Jump to content

Πως «μετράμε» την Τέχνη;


 Share

Recommended Posts

Πρόσφατα έτυχα σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση:

Ποιος/οι και πως αποφασίζει τι είναι ποιοτική τέχνη και τι όχι;

Για παράδειγμα, στην συζήτηση αναφέρθηκε το εξής (όσον αφορά το τραγούδι) : «Η Πάολα θεωρείται ‘σκουπίδια’ ενώ ο Σαββόπουλος ποιότητα… Με ποια και τίνος τα κριτήρια;»

Παρόμοια παραδείγματα μπορούμε να βρούμε σε κάθε μορφή τέχνης (ζωγραφική, θέαμα, γλυπτική, ποίηση, κλπ).

Ποια η δική σας γνώμη;  

Link to comment
Share on other sites

Γειά σου ρε Κερατάκο, γι'αυτό σε πάω :clapping:

Ακριβώς αυτήν την απάντηση έδωσα κι εγώ!

...Αλλά μετά έφαγα πόρτα...

Διότι η ανταπάντηση ήταν:

«Ωραία... Άρα μέχρι να δούμε ποιο θα είναι το μέλλον ενός έργου σε 30-40 χρόνια, δεν έχουμε δικαίωμα να το χαρακτηρίσουμε τώρα ως ποιοτικό ή μη. Άρα, δεν πρέπει να έχουμε γνώμη για το όποιο έργο την εποχή που πρωτο-κυκλοφορεί και συνεπώς κακώς λέμε ότι τα τραγούδια της Πάολας είναι ‘σκουπίδια’ ενώ του Σαββόπουλου ποιοτικά»

…Δώσε μου τώρα την απάντηση, γιατί εκεί… σκάλωσα…

 

Link to comment
Share on other sites

Δικαίωμα;

ΔΙΚΑΙΩΜΑ;

Κοίτα, δε θα μας στερήσει κανένας το δικαίωμα να λέμε την άποψή μας για ένα έργο τέχνης, είτε είναι ψηλομύτης ειδικός, είτε επειδή πληγώθηκε η καρδούλα του επειδή είπαμε τον αγαπημένο του Φοίβο σκουπίδι. Δικαίωμα στην άποψη για την τέχνη έχουν όλοι, διαφορετικά δε θα αγοράζαμε μουσική, θα μας την αγόραζαν ειδικά επιφορτισμένοι ειδικοί που θα ξέρανε καλύτερα. Αντιληπτό μέχρι εδώ;

Το κοινό τώρα, κρίνει καθημερινά. Καταναλώνοντας τέχνη, είτε ακούγοντας μουσική, είτε βλέποντας ταινίες, διαβάζοντας κόμιξ, με οποιοδήποτε τρόπο. 

Από την άλλη, όταν κάποιος έχει γνώσεις πάνω σε κάποια τέχνη, ναι, σαφώς είναι πιο αρμόδιος να εκφέρει άποψη διότι, πως να το κάνουμε, ξέρει κάποια πράγματα παραπάνω. Και ξέρει και την ιστορία της τέχνης (χώρια που συνήθως ξέρει και έργα τέχνης τα οποία κάνανε πάταγο στην εποχή τους και μετά ξεχάστηκαν). Ο ειδικός ωστόσο έχει μια υποχρέωση: πρέπει να αφήσει κατά μέρος το δικό του προσωπικό γούστο και να κρίνει με ένα άλλο, γενικότερο κριτήριο.  (Προκαταλήψεις, εκ των πραγμάτων, έχει πολύ λιγότερες από τον απλό θεατή/ακροατή.) Επίσης, έχει την υποχρέωση να βοηθήσει το κοινό να ανοίξει τους ορίζοντές του και σε άλλες μορφές τέχνης. Μπορεί να πέσει μέσα, μπορεί και όχι. Σε αντίθεση με το κοινό, αυτός που κρίνει την τέχνη, κρίνεται κι αυτός σε βάθος χρόνου. Υπάρχουν κριτικές που έχουν μείνει στην ιστορία για το πόσο αποτυχημένες ήταν. Κι υπάρχουν και κριτικοί που έχουν μείνει στην ιστορία επειδή πάντα έπεφταν μέσα. Πολλές φορές υπερασπιζόμενοι έργα τέχνης ενάντια στο ρεύμα της εποχής τους. Όταν λοιπόν κάποιος κριτικός ο οποίος έχει πίσω του μια εικοσαετία πετυχημένης κριτικής λέει κάτι για ένα έργο τέχνης, ε, μάλλον θα έχει ένα κάποιο δίκιο.

