Jump to content

Προβληματισμοί...περι Σοφίας, Και Τι Είναι Αυτό Που Μας Βοηθάει Να Την Ανακαλύψουμε.


 Share

Recommended Posts

Καλημέρα! Πώς να μην θυμάμαι τον Ιντιάνα Τζόουνς και ειδικά τη σκηνή που περιγράφεις? σαν να τη βλέπω τώρα...  Η πίστη του ανταμοίβεται αλλά είχε και ένα πολύ ισχυρό κίνητρο για να κάνει το άλμα, την αγάπη για τον πατέρα του που τον ωθεί πέρα από τα όρια της λογικής του και πέφτει στο κενό! 

Αντίθετα, ο Σολομών της ιστορίας αγαπούσε τον Πατέρα του στα λόγια μόνο, ενω όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία να τον γνωρίσει καλύτερα έμεινε εκεί που ήταν... χαχαχα πολύ πετυχημένο το ανέκδοτο! Είναι θέμα πίστης λοιπόν το βήμα που κάνουμε...?

Αυτό που λες για την Πίστη που πηγάζει από μέσα μας πώς να ενεργοποιείται αναρωτιέμαι? πώς δηλαδή ένας άνθρωπος κατακτά αυτού του είδους την πίστη? είναι όλοι ικανοί να πιστέψουν με αυτό τον τρόπο ή ανάλογα με του πώς ζουν χάνουν το δικαίωμα στην πίστη? Αν η πίστη που πηγάζει από μέσα μας είναι κάτι που προέρχεται από το ασυνείδητο κομμάτι του εαυτού μας, τότε δεν είναι κάτι που μπορούμε να ελέγξουμε με τη λογική μας,τις εμπειρίες μας, τον συνειδητό μας εαυτό που αντί να ανοίγει πόρτες κλείνει... εμποδίζει  γνώσεις που προέρχονται από την ασυνείδητη πλευρά μας να έρθουν στην επιφάνεια και να υλοποιηθούν ή τουλάχιστον να μας αφυπνίσουν εκτός και αν ανακαλύψουμε το κλειδί. 

Link to comment
Share on other sites


 

...Αυτό που λες για την Πίστη που πηγάζει από μέσα μας πώς να ενεργοποιείται αναρωτιέμαι? πώς δηλαδή ένας άνθρωπος κατακτά αυτού του είδους την πίστη? είναι όλοι ικανοί να πιστέψουν με αυτό τον τρόπο ή ανάλογα με του πώς ζουν χάνουν το δικαίωμα στην πίστη? .... 

Φέρσου σα να την έχεις αυτή την πίστη (ακόμα κι αν δεν) κι ενεργοποιείται. Παράλογο; Τη απάντηση την έχεις γράψει στο ποστ σου αλλά πριν την ερώτηση!
 

... πέρα από τα όρια της λογικής του και πέφτει στο κενό! 

...

 το κλειδί. 

Δηλ αντι να χάνει χρόνο να το συζητά με τον εαυτό του δρα σα να πιστεύει.
 

 

 

 


 

Link to comment
Share on other sites

...είχε και ένα πολύ ισχυρό κίνητρο για να κάνει το άλμα, την αγάπη για τον πατέρα του που τον ωθεί πέρα από τα όρια της λογικής του και πέφτει στο κενό! 

Αντίθετα, ο Σολομών της ιστορίας αγαπούσε τον Πατέρα του στα λόγια μόνο 

 

Κι εγώ αυτό θα έλεγα. Βλέπεις τι γράφεις; Δίνεις μόνη σου την απάντηση! :)

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

 

 

Φέρσου σα να την έχεις αυτή την πίστη (ακόμα κι αν δεν) κι ενεργοποιείται. Παράλογο; Τη απάντηση την έχεις γράψει στο ποστ σου αλλά πριν την ερώτηση!

 

Δηλ αντι να χάνει χρόνο να το συζητά με τον εαυτό του δρα σα να πιστεύει.

 

 

Καλημέρα Outis! ίσως επειδή είναι τόσο 'παράλογα απλό' να είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κάποιος... θυμίζει κάτι άλλο που έχω ξαναδιαβάσει και συνδυάζοντάς τα κατανοώ τι λες. Παρεμένει όμως δύσκολο στην πραγματοποίηση γιατί πρέπει να γίνουν κάποιες αλλαγές πρώτα εκτός και αν χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Τότε ο τολμών νικά και αν δεν νικά τουλάχιστον έχει περισσότερες πιθανότητες στη 'νίκη' από κάποιον που περιμένει άλλους να δράσουν αντί για τον ίδιο.

Link to comment
Share on other sites

Καλημέρα Outis! ίσως επειδή είναι τόσο 'παράλογα απλό' να είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κάποιος... θυμίζει κάτι άλλο που έχω ξαναδιαβάσει και συνδυάζοντάς τα κατανοώ τι λες. Παρεμένει όμως δύσκολο στην πραγματοποίηση γιατί πρέπει να γίνουν κάποιες αλλαγές πρώτα εκτός και αν χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Τότε ο τολμών νικά και αν δεν νικά τουλάχιστον έχει περισσότερες πιθανότητες στη 'νίκη' από κάποιον που περιμένει άλλους να δράσουν αντί για τον ίδιο.

