[Ελευθερία - μια... αφηρημένη έννοια ;]

Για εμενα το λαθος ξεκιναει απο την συζηγο.. δεν μπορει να καταπιεζει τον αλλο να κανει κατι επειδη δεν αρεσει σε αυτην η επειδη τον αγαπαει, οταν αγαπας δεν καταπιεζεις... αυτο που μπορει να κανει ειναι να δειξει στον αντρα της τις επιπτωσεις αυτου που κανει και να τον αφησει στην δικη του μοιρα... απλα να τον διωξει απο τον χωρο της, δεν μπορουμε να αλλακσουμε τον κοσμο μπορουμε ομως να αλλαξουμε εμας..

[Ελευθερία - μια... αφηρημένη έννοια ;]

«Η ελευθερία σου σταμάτα, εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου»

Όμορφο γνωμικό και πολύ δημοκρατικό (προσωπικά, είναι το αγαπημένο μου ).

 

Συχνά-πυκνά όμως, το τι θα κάνει ο άλλος επηρεάζει και εμάς άμεσα ή έμμεσα. Αφήνοντας λοιπόν ελεύθερο τον άλλο, μήπως καταπιέζουμε την δική μας ελευθερία (όπως και το ανάποδο, βέβαια) ;

 

Ένα -λίγο χαζούλι- παράδειγμα, είναι το εξής:

Η σύζυγος καταπιέζει τον σύζυγο να μην καπνίζει. Αυτός (με το δίκιο του) σκούζει «άσε με ρε γυναίκα! Δικά μου είναι τα πνευμόνια, τα κάνω ότι θέλω!»

Εάν όμως ο σύζυγος πάθει κάτι, λόγω του καπνίσματος... το λούκι ποιός θα το τραβήξει;;

Μα η σύζυγος φυσικά!...

 

 

...Όμορφα λόγια λοιπόν...

 

Κατά πόσο όμως είναι πράγματι εφαρμόσιμα και σε ποιές περιπτώσεις οφείλουμε να γινόμαστε... «δυνάστες» για το καλό όλων;

[ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ]

εγω πιστευω οτι θεοι υπαρχουν πολλοι μεσα στο μυαλο μας, εμεις επιλεγουμε σε ποιον θα πιστεψουμε, στην πραγματικοτητα ομως ειναι ενας και θα εξελισομαστε μεχρι να τον βρουμε μεσα μας, δλδ να αγαπησουμε τα παντα που υπαρχουν ειτε καλα ειτε κακα ειτε ομορφα ειτε ασχημα και οταν καταφερουμε να ζουμε με την αγαπη ως κατασταση πλεων μεσα μας τοτε θα βιωσουμε μεσα μας την υπαρξη του.. γιατι αυτο που μας ενωνει ολους ειναι η αγαπη....