Jump to content

Περί της Σελήνης, Ψυχών, και Δαιμόνων κατά τον Πλούταρχο


 Share

Recommended Posts

Περί της Σελήνης, Ψυχών, και Δαιμόνων κατά τον Πλούταρχο

 

Το σώμα, η ψυχή και ο νους αποτελούν στον Πλούταρχο (με διάφορες παραλλαγές) τρία πράγματα εντελώς διακριτά μεταξύ τους, πιο διακριτά ακόμη και από τα τρία μέρη της πλατωνικής ψυχής.

 

Υπάρχουν δύο θάνατοι. Ο πρώτος αποτελεί χωρισμό του σώματος από τα άλλα δύο, δηλαδή την ψυχή και το νου, και συμβαίνει στη γη. Ο δεύτερος θάνατος είναι ο χωρισμός του νου από την ψυχή και λαμβάνει χώρα στη σελήνη μετά από μια μακρά περίοδο προσμονής και καθάρσεως.

 

Η ψυχή μετά τον πρώτο της θάνατο στη γη ανεβαίνει προς τα πάνω και περιπλανιέται στην ατμόσφαιρα μεταξύ γης και σελήνης σε καθεστώς τιμωρίας για τα κρίματά της όσο ζούσε.

 

Ο χρόνος αυτής της περιπλάνησης εξαρτάται από την ηθική της ποιότητα.

Η άφιξη στη σελήνη της φέρνει χαρά και ελπίδα, μια έκσταση παρόμοια μ' εκείνη που νιώθουν όσοι μυούνται στα διάφορα μυστήρια.

 

Έτσι η σελήνη είναι γεμάτη από τις υπάρξεις που κατόρθωσαν να ανέβουν μέχρις εκεί. Αυτές οι υπάρξεις είναι πλέον δαίμονες.

Στέλνονται στη γη για να εποπτεύσουν μαντεία, να τιμωρήσουν σφάλματα ή να προστατεύσουν τους ανθρώπους.

Ο ερωτάς τους για τον ήλιο, όμως, μπορεί να τις οδηγήσει σε μια περαιτέρω απελευθέρωση: ο νους εγκαταλείπει την ψυχή, ενώ η τελευταία παραμένει στη σελήνη ωσότου αφομοιωθεί τελείως απ' αυτήν, όπως το σώμα από τη γη.

 

Υπάρχει και η αντίστροφη πορεία: ο ήλιος σπέρνει νόες στη σελήνη και εκείνη διαμορφώνει απ' αυτούς ψυχές.

'Οταν αυτές πέσουν στη γη, αποκτούν σώματα.

 

Η σελήνη είναι το μόνο μέρος του σύμπαντος που λαμβάνει και δίνει.

Επομένως αποτελεί το μεσαίο στάδιο στη διαδικασία της γέννησης.

 

Όπως στην πλατωνική Πολιτεία, είναι οι Μοίρες που εποπτεύουν όλη τη διαδικασία: η Άτροπος στον ήλιο τη θέτει σε κίνηση, η Κλώθω που γυρίζει στη σελήνη ενώνει και συνδέει, ενώ η Λάχεση δραστηριοποιείται όταν η ψυχή πλησιάζει στη γη.

Τα στοιχεία αυτής της σύλληψης προέρχονται από διάφορες πηγές: την πλατωνική φιλοσοφία, την αστρολατρεία και την αστρολογία, τη λαϊκή πίστη κ.ά. Η σύνθεση των στοιχείων αποτελεί συμβολή του Πλουτάρχου και δεν υπάρχει σε προηγούμενους συγγραφείς.

 

Επιπρόσθετα στοιχεία:

Κατά τους Χαλδαϊκούς χρησμούς ο Κόσμος διαιρείται σε τρία πεδία υπάρξεως.

Στο Υλαίο πεδίο που ζουν τα θνητά όντα, στο Αιθερικό που ζουν τα πνεύματα και επεκτείνεται από την γη μέχρι την Σελήνη και στο Έμπυρο πεδίο που υπάρχουν οι Θεοί.

 

Αρχηγός των πνευμάτων πιο συγκεκριμένα των Δαιμόνων είναι η Θεά Εκάτη και αναφέρεται ως Δαιμονιάρχης.

Οι τελετές μαγείας συντονίζονται με τους κύκλους της Σελήνης και επικαλείται η Εκάτη η οποία είναι και η έφορος της μαγείας και αρχηγός των Δαιμόνων.

Edited by dimulator
Link to comment
Share on other sites

Να κάνω τώρα μερικές ερωτήσεις!

 

1 - Ποια η διαφορά να κάνει κάποιος τελετή ή φόρτιση αντικειμένων στο γέμισμα ή στο άδεισμα της Σελήνης?

2 - Τι τελετές συνήθως γίνονται στην πανσέληνο και στην χάση?

Link to comment
Share on other sites

Να κάνω τώρα μερικές ερωτήσεις!

 

1 - Ποια η διαφορά να κάνει κάποιος τελετή ή φόρτιση αντικειμένων στο γέμισμα ή στο άδεισμα της Σελήνης?

2 - Τι τελετές συνήθως γίνονται στην πανσέληνο και στην χάση?

