Jump to content

Τα 7 Στάδια Προς Την Αποκάληψη (Του Εγώ)


Recommended Posts

Βασικά, να πω ότι βασικές πηγές έμπνευσης αυτού του topic είναι δύο βιβλία του κ. Γιώργου Ιωαννίδη (NECRONOMICON και NECRONOMICON Το Μονοπάτι του Μαύρου Θεού), άρθρα από την ιστοσελίδα του irenicus 777 (http://necronomiconmagic.weebly.com), το Matrix, o Tolkien, καθώς και μία δικιά μου σκέψη (2006).

Στόχος είναι να απεικονίσω την δικιά μου άποψη για την κάθοδο του ατόμου στα μπουντρούμια του υποσυνείδητού του. Ο λόγος είναι σχετικά απλός. Ο άνθρωπος φοβάται το θάνατο. Διαφωνώ. Ο άνθρωπος για 'μένα φοβάται το να φαντάζεται τον τι θα γίνει την στιγμή του θανάτου του και μετά. Αν ξέραμε, όλα θα ήταν μέλη-γάλα. Αλλά εν ξέρουμε. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα έχουμε το ανθρώπινο σώμα, άρα δεν θα μπορούμε να αισθανόμαστε με τις αυτές μας αισθήσεις. Η άποψή μου είναι απλή. Αν καταφέρουμε να φτάσουμε σε ένα τέτοιο επίπεδο που να μπορούμε να δρούμε και να αισθανόμαστε όχι σαν άνθρωποι αλλά σαν αυτό το κάτι που φεύγει με τον θάνατό μας, στην ουσία δηλαδή να πάψουμε να είμαστε άνθρωποι αλλά αυτό το κάτι άλλο (αν υπάρχει), τότε ο θάνατος δεν θα πας προκαλέσει καμία αλλαγή. Διότι, είδη πριν από τον βιολογικό μας θάνατο θα έχουμε υποστεί τον σαρκικό μας θάνατο. Φανταστείτε τον Nio στο Matrix. Πλέον έβλεπε τον Κώδικα.

Καλά όμως όλα αυτά. Πως γίνεται αυτό;

Κατά την δική μου θεωρεία, μπορεί να γίνει σε 7 στάδια.

1ο Ο θάνατος. Πρέπει να "πεθάνει" ο παλιός μας εαυτός και να γεννηθεί ο νέος, ο άλλος μας εαυτός που θέλει και μπορεί να φτάσει στο τέλος. Η μύηση στα μυστήρια του υποσυνειδήτου μας. Αν δείτε τον Χάρο με τον μαύρο μανδύα του και το δρεπάνι του μιλήστε μαζί του. Έχει να σας πει ένα-δύο πράγματα.

2ο Η κατάβαση. Να κατέβουμε την μεγάλη σκάλα που οδηγεί στο σπήλαιο των μυστηρίων (μοιάζει με την κατάβαση στον Άδη, Κέρβερε, κέρβερε, είσαι εδώ?). Αν δείτε μία χίμαιρα να φυλάει την πύλη, μιλήστε. Καλό θα σας κάνει.

3ο Το Σπήλαιο Των Μυστηρίων. Εδώ είναι το σπήλαιο του Πλάτωνα. Οι παλιοί θεοί φανερώνονται, ότι πιστεύαμε ότι είναι αλήθεια, είναι ένα ψέμα. Πρέπει να βγάλουμε τις παρωπίδες που μας έβαλαν οι άλλοι αλλά και εμείς οι ίδιοι. Δεν είναι απίθανο να δείτε τον ψευδό-θεό σας. Ανταλλάξτε κουβέντες.

4ο Το δάσος. Το μαγεμένο δάσος των παραμυθιών. Σκοτεινό, φοβιστικό. Με τα τέρατά του, τις αράχνες του... Εδώ πρέπει να γίνουμε οι Κύριοι του δάσους. Να το καθαρίσουμε, να το περιποιηθούμε, να το σεβαστούμε, να του ρίξουμε ΦΩΣ. Το πλάσματά του πια να μην φοβούνται από εμάς. Για όσους έχουν διαβάσει Tolkien πρέπει να γίνουμε ο Tom Bombadil, για όσους δεν έχουν διαβάσει... ψάξτε το. Κάποια στιγμή θα βρεθείτε σε ένα ξέφωτο. Από πάνω η Σελήνη και τ' άστρα θα φέγγουν. Εδώ μπορεί να συναντήσετε κάποιο θηριόμορφο πλάσμα (δίποδο λύκο, σάτυρο,...). Μην τρομάξετε. Για το καλό σας έχει έρθει.

5ο Το Σταυροδρόμι. Βγαίνοντας λοιπόν από το δάσος βλέπουμε έναν λαβύρινθο/σταυροδρόμι/... . Ποιος είναι ο δρόμος, οεο? Μα φυσικά εμείς. Είμαστε στο μυαλό μας μέσα. ότι βλέπουμε είναι ο εαυτός μας. Εμείς είμαστε ο δρόμος. Στο τέλος λοιπόν του δρόμου, ορθώνεται ένα παγωμένο παλάτι. Ανεβαίνουμε την σκάλα και φτάνουμε στην κλειστή του πύλη. Που είναι το κλειδί? Εμείς είμαστε το κλειδί. Εδώ δεν έχει συναντήσεις. Εσείς και ο εαυτός σας.

