[Aquatic Ape Theory]

ούτε θέλω να το πιστέψω ούτε το δέχομαι

 

για ρίξε - και ρίξτε - μια ματιά σ' αυτό > http://www.metacafe.com/watch/311582/stran...king_on_seabed/

 

είναι είδος frogfish, ζει - συνήθως - στις ακτές τις Αυστραλίας και σε βάθος -120m. Δεν έχει σχέση με τον υδρόβιο πίθηκο, αλλά ...

 

ψάρι που περπατάει ;;;

 

μήπως έχει δίκιο ο Johny Walker, first step κτλ. ;;;

 

πως σας φαίνεται ; άσε που είναι και θεϊκός τύπος > http://images.google.gr/images?hl=el&c...sa=N&tab=wi

[Δικαίωμα στην φαντασία]

"Η φα­ντα­σί­α εί­ναι ψέ­μα που δεν έ­χει σκο­πό να πα­ρου­σια­στεί σαν α­λή­θεια."

 

Ιούλιος Βερν

[Δικαίωμα στην φαντασία]

το "ψάρεψα" στο δίκτυο :

 

Πως πέθανε η φαντασία μου...

 

Οταν πήγαινα στο Δημοτικό θυμάμαι, μας βάζανε εκθέσεις... "Πως περασα το Σαββατοκυριακο", "Το σπίτι μου", "Οι διακοπές μου", κι άλλα τέτοια νόστιμα... Εγώ λοιπόν, που το Σαββατοκύριακο βαριόμουνα θανάσιμα γιατι δεν ειχε σχολείο -ναι απο μικρό βλαμμένο ήμουνα τι να κανω- κι έπαιρνα τα βιβλια μου και τις μπογιές μου και την έβγαζα κάτω απο το μεγάλο τραπέζι της τραπεζαριας (αυτό που του βάζανε κι ένα μακρύ τραπεζομάντηλο κι ήτανε σαν σκηνή ινδιανικη), εφτιαχνα ενα δικό μου Σαββατοκύριακο... Που με έκανε μπανιο η μαμα και μπέρδευε τις βρύσες, και με ζεμάτιζε -οχι που δε το εκανε- που ηρθε ενας εξωγήινος στην αυλη μου και τον έκρυψα πισω απο το φικο, αλλα την Κυριακη το βράδυ έφυγε... Το σπίτι μου ειχε χίλιες κρυψώνες και μυστικά -τι Χαρρι Ποττερ και κολοκύθια, το δωμάτιο μου ήταν η Καμαρα με τα Μυστικά αυτοπροσώπως (ασχετο που δεν είχα δικό μου δωμάτιο αλλά ενα κρεββάτι στο χώλ τότε). Οι διακοπές μου ηταν βαρετές και τρίμηνες, σε κείνα τα μεγάλα ξενοδοχεία που το μεσημέρι ολοι ξεραίνονται, και μένεις εσύ με τα γκαρσόνια να γυρνάς στον κήπο, και παλι καλα που υπήρχαν και τα βιβλία και δεν πέθανα απο τη βαρεμάρα τότε, παιδί πράμα... Η δασκάλα διάβαζε τις εκθέσεις μου στην τάξη και η τάξη ελιωνε στο γέλιο... Και έγραφε πάντα κάτω απο τις εκθέσεις μου "Περιόρισε τη φαντασία σου", ή "καλή, αλλά έχεις βάλει πολύ φαντασια", κι όλο οχτώ μου έβαζε στην έκθεση, και πολύ θυμωνα.. Στη μαμα μου έλεγε οτι αντι για εκθεσεις γραφω ευθυμογραφήματα, και γω που δεν ήξερα τι ειναι το ευθυμογράφημα, κι η μαμά μου μου πήρε ολα τα βιβλία του Ψαθά και του Τσιφόρου που μου αγόραζε ο μπαμπάς μου, νόμιζα οτι κατι κακό ειναι αυτό, και έτσι σιγά σιγά άρχισα να γράφω εκθέσεις σαν όλα τα άλλα παιδάκια, χωρις ονειροφαντασιές και Καμαρες του Χαρι Ποτερ που δεν υπηρχε τοτε, του τύπου "Το πρωι ξύπνησα κι έπλυνα τα δόντια μου, έφαγα πρωινό και πήγαμε όλοι μαζί στο παρκο".. Η τελευταία αναλαμπή της παιδικής μου φαντασίας ήταν η συμμετοχή μου στο περιοδικό "Γεια χαρά" της Πόλυς Μηλιώρη, όπου ολα τα παιδάκια μαζί γράψαμε την ιστορια "Ο ΕΕ που ήρθε απο τα άστρα"... Και που για κάποιο λογο ηταν πολυ ιδιος με τον ΕΤ που ειδαμε στους κινηματογράφους δυο τρια χρόνια αργότερα.. Ειχα γράψει το κομματι που ο ΕΕ κανει καλα το φυτο (φυτοδολοφονος απο τα μικρατα μου βλεπετε)... Κι αυτο ηταν και το τελευταιο... Ημουν πολυ μεγαλη πια...