Ξέρεις, υπάρχουν στιγμές που πιστεύεις στ’αλήθεια.

Τότε δεν σκέφτεσαι κάνεις μια αυθόρμητη κίνηση (το τι «πρέπει» να κάνεις «σου βγαίνει» αυθόρμητα σαν αντανακλαστικό, και συμβαίνουν απίθανα πράγματα.

Αν δεν πιστεύεις τότε αρχίζεις και το συζητάς

και η στιγμή που κάτι θα μπορούσε να είχε γίνει, περνά και φεύγει.

Ενώ ακόμα το κουβεντιάζεις με τον εαυτό σου.

Γι’αυτό η καλύτερη στρατηγική είναι στην «απιστία» σου

να αφεθείς κι αυθόρμητα να κάνεις σα να πίστευες.

Γίνεται*.

Κι όταν γίνει όπως πρέπει – χωρίς δισταγμούς – το αποτέλεσμα είναι όπως εκείνο που θα ήταν αν πίστευες στ’αλήθεια. Οπότε οι λεπτομέρειες παύουν να έχουν σημασία.

Link to comment
Share on other sites

  • 6 months later...

Γεια σου Dalia! Χρόνια και ζαμάνια, που λένε :)

 

Σοφία δεν είναι η συσσώρευση γνώσεων αλλά η εφαρμογή τους, έγραψε ο Λέο Μπουσκάλια και πολλοί άλλοι πριν από αυτόν, φαντάζομαι. Άρα, το πρόβλημα δεν είναι να μαζέψουμε πληροφορίες για κάτι που μας ενδιαφέρει αλλά να εφαρμόσουμε αυτό που μάθαμε, γιατί λύσεις και απαντήσεις υπάρχουν αλλά επιλέγουμε να τις αγνοούμε. Δεν ξέρω γιατί. Αλλά έτσι συμβαίνει συνήθως. Όταν  περνάμε στην άλλη πλευρά και εφαρμόζουμε τη γνώση σίγουρα δεν είμαστε σοφοί αλλά έχουμε κάνει μια καλή αρχή στην κατάκτηση του στόχου μας. Αλλά πώς περνάμε στην άλλη πλευρά αναρωτιέμαι? τι είναι αυτό που αλλάζει στον τρόπο σκέψης μας, που μας αφυπνίζει από τις παλιές μας συνήθειες? 

 

Συγχέεις δύο διαφορετικά πράγματα, την γνώση και την πληροφορία. Η πληροφορία είναι ένα δεδομένο, η γνώση είναι ένα πραγματικό δεδομένο. Η πληροφορία είναι θεωρία, η γνώση είναι αποτέλεσμα πράξης. 

 

Παράδειγμα

 

Αρχάγγελος: Dalia μην χρησιμοποιείς αυτό το μαχαίρι. Δεν κόβει.

Dalia: Ω, σε ευχαριστώ πολύ. Θα το έχω υπόψιν μου (απόκτηση πληροφορίας)

 

Περίπτωση 1η: 

Dalia: Outis μην χρησιμοποιείς αυτό το μαχαίρι, δεν κόβει.

Outis: Πώς το ξέρεις;

Dalia: Μου το είπε ο Αρχάγγελος. (Μετάδοση πληροφορίας)

 

Περίπτωση 2η

Dalia: Outis μην χρησιμοποιείς αυτό το μαχαίρι, δεν κόβει.

Outis: Πώς το ξέρεις;

Dalia: Με ενημέρωσε ο Αρχάγγελος, δοκίμασα να κόψω και πράγματι δεν κόβει. (Μετάδοση γνώσης)

 

Εφαρμογή της γνώσης

 

Περίπτωση 1η

Dalia: Παιδιά αυτό το μαχαίρι δεν κόβει, με λίγη προσπάθεια όμως θα καταφέρετε να κόψετε το ψωμί.

 

Λάθος χρήση της γνώσης. Οι φέτες θα είναι κακοκομμένες και κάποιος στην προσπάθεια ίσως κοπεί. 

 

Περίπτωση 2η

Dalia: Παιδιά αυτό το μαχαίρι δεν κόβει, καλύτερα να μην το χρησιμοποιήσετε για να κόψετε ψωμί. Θα μπορούσατε όμως να το χρησιμοποιήσετε με προσοχή για να αλείψετε το βούτυρο. Ένα μαχαίρι που δεν κόβει δεν είναι απαραίτητα άχρηστο.

 

Σοφή χρήση της γνώσης. Προσφορά στο σύνολο, προστασία του συνόλου, οικονομία πόρων. Βγαίνουν όλοι κερδισμένοι, συμπεριλαμβανομένου και του μαχαιριού που δεν βγήκε στην αχρηστία. 

