Jump to content

Μαγεία Στη Ζωή Του Παιδιού


Recommended Posts

Εξάσκηση, τι άλλο?

Δηλαδή;

Τι ακριβως κανεις οταν εξασκεισαι στη μαγεια;

 

Ο μουσακάς περιέχει και κιμά και μελιτζάνες όμως ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι μουσακάς. :D/>/>/>/>

Στο παραδειγμα σου, μαγεία είναι ο μουσακάς ή οι μελιτζάνες με το κιμά;

 

 

Κατά την άποψή μου δεν πρέπει να προσπαθούμε να μεταλλάξουμε το περιεχόμενο ενός μορφώματος διότι στο τέλος ο μόνος που θα έχει αλλάξει, σύμφωνα με το μόρφωμα, θα είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί. :)/>/>/>/>

Κατ'αρχην δεν ξερω τι είναι το "μόρφωμα". Εγω μιλαω για συναισθηματα, αν εννοείς το ιδιο τοτε πάσο.

 

Σε καμια περίπτωση δεν ισχυριζομαι οτι δεν πρεπει να νιωθουμε λυπη ή οργη ή χαρα ή θυμο... τα συναισθηματα αλλωστε είναι αυτά που χαρακτηριζουν την ανθρωπινη φυση μας και ως γνωστον οσο τα καταπιεζεις τοσο βγαινουν στην επιφανεια δυνατοτερα.

Αυτό που λεω είναι ότι δεν πρεπει να τ’αφηνουμε να μας κυριευουν και να μας καταβαλλουν ψυχικα.

Ειχες μια αναποδια, βιωσες ένα δυσαρεστο γεγονος, δεν πηγαν τα πραγματα όπως ηθελες, ΟΚ, θα λυπηθεις θα θυμωσεις αλλα ΜΗΝ σε παιρνει από κατω.

Μετετρεψε την απογοητευση και το θυμο σε καυσιμο ώστε να «προσπερασεις» το εμποδιο.

Ακουγεται (και είναι) δυσκολο, όμως πιστευω αυτό είναι που κανει τη διαφορα αναμεσα στο «εγκαταλειπω» και στο «πετυχαινω».

 

..

Link to comment
Share on other sites

panas

Η μαγεία δεν μπορεί να προσφέρει νοητική ανάπτυξη, αυτό επιτυγχάνεται με την εξάσκηση που απαιτείται για να φτάσεις μέχρι εκεί και η εξάσκηση δεν είναι μαγεία.

Και βέβαια δεν είναι υπερβολές, αλλά «η μεγαλύτερη μνήμη , καλύτερη συγκέντρωση, ταχύτερη και ποιητικότερη σκέψη» δεν είναι δυνάμεις απλώς ικανότητες.

 

 

 

 

Κατ'εμε τουλάχιστον, τα πάντα είναι μαγεία, και το πριν και το μετά.

Αν δεν είναι μαγεία η εξάσκηση για μαγεία τότε τι είναι?

 

 

+1 στο rasputin εδώ που με πρόλαβε καθώς και εγώ ακριβώς αυτό έχω να πω . thumbsup.gif

 

* Το πιο απλό παράδειγμα ο Διαλογισμός . Προσφέρει νοητική ανάπτυξη και όλα τα παραπάνω που ανέφερα . Και αν δεν πιστεύει κάποιος ορθολογιστής , εμένα (εμάς ) γιατί μας θεωρεί τσαρλατάνους μάγους .

Τότε ας ακούσει την άποψη της επιστήμης , που μέσα από πειράματα έχει καταληξη στο ίδιο συμπέρασμα !!

Edited by panas o trismegistos
Link to comment
Share on other sites

Είδα ότι οι περισσότεροι προσανατολίζεστε στη φυσική μαγεία, εάν κι εφόσον θέλετε να συμπεριλάβετε την "τέχνη" στο μεγάλωμα του παιδιού. Αλλά ακόμα κι έτσι. Πόσα παιδιά ξέρουν για τη χρήση των βοτάνων και πόσα σύγχρονα παιδιά πάνε στη φύση με τους γονείς τους; Θέλω να πω ότι αναγκαστικά το παιδί θα έχει διαφορετικές συνήθειες και διαφορετική αντίληψη από τους συνομήλικους (που είναι και ο στόχος έτσι;). Αλλά τι γίνεται με τα υπόλοιπα παιδιά; Τι γίνεται με την κοινωνικοποίησή του; Πώς μπορούμε να το προστατεύσουμε από το στιγματισμό;

Και θέτω αυτό το ερώτημα διότι παρατηρώ την εκπαίδευση να γυρίζει σε πιο παραδοσιακές μορφές διδασκαλίας και τελευταία ακούω από συνάδελφους πιο συντηρητικές απόψεις. Δηλαδή ρισκάρουμε την κοινωνικοποίηση του παιδιού ερήμην του.