 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Στο κατα ποσο μας υπενθυμιζει πως υπαρχει καποια ουσια που αξιζει να κάνουμε θυσιες για αυτην.

Ο καθενας οπως μπορει.

Ειναι απολυτα υποκειμενικό.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Κατά την δική μου άποψη, αυτό που ξεχωρίζει την ποιοτική τέχνη από το αντίθετό της, είναι:
1) η καλλιτεχνική απόδοση. Εάν στα εικαστικά π.χ διαθέτει αισθητική αντίληψη όσο ακραία/αντιδραστική και αν είναι αυτή, στο τραγούδι αν έχει ιδιαίτερη ή καλοδουλεμένη φωνή και όχι σωματικά προσόντα.. κ.λ.π.
2) η έμπνευση.
3) η αυθεντικότητα του καλλιτέχνη σε σχέση με τον εαυτό του και σε σχέση με την εποχή του. Στο αν μπορεί να αποδώσει την ουσία του(την διαφορετικότητά του) και να συνδεθεί με την ευρύτερη ουσία.

Στην πραγματικότητα ενώ και τα τρία είναι ενωμένα, το τρίτο είναι αυτό που σχετίζεται περισσότερο με τον χρόνο (που λέτε) και που δεν θα κάνει ένα έργο απλά ποιοτικό αλλά μεγάλο (μεγάλη τέχνη), είτε πρόκειται για τον Λεονάρντο ντα Βίντσι, είτε για τους Pink Floyd, είτε για τον Τσιτσάνη ή τον Δημήτρη Χορν.

Για τους κριτικούς τέχνης, αρκετοί από αυτοί είτε δεν ξέρουν να σχεδιάζουν καν- αν και ασχολουνται με τα εικαστικά, ή δεν έχουν γυρίσει κάποια ταινία (είτε καθόλου είτε της προκοπης) αν και γράφουν για το σινεμά. Απλά σε αντίθεση με όλους του υπόλοιπους, λόγω εμπειρίας, έχουν περισσότερο λόγο πάνω στην καλλιτεχνική απόδοση, την ιστορία, τα μηνύματα και την ταξινόμηση. Σαν κρίση όμως λίγοι καταφέρνουν να απαλλαγούν από τα γούστα, τις προτιμήσεις, τα κυκλώματα, αναπτύσσοντας έτσι ένα πιο αξιόλογο κριτήριο.

Θεωρώ πως ο κοινός παρανομαστής όλων μας σε σχέση με τη μικρή ή τη μεγάλη τέχνη, είναι η αυθεντικότητά μας και πως μπορούμε να την εξωτερικεύσουμε.
 

Edited by Aqua Marine
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ και με τους τρεις σας, αλλά νομίζω ότι ο Sucore άγγιξε έμμεσα κάτι ιδιαίτερα ευαίσθητο και σίγουρα όχι μετρήσιμο: το συναίσθημα. Τόσο αυτό που ο καλλιτέχνης βγάζει όσο και αυτό που το έργο θα βγάλει από τον θεατή/αναγνώστη/ακροατή.

Κι αυτή η σημαντική παράμετρος είναι που μπερδεύει πολύ το θέμα.

Όταν οι μαύροι σκλάβοι της Αμερικής σκάρωναν ρυθμικά στιχάκια για να βγει η δουλειά τους πιο εύκολα και ταυτόχρονα έβγαινε όλος τους ο καημός και πόνος της σκλαβιάς. Αυτή όμως η μουσική, αναγνωρίστηκε ως ποιοτική και ως ο «πατέρας» τόσων και τόσων σπουδαίων μουσικών ρευμάτων, πολλές δεκαετίες αργότερα.