 

Δεν καταλαβα αμέσως οτι η φαντασια μου πεθανε... Εγραφα καλες εκθεσεις, εντελως εκτος θεματος, αλλα μαλλον οι εξεταστες καπου χανανε τη μπαλα και στο τελος κατεληγαν να τους αρεσει αυτο που διαβαζαν (μπορει να ξεχναγαν και οι ιδιοι το θεμα στην πορεια), και να μου βαζουν καλους βαθμούς... Και δε σταμάτησα ποτέ να γράφω.. μονο που τα γραπτά μου γινήκανε μίζερα, μαύρα, θλιμμένα και καθε φορα που προσπαθούσα να ξεφύγω γραφοντας για κατι αλλο, για ενα κοσμο φωτεινο και μια ζωη χαρούμενη, απλα δεν μπορουσα να γραψω κατι... Ηταν μαυρη η ψυχη μου, και μαυρο εβγαινε σε οτι εγραφα.... Καθε μερα μαγειρευω πατατες που ελεγε κι η Κατερινα.. Καθε μερα μαγειρευω πατατες...

 

Τωρα μεγαλωσα και η ψυχη μου δεν εχει τοσο μαυρο πια.... Οχι παντα... Μοιαζει λιγο με σαλατα, γιαυτο σαλατα ειναι και τα γραπτά μου... Δε μπορώ να γράψω ωραίες ιστορίες οπως το Μαγεμένο τραίνο που με συγκινεί καθε φορα που το διαβαζω, δεν εχω καν ειρμό, απλα οι λέξεις ξεπετάγονται απο μέσα μου και λενε παντα τα ιδια... Ανακαλυψα ομως οτι μπορω καμμια φορα να διασκεδάζω τους ανθρωπους γράφοντας, ακομα και για τα καθημερινά μου πράγματα... Μαζι σας το ανακάλυψα αυτο... Και ισως, καποτε, δοκιμασω να αναστήσω και τη φαντασια μου... Αν και φοβάμαι οτι πια ειναι αργά...

 

και ένα σχετικό ακόμη link > Η φαντασία, ένα καταπληκτικό μέσον απόδρασης

[Δικαίωμα στην φαντασία]

Τα βρέφη ξεχωρίζουν άνετα τους φίλους από τους εχθρούς.

 

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntit...mp;lngDtrID=252

 

Νομίζω πως έχει σχέση με αυτό που κουβεντιάζουμε.

 

"Πριν καν μπορέσουν να μιλήσουν, τα μωρά μπορούν να δουν τη διαφορά ανάμεσα στους εξυπηρετικούς και τους κακοπροαίρετους ανθρώπους και επιλέγουν για φίλους μόνο τους καλύτερους, δείχνουν πειράματα με βρέφη έξι έως δέκα μηνών."

 

[...] αλλά μου έκανε τόσο εντύπωση που από αυτή την ηλικία κάθονται και σκέφτονται τί είναι σοβαρό και τι όχι.

 

όπως φαίνεται τα παιδιά, ξέρουν να ξεχωρίζουν πολύ περισσότερα πράγματα απ΄ ότι εμείς, και υποθέτω πως δεν πρόκειτε για σκέψη, πως δηλ. σκέφτονται τι είναι το ένα και τι το άλλο, αλλά μάλλον πρόκειτε για ένστικτο.

 

Από την άλλη, κάθομαι και σκέφτομαι πως κάποτε ο Ηράκλειτος είχε πει πως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να κλαίνε, εκτός από τα παιδιά και τους έφηβους εως 15 ετών, κάπως έτσι το είχε διατυπώσει.

