[ΡΟΔΙ - αν ξέρετε help]

Θα ήθελα να με βοηθήσετε όσον αφορά τον συμβολισμού του Ροδιού. (Προσοχή, μιλάω για το Ρόδι, όχι για το Ρόδο - μην αρχίσετε να γράφετε για τη Θεά, τη Μαρία Μαγδαλινή και το δισκοπότηρο!).

 

Έχω συναντήσει το Ρόδι σε πολλές παγανιστικές αλλά και πρωτοχριστιανικές απεικονήσεις, αλλά πουθενά δεν μπόρεσα να καταλάβω τι συμβολίζει. Σε άλλες εικόνες το Ρόδι είναι κλειστό. Σε άλλες πάλι είναι "σκασμένο" και τα σπόρια ξεχυλίζουν από μέσα. Σε κάποιες εικόνες το κρατάει το χέρι ενός εικονιζόμενου, ενώ σε άλλες βρίσκεται στο ντεκόρ.

 

Ίσως η πιο γνωστή χριστιανική αναφορά στο Ρόδι είναι αυτή στον καθεδρικό ναό στη Φλωρεντία. Η εκκλησία είναι αφιερωμένη στη παναγία και στην αντίστοιχη εικόνα βλέπουμε τη Μαρία να κρατά στην αγκαλιά της τον νεογέννητο Ιησού, ο οποίος στο χέρι του κρατεί ένα Ρόδι. Το μόνο που μπόρεσα να βρω για αυτήν την εικόνα είναι η άποψη ότι το Ρόδι συμβολίζει τη γονιμότητα και ότι με αυτόν τον τρόπο ο αγιογράφος ήθελε να κάνει δέηση ώστε η εικονιζόμενη να ευλογεί την Φλωρεντία, δίνοντας γόνιμα χωράφια και ασφάλεια από λοιμούς κλπ.

 

Κάτι όμως δεν μου κολλάει. Ίσως να φταίει ο Αλχημιστικός τρόπος σκέψης μου, αλλά πρέπει να υπάρχει κάτι ακόμη πίσω από αυτό το σύμβολο. Κάτι πιο σημαντικό.

Αν ξέρετε τίποτα, θα σας παρακαλούσα να με διαφωτίσετε.

[Ερπουσα Σκια]

Το θέμα σου είναι για την έρπουσα σκιά, αλλά εσύ στο εισαγωγικό μήνυμα μιλάς για την απλή σκιά.

 

Όσον αφορά την απλή σκιά, ναι αυτή είναι η επιστημονική άποψη ότι η σκιά είναι απλά η έλλειψη του φωτός και το σχήμα της εξαρτάται άμεσα από το αντικείμενο που εμποδίζει την έλευση του φωτός.

 

Η έρπουσα σκιά βέβαια είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία. Το θέμα αυτό το είχα συναντήσει πριν περίπου 7 χρόνια (ρε σεις γέρασα!) σε ένα άρθρο του Μπαλάνου. Αν θυμάμαι καλά, η έρπουσα σκιά διαφέρει από την απλή από το γεγονός ότι δεν ορίζεται ως έλλειψη φωτός, αλλά παρουσία σκοταδιού! Δηλαδή ότι είναι το αντικείμενο που τρώει το φως, μια οντότητα που σύμφωνα με ορισμένους έχει δική της βούληση.

 

Θυμάμαι ακόμα ότι στο άρθρο που είχα διαβάσει γινόταν αναφορά στο σούρουπο και το χάραμα ως ώρες εμφάνισής της και ότι γίνεται αντιληπτή από κάποιον μόνο με την άκρη του ματιού του και όταν στρέφεται για να την κοιτάξει δεν βλέπει τίποτα (κάτι που είναι λογικό αφού απορροφάει το φως).

 

Με είχε γοητεύσει εκείνο το θέμα αλλά όσο και αν έψαξα δεν μπόρεσα να βρω περισσότερες πληροφορίες και σχετική βιβλιογραφία, οπότε κάποια στιγμή το παράτησα. Οι μόνες πληροφορίες που μπόρεσα να βρω συνέδεαν την έρπουσα σκιά με την Μαγεία της Πόλης και τα κρυφά περάσματα.