 

 

 

 

Όσοι δίνουν συμβουλές στους άλλους αλλά οι ίδιοι δεν μπορούν να τις εφαρμόσουν έχουν τον ρόλο μετάδοσης της γνώσης, αλλά αν οι ίδιοι έχουν αποτύχει στο να τηρήσουν αυτά που λένε πώς να πείσουν τους άλλους να εφαρμόσουν τη συμβουλή? είναι αυτό που λένε,  Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις... 

 

Αναφέρεσαι σε μετάδοση πληροφορίας, όχι γνώσης. Νομίζω τώρα καταλαβαίνεις την διαφορά.

Ας πάρω το παράδειγμα ανάποδα αυτή τη φορά.

Έστω ότι εγώ σου λέω ότι το μαχαίρι κόβει (ως πληροφορία) και εσύ το μεταδίδεις (ως πληροφορία), ενώ το μαχαίρι ΔΕΝ κόβει. Τότε όχι μόνο δεν είναι γνώση, αλλά είναι και εσφαλμένη πληροφορία. Δεν θα έχει ποτέ πρακτικό αποτέλεσμα σε όσους και αν το πεις και φυσικά, ούτε εσύ, αλλά ούτε και εγώ θα μπορέσουμε ποτέ να κόψουμε με το μαχαίρι αυτό, όσο κι αν το πιστεύουμε.

 

 

'Αρα, σοφός δεν είναι αυτός που μεταδίδει τη γνώση αλλά εκείνος που την κάνει τρόπο ζωής. Αλλά πώς γίνεται αυτό?  πώς γίνεται η γνώση από ξένη, δική μας? Τι αλλαγές συντελούνται μέσα μας που μας αφυπνίζουν?

 

Από την στιγμή που μεταδίδει γνώση την έχει ήδη κάνει τρόπο ζωής. Αν όχι, τότε είναι απλά πληροφορία.

Αποκτάς μία γνώση όταν δοκιμάσεις την πληροφορία στην πράξη και δεις ότι πράγματι έτσι είναι.

 

 

Με πρακτική εξάσκηση για όποιον ακολουθεί συγκεκριμένο σύστημα? τι συμβαίνει όμως αν κάποιος δεν έχει πρόσβαση σε αυτές τις πηγές γνώσης? πώς μπορεί κάποιος που δεν έχει μυηθεί να γίνει σοφός? 

 

 

Η γνώση που χρειάζεσαι πηγάζει από το περιβάλλον και τις ανάγκες σου. Πηγάζει από εσένα, όχι από κάποιον άλλο.

 

Ευτυχώς, η ανθρωπότητα μπορεί να συσσωρεύει πληροφορίες και να τις μεταδίδει. Έτσι μπορείς να γλιτώσεις χρόνο. Η διαδικασία όμως της μάθησης (μετατροπή της πληροφορίας σε γνώση) είναι ατομική και προσωπική υπόθεση.

Η πρόσβαση λοιπόν σε μαζική πληροφόρηση, ίσως σου γλιτώσει χρόνο. Δεν είναι ο δρόμος προς την Σοφία, απλά ένα άλλο, τεχνητό, μονοπάτι.

(αν δε οι πληροφορίες είναι λάθος, τότε μάλλον χάνεις χρόνο, παρά κερδίζεις).

 

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της Επιστήμης, που θεωρεί ότι μεταδίδει γνώσεις και όχι πληροφορίες.

Αυτό είναι το πρόβλημα της παπαγαλίας και της ημιμάθειας (όπου κάποιος νομίζει ότι ξέρει).

 

 

Πολλές φορές συνειδητοποιούμε κάτι ή έτσι νομίζουμε μέχρι να ξεχάσουμε αυτό που συνειδητοποιήσαμε. Όταν συμβαίνει αυτό η αφύπνιση κρατάει λίγο και η συνειδητοποίηση δεν μας αλλάζει. Δέν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Ίσως ο άνθρωπος να μην είναι έτοιμος για την αλλαγή γιατί δεν έχει δουλέψει αρκετά με τον εαυτό του, την εγκατάλειψη του Εγώ που είχες πει παραπάνω. 'Οταν συμβαίνει αυτό ειδικά αν κάποιος περνά καλά και δεν έχει ανάγκη να αλλάξει δεν υπάρχει διαθέσιμος χώρος για να δουλέψει με τις όποιες συνειδητοποιήσεις. Ενώ κάτι δυσάρεστο, το σοκ που είπαμε παραπάνω ή η ανατροπή της ισορροπίας βοηθά τον άνθρωπο να στραφεί στα ουσιαστικά αλλά και πάλι δεν είναι αυτή η λύση μια που ο άνθρωπος έχει την τύχη ή την κατάρα? να ξεχνά γρήγορα. Ο χρόνος είναι γιατρός που λένε αλλά η λήθη δεν είναι γιατρειά όταν θέλει κάποιος να μαθει από τις εμπειρίες του. Για αυτό το λόγο η θεραπεύτρια δεν γιάτρευε την ασθενή στο βιβλίο της Florinda Donner The witch's dream. Δε σε θεραπεύω αμέσως της είπε, αν και μπορώ να το κάνω, γιατί είσαι τόσο ηλίθια που μόλις θεραπευτείς θα ξαναγυρίσεις στις παλιές σου συνήθειες... 

