Νεφέλη Posted March 4, 2005 Report Share Posted March 4, 2005 Σχεδόν όλα τα πιτσιρίκια φοβούνται το σκοτάδι. Μεγαλώνοντας, οι περισσότεροι το ξεπερνάμε... Όχι όμως όλοι. Γι άλλους πάλι ο φόβος για το σκοτάδι «ενσαρκώνεται» σε άλλον φόβο, άρρηκτα όμως συνδεδεμένο με το σκοτάδι. Π.χ. φόβος ληστείας, διάρρηξης, επίθεσης σε σοκάκι κλπ. Ο άνθρωπος φοβάται ότι δεν γνωρίζει κι ότι δεν ελέγχει. Το σκοτάδι συνδυάζει και τα δύο αυτά γνωρίσματα. Γι αυτό και βλέπουμε ότι ακόμα κι αν έχουμε ξεπεράσει την παιδική φοβία με το σκοτάδι, ακόμα κι αν δεν την διοχετεύσαμε σε άλλη φοβία, ακόμα και τότε λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να παραμείνουν ψύχραιμοι μέσα σ΄ έναν απόλυτα σκοτεινό χώρο για πολύ ώρα. Αργά ή γρήγορα, ο φόβος θ΄ αρχίσει να «παίρνει τα ηνία». Πριν λίγα χρόνια, συμμετείχα σε μια εκδρομή που είχε οργανώσει το περιοδικό «Τρίτο Μάτι» στην Σαλαμίνα. Ένας από τους «Ξεναγούς» μας (όλοι τους διακεκριμένοι συγγραφείς), ήταν και ο Γιαννόπουλος. Όταν λοιπόν επισκεφτήκαμε την σπηλιά του Ευριπίδη, ο Γιαννόπουλος μας έκανε ένα ενδιαφέρον «πείραμα»: Καθισμένοι όλοι στο κέντρο του σπηλαίου, που ήταν βαθιά στο βουνό, χωρίς καμία πηγή φωτός, μας είπε αρχικά να παρατηρήσουμε το πως καθόμαστε. Όχι μόνο εμείς, αλλά και οι διπλανοί μας. Μετά μας ζήτησε να σβήσουμε όλοι τους φακούς μας και να κάνουμε απόλυτη ησυχία. Έπεσε απόλυτο σκοτάδι και το μόνο που ακουγότανε ήταν που-και-που οι σταγονίτσες υγρασίας που έπεφταν από το ταβάνι του σπηλαίου. Το συναίσθημα ήταν πολύ παράξενο και για τον καθένα διαφορετικό. Μετά από 5 περίπου λεπτά, μας ζήτησε να ξανανάψουμε τους φακούς, χωρίς όμως να μετακινηθούμε από την θέση μας και να παρατηρήσουμε το πως καθόμαστε, πως κάθονται οι διπλανοί μας και να συγκρίνουμε με τις θέσεις που είχαμε προτού σβήσουμε τους φακούς. Ατομικά: είχαμε καμπουριάσει, σε μια αυθόρμητη προσπάθεια να πάρουμε την λεγόμενη «εμβρυακή» θέση, που είναι θέση άμυνας. Ομαδικά: είχαμε συσπειρωθεί. Οι πιο φοβιτσιάρηδες μάλιστα, είχαν σχεδόν πάρει αγκαλιά τον διπλανό τους! Και πάλι αυθόρμητα. Κανείς δεν το κατάλαβε ότι έκανε αυτές τις μετακινήσεις. Ο Γιαννόπουλος μας απέδειξε έτσι με τον πλέον γλαφυρό τρόπο, τον υποσυνείδητο φόβο του ανθρώπου για το σκοτάδι... ...Εσείς, φοβάστε συνειδητά το σκοτάδι; Αν ναι, τι σας φοβίζει; Αν όχι... πόσο σίγουροι είστε γι αυτό το «όχι»; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Phevos Posted March 5, 2005 Report Share Posted March 5, 2005 Απολύτως σίγουρος, όχι δαγκωτό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mystictear Posted March 6, 2005 Report Share Posted March 6, 2005 χμ...να πω κι εγώ σε τι μεταφραστηκε ο φόβος για το σκοτάδι???? παλιοτερα πηγαινα μονη μου στα ανοιχτά της θάλασσας..τώρα αν δεν εχω παρεα φοβαμαι ότι κάτι θα ερθει από το σκοτεινό μέρος του βυθού....πολύ χάλια κατάσταση... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Gold Lion Posted March 6, 2005 Report Share Posted March 6, 2005 Kαι εγω φοβαμαι το σκοτεινο βηθο της θαλασσας.Το σκοταδι δεν το φοβομουνα τοσο πολυ αλλα φοβομουνα παρα πολυ τους εξωγηινους μη με απαγαγουν επιδη ειχα δει κατι εργα και ειχα παθει ενα σοκ λιγο.Το σκοταδι παντα το φοβοταν ο ανθρωπος γιατι πρωτα απο ολλα εχει γεννηθει για να ζει στο φως και να κοιμαται στο σκοταδι.Οταν εισαι ξυπνιος στο σκοταδι ειναι φυσικο να φοβασαι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Neraida Posted March 7, 2005 Report Share Posted March 7, 2005 Aν και το Φως δεν φοβάται το Σκότος, αλλά το αντίστροφο, οπότε ως φως γιατί να το φοβηθώ... εξαρτάται και που είναι αυτό το σκοτάδι. Αλλο να είναι σκοτάδι στο σπίτι σου, άλλο το σκοτάδι στην ερημιά του δρόμου, άλλο στο πατάρι, άλλο στο νεκροταφείο, άλλο στο βουνό, άλλο στο βυθό, άλλο... στην ψυχή σου ή τη ζωή σου. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μεταφορικά ως προς την ψυχολογία σου και τον τρόπο θεώρησης πραγμάτων και ανθρώπων, και κυριολεκτικά όταν είσαι εκ γενετής ή επίκτητα τυφλός. Ναι, τα δύο τελευταία τα φοβάμαι. Και δοξάζω που δεν μου συμβαίνουν. Κι όσο αυτά τα δύο δεν συμβαίνουν, κανένα άλλο σκοτάδι δεν είναι τρομακτικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Aislinn Posted March 7, 2005 Report Share Posted March 7, 2005 Η λεξη 'φοβος' ισως να μην ειναι η καταλληλη για αυτο που νιωθω για το σκοταδι.Θα χρησιμοποιησω την λεξη 'απεχθανομαι'. Ε λοιπον εγω προσωπικα αυτο που απεχθανομαι ειναι το σκοταδι στις ψυχες των ανθρωπων.Απιστευτα απαισιο.Το βλεπω και το νιωθω συχνα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Gold Lion Posted March 8, 2005 Report Share Posted March 8, 2005 :angel: :evilbl: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Gold Lion Posted March 8, 2005 Report Share Posted March 8, 2005 Θα συμφωνησω μαζι σου Aislin.Το χειροτερο σκοτος ειναι αυτο στην ψυχη του ανθρωπου.Και εγω το απεχθανομαι.Σε διαφθειρει σε κανει τερας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
ChaoticDeathKnight666 Posted March 18, 2005 Report Share Posted March 18, 2005 do I really have to answer that ? B) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Lodi Posted March 18, 2005 Report Share Posted March 18, 2005 Το σκοτάδι τα 4 τελευτέα χρόνια δεν το φοβάμαι καθόλου, μερικές φορές για εμένα είναι και σωτήριο....αλλά έναν άνθρωπο με σκοτεινή ψυχή ναι αυτόν τον φοβάμαι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrina Posted March 19, 2005 Report Share Posted March 19, 2005 Τελευταία.. δε μπορώ να πω ότι το φοβάμαι το σκοτάδι. Με πιάνει ένα άγχος χωρίς λόγο και θέλω να κάνω γρήγορα τις κινήσεις μου. Αλλά δε μπορώ να χαρακτηρίσω το συναίσθημα αυτό ως ''φόβο''.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Seirios Posted March 19, 2005 Report Share Posted March 19, 2005 Σκοτάδι υπάρχει όταν λείπει τό Φώς. ...καί Φώς είναι: " ... αυτό πού σχίζει τά σκοτάδια Φώς είναι αυτό πού δημιουργεί τήν ζωή Φώς είναι αυτό πού δίνει διάσταση στόν Κόσμο..." Είναι λοιπόν περίεργο, νά νιώθουμε φόβο στήν απουσία του; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αλκιβιάδης Χ Posted March 20, 2005 Report Share Posted March 20, 2005 Ας το εξετάσουμε από μία ελαφρώς διαφορετική σκοπιά... Τι κοινό έχουν το σκοτάδι, ο απύθμενος βυθός, τα σκοτεινά έγκατα κάποιων ανθρώπων... Είναι απλό βασικά... το κοινό στοιχίο τους είναι ο παράγωντας "άγνωστο". Φοβόμαστε αυτό που δεν βλέπουμε, αυτό που δεν γνωρίζουμε. Άτομα που είναι τυφλά πως δεν φοβούνται το σκοτάδι, από την στιγμή που ζουν μέσα σε αυτό; Επειδή το έχουν μάθει, το γνωρίζουν και έχει γίνει σπίτι τους. Τον βυθό γιατί τον φοβόμαστε? Δεν γνωρίζουμε τι μπορεί να κρύβει... και είναι χειρότερος από τον φόβο του απλού σκοταδιού γιατί υπάρχει και το υγρό στοιχίο που μας κάνει να νιώθουμε πολλές φορές στο έλεός του. Και το σκοτάδι στις ψυχές ανθρώπων δεν διαφέρει... Φοβόμαστε, μήπως λιγότερο, το άγνωστο σε αυτή την περίπτωση? Θα έλεγα περισσότερο, ιδίως αν έχουμε προδωθεί από τους ανθρώπους. ΥΓ. "...fear of the dark, fear of the dark, I have a constant fobia that's something's near..." Iron Maiden ΥΓ2. Θα σας δώσω κι'άλλο λόγο να φοβάστε... αν δεν με ψηφίσατε ακόμα! :evilbl: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Lodi Posted March 20, 2005 Report Share Posted March 20, 2005 Ναι σωστά ο παράγωντας του αγνώστου αλλά και του μη ελενχόμενου χώρου ενδυναμώνει το συναίσθημα του φόβου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Aislinn Posted March 20, 2005 Report Share Posted March 20, 2005 ΥΓ. "...fear of the dark, fear of the dark, I have a constant fobia that's something's near..." Iron Maiden :rock: :yeah: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.