 

Από την άνω τοποθετησή σου, προφανώς και ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙΣ το χιλιοακουσμένο ενδεχόμενο η οικεία(;) μας Σελήνη να αποτελεί τεχνητό δημιούργημα Ανώτερων Όντων(?) (δηλ.να 'ναι ένα περίπλοκο spaceship ή τέσπα, ένα technical space object) λόγω της -πολύ παράδοξης- τέλειας ταύτισης του "περιγράμματος" της με εκείνη του Ήλιου κατά τη διάρκεια των εκλείψεων,με το υλικό κατασκευής της και με τους ελέγχους αστροναυτών(τότε το '60)όπου μεταξύ άλλων θεώρησαν πως το εσωτερικό της είναι...εχμμμ...κούφιο! :cheerful: :lol::lol::lol:

 

...Οπότε επιστρέφω στις ερωτήσεις σου:

 

1. - Η διαφορά έγκειται στην ενεργειακή δυναμική (ποσοτικά,δραστικά,κ.τ.λ.) της Σελήνης στις εκάστοτε φάσεις της. Πολλοί Μύστες και Μάγοι ισχυρίζονται πως στη "γέμιση" της Σελήνης, η ενεργειακή δύναμη της τελευταίας είναι στο ανώτατο όριο της. Άλλοι επιμένουν για το αντίθετο (ΟΚ -Εξαρτάται ποια ακριβώς παράδοση ακολουθείς και ασφαλώς πιστεύεις ως η πιο γνήσια...)/ ^_^

 

2. -Ωχχ...εδώ μπαίνει μεγάλη κουβέντα (και ανάλογο τζέρτζελο;;;??? ^_^ )καθότι οι σεληνιακές τελετές ποικίλουν αναλόγως της οικείας παράδοσης (π.χ. είσαι Γουϊκανός;)που ακολουθεί η/ο καθεμία/θένας. Δεν ξέρω αν π.χ. έχεις ακούσει/ διαβάσει για τα Σάμπαθ; Γράφεις "Τι τελετές συνήθως γίνονται" λες και οι λιγότερο ακολουθούμενες τελετές είναι και οι λιγότερο γνήσιες και αυθεντικές/ έγκυρες (ή τουλάχιστον κάτι τέτοιο αφήνεται -έστω όχι σκόπιμα- να εννοηθεί;)και άρα θές να ακούσεις για τελετές που ακολουθεί η "πλειοψηφία". Και τελετές...για τι; Κάθαρση; Ευχαριστήρια εορτή θεότητας; Τι; Όπως καταλαβαίνεις, πρόκειται για μεγάλο και αρκετά περίπλοκο θέμα... :blink:

Link to comment
Share on other sites

Φίλε Ίνγυ (μπορώ να σε λέω έτσι ε;)

 

Δεν με απασχολεί τόσο η θεωρεία της κούφιας Σελήνης και αν είναι διαστημόπλοιο κτλ.

 

Πιο πολύ έχω ερωτήματα όπως:

 

Ποιός ο ρόλος της Σελήνης με την μαγεία;

Γιατί όλοι κάνουν τελετές σε συγχρονισμό με την Σελήνη;

Ποιο το ιστορικό background της Σελήνης με την τέχνη;

Ποιός ο ρόλος της Σελήνης σε σχέση με την ενέργεια; (φόρτιση / ξεφόρτιση φυλαχτών κτλ)

τέτοια θέματα κατάλαβες;

 

Μέχρι ένα σημείο βρήκα κάποια ιστορικά στοιχεία όπως οι απόψεις του Πλούταρχου που παρέθεσα, οι οποίες σε κατατοπίζουν κάπως αφού θεωρείται η Σελήνη ως

- σταθμός ψυχών,

- μετατροπέας των ψυχών σε Δαίμονες,

- λήπτης νόησης από τον ?Ήλιο? - Θείο

- σταθμός ψυχών και Δαιμόνων

κτλ.

 

Επίσης ενδιαφέρον είναι να ερευνηθούν οι Σεληνιακές θεότητες και η θεολογία τους.

 

(Μια τέτοια μίνι έρευνα ψήνομαι να κάνω...)

 

Έτσι ώστε να βγάλουμε ένα νόημα για τον ρόλο της Σελήνης στην μαγεία.

Link to comment
Share on other sites

Όλα ξεκινούν και καταλήγουν στο σεξ

...Ποιός ο ρόλος της Σελήνης με την μαγεία;

....

Ποιός ο ρόλος της στη γονιμότητα; και τον έμμηνο (που πάει να πει "σεληνιακό") κύκλο.
...Γιατί όλοι κάνουν τελετές σε συγχρονισμό με την Σελήνη;...
Παλιά ήθελαν να "πιάσουν" παιδί. Σήμερα, να "μην"...
....Ποιο το ιστορικό background της Σελήνης με την τέχνη;...
Σχήμα - κέρατα ταύρου, για αρχή
....Επίσης ενδιαφέρον είναι να ερευνηθούν οι Σεληνιακές θεότητες και η θεολογία τους.....
Φαίνεται να ήταν πρωταρχικά αρσενικές... φυσικά αφού το φεγγάρι "γονιμοποιούσε"....
Link to comment
Share on other sites

Θες σοβαρή απάντηση;

 

Δεν έχει να κάνει με μαγεία ή με ιδιαίτερες δυνάμεις. Έχει απλά να κάνει με την ανάγκη του ανθρώπου να μετράει τον χρόνο και να παρατηρεί αλλαγές γύρω του. Η Σελήνη δεν είναι τίποτα παραπάνω απο ενα αστρικό σώμα. Το αστρικό σώμα αυτό, έχει κύκλο περιφοράς λόγω των ελκτικών και βαρυτικών δυνάμεων του πλανήτη Γή και του Ηλιακού άστρου, περίπου 24 ώρες. Ο άνθρωπος το παρατήρησε λόγω της διαφοράς φωτός και σκοταδιού , συν την αντανάκλαση του ηλιακού φωτός στην επιφάνεια της σελήνης, ανά τακτές χρονικές περιόδους και την επίδραση στις φάσεις αυτές, σε καιρικά φαινόμενα αλλά και στην επιφάνεια της θάλασσας (άμπωτη-παλίρροια).