 

Πλέον, η κάποτε αθώα ηλικία των 10 ετών έχει γίνει ηλικία ευθυνών, ΄που τα παιδία τρέχουν με διαγωνίσματα, ξένες γλώσσες και ό,τι άλλο χωράει στο πρόγραμμα, χάνοντας την ευκαιρία για λίγο παιχνίδι αλάνας...

 

Το παρακάτω είναι παλιό κείμενο - δεν ξέρω αν το έχετε υπ' όψην σας - και είχε δημοσιευθεί απ' ότι θυμάμαι σε κάποια εφημερίδα :

 

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1970

 

Η αληθεια ειναι οτι δε ξερω πως καταφεραμε να επιβιωσουμε.Ημαστε μια γενια σε αναμονη,περασαμε την παιδικη μας ηλικια περιμενοντας.

 

Επρεπε να περιμενουμε να περασουν 2 ωρες μετα το φαγητο πριν κολυμπησουμε(αν κολυμπαγαμε)2 ωρες μεσημεριανο υπνο για να ξεκουραστουμε (αν κοιμομαστε)και τις Κυριακες χωρις να φαμε και να πιουμε τιποτα για να κοινωνησουμε(αν κοινωνουσαμε).

 

Ακομα και οι πονοι περνουσαν με αναμονη.Κοιταζοντας πισω ειναι δυσκολο να πιστεψω οτι ειμαστε ακομα ζωντανοι΄.

 

Εμεις δεν ειχαμε πορτες και παραθυρα ασφαλειας ουτε και ντουλαπια φαρμακων ασφαλισμενα απο τα παιδια.

 

Ανεβαιναμε στα ποδηλατα χωρις κρανη και προστατευτικα,καναμε ωτο στοπ,καβαλαγαμε παπακια χωρις διπλωμα.Οι κουνιες ηταν φτιαγμενες απο μεταλλο με κοφτερες γωνιες.

 

Ακομα και τα παιχνιδια μας ηταν βιαια.Περναγαμε ωρες φτιαχνοντας πατινια και αυτοσχεδια αμαξια κλεβοντας υλικα απο την διπλανη οικοδομη.Ολα αυτα για να κανουμε κοντρες στη μεγαλη κατηφορα της γειτονιας και μονο τοτε ανακαλυπταμε οτι ειχαμε ξεχασει να βαλουμε φρενα.

 

Παιζαμε μακρυα γαιδουρα και κανενας μας δεν ειχε παθει κηλη η εξαθρωση.

 

Βγαιναμε απο το σπιτι το πρωι και γυρναγαμε τις γειτονιες παιζοντας. Γυρναγαμε σπιτι το βραδυ που ειχαν αναψει τα φωτα για να παιξουμε κρυφτο.Σπιτι μπαιναμε με τις φωνες της μανας μας.Κανενας δε μπορουσε να μας βρει δεν υπηρχαν κινητα τοτε.

Σπαγαμε τα κοκκαλα μας και τα δοντια μας και δεν ετρεχε τιποτα.Ηταν κατι συνηθισμενο για παιδια.Δεν υπηρχε κανενας νομος να τιμωρησει τους "υπευθυνους".

 

Ανοιγαμε κεφαλια οταν παιζαμε με ξυλα και πετρες και ολα περναγανε μο λιγο ιωδιο η λιγα ραματα.Δεν υπηρχε κανενας να κατηγορησεις παρα μονο τον εαυτο σου.

 

Ειχαμε καυγαδες και καναμε καζουρα ο ενας στον αλλο και μαθαμε να το ξεπερναμε.

 

Τρωγαμε γλυκα και πιναμε αναψυκτικα (οταν βρισκαμε) αλλα κανενας δεν ηταν παχυσαρκος.Ισως καποιος απο εμας να ηταν χοντρος και αυτο ηταν ολο.

 

Πιναμε νερο η αναψυκτικο απο το ιδιο μπουκαλι η μοιραζομασταν το ιδιο ποτο στη καφετερια αλλα κανενας μσς δεν επαθε τιποτα.

 

Καμια φορα κολλαγαμε ψειρες στο σχολειο και οι μητερες μας το αντιμετωπιζαν πλενοντας το κεφαλι με ξυδι.