[Εσύ πότε γέλασες τελευταία φορά με σένα;]

Ίσως να είναι απλά θέμα πρωτεραιοτήτων αγαπητέ Lodi. Να παίρνουμε στα σοβαρά μόνο τα ουσιώδη και αυτά που πραγματικά αξίζουν και να μην αναλωνόμαστε στις μικρότητες της καθημερινής ζωής.

[Εσύ πότε γέλασες τελευταία φορά με σένα;]

Βασικά, πιστεύω ότι το να γελάμε με τον εαυτό μας έχει παραπάνω από μία προέκταση. Οι πιο πολλοί άνθρωποι γελάνε με τον εαυτό τους, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι περισσότεροι θεωρούνται ώριμοι.

 

Όταν ο αυτοσαρκασμός συνδιάζεται με την ωριμότητα, τότε το γέλιο μόνο πικρό μπορεί να είναι.

 

Διαφορετικά μιλάμε απλά για ανθρώπινη ανασφάλεια.

 

Πλάκα πλάκα, όχι απλά έχω πολύ καιρό να γελάσω με τον εαυτό μου, αλλά έχω πολύ καιρό να γελάσω γενικότερα... Δύσκολο να βρεις γέλιο σήμερα

[Τί είναι αγάπη?]

Όχι απλά έχω ψηθεί... Έχω γίνει barbeque !!!

 

Η μαλακί@ είναι ότι οι Maiden έρχονται τον Ιούνιο και δεν έχω την πολυτέλεια να χάνω εξεταστικές... :headb: (ας πρόσεχα)

 

Το αστείο είναι ότι κυκλοφορούν κάτι φήμες για απεργία των καθηγητών τον Ιούνιο, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος, καθώς οι απεργίες ανακοινώνονται τη τελευταία στιγμή. Πράγμα που σημαίνει πως αν δεν έρθω για να δώσω μαθήματα και τελικά η εξεταστική χαθεί...... :censored:

[Φύση ή Κληρονομικότητα;]

Δεν συμφωνώ με το bloodline ούτε με τη λέξη "χάρισμα". Απλά κάποιοι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη έφεση από τους υπόλοιπους.

 

Η Μαγεία δεν είναι ικανότητα, δεν είναι δύναμη και προπαντώς δεν είναι κληρονομικό χαρακτηριστικό (τουλάχιστον δεν έχουμε βρει μέχρι στιγμής γονίδιο της μαγείας, είτε υπερέχων είτε υπολοιπόμενο).

 

Η δύναμη έρχεται μέσω της συνειδητοποίησης και της γνώσης.

 

Γιατί, στην αντίθετη περίπτωση, για ποιό πράγμα συζητάμε? Μιλάμε για μια "μαγική" ελίτ? Χωριζόμαστε σε χρησμένους και μη? Λοιπάμε αλλά με τον παππού Αδόλφο δεν έχω καμία συγγένεια. Burn me with the rest !

[Φοβάσαι το σκοτάδι;]

do I really have to answer that ?

 

B)

[Τί είναι αγάπη?]

Έλα bro, μόλις σε ψήφισα!!!

 

Έπρεπε νε με είχες ενημερώσει νωρίτερα ρε %&%#%& αλλά πάλι καλά που σε ξέρω και δεν παρεξηγώ την (για άλλη μια φορά) εξαφάνισή σου.

 

Βέβαια, έχοντας δει και τα νεότερα σχέδιά σου, πρέπει να πω ότι θα σε ψήφιζα ακόμη και αν δεν σε ήξερα. Good work man !

 

(Άντε τσακίσου τώρα να κεράσεις τον καφέ)

:evilbl:

[Ο Εγωισμός του Θανάτου]

Δεύτερο συγγνώμη για τα ορθογραφικά λάθη!