6ο Το Παλάτι. Μπαίνοντας μέσα βλέπουμε ένα τρομακτικό, σκονισμένο παλάτι. Μα καλά στον πύργου του Δράκουλα είμαστε? Γιατί όχι. Γενικά έχει έναν έντονο γοτθικό ρυθμό. Φυσικά τέτοιο μέρος χωρίς τα κλασικά τερατάκια του δεν λέει. Έτσι, θα δείτε τα πορτρέτα με τα κινούμενα μάτια, κ.α. Εδώ θα σας πω κάτι. Σε όλο το ταξίδι αυτό, είχατε την εντύπωση ότι κάποιος σας ακολουθεί, και σας βλέπει. Όσο περνάγατε τα στάδια, τόσο η παρουσία του γινόταν όλο και πιο αισθητή. Ε τώρα πια τον βλέπεται να σας δείχνει μία πόρτα. Μην βιαστείτε. Μιλήστε μαζί του, καλό θα σας κάνει. Είναι ο Παρατηρητής. Δουλειά του, να σας συνοδέψει μέχρι εκεί.

7ο Ο Θρόνος. Πλέον είσαστε στο δωμάτιο του θρόνου. Ο Βασιλιάς κάθεται και σας περιμένει. Μα καλά, μέσα στο μυαλό σας, στην αίθουσα του θρόνου του μυαλού σας κάθεται κάποιος στον θρόνο σας? Αυτός που βλέπεται ΔΕΝ είναι ο πραγματικός βασιλιάς.

Πολλοί τελειώνουν εδώ. Εγώ πάω παρακάτω. Βλέπεται, το ταξίδι μοιάζει με το ταξίδι της Λίλιθ στο κληφωθικό δέντρο.

Ψάξτε το δωμάτιο, κάπου πρέπει να υπάρχει μία καταπακτή. Ανοίξτε την. Κατεβείτε τα σκαλιά. Είναι πολλά το ξέρω. Είναι πιο πολλά από το πρώτα. Θα κατεβείτε σε μία αίθουσα. Πέτρες παντού κι μόνο ένας γκασμάς (και εσείς). Φως πουθενά. Αρχίστε δουλειά. Σπάστε πέτρες. Σε πολλές θα βρείτε πολύτιμους λίθους, σε άλλες όχι. Καθαρίστε το δωμάτιο. Να αστράφτει. Στο τέλος θα υπάρχει άπλετο φως από τους πολύτιμους λίθους. Θα δείτε επίσης ότι από το τελευταίο σκαλί της σκάλας που κατεβήκατε ξεκινά ένα διπλό ελικοειδές μονοπάτι (χρωματιστές πέτρες ή χαλί) που οδηγεί σε μία πελώρια πόρτα (το μονοπάτι θυμίζει το κηρύκειο του Ερμή). Φτάνοντας στην πόρτα βλέπεται ότι είναι κλειδωμένη και κλειδί δεν έχετε. Εδώ καθίστε και συλλέξτε όλες τις εμπειρίες από το ταξίδι που έχετε κάνει. Θα καταλάβετε λοιπόν που είναι το κλειδί και πως να το χρησιμοποιήσετε. Αφού ανοίξετε την πόρτα βρίσκεστε σε μία πέτρινη γέφυρα. Από κάτω σας σκοτάδι. Μπροστά σας και στο τέλος της γέφυρας ένας στρογγυλός χώρος. Εκεί υπάρχει ένας πέτρινος βωμός (θυσιαστήριο) και ένα επίσης πέτρινο αναλόγιο. Πάνω στο αναλόγιο ένα βιβλίο. Μεγάλο, παλιό και δερματόδετο. Κάντε ότι είναι να κάνετε με αυτό αλλά πριν από αυτό. Στον βωμό υπάρχει ένα κύπελο με ένα κόκκινο υγρό. Πιείτε πρώτα και μετά ανοίξτε την τελευταία σελίδα του βιβλίου. Εκεί υπογράψτε με το αληθινό ας όνομα. Μετά αν θέλετε διαβάστε. Πλέον μπορείτε να βγήτε από εκεί και να πάτε στην αίθουσα του θρόνου. Ο Παρατηρητής είναι στα δεξιά του θρόνου. Ο Βασιλιάς (ο ψεύτικος) δεν είναι εκεί. Πλέον ο αληθινός βασιλιάς επέστρεψε. Είστε εσείς. Αν δείτε τέλος μία οντότητα να σας πλησιάζει αφεθείτε. Θα υποκλιθεί θα σας καλωσορίσει και θα μπει μέσα σας. Ήταν ο εσωτερικός εαυτός σας και πλέον είσαστε ένα.

 

Αυτό το μονοπάτι δεν είναι εύκολο, ούτε σύντομο. Έχει να κάνει με την δύναμη της θέλησής σας. Η είσοδος σε αυτό γίνεται μέσω ονειρομαγίας. Ας μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος των ονείρων είναι ο κόσμος του υποσυνειδήτου μας.