 

Εγώ θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία (όπου μεγάλωσα σε μικρό μέρος), ότι και στο περιθώριο ήμουν και προβλήματα μου δημιουργούσε η ενασχόλησή μου με μη συνηθισμένα πράγματα. Και τότε δεν ασχολούμουν με μαγεία ακριβώς, αλλά μου άρεσε να διαβάζω για τους αρχαίους πολιτισμούς, για τη φύση και το διάστημα. Όμως αυτό έγινε και λίγο τυχαία. Δηλαδή δεν ήταν σκοπός της μητέρας μου να έχω τέτοιες αναζητήσεις. Απλώς ήμουν μόνη μου πολλές ώρες, είχαμε μεγάλη βιβλιοθήκη και αυτού του είδους τα βιβλία με τράβηξαν. Η βιβλιοθήκη μας είχε και έχει ποικιλία βιβλίων, δεν προσανατολίζεται σε συγκεκριμένη θεματολογία.

 

Ακόμα κι αν ο γονιός ξεκινήσει κάποιες απλές τεχνικές διαλογισμού με το παιδί και δεν μπει σε πιο πολύπλοκα θέματα, αυτό δε σημαίνει ότι δεν κάνει κάτι έξω από τα συνηθισμένα.

Τα παιδιά μιλούν. Εγώ αυτό προσπαθώ να πω διακριτικά στους γονείς, αλλά δεν το καταλαβαίνουν. Τα παιδιά λένε παραπάνω πράγματα από όσα θα ήθελαν οι γονείς να ξέρει ο έξω κόσμος. Απλώς οι δάσκαλοι συνήθως επιλέγουν να τα αγνοήσουν.

 

Από την άλλη, τέθηκε κι η άποψη, να μη αναφερθεί τίποτα στο παιδί μέχρι την αφηβεία. Δυστυχώς με βάση τα όσα γνωρίζω για την ανάπτυξη του παιδιού εγώ προσωπικά δεν μπορώ να συμφωνήσω με αυτήν την άποψη. Και δεν μπορώ να συμφωνήσω, διότι όσο νωρίτερα μαθαίνεις κάτι σε ένα παιδί, τόσα καλύτερα θα το "κάνει δικό του". Αναλόγως με τις γνωστικές του ικανότητες, μπορείς να του διδάξεις τα πάντα. Αλλά το να αρχίσεις ξαφνικά στα 15 του, μου φαίνεται λίγο αυθαίρετο. Πρώτον, γιατί του έχεις στερήσει ήδη σημαντική γνώση τόσα χρόνια και δεύτερον γιατί και πάλι παίρνεις μια απόφαση ερήμην του που θα επηρεάσει τη ζωή του. Αν είναι τελικά να του αποκαλύψεις τις γνώσεις σου για την τέχνη και να του δείξεις ότι υπάρχει και αυτό, τι νόημα έχει να το κάνεις αφού έχει μεγαλώσει; Κι αν επιλέξεις την ηλικία των 15, που είναι στην εφηβεία, έχεις ακόμα λιγότερο έλεγχο της κατάστασης.

Αν αποφασίσεις πάλι να του αποκαλύψεις τα πάντα στην ηλικία των 20 και των 21, τότε είτε θα είναι αργά και δε θα ενδιαφέρεται καθόλου, είτε θα ενθουσιαστεί, αλλά τότε θα έχει χάσει αρκετό χρόνο (που δεν είναι τόσο κακό, αλλά του έχεις στερήσει τη γνώση τα καλύτερα χρόνια που μπορεί να αφομοιώσει ευκολότερα νέα πράγματα).

Και για να το δούμε και λίγο ρεαλιστικά, πόσο μα πόσο προσεκτικοί θα πρέπει να είναι οι γονείς, ώστε το παιδί ή τα παιδιά να μην πάρουν χαμπάρι ότι κάτι συμβαίνει τόσα χρόνια.

