Jump to content

Συζήτηση ή αντιπαράθεση;;


Recommended Posts

Πολλές φορές παρατηρώ ανθρώπους που συνδιαλέγονται και εστιάζω όχι τόσο στο περιεχόμενο της συζήτησής τους, αλλά στον τρόπο που αυτή διεξάγεται.

Μετα λύπης μου, βρίσκω ότι τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι αποτυγχάνουν να συζητήσουν και αυτό διότι επικεντρώνονται στο να αντιπαρατεθούν. 

Ετυμολογικά και εννοιολογικά η συζήτηση εκφράζει την διαδικασία κατά την οποία κάποια άτομα, από κοινού (συν-), προσπαθούν να βρουν κάτι που θέλουν, που χρειάζονται (ζητώ).

Η αντιπαράθεση είναι η παρουσίαση/ αναφορά μίας αντίθετης άποψης, επιχειρήματος, στοιχείων κλπ, ώστε να μπορεί να γίνει σύγκριση.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το κίνητρο για τη συζήτηση είναι η ανάγκη της γνώσης, της αλήθειας, της λύσης, της απάντησης κλπ. Το κίνητρο για την αντιπαράθεση είναι η εγωπαθητικότητα, η έλλειψη αυτοεκτίμησης, αυτοπεποίθησης, αναγνώρισης της αυταξίας κλπ. Είναι μία προσπάθεια απόδειξης του ατόμου στον εαυτό του (μέσω του άλλου) ότι τα κατάφερε, ότι έχει δίκαιο, ότι αξίζει.

Αντιλαμβάνομαι ότι το αποτέλεσμα της συζήτησης (ως διαδικασία) είναι η αποδοχή, η διεύρυνση της αντίληψης, η γνώση, η σοφία,  η ένωση του ατόμου με το περιβάλλον του, η πραγμάτωση, η συνοχή κ.ά. Αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης είναι η απομόνωση, η διαστρέβλωση, ο διαχωρισμός, η πλάνη, ο φόβος, η εχθρικότητα κ.ά.

Χαίρομαι και επιθυμώ να βλέπω περισσότερες συζητήσεις και λιγότερες αντιπαραθέσεις :)

 

  • Like 3
  • Haha 1
Link to comment
Share on other sites

Υπάρχει κι ένα τρίτο κίνητρο το οποίο ελάχιστοι το έχουν: το αγωνιστικό.

Το να συζητήσεις και να αντιπαρατεθείς με μοναδικό σκοπό την ευχαρίστηση της αντιπαράθεσης. Δεν έχεις κάποιο συγκεκριμένο σκοπό εκτός, ίσως, από το να ακονίσεις την ικανότητά σου στο να βρίσκεις επιχειρήματα.

Στην αρχαία Ελλάδα γίνονταν τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις, όπου αγωνίζονται δύο ρήτορες και τους ζητούσε, το κοινό, να βγάλουν λόγο γύρω από ένα θέμα χωρίς καμία σημασία. Σε αυτήν την παράδοση, ο Δίων ο Χρυσόστομος έγραψε το "Κόμης Εγκώμιον" (εγκώμιο στα μαλλιά) ο δε Συνέσιος το "Φαλάκρας Εγκώμιον" (εσείς ξέρετε με ποιον είμαι :) )

Φαίνεται άσχετο με τη θεματολογία, αλλά δεν είναι.

Με το να αντιπαρατίθενται σε ασήμαντα ζητήματα οι ρήτορες (αλλά κι όλος ο κόσμος) είχαν τη δυνατότητα να εξασκηθούν στο να βρίσκουν επιχειρήματα υπέρ ή κατά και των δύο πλευρών, οι δε κριτές μπορούσαν να δουν το θέμα αποστασιοποιημένα και να κρίνουν με αντικειμενικότητα το ποιος βρήκε τα καλύτερα αποτελέσματα.

Όταν τέτοιες αντιπαραθέσεις γίνονται εν είδει αθλήματος και σε τακτική βάση, όλοι κερδίζουν και τελικά χτίζεται μια κουλτούρα συζήτησης και όχι στείρας αντιπαράθεσης.

(Τώρα θα μου πεις, τέτοιοι θεσμοί υπάρχουν κι είναι και πολύ διαδεδομένοι στις ΗΠΑ κι εκεί πλέον σκοτώνονται στους δρόμους. Τεσπα, εκεί έχουμε να κάνουμε και με έναν πολιτισμό ο οποίος αργοπεθαίνει - άλλη ιστορία)

  • Like 2
  • Haha 1
Link to comment
Share on other sites

On 14/10/2017 at 6:40 PM, Αρχάγγελος said:

Πολλές φορές παρατηρώ ανθρώπους που συνδιαλέγονται και εστιάζω όχι τόσο στο περιεχόμενο της συζήτησής τους, αλλά στον τρόπο που αυτή διεξάγεται.