Ενώ το ζητούμενο ήταν να αποβάλλει τις παλιές της συνήθειες και να ανακαλύψει τις πραγματικές της δυνατότητες.

 

Είναι όπως συμβαίνει με τα όνειρα τη στιγμή που τα βλέπεις και ξυπνάς τα θυμάσαι ενώ όταν ξανακοιμάσαι δεν μπορείς να τα ανακαλέσεις εύκολα ή ξεχνάς ότι είδες όνειρο. Έτσι και με τη συνειδητοποίηση.  Ενώ αν υπήρχε τρόπος να ξαναθυμηθείς αυτά που είδες ή ένιωσες ή κατάλαβες...

 

Και εδώ θεωρώ ότι συγχέεις διαφορετικά πράγματα.

Είναι διαφορετικό πράγμα η απόκτηση πληροφορίας, διαφορετικό η απόκτηση γνώσης και διαφορετικό η ικανότητα σοφής χρήσης της γνώσης.

Σε ποιο στάδιο αντιλαμβάνεσαι εσύ ότι επέρχεται η αφύπνιση; Σε ποιο στάδιο αλλάζει η συνείδηση; Πότε συνειδητοποιείς ότι άλλαξε;

Η εντύπωση που μου δίνεις, είναι ότι εσφαλμένα ταυτίζεις την απόκτηση πληροφορίας με τα παραπάνω. 

Αφύπνιση και συνείδηση αποκτάς μόνο με την απόκτηση γνώσεων (στον πληθυντικό) και απαιτεί προσωπική εργασία. Δεν γίνεται να ''κρατήσει λίγο'' αυτό το αποτέλεσμα.

 

Ο μηχανισμός του σοκ που σωστά αναφέρθηκε ή της μύησης βασίζεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος χάνει τα σημεία αναφοράς που μέχρι τότε είχε και κλονίζεται. Αντιλαμβάνεται ότι η συμπεριφορά του και η σκέψη του βασιζόταν σε πληροφορίες και όχι σε γνώσεις. Μπαίνει λοιπόν σε μία διαδικασία να ορίσει νέα σημεία αναφοράς και να στηριχθεί πλέον σε προσωπικές γνώσεις και όχι σε πληροφορίες τρίτων. Είναι το γνωστό σε όλους μας ''Άσε με να κάνω λάθος'', ''Αν δεν πάθω, πώς θα μάθω;'' κλπ

Το σοκ είναι ο αρχέγονος τρόπος ενεργοποίησης (''Θα φας σκαμπίλια από την ζωή και θα ξυπνήσεις''), ενώ η μύηση ένα ανθρώπινο εργαλείο. Άλλοτε χρησιμοποιείται σωστά, άλλοτε όχι (''Όταν πας στον στρατό, θα γίνεις άντρας'').

 

Το σοκ εξασφαλίζει την ανατροπή της ισορροπίας και την απώλεια σημείων αναφοράς, δεν εξασφαλίζει όμως ότι ο άνθρωπος θα μάθει πράγματι ή θα θελήσει να μάθει πώς να αποκτά γνώση.

 

 

Το περίεργο είναι ότι όλοι γνωρίζουν για τις βλαβερές συνέπειες αυτού του τρόπου ζωής αλλά τον επιλέγουν... η γνώση υπάρχει, αλλά δεν θέλουμε να ακούσουμε ή να την εφαρμόσουμε, γιατί αναρωτιέμαι? Τι ξεχωρίζει αυτούς που ακούνε από τους υπόλοιπους? Μήπως οι πρώτοι συνειδητοποιούν κάτι και τι είναι αυτό?

 

Εδώ το πρόβλημα εστιάζεται αλλού. Δεν είναι θέμα αν υπάρχει η γνώση ή όχι της συνέπειας (αν και σηκώνει συζήτηση και αυτό, όμως έστω ότι υπάρχει), αλλά κυρίως της αιτίας, το τί εξυπηρετεί δηλαδή ο συγκεκριμένος τρόπος ζωής.

Για να αλλάξει κάποιος τρόπο ζωής, δεν χρειάζεται να ξέρει τί θα έπρεπε ή δεν θα έπρεπε να κάνει, αλλά το ποια είναι η ανάγκη που εξυπηρετεί αυτός ο τρόπος ζωής.

 

Π.χ κάποιος που είναι εξαρτημένος από κάτι βλαβερό (ποτό, τσιγάρο, ουσίες, εργασία) το κάνει γιατί υποκαθιστά κάτι άλλο και προσωρινά μοιάζει να το ικανοποιεί ή γιατί προσωρινά απομακρύνει το πρόβλημα. Το κάτι άλλο μπορεί να είναι αίσθημα ανικανότητας, μη αποδοχής, ενοχής, τύψεων και χίλια δυο άλλα.

