Νεφέλη Posted January 10, 2018 Author Report Share Posted January 10, 2018 @Τράγου Κέρατο, επειδή στα υπόλοιπα που γράφεις συμφωνώ, θα σχολιάσω μονάχα αυτό: 23 hours ago, Τράγου Κέρατο said: Επίσης, ξέρεις κανέναν που να τα τραγουδάει αυτά και να λέει πως τα τραγουδάει επειδή τα θεωρεί καλά τραγούδια; Το "καλό" είναι υποκειμενικό. Εκεί άλλωστε είναι και το πρόβλημα. Όταν ο άλλος σου υποστηρίζει ότι "με διασκεδάζει" ή/και "με εκτονώνει" ή/και "με εκφράζει" ή απλά και σκέτα "μ'αρέσει!", νομίζω έχεις λάβει την απάντησή σου. ~~~ @Aqua Marine, φυσικά και συμφωνώ μαζί σου. Αν όμως ο άλλος σου υποστηρίξει ότι, τα τραγούδια της Εθνικής Οδού "έχουν σατιρική αξία", θα μπορούσες να το αντικρούσεις; Με αφορμή την συζήτησή μας, έψαξα λίγο το θέμα και βρήκα στίχους αυτών των τραγουδιών, που άνετα θα μπορούσαν να θεωρηθούν κωμικοί, σατιρικοί ή ότι πρόκειται για παρωδίες: Εισαι της ζωης μου γουρι, μες' τον καυσωνα παγουρι Καθε βραδυ κοβω φλεβες ξενυχταω με φραπεδες και ξηλωνω καναπεδες... Ελα να κανουμε σεξ... Να μοιαζει η ζωη μας με γυαλινο πυρεξ... Αμα εχεις παλαμαρι, τι την θελεις τη ferrari; Σκοτάδι, πισσοσκόταδο, μαύρο σκοτάδι πίσσα, σκοτάδι είσαι σκοτεινό, σκοτοσκοτεινιασμένο, σκοτάδι κατασκότεινο, και βράδυ βραδιασμένο. Αν είχανε φωνή οι γκαρσονιέρες, θα πέφταν σαν ξερόφυλλα οι βέρες Το βράδυ θα έλθω να σε πάρω, γι' αυτό μη φας, θα φάμε γλάρο. Θέλω στο σώμα σου σαν μπω, να με χτυπάς με το σαμπώ. Σε βρίσκω πολύ κύριο, αλλά περνάω κλιμακτήριο. Σε είδα στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα, μα ξαφνικά κατάλαβα πως έλειπε η σέλλα. την είχα άχτι, την είχα άχτι, τώρα την έχω μόνο σε στάχτη, μέσα στο τσίγκινο κουτί, που φύλαγε τα μπικουτί. (......) ~~~ @Sucore, φυσικά συμφωνώ και μαζί σου, αλλά απαντώ και σε σένα μέσα από την απάντησή μου στον @Aqua Marine. ~~~ Ίσως είναι λάθος που περιοριστήκαμε στα άσματα της Εθνικής Οδού. Είναι ένα είδος που, όπως σωστά ανέφερε ο @Τράγου Κέρατο , περιορίζεται εδώ και χρόνια στα δικά της όρια. Έχουμε πάμπολλα άλλα παραδείγματα που δεν έμειναν (ή μένουν ακόμα) στα δικά τους όρια και σαφώς κάθε άλλο παρά ποιοτική τέχνη μπορούν να χαρακτηριστούν. Αντίθετα, κάποια από αυτά έχουν καταφέρει να περάσουν στην ιστορία (!) Βλέπε για παράδειγμα τις λεγόμενες "βιντεοκασέτες του '80", τον Ταμτάκο, τον Γκουσγκούνη, αρκετές από τις δραματικές ταινίες του 50-60 (κυρίως αυτές του Ξανθόπουλου), τον ΛΕΠΑ (Κερατάκο, μην μου πεις ότι είναι ποιότητα ο ΛΕΠΑ, γιατί θα φάμε τα μουστάκια μας!), την Στανίση, την Δημητρίου... Τι να πρωτοθυμηθώ πιά;!... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Τράγου Κέρατο Posted January 10, 2018 Report Share Posted January 10, 2018 1 hour ago, Νεφέλη said: Το "καλό" είναι υποκειμενικό. Εκεί άλλωστε είναι και το πρόβλημα. Όταν ο άλλος σου υποστηρίζει ότι "με διασκεδάζει" ή/και "με εκτονώνει" ή/και "με εκφράζει" ή απλά και σκέτα "μ'αρέσει!", νομίζω έχεις λάβει την απάντησή σου. Ναι, αυτά είναι όμως άσχετα με αυτό που σε ρώτησα. Πρόσεξε λίγο: On 1/9/2018 at 10:55 AM, Τράγου Κέρατο said: ξέρεις κανέναν που να τα τραγουδάει αυτά και να λέει πως τα τραγουδάει επειδή τα θεωρεί καλά τραγούδια; Κάποιον που να τα ξέρει και να τα ακούει/τραγουδάει και να τα θεωρεί καλά τραγούδια. Κόσμο που ακούει τέτοιου είδους τραγούδια ξέρω. Μέχρι τώρα δεν έχω ακούσει από κανέναν τους πως είναι "καλό" τραγούδι. Πως "έχει πλάκα" και τους διασκεδάζει θα το πουν. "Καλό" δεν θα το πουν. Μου λες λοιπόν "όταν ο άλλος σου υποστηρίζει". Ε, βρες μου έναν τέτοιο να δούμε. Διότι εγώ δε βρίσκω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Τράγου Κέρατο Posted January 10, 2018 Report Share Posted January 10, 2018 1 hour ago, Νεφέλη said: Αμα εχεις παλαμαρι, τι την θελεις τη ferrari; Στίχος των εξαιρετικών Kafrillion και πρόκειται για παρωδία λαϊκού τραγουδιού: Οι Kafrillion είναι υπεύθυνοι και για το μεγάλο άσμα "Τι κι αν έχεις περίοδο" - το οποίο είναι στα ίδια πλαίσια. 1 hour ago, Νεφέλη said: Το βράδυ θα έλθω να σε πάρω, γι' αυτό μη φας, θα φάμε γλάρο. Κώστας Καφάσης, μεγάλος σταρ το 1978 - το θεωρείς τυχαίο που σήμερα δεν τον ξέρει κανείς; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Τράγου Κέρατο Posted January 10, 2018 Report Share Posted January 10, 2018 Όλα τα άλλα, περιμένω να ακούσω που ακούγονταν, διότι κυκλοφορούν πολλές μούφες. Π.χ. 1 hour ago, Νεφέλη said: την είχα άχτι, την είχα άχτι, τώρα την έχω μόνο σε στάχτη, μέσα στο τσίγκινο κουτί, που φύλαγε τα μπικουτί. Είναι Σταρόβας: 1 hour ago, Νεφέλη said: Σε είδα στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα, μα ξαφνικά κατάλαβα πως έλειπε η σέλλα. Αυτό το είχε γράψει κάποιος σε έναν τοίχο και διαδόθηκε. Το αποκλείω να έχει τραγουδηθεί. Από την άλλη, κυκλοφορούν πράγματα που δεν το φανταζόσουν: ___________________________________________ Λοιπόν, επειδή μιλάμε τελείως στον αέρα, για τραγούδια που ΙΣΩΣ υπάρχουν τα οποία ΜΠΟΡΕΙ να έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά και τα οποία ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ να αρέσουν σε ΚΑΠΟΙΟΥΣ που δεν τους ξέρουμε, μήπως γίνεται να συγκεκριμενοποιήσουμε; Διότι έτσι, δε βγαίνει άκρη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νεφέλη Posted January 10, 2018 Author Report Share Posted January 10, 2018 2 hours ago, Νεφέλη said: Ίσως είναι λάθος που περιοριστήκαμε στα άσματα της Εθνικής Οδού. Είναι ένα είδος που, όπως σωστά ανέφερε ο @Τράγου Κέρατο , περιορίζεται εδώ και χρόνια στα δικά της όρια. Έχουμε πάμπολλα άλλα παραδείγματα που δεν έμειναν (ή μένουν ακόμα) στα δικά τους όρια και σαφώς κάθε άλλο παρά ποιοτική τέχνη μπορούν να χαρακτηριστούν. Αντίθετα, κάποια από αυτά έχουν καταφέρει να περάσουν στην ιστορία (!) Βλέπε για παράδειγμα τις λεγόμενες "βιντεοκασέτες του '80", τον Ταμτάκο, τον Γκουσγκούνη, αρκετές από τις δραματικές ταινίες του 50-60 (κυρίως αυτές του Ξανθόπουλου), τον ΛΕΠΑ (Κερατάκο, μην μου πεις ότι είναι ποιότητα ο ΛΕΠΑ, γιατί θα φάμε τα μουστάκια μας!), την Στανίση, την Δημητρίου... Τι να πρωτοθυμηθώ πιά;!... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Τράγου Κέρατο Posted January 10, 2018 Report Share Posted January 10, 2018 Ωραία. Σου λέω να το συγκεκριμενοποιήσουμε, κι εσύ το ανοίγεις κι άλλο. Δε συνεννοούμαστε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νεφέλη Posted January 10, 2018 Author Report Share Posted January 10, 2018 4 hours ago, Τράγου Κέρατο said: Ωραία. Σου λέω να το συγκεκριμενοποιήσουμε, κι εσύ το ανοίγεις κι άλλο. Δε συνεννοούμαστε. Έγραψα ότι ίσως είναι καλύτερα να φύγουμε τελείως από την Εθνική Οδό, λόγω του ότι "λειτουργεί" σε πολύ κλειστά όρια (όπως σωστά είπες) κι αυτό δυσκολεύει την κουβέντα μας. Σας φέρνω άλλα παραδείγματα. Διάλεξε ένα απ' όσα ανέφερα. Όποιο θέλεις. Προσωπικά, θα διάλεγα τις βιντεοταινίες του '80, μιας και έχουμε σχετικά πρόσφατο τον θάνατο του Ψάλτη (που "έλαμψε" σ'αυτό το είδος θεάματος). Αλλά αν προτιμάς κάποιο από τα άλλα, δεν έχω αντίρρηση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Τράγου Κέρατο Posted January 11, 2018 Report Share Posted January 11, 2018 15 hours ago, Νεφέλη said: Προσωπικά, θα διάλεγα τις βιντεοταινίες του '80, μιας και έχουμε σχετικά πρόσφατο τον θάνατο του Ψάλτη (που "έλαμψε" σ'αυτό το είδος θεάματος). Αλλά αν προτιμάς κάποιο από τα άλλα, δεν έχω αντίρρηση. Ωραία. Βιντεοταινίες του '80. Πες. (Για να πω την αλήθεια δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς ψάχνουμε.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νεφέλη Posted January 11, 2018 Author Report Share Posted January 11, 2018 8 hours ago, Τράγου Κέρατο said: Ωραία. Βιντεοταινίες του '80. Πες. (Για να πω την αλήθεια δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς ψάχνουμε.) 1) Άντεξαν στον χρόνο (είναι προ30ετίας), 2) Όλοι θυμούνται αρκετές από αυτές, καθώς και ατάκες, 3) Είχαν μεγάλη απήχηση στον κόσμο... ...Άρα μπορούν να θεωρηθούν "ποιοτικό θέαμα"; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Τράγου Κέρατο Posted January 12, 2018 Report Share Posted January 12, 2018 (edited) Πολύ καλά. Πράγματι, έχουν αντέξει στο χρόνο. Προσοχή όμως: όχι όλες. Υπάρχουν, χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, εκατοντάδες βιντεοταινίες αυτής της εποχής, οι οποίες έχουν πέσει στη λήθη. Μην ξεχνάς πως η βιντεοταινία τότε ήταν ένα προϊόν μαζικής παραγωγής. Γυριζόταν μέσα σε δυο-τρεις μέρες. Ήδη λοιπόν αυτό σημαίνει πως κάποιες ήταν