Η ιδέα που είχα το 2006 (15-16 χρονών) ήταν το κομμάτι της αίθουσας με τις πέτρες και η γέφυρα που οδηγεί στον βωμό. Δηλαδή όλο το κομμάτι από την κατάβαση της δεύτερης σκάλας μέχρι και το διάβασμα του βιβλίου. Εκτός του κόκκινου υγρού και της υπογραφής. Γενικά αυτό το κομμάτι θυμίζει το V.I.T.R.I.O.L. .

Λοιπόν, περιμένω ερωτήσεις, απόψεις, και γενικά ότι ότι προαιρείσθε. "Έλα να πέφτουνε τα posts! " :cheerful_h4h:

Link to comment
Share on other sites

Είναι πολύ όμορφο αυτό που γράφεις αν και μπερδεύομαι σε κάποια σημεία...και η μόνη ένσταση που έχω είναι ότι δεν θα βιώσουμε το σαρκικό μας θάνατο παρά μόνο την ύστατη στιγμή. Ίσως πάλι μπορούμε να έρθουμε κοντά του και να τον αγκαλιάσουμε, να αποδεχτούμε τη μοίρα μας και να συμφιλιωθούμε με την ιδέα του θανάτου, γιατί σίγουρα θα διδαχτούμε πολλά από αυτόν. Αυτό το κάτι που ρωτάς αν υπάρχει όσο πιο πολύ διαβάζω τόσο πιό πολύ πείθομαι για την ύπαρξή του και τόσο πιό πολύ φοβάμαι, για να πω την αλήθεια. Φοβάμαι γιατί αρχίζω να βλέπω διαφορετικά κάποια πράγματα και να εκτιμώ το δώρο της ζωής, της επίγειας ζωής, ακόμα περισσότερο. Πόσο όμορφα αυτά που γράφεις για τις αισθήσεις μας μετά θάνατο! πραγματικά μετά το θάνατο του σώματος όλα αλλάζουν τόσο δραματικά και όμως όλοι μας έχουμε μια κάποια εμπειρία θανάτου όσο κοιμόμαστε γιατί τότε το υλικό μας σώμα είναι αδρανές αν εξαιρέσουμε τις βασικές λειτουργίες που μας κρατούν στη ζωή. Στα όνειρα δεν νιώθουμε σωματικό πόνο, μόνο συναίσθημα και κινούμαστε διαφορετικά όλα είναι διαφορετικά....

δεν μου αρέσει η ιδέα να πάψω να είμαι και να αισθάνομαι άνθρωπος, τουλάχιστον όχι ακόμη, αλλά θυμάμαι σε κάποια σημαντικά όνειρα που είδα τον εαυτό μου να μεταμορφώνεται σε ενέργεια . Σε εκείνα τα όνειρα αν και ένιωθα διαφορετικά και είχα τη θλίψη θανάτου, ένιωθα ότι αυτό δεν ήταν το τέλος αλλά μια καινούρια αρχή, κάτι άλλο συναρπαστικό με περίμενε εκεί που πήγαινα! Επίσης αν και μεταμορφωμένη σε ενέργεια διατηρούσα τη συνείδησή μου, αυτή που είχα ως άνθρωπος και όμως ένιωθα τόσο πιό ανάλαφρη, πιό ξέγνοιαστη και ο φυσικός μου θάνατος δε με στεναχωρούσε όσο θα περίμενα.

 

Με την ονειρομαγεία τι τεχνική χρησιμοποιείς? Επιλέγεις το μοτίβο των ονείρων σου αν θέλεις να δουλέψεις με κάτι και μετά προσπαθείς να ερμηνεύσεις το όνειρο που είδες? τα επτά στάδια που περιγράφεις είναι ένας τρόπος να γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό αλλά πώς περνάς από το ένα στάδιο στο άλλο? γίνεται σταδιακά σε βάθος χρόνου? είχα διαβάσει κάποτε μια τεχνική παρόμοια όπου όλα γίνονταν με οραματισμό ενω είμαστε ξαπλωμένοι και είχε αυτό το χαρακτηριστικό της κατάβασης σκαλιών δηλαδή έπρεπε να είσαι σε κατάσταση απόλυτης χαλάρωσης και κατά την έναρξη δήλωνες την πρόθεσή σου να εισχωρήσεις στα βάθη του εαυτού και να τον γνωρίσεις.

Edited by Dalia
Link to comment
Share on other sites

@Dalia.

Όσο αφορά τον σαρκικό θάνατο, για το σύστημα που έγραψα θέλει να ο δεις κάπως αλλιώς. Δες την οθόνη του υπολογιστή σου. Βλέπεις χρώματα και εικόνες. Αν αλλάξεις οθόνη, και βάλεις μία που δεν αναγνωρίζει χρώματα αλλά μόνο άσπρο-μαύρο θα βλέπεις κάτι άλλο. Δες την ιστοσελίδα. Πολλά γράμματα, χρώματα, σχήματα. Αν έχεις mozilla πάτα δεξί κλικ και επέλεξε το "Προβολή πηγαίου κώδικα" (δεν ξέρω αν το έχουν οι άλλοι browsers). Πλέον θα βλέπεις ένα σορό λέξεις, σύμβολα. Αυτό είναι και ο σαρκικός θάνατος. Απλά αλλάζει ο τρόπος που αισθανόμαστε τα πράγματα γύρω μας. Αυτός είναι και ο στόχος στο σύστημά μου.