 

Ήταν το πρώτο του ρολόι αν θέλεις που του έδινε η φύση και μπόρεσε να συνδιάσει-παρατηρήσει κάποια πράγματα σε σχέση με την όλη εικόνα της Σελήνης. Η ενέργεια όπως την αποκαλούμε εμείς, όντως υπάρχει και όντως κορυφώνεται αλλά δεν έχει να κάνει με μεταφυσικό. Έχει να κάνει με το μαγνητικό πεδίο των πλανητών που κατά επέκταση επηρρεάζει και οτι υπάρχει πάνω στην Γη. Η κορύφωση αυτή φυσικά είναι πιο έντονη όταν έχει πανσέληνο , αφού είναι φανερή όλη η θεατή πλευρά της Σελήνης που σημαίνει οτι είναι και πιο κοντά στον κύκλο της κοντά στην Γή.

 

Δεν έχει να κάνει λοιπόν με το πως το θεώρησε ο άνθρωπος, αλλά με την αλληλεπίδραση των Συμπαντικών δυνάμεων. Αυτό παρατήρησε ο άνθρωπος και το χρησιμοποιήσε σαν ενα καλό μέσο μέτρησης χρόνου και ενέργειας.

Link to comment
Share on other sites

Φίλε Ανόρ συμφωνώ σε αυτά που λες αλλά τόσο η Σελήνη όσο και άλλες μορφές από την μυθολογία με γοητεύουν και ερευνώ τον αποσυμβολισμό τους όσο μπορώ.

 

Ο αποσυμβολισμός μιας μυθικής μορφής πολλές φορές, αλλά όχι πάντα έχει πολλά επίπεδα αποσυμβολισμού.

Τα πιο κύρια είναι:

α) υλιστική ερμηνεία

β) ψυχική ερμηνεία με βάση τον άνθρωπο

γ) θεολογική ερμηνεία - θεολογία

 

και για να χρησιμοποιείσω την γλώσσα της Θεουργίας μιας και είμαστε σε φόρουμ περί μαγείας

 

αποσυμβολισμός στο:

α) Υλαίο πεδίο

β) Αιθερικό πεδίο

γ) Έμπυρο πεδίο

 

α) Σε ένα πρώτο επίπεδο (μηχανιστικό - υλιστικό) ο μύθος αποσυμβολίζεται με αυτά που αναφέρεις. Η Σελήνη ως μηχανισμός μέτρησης του χρόνου.

 

β) Σε ένα δεύτερο επίπεδο ο μύθος αποσυμβολίζεται λαμβάνοντας γνώση τις απόψεις, εμπειρίες κτλ περί μεταφυσικού, οι οποίες κρύβουν μια μεταφυσική ? συμβολική φιλοσοφία.

 

Για παράδειγμα ποιες οι επιρροές της αστρολογίας στις απόψεις περί ψυχής της εποχής εκείνης;

Μια απόπειρα ερμηνείας για παράδειγμα είναι η εξής:

Η ψυχή είναι ο τρόπος σκέψης του όντος (Λογικό, Θυμοειδές, Επιθυμητικό). Πώς αυτός ο τρόπος σκέψης επηρεάζεται από την θέση των πλανητών, και της Σελήνης; (Από αστρολογία δεν γνωρίζω οπότε ας απαντήσει κάποιος που ξέρει)

 

γ) Σε ένα τρίτο επίπεδο έχει να κάνει όχι τόσο η υλική Σελήνη που όλοι γνωρίζουμε, αλλά με την Σελήνη σύμβολο στο επίπεδο της νόησης.

 

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Για παράδειγμα όπως ο Ήλιος χρησιμοποιείται ως σύμβολο για το Θείο προσδίδοντας του κάποιες ιδιότητες όπως να διαχέεται παντού, να βλέπει τα πάντα κτλ, έτσι και η Σελήνη αποτελεί ένα άλλο σύμβολο για το Θείο προσδίδοντας του κάποιες άλλες ιδιότητες.

 

Τέλος όλα αυτά αν τα συνδυάσεις σε τελετές έχουμε ένα είδος λατρείας βάσει των παραπάνω απόψεων που παρέθεσα.

 

Από ότι είδα πολλοί στο φόρουμ ασκούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτού του είδους τις τελετές.

Θα ήταν λοιπόν ωραίο και όμορφο αν θέλουν να μοιραστούν τις εμπειρίες και τις γνώσεις τους σε αυτό το νήμα, ώστε να έχουμε κάπου συγκεντρωμένες πληροφορίες για τις απόψεις περί Σελήνης.

 

Εγώ έκανα το πρώτο βήμα ψάχνοντας και βρίσκοντας μερικές από τις μεταφυσικές απόψεις περί της Σελήνης των αρχαίων μας προγόνων.

Link to comment
Share on other sites

Η Σελήνη και οι ψυχές, από το όραμα του Τιμάρχου

Απόσπασμα από το έργο του Πλούταρχου «Περί του Σωκράτους Δαιμονίου», εκδόσεις Ζήτρος

 

Περίληψη του οράματος του Τιμάρχου

Ο Σιμμίας αφηγείται το μύθο του Τιμάρχου, το όραμα που είχε ο τελευταίος στο μαντείο του Τροφωνίου και την ερμηνεία αυτού του οράματος που προσέφερε στον Τίμαρχο μια αόρατη φωνή.