Θα μπορέσει να σταματήσει την εξάρτηση όταν αποκτήσει ΑΥΤΗ τη γνώση, δηλαδή το ποιά ανάγκη προσπαθούν να ικανοποιήσουν τα παραπάνω ΚΑΙ να καταφέρει να την ικανοποιήσει με άλλους πιο υγιείς τρόπους.

Αυτό λοιπόν που συνειδητοποιούν όσοι καταφέρουν να αλλάξουν τρόπο ζωής, είναι ότι ο βλαβερός τρόπος ζωής είναι σύμπτωμα και όχι αιτία. Προκειμένου να λύσουν το πρόβλημα καταπολεμούν την αιτία και όχι το σύμπτωμα και έτσι καταφέρνουν να αλλάξουν τρόπο ζωής. 

 

 

Είναι θέμα πίστης λοιπόν το βήμα που κάνουμε...?

Αυτό που λες για την Πίστη που πηγάζει από μέσα μας πώς να ενεργοποιείται αναρωτιέμαι? πώς δηλαδή ένας άνθρωπος κατακτά αυτού του είδους την πίστη? είναι όλοι ικανοί να πιστέψουν με αυτό τον τρόπο ή ανάλογα με του πώς ζουν χάνουν το δικαίωμα στην πίστη? Αν η πίστη που πηγάζει από μέσα μας είναι κάτι που προέρχεται από το ασυνείδητο κομμάτι του εαυτού μας, τότε δεν είναι κάτι που μπορούμε να ελέγξουμε με τη λογική μας,τις εμπειρίες μας, τον συνειδητό μας εαυτό που αντί να ανοίγει πόρτες κλείνει... εμποδίζει  γνώσεις που προέρχονται από την ασυνείδητη πλευρά μας να έρθουν στην επιφάνεια και να υλοποιηθούν ή τουλάχιστον να μας αφυπνίσουν εκτός και αν ανακαλύψουμε το κλειδί. 

 

Τώρα περί πίστης δεν νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω. Πιθανώς και να μην έχω καταλάβει τί θέλουν να πουν οι συνομιλητές.

 

Να διαχωρίσουμε όμως και εδώ ότι άλλο η πίστη και άλλο η γνώση.

Όπως επίσης ότι είναι δύο πράγματα που δεν συνδυάζονται. Οι φράσεις ''πιστεύω ότι ξέρω'' ή ''ξέρω ότι πιστεύω'' δεν στέκουν, γιατί το ένα ρήμα αναιρεί το άλλο.

 

Ο τράγου κέρατο ανέφερε:

 

 

Δυστυχώς αυτό είναι λίγο περίπλοκο να περιγραφεί: εδώ δε μιλάμε για το είδος της πίστης «διάβασα κάπου πως θα με κρατήσουν άγγελοι άρα θα συμβεί» αλλά για το είδος «είμαι απόλυτα σίγουρος πως θα συμβεί», είναι δηλαδή ένα είδος πίστης που είναι ταυτόχρονα και γνώση, γνώση όμως η οποία δεν προέρχεται από το συνειδητό κομμάτι του εαυτού, αλλά από το ασυνείδητο. Δεν πιστεύεις πως θα συμβεί, ξέρεις πως θα συμβεί παρ' όλο που δεν έχεις ( ; ) προηγούμενη παρόμοια εμπειρεία.

 

Δεν θα έλεγα ότι είναι πολύπλοκο. Πράγματι δεν είναι θέμα πίστης, αλλά θέμα γνώσης. Και δεν είναι ασυνείδητο, αλλά συνειδητό.

Όσο ο άνθρωπος αποκτά γνώση, τόσο πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι. Εικασίες, πεποιθήσεις, προσδοκίες, απαιτήσεις κλπ αρχίζουν να ελαττώνονται. Ξέρει πώς πρέπει να κινηθεί και τί να περιμένει, γιατί ξέρει τον μηχανισμό που λειτουργεί η πραγματικότητα. Ξέρει το παρελθόν, ξέρει το παρόν, άρα ξέρει τα πλαίσια στα οποία κινείται το μέλλον.

Ξέρει τί μπορεί να ελέγξει και τί όχι. Ξέρει αν έχει νόημα να έχει τον έλεγχο ή όχι.

Ξέρει ότι δεν χρειάζεται να φοβάται, αλλά να αγωνιά (να επιθυμεί ο αγώνας του να έχει αποτέλεσμα).

Όσο πιο πολλά ξέρει, τόσα περισσότερα μπορεί να μάθει.

 

Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι να μάθει ο άνθρωπος τον μηχανισμό της μάθησης και έπειτα να μάθει να τον χρησιμοποιεί σωστά.

Στο ξεκίνημα, αν δεν πιστεύει ότι κάτι τέτοιο θα τον ωφελήσει, δεν θα ξεκινήσει την διαδικασία. Μόλις ξεκινήσει, θα ξέρει ότι τον ωφελεί.