 

Δεν ειχαμε playstations,nitento 64,τηλεοπτικα καναλια,βιντεοταινιες με ηχο surround,υπολογιστες διαδυκτιο.

 

Εμεις ειχαμε φιλους.Κανονιζαμε να βγουμε μαζι και βγαιναμε.Καμια φορα δε κανονιζαμε τιποτα απλα βγαιναμε στο δρομο και εκει συναντιομασταν και παιζαμε κυνηγητο.κρυφτο και αμπαριζα.....μεχρι εκει ηταν η τεχνολογια.

 

Περνουσαμε τη μερα εξω παιζοντας και τρεχοντας.Φτιαχναμε μονοι μας παιχνιδια απο ξυλο.Ειχαμε χασει χιλιαδες μπαλες ποδοσφαιρου.

 

Πιναμε νερο κατευθειαν απο τη βρυση οχι εμφιαλωμενο,και καποιοι βαζανε και τα χειλη τους στη βρυση.

 

Κυνηγουσαμε σαυρες και πουλια με αεροβολα και αυτοσχεδιες σφεντονες.Σημαδευαμε ο ενας τον αλλο με τα βελη που ριχναμε με τα τοξα που ειχαμε φτιαξει απο τις πικροδαφνες και δεν υπηρχαν ενηλικες να μας επιβλεπουν. Θεε μου.

 

Πηγαιναμε με τα ποδηλατα η περπατωντας μεχρι τα σπιτια των φιλων μας να τους φωναξουμε απο την πορτα.

Φανταστειτε το!!! Χωρις να ζητησουμε την αδεια απο τους γονεις μας,ολομοναχοι εκει εξω στο σκληρο κοσμο!! Χωρις κανενα υπευθυνο.

 

Πως τα καταφεραμε?

 

Στα σχολικα παιχνιδια συμμετειχαν ολοι και οσοι δεν συμμετειχαν επρεπε να συμβιβαστουν με την απογοητευση.

Καποιοι απο μας δεν ηταν τοσο καλοι μαθητες οσο οι αλλοι και επρεπε να μεινουν στην ιδια ταξη.Δεν υπαρχουν ειδικα τεστ για να περασουν ολοι.Τι φρικη!

 

Οταν τα καταφερναμε και πηγαιναμε σε καμια παραλια χωρις αντηλιακες κρεμες με δεικτες προστασιας 30 και χωρις μαθηματα ιστιοπλοιας τεννις η γκολφ.Φτιαχναμε ομως φανταστικα καστρα στην αμμο και ψαρευαμε με ενα αγκιστρι και μια πετονια.

Ριχναμε τα κοριτσια κυνηγοντας τα για να τους βαλουμε χερι,οχι πιανοντας κουβεντα σε καποιο chat room.

 

Ειχαμε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ και μεσα απο ολα αυτα μαθαμε και ωριμασαμε.

 

Δε θα πρεπει να μας παραξενευει που τα σημερινα παιδια εινα κακομαθημενα και χαζοχαρουμενα.

 

Αν εσυ εισαι απο τους "παλιους" ... συγχαρητηρια.

 

Ειχες την τυχη να μεγαλωσεις σαν ΠΑΙΔΙ.

 

προσωπικά, γεννήθηκα μετά το 1970, όταν έπεσε η χούντα, αλλά σχεδόν όλα όσα αναφέρει το κείμενο, τα έχω κάνει! και τα γόνατά μου, ακόμη έχουν τα σημάδια. Περπατούσα ξυπόλητος στο χώμα τα καλοκαίρια σαν τα γυφτάκια και είχα φαγούρα όλο το βράδυ από τις τσουκνίδες και τα γαϊδουράγκαθα αλλά δεν έπαθα ποτέ αλλεργία ή δεν έβγαλα ποτέ επιδερμικά εξανθήματα για να βάζω κρέμες και λοσιόν.

 

Αν σκεφτούμε λοιπόν πως σχεδόν τίποτε από τα παραπάνω δεν κάνουν σήμερα τα παιδιά ... τότε εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δεν έχουν πια φαντασία ...

[Δικαίωμα στην φαντασία]

Γεια σας, ωραίο θέμα !