Τώρα, για την ονειμαγεία. Ο ασκών αυτήν την τέχνη πριν πέσει να κοιμηθεί, έχχει διακοσμήσει το δωμάτιο του με τέτοιον τρόπο, έχει βάλει μουσική τέτοια ώστε, έχει διαβάσει κάποιο κείμενο ούτως ώστε, έχει αρωματίσει των χώρο με αρώματα τέτοια ώστε,..., να δει ένα όνειρο με προσανατολισμό. Με τον όρο προσανατολισμό εννοώ τo να περάσει μέσα από καταστάσεις (στο όνειρο) με κάποιο στόχο. Μέσω αυθυποβολής ο ασκών περνά κάποιες καταστάσεις που του τις βάζει το υποσυνείδητο ώστε να επιτευχθεί κάποιος συγκεκριμένος στόχος. Συνήθως τέτοια όνειρα έρχονται και ο ασκών δεν λαμβάνει μέρος. Απλά ένα πλάσμα του δίνει πληροφορίες/μηνύματα τα οποία καλείτε να τα αποκρυπτογραφήσει. Επίσης υπάρχει και μία άλλη κατηγορία τέτοιων ονείρων στην οποί ο ασκών λαμβάνει συμμετοχή, αλλά βρίσκεται στον κόσμο του υποσυνειδήτου του. Στον κόσμο των ονείρων. Dreamlans.

Link to comment
Share on other sites

Υποκλίνομαι...:worthy:

 

edit: για το θάνατο έχω να πω ότι δεν χρειάζεται να είναι σώνει και καλά "υλικός" - με την έννοια του "πας, καπούτ, στα θυμαράκια κλπ" - για να κάνει τη δουλειά του. Για την ακρίβεια, ο θάνατος που θα κάνει καλύτερα αυτή τη δουλειά είναι η άλλαγή, όπως λέει κι ο Azif, από το γραφικό περιβάλλον στον πηγαίο κώδικα (και γιατί όχι, και από αυτή τη συμβολική γλώσσα στην αρχέγονη βάση της, το παλιό καλό 1001001).O θάνατος αυτός είναι η αρχή όλων των μεγάλων "Μυστηρίων".

Edited by irenicus777
Link to comment
Share on other sites

Εγώ δεν πιστεύω ότι όλα αυτά στέκουν. Δεν με έπεισαν. Θα συμφωνήσω όμως ότι αφού δεν θα έχουμε το σώμα μας, οι 5 αισθήσεις πάνε περίπατο. Ωστόσο οπτική και ακουστική πληροφορία ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ συνεχίζει να υπάρχει από διόραση και διακοή...

 

Επίσης κάποιοι όντως φοβούνται το θάνατο ενώ κάποιοι άλλοι απλά φοβούνται γιατί δεν ξέρουν τι θα γίνει μετά. Οι σπηλιές, τα παλάτια κλπ. αλλά και άλλα "εσωτερικα" και "μαγικοθρησκευτικά" δεν με πείθουν, πώς το ξέρει δηλαδή ο οποιοσδήποτε μας διηγείται κάτι τέτοιο; έχει πεθάνει; Όχι, απλά έτσι το φαντάζεται. Με το να φανταζόμαστε διάφορα δεν λύνεται το πρόβλημα. Θα μπορούσα κι εγώ να πω πώς το φαντάζομαι αλλά πρώτον θα βγουν κάποιοι - και με το δίκιο τους - θα μου πουν "κι εσύ πού το ξέρεις;" και δεύτερον - και κυριότερο - δε θα λυθεί έτσι κανένα απολύτως πρόβλημα...

 

Πώς θα λυθεί το πρόβλημα; Ερευνώντας τις περιπτώσεις εκείνων που έχουν πεθάνει για λίγο κι έχουν επανέλθει. Επίσης όποιος θέλει να ρισκάρει ας πεθάνει ο ίδιος για λίγο και να τον επαναφέρουν μετά.... εγώ πάντως δεν ξέρω αν θα δεχόμουν κάτι τέτοιο... Το τόπικ του Ντιμιουλέητορ για το θέμα του θανάτου ήταν πολύ καλό και σας συνιστώ να το ξαναδείτε...

Link to comment
Share on other sites

Το να μην το πιστεύεις το δέχομαι. Ούτως ή άλλως γι αυτό υπάρχουν οι σχολές. Ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται τα πράγματα με μοναδικό τρόπο, απλά κάποιοι δρόμοι τείνουν να συμπίπτουν.

