[Esse est percipi....]

...Η αλλιως για να υπαρχει κατι πρεπει να το αντιληφθεις, να το συλλαβεις, σε καπως ελευθερη μεταφραση, η εστω απλα to be is to be perceived, γνωστο και ως το δογμα των Ιδεαλιστων κατα τον John Berkeley.

 

Απλη σκεψη, αν με αντιλαμβανεστε, υπαρχω. Και πραγματικα στην κλιμακα της ζωης μου υπαρχω, γιατι επηρεαζω το περιβαλλον μου, ομως καθως εχω ισχυρα γονιδια αντιλογιας μου ερχεται μια αλληλουχια απλων μαθηματικων στο μυαλο μου.

 

Οποτε σκεφτομαι.

 

Βαζω κατω και υπολογιζω τους ανθρωπους με τους οποιους εχω μια ιδιαιτερη σχεση, φιλια, ερωτα, οικογενεια κλπ κλπ. Βγαινουν γυρω στους 50.

 

Βαζω κατω τους γνωστους μου απλα, οσους απλα μπορει να εχω πει και ενα γεια. Ο αριθμος ειναι σχετικος, αλλα στο περιπου θα τους υπολογιζα στους 600?Ας πω 1000 να ειμαι μεσα, και 1500 αν και ειναι υπερβολικο, παλι δεν εχει σημασια.

 

Σκεφτομαι επισης, ποσους ανθρωπους θα γνωρισω εστω και απλα το ονομα τους, σε μια ζωη. Ας υπολογισουμε ποσους θα ηταν δυνατο να γνωρισω. Αν λοιπον υποτεθει οτι μια ολοκληρη ζωη γνωριζεις δια χειραψιας ανθρωπους δινοντας 20 δευτερολεπτα στον διαλογο "Τασος χαρηκα, Χ χαρηκα", αυτο μας κανει 3 ανθρωπους το λεπτο. 180 ανθρωπους την ωρα, 4320 τη μερα, 30240 την εβδομαδα, 1.572.480 το χρονο, και αν βαλεις ενα μεσο ορο 65 χρονια, εστω οτι δηλαδη ξεκιναει αυτη η διαδικασια απο τα 15 χρονια και θα ζησω μεχρι τα 80, μας δινει ενα αποτελεσμα της ταξης των 102.211.200 ανθρωπων δινοντας 20 δευτερολεπτα στον καθενα.

 

Σουρεαλιστικο δεν ειναι? Ομως σκεφτομαι οτι αυτος ο τεραστιος αριθμος ανθρωπων αντιπροσωπευει μολις το 0,017% των ανθρωπων που υπαρχουν... Ειναι πιο κατω απο το στατιστικο λαθος θαρρω...

 

Και για να το θεσω αλλιως, αν περασω μια ζωη γνωριζοντας απλα ανθρωπους, το καλυτερο που μπορω να καταφερω ειναι να με αντιληφθει αμεσα το 0,02% περιπου των ανθρωπων που υπαρχουν, κοινως να υπαρξω για αυτους, εστω και για 20 δευτερολεπτα... Κι ολα αυτα σε ενα μη ρεαλιστικο σεναριο.

 

Αποκαλω τους ανθρωπους πολλες φορες φαντασματα, που περνας γυρω τους, μεσα τους, κανουν κ αυτοι το ιδιο, σπανιες φορες συμπιπτουν τα βλεμματα σου, ακομα πιο σπανιες δημιουργεις επαφη, και εν τελει περιοριζεις το πολυτιμο συμπαν σου σε ενα ελαχιστο κομματι της ανθρωποτητας που ομως σου παιρνει μια ζωη να το κατανοησεις...Ερωτευεσαι και δηλωνεις οτι βρηκες το αλλο σου μισο, και δεν σκεφτεσαι που ΔΕΝ εχεις ψαξει...Ισως οι αριθμοι να μην μπορουν να χωρεσουν βεβαια τους ανθρωπους, οι ανθρωποι ειναι Απειροι, (οι Ανθρωποι τουλαχιστον), αλλα εγω τι να κανω που ειμαι περιεργος και απορω και παλι...

 

Esse est percipi??

[Sharing]

Νεουδι εδω, ειπα να μοιραστω κατι που αγαπαω πολυ με ολους, πριν αρχισω να σας μελεταω...

 

Αγαπημενο ποιηματακι, καλη μερα σε ολους

 

From childhood's hour I have not been

As others were; I have not seen

As others saw; I could not bring

My passions from a common spring.

From the same source I have not taken

My sorrow; I could not awaken

My heart to joy at the same tone;

And all I loved, I loved alone.

Then- in my childhood, in the dawn

Of a most stormy life- was drawn

From every depth of good and ill

The mystery which binds me still:

From the torrent, or the fountain,

From the red cliff of the mountain,

From the sun that round me rolled

In its autumn tint of gold,

From the lightning in the sky

As it passed me flying by,

From the thunder and the storm,

And the cloud that took the form

(When the rest of Heaven was blue)

Of a demon in my view.