Μετα λύπης μου, βρίσκω ότι τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι αποτυγχάνουν να συζητήσουν και αυτό διότι επικεντρώνονται στο να αντιπαρατεθούν. 

Ετυμολογικά και εννοιολογικά η συζήτηση εκφράζει την διαδικασία κατά την οποία κάποια άτομα, από κοινού (συν-), προσπαθούν να βρουν κάτι που θέλουν, που χρειάζονται (ζητώ).

Η αντιπαράθεση είναι η παρουσίαση/ αναφορά μίας αντίθετης άποψης, επιχειρήματος, στοιχείων κλπ, ώστε να μπορεί να γίνει σύγκριση.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το κίνητρο για τη συζήτηση είναι η ανάγκη της γνώσης, της αλήθειας, της λύσης, της απάντησης κλπ. Το κίνητρο για την αντιπαράθεση είναι η εγωπαθητικότητα, η έλλειψη αυτοεκτίμησης, αυτοπεποίθησης, αναγνώρισης της αυταξίας κλπ. Είναι μία προσπάθεια απόδειξης του ατόμου στον εαυτό του (μέσω του άλλου) ότι τα κατάφερε, ότι έχει δίκαιο, ότι αξίζει.

Αντιλαμβάνομαι ότι το αποτέλεσμα της συζήτησης (ως διαδικασία) είναι η αποδοχή, η διεύρυνση της αντίληψης, η γνώση, η σοφία,  η ένωση του ατόμου με το περιβάλλον του, η πραγμάτωση, η συνοχή κ.ά. Αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης είναι η απομόνωση, η διαστρέβλωση, ο διαχωρισμός, η πλάνη, ο φόβος, η εχθρικότητα κ.ά.

Χαίρομαι και επιθυμώ να βλέπω περισσότερες συζητήσεις και λιγότερες αντιπαραθέσεις :)

 

Φυσικά και ισχύει η παρατήρηση που έχεις κάνει.

Ο διάλογος, όπως κάθε συνειδητή σκέψη, δεν είναι κάτι που μπορεί να λάβει χώρα σε έναν 2ωρο καφέ, για παράδειγμα.

Αν ξεκινήσεις διάλογο για ένα Χ θέμα, θα εκφράσεις την άποψή σου και φυσικά ο συνομιλητής σου τη δική του. Θα γίνει όμως με συγκεκριμένο ρυθμό η συζήτηση.
Εκεί ξεκινάει η διαφορά με την "αντιπαράθεση". Ότι στην προκειμένη, θα πρέπει να γίνει ενασχόληση και με τις δυο απόψεις. Θα πρέπει δηλαδή ο ακροατής να ακούει και όχι απλώς να περιμένει τη σειρά του για να εκφραστεί. Να ακούει, να σκέφτεται τι ακούει και να εκφράσει μια άποψη πάνω στην αρχική άποψη. Και αφού γίνει αυτό, να εξεταστεί με τον ίδιο τρόπο και η δική του άποψη.

Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, είχα διαβάσει το Περί Φύσεως του Πλάτωνα και μου είχε κάνει εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο εξελλισόταν ο διάλογος ανάμεσα στον Τίμαιο και τον Κριτία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα διαλόγου.

Αυτά που αναφέρει ο Κέρατος είναι πολύ to the point. Σήμερα τα λέμε debates όπου καλείται μια ομάδα να υποστηρίξει μια απο τις 2 απόψεις γύρω από ένα θέμα. Ο τρόπος που γίνεται αυτό δεν έχει να κάνει με τις προσωπικές ιδιοσυγκρασίες και αισθητικές των μελών της ομάδας, αντίθετα η προσέγγιση είναι επιστημονική. Μπορεί δηλαδή και όλη η ομάδα να διαφωνεί με αυτό που καλείται να υποστηρίξει, όμως αυτό από μόνο του είναι πολύ καλή εξάσκηση για τις εγκεφαλικές διεργασίες οι οποίες είναι υπεύθυνες για την δημιουργία επιχειρημάτων. Συμμετέχουν πολλά κέντρα όπως αυτό της φαντασίας, της λογικής, της κρίσης κ.α. 