 

Όταν γράφεις γρήγορα, αυτά παθαίνεις !!! :zipped:

[Ο Εγωισμός του Θανάτου]

(γράφω αυτήν την απάντηση έχοντας διαβάσει μόνο το θέμα και όχι τις απαντήσεις των υπολοίπων - που σκοπεύω να το κάνω όταν θα έχω περισσότερο χρόνο. Οπότε ζητώ να μου συγχωρέσετε τυχόν επαναλήψεις αυτών που έγραψαν οι προηγούμενοι)

 

Πιστεύω ότι ο φόβος του θανάτου είναι κάτι το πολύ φυσιολογικό, καθώς συνδέεται άρρηκτα με το ένστικτο της επιβίωσης που έχει κάθε οργανισμός από τον πολυπλοκότερο μέχρι και τον πιο απλό (πάντα σε επίπεδο κυτταρικής οργάνωσης).

 

Οπότε ακόμα και η τάση του φόβου να μη χάσουμε τη συνέχεια - σαν να παίζουμε σε μια ταινία- δεν είναι εκνευριστική, ούτε κατακριταία, καθώς θεωρώ πολύ όμορφη τη προσπάθεια να αντιλαμβανόμαστε τη ζωή ως ταινία. Μάταιη και αφελής, αλλά όμορφη.

 

Καταλαβαίνετε λοιπόν, πως είμαι υποστηρικτής της άποψης ότι η ύπαρξη των θρησκειών κατά 90% οφείλεται σε αυτόν τον φόβο του θανάτου. Πολλοί "ηγέτες" μάλιστα τέτοιων θρησκειών εκμεταλεύτηκαν (συνήθως με οικονομική πρόθεση) τους πιστούς τους, βασιζόμενοι σε αυτόν τον φόβο, καθώς απ'ότι φαίνεται ακόμη και οι ίδιοι δεν πίστευαν αυτά για τα οποία είχαν πείσει το ποίμνιό τους και ήταν μάλλον οπαδοί της θεωρίας, "ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε".

 

Οι περισσότερες θρησκείες λοιπόν έχουνε στήσει ένα ολόκληρο παιχνίδι με τα πρέπει και μη-πρέπει των πράξεών μας στη ζωή και ίσως το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη να συμπεριφέρεται με άξονα το τι θα συμβεί μετά τον θάνατο - είτε αυτό έχει σχέση με το που θα πάμε, ή το τι θα αφήσουμε.

 

Δεν μπορώ όμως να κατηγορήσω κανέναν για αυτό, καθώς καταλαβαίνω πως μια συνειδητοποίηση του τύπου "δεν είμαστε τίποτε άλλο από οργανική ουσία και μετά τον θάνατό μας το μόνο που θα γίνουμε είναι λίπασμα" είναι όντως κάτι σκληρό.

 

Για μένα το στάδιο του θανάτου δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να προετημάζεσαι, αλλά απλά κάτι που πρέπει να το κατανοήσεις. Όσοι από εδώ μέσα με ξέρουν ίσως να υποψιάζονται που το πάω και κρίμα θα ήταν να σας απογοητεύσω... :smilewink:

 

Ενώ οι περισσότερες θρησκείες ασχολήθηκαν και ασχολούνται με τον τομέα της προετημασίας, λίγες παραδόσεις, πρακτικές και φιλοσοφίες ασχολήθηκαν με το θέμα της κατανόησης. Αλλά ακόμη και αυτοί που το έκαναν, το κράτησαν για τον εαυτό τους και τους υπόλοιπους "εκλεκτούς", όπως συνηθίζουν τα φασιστόμουτρα να καλούνται μεταξύ τους, στον χώρο του απόκρυφου.

 

Μιλάω για πρακτικές όπως αυτήν της Αλχημίας που είχε αντικαταστήσει το στάδιο του θανάτου με την ονομασία "Μελάνωση" και το θεωρούσε ως πρώτο βήμα στη κάθαρση μέσω της οποίας επέρχεται η μεταμόρφωση και εν τέλει η ένωση με το Όλον. Η Αλχημεία όμως δεν έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στη μάζα καθώς για να την κατανοήσεις πρέπει να πονοκεφαλιαστείς στην προσπάθεια μετάφρασης γρίφων και αποκωδικοποίησης συμβόλων - απαραίτητη προϋπόθεση για τη μελέτη της.