Στην εποχή τους, ήταν η «παρακατιανή μουσική των σκλάβων», που κάθε άλλο παρά ποιοτική θεωρούνταν και φυσικά κανένας κριτικός δεν ασχολούνταν μαζί της. Ενίοτε μάλιστα χαρακτηρίζονταν ως χυδαία τέχνη.

Πιστεύω επίσης ότι κανείς απ’όσους σκαρώνανε τότε αυτή τη μουσική δεν θεωρούσε τον εαυτό του «καλλιτέχνη». Ήταν απλά τα συναισθήματά τους που ξεχείλιζαν κι έπρεπε κάπως να εκφραστούν, για να ανακουφιστεί ο άνθρωπος.

Ομοίως, στην δική μας Ελλάδα, η εποχή των ρεμπετών έτυχε ανάλογης «υποδοχής» από το ευρύ κοινό. Ήταν η μουσική των «βρωμιάρηδων χασικλήδων», των «ξεπεσμένων και περιθωριακών». Για εκείνους όμως ήταν ένα συναισθηματικό ξέσπασμα, όπως και των σκλάβων. Κι επίσης πέρασε πάρα πολύς καιρός μέχρι ν’αναγνωριστεί η αξία του ρεμπέτικου.

Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο ιστορίες; Το συναίσθημα.

Και πώς να μετρήσεις το συναίσθημα; Γίνεται; Πώς να πεις «ο δικός μου πόνος είναι καλύτερος από τον δικό μου;»

Αν πας στα βαριά σκυλάδικα της Εθνικής Οδού, εκεί που κανείς ποτέ δεν διανοήθηκε ότι ακούγεται ποιοτική μουσική, θα δεις συναίσθημα μπόλικο. Καημό, πόνο…

Βέβαια, ίσως πείτε «ναι ρε, αλλά είναι καημός κυρίως για την γκόμενα!». Κι από πότε δηλαδή ο ερωτικός καημός είναι λιγότερος των άλλων; Δεν υποτίθεται ότι στο όνομα του Έρωτα δημιουργήθηκαν πάμπολλα αριστουργήματα τεχνών;

Ελάτε λοιπόν τώρα και στηρίξτε μου κάπως το ότι ο «νταλκάς» της μουσικής της Εθνικής Οδού, είναι κατώτερος του ρεμπέτικου ή της μαύρικης μουσικής των σκλάβων...

 

*...και σαφώς δεν θεωρώ ποιοτική την μουσική της Εθνικής Οδού, αλλά δεν ξέρω πώς να το υποστηρίξω!

Link to comment
Share on other sites

2 hours ago, Aqua Marine said:

Για τους κριτικούς τέχνης, αρκετοί από αυτοί είτε δεν ξέρουν να σχεδιάζουν καν- αν και ασχολουνται με τα εικαστικά, ή δεν έχουν γυρίσει κάποια ταινία (είτε καθόλου είτε της προκοπης) αν και γράφουν για το σινεμά. ... Σαν κρίση όμως λίγοι καταφέρνουν να απαλλαγούν από τα γούστα, τις προτιμήσεις, τα κυκλώματα, αναπτύσσοντας έτσι ένα πιο αξιόλογο κριτήριο.

Επειδή τυχαίνει να ξέρω κάνα δυο κριτικούς, επίτρεψέ μου μια μικρή παρέμβαση γιατί δε θέλω να τους αδικήσουμε: υπάρχει και η περίπτωση των κριτικών εκείνων που γίνονται κριτικοί επειδή αγαπούν πολύ αυτό το αντικείμενο. Τους αρέσει να βλέπουν σινεμά, μπορούν να παρακολουθούν ταινίες όλη μέρα ή να ακούν μουσική (και όχι ως παθητικοί δέκτες). Αυτοί αναγνωρίζονται από το γράψιμό τους: δε γράφουν για να "βαθμολογήσουν" το δημιουργό, αλλά για το πως υπηρετεί την τέχνη το κάθε έργο.