 

Στο τέλος του λόγου του ο Σιμμίας εκθέτει το μύθο του Τιμάρχου με έναν τρόπο που θυμίζει τη χρήση του μύθου από το Σωκράτη στο Φαίδρο (108D). Η προσωπικότητα του Τιμάρχου είναι αναμφίβολα πλαστή, αλλά η δομή του οράματος του έχει πυθαγόρεια προέλευση.

Ο Τίμαρχος, θέλοντας να μάθει για τη φύση του δαιμονίου του Σωκράτη, κατέβηκε στο μαντικό άντρο του Τροφώνιου. Εκεί είδε ένα όραμα και άκουσε μια φωνή, η οποία δεν απαντούσε άμεσα στο πρόβλημα για το οποίο είχε ζητήσει ενημέρωση, αλλά του εξέθετε μια δαιμονολογία και μια εσχατολογία των ψυχών.

 

Το όραμα του Τιμάρχου αρχίζει με την αίσθηση του τελευταίου ότι η ψυχή του εγκαταλείπει το σώμα του. Έχουμε να κάνουμε εδώ με μια έκσταση, όπως αυτές του Ερμότιμου που άφηνε το σώμα του για να περιπλανηθεί στον κόσμο. Η δομή της έκστασης του Τιμάρχου παρουσιάζει ομοιότητες με τη διαδικασία της μυητικής έκστασης που συνοδεύεται από ένα ταξίδι στον ουράνιο ή υποχθόνιο κόσμο και μας είναι γνωστή από την ιστορία των θρησκειών, ειδικά από το σαμανισμό.

Στην αρχή ο Τίμαρχος συλλαμβάνει το όραμα του ουράνιου κόσμου: νησιά που λάμπουν (=άστρα) και μια θάλασσα ή λίμνη ανάμεσα τους (=ουράνια σφαίρα).

Σε ένα δεύτερο, εντελώς αντίθετο όραμα, συλλαμβάνει τον κατώτερο και σκοτεινό κόσμο: ένα χάσμα απ' όπου ανεβαίνουν τα ουρλιαχτά ζώων, βρεφών, ανδρών και γυναικών. Δεν είναι τόσο ένα όραμα του παραδοσιακού Άδη, αλλά περισσότερο η ορφικό-πυθαγόρεια σύλληψη της ζωής και του κύκλου των γεννήσεων πάνω στην ίδια τη γη που αποτελεί μία βάσανο.

 

Ο Τίμαρχος αντικρίζει άστρα-ψυχές που άλλοτε βουλιάζουν και άλλοτε αναδύονται απ' αυτό το χάσμα: είναι αντίστοιχα οι ψυχές αυτών που πάνε να ξαναγεννηθούν ή έχουν μόλις πεθάνει.

Μια φωνή που προέρχεται από έναν χθόνιο δαίμονα απ' αυτούς που κατοικούν στη σελήνη (προφανώς

μια από τις ψυχές-δαίμονες τις απαλλαγμένες από τον κύκλο των γεννήσεων, για τις οποίες μιλά παρακάτω ο Θεάνορας του αποκαλύπτει ένα οντολογικό και εσχατολογικό δόγμα: υπάρχουν τέσσερις αρχές (ζωή, κίνηση, γέννηση, φθορά), οι οποίες συνδέονται ανά δύο από τη Μονάδα, το Νου και τη Φύση αντίστοιχα. Οι τρεις αυτοί σύνδεσμοι είναι εγκατεστημένοι με τη σειρά στο Αόρατο, τον Ήλιο και τη Σελήνη και ελέγχονται από τις Μοίρες, δηλαδή την Άτροπο, την Κλώθω και τη Λάχεση.

 

Τα άστρα που βλέπει ο Τίμαρχος στο χάσμα είναι στην πραγματικότητα ψυχές-δαίμονες. Κάθε ψυχή μετέχει στο νου. Οσες, όμως, ψυχές βυθίζονται εξ ολοκλήρου στα πάθη του σώματος τρέπουν το νου εξ ολοκλήρου σε κάτι μη λογικό (άλογο). Υπάρχουν, όμως, και άλλες που αφήνουν ανέγγιχτο και έξω απ' το σώμα το καθαρότερο τμήμα τους, το νου. Σ' αυτήν την τελευταία κατηγορία μπορούμε να ορίσουμε ειδικότερα ως φωνή το κομμάτι που είναι βυθισμένο στο σώμα και ως νου το κομμάτι που μένει έξω από το σώμα. Αυτό το τελευταίο μπορούμε να το ονομάσουμε επίσης και δαίμονα.

 

Ο Πλούταρχος στηρίζεται εδώ στην πλατωνική διαίρεση (Τίμαιος) του ανθρώπου σε σώμα, ψυχή και νου. Τα άστρα που μοιάζουν να σβήνουν είναι ψυχές που βυθίζονται εξ ολοκλήρου στο σώμα. Τα άστρα που αναλάμπουν απ' το χάσμα είναι ψυχές που αναδύονται απ' το σώμα μετά το θάνατο. Τέλος, τα άστρα που ταλαντεύονται στην επιφάνεια του χάσματος είναι ψυχές ανθρώπων που διαθέτουν νου, δηλαδή στην ουσία έναν δαίμονα, σ' αυτές θα μπορούσε προφανώς να ενταχθεί και ο Σωκράτης.

 

Στο τελευταίο μέρος του οράματος του ο Τίμαρχος, καθοδηγούμενος από τη φωνή, εξετάζει το δεσμό που ενώνει κάθε δαίμονα-άστρο με την ψυχή του. Η τελευταία άλλοτε είναι υπακοή στο δαίμονα της και άλλοτε αντιστέκεται στην καθοδήγηση του. Η φωνή αναφέρει ως παράδειγμα ψυχής που υπάκουε απεριόριστα στο δαίμονα της τον Ερμότιμο τον Κλαζομένιο. πρότυπο ανθρώπου που εμπνέεται από τη θεότητα. για τυχαίες κουβέντες, φταρνίσματα ή κάτι παρόμοιο.