 

Ίσως τα μυνήματα που έμειναν κρυφά στην Αλχημεία, να μεταλαμπαδεύτηκαν στον κόσμο μέσω της τέχνης και πιο συγκεκριμένα μέσω του γοτθικού ρεύματος (στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και ο Λάβκραφτ - αμφιβάλω αν το ξέρει βέβαια). Ακόμα και εκεί όμως τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά, καθώς ακόμη και ίδιοι οι οπαδοί του γοτθικού ρεύματος δεν γνωρίζουν πολλές φορές την ερμηνεία του, με αποτέλεσμα την προώθηση μιας τελείως λανθασμένης εικόνας προς τον κόσμο.

 

Η κατανόηση του θανάτου μετατράπηκε σε ψύχωση αυτού, με αποτέλεσμα πολλοί σήμερα να νομίζουν ότι το να είσαι γκόθικ σημαίνει να είσαι μέσα στη μάυρη μαυρίλα πλάκωσε. Η μελαγχολία ως οπτική γωνία για την παρατήρηση της ζωής μετατράπηκε σε κατάθλιψη. Λίγοι γνωρίζουν για την επιρροή στη λογοτεχνία, την ποίηση και το θέατρο, και μένουν μόνο στα διάφορα αυτοονομαζόμενα γκόθικ συγκροτήματα, γκαρίζοντας και κάνοντας καφρίλες. Δεν θα αναλύσω καν την ταύτιση για πολλούς, που γίνεται στο γοτθικό ρεύμα με τον σατανισμό γιατί θα με πιάσει πονοκέφαλος.

 

Όχι, δεν εκμεταλεύομαι το θέμα που αναλύετε εδώ για να μιλήσω για τα δικά μου. Μπορεί να είμαι πορωμένος γκοθάς, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό! Ζητώ συγγνώμη αν σας έδωσα την αίσθηση ότι βγαίνω εκτός θέματος, αλλά σκοπεύω να make a point (σύντομα!)

 

Με όλα τα (πολλά) παραπάνω θέλω να πω ότι κάθε προσπάθεια κατανόησης του θανάτου οδηγείτε σε αποτυχία ίσως γιατί ο φόβος του ανθρώπου να είναι μεγαλύτερος από όσο νομίζουμε. Ίσως γιατί δεν είμαστε πραγματικά έτοιμη να το κατανοήσουμε.

 

Προσωπικά είμαι υπέρ της γκόθικ αντίληψης (που τυχαίνει να είναι και η βιολογική αντίληψη) της rotten θεωρίας περί λιπάσματος. Αλλά αυτό, αν το καλοσκεφτούμε δεν είναι και τόσο μακάβριο, καθώς μιλάμε για την απόλυτη ένωση με το Όλον. Παύεις να είσαι οντότητα και γίνεσαι μέρος του όλου, μέρος του σύμπαντος, καθώς η ουσία σου διασπάται και μοιράζεται σε χιλιάδες κομμάτια. Ίσως τελικά αυτό να είναι το Νιρβάνα.

 

Αλλά ακόμη και όταν εξηγώ τον λόγο για τον οποίο δεν πρέπει να θεωρούμε μακάβρια αυτήν την άποψη, λίγοι με καταλαβαίνουν και οι περισσότεροι διαφωνούν. Ο λόγος;

 

Η Φιλοσοφία πιστεύει ότι ο κύριος παράγοντας στον οποίο οφείλεται ο φόβος του ανθρώπου για τον θάνατο είναι ένας άλλος φόβος. Πιο ουσιαστικός και πιο εγωιστικός. Ο φόβος ότι θα πάψουμε να αποτελούμε νοημοσύνη, μια ξεχωριστή σκεπτόμενη οντότητα. Είναι λίγο δύσκολο να αποδεχτείς ότι θα πάψεις να είσαι ξεχωριστός και ότι θα μετατραπείς σε μέλος ενός μεγαλύτερου σώματος. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί εμμένουν σε αντιλήψεις περί μεταθανάτιας ζωής όπου θα είμαστε όπως και τώρα, αλλά "άυλοι" - ακόμη και αν το τίμημα για αυτήν την πίστη έχει πολλές ψυχολογικές και οικονομικές προεκτάσεις. Όλοι τρέχουν πανικοβλαμένοι για να κλείσουν ένα δωμάτιο στο Hotel California.