 

Και να σημειώσω ότι δεν περιμένω "σωστές" και "λάθος" απόψεις, περιμένω τις δικές σας απόψεις.

Κι εννοείται ότι εφόσον δεν έχω παιδί, ό,τι θέλω λέω, ε;! Γιατί έξω από το χορό, όλοι ξέρουν τα βήματα. Απλώς επειδή με ενδιαφέρει το θέμα, θέλω να δω πώς το αντιμετωπίζετε ή πώς θα το αντιμετωπίζατε. Κι αν καταλήξουμε κάπου, τότε ακόμα καλύτερα.

Link to comment
Share on other sites

Τι γίνεται με την κοινωνικοποίησή του

 

Τι εννοεις? δεν θα μπορει να κανει παρεα με τα αλλα παιδια επειδη δεν θα ξερει τα cheats στο shoot em up παιχνιδι του playstation 15 που θα παιζουν ολοι του οι φιλοι?

 

Αλλά το να αρχίσεις ξαφνικά στα 15 του, μου φαίνεται λίγο αυθαίρετο. Πρώτον, γιατί του έχεις στερήσει ήδη σημαντική γνώση τόσα χρόνια και δεύτερον γιατί και πάλι παίρνεις μια απόφαση ερήμην του που θα επηρεάσει τη ζωή του. Αν είναι τελικά να του αποκαλύψεις τις γνώσεις σου για την τέχνη και να του δείξεις ότι υπάρχει και αυτό, τι νόημα έχει να το κάνεις αφού έχει μεγαλώσει; Κι αν επιλέξεις την ηλικία των 15, που είναι στην εφηβεία, έχεις ακόμα λιγότερο έλεγχο της κατάστασης.

Αν αποφασίσεις πάλι να του αποκαλύψεις τα πάντα στην ηλικία των 20 και των 21, τότε είτε θα είναι αργά και δε θα ενδιαφέρεται καθόλου, είτε θα ενθουσιαστεί, αλλά τότε θα έχει χάσει αρκετό χρόνο (που δεν είναι τόσο κακό, αλλά του έχεις στερήσει τη γνώση τα καλύτερα χρόνια που μπορεί να αφομοιώσει ευκολότερα νέα πράγματα).

 

O χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός... Το δύσκολο για εμένα δεν είναι το να μπορείς να μάθεις την θεωρία. Το δύσκολο είναι να μπορείς να συγκεντρωθείς σε τέτοιο βαθμό ώστε να κάνεις την θεωρία να δουλέψει. Σίγουρα σε αυτο, ενα παιδι υπερεχει και μπορεί ισως κ να αναπτύξει απίστευτα γρήγορα τις ικανοτητες του, αλλα ταυτοχρονα πιστεύω θα είναι πολύ πιο εύκολο να ξεφύγει απο τον έλεγχο η κατάσταση μιας κ δεν θα μπορεί να βαλει ενα οριο. Το να εχεις την γνωση των οριων ειναι κατι που θεωρω πολυ σημαντικο κ δεν νομιζω οτι ενα παιδι των 8-10 ετων πχ γνωρίζει όρια... ειδικα στην φαντασια του. Τι θα γινει αν πχ τσακωθει με ενα παιδι στο σχολειο κ αρχισει τις καταρες? Και συνεχιζει κ συνεχιζει εως ότου η πίστωση σε αυτό που λέμε "καρμα" του τελιώσει κ του χτυπήσει την πόρτα ο κλητήρας; Τι θα γινει με το αλλο παιδι?

 

Και για να το δούμε και λίγο ρεαλιστικά, πόσο μα πόσο προσεκτικοί θα πρέπει να είναι οι γονείς, ώστε το παιδί ή τα παιδιά να μην πάρουν χαμπάρι ότι κάτι συμβαίνει τόσα χρόνια.

 

Εγω προσωπικα καθολου... δεν ασχολουμαι με την πρακτικη εντος του σπιτιου τουλαχιστον οταν ειναι κ αλλοι στο σπιτι.