Edited by dimulator
Link to comment
Share on other sites

Απόσπασμα από την μετάφραση.

Όσο, πάλι, ακούσαμε να αφηγείται γι' αυτό το ζήτημα ο Τίμαρχος ο Χαιρωνέας, δεν ξέρω μήπως είναι καλύτερα να τα αποσιωπήσω, αφού μοιάζουν πιο πολύ με μύθο ή πλάσμα της φαντασίας παρά με λογικό επιχείρημα.

«Με κανένα τρόπο να μην τα αποσιωπήσεις», είπε ο Θεόκριτος, «αλλά διηγήσου τα. Γιατί αν και όχι με απόλυτη πιστότητα, εντούτοις υπάρχουν ορισμένες πλευρές με τις οποίες ο μύθος αγγίζει την αλήθεια.

 

Πρωτύτερα, όμως, πες μας ποιος ήταν ο Τίμαρχος. Γιατί δεν τον γνώρισα τον άνθρωπο».

«Και εύλογα», είπε ο Σιμμίας, «Θεόκριτε. Γιατί αυτός τέλειωσε τη ζωή του εντελώς νέος. Παρακάλεσε μάλιστα το Σωκράτη να θαφτεί πλάι στο Λαμπροκλή. το γιο του Σωκράτη, ο οποίος πέθανε λίγες μέρες νωρίτερα από εκείνον και υπήρξε φίλος και συνομήλικος του. Αυτός, λοιπόν, ποθώντας να μάθει ποια δύναμη είχε το δαιμόνιο του Σωκράτη (καθώς ήταν μάλιστα ευγενής νέος και μόλις είχε πάρει μια γεύση της φιλοσοφίας), αφού ανακοίνωσε μόνο σε μένα και τον Κέβητα το σχέδιο του, κατέβηκε στο άντρο του Τροφώνιου, έχοντας τελέσει τις καθιερωμένες γύρω απ' αυτό το μαντείο τελετές. Αφού παρέμεινε εκεί κάτω για δυο νύχτες και μια μέρα, κι ενώ οι περισσότεροι άρχισαν πια να χάνουν την ελπίδα τους γι' αυτόν και οι συγγενείς του να οδύρονται, ανέβηκε πάνω το πρωί πολύ χαρούμενος.

Προσκύνησε το θεό και, μόλις ξέφυγε από τον όχλο, μας διηγούνταν πολλά πράγματα εκπληκτικά και να τα δεις και να τα ακούσεις.

 

Μας είπε, λοιπόν, πως όταν κατέβηκε στο μαντείο συνάντησε στην αρχή βαθύ σκοτάδι. Κατόπιν, αφού προσευχήθηκε, έμεινε ξαπλωμένος για πολύ ώρα, δίχως να καταλαβαίνει με απόλυτη ενάργεια αν ήταν σε εγρήγορση ή αν ονειρευόταν. Πλην, όμως, του φάνηκε ότι δέχτηκε ένα χτύπημα στο κεφάλι με συνοδεία κρότου και ότι οι ραφές του κρανίου χωρίστηκαν και άφησαν να φύγει η ψυχή.

Σχόλιο: Εδώ φαίνεται χαρακτηριστικά η άποψη ότι η ψυχή εξέρχεται από τον εγκέφαλο σε αντίθεση με άλλη θεωρεία που θέλει να εξέρχεται από το στήθος.

Καθώς αυτή αναχωρούσε και αναμιγνυόταν χαρούμενη με αέρα διαυγή και καθαρό, νόμισε πως τότε ανέπνεε για πρώτη φορά, αφού πριν και για πολύ καιρό ήταν περιορισμένη, και πως έγινε μεγαλύτερη από πρωτύτερα, σαν ιστίο που ξεδιπλώνεται. Κατόπιν νόμισε ότι άκουσε θολά ένα σφύριγμα που γύριζε πάνω απ' το κεφάλι του και άφηνε μια γλυκιά φωνή.

Σχόλιο: Η ψυχή αναμιγνύεται με τον αέρα, δηλώνει την λεπτοφυή φύση της ψυχής σε σχέση με το σώμα.

Όταν σήκωσε το βλέμμα του δεν είδε πουθενά τη γη, αλλά νησιά που έλαμπαν με απαλή φωτιά και αντάλλασσαν μεταξύ τους κάθε φορά και άλλο χρώμα, σαν βαφή, ενώ ταυτόχρονα το φως ποίκιλλε ανάλογα με τις μεταβολές τους.

Του φαίνονταν αναρίθμητα στο πλήθος και υπερφυσικά στο μέγεθος. Δεν ήταν όλα ισομεγέθη μεταξύ τους, αλλά όλα ήταν εξίσου στρογγυλά, θεώρησε, μάλιστα, πως ήταν εξαιτίας της δικής τους κυκλικής περιφοράς που ο αιθέρας σφύριζε ελαφρά και γλυκά.

Σχόλιο: Ο αιθέρας υπάρχει στο ανάμεσα από τα ολόφωτα νησιά. Μια άποψη που θέλει τον αιθέρα συνδετικό υλικό μεταξύ των πνευματικών καταστάσεων.

Γιατί ήταν σύμφωνη με την ομαλότητα της κίνησης τους η γλυκύτητα της φωνής εκείνης, η οποία προερχόταν από τη συναρμογή όλων των κινήσεων.