1 hour ago, Νεφέλη said:

Συμφωνώ και με τους τρεις σας, αλλά νομίζω ότι ο Sucore άγγιξε έμμεσα κάτι ιδιαίτερα ευαίσθητο και σίγουρα όχι μετρήσιμο: το συναίσθημα. Τόσο αυτό που ο καλλιτέχνης βγάζει όσο και αυτό που το έργο θα βγάλει από τον θεατή/αναγνώστη/ακροατή.

Νομίζω πως μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα: το ένα είναι, πως αξιολογείται η Τέχνη. Το άλλο, είναι το τι κάνει "καλό" ένα έργο τέχνης - αυτό που λένε "αισθητική". Πρόκειται για δύο τελείως ξεχωριστά θέματα. Εγώ απάντησα στο πρώτο. Οι υπόλοιποι ασχολείστε με το δεύτερο. Απλώς το διαπιστώνω, δεν το λέω για να ακυρώσω κανέναν.

1 hour ago, Νεφέλη said:

Ελάτε λοιπόν τώρα και στηρίξτε μου κάπως το ότι ο «νταλκάς» της μουσικής της Εθνικής Οδού, είναι κατώτερος του ρεμπέτικου ή της μαύρικης μουσικής των σκλάβων...

Ο νταλκάς της Έθνικής οδού δεν είναι απλώς κατώτερος του ρεμπέτικου και της μουσικής των μαύρων, είναι σκουπίδι.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Quote

Επειδή τυχαίνει να ξέρω κάνα δυο κριτικούς, επίτρεψέ μου μια μικρή παρέμβαση γιατί δε θέλω να τους αδικήσουμε: υπάρχει και η περίπτωση των κριτικών εκείνων που γίνονται κριτικοί επειδή αγαπούν πολύ αυτό το αντικείμενο. Τους αρέσει να βλέπουν σινεμά, μπορούν να παρακολουθούν ταινίες όλη μέρα ή να ακούν μουσική (και όχι ως παθητικοί δέκτες). Αυτοί αναγνωρίζονται από το γράψιμό τους: δε γράφουν για να "βαθμολογήσουν" το δημιουργό, αλλά για το πως υπηρετεί την τέχνη το κάθε έργο.


Εννοείται ότι υπάρχουν και αξιόλογοι (έχω γνωρίσει και αξιόλογους και εκκεντρικούς), απλά είναι οι πολύ λιγότεροι.


 

Quote

 

Κι από πότε δηλαδή ο ερωτικός καημός είναι λιγότερος των άλλων; Δεν υποτίθεται ότι στο όνομα του Έρωτα δημιουργήθηκαν πάμπολλα αριστουργήματα τεχνών;

 

 

 


Ο έρωτας της ποιοτικής ή μεγάλης τέχνης αφορά το σύνολο της ύπαρξης (σώμα-ψυχή-πνεύμα), ενώ ο νταλκάς της εθνικής οδού αφορά των έρωτα των γεννητικών οργάνων (sic). Δεν υποτιμώ τις ανάγκες και τους συναισθηματισμούς της γεννετήσιας περιοχής, απλά εκ φύσεως το συναίσθημα εδώ είναι καθηλωμένο (ανακυκλούμενο σε κακέκτυπα των ήδη κακέκτυπων καψουροτράγουδων).

Edited by Aqua Marine
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

9 hours ago, Τράγου Κέρατο said:

Νομίζω πως μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα: το ένα είναι, πως αξιολογείται η Τέχνη. Το άλλο, είναι το τι κάνει "καλό" ένα έργο τέχνης - αυτό που λένε "αισθητική". Πρόκειται για δύο τελείως ξεχωριστά θέματα. Εγώ απάντησα στο πρώτο. Οι υπόλοιποι ασχολείστε με το δεύτερο. Απλώς το διαπιστώνω, δεν το λέω για να ακυρώσω κανέναν.