Edited by reckless
Link to comment
Share on other sites

Είδα ότι οι περισσότεροι προσανατολίζεστε στη φυσική μαγεία, εάν κι εφόσον θέλετε να συμπεριλάβετε την "τέχνη" στο μεγάλωμα του παιδιού. Αλλά ακόμα κι έτσι. Πόσα παιδιά ξέρουν για τη χρήση των βοτάνων και πόσα σύγχρονα παιδιά πάνε στη φύση με τους γονείς τους; Θέλω να πω ότι αναγκαστικά το παιδί θα έχει διαφορετικές συνήθειες και διαφορετική αντίληψη από τους συνομήλικους (που είναι και ο στόχος έτσι;). Αλλά τι γίνεται με τα υπόλοιπα παιδιά; Τι γίνεται με την κοινωνικοποίησή του; Πώς μπορούμε να το προστατεύσουμε από το στιγματισμό;

Και θέτω αυτό το ερώτημα διότι παρατηρώ την εκπαίδευση να γυρίζει σε πιο παραδοσιακές μορφές διδασκαλίας και τελευταία ακούω από συνάδελφους πιο συντηρητικές απόψεις. Δηλαδή ρισκάρουμε την κοινωνικοποίηση του παιδιού ερήμην του.

 

Κοιτάζοντας το εκπαιδευτικό σύστημα στης υπα και τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο . Της τελευτέες 3 δεκαετίες κυριολεκτικά οι νοημοσύνη πέφτει κατακόρυφα . Ιδικά την τελευταία δεκαετία!

Δεν το λέω εγώ αυτό (αν και το υποψιαζόμουν ) , επίσημες έρευνες των καλύτερον πανεπιστήμιον των υπα το λένε και με στοιχειά !!!

Κοινός οι πολυψήφια των νέον γίνονται κάθε γενιά και πιο ηλίθιοι !

 

Αυτό το πιο παραδοσιακές που λες . Πιστεύω το ζούμε ήδη στην κοινωνία –οικονομία– θρησκεία . Και λέγεται μεσαίωνας !

Δεν μου κάνει εντύπωση αν τώρα στην παιδεία , τα παιδιά τα αποτελειώσουν ….

 

* Μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι οι πολίτες του αύριο .

 

Επίσης το λύκειο που το είχα πρόσφατα . Κάθε φορά που το θυμάμαι είτε σε ιστορία, είτε σε φυσική , ειτε οικονομικά . Θυμάμαι ότι αλανταλον εντελώς και λάθος πράγματα μας μάθαιναν !

 

Οπότε δεν νομίζω ότι κακό θα κάνουμε στο παιδί . Κάθε άλλο , θα το σώσουμε κιόλας!

 

Εγώ θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία με λέγαν παράξενο (σήμερα καταλαβαίνω λειτουργούσα με το δεξιό ημισφαίριο του μυαλού ) .

Ναι ήμουν στο περιθώριο και προβλήματα είχα . Είχα όμως και πολύ ταλέντο και τάση προς την μαγεία .

 

Χωρίς εγωισμό, σήμερα πιστεύω ότι δεν ήμουν εγώ λάθος αλλά οι κοινωνία , οι άνθρωποι γύρο μου , και γενικά δεν υπήρχε σχεδόν κανένας να με βοηθήσει να βρω το δρόμο μου στην μαγεία .

Οκ έχασα κάποια χρόνια , αλλά να που είμαι εδώ και άσε τα ουγκα να καπνίζουν και να περιμένουν στην ουρά για τη καρμανιόλα .

 

Οι περισσότεροι στην ηλικία των 19 , 20 και των 21> Ξεκινήσαμε , ναι οκ ήταν λίγο αργά . Και σίγουρα αν μπορούσαμε νωρίτερα καλά θα ήταν …

Οπότε δεν είναι άδικο να στερήσουμε στα παιδιά μας αυτή την ευκαιρία !

Edited by panas o trismegistos
Link to comment
Share on other sites

Η διδασκαλία της μαγείας καλό θα ήταν να μοιάζει με την διδασκλία π.χ μιας γλώσσας..

πρώτα το παιδί μαθαίνει τα γραμμάτα, μετά τις λέξεις, μετά να φτιάχνει προτάσεις και να βάζει τόνους, ορθογραφία κτλ..

μέχρι να ολοκληρωθούν τα βήματα αυτά δεν θα έχει φτάσει στην εφηβεία?