καλύτερες από κάποιες άλλες. Στην πρώτη γραμμή βρίσκονται οι κωμωδίες με τους γνωστούς συντελεστές: σκηνοθέτες όπως Δαλιανίδης, Δαδήρας, Ευστρατιάδης και πρωταγωνιστές Ψάλτης, Γαρδέλης, Φίνου κλπ. Προφανώς αυτές, αφού περνάνε το τεστ του χρόνου, δεν είναι σκουπίδια. Φαίνεται πως έχουν κάποια ψυχαγωγική αξία. Στην τελική, ο Δαλιανίδης μπορεί να μην ήξερε από σκηνοθεσία κινηματογράφου αλλά μπορούσε να στήσει ένα θέαμα το οποίο να βλέπεται. Οι ηθοποιοί σε αυτή τη σειρά των ταινιών ξέρανε να παίζουν και, ειδικά ο Ψάλτης, είχε την απεριόριστη εκτίμηση των συναδέλφων του ηθοποιών για το ταλέντο του. Μπορείς να πεις λοιπόν γι' αυτές πως "δεν είναι κακές". Τώρα το "καλές", εξαρτάται από το μέτρο που έχει ο καθένας. Σε σύγκριση με τι; Ας βρούμε κάτι το οποίο να είναι (α) κατά γενική ομολογία καλό και (β) να είναι συγκρίσιμο μέγεθος. Δηλαδή, προφανώς δε θα τις συγκρίνουμε με τον Πολίτη Κέιν. Ας πάρουμε το "Λούφα και Παραλλαγή" το οποίο κατά γενική ομολογία είναι καλό, είναι κωμωδία, γυρίστηκε την ίδια εποχή, και είναι ελληνικό. Υπάρχει κανείς που θεωρεί πως κάποιο από τα "Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ", το "Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα" ή το "Οι Πόντιοι" είναι καλύτερο από το "Λούφα και Παραλλαγή"; Φυσικά όλες οι παραπάνω είναι κινηματογράφος. Ας πάμε στις καθαρά τηλεοπτικές δουλειές. Το 1989, στην ΕΡΤ προβλήθηκε η σειρά "Στο Κάμπινγκ" η οποία άφησε εποχή κι ήταν πραγματικά πολύ καλή. Ποιες ελληνικές βιντεοταινίες φτάνουν σε ένα συγκρίσιμο επίπεδο; Ειλικρινά, νομίζω πως αν κάποιος, μετά από αυτές τις συγκρίσεις, εξακολουθεί να θεωρεί "ποιοτικό θέαμα" τις ταινίες που αναφέρεις, θα πρέπει να τον κόψεις από παρέα . Edited January 12, 2018 by Τράγου Κέρατο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νεφέλη Posted January 12, 2018 Author Report Share Posted January 12, 2018 Σαφώς και συμφωνώ με όσα έγραψες. Κάνα-δυό παρατηρήσεις/ερωτήσεις: 34 minutes ago, Τράγου Κέρατο said: Φαίνεται πως έχουν κάποια ψυχαγωγική αξία. "Ψυχαγωγική" ή μήπως "διασκεδαστική"...; (νομίζω καταλαβαίνεις πολύ καλά την διαφορά). Επίσης, φαίνεται να υποστηρίζεις έμεσα ότι υπάρχουν... διαβαθμίσεις στην ποιότητα της τέχνης; Άλλες είναι πολύ ποιοτικές άλλες απλά ποιοτικές; 36 minutes ago, Τράγου Κέρατο said: Ειλικρινά, νομίζω πως αν κάποιος, μετά από αυτές τις συγκρίσεις, εξακολουθεί να θεωρεί "ποιοτικό θέαμα" τις ταινίες που αναφέρεις, θα πρέπει να τον κόψεις από παρέα . Αχαχαχα... Ο "πρώτος γύρος" του debate με το φιλαράκι, ως προς τα παραδείγματα είχε περιοριστεί στα άσματα της Πάολας και του Ρέμου (και σε άλλους τραγωδούς αυτού του "επιπέδου"), και επεκτάθηκε στο "τι είναι ποιότητα", όπου και "σκάλωσα"... Με την πολύτιμη βοήθειά σας, ελπίζω ο "δεύτερος γύρος" να πάει καλύτερα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Τράγου Κέρατο Posted January 12, 2018 Report Share Posted January 12, 2018 36 minutes ago, Νεφέλη said: "Ψυχαγωγική" ή μήπως "διασκεδαστική"...; (νομίζω καταλαβαίνεις πολύ καλά την διαφορά). Ψυχαγωγική. Άλλωστε, όπως είπα, αντέξανε στο χρόνο. 