 

Αν τώρα το εξετάσουμε από την σκοπιά της ψυχολογίας του ανθρώπου, ίσως βρούμε κάποιες ενδείξεις που εξηγούν το φαινόμενο της αντιπαράθεσης.

Γιατί εφόσον υπάρχει, υπάρχει για να εξυπηρετήσει μια (ή πολλές) ανάγκη(ες).  Ίσως το άτομο να παίρνει κάποια αίσθηση αξίας όταν προσπαθεί να αποδείξει πως η δική του άποψη είναι "καλύτερη" (στα υποκειμενικά), ή ορθότερη (στα αντικειμενικά). Ίσως να ικανοποιεί κι αυτό την ανάγκη για έκφραση. Ίσως την ανάγκη για επιβεβαίωση. Ίσως μια μίξη αυτών και άλλων πραγμάτων.

Από την πρακτική δε σκοπιά, η αφηρημένη σκέψη είναι πολύ πιο εύκολη και ξεκούραστη. Μια αντιπαράθεση είναι πιο εύκολη και σύντομη σαν κατάσταση. Φυσικά δεν μιλάω για τις ακραίες περιπτώσεις όπου η αντιπαράθεση οδηγεί σε λεκτική ή/και σωματική βία. Η αντιπαράθεση, όπως όλα τα πράγματα, έχει κι αυτή υγιή όρια.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Πράγματι πλέον οι άνθρωποι μόνο συζητήσεις δεν κάνουν..

Δεν πιστεύω ότι ξεκινούμε πάντα μία συζήτηση με σκοπό την αντιπαράθεση, αλλά ως άνθρωποι έχουμε γίνει τόσο εγωιστές που είμαστε  σίγουροι ότι η δική μας άποψη είναι η σωστή, οπότε θα υψώσω λίγο φωνή, θα πω τα επιχειρήματά μου και τέλος. Θα ακούσουμε βέβαια και τον άλλον αλλά δεν θα σεβαστούμε τα δικά τους πιστεύω. Θα προσπαθήσουμε να το ζόρι να επιβάλλουμε τη δική μας άποψη.

(Επίτηδες χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό γιατί έχω πέσει και εγώ σε αυτή την παγίδα. Όταν βλέπω ότι ο άλλος δεν είναι συζητήσιμος μπαίνω στην παγίδα να παίξω με τους δικούς του όρους προκειμένου να ακουστεί και η δική  μου "φωνή")

Link to comment
Share on other sites

22 hours ago, Αυγερινός said:

Αν τώρα το εξετάσουμε από την σκοπιά της ψυχολογίας του ανθρώπου, ίσως βρούμε κάποιες ενδείξεις που εξηγούν το φαινόμενο της αντιπαράθεσης.

Γιατί εφόσον υπάρχει, υπάρχει για να εξυπηρετήσει μια (ή πολλές) ανάγκη(ες).  Ίσως το άτομο να παίρνει κάποια αίσθηση αξίας όταν προσπαθεί να αποδείξει πως η δική του άποψη είναι "καλύτερη" (στα υποκειμενικά), ή ορθότερη (στα αντικειμενικά). Ίσως να ικανοποιεί κι αυτό την ανάγκη για έκφραση. Ίσως την ανάγκη για επιβεβαίωση. Ίσως μια μίξη αυτών και άλλων πραγμάτων.

Το εντυπωσιακό είναι πως, όταν ο άνθρωπος είναι απόλυτα σίγουρος και «κατασταλαγμένος» στις απόψεις του για το θέμα που συζητείται, διατηρεί εύκολα την ψυχραιμία του. Ίσως μάλιστα να μην μπει καν στην διαδικασία αντιπαράθεσης και να "αποχωρήσει" ήρεμα όταν τα "πνεύματα οξύνονται" .

Κατά την γνώμη μου, αυτό είναι ένδειξη ότι οι έντονες αντιπαραθέσεις (όπου ο συνομιλητής/ες χάνουν την ψυχραιμία του/ς) συμβαίνουν για δύο πιθανούς λόγους:

1. Δεν υπάρχει σιγουριά στις απόψεις για το θέμα που συζητείται (όπως ήδη ανέφερες).

2. Υπάρχει πρόβλημα με το άτομο με το οποίο γίνεται η συνομιλία και όχι με αυτό καθ’ αυτό το θέμα συζήτησης...

χμμμ...

7 hours ago, Sabrina said:

Πράγματι πλέον οι άνθρωποι μόνο συζητήσεις δεν κάνουν..

Όχι, δεν το πιστεύω αυτό.