Δια μέσου αυτών των νησιών απλωνόταν μια θάλασσα ή λίμνη, η οποία έλαμπε από τα χρώματα που ανακατεύονταν περνώντας μέσα από το γλαυκό της χρώμα. Λίγα απ' αυτά τα νησιά περνούσαν πλέοντας από ένα πέρασμα και διακομίζονταν πέρα από το ρεύμα, πολλά άλλα όμως παρασύρονταν στην κίνηση του, ενώ και η ίδια η θάλασσα γλιστρούσε από κάτω σε ομαλή και ήρεμη κυκλική κίνηση.

Σε άλλα σημεία της θάλασσας υπήρχε πολύ βάθος, προπάντων κατά το νότο και σε άλλα σημεία υπήρχαν αραιά τενάγη και μικρά. Σε πολλά μέρη η θάλασσα ξεχείλιζε λίγο και πάλι αποσυρόταν, χωρίς να απλώνεται πολύ. Το χρώμα της ήταν άλλοτε καθαρό και πελαγίσιο, κι άλλοτε όχι καθαρό αλλά συγκεχυμένο και λιμνώδες. Μόλις τα νησιά κατόρθωναν να σκαρφαλώσουν στο κύμα, αμέσως επέστρεφαν πίσω. όχι όμως με τέτοιο τρόπο, ώστε το τέλος της κίνησης τους να είναι στο ίδιο σημείο με την αρχή της. ούτε έτσι ώστε να σχηματίζουν κύκλο, αλλά κάθε επιστροφή τους διέφερε ελαφρά από την προηγούμενη, με αποτέλεσμα να διαγράφουν έτσι μια έλικα με την περιστροφή.

Η θάλασσα που περιείχε τα νησιά αυτά είχε μια κλίση λίγο μικρότερη από οχτώ μέρη του παντός, όπως φάνηκε στον Τίμαρχο, κυρίως προς το μεσαίο και μεγαλύτερο τμήμα της ζώνης που την περιέβαλλε. Και η θάλασσα αυτή είχε δύο στόμια που δέχονταν μέσα τους την εισροή δύο ποταμών φωτιάς αντίθετων ο ένας στον άλλο, με αποτέλεσμα η θάλασσα, οπισθοχωρώντας σε μια πολύ μεγάλη έκταση, να χοχλάζει και να ασπρίζει το γλαυκό της χρώμα.

 

Αυτά, λοιπόν, έβλεπε και ευφραινόταν με το θέαμα. Όταν, όμως, κοίταξε προς τα κάτω, του φανερώθηκε χάσμα μέγα και στρογγυλό σαν σφαίρα που κόπηκε στη μέση, τρομερά φοβερό και βαθύ, γεμάτο με σκοτάδι πολύ που δεν έμενε ήρεμο, αλλά αναταρασσόταν και πολλές φορές φούσκωνε.

Απ' την κατεύθυνση του ακούγονταν αναρίθμητα ουρλιαχτά και στεναγμοί ζώων, κλαυθμοί αναρίθμητων βρεφών και οδυρμοί ανάμικτοι ανδρών και γυναικών, κάθε είδους άναρθροι ήχοι και θόρυβοι που ανέβαιναν αμυδροί μακριά απ' τα βάθη και οι οποίοι πολύ τον κατατρόμαξαν.

Αφού πέρασε ένα χρονικό διάστημα, είπε κάποιος προς αυτόν αθέατος :

«Τίμαρχε, τι ποθείς να μάθεις;»

Κι αυτός απάντησε: «Τα πάντα! Γιατί τι απ' όλα αυτά δεν είναι αξιοθαύμαστο;»

«Όμως εμείς», είπε η φωνή. «μικρή σχέση έχουμε με τον κόσμο εκεί πάνω. Γιατί αυτός ανήκει στη δικαιοδοσία άλλων θεών. Την επικράτεια, όμως, της Περσεφόνης, την οποία εμείς διευθύνουμε, και η οποία αποτελεί το ένα τέταρτο του σύμπαντος, όπως ορίζεται απ τη Στύγα, αν το επιθυμείς είναι δυνατόν να την εξετάσεις».

Κι όταν ο Τίμαρχος ρώτησε «ποια είναι η Στύγα;», η φωνή απάντησε: «Οδός για τον Αδη που περνά από απέναντί σου και με την κορυφή της χωρίζει το φως (απ' το σκοτάδι). Γιατί, καθώς βλέπεις, ανεβαίνει από κάτω, από τον Άδη, προς τα πάνω και, στα σημεία όπου στριφογυρνώντας ακουμπά το φως, ορίζει την έσχατη περιοχή του σύμπαντος.

Τέσσερις είναι οι αρχές των πάντων: η πρώτη της ζωής, η δεύτερη της κίνησης, η τρίτη της γέννησης και η τελευταία της φθοράς.

Την πρώτη με τη δεύτερη αρχή (ζωή - κίνηση) τις συνδέει η Μονάδα στο αόρατο.

Τη δεύτερη με την τρίτη (κίνηση - γέννηση) ο Νους στον Ήλιο.

Την τρίτη με την τέταρτη (γέννηση - φθορά) η Φύση στη Σελήνη.

Σχόλιο φιλοσοφικά έχουμε μια πρόοδο από την Μονάδα (Έμπυρο πεδίο) στον Νου (Κόσμο Ιδεών ? Αιθερικό πεδίο) και στην Φύση (Υλαίο πεδίο).

Σύμβολα τους η Μονάδα (Εν), το άρρητο, ασυμβόλιστο, ο Ήλιος, η Σελήνη. Αυτή είναι και μια συμβολική τριάδα για τις φαεσφόρες Θεότητες.