Είναι διαφορετικά πράγματα αλλά δεν ξέρω εάν μπορούμε να τα διαχωρίσουμε, όταν μιλάμε για τέχνη. Αν πούμε "αυτό το τραγούδι έχει άριστη τεχνική αλλά καθόλου συναίσθημα" (παράδειγμα) τότε είναι καλό/ποιοτικό τραγούδι ή όχι; Είναι καλύτερο/ποιοτικότερο εάν ισχύει το ανάποδο (κακή τεχνική αλλά πολύ συναίσθημα) ή όχι;

 

9 hours ago, Τράγου Κέρατο said:

Ο νταλκάς της Έθνικής οδού δεν είναι απλώς κατώτερος του ρεμπέτικου και της μουσικής των μαύρων, είναι σκουπίδι.

Σύμφωνοι. Αλλά γιατί;!

 

8 hours ago, Aqua Marine said:

Ο έρωτας της ποιοτικής ή μεγάλης τέχνης αφορά το σύνολο της ύπαρξης (σώμα-ψυχή-πνεύμα), ενώ ο νταλκάς της εθνικής οδού αφορά των έρωτα των γεννητικών οργάνων (sic). Δεν υποτιμώ τις ανάγκες και τους συναισθηματισμούς της γεννετήσιας περιοχής, απλά εκ φύσεως το συναίσθημα εδώ είναι καθηλωμένο (ανακυκλούμενο σε κακέκτυπα των ήδη κακέκτυπων καψουροτράγουδων).

Με μια πολύ γρήγορη νοητική αναδρομή, μου έρχονται στο μυαλό τα: "Γυφτοπούλα στο χαμάμ", "Μια γαλανομάτα" του Βαμβακάρη, "Μαύρα μάτια μαύρα φρύδια" του ιδίου, και πόσα άλλα ρεμπέτικα και -τα λεγόμενα- ποιοτικά λαϊκά, που μιλούν μονάχα για τον σαρκικό έρωτα... Κι αν έχει τύχει ν'ακούσεις το "Βουβό Τανγκό" του Σαββόπουλου και δώσεις λίγο προσοχή στους στίχους του, θα προσέξεις ότι μιλάει γι'αυτή καθ'αυτή την ερωτική πράξη, ούτε καν για έρωτα!

Δεν είναι τόσο απλός ο διαχωρισμός, φίλε μου :)

 

Οπότε, ξανατονίζω για να μην παρεξηγηθώ κι όλας: συμφωνώ στο ότι δεν είναι ποιότητα ο νταλκάς της Εθνικής Οδού ή τα τραγούδια της Πάολας ή όλος αυτός ο σωρός κακέκτυπων (όπως σωστά χαρακτήρισε ο @Aqua Marine ) που κυκλοφορεί. Το θέμα είναι: γιατί;! Ποιά είναι τα κριτήρια;

Link to comment
Share on other sites

4 minutes ago, Νεφέλη said:

Οπότε, ξανατονίζω για να μην παρεξηγηθώ κι όλας: συμφωνώ στο ότι δεν είναι ποιότητα ο νταλκάς της Εθνικής Οδού ή τα τραγούδια της Πάολας ή όλος αυτός ο σωρός κακέκτυπων (όπως σωστά χαρακτήρισε ο @Aqua Marine ) που κυκλοφορεί. Το θέμα είναι: γιατί;! Ποιά είναι τα κριτήρια;

ΟΚ.

Πιάσε το ρεμπέτικο. Μπορούμε να πούμε με αρκετή βεβαιότητα πως το ρεμπέτικο ξεκίνησε με τη Μικρασιατική Καταστροφή (πριν ήταν Σμυρνέικο) και κράτησε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Πες, καμιά τριανταριά χρόνια. Μέσα σε αυτά τα τριάντα χρόνια μας άφησε ένα κάρο ανεξίτηλα τραγούδια.

"Πολιτιστικά κέντρα" υπάρχουν στην Εθνική σίγουρα το 1988. Έχουν περάσει τα 30 χρόνια. Μπορείς να μου πεις ένα τραγούδι που να γεννήθηκε σε αυτά τα κέντρα και να έγινε επιτυχία και να το τραγουδάμε ακόμα; Ένα μόνο.