[...]Οι σπηλιές, τα παλάτια κλπ. αλλά και άλλα "εσωτερικα" και "μαγικοθρησκευτικά" δεν με πείθουν, πώς το ξέρει δηλαδή ο οποιοσδήποτε μας διηγείται κάτι τέτοιο; έχει πεθάνει; Όχι, απλά έτσι το φαντάζεται.[...]
Λοιπόν, διακρίνω μία παρεξήγηση από μέρους μου μάλλον. Δεν λέω ότι όταν πεθαίνεις "βλέπεις" αυτά εδώ. Απλά τα βλέπεις στα όνειρά σου. Ο θάνατος που αναφέρω είναι ένα καθαρά μυητικό στάδιο. Δεν πεθαίνεις, απλά αλλάζεις. Κάθε στάδιο εμπεριέχει το στοιχείο του θανάτου. Πάντα θα αποχωρίζεσαι ένα κομμάτι του παλαιού εαυτού σου, για να πάρεις ένα νέο. Δες για παράδειγμα την Λίλιθ και τα 22 λέπια του Σεθ.

Τέλος, όταν πεθάνεις ΥΛΙΚΑ, τότε μάλλον αν έχεις καταφέρει να περάσεις αυτά τα στάδια δεν θα αλλάξουν και πολλά, διότι με το πέρας του δρόμου που παρουσιάζω θα αισθάνεσαι όπως αισθάνεται αυτό το κάτι μέσα σου και όχι σαν άνθρωπος.

 

[...] Πώς θα λυθεί το πρόβλημα; Ερευνώντας τις περιπτώσεις εκείνων που έχουν πεθάνει για λίγο κι έχουν επανέλθει. [...]
Και για να μιλήσουμε και λίγο σκεπτικιστικά. Και που το ξέρεις ότι αυτές οι εικόνες δεν είναι απόρροια χημικών ενώσεων που συμβαίνουν εκείνη την στιγμή στο μυαλό μας, κάτι σαν παραίσθηση;

Τέλος πάντων, το τελευταίο ήταν off-topic. Ελπίζω να κατάλαβες τώρα το τι εννοώ.

Link to comment
Share on other sites

Χμμμμ... Στην ελληνική μυθολογία ο Ύπνος και ο Θάνατος είναι αδέρφια... Αν το σκεφτεί κανείς έτσι βγάζουν κάποιο νόημα όλα αυτά που λές, μπορεί όταν πεθαίνουμε να βλέπουμε απλά ατέλειωτα όνειρα χωρίς ποτέ να ξυπνάμε... Επομένως η διαδικασία σου με τα όνειρα μπορεί να έχει μια λογική βάση. Αλλά και πάλι όλα αυτά που περιγράφεις μπορεί να ισχύουν μόνο για σένα και άλλος να δει διαφορετικά πράγματα...

 

Τώρα αν έχεις ήδη "πεθάνει" πριν πεθάνεις δεν αλλάζουν και πολλά, συμφωνώ. Όμως υπάρχει και μια άλλη επιλογή εξ ίσου συνειδητή και φιλοσοφημένη, ποιά; το να ζήσεις αντί να "πεθάνεις"... Και στο κάτω κάτω ποιός ο λόγος να "πεθάνεις"; Για να μη φοβάσαι; Απλά αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα όταν αυτά προκύψουν. :P

 

Τέλος για το θέμα των εικόνων που μπορεί να είναι απόρροια αντιδράσεων μέσα στο μυαλό, δεν αποκλείεται να είναι κι έτσι. Άλλωστε το ίδιο λένε και για την "αστρική προβολή" στη μορφή που τη συζητάμε εδώ, δηλαδή σε ένα "άλλο χώρο" που τον λέμε "αστρικό πεδίο" και που για πρώτη φόρα πέρισυ από κάποιο άλλο φόρουμ από άτομο που είναι και εδώ... Η μορφή που εγώ είχα υπόψη μου πιο πριν είναι η αστρική προβολή εδώ στο δικό μας χώρο και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί γιατί αυτός που την κάνει βλέπει πράγματα που γίνονται σε άλλο δωμάτιο ή άλλο κτήριο που δεν μπορεί να γνωρίζει αλλιώς παρά μόνο αν είναι εκεί και τα βλέπει... Η α. π. σε αυτή τη μορφη έχει δώσει περιγραφές της Αφροδίτης από κοντά που επιβεβαιώθηκαν μετά από το Μάρινερ όταν έφτασε εκεί. Έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για... κατασκοπεία από Αμερικάνους και Ρώσους. Λέγεται ότι για αυτό η Σοβ. Ένωση αναγκάστηκε να ασχοληθεί με ψυχικές έρευνες επειδή άκουσαν ότι Αμερικάνοι και Εβραίοι τους κατασκόπευαν με α. π. Ξεκίνησαν λοιπόν - ως άθεοι - να αποδείξουν ότι δεν υπάρχουνε αυτά όλα και άρα το Κρεμλίνο μπορεί να ησυχάσει, αλλά τους βγήκαν τα αντίθετα από αυτά που πήγαιναν να βγάλουν. Φυσικά δεν το είπαν στον κόσμο τους, το κράτησαν άκρως απόρρητο γιατί θα προέκυπτε ιδεολογικό πρόβλημα. Ήταν ένας από τους παράγοντες της κατάρρευσής τους. Άμα δεν πιστεύεις εσύ ο ίδιος αυτά που λες... και ακόμα χειρότερα: αν έχεις κι αποδείξεις στα χέρια σου ότι λες αρλούμπες... τότε βράστα...