 

Γιατί και πότε (δηλαδή από ποια ηλικία και μετά) δημιουργείται αυτός ο διαχωρισμός του ?φυσιολογικού? από του ?διαταραγμένου? ;

 

Κατά την γνώμη μου, δεν μπορεί με ασφάλεια να καθοριστεί αυτή η ηλικία. Επίσης, δεν μπορεί πάλι με ασφάλεια να καθοριστεί ποιος είναι ο "φυσιολογικός" και ποιος είναι ο "διαταραγμένος". Αλλά έστω πως μελετώντας την συμπεριφορά ενός ανθρώπου για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής του (από την παιδική του ηλικία π.χ ως την ενηλικίωσή του) έχουμε κάποιες ενδείξεις σχετικά με κάποιες βασικές του συμπεριφορές. Τότε, συνήθως - κι εδώ θα συμφωνήσω με την sabrina - έχουμε συνδιασμό επεμβάσεων από εξωγενείς παράγοντες στον άνθρωπο που έχουν ως αποτέλεσμα αυτό που λέει η sabrina, να στερούν στον άνθρωπο το δικαίωμα της φαντασίας.

 

Προσωπικά, στην ηλικία που είμαι, η φαντασία μου έχει ελαττωθεί κατά πολύ. Είμαι περισσότερο ρεαλιστής παρά ονειροπόλος. Κι αυτό γιατί νομίζω πως η φαντασία δεν ανήκει στην ζωή και στην ύπαρξη. Είναι ευχάριστο βέβαια κάποιες στιγμές να φαντάζεσαι - συνήθως όμορφα πράγματα γιατί κανείς δεν φαντάζεται άσχημα πράγματα - αλλά δεν είναι ρεαλιστικό. Αυτήν την γνώμη έχω.

 

Γιατί, πως και πότε παύουμε να θεωρούμε φυσιολογικό το να πλάθουμε δικούς μας κόσμους και να ζούμε μέσα σ?αυτούς όταν θέλουμε μια ?διέξοδο? από την καθημερινότητα ;

 

Ο άνθρωπος - κατά την άποψή μου - χρειάζεται διεξόδους. Χρειάζεται να έχει επιλογές. Όμως αυτές οι διέξοδοι δεν είναι απαραίτητο να εντάσσονται στα πλαίσια της φαντασίας. Προσωπικά, ασχολούμαι με τις καταδύσεις. Θα μπορούσα να πω, πως αυτή η ασχολία μου είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ! Και είναι, για μένα. Αλλά αυτή η ασχολία μου, δεν βρίσκεται στο μυαλό μου. Είναι ζωντανή. Όταν καταδύεσαι, μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο, έναν φανταστικό κόσμο (όσοι δεν το έχουν κάνει, μπορούν μόνο να το φανταστούν κι αυτό είναι που το κάνει φανταστικό!), είναι μια διέξοδος. Είναι φανταστικό αλλά δεν είναι. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε ...

[Σημειωτική]

Ευχαριστώ την poli28 που μπήκε στον κόπο και διάβασε λίγα πράγματα για την σημειωτική. Η σημειωτική είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνει κάποιος αν θέλει να προχωρήσει στην αποσυμβολογία. Στον Εσωτερισμό τα σύμβολα έχουν μεγάλη σημασία. Ένας γνώστης της σημειωτικής, είναι ευκολότερο να αποκωδικοποιήσει αυτά τα σύμβολα. Συνήθως οι περισσότεροι μαθαίνουν τον αποσυμβολισμό παραδοσιακά, διδάσκονται δηλ. την σημασία και την έννοια κάποιων συμβόλων χωρίς να κατανοούν γιατί ερμηνεύονται έτσι αυτά. Η συστηματική μελέτη της σημειωτικής μας δίνει την δυνατότητα να αποσυμβολίζουμε κώδικες, έννοιες, σημεία και σχήματα ενώ παράλληλα μας βοηθάει σημαντικά ώστε να τελειοποιήσουμε την εκφραστικότητά μας, έτσι όπως αυτή φέρεται και εκφέρεται μέσω του λόγου.

