Ικανοποίηση

[Νεφέλη]

Η ερώτηση είναι πώς θα γίνει ο άνθρωπος Άνθρωπος... 

 

Νομίζω πως το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσει ότι είναι άνθρωπος και όχι Άνθρωπος...

 

.

[Τράγου Κέρατο]

Παραπλήσιο στο θέμα, αλλά νομίζω πως δίνει μια κάποια απάντηση.

 

Ένας γνωστός, από τους ανθρώπους που "νοιώθουν" πράγματα, μου είπε κάποτε μια φράση που μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

 

"Να είσαι καλός αγωγός της Ευτυχίας."

 

Και συμπλήρωσε: η Ευτυχία λέει, δε ζητά τίποτα. Αντίθετα, αυτή που τα ζητά όλα είναι η Δυστυχία.

 

Νομίζω πως το ζήτημα το έχει διαφωτίσει επαρκώς ο Επίκουρος. Ας το πάρουμε απλά.

 

• Πεινάω. Βρίσκω οποιοδήποτε φαί, είμαι ικανοποιημένος.
• Πεινάω, αλλά θέλω να φάω κρέας. Μου σερβίρουν ψάρι, οπότε δεν είμαι ικανοποιημένος.
• Πεινάω, αλλά θέλω κρέας. Μου σερβίρουν κρέας. Τότε όμως μου έρχεται πως θέλω και ρύζι, οπότε και πάλι δεν είμαι ικανοποιημένος.

 

Η παραπάνω φράση βρίσκει εφαρμογή στο παραπάνω παράδειγμα στο ότι, ικανοποιημένος μπορώ να είμαι και με μια μερίδα χόρτα (ή οτιδήποτε συμπληρώνει ισορροπημένα τη διατροφή). Η ευτυχία (και η ικανοποίηση) δε ζητάει τίποτα. Είναι η δυστυχία η οποία τρώει και το κρέας και το ρύζι (αν σερβιριστεί τελικά).

 

Από αυτήν την πλευρά, ικανοποίηση μπορούμε να πούμε πως είναι η ταύτιση αυτών που θέλω με αυτά που έχω.

 

Μια πιο προσεκτική ανάλυση βέβαια, θα έλεγε πως η ικανοποίηση εξαρτάται από την ταύτιση αυτών που νομίζω πως θέλω με αυτά που βλέπω πως μπορώ να έχω.

[Νεφέλη]

 

Νομίζω πως το ζήτημα το έχει διαφωτίσει επαρκώς ο Επίκουρος. Ας το πάρουμε απλά.

 

 Πεινάω. Βρίσκω οποιοδήποτε φαί, είμαι ικανοποιημένος.

 Πεινάω, αλλά θέλω να φάω κρέας. Μου σερβίρουν ψάρι, οπότε δεν είμαι ικανοποιημένος.

 Πεινάω, αλλά θέλω κρέας. Μου σερβίρουν κρέας. Τότε όμως μου έρχεται πως θέλω και ρύζι, οπότε και πάλι δεν είμαι ικανοποιημένος. 

 

Για χάρη της συζήτησης:

 

Πεινάω. Μου σερβίρουν «φουφουτιές» στις οποίες είμαι αλλεργική… Φταίω που δεν είμαι ικανοποιημένη;

 

 

Από αυτήν την πλευρά, ικανοποίηση μπορούμε να πούμε πως είναι η ταύτιση αυτών που θέλω με αυτά που έχω.

 

Σαφώς! Άλλωστε, αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος όλων μας.

 

 

 

Μια πιο προσεκτική ανάλυση βέβαια, θα έλεγε πως η ικανοποίηση εξαρτάται από την ταύτιση αυτών που νομίζω πως θέλω με αυτά που βλέπω πως μπορώ να έχω. 

 

Τι γίνεται όμως όταν «στο παιχνίδι» μπαίνει και η ηθική;

 

Π.χ. μπορώ να έχω τα πράματα του γείτονα. Τα κλέβω. Είμαι ικανοποιημένη… Είναι όμως αυτό επιθυμητό…;

 

.

[Τράγου Κέρατο]

Για χάρη της συζήτησης:

 

Πεινάω. Μου σερβίρουν «φουφουτιές» στις οποίες είμαι αλλεργική… Φταίω που δεν είμαι ικανοποιημένη;

 

Δε φταις. Τώρα βέβαια, για να λέμε και την αλήθεια, υπάρχουν και διάφοροι γκουρού της κακιάς ώρας που θα σου πουν πως, ναι, εσύ φταις, διότι η αλλεργία σου είναι μια εσωτερικευμένη ψυχοσωματική αντίδραση η οποία σε εμποδίζει από το να είσαι ικανοποιημένος/-η (και κάπου εκεί ρίχνεις μπούφλα).

 

Τι γίνεται όμως όταν «στο παιχνίδι» μπαίνει και η ηθική;

 

Π.χ. μπορώ να έχω τα πράματα του γείτονα. Τα κλέβω. Είμαι ικανοποιημένη… Είναι όμως αυτό επιθυμητό…;

 

Εξαρτάται. Η ηθική είναι κάτι ρευστό.