 

 

 

Link to comment
Share on other sites

Βασικα η διαφορα μεταξυ "επιστημης" και "μεταφυσικης" πανω στο θεμα

του θανατου ειναι οτι η πρωτη πιστευει οτι η ενεργεια(πχ αιθερικο σωμα)

δημιουργειται απο το υλικο σωμα(και μονο απο αυτο) ενω η δευτερη

πιστευει οτι η "ενεργεια" προυπαρχει και μαλιστα αυτη δημιουργει το υλικο

σωμα...

 

 

Link to comment
Share on other sites

[...]Και στο κάτω κάτω ποιός ο λόγος να "πεθάνεις";[...]

Περιέργεια; Πνευματική/Σωματική ανάπτυξη; Mην ξεχνάμε ότι όλος αυτός ο κόπος αναπτύσσει σώμα, πνεύμα και τον δίαυλο επικοινωνίας.

Link to comment
Share on other sites

Κάτι μου λέει ότι αν αντί για "θάνατος" είχες πει "μεταμόρφωση" ή "αλλαγή", κανείς δεν θα το έκανε θέμα.:thumbsup:

Link to comment
Share on other sites

Θα συμφωνήσω. Αλλά δεν υπάρχει θέμα (άσε να γεμίσουμε κανα post γιατί δεν έχω πέραση :lol:). Οι λέξεις όπως "αλλαγή", "μεταμόρφωση", "φτύσιμο" (όποιος το 'πιασε το 'πιασε) είναι λέξεις που εμπεριέχουν την έννοια του θανάτου. Η κάθε πραγματική αλλαγή προϋποθέτει τον θάνατο του παλιού μας εαυτού. Κάθε νέος Αιώνας έρχεται από τις στάχτες του προηγούμενου. Φυσικά, όταν κάτι πεθαίνει, μέχρι να αναγεννηθεί, περνά ένα χρονικό διάστημα (τουλάχιστον μέχρι να ωριμάσει). Στο μονοπάτι που δίνω αυτό φαίνεται στο ότι μέχρι να καταλάβουμε την πορφυρή ουσία ακόμα μυούμαστε. Σε αυτό το διάστημα αλλαγής της κατάστασης κυριαρχεί το χάος (δυστυχώς όχι). Για να το πω καλύτερα κυριαρχεί το μπάχαλο μιας και κανείς δεν ξέρει τι γίνεται. Το Χάος δυστυχώς δεν περνάει ούτε ξυστά. Αν όμως αυτό γυρεύουμε, τότε κάτι γίνεται. Μιας και το σύστημά μου όπως και η σκέψη μου είναι χαοκεντρική θα σας πω και που είναι το χάος στην όλη διαδικασία. Παντού. Κάθε στάδιο είναι μία προβολή του Χάους. Μόνο όταν μυηθούμε στο σύνολο του δρόμου υπάρχει και η ένωση με αυτό. Ο πραγματικός όμως δρόμος δεν είναι αυτός. Όπως θα παρατηρήσατε στο στάδιο 3 έχουμε την αποκάλυψη του ψεύδους. Όλα είναι ένα ψέμα. Δεν υπάρχει τίποτα. Οι σκηνές, τα πλάσματα που λέω ή και θα "δείτε" ανήκουν σε εσάς. Είστε ένα. Είναι προβολές του ίδιου σας του εαυτού. Όπα. Αν αυτά είναι προβολές του εαυτού μας και επίσης προβολές του Χάους, άρα μήπως είμαστε το Χάος; Όχι. Όχι διότι αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι του δρόμου. Αν μιλάγαμε για την καμπάλα θα έλεγα ότι αυτό ήταν το κλιφωθικό/δρακονικό μονοπάτι. Το σεφιρωθικό ακόμα δεν το έχουμε διανύσει. Ή μήπως όχι. Σας μπέρδεψα;

Φυσικά μην ξεχνάμε ότι λέω ψέματα. Να θυμάστε το 3 στάδιο. Εσείς ξέρετε την αλήθεια.

Τώρα θα το πω εγώ (μιας και έθιξα το κομμάτι του χάους) και ότι έγινε, έγινε (μην πετάξετε ντομάτα ή κλοτσά, το νου σας).

 

Ια! Χατούρ. Ια! Σαμπ-Νιγκούραθ.

Χαίρε Μέγα Λησμονημένο Χάος!

Link to comment
Share on other sites

Κάτι μου λέει ότι αν αντί για "θάνατος" είχες πει "μεταμόρφωση" ή "αλλαγή", κανείς δεν θα το έκανε θέμα.

 

Τότε όμως θα χανόταν όλη η συζήτηση. Η ιδέα που είχα σχηματίσει είναι ότι βλέπουμε ο,τι θα δούμε και όταν πεθάνουμε, εξ ου και η ένστασή μου "κι εσύ πώς το ξέρεις; έχεις πεθάνει;"...