Link to comment
Share on other sites

Κατ'αρχάς, με πας πάλι πίσω στο θέμα της αξίας που δίνει ο χρόνος, στο οποίο έχω ήδη συμφωνήσει.

Κατά δεύτερον (και σημαντικότερον), βρες μου έναν τύπο που ακούει τα τραγούδια της Εθνικής Οδού και να γνωρίζει έστω και ένα παλιό καλό ροκ κομμάτι. Και ασε την ξένη σκηνή που είναι ίσως πιο δύσκολο να έχει ακούσει κάτι. Πιάσε την ελληνική. Διότι προσωπικά έτυχε να γνωρίσω κάνα-δυό τέτοια άτομα και είχαν τέτοια μαύρα μεσάνυχτα για το ροκ, που ήταν τρομαχτικό! Τον Σιδηρόπουλο -ας πούμε- δεν τον είχαν ούτε καν ακουστά. Τον Παπακωνσταντίνου τον είχαν μεν ακουστά (διότι γενικά ακούγεται και ως όνομα) αλλά δεν ήξεραν ούτε ένα κομμάτι του. 

Κι όσο για άλλα είδη μουσικής... άστο! Έχεις γνωρίσει άτομο να μην έχει ούτε καν ακουστά το όνομα "Μότσαρτ";! ...Κι όμως... υπάρχει! Και, δυστυχώς, δεν είναι μόνο ένας.

Συμπέρασμα: αν δεν ασχολείσαι, γιατί να τα ξέρεις;

Και κατά τρίτον, δεν δίνεται η ίδια δημοσιότητα από τα ΜΜΕ.

 

ΠΑΡ'ΟΛ'ΑΥΤΑ, ΜΠΟΡΩ να σου ονοματίσω, δύο, που σίγουρα τα έχεις ακουστά ΚΑΙ ΕΣΥ:

Απόψε έχω περίοδο, μα έχω κι άλλη δίοδο

Μείνε μαζί μου έγκυος, είμαι πολύ φερέγγυος

 

...Είπες κάτι; :wallbash:

Link to comment
Share on other sites

6 minutes ago, Νεφέλη said:

Κατ'αρχάς, με πας πάλι πίσω στο θέμα της αξίας που δίνει ο χρόνος, στο οποίο έχω ήδη συμφωνήσει.

Δεν σε πάω πίσω. Έγραψα στο προηγούμενο μήνυμα πως είναι δύο διαφορετικά θέματα. Εγώ απαντώ στο πρώτο.

8 minutes ago, Νεφέλη said:

Συμπέρασμα: αν δεν ασχολείσαι, γιατί να τα ξέρεις;

Συγνώμη, αλλά το επιχείρημά της απομόνωσης της μουσικής σκηνής δε στέκει. Τα τριάντα χρόνια που έθεσα είναι πάρα πολλά και δεν μπορούν να κρύψουν κάτι που είναι πραγματικά καλό. Και το ρεμπέτικο ήταν για χρόνια στο περιθώριο. Η περίφημη διάλεξη του Χατζιδάκι που το αποκατέστησε έγινε το 1948, πριν κλείσουν τα 30 χρόνια. Οι άνθρωποι που αγαπάνε τη μουσική, έχουν ανοιχτά αυτιά παντού και σε όλα τα είδη. Αν είχε βγει λοιπόν κάτι καλό από κείνη τη σκηνή θα είχε σπάσει τα όριά της προ πολλού.