36 minutes ago, Νεφέλη said: Επίσης, φαίνεται να υποστηρίζεις έμεσα ότι υπάρχουν... διαβαθμίσεις στην ποιότητα της τέχνης; Άλλες είναι πολύ ποιοτικές άλλες απλά ποιοτικές; Ε... Φυσικά. Όπως επίσης άλλα είναι μέτρια, άλλα προς το κακό. Όπως επίσης υπάρχουν και έργα πολύ καλά με μεγάλες ατυχείς στιγμές, υπάρχουν "διαμαντάκια" (έργα τα οποία είναι, γενικά, μέτρια, αλλά έχουν αρκετές αξιοπρόσεκτες στιγμές) και ακόμα και κακά έργα τα οποία όμως έχουν κάτι μέσα τους το οποίο ξεχωρίζει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αρχάγγελος Posted January 13, 2018 Report Share Posted January 13, 2018 Οι απαντήσεις στο θέμα έχουν ήδη δωθεί, αλλά αποσπασματικά. Θα προσπαθήσω να κάνω μία αναλυτική σύνθεση. Η (οποιαδήποτε) τέχνη αποσκοπεί στο συναίσθημα. Κριτήριο ποιότητας λοιπόν είναι κατά πόσο η τέχνη προκαλεί το επιθυμητό συναίσθημα ή όχι. Δεν είναι όλα τα καψουροτράγουδα το ίδιο. Άλλα βγάζουν πολλή καψούρα, άλλα λίγη. Μέσα λοιπόν στην κατηγορία "καψουροτράγουδα" υπάρχουν διακυμάνσεις ποιότητας με κριτήριο το συναίσθημα-στόχο (καψούρα). Σε ένα δεύτερο επίπεδο, μπορούμε να συγκρίνουμε κατηγορίες της ίδιας τέχνης. Καψουροτράγουδα με έντεχνο, με παραδοσιακό, με ροκ, με ποπ, με τρανς, με ελέκτρο, με κλασσική κλπ κλπ Εκεί πλέον δεν συγκρίνουμε τον βαθμό που προκαλείται ένα συναίσθημα, αλλά τα συναισθήματα μεταξύ τους και την ποιότητά τους - και κατεπέκταση την κατηγορία της τέχνης που τα προκαλεί/αντιπροσωπεύει. Το ποιο συναίσθημα είναι καλύτερο από το άλλο και πιο επιθυμητό είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα. Όμως! Εκ των πραγμάτων η θλίψη, ο φόβος, ο πόνος, το μίσος, η στεναχώρια, η μελαγχολία, η κατάθλιψη κλπ κλπ δεν αντέχουν στον χρόνο διότι οδηγούν στην αποσύνθεση. Είναι συναισθήματα "χαμηλής ενέργειας" τα οποία κρατάνε την ψυχή και το πνεύμα χαμηλά. Αντίθετα, η χαρά, η ανάταση, η ηρεμία, η γαλήνη, η ευτυχία, η ευαισθησία, η συμπόνοια κλπ είναι συναισθήματα που εψυξώνουν την ψυχή και το πνεύμα, προάγουν την δημιουργία, τη συνεργασία, τη συντροφικότητα, την κοινωνικότητα κλπ. Εξυψώνουν τον άνθρωπο. Είναι λογικό λοιπόν, μακροχρόνια και στην πλειοψηφία του πληθυσμού ως ποιοτικότερη μορφή τέχνης να θεωρείται αυτή που προάγει τα θετικά συναισθήματα και όχι τα αρνητικά. Η αξία της κάθε τέχνης δε μειώνεται με την κατηγοριοποίηση σε "ποιότητες". Όταν σε παρατήσει η γκόμενα/ο γκόμενος και είσαι στα πατώματα, περισσότερη αξία έχει για εσένα, εκείνη τη στιγμή, το καψουροτράγουδο παρά ο Μπετόβεν, ΑΝ αυτό είναι που θα σε βοηθήσει να