 

Υπάρχει και δεύτερο θεματάκι όμως η απεχθής - για μένα, μπορεί να είμαι και λάθος... - μεταμόρφωση σε "νεκρό" ή για να με καταλάβεις καλύτερα σε ζωντανό-νεκρό. Τι εννοώ; Εννοώ ένα όν απάνθρωπο / απόκοσμο χωρίς επιθυμίες και θέληση για ζωή σιωπηλό ψυχρό και απόμακρο. Όπως ακριβώς κάποιοι που έχω συναντήσει που ασχολούνται με "μαύρα" και δε μου αρέσει καθόλου αυτό που βλέπω, επιπλέον τα άτομα αυτά δεν κοιμούνται ή κοιμούνται ελάχιστα. Αλλά και αυτό που προπαγανδίζει και ο χριστιανικός μοναχισμός με το "Αν έχεις πεθάνει πριν πεθάνεις, δε θα πεθάνεις όταν πεθανεις" εξ ου και οι συλλογές κρανίων που βλέπουμε σε μοναστήρια. Επάξια κερδίζουν τον τίτλο "ιερείς του θανάτου" από κάποιους άλλους... Θα μπορούσα να "αποδείξω" με κάποια επιχειρήματα που στέκουν το "ιερείς του θανάτου" αλλά είναι οφφ τόπικ. Άλλωστε χριστιανισμός και "μαύρα" είναι απλά το ένα ανάποδο / αντίθετο του άλλου και όμως τόσο όμοια ταυτόχρονα...

 

Δεν μπορώ να αποδείξω ότι είναι λάθος για έναν άνθρωπο μια τέτοια κατάσταση, νοιώθω όμως μέσα μου πως είναι μέγα λάθος και για αυτό διαφωνώ και με τη Ντάλια στις αναφορές της σχετικά με το θάνατο...

 

 

Θα συμφωνήσω. Αλλά δεν υπάρχει θέμα (άσε να γεμίσουμε κανα post γιατί δεν έχω πέραση ). Οι λέξεις όπως "αλλαγή", "μεταμόρφωση", "φτύσιμο" (όποιος το 'πιασε το 'πιασε) είναι λέξεις που εμπεριέχουν την έννοια του θανάτου. Η κάθε πραγματική αλλαγή προϋποθέτει τον θάνατο του παλιού μας εαυτού. Κάθε νέος Αιώνας έρχεται από τις στάχτες του προηγούμενου.

 

Αυτό πρέπει να το σκεφτώ πριν τοποθετηθώ. Όντως υπάρχει ένα θέμα "θανάτου" του παλιού εαυτού, αλλά ο βιολογικός θάνατος μας επιβλήθηκε όταν χάσαμε έναν πόλεμο για να μη μπορέσουμε να τελειοποιηθούμε... δε θα επεκταθώ περισσότερο προς το παρόν...

 

 

Φυσικά, όταν κάτι πεθαίνει, μέχρι να αναγεννηθεί, περνά ένα χρονικό διάστημα (τουλάχιστον μέχρι να ωριμάσει). Στο μονοπάτι που δίνω αυτό φαίνεται στο ότι μέχρι να καταλάβουμε την πορφυρή ουσία ακόμα μυούμαστε. Σε αυτό το διάστημα αλλαγής της κατάστασης κυριαρχεί το χάος (δυστυχώς όχι). Για να το πω καλύτερα κυριαρχεί το μπάχαλο μιας και κανείς δεν ξέρει τι γίνεται. Το Χάος δυστυχώς δεν περνάει ούτε ξυστά.

 

Αυτά όλα χρειάζονται περισσότερη εξήγηση...

 

 

Αν όμως αυτό γυρεύουμε, τότε κάτι γίνεται. Μιας και το σύστημά μου όπως και η σκέψη μου είναι χαοκεντρική θα σας πω και που είναι το χάος στην όλη διαδικασία. Παντού. Κάθε στάδιο είναι μία προβολή του Χάους. Μόνο όταν μυηθούμε στο σύνολο του δρόμου υπάρχει και η ένωση με αυτό.

 

Αυτό το κατάλαβα αλλά θα τα ξαναδιαβάσω υπό το νέο πρίσμα και θα δω τι θα καταλάβω.

 

 

Ο πραγματικός όμως δρόμος δεν είναι αυτός. Όπως θα παρατηρήσατε στο στάδιο 3 έχουμε την αποκάλυψη του ψεύδους. Όλα είναι ένα ψέμα. Δεν υπάρχει τίποτα. Οι σκηνές, τα πλάσματα που λέω ή και θα "δείτε" ανήκουν σε εσάς. Είστε ένα. Είναι προβολές του ίδιου σας του εαυτού. Όπα. Αν αυτά είναι προβολές του εαυτού μας και επίσης προβολές του Χάους, άρα μήπως είμαστε το Χάος; Όχι. Όχι διότι αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι του δρόμου.

 

Είμαστε προβολές του Χάους κατ' εικόνα και ομοίωση....

 

 

Αν μιλάγαμε για την καμπάλα θα έλεγα ότι αυτό ήταν το κλιφωθικό/δρακονικό μονοπάτι. Το σεφιρωθικό ακόμα δεν το έχουμε διανύσει. Ή μήπως όχι. Σας μπέρδεψα;

Φυσικά μην ξεχνάμε ότι λέω ψέματα. Να θυμάστε το 3 στάδιο. Εσείς ξέρετε την αλήθεια.

Τώρα θα το πω εγώ (μιας και έθιξα το κομμάτι του χάους) και ότι έγινε, έγινε (μην πετάξετε ντομάτα ή κλοτσά, το νου σας).