 

Αν οι γονείς έχουν υπομονή και περιμένουν τα παιδιά τους να φτάσουν σε μια ηλικία που ενα μεγάλο κομμάτι του χαρακτήρα τους θα ἐχει διαμορφωθεί

η διδασκαλία της μαγείας δεν θα μοιάζει, κατα κάποιο τρόπο, με προσυλητισμό..

είναι σαν οι γονείς να επαγγέλονται δικηγόροι και να ονειρεύονται και να χτίζουν τη βάση για να γίνει και το παιδί τους δικηγόρος..

 

Και όχι, δεν θα έχει χάσει χρόνο ένα παιδί αν ξεκινήσει να ασχολείται με τη μαγεία στα 15,20,25..

εδώ άλλοι ξεκινούν στα 40,50,60.....

Link to comment
Share on other sites

Πάνω στη βάση ότι το θέμα παιδί και μαγεία εξαρτάται κατά ένα μέρος από την στάση των γονιών απέναντι στη "μαγεία" και κατά δεύτερο από τη ροπή του παιδιού στο θέμα, θεωρώ ότι η στάση των γονιών (όπως και στα περισσότερα θέματα) γίνεται καθοριστική όταν οι γονείς βλέπουν στο παιδί τους τις δικές τους προσδοκίες, ανασφάλειες, προβολές κ.λ.π. Αν βγούν από τη μέση αυτά, οι ισορροπίες της οικογένειας πάνω στο θέμα της μαγείας θα έρθει με τον καλύτερο φυσικό τρόπο δεδομένου των συνθηκών.

Γιατί ούτε όλα τα παιδιά που προέρχονται (ή θα προέλθουν από γονείς που ασχολούνται) θα είναι "αστροπαίδια" αλλά ούτε και οι γονείς θα είναι κατ' ουσίαν διδάσκαλοι στο θέμα όταν πολύ γρήγορα φανεί ότι το παιδί κινείται αλματωδώς και ξεπερνάει τους γονείς από άποψη δυνατοτήτων και αντίληψης.

 

Οι γονείς νομίζω ότι πρέπει ν' ανιχνεύουν τις προθέσεις, να ρωτιόνται/να ρωτάνε και να μη βιάζονται. Το θέμα δεν είναι το πως θα διδάξουν μαγεία στα παιδιά τους αλλά το πόσο τα παιδιά θα βλέπουν τη μαγεία στη ζωή τους, είτε γίνουν μπασκεμπολίστες, αγρότες, δικηγόροι κ.λ.π. είτε μείνουν άνεργοι.

 

Κρίνοντας από αυτά που βλέπω γύρω μου, βλέπω αρκετά μικρά παιδιά που είναι έτοιμα να δείξουν την πραγματική μαγεία στους γονείς τους από αυτή που οι ίδιοι νομίζουν ότι κατέχουν. :)

Edited by Aqua Marine
Link to comment
Share on other sites

:thumbsup:/>Καταπληκτικό θέμα!!

 

Πρώτα απ'όλα θα σας πώ οτι εγώ μεγάλωσα σε μια

οικογένεια που μας'' μάθαιναν" πράγματα απλά, αλλά πολύ καθοριστήκα

για την μετέπειτα ζωή μου. Τώρα έχω μια κορούλα 10 μηνών όπου της μαθαίνω σε

μορφή παραμύθιου τις νερα'ι'δες,τους αγγέλους,τα στοιχεία της φύσης,την αγάπη

για το Σύμπαν και για τους ανθρώπους.Τα παιδιά μας δεν έχουν έρθει τυχαία

σε μας!!μας επέλεξαν για κάποιο λόγο!!

Θελει να είναι μαζί μου όταν

κάνω ενεργιακό καθαρισμό στο σπιτι και όταν κάνω επικλήσεις,της αρέσει να παίζει

με τις φωτινές οντότητες,αλλα μέχρι εκεί.Για τα υπόλοιπα έχω ξεκινήσει να τα

γράφω και θα ττης τα δώσω κάποια μέρα γιάτι θέλω να την προστατέυσω,να ξέρει πως

να μπορεί να αντιμετωπίσει οτιδήποτε κακόβουλο πλάσμα.Συμφωνώ απόλυτα οτι θα

διαφέρει απο τα άλλα παιδία, ήδη διαφέρει δεν έχει κάτι

το μπεμπεκίστικο,αλλά είναι στο χέρι μου και δική μου δουλειά να της δώσω

να καταλάβει οτι η γνώση είναι πιο συμαντική απο τα πεζά υλικά πράγματα και τους

πεζούς στενόμυαλους ανθρώπους που τους αρέσει να βάζουν ταμπέλες για να καλήψουν

την άγνοια τους!!!(και πιστέψτε με αυτό θα είναι για μένα μαγεία και μεγάλη

επιτυχία!!)

