα την πορεία του ως τέτοιος.

Για παράδειγμα, "το μέγεθος του φόβου απέναντι στο φαινόμενο του θανάτου" απαντάται σε κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως ιδιότητας. Επίσης, για μένα δεν αιτιολογείται επαρκώς το γιατί ενας θεραπευτής να είναι αλαζονικό ον, και μάλιστα "κατ' εξοχήν"! Σίγουρα η αλαζονεία είναι μια παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει ένας θεραπευτής στην πορεία του, και πολλοί όντως έχουν πέσει και δεν το 'χουν καταλάβει καν, ωστόσο είναι ισοπεδωτικό να λες ότι τους χαρακτηρίζει όλους ανεξαιρέτως.

 

Κατά τρίτον, ιδίως στην Ελλάδα ο εναλλακτικός χώρος έχει καταντήσει ένα κακώς νοούμενο δίκτυο αγοραπωλησίας ελπίδας και φόβου, αλλά θα πρέπει να τονιστεί ότι αυτό γίνεται κυρίως σε εμπορικά πλαίσια - και ως εκ τούτου υπακούει σε άλλους κανόνες. Όταν ένας θεραπευτής θέτει σε μεγαλύτερη προτεραιότητα την ιδιότητά του ως επιχειρηματίας, τότε πλέον δεν σκέφτεται με κριτήριο την αγάπη (το ότι την επικαλείται είναι θέμα μάρκετινγκ), αλλά με βάση τους νόμους της αγοράς, με βάση δηλαδή το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Ως θεραπευτής μάλλον δεν θα εξαπατούσε με τέτοιον τρόπο έναν υποψήφιο θεραπευόμενο, αλλά ως επιχειρηματίας "οφείλει" να το κάνει, από τη στιγμή που καλείται να ανταποκριθεί σε μια ζήτηση - και η ζήτηση στην Ελλάδα ειδικά επιδέχεται μεγάλης εξαπάτησης. Το έχουμε ξανασυζητήσει αυτό κι εδώ.

Για τους καταναλωτές-ζόμπι που ψάχνουν για το μαγικό ραβδάκι που θα λύσει όλα τους τα προβλήματα χωρίς καμιά προσπάθεια από μέρους τους. Ε, αν δεν έχει και ο ίδιος ο θεραπευόμενος τη στοιχειώδη ωριμότητα να ξέρει τί θέλει, πάντα θα υπάρχουν οι επιχειρηματίες που θα του προσφέρουν αυτό που θα ζητήσει, ακόμα κι αν δεν θέλει πραγματικά αυτό που ζητά.

Κι αυτή η κατάσταση είναι λογικό πως θα φουσκώνει και τα μυαλά των σχετικά λιγότερο σοβαρών θεραπευτών.

 

Στο παραπάνω κείμενο δεν τίθεται θέμα περιβάλλοντος (ούτε με κοινωνικούς ούτε με οικονομικούς όρους), αλλά πρέπει να τη θέσουμε και αυτή τη διάσταση, δεδομένου ότι δεν ξυπνά κάποιος ένα πρωί λέγοντας "Ωραία, αφού είμαι ένα εγωιστικό, ιδιοτελές και αλαζονικό κάθαρμα θα γίνω θεραπευτής"...

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ με Johny :)

Είναι σαφές ότι όπως η επίσημη Ιατρική, έτσι και η εναλλακτική υπακούει πρώτα στο πρόταγμα του κέρδους και μετά της καρδιάς, κατ’ εντολή του καρότου και του μαστίγιου ως μοτό της σύγχρονης εξουσίας από τις απαρχές της.

Όταν η καρδιά φτάσει να προηγείται του υλικού κέρδους τότε θα βρισκόμαστε σε άλλο κόσμο. Μέχρι τότε όμως (και αν..)δεν μπορώ να γκρινιάζω ή να περιμένω από τον επίσημο γιατρό ή τον εναλλακτικό θεραπευτή να με αντιμετωπίζει σα φιλαράκι και ν’ αφιερώνει προσωπικό χρόνο δίχως να λογαριάζει το κέρδος.

 

Επίσης το θέμα της θεραπείας είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ, είναι ΑΝΟΙΧΤΟ, και είναι με ΔΟΣΕΙΣ.

Θεραπεία μπορώ να διανοηθώ μέχρι κάποιου σημείου, γιατί πλήρης ατομική θεραπεία σημαίνει αλλαγή πραγματικότητας και εκμηδένιση του κόσμου τούτου.

 

Επίσης πραγματική θεραπεία για κάποιον μπορεί να σημαίνει 10 ή 20 χρόνια προσπάθειας, ενώ για κάποιον άλλον σημαίνει 10 & 20 ζωές. Κατά συνέπεια ο χρόνος μιας ζωής συνήθως είναι πολύ λίγος και η φιλοδοξία μερικών καλοπροαίρετων θεραπευτών/θεραπευομένων, μεγαλεπίβολη αλλά δεν αρκεί.

 

Ακόμη, αν έπρεπε οι μέλλοντες ιατροί και «θεραπευτές» να πιάσουν τα υψηλά στάνταρ που θέτει ο κος Ψαρράς, τότε θα ψάχναμε γιατρούς για εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας και θεραπευτές για απλό μασαζάκι.

Κατά τα’ άλλα σύμφωνοι ότι είμαστε όλοι υπό θεραπεία και ότι αυτό που παρέχεται σήμερα, είναι περισσότερο ανακούφιση που μεταθέτει το πρόβλημα.

Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει… μα ναι! Τα παυσίπονα της οικονομικής κρίσης

Link to comment
Share on other sites

Περεμπιπτόντως ν’ αναφέρω την περίπτωση γνωστού μου που είναι πολύ καλός πάνω σε εναλλακτικές θεραπείες, εμβαθυμένος, ψαγμένος και δείχνει να πληροί αρκετά από τα χαρακτηριστικά στάνταρ που βάζει ο συγγραφέας του κειμένου.

Βοηθάει πραγματικά κόσμο, συνεισφέρει στο γενικό καλό κ.λ.π. σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που αναγκάστηκε να κλείσει το χώρο που διατηρούσε για να κάνει τις θεραπείες, επειδή κανείς δεν πλήρωνε..

Κοινώς έτρωγε πιστόλιασμα λόγω της «καλής καρδιάς»..

Και αυτό το αναφέρω για να υπενθυμίσω τη διάβρωση των ανθρώπων και ότι στην τελική ελάχιστοι θα εκτιμήσουν και θα βοηθήσουν να εξακολουθεί να υπάρχει η καλή καρδιά που συνεισφέρει, και αυτό επί του παρόντος γίνεται μόνο όταν μπει το χέρι στην τζέπη.

Με όμορφα λόγια και ευχολόγια δεν γίνεται!

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...