διαχειριστείς την κατάσταση καλύτερα (καθαρά προσωπικό θέμα). Για πόσο καιρό όμως θα είσαι στα πατώματα; Εκ των πραγμάτων, το υγιές είναι να υπάρξει μετάβαση σε θετικότερη κατάσταση. Σε τρίτο επίπεδο, με τον ίδιο τρόπο, μπορούμε να συγκρίνουμε μορφές τέχνης μεταξύ τους. Τί είναι ποιοτικότερη μορφή τέχνης; Ο κινηματογράφος; Η μουσική; Ο χορός; Το θέατρο; Η ποίηση; Εξαρτάται τι από αυτά "μιλάει" περισσότερο στην ψυχή του κάθε ανθρώπου, ώστε να του προκαλέσει θετικά συναισθήματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νεφέλη Posted January 13, 2018 Author Report Share Posted January 13, 2018 On 12/1/2018 at 11:29 AM, Τράγου Κέρατο said: Ψυχαγωγική. Άλλωστε, όπως είπα, αντέξανε στο χρόνο. Το αντέξανε στον χρόνο δεν τα χρήζει "ψυχαγωγικά". Άλλωστε, ποιά η προσφορά τους σε "ανάταση ψυχής"; Χμμμ.... μήπως η προσφορά ή μη στην "αγωγή της ψυχής" είναι κρίσιμο κριτήριο ποιότητας...; On 12/1/2018 at 11:29 AM, Τράγου Κέρατο said: Ε... Φυσικά. Όπως επίσης άλλα είναι μέτρια, άλλα προς το κακό. Όπως επίσης υπάρχουν και έργα πολύ καλά με μεγάλες ατυχείς στιγμές, υπάρχουν "διαμαντάκια" (έργα τα οποία είναι, γενικά, μέτρια, αλλά έχουν αρκετές αξιοπρόσεκτες στιγμές) και ακόμα και κακά έργα τα οποία όμως έχουν κάτι μέσα τους το οποίο ξεχωρίζει. Συγνώμη, δεν εκφράστηκα με σαφήνεια. Λέγοντας " διαβαθμίσεις στην ποιότητα της τέχνης" εννοούσα μεταξύ διαφορετικών ειδών, όχι εντός του ιδίου είδους. Σαφώς κάθε είδος έχει να επιδείξει τα πολύ καλά του, τα μέτρια και τα άσχημά του. Τι γίνεται όμως εάν πάμε να συγκρίνουμε την ροκ με το δημοτικό τραγούδι ή το αρχαίο δράμα με την σύγχρονη σάτιρα, κ.ο.κ.; Μπορούμε να πούμε ότι η ροκ είναι πιο ποιοτική από το δημοτικό τραγούδι, ας πούμε; (μην κολλήσεις στα είδη, είναι απλά παραδείγματα). 9 hours ago, Αρχάγγελος said: Κριτήριο ποιότητας λοιπόν είναι κατά πόσο η τέχνη προκαλεί το επιθυμητό συναίσθημα ή όχι. Χμμμ... επιθυμητό σύμφωνα με ποιόν; Τον καλλιτέχνη ή τον αποδέκτη; 9 hours ago, Αρχάγγελος said: Σε ένα δεύτερο επίπεδο, μπορούμε να συγκρίνουμε κατηγορίες της ίδιας τέχνης. Καψουροτράγουδα με έντεχνο, με παραδοσιακό, με ροκ, με ποπ, με τρανς, με ελέκτρο, με κλασσική κλπ κλπ Εκεί πλέον δεν συγκρίνουμε τον βαθμό που προκαλείται ένα συναίσθημα, αλλά τα συναισθήματα μεταξύ τους και την ποιότητά τους - και κατεπέκταση την κατηγορία της τέχνης που τα προκαλεί/αντιπροσωπεύει. Είναι το ερώτημα που έθεσα παραπάνω στον Κερατάκο. Δεν είμαι σίγουρη για το εάν μπορούμε να το κάνουμε αυτό... Δεν είναι σα να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα; Μήλα με πορτοκάλια; Ναι, οκ, και τα δύο είναι φρούτα, αλλά πως να τα συγκρίνεις; (...