 

 

Σημαντική διευκρίνηση: Η γνώση δεν αναφέρεται μόνο σε λογικές διεργασίες και δεδομένα, αλλά στη γενικότερη γνώση, περιλαμβανομένης και της γνώσης των συναισθημάτων, των αισθήσεων, των διαισθήσεων και των ενστίκτων και ΚΥΡΙΩΣ της αυτογνωσίας.

Link to comment
Share on other sites

Η γνώση, κατά την άποψή μου, έχει να κάνει από τη μια με το πως λειτουργεί ο εγκέφαλός μας - ζήτημα πρακτικό, και από την άλλη με τις φιλοσοφικές έννοιες του εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου. Η σοφία έχει να κάνει με την σωστή εφαρμογή και εκμετάλλευση της γνώσης. Ο όρος "σωστή" όμως έχει, με την σειρά του και (όπως ωραία ανέφερε ο Τράγος) προβλήματα προσωπική αντίληψης της χρησιμότητας. Παρακάτω θα προσπαθήσω να αναλύσω κάθε μια από αυτές τις παραμέτρους.

 

Απόκτηση γνώσης

 

Ο εγκέφαλός μας είναι ένα σπουδαίο μηχάνημα απόκτησης γνώσης. Πολύ γοργά μαθαίνουμε από τους άλλους που μας περιβάλλουν τους κανόνες συμβίωσης, την συμβολική γλώσσα και πληθώρα διαδικασιών που μας διευκολύνουν την ζωή. Λαμβάνουμε ερεθίσματα, και άμα αυτά είναι πρωτόγνωρα, τα επεξεργαζόμαστε και τα αφομοιώνουμε. Έτσι άμα συναντήσουμε κάτι άλλο που να μοιάζει με κάτι που γνωρίζουμε ήδη, τα κατατηγοριοποιούμε με αυτά, σημειώνοντας τις διαφορές τους και αφομοιώνοντάς τα και αυτά με τη σειρά τους. Η λειτουργία μας αυτή είναι άκρα κερδοφόρα από άποψη χρόνου επεξεργασίας νέων δεδομένων. Δυστυχώς, η λειτουργία αυτή έχει την δυνατότητα να δημιουργήσει πολλές συμπεριφορές που δεν είναι λογικές, όπως η προληπτικότητα. Για παράδειγμα, επειδή κάτι καλό συνέβει δυο φορές όταν φορούσα το κόκκινο παντελόνι μου, πλέον πιστεύω πως το να συμβεί κάτι καλό και το να φοράω κόκκινο παντελόνι είναι συνδεδεμένα. Δεν υπάρχει κάποια απόδειξη για αυτό.

 

Το άλλο πρόβλημα μας είναι ότι πολύ μεγάλο ποσοστό της γνώσης μας προέρχεται από μετάδοση της γνώσης (όπως ωραία αναλύει ο Αρχάγγελος παραπάνω) χωρίς αυτή η γνώση να περνάει από λεπτομερή εξέταση μπορεί να ήμαστε όπως οι παρακάτω μαϊμούδες:

 

MyQki.jpg

 

Γενικά αυτή η τακτική μας σώζει πολύ χρόνο, γιατί χρησιμοποιούμε την εμπειρία των άλλων και δεν επαναλαμβάνουμε άσκοπα διάφορες διαδικασίες.

 

Εσωτερικός και εξωτερικός κόσμος

 

Ο εσωτερικός κόσμος έχει να κάνει με την δική μας αντίληψη της πραγματικότητας. Ήμαστε έκαστοι πρωταγωνιστές στη ζωή μας. Η πίστη μας στην δική μας αντίληψη του κόσμου είναι γενικά ακλόνητη.

 

Ο εξωτερικός κόσμος είναι η υπόθεση ότι ο κόσμος είναι αμετάβλητος, όπως και εάν το παρατηρείς. Αυτό που αλλάζει είναι η αντίληψή σου, όχι ο κόσμος. Πιστεύαμε π.χ. ότι ο άνθρωπος έχει 5 αισθήσεις επειδή μας μετέδωσαν την πληροφορία όταν ήμασταν μικροί (ανάθεμά σε Αριστοτέλη). Τα τελευταία χρόνια ξέρουμε ότι είναι πολύ περισσότερες. Δεν άλλαξε ο αριθμός των αισθήσεών μας, άλλαξε η αντίληψή μας για αυτές.

 

Η γνώση λοιπόν εντάσσεται στον εσωτερικό μας κόσμο. Μέσα από τις αισθήσεις μας και τις πληροφορίες που δεχόμαστε και επεξεργαζόμαστε συνθέτουμε και ανασυνθέτουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, προσπαθώντας να τον κάνουμε να συμφωνεί όσο το περισσότερο γίνεται με τον εξωτερικό κόσμο.