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Πόσα παιδιά ξέρουν για τη χρήση των βοτάνων και πόσα σύγχρονα παιδιά πάνε στη φύση με τους γονείς τους; Θέλω να πω ότι αναγκαστικά το παιδί θα έχει διαφορετικές συνήθειες και διαφορετική αντίληψη από τους συνομήλικους (που είναι και ο στόχος έτσι;). Αλλά τι γίνεται με τα υπόλοιπα παιδιά; Τι γίνεται με την κοινωνικοποίησή του; Πώς μπορούμε να το προστατεύσουμε από το στιγματισμό;

Άρα, βήμα πρώτο: για τα παιδιά που μεγαλώνουν στις πόλεις, θα πρέπει οι γονείς, με κάθε ευκαιρία, να τα φέρνουν σε επαφή με την φύση και τα ζώα. Αυτό μπορεί να γίνει με τρόπο τέτοιο που να μην προκαλεί «διαφορετικότητα». Για παράδειγμα, δεν έχει τίποτα το περίεργο το να πας το παιδί σου εκδρομή και στην πορεία να του πεις ότι «αυτό το δεντράκι, το λένε ελιά! Θέλεις να σου πω και ένα παραμυθάκι για την ελιά;...» (παράδειγμα αυτό).

Προσωπικά πάντως, έχω παρατηρήσει ότι στα παιδιά ηλικίας 10 και κάτω, αρέσει πάρα πολύ να κάνουν βόλτες στην φύση και ν’ ακούν «παραμύθια» για τα δέντρα, τα λουλούδια, τα φυτά, τα ζώα... Σε παρακολουθούν με μεγάλη προσοχή και ενδιαφέρον! Αν μάλιστα είναι και παρεούλες (π.χ. το παιδί σου μαζί με τους φίλους του ή τα ξαδέλφια του) μετά εφευρίσκουν μόνα τους διάφορα παιχνίδια βασισμένα στα όσα τους είπες! Μπορείς κι εσύ να τους δώσεις ιδέες για «παιχνίδια» (ακίνδυνα, φυσικά!) που συνήθως ξετρελαίνονται! Έχει πολύ πλάκα το όλο θέμα και είναι και εκπαιδευτικό ;)

Άρα, τα πάντα έχουν να κάνουν με το πώς τα «παρουσιάζεις» όλα. ΜΠΟΡΕΙΣ να το κάνεις με τρόπο διακριτικό που να μην «στιγματίσει» το παιδί. Με τρόπο που, ακόμα κι αν μιλήσει το παιδί, δεν θα είναι κάτι το περίεργο.

Άλλωστε, έτσι κι αλλιώς τα παιδιά γουστάρουν νεράιδες, μάγους, μαγικά πλάσματα κλπ. Είναι η καλύτερή τους! :)

Τα πιο «δύσκολα», τ’ αφήνεις για αργότερα. Για μετά τα 12-13, που το παιδί μπορεί να καταλάβει ότι κάποια πράγματα δεν τα λέμε σε όλους. Έτσι κι αλλιώς, όταν θα έχει τις «βάσεις», τα μετά θα είναι κυριολεκτικά παιχνιδάκι να τα μάθει. Θα είναι έτοιμο, χωρίς καλά καλά να το έχει καταλάβει.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Λοιπόν εγώ συμφωνώ με την Νεφέλη και την Δανάη στο πώς βλέπουν το ζήτημα.

Η συζήτηση όπως έχει εξελιχτεί βρίσκεται σε καλό δρόμο διότι ήδη συζητάμε την συμπεριφορά των γονιών προς το παιδί που ήδη έχει αποδεχθεί την πνευματική του παιδεία από τους γονείς.

 

Όμως το πρώτο πρώτο βήμα πριν ξεκινήσουν τα παραμύθια, οι μύθοι, κτλ είναι η ανίχνευση και η ψυχική πρόθεση του παιδιού που έχει έρθει σε εμάς.

