Leaderboard

Θα σου πω ακόμα μία ιστορία, που κατά διαβολική σύμπτωση συνέβει στον ίδιο φίλο (στον γιο δηλαδή της παραπάνω κυρίας). Δουλεύοντας λοιπόν σε ένα φυτώριο ο φίλος μου, έρχεται μία πελάτισσα και του ζητάει το φυτό "καρφίτσα". Ο φίλος (γεωπόνος) δεν το γνώριζε και ζήτησε περιγραφή από την κυρία. Παρά τις προσπάθειες, δεν ήταν εφικτό να συνεννοηθούν. Κάνοντας μία βόλτα στο φυτώριο, είδε η κυρία το φυτό και το έδειξε στον φίλο. - Να αυτό σου έλεγα! - Α, μάλιστα. Αυτό το φυτό ονομάζεται Λαντάνα. Δεν έχω ακούσει να το λένε και "καρφίτσα". - Ε ναι, αφού καρφίτσα το λέω μόνο εγώ. Προφανώς το φυτό μπορεί να λέγεται όπως ο καθένας θέλει. Όπως το όνομα Λαντάνα, θα μπορούσε να δωθεί σε ένα οποιοδήποτε φυτό. Το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι δημιούργησαν τη γλώσσα και τις λέξεις για να μπορούν να συνεννοούνται. Οι λέξεις και τα νοήματά τους αποτελούν κοινές συμφωνίες, που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, από άνθρωπο σε άνθρωπο. Όταν μία λέξη δεν είναι λειτουργική ή δεν εκφράζει ικανοποιητικά το νόημα που θέλουμε, τότε την αλλάζουμε κατά βούληση, με κοινή αποδοχή. Όταν κάποιος, κατά βούληση, σε δεδομένη στιγμή, αλλάζει το νόημα μίας καθορισμένης λέξης, σπάει ένα συλλογικό συμβόλαιο. Η πράξη αυτή έχει κυρώσεις και συνέπειες. Η κυριότερες είναι η παρεμπόδιση της επικοινωνίας και η απώλεια της εμπιστοσύνης. Φυσικά δε αναφέρομαι σε έννοιες δυσνόητες και ασαφής. Ο Θεός π.χ μπορεί να είναι από ένα ξύλινο αγαλματάκι, μέχρι μία αγελάδα, μέχρι μία γενική έννοια χωρίς περιγραφή. Ο μουσακάς όμως, όχι.