 

Ια! Χατούρ. Ια! Σαμπ-Νιγκούραθ.

Χαίρε Μέγα Λησμονημένο Χάος!

 

Ντομάτα θα φας για την αναφορά στην Καμπάλα :P

Link to comment
Share on other sites

Να πω κάτι, κι όποιος το καταλάβει;

 

 

Μην ταυτίζετε το χάρτη μιας περιοχής με την περιοχή την ίδια.

Link to comment
Share on other sites

Να πω κάτι, κι όποιος το καταλάβει;

 

 

Μην ταυτίζετε το χάρτη μιας περιοχής με την περιοχή την ίδια.

 

Το ξέρουμε, πλάκα ήτανε αυτό με την Καμπάλα :P

Link to comment
Share on other sites

Υπάρχει και δεύτερο θεματάκι όμως η απεχθής - για μένα, μπορεί να είμαι και λάθος... - μεταμόρφωση σε "νεκρό" ή για να με καταλάβεις καλύτερα σε ζωντανό-νεκρό. Τι εννοώ; Εννοώ ένα όν απάνθρωπο / απόκοσμο χωρίς επιθυμίες και θέληση για ζωή σιωπηλό ψυχρό και απόμακρο.

Δεν θα σου κρύψω ότι σε καταλαβαίνω. Βλέπεις το μονοπάτι που ακολουθώ εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια είναι αυτό (θα το αναλύσω). Όταν είχα έρθει σε επαφή μέσα από όνειρα με ένα πλάσμα που το αποκαλώ "Παρατηρητή" έβλεπα σε αυτόν αυτό το είδος ανθρώπου που παρουσιάζεις (περίπου). Ένα μαυροντυμένο άντρα, ψυχρό, απόκοσμο, χωρίς ίχνος συναισθημάτων, που όμως κατείχε το σύνολο την Γνώσης (γι αυτό και η μαύρη,ψυχρή και χωρίς συναισθήματα ύπαρξή του). Μάλιστα ήμουν πεπεισμένος ότι είναι το μελλοντικό εγώ μου. Ο πραγματικός Διδάσκαλός μου. Μετά όμως (και διαβάζοντας τις πηγές που αναφέρω) αντιλήφθηκα ότι αυτό το πρόσωπο ήταν μόνο ένα κομμάτι από το σύνολο της μελλοντικής μου προσωπικότητας. Ήταν ο οδηγός μου (ο Νυαρλαθοτέπ αν θες (Irenicus777 δεν ξέρω αν συμφωνείς)). Στο μονοπάτι είναι το πλάσμα στο κάστρο. Ο Παρατηρητής σας. Η σκιά σας. Οπότε δεν έχεις θέμα, γιατί δεν θα γίνεις έτσι (αν εσύ δεν το θέλεις). Απλά θα πάρεις τα χαρακτηριστικά του (όπως και των υπολοίπων). Αν θες να το πάω ακόμα παραπέρα, κοίτα. Αφότου δίνεις ο Βασιλιάς του Κόσμου σου, ο Παρατηρητής θα είναι ο σύμβουλός σου. Από εσένα εξαρτάται το ποσοστό που θα σε "καβαλήσει" (και γενικά το "αν" θα σε καβαλήσει ή θα σε συμβουλεύει).

Αυτά όλα χρειάζονται περισσότερη εξήγηση...

Ο οδοιπόρος σε αυτό το σύστημα έχει ως στόχο την αναγέννηση. Στο πρώτο στάδιο έχουμε τον θάνατο και μία γέννηση. Τον θάνατο του παλιού μας εαυτού και την γέννηση του νέου. Το θέμα είναι ότι ο νέος είναι ψαρομένος. Άρα θέλει να παιδευτεί για να ξεψαρώσει και να μάθει. Σε όλον αυτόν τον δρόμο αυτό γίνεται. Σε κάθε στάδιο μαθαίνει και κάτι νέο. Με κάθε νέο πράγμα που μαθαίνει, πετάει και κάτι από τον προηγούμενο εαυτό του (του προηγούμενου σταδίου). Άρα έχουμε έναν θάνατο και μία γέννηση. Μέχρι όμως το στάδιο που μεταλαμβάνει το υγρό ακόμα μαθαίνει και κάτι. Άρα δεν είναι ολοκληρωμένος, άρα είναι ψαρομένος. Έτσι σε όλο αυτό τον δρόμο κυριαρχεί ένα μπάχαλο, μιας και δεν κινείτε με κάποιο μοτίβο, αλλά σπασμωδικά. Είναι αλήθεια πως έτσι όπως έγραψα το κείμενο που έβαλες σε quote είναι λίγο άκυρο. Ελπίζω να το συμμάζεψα κάπως. Όσο για το Χάος που δεν περνά ούτε ξυστά το είπα για να αποφύγουμε παρεξηγήσεις του στυλ Χάος=Μπάχαλο. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί που το βλέπουν έτσι και δεν βλέπουν την κομψότητά Του.

Είμαστε προβολές του Χάους κατ' εικόνα και ομοίωση....

Αν ο Θεός σου είναι το Χάος, ναι. Είναι όμως; Εγώ πάντως συμφωνώ.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...