 

Με άλλα λόγια όσο είναι βρέφος το αγκαλιάζουμε, το αγαπάμε, δίνουμε την ζωή μας για αυτό, το προστατεύουμε με τις αγκαλιές με την αύρα κτλ.

Μπορούμε να κρεμάμε διάφορα παιχνίδια και σύμβολα με την ένοια του παιχνιδιού, πάνω από την κούνια του αλλά ποτέ μα ποτέ καθαρά μυστικιστικά αντικείμενα.

Αυτά για τις Ευρωπαικές οικογένειες. Στην Ινδία και Θιβέτ είναι αλλιώς.

 

Και ο λόγος είναι απλός, διότι στο σπίτι θα έρθουν επισκέπτες και αν δουν τίποτα περίεργο πάνω από το παιδί θα φρικάρουν.

 

Οπότε τα παιχνίδια παίζουν με τα σχήματα τους το ρόλο τους μια χαρά.

 

Όταν το παιδί αρχίζει να καταλαβαίνει γίνεται η ανίχνευση τι θέλει.

Πρέπει να δούμε τι το ίδιο αναζητά.

 

Μπορεί να μην θέλει πολύ πολύ πνευματικά αλλά να θέλει να γίνει μουσικός και η θρησκευτική του ή πνευματική του εκπαίδευση να παίζει δεύτερεύοντα ρόλο.

 

Οπότε στην ουσία ο γονιός "αφήνει" το παιδί να δείξει την πρόθεση του.

 

Ο πιο αντιληπτός τρόπος είναι μέσω των αποριών.

 

Παρατηρείστε τι σας ρωτάνε τα παιδιά.

 

"Μαμά τι είναι ο Θεός;" = πνευματική περιέργεια

"Μαμά πότε θα παίξω;" = επιθυμία για ευτυχία και ευδαιμονία

"Μαμά θα μου πάρεις αυτό;" = έλλειψη ενέργειας έκφραση μέσω απκτισης, κτητικότητα

κτλ

 

Από αυτά μπορείτε να δείτε τι "θέλει" το παιδί και που τείνει.

 

Αν λοιπόν δείτε ότι το παιδί σας περιστρέφεται γύρω από πνευματικά ζητήματα είναι εν δυνάμει ένας νέος πνευματικός.

 

Από κει και μετά τι του μαθαίνεται και πώς !

 

Αν η οικογένεια είναι οι γονείς μεταφυσικοί, το πάτε λάου λάου όπως λέει η Νεφέλη, προσοχή μην του μπλοκάρετε το ερωτικό αλλά ούτε να το αφήσετε υπερσεξουαλικό.

 

Το παιδί πρέπει να γεμίσει χαρά από το παιχνίδι, και όταν αρχίσει να ενδιαφέρεται για γυναίκες του μαθαίνεται το σώμα, και τα συναισθήματα.

 

Ένας άλλος παράγοντας είναι το βιοποριστικό.

 

Καλό θα είναι να μην του διεγείρετε την φαντασία και την περιέργεια με τα μεταφυσικά και δεν διαβάζει και μείνει χωρίς τυπικά προσόντα και ανεκπαίδευτος στα σχολικά του χρόνια.

 

Θα πρέπει να έχει όλο εκείνο το πνευματικό υπόβαθρο μέσω ιστοριών, μύθων, παιχνιδιού, συναισθημάτων, να τελειώσει την σχολική του ζωή στο Λύκειο, και μετά να ξεκινήσει την πρακτική του με πιο έντονους ρυθμούς στην μεταφυσική.

 

Τι μπορεί να κάνει μέχρι τότε από πρακτική;

Παιχνίδι, διασκέδαση, κοινωνικές σχέσεις, ανάπτυξη του συναισθηματικού του κόσμου, γυμναστική, και χαλάρωση.

 

Θεωρητικά τι μπορεί να κάνει.

Εγκυκλοπαιδική γνώση για το τι υπάρχει και τι ζωή ζει ένας μεταφυσικός.

Μιλείστε του για εσάς και τον σύζηγο σας και την μεταφυσική ζωή σας.

Όχι μόνο ιστορίες τρόμου των γιαγιάδων για νεράιδες που τις κλέψαν το μαντήλι και μετά παντρέυτηκαν τον θνητό.