Σε κάθε μια από τις συνδέσεις αυτές κάθεται κλειδούχος μια Μοίρα, θυγατέρα της Ανάγκης.

Στην πρώτη σύνδεση η Άτροπος, (ζωή ? κίνηση, Μονάδα)

στη δεύτερη η Κλώθω (κίνηση ? γέννηση, Νους - Ήλιος)

και στη σύνδεση που βρίσκεται στην περιοχή της Σελήνης (γέννηση ? φθορά, Φύση - Ύλη) η Λάχεση. όπου βρίσκεται και η καμπή της γέννησης.

Γιατί τα άλλα νησιά έχουν θεούς.

Η Σελήνη, όμως, είναι το βασίλειο των γήινων δαιμόνων και ξεφεύγει από τη Στύγα, γιατί περνά λίγο ψηλότερα της.

Σχόλιο: Εδώ διατυπώνεται η θεωρεία ότι οι χθόνιοι Δαίμονες έχουν βασίλειο την Σελήνη.

Συλλαμβάνεται, εντούτοις, μία φορά στα εκατόν εβδομήντα επτά δεύτερα μέτρα.

Όταν η Στύγα ορμά πάνω της, οι ψυχές βοούν φοβισμένες. Γιατί ο Άδης αρπάζει πολλές απ' αυτές, καθώς γλιστρούν προς τα κάτω. Άλλες, πάλι, τις ξαναπαίρνει πίσω η Σελήνη, καθώς κολυμπούν από κάτω προς το μέρος της.

Σχόλιο: Εδώ ίσως συνδέεται ο μύθος που θέλει οι ψυχές από τον Άδη όσες μετανοούν να περνούν στο μεταβατικό στάδιο (Σελήνη) προς τα Ηλύσια πεδία. Όσες όμως ψυχές δεν αξίζουν να βρίσκονται στο μεταβατικό στάδιο των Ηλύσιων πεδίων ξαναπέφτουν πίσω στην γέννηση.

Είναι εκείνες που το τέλος του κύκλου των γεννήσεων τους ήρθε πάνω στην κατάλληλη στιγμή. Εξαιρούνται οι μιαρές και ακάθαρτες: αυτές η Σελήνη, αστράφτοντας και μουγκρίζοντας φοβερά, δεν τις αφήνει να την πλησιάσουν.

Κι εκείνες θρηνώντας τη μοίρα τους γλιστρούν και παρασύρονται πάλι κάτω για μια άλλη γέννηση, καθώς βλέπεις».

Κι ο Τίμαρχος είπε: « Όμως δε βλέπω τίποτε άλλο εκτός από πολλά άστρα να πάλλονται γύρω απ' το χάσμα, άλλα να βυθίζονται σ' αυτό και άλλα ν' αναπηδούν πάλι από κάτω προς τα πάνω».

«Επομένως, χωρίς να το ξέρεις βλέπεις τους ίδιους τους δαίμονες.», είπε η φωνή.

«Γιατί το πράγμα έχει ως εξής: κάθε ψυχή διαθέτει νου και δεν υπάρχει ψυχή δίχως λογική και νου.

Το κομμάτι της, όμως, που τυχόν θα αναμιχθεί με τη σάρκα και τα πάθη αλλοιώνεται και γίνεται, ακολουθώντας τις ηδονές και τους πόνους, μη λογικό.

Σχόλιο: Εδώ αναφέρεται η άποψη ότι ο πόνος έχει αντίθετο την ηδονή. Και οι δύο όμως αυτές καταστάσεις παραπλανούν τον νου και οδηγούν την ψυχή σε γέννεση.

Δεν αναμιγνύονται, όμως, όλες οι ψυχές με τον ίδιο τρόπο: άλλες βυθίζονται ολόκληρες μέσα στο σώμα και εξ ολοκλήρου διαταραγμένες άγονται απολύτως στη ζωή τους από τα πάθη. Άλλες, πάλι, εν μέρει αναμιγνύονται, εν μέρει όμως αφήνουν έξω απ' τη σάρκα το καθαρότερο τμήμα τους δίχως να απορροφάται. Εκείνο το τμήμα μοιάζει σαν σημαδούρα προσαρτημένη στην κορυφή, η οποία επιπλέει στην επιφάνεια ακουμπώντας στο κεφάλι του ανθρώπου, ενώ εκείνος μοιάζει σαν βουλιαγμένος στο βυθό. Και κρατώντας ορθή την ψυχή τη βαστά για όσο καιρό εκείνη το υπακούει και δεν κυριαρχείται από τα πάθη.

Το τμήμα, λοιπόν, που μένει βυθισμένο στο σώμα λέγεται ψυχή. Το τμήμα που δεν υπόκειται σε φθορά οι πολλοί το αποκαλούν νου και νομίζουν ότι βρίσκεται εντός τους, όπως νομίζουν ότι είναι μέσα στους καθρέφτες τα είδωλα της αντανάκλασης. Όσοι, όμως, έχουν ορθή αντίληψη το αποκαλούν δαίμονα που βρίσκεται εκτός τους.

Σχόλιο: Άρα ο νους είναι εκτός σώματος και αποτελεί τον οικείο Δαίμονα.

Για τα άστρα που φαίνονται να σβήνουν, Τίμαρχε, να θεωρείς ότι βλέπεις τις ψυχές που βυθίζονται εξ ολοκλήρου στο σώμα. Εκείνα, όμως, που φαίνονται να ανάβουν και πάλι και να ξαναεμφανίζονται από κάτω, αποτινάζοντας σαν λάσπη κάποιο είδος ομίχλης και ζόφου, να θεωρείς ότι είναι οι ψυχές που πλέουν πάλι προς τα πάνω έχοντας βγει απ' το σώμα μετά το θάνατο.