[Σημειωτική]

"Αν μπείτε σε ένα βιβλιοπωλείο και ρωτήσετε που θα βρείτε ένα βιβλίο για Σημειωτική θα αντικρύσετε πιθανότατα ένα απλανές βλέμμα. Το χειρότερο είναι ότι μπορεί να σας ζητήσουν να ορίσετε τι είναι σημειωτική ? κάτι κάπως δύσκολο, αν αναζητάτε έναν οδηγό για αρχαρίους. Και θα είναι ακόμη χειρότερα αν δεν ξέρετε τίποτε για σημειωτική, επειδή θα σας είναι δύσκολο να δώσετε έναν ορισμό απλό, χρήσιμο για βιβλιοπωλεία. Αν σας συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο, θα συμφωνήσετε ίσως ότι το φρονιμότερο είναι να μη ρωτήσετε αλλά ν' αρχίσετε το ψάξιμο από το τμήμα της γλωσσολογίας."

 

Μια επιστήμη που μελετά τη ζωή των σημείων σε μια κοινωνία είναι νοητή. Θ? αποτελούσε τμήμα της κοινωνικής ψυχολογίας και συνεπώς της γενικής ψυχολογίας. (νομίζω υπάρχει section στο φόρουμ για την ψυχολογία, αλλά προτίμησα να το βάλω στο section της επιστήμης για να το μελετήσουμε προσεγγίζοντάς το υπό αυτής της οπτικής και σε σχέση με την γλώσσα)

περισσότερα στο http://www.mcm.aueb.gr/ment/semiotics/semiotic.html

[Aquatic Ape Theory]

Αναζητώντας θεωρίες και απαντήσεις στα "ποιός είμαι, που πάω, υπάρχει Θεός", δεν μπορώ αγνοήσω την παλιά θεωρία της προέλευσης του ανθρώπου από τον "Υδρόβιο Πίθηκο", που επίσης απαντά στο ερώτημα, "αν ο πίθηκος εξελίχθηκε σε άνθρωπο γιατί υπάρχουν ακόμα πίθηκοι;", καλύπτοντας χρονολογικά κενά στο δένδρο της εξέλιξης.

 

Η θεωρία περιληπτικά υποστηρίζει οτί υπήρχε ένα είδος πιθήκου εξικοιωμένου με το νερό, χαρακτηριστικά του οποίου επιβιώνουν στον σημερινό άνθρωπο και παρατηρούνται σε πολλά θαλλάσια θηλαστικά (είναι νομίζω ένα θέμα μεγάλης εκτάσης)

 

Εξού και η πολύ εντυπωσιακή διαφήμηση του ανθρώπινου κοπαδιού από το Johny Walker, first step κτλ.

 

περισσότερα στο http://en.wikipedia.org/wiki/Aquatic_Ape_Theory

[Άνθρωπος & Επιστήμη]

Προσωπικά, θεωρώ πως η επιστήμη είναι μέθοδος αποκλεισμού πιθανοτήτων. Αναζητούμε το αίτιο που προκαλεί ένα συμβάν - οποιοδήποτε συμβάν - ψάχνουμε δηλ. με λίγα λόγια να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα "γιατί να συμβαίνει αυτό ;" Ένα συμβάν π.χ μπορεί να προκαλείται από 1000 αιτίες. Η επιστήμη είναι εκείνη η μέθοδος που θα αποκλείσει τις 999 αιτίες δημιουργίας του συμβάντος, έτσι ώστε στο τέλος να παραμείνει 1 αιτία. Αυτή η αιτία συνεπώς, θα είναι και η πραγματική. Ο βασικός βραχνάς της επιστήμης είναι η πιθανότητα και όλο το πανηγύρι γίνεται για να αποκλείσουμε το "να μην συμβαίνει αυτό" για "να συμβαίνει το άλλο". Αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο και τις περισσότερες φορές μας οδηγεί πολύ μακρυά από εκεί που είχαμε ξεκινήσει. Όλο αυτό το ταξίδι, ονομάζεται "επιστήμη". Και πιστέψε μέ, ορισμένες φορές είναι συναρπαστικό. Συνεπώς, συμφωνώ απόλυτα με το

 

Φωτίζει τόν κόσμο γύρω μας καί μάς επιτρέπει νά δούμε πέρα από τίς προκαταλήψεις καί τούς φόβους μας, πέρα από τήν άγνοια καί τίς ψευδαισθήσεις μας, πέρα από τήν «μαγική σκέψη» τών προγόνων μας πού πάλεψαν γιά τήν επιβίωση τους μέ τό νά φοβούνται καί νά προσπαθούν νά δαμάσουν απόκρυφες καί υπερφυσικές δυνάμεις.