Πείτε πώς έχετε ζήσει στο έφηβο παιδί σας.

Περάστε το από την "τέλεια" ονειρική αντίληψη της τέχνης στην πραγματικότητα.

 

Θα δείτε αν το παιδί σας αποδεχθεί μια ανάλογη ζωή, διότι δεν είναι όλα ρόδινα.

 

Δεν ξέρω αν βοήθησα έστω και λίγο.

 

Και προσοχή στους εθισμούς, κυρίως στην μανία για σεξ και απόρριψη συναισθημάτων που είναι το Αμερικάνικο μοντέλο.

Link to comment
Share on other sites

Επίσης μάθετε του να έχει αυτοσυγκράτηση προς τους τρίτους. Να μπορεί να κρατά μυστικά και να μην έχει την τάση να μιλά στους πάντες.

 

Αυτό διότι αν εντελώς αθώα αρχίσει να μιλά θα το προσβάλουν συναισθηματικά, και θρησκευτικά.

 

Πρέπει να καταλάβει ότι μπορεί να μιλά ελεύθερα σε ένα περιβάλλον που είναι αποδεκτές τέτοιου είδους συζητήσεις, π.χ. σε ένα φόρουμ μαγείας.

Και ότι η συμπεριφορά του σε τρίτους πρέπει να είναι σιωπηρή και χωρίς έπαρση "εγώ τα ξέρω όλα, εγώ ξέρω κάτι που δεν ξέρετε" κτλ.

 

Απλά και φυσιολογικά.

 

Δλδ με άλλα λόγια θα ζει μια φυσιολογική ζωή με όλο τον κόσμο αλλά θα έχει τις προσωπικές του στιγμές στα πνευματικά όπως υπάρχουν οι προσωπικές στιγμές όταν κάποιος κάνει έρωτα με την σύζυγο του, την φίλη του κτλ.

 

Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα ότι αφορά τα προσωπικά.

Edited by dimulator
Link to comment
Share on other sites

Με λίγα λόγια και ίσως κυνικά: Η πρώτη μου επαφή με το μεταφυσικό έγινε στην παιδική μου ηλικία με τα παιδιά που κάναμε παρέα. Προσπαθούσαμε να καλέσουμε πνεύματα και ποτέ δεν κατάλαβα εάν όντως τα καταφέραμε ή όχι. Μετά από χρόνια η φίλη μου ισχυρίστηκε ότι απλούστατα για τις όποιες κινήσεις υπεύθυνοι ήτανε κάποιοι μικροσεισμοί.

Link to comment
Share on other sites

Πάντως η δική μου εμπειρία λέει ότι δεν πρέπει να δημιουργείται στο παιδί η εντύπωση ότι συμβαίνει κάτι που εάν μαθευτεί θα δημιουργηθούν θέματα.

Επιπλέον σκεφτείτε ότι ένα παιδί π.χ. σε εφηβική ηλικία, όχι μόνο δεν ξέρει τον εαυτό του, δεν ξέρει καν τι κατεύθυνση θα ακολουθήσει στις σπουδές του. Δεν έχει αρκετή ανησυχία για τα επαγγελματικά του, την σεξουαλικότητά του, την ταυτότητά του, θα του φορτώσουμε και τα δικά μας?
Μεγαλώνεις το παιδί με αγάπη, το μαθαίνεις να αντιμετωπίζει την ζωή του δυναμικά, να σέβεται τους νόμους, να στοχεύει στο φως. Ίσως αυτά να ακούγονται απλά όμως δεν είναι και έχουν εγγυημένο αποτέλεσμα. Εάν το παιδί θέλει κάτι θα το ζητήσει, μην ανακατευόμαστε στην ζωή του, είναι δική του και έτσι πρέπει να μείνει.

Link to comment
Share on other sites

pyramid σωστά αυτά που λες.

 

Είχα ακούσει σε μια εκπομπή ότι οι γονείς θα πρέπει να αφήνουν το παιδί ελεύθερο να εκδηλώνεται και να παρατηρούν τα θέλω του.

Αν ο γονιός καταφέρει έτσι απλά να αναγνωρίζει την ανάγκη του παιδιού μπορεί να ξέρει τι να του δώσει σαν παιδεία, σαν αντικείμενα παιχνίδια κτλ...

Edited by dimulator
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...