 

Σοφία

 

Η σοφία, ως έννοια, έχει να κάνει με την σωστή αξιοποίηση της γνώσης και την δόμηση ενός στέρεου αλλά όχι αλύγιστου εσωτερικού κόσμου. Όταν δεχόμαστε πληροφορίες από τον εξωτερικό κόσμο και ήμαστε σοφοί, ξέρουμε πότε να καταχωρίσουμε αυτές τις πληροφορίες και πότε να αναδομήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο ώστε να ταιριάζει τις νέες πληροφορίες. Το να απορρίπτουμε πληροφορίες που δεν ταιριάζουν στην προσωπική μας αντίληψη του κόσμου θα μπορούσε να θεωρηθεί μη σοφό. Όμως οι αλλαγές εσωτερικού κόσμου μπορούν να είναι επώδυνες τόσο για εγωιστικούς όσο και για κοινωνικούς λόγους. Μια μαϊμού που θέλει να φάει τις μπανάνες και δε μαθαίνει από το ξύλο που της ρίχνουν οι άλλες, είναι σοφή;

 

Χρησιμότητα

 

Δυστυχώς είναι δύσκολο να ξέρεις τι είναι σοφό, γιατί το τι είναι σοφό εξαρτάται από τι θεωρείς ότι έχει αξία στη ζωή σου. Και όσο οι αξίες είναι υποκειμενικές και δεν εμπίπτουν στον εξωτερικό κόσμο αλλά στον εσωτερικό κόσμο, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δομήσεις τον εαυτό σου με τα δικά σου κριτήρια σοφίας.

 

Αυτά. Δε πιστεύω πως βοήθησα στο να υπάρξει κάποιο αξιόλογο και αμετάβλητο συμπέρασμα αλλά είχε πλάκα να αναλύσω το θέμα.

Link to comment
Share on other sites

 

..είχε και ένα πολύ ισχυρό κίνητρο για να κάνει το άλμα, την αγάπη για τον πατέρα του που τον ωθεί πέρα από τα όρια της λογικής του και πέφτει στο κενό! 

Αντίθετα, ο Σολομών της ιστορίας αγαπούσε τον Πατέρα του στα λόγια μόνο 

 

Προσωπικά αυτό που βλέπω ειναι οτι μιλάμε για άτομα που ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους. 

 

Πάνω κάτω για μένα είναι μια μίξη ανάμεσα σε αυτό που έγραψε ο Τράγος και ο Αρχάγγελος. 

Ο Σολ προφανώς ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν σε τόσο κοντινή επαφή με τον Θεό. Είναι λογικό να υπάρχει δυσπιστία. 

Δεν έχει δημιουργηθεί το υπόβαθρο για να δεχτεί το παράλογο, δεν έχει παρόμοιες εμπειρίες για να καταφέρει να το απορροφήσει,

δεν έχει κάνει "δοκιμαστικές πτήσεις", δεν έχει διαπιστώσει οτι μπορεί να αφήσει τον έλεγχο σε κάποιον άλλο, πέρα από τον εαυτό του.

Και στην τελική, μπορεί να έχει και δίκιο, δεν ξέρουμε πώς τελειώνει η ιστορία. (και ο θεός δεν συνηθίζει να κάνει τέτοια, συνήθως έτσι 

παίζουν οι εκπεσόντες ^^)

 

Δεν είναι θέμα αγάπης, είναι θέμα στοιχειώδους εμπιστοσύνης, η οποία χτίζεται με τον καιρό, δεν εμφανίζεται από το πουθενά. 

Edited by Βηλφεγώρ
Link to comment
Share on other sites

  • 2 years later...

Γεια σου Dalia! Χρόνια και ζαμάνια, που λένε :)

 

 

Συγχέεις δύο διαφορετικά πράγματα, την γνώση και την πληροφορία. Η πληροφορία είναι ένα δεδομένο, η γνώση είναι ένα πραγματικό δεδομένο. Η πληροφορία είναι θεωρία, η γνώση είναι αποτέλεσμα πράξης. 

 

 

Αναφέρεσαι σε μετάδοση πληροφορίας, όχι γνώσης. Νομίζω τώρα καταλαβαίνεις την διαφορά.

 

 

Από την στιγμή που μεταδίδει γνώση την έχει ήδη κάνει τρόπο ζωής. Αν όχι, τότε είναι απλά πληροφορία.

Αποκτάς μία γνώση όταν δοκιμάσεις την πληροφορία στην πράξη και δεις ότι πράγματι έτσι είναι.

 

 

Η γνώση που χρειάζεσαι πηγάζει από το περιβάλλον και τις ανάγκες σου. Πηγάζει από εσένα, όχι από κάποιον άλλο.

 

Ευτυχώς, η ανθρωπότητα μπορεί να συσσωρεύει πληροφορίες και να τις μεταδίδει. Έτσι μπορείς να γλιτώσεις χρόνο. Η διαδικασία όμως της μάθησης (μετατροπή της πληροφορίας σε γνώση) είναι ατομική και προσωπική υπόθεση.

Η πρόσβαση λοιπόν σε μαζική πληροφόρηση, ίσως σου γλιτώσει χρόνο. Δεν είναι ο δρόμος προς την Σοφία, απλά ένα άλλο, τεχνητό, μονοπάτι.