Ξέρω... θα με πας στην σύγκριση οφέλιμων ουσιών του καθενός... έχω απάντηση όμως ) 9 hours ago, Αρχάγγελος said: Όμως! Εκ των πραγμάτων η θλίψη, ο φόβος, ο πόνος, το μίσος, η στεναχώρια, η μελαγχολία, η κατάθλιψη κλπ κλπ δεν αντέχουν στον χρόνο διότι οδηγούν στην αποσύνθεση. Είναι συναισθήματα "χαμηλής ενέργειας" τα οποία κρατάνε την ψυχή και το πνεύμα χαμηλά. Αντίθετα, η χαρά, η ανάταση, η ηρεμία, η γαλήνη, η ευτυχία, η ευαισθησία, η συμπόνοια κλπ είναι συναισθήματα που εψυξώνουν την ψυχή και το πνεύμα, προάγουν την δημιουργία, τη συνεργασία, τη συντροφικότητα, την κοινωνικότητα κλπ. Εξυψώνουν τον άνθρωπο. Σωστά. Γι'αυτό και αναφέρθηκα σε "αγωγή της ψυχής" και απλή διασκέδαση. Βέβαια, έχω κάποιες μικρο-ενστάσεις όσον αφορά τα λεγόμενα "αρνητικά" συναισθήματα, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. 9 hours ago, Αρχάγγελος said: Είναι λογικό λοιπόν, μακροχρόνια και στην πλειοψηφία του πληθυσμού ως ποιοτικότερη μορφή τέχνης να θεωρείται αυτή που προάγει τα θετικά συναισθήματα και όχι τα αρνητικά. Διαφωνώ. Δες τα αρχαία δράματα. Δες γενικώς τα σπουδαία θεατρικά δράματα, ανά τον κόσμο. Πήγαινε δες τις Βάκχες του Ευριππίδη για παράδειγμα, και αν δεν βγεις με το στομάχι σου στο στόμα από θλίψη, πόνο, σοκ ...έλα να με φτύσεις! Παραμένει όμως ένα αναμφισβήτητο αριστούργημα. Όπως και τόσα άλλα δραματικά έργα. Γιατί; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Τράγου Κέρατο Posted January 13, 2018 Report Share Posted January 13, 2018 2 hours ago, Νεφέλη said: Το αντέξανε στον χρόνο δεν τα χρήζει "ψυχαγωγικά". Άλλωστε, ποιά η προσφορά τους σε "ανάταση ψυχής"; Νομίζω πως το βαραίνεις πέραν αναγκαιότητα. Η προσφορά τους είναι ελάχιστη. Αλλά δεν νομίζω πως θα βγάλουμε κάτι χρήσιμο με το να κάτσουμε να το ψάξουμε αυτό. 2 hours ago, Νεφέλη said: Συγνώμη, δεν εκφράστηκα με σαφήνεια. Λέγοντας " διαβαθμίσεις στην ποιότητα της τέχνης" εννοούσα μεταξύ διαφορετικών ειδών, όχι εντός του ιδίου είδους. Σαφώς κάθε είδος έχει να επιδείξει τα πολύ καλά του, τα μέτρια και τα άσχημά του. Τι γίνεται όμως εάν πάμε να συγκρίνουμε την ροκ με το δημοτικό τραγούδι ή το αρχαίο δράμα με την σύγχρονη σάτιρα, κ.ο.κ.; Μπορούμε να πούμε ότι η ροκ είναι πιο ποιοτική από το δημοτικό τραγούδι, ας πούμε; (μην κολλήσεις στα είδη, είναι απλά παραδείγματα). Η σύγκριση μεταξύ διαφορετικών ειδών είναι ιδιαίτερα ακανθώδης και ακόμα και ειδικοί τσακώνονται πολλές φορές πάνω σε τέτοιες συγκρίσεις. Για να πω την αλήθεια αυτή είναι δουλειά περισσότερο για τους ειδικούς παρά για το κοινό κι ο λόγος είναι ότι για να συγκρίνεις δυο είδη μεταξύ τους πρέπει να τα ξέρεις σε αρκετά καλό βαθμό. Κλασικό παράδειγμα ο τύπος που ειρωνεύεται "άντε μωρέ που ποιότητα είναι μόνο η όπερα δηλαδή τι έχει το λαϊκό;" - ο οποίος δεν έχει ακούσει ποτέ του όπερα και δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το πόσο λαϊκές είναι οι ρίζες αυτού του είδους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.