 

Παραδείγματος χάριν:

 

 

 

Μετάφραση: 

 

- Γλυκειά μου, έστω πως έχεις 5 μήλα, κι ένας αστός έχει 200 μήλα, αλλά παρ' όλα αυτά έρχεται και σου κλέβει τα 5 πόσα σου μένουν;

- 205 μήλα. Κι ένα πτώμα.

 

(το τρίτο καρέ, ΟΚ, δε χρειάζεται)

 

[Sucore]

Πεινάω
Δοκιμάζω και βρίσκω τι με ικανοποιεί από αυτά που έχω διαθέσιμα.
Αν δεν έχω διαθέσιμα βρίσκω τρόπους ώστε να αρχίσω να έχω.
Ικανοποιώντας την ανάγκη μου, πρώτα την πείνα και αργότερα την επιθυμία μαθαίνω τα παραπάνω βήματα ακόμα καλύτερα.
Εξέλιξη.

Πεινάω, τρωω οτι βρω, εκφυλισμός.

Η ικανοποίηση είναι ένα εργαλείο, όπως και όλα τα υπόλοιπα.

[outis]

Πεινάω

Δοκιμάζω και βρίσκω τι με ικανοποιεί από αυτά που έχω διαθέσιμα.

Αν δεν έχω διαθέσιμα βρίσκω τρόπους ώστε να αρχίσω να έχω.

Ικανοποιώντας την ανάγκη μου, πρώτα την πείνα και αργότερα την επιθυμία μαθαίνω τα παραπάνω βήματα ακόμα καλύτερα.

Εξέλιξη.

 

Πεινάω, τρωω οτι βρω, εκφυλισμός.

 

Η ικανοποίηση είναι ένα εργαλείο, όπως και όλα τα υπόλοιπα.

Είναι ανέφικτο να νιώσει ο Άνθρωπος ικανοποίηση ή μήπως απλά δεν ξέρει πώς να το κάνει;

 

Σ'αυτό και στα πιο πάνω μπορεί να ανιχνευτεί το "μυστικό" της δαφοράς μεταξύ πνευματικού και ψυχικού.

[Τράγου Κέρατο]

Ικανοποιώντας την ανάγκη μου, πρώτα την πείνα και αργότερα την επιθυμία μαθαίνω τα παραπάνω βήματα ακόμα καλύτερα.

Υπάρχει όμως κι ένα πρόβλημα.

 

Πως αν ΔΕΝ έχω ικανοποιήσει πρώτα την ανάγκη μου είμαι ανίκανος, όχι να πάω παραπέρα, αλλά και να λειτουργήσω κανονικά.

 

Μόλις τώρα διάβαζα ένα άρθρο το οποίο αναφέρει μέσα σε όλα τα άλλα πως, οι έρευνες που έχουν γίνει έχουν δείξει πως "When basic needs are met, it’s easier to be creative; when you know you have a safety net, you are more willing to take risks."

[Sucore]

Υπάρχει όμως κι ένα πρόβλημα.

 

Πως αν ΔΕΝ έχω ικανοποιήσει πρώτα την ανάγκη μου είμαι ανίκανος, όχι να πάω παραπέρα, αλλά και να λειτουργήσω κανονικά.

 

Μόλις τώρα διάβαζα ένα άρθρο το οποίο αναφέρει μέσα σε όλα τα άλλα πως, οι έρευνες που έχουν γίνει έχουν δείξει πως "When basic needs are met, it’s easier to be creative; when you know you have a safety net, you are more willing to take risks."

Σίγουρα υπάρχουν και οι ανίκανοι, μέσα στην ζωή είναι και αυτά, για αυτούς υπάρχουν οι υπόλοιποι που ικανοποιούνται με το να βοηθούν τους ανίκανους ;) 

 

Αν δεν υπάρχει κάποιος από τους δεύτερους, τότε οι πρώτοι είναι καταδικασμένοι.

 

Από τον τίτλο της έρευνας (μαγειρεύω τώρα για να χαθώ σε παραγράφους) πιστεύω πως λέει το ίδιο πράγμα 2 φορές, 

Το δίχτυ ασφαλείας στο προσφέρει η κάλυψη των βασικών αναγκών (ένα βασικό δίχτυ), και η δημιουργικότητα βασίζεται σε ρίσκα  

[Sucore]

Είναι ανέφικτο να νιώσει ο Άνθρωπος ικανοποίηση ή μήπως απλά δεν ξέρει πώς να το κάνει;

 

Σ'αυτό και στα πιο πάνω μπορεί να ανιχνευτεί το "μυστικό" της δαφοράς μεταξύ πνευματικού και ψυχικού.

Φυσικά και νιώθει ικανοποίηση ο άνθρωπος, όμως το θέμα είναι να μάθει να την διαχειρίζεται.

Σε κάποιους αρκεί σε μικρή ποσότητα, και έτσι ησυχάζουν μέχρι να αρχίσει η όποια ανάγκη να υφίσταται ξανά.