(αν δε οι πληροφορίες είναι λάθος, τότε μάλλον χάνεις χρόνο, παρά κερδίζεις).

 

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της Επιστήμης, που θεωρεί ότι μεταδίδει γνώσεις και όχι πληροφορίες.

Αυτό είναι το πρόβλημα της παπαγαλίας και της ημιμάθειας (όπου κάποιος νομίζει ότι ξέρει).

 

 

Και εδώ θεωρώ ότι συγχέεις διαφορετικά πράγματα.

Είναι διαφορετικό πράγμα η απόκτηση πληροφορίας, διαφορετικό η απόκτηση γνώσης και διαφορετικό η ικανότητα σοφής χρήσης της γνώσης.

Σε ποιο στάδιο αντιλαμβάνεσαι εσύ ότι επέρχεται η αφύπνιση; Σε ποιο στάδιο αλλάζει η συνείδηση; Πότε συνειδητοποιείς ότι άλλαξε;

Η εντύπωση που μου δίνεις, είναι ότι εσφαλμένα ταυτίζεις την απόκτηση πληροφορίας με τα παραπάνω. 

Αφύπνιση και συνείδηση αποκτάς μόνο με την απόκτηση γνώσεων (στον πληθυντικό) και απαιτεί προσωπική εργασία. Δεν γίνεται να ''κρατήσει λίγο'' αυτό το αποτέλεσμα.

 

Ο μηχανισμός του σοκ που σωστά αναφέρθηκε ή της μύησης βασίζεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος χάνει τα σημεία αναφοράς που μέχρι τότε είχε και κλονίζεται. Αντιλαμβάνεται ότι η συμπεριφορά του και η σκέψη του βασιζόταν σε πληροφορίες και όχι σε γνώσεις. Μπαίνει λοιπόν σε μία διαδικασία να ορίσει νέα σημεία αναφοράς και να στηριχθεί πλέον σε προσωπικές γνώσεις και όχι σε πληροφορίες τρίτων. Είναι το γνωστό σε όλους μας ''Άσε με να κάνω λάθος'', ''Αν δεν πάθω, πώς θα μάθω;'' κλπ

 

 

 

Δεν θα έλεγα ότι είναι πολύπλοκο. Πράγματι δεν είναι θέμα πίστης, αλλά θέμα γνώσης. Και δεν είναι ασυνείδητο, αλλά συνειδητό.

Όσο ο άνθρωπος αποκτά γνώση, τόσο πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι. Εικασίες, πεποιθήσεις, προσδοκίες, απαιτήσεις κλπ αρχίζουν να ελαττώνονται. Ξέρει πώς πρέπει να κινηθεί και τί να περιμένει, γιατί ξέρει τον μηχανισμό που λειτουργεί η πραγματικότητα. Ξέρει το παρελθόν, ξέρει το παρόν, άρα ξέρει τα πλαίσια στα οποία κινείται το μέλλον.

Ξέρει τί μπορεί να ελέγξει και τί όχι. Ξέρει αν έχει νόημα να έχει τον έλεγχο ή όχι.

Ξέρει ότι δεν χρειάζεται να φοβάται, αλλά να αγωνιά (να επιθυμεί ο αγώνας του να έχει αποτέλεσμα).

Όσο πιο πολλά ξέρει, τόσα περισσότερα μπορεί να μάθει.

 

Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι να μάθει ο άνθρωπος τον μηχανισμό της μάθησης και έπειτα να μάθει να τον χρησιμοποιεί σωστά.

Στο ξεκίνημα, αν δεν πιστεύει ότι κάτι τέτοιο θα τον ωφελήσει, δεν θα ξεκινήσει την διαδικασία. Μόλις ξεκινήσει, θα ξέρει ότι τον ωφελεί.

 

 

Σημαντική διευκρίνηση: Η γνώση δεν αναφέρεται μόνο σε λογικές διεργασίες και δεδομένα, αλλά στη γενικότερη γνώση, περιλαμβανομένης και της γνώσης των συναισθημάτων, των αισθήσεων, των διαισθήσεων και των ενστίκτων και ΚΥΡΙΩΣ της αυτογνωσίας.

 

Ευχαριστώ πολύ, αν και πέρασε καιρός, για τον τρόπο που έκανες κατανοητά τα ερωτήματά μου Αρχάγγελε.  Χρειαζόμουν τις διευκρινήσεις και τα παραδείγματα για να κατανοήσω καλύτερα κάποια θέματα. 

Κατάλαβα τη διαφορά και έχω βιώσει τις αλλαγές εφαρμόζοντας τις πληροφορίες στην πράξη. Πριν λίγους μήνες είχα μια αφυπνιστική εμπειρία. Πόσο αυθεντικό είναι το συναίσθημα  της συνειδητοποίησης ότι η πραγματικότητα λειτουργεί με μηχανισμούς που όταν ανατρέπονται αποκαλύπτουν μια πραγματικότητα τελείως διαφορετική... και πόσες πόρτες ανοίγονται μετά από την κατανόηση των μηχανισμών. 

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...