Τα άστρα, πάλι, που κινούνται ψηλά είναι οι δαίμονες των ανθρώπων που λέμε ότι «έχουν νου».

Προσπάθησε να παρατηρήσεις καθενός το σύνδεσμο, με ποιο τρόπο συνάπτεται με την ψυχή».

Αφού άκουσε αυτά ο Τίμαρχος, άρχισε να προσέχει με μεγαλύτερη ακρίβεια και να παρατηρεί τα άστρα, απ' τα οποία άλλα σάλευαν περισσότερο και άλλα λιγότερο, όπως ακριβώς βλέπουμε να σαλεύουν στην επιφάνεια οι φελλοί που σημαδεύουν τα δίχτυα στη θάλασσα. Ορισμένα εκτελούσαν μια ταραγμένη και ανώμαλη ελικοειδή πορεία σαν αδράχτι την ώρα του γνεσίματος, καθώς δεν μπορούσαν να καταστήσουν ευθεία την κίνηση τους.

Η φωνή του είπε ότι τα άστρα που είχαν μια τακτοποιημένη και ευθεία κίνηση διέθεταν ψυχές ευπειθείς, εξαιτίας της κόσμιας ανατροφής και εκπαίδευσης τους, ψυχές που δεν παρουσίαζαν πολύ σκληρό και άγριο το μη λογικό τους τμήμα.

Τα άστρα, όμως, που εκτρέπονταν ανώμαλα και ταραγμένα πάνω και κάτω πολλές φορές, σαν να αγωνιούσαν από κάποια δεσμά, πάλευαν με απείθαρχοι και ανάγωγα ήθη, και πότε κυριαρχούσαν και τραβούσαν προς τα δεξιά, πότε όμως λύγιζαν από τα πάθη και συμπαρασύρονταν από τα αμαρτήματα τους, για να τους αντισταθούν και πάλι και να τα καταπιέσουν. Γιατί ο σύνδεσμος είναι ριγμένος σαν χαλινάρι μέσα στο μη λογικό τμήμα της ψυχής και, όταν ο δαίμονας το τραβήξει προς τα πίσω, φέρνει τη λεγόμενη μεταμέλεια για τις αμαρτίες και ντροπή για τις ηδονές που είναι παράνομες και αχαλίνωτες. Αυτή τώρα η ντροπή είναι πόνος και πλήγμα για την ψυχή που χαλιναγωγείται από τον κυρίαρχο και κυβερνήτη νου, έως ότου, τιμωρούμενη μ' αυτόν τον τρόπο, γίνει πειθήνια και φιλική σαν πράο ζώο, νιώθοντας γοργά, δίχως χτυπήματα και πόνους αλλά με σύμβολα και σημεία, το δαίμονα.

Σχόλιο: Εδώ αναφέρεται η τακτική που ακολουθούν οι δαίμονες όταν φανερώνονται στους ανθρώπους με σύμβολα και σημεία.

«Αυτές, λοιπόν, οι ψυχές», είπε η φωνή, «οδηγούνται και στερεώνονται στην ορθή συμπεριφορά κάπως αργά και βραδέως. Από εκείνες, όμως, τις ψυχές που είναι ευπειθείς και υπακούουν ευθύς εξ αρχής και από τη γένεση τους στον οικείο δαίμονα προέρχεται το γένος των μάντεων και των θεόπνευστων ανθρώπων.

Μια απ' αυτές ήταν και η ψυχή του Ερμότιμου του Κλαζομένιου. για την οποία έχεις βέβαια ακούσει ότι αφήνοντας ολοκληρωτικά το σώμα και κατά τη νύχτα και κατά τη μέρα περιπλανιόταν σε μεγάλη έκταση, για να επιστρέψει και πάλι πίσω, έχοντας τύχει και παραβρεθεί σε πολλές συνομιλίες και πράξεις που έγιναν σε μακρινά μέρη. Μέχρις ότου τον πρόδωσε η γυναίκα του και οι εχθροί του βρήκαν το σώμα του άδειο απ' την ψυχή και το έκαψαν στο σπίτι του. Αυτό, όμως, δεν είναι αλήθεια. Γιατί η ψυχή του δεν έβγαινε από το σώμα του, αλλά υποχωρώντας πάντοτε στο δαίμονα και χαλαρώνοντας για χάρη του το σύνδεσμο, του επέτρεπε να περιπλανιέται και να περιφέρεται, με αποτέλεσμα να τον πληροφορεί εσωτερικά για πολλά απ' αυτά που είδε και άκουσε έξω. Εκείνοι, πάλι, που αφάνισαν το σώμα του την ώρα που κοιμόταν ακόμη και μέχρι τώρα πληρώνουν την ποινή τους στον Τάρταρο. Αυτά θα τα μάθεις, νεαρέ νου, σαφέστερα», είπε η φωνή, «σε τρεις μήνες. Τώρα, όμως, φύγε».

Ο Τίμαρχος είπε ότι όταν έπαψε η φωνή θέλησε να στρέψει και να δει ποιος ήταν αυτός που του μιλούσε. Ένιωσε, όμως, και πάλι σφοδρό πόνο στο κεφάλι του, σαν να συμπιεζόταν αυτό βίαια, και δεν είχε πια αντίληψη ούτε αίσθηση για το τι του συνέβαινε. Έπειτα, όμως, από λίγο συνήλθε και είδε τον εαυτό του να κείτεται στο μαντείο του Τροφώνιου, πλάι στην είσοδο, όπου και ξάπλωσε εξ αρχής

Αυτός ήταν, λοιπόν, ο μύθος του Τιμάρχου.

Edited by dimulator
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...