 

Η αλήθεια όμως είναι πως δεν κατέχω τις απαντήσεις - i'm just a guy, not Yoda.

Ο δυιδισμός είναι τόσο έντονος σήμερα, όσο ήταν και στις μέρες του Πλάτωνα. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να χωρίζουν την πραγματικότητα σε δύο μέρη, ένα νοητό και ένα αισθητό. Φαίνεται ότι η Ισορροπία υπάρχει παντού στη Φύση, οπότε η θεωρία του "λιπάσματος" να είναι μόνο το ένα μέρος της ζυγαριάς.

 

Πολλοί φιλόσοφοι επέκτειναν τη θεωρία του διυδισμού στον διαχωρισμό ύλης και πνεύματος, θεωρώντας ένας από τα δύο σκέλη πιο σημαντικό του άλλου. Έτσι έχουμε υλιστές και πνευματιστές. Όπως έχετε ήδη καταλάβει εγώ είμαι υλιστής. Είμαι όμως σίγουρος ότι ένας πνετυματιστής θα έχει να πει τα ίδια ή και περισσότερα από όσα έγραψα για να με αντικρούσει. Ίσως λοιπόν να πρέπει να σταθούμε κάπου στο μέσον.

 

Ζητώ συγγνώμη αν σας ζάλισα, απλά το θέμα αυτό είναι τόσο πλούσιο, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να κρατήσω σε συνοχή όλα όσα βομβαρδίζουν το θνητό μυαλό μου.

[Τί είναι αγάπη?]

Η επιστήμη της ανθρωπολογίας υποστηρίζει ότι η "αγάπη" στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να είναι η εκδήλωσει τρυφερότητας που αν δεν έχει σεξουαλικές προεκτάσεις (πχ μητέρα - παιδί) έχει τουλάχιστον εγωιστικές.

 

Η υποστήριξη για αυτή τη θεωρία οφείλεται στο αποδεδηγμένο γεγονός ότι τα πάντα στην ύπαρξη λειτουργούν βάση αλληλεπίδρασης γονιδίων-περιβάλλοντος και αλληλουχίας αιτίας-αποτελέσματος.

 

Κάθε δράση έχει την αντίδραση οπότε, το εγωιστικό ακόμη και στην αγάπη που προσφέρουμε είναι ότι θέλουμε να έχουμε ανταπόδωση.

 

Μα θα μου πείτε, "δεν υπάρχει αλτρουισμός? "

 

Οι νεώτερες μελέτες υποστηρίζουν μάλλον πως όχι, καθώς τίποτα στη Φύση (που τόσο γουστάρουμε) δεν γίνεται αν δεν υπάρχει ενεργειακό κέρδος μεγαλύτερο από την ενεργειακή ζημία. Αν θεωρήσουμε ακόμη και την ψυχική ικανοποίηση ως ενεργειακό κέρδος, τότε δεν υπάρχει αλτρουισμός με την κυριολεκτική έννοια. Τότε αν το προεκτείνουμε αυτό τι βγαίνει? Ότι δεν υπάρχει αγάπη? Ίσως.

 

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω. Και μάλλον κανένας που θέτει αυτό το ερώτημα δεν το ξέρει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ακόμη και τα παραπάνω συμπεράσματα δεν πρέπει να θεωρηθούν "κακά", καθώς αν θέλουμε να λατρεύουμε τη Φύση πρέπει να το κάνουμε μέσω της οπτικής γωνίας της Φύσης και όχι την οπτική γωνία του Ανθρωποκεντρισμού.