10 minutes ago, Νεφέλη said:

ΠΑΡ'ΟΛ'ΑΥΤΑ, ΜΠΟΡΩ να σου ονοματίσω, δύο, που σίγουρα τα έχεις ακουστά ΚΑΙ ΕΣΥ:

Δε μίλησα για τίτλους τραγουδιών που "τα έχω ακουστά". Εννοώ τραγούδια που να έγιναν επιτυχία και να τα τραγουδάμε ακόμα. Εσύ, που τα παρέθεσες, ξέρεις τη μελωδία των δύο αυτών τραγουδιών; (Εγώ ξέρω τη μελωδία του πρώτου και ξέρω επίσης πως έχεις γράψει λάθος τον τίτλο. Επίσης το δεύτερο είναι ΛΕΠΑ, οπότε δεν ανήκει στην κατηγορία που λέμε.) Επίσης, ξέρεις κανέναν που να τα τραγουδάει αυτά και να λέει πως τα τραγουδάει επειδή τα θεωρεί καλά τραγούδια;

Link to comment
Share on other sites

Ειμαι από κινητό αυτες τις μερες και ουτε quote μπορω να κανω ευκολα, ουτε να αναλυσω πολλα.

Για τον νταλκα της εθνικής ομως μπορω!

Ειναι σκουπιδι γιατι εκφραζει μια ζωωδη ορμη, επιφανιακη, διχως να εχει αξιολογησει την κατασταση του θυματος, εξυψωνοντας την μουνοδουλιαση σε σκοπο της ζωης.

Εξυμνει την αδυναμια του χαρακτηρα, και την απολυτη παραδοση του ειναι μας στον αλλον, που αποδεδειγμενα δεν εχει ιδεα απο κοινωνικοτητα και στηριξη.

Ειναι η λαθος διοχετευση της ανασφαλειας που ολοι νιωθουμε, αλλα καποιοι θελουμε να δημιουργήσουμε κατι θετικο μεσω αυτης, ειναι η δουλοπρέπεια του σωστου χριστιανου, που ανθρωπος ειναι και θα του βγουν τα παθη του.

Ειναι τα παρακαλια αυτου που δεν εχει προσπαθησει για κάτι ποτε στη ζωη του.

Και ολο αυτο ειναι αποδεκτο και προωθησιμο απο την κοινωνια μας...

 

Edited by Sucore
Link to comment
Share on other sites

Quote

Με μια πολύ γρήγορη νοητική αναδρομή, μου έρχονται στο μυαλό τα: "Γυφτοπούλα στο χαμάμ", "Μια γαλανομάτα" του Βαμβακάρη, "Μαύρα μάτια μαύρα φρύδια" του ιδίου, και πόσα άλλα ρεμπέτικα και -τα λεγόμενα- ποιοτικά λαϊκά, που μιλούν μονάχα για τον σαρκικό έρωτα... Κι αν έχει τύχει ν'ακούσεις το "Βουβό Τανγκό" του Σαββόπουλου και δώσεις λίγο προσοχή στους στίχους του, θα προσέξεις ότι μιλάει γι'αυτή καθ'αυτή την ερωτική πράξη, ούτε καν για έρωτα!


Το βλέπεις ασύνδετα :)
Όταν ο Γιώργος Μπάτης ή ο Βαμβακάρης ή ο Σαββόπουλος έβγαλάν αυτά τα τραγούδια που ανέφερες, ήταν άψογοι στις εκτλέσεις τους, είχαν έμπνευση και φυσικά ήταν αυθέντικοί.
Για την ωμή σεξουαλικότητα έχουν υπάρξει σημαντικά έργα από την αρχαιότητα εώς τώρα. Η διαφορά τους με το όλο concept  των σκυλάδικων της εθνικής, είναι ότι δεν έχουν ψευδαισθήσεις για το σεξουαλικό "συναισθηματισμό", εκφράζουν το σεξ με τα υπονοούμενά του ως έχει χωρίς να το εκπορνεύουν, και γιαυτό γίνονται αληθινοί χωρίς να γίνονται χυδαίοι.
Πρωτίστως όμως, όλη τους η δημιουργικότητα δεν εξαντλήθηκε σε αυτό μόνο το θέμα. Ήταν ενταγμένη μέσα σε μια γενικότερη στάση ζωής, μιας μικροκοινωνίας που κυνηγήθηκε κ.λ.π  κ.λ.π.
Κοινώς δεν υπάρχει δημιουργικό συναίσθημα όταν αντιμετωπίζεται το σεξ περιχαρακωμένα και κακέκτυπα.

Edited by Aqua Marine
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...