Ίσα ίσα που υποστηρίζω το αντίθετο: ο κόσμος αρχίζει σιγά-σιγά και μαθαίνει πώς να συζητάει και να διαφωνεί χωρίς να υψώνει τους τόνους.

7 hours ago, Sabrina said:

Επίτηδες χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό γιατί έχω πέσει και εγώ σε αυτή την παγίδα. Όταν βλέπω ότι ο άλλος δεν είναι συζητήσιμος μπαίνω στην παγίδα να παίξω με τους δικούς του όρους προκειμένου να ακουστεί και η δική  μου "φωνή")

Δεν είσαι η μόνη! :010angelnot:

Υ.Σ. - Να διευκρινίσω ότι κι εγώ πιστεύω ότι υπάρχει υγιής αντιπαράθεση. Κι όταν αυτή συμβαίνει, είναι πολύ ενδιαφέρουσα, εκπαιδευτική και διασκεδαστική :D


 

 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

On 14/10/2017 at 4:40 PM, Αρχάγγελος said:

Πολλές φορές παρατηρώ ανθρώπους που συνδιαλέγονται και εστιάζω όχι τόσο στο περιεχόμενο της συζήτησής τους, αλλά στον τρόπο που αυτή διεξάγεται.

Μετα λύπης μου, βρίσκω ότι τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι αποτυγχάνουν να συζητήσουν και αυτό διότι επικεντρώνονται στο να αντιπαρατεθούν. 

Ετυμολογικά και εννοιολογικά η συζήτηση εκφράζει την διαδικασία κατά την οποία κάποια άτομα, από κοινού (συν-), προσπαθούν να βρουν κάτι που θέλουν, που χρειάζονται (ζητώ).

Η αντιπαράθεση είναι η παρουσίαση/ αναφορά μίας αντίθετης άποψης, επιχειρήματος, στοιχείων κλπ, ώστε να μπορεί να γίνει σύγκριση.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το κίνητρο για τη συζήτηση είναι η ανάγκη της γνώσης, της αλήθειας, της λύσης, της απάντησης κλπ. Το κίνητρο για την αντιπαράθεση είναι η εγωπαθητικότητα, η έλλειψη αυτοεκτίμησης, αυτοπεποίθησης, αναγνώρισης της αυταξίας κλπ. Είναι μία προσπάθεια απόδειξης του ατόμου στον εαυτό του (μέσω του άλλου) ότι τα κατάφερε, ότι έχει δίκαιο, ότι αξίζει.

Αντιλαμβάνομαι ότι το αποτέλεσμα της συζήτησης (ως διαδικασία) είναι η αποδοχή, η διεύρυνση της αντίληψης, η γνώση, η σοφία,  η ένωση του ατόμου με το περιβάλλον του, η πραγμάτωση, η συνοχή κ.ά. Αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης είναι η απομόνωση, η διαστρέβλωση, ο διαχωρισμός, η πλάνη, ο φόβος, η εχθρικότητα κ.ά.

Χαίρομαι και επιθυμώ να βλέπω περισσότερες συζητήσεις και λιγότερες αντιπαραθέσεις :)

 

Τώρα που εξετάζω τις 'πνευματικές ασκήσεις' διαπιστώνω ότι το 'ζήτησις' (το 'ζητώ' που λές και που παράγει το συζήτηση) μπορεί να σημαίνει επίσης:"αντιπαράθεση!"

 

Πάντως προσωπικά έχω και τέταρτο 'πρωτόκολο' - πολλάκις εφαρμοσμένο εδώ - αναζητώ (ενίοτε) εσκεμμένα τη δοκιμή θέσεων μου υπό κάθε συνθήκη (άρα και στο χειρότερο περιβάλλον αντιπαράθεσης.) Στην ουσία δε με ενδιαφέρει να 'έχω δίκιο' όσο με ενδιαφέρει να ξέρω/μάθω το 'αν δεν έχω δίκιο' - αν όντως δεν δεν έχω. 

Link to comment
Share on other sites

22 hours ago, outis said:

Πάντως προσωπικά έχω και τέταρτο 'πρωτόκολο' - πολλάκις εφαρμοσμένο εδώ - αναζητώ (ενίοτε) εσκεμμένα τη δοκιμή θέσεων μου υπό κάθε συνθήκη (άρα και στο χειρότερο περιβάλλον αντιπαράθεσης.) Στην ουσία δε με ενδιαφέρει να 'έχω δίκιο' όσο με ενδιαφέρει να ξέρω/μάθω το 'αν δεν έχω δίκιο' - αν όντως δεν δεν έχω. 

Το κάνω κι εγώ αυτό :019blush:

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...