Σε άλλους (το άλλο άκρο) είναι στιγμιαία, και λόγω απληστίας η επιθυμία για κάτι παραπάνω συνεχίζει να έχει τον κύριο λόγο.

 

Το δύσκολο θέμα είναι η μόνιμη κατάσταση ικανοποίησης  

 

 

[Φοίνικας]

Γενικά, η ικανοποίηση είναι το "εκπαιδευτικό" αίσθημα/συναίσθημα που παράγεται όταν καλύπτεται μια ανάγκη επιβίωσης, ή όταν αυξάνονται οι πιθανότητες (καλής) επιβίωσης.
Τρώς? Ο οργανισμός σου πετάει ένα μικρό ορμονικό "Good job". Kάνεις κάτι που σου αυξάνει τις δεξιότητες, ή την θέση στην κοινωνική ιεραρχεία? Κι άλλο ορμονικό "Good Job". 

Θεωρητικά, σε πρωτόγονο επίπεδο δεν μπορεί να υπάρξει μόνιμο αίσθημα ικανοποίησης. Γιατί η επιβίωση είναι ένας μόνιμος πόλεμος, και ορμονική ικανοποίηση εμφανίζεται μόνο όταν 
έχεις κερδίσει κάποια μάχη, για να σε παροτρύνει να συνεχίσεις να κερδίζεις κι άλλες μάχες.

Αλλά επειδή η κοινωνία προχωράει, και πλέον δεν ζούμε σε συνθήκες που η (άμεση) επιβίωση είναι τόσο ριζικό κομμάτι της ζωής μας, σπάσαμε λίγο το σύστημα. 
Όταν το σπάμε από την πλευρά, το σύστημα μπερδεύεται, και είναι σε μια μόνιμη κατάσταση μη - ικανοποίησης. (Γιατί η ικανοποίηση είναι φτιαγμένη για να εμφανίζεται σε απλές, βιολογικές
ή ψυχολογικές νίκες, όχι σε βαθυστόχαστες αργές έμμεσες προόδους). Όταν το σπάμε από την άλλη πλευρά, το σύστημα είναι σε μια μόνιμη κατάσταση ικανοποίησης, επειδή το πείθουμε 
οτι έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε και η καλή επιβίωσή μας είναι απόλυτα εξασφαλισμένη.

Γενικά, μηχανισμός που έχει παλιώσει είναι, και που πλέον τον κάνουμε ό,τι θέλουμε και ό,τι μπορούμε. 


 

[Sucore]

Γενικά, η ικανοποίηση είναι το "εκπαιδευτικό" αίσθημα/συναίσθημα που παράγεται όταν καλύπτεται μια ανάγκη επιβίωσης, ή όταν αυξάνονται οι πιθανότητες (καλής) επιβίωσης.

Τρώς? Ο οργανισμός σου πετάει ένα μικρό ορμονικό "Good job". Kάνεις κάτι που σου αυξάνει τις δεξιότητες, ή την θέση στην κοινωνική ιεραρχεία? Κι άλλο ορμονικό "Good Job". 

 

Θεωρητικά, σε πρωτόγονο επίπεδο δεν μπορεί να υπάρξει μόνιμο αίσθημα ικανοποίησης. Γιατί η επιβίωση είναι ένας μόνιμος πόλεμος, και ορμονική ικανοποίηση εμφανίζεται μόνο όταν 

έχεις κερδίσει κάποια μάχη, για να σε παροτρύνει να συνεχίσεις να κερδίζεις κι άλλες μάχες.

 

Αλλά επειδή η κοινωνία προχωράει, και πλέον δεν ζούμε σε συνθήκες που η (άμεση) επιβίωση είναι τόσο ριζικό κομμάτι της ζωής μας, σπάσαμε λίγο το σύστημα. 

Όταν το σπάμε από την πλευρά, το σύστημα μπερδεύεται, και είναι σε μια μόνιμη κατάσταση μη - ικανοποίησης. (Γιατί η ικανοποίηση είναι φτιαγμένη για να εμφανίζεται σε απλές, βιολογικές

ή ψυχολογικές νίκες, όχι σε βαθυστόχαστες αργές έμμεσες προόδους). Όταν το σπάμε από την άλλη πλευρά, το σύστημα είναι σε μια μόνιμη κατάσταση ικανοποίησης, επειδή το πείθουμε 

οτι έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε και η καλή επιβίωσή μας είναι απόλυτα εξασφαλισμένη.

Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας στο να είναι ολιγαρκής, και το πνεύμα μας στο να αναζητά συνεχώς αφορμές για εξέλιξη (οι οποίες υπάρχουν), έτσι δεν είναι δύκολη μια τρίτη περίπτωση, μόνο που σε αυτή δεν "σπάμε" το σύστημα, αλλά το ρυθμίζουμε στο "ρελαντί".

Γενικά, μηχανισμός που έχει παλιώσει είναι, και που πλέον τον κάνουμε ό,τι θέλουμε και ό,τι μπορούμε.

Εδώ διαφωνώ, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα βασικά μας κίνητρα, μόνο να προσαρμόσουμε εμάς πάνω σε αυτά.