[Όποιος κι αν είσαι,Απλά......ΣΕ ΘΕΛΩ...]

Πηγαίο !!!

[Η Διαδρομη Παραλληλα Της Διαδρομης]

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

 

Περπατουν και ταξιδευουν βλεποντας τα παντα , τα φωτα ,τα χρωματα , την υγρασια, τους μεθυσμενους περαστικους το θαμπο ουρανο.Στα αυτια τους μπερδεμενες μουσικες απο καθε μερια , σκεψεις , και συναισθηματα.Μια κατα τα αλλα βαρετη ημερα εξελισεται σε ενα ονειρο μια οφθαλμαπατη.Ειναι και οι δυο τους αλλου μα εκπεμπουν στο ιδιο μηκος κηματος , σε εκεινο που ειναι ανωτερο απο την εννοια της υπαρξης.Ενα αργοσυρτο φιλι τους δινει oλη τη διαθεση να καουν στη φωτια.

Σε καποιο πιο ερημοσχετικα δρομο ακουγεται κατι που λειτουργει σαν μαγνητης στα σωματα τους ,και χωρις να το καταλαβουν βρισκονται στο μωβ χταποδι ! Ενα υπογειο κεντρο διακεδασης με ολη τη σημασια των λεξεων.-Επιτελους και καποιοι ανθρωποι που απολαμβανουν μουσικη.ακουστικε η φωνη καποιου που μπηκε λιγο πριν.-Ποιος ξερει.ειπε εκεινος, μπορει.Εκεινη εχει ηδη φτασει στο μπαρ και πινει το ποτο της και κλεινοντας αργα τα βλεφαρα της βυθιζεται αργα στο κομματι.

Οι πρωτες ακτινες του ηλιου τους βρισκουν να κοιμουνται σε καποια ταρατσα πλαι σε μια στοιβα απο μπουκαλια μπυρας και τεκιλας.Οταν καποια στιγμη σηκωθηκαν ειχε βραδιασει για τα καλα καθως κατεβαιναν την παλια σιδερενια σκαλα συνειδητοποιησαν οτι δεν εχουν συστηθει συμβατικα οπως λεει η συνηθεια την ειχαν κανει απλα στην ακρη. Κοιταζονται ,σκεφτονται για λιγο και πριν προλαβει εκεινη να συλλαβισει,εκεινος αλλαζει το βλεμμα του και συνεχιζει να κατεβαινει τα σκαλια.-Ας ειναι.Ειναι το μονο που ακουστηκε τελικα .Δεν ειναι αλλωστε αυτοι που θα ονομασουν τη ζωη , αυτοι θελουν μονο να τη ζησουν.

-Που να ειμαστε αραγε ? αναρωτηθηκε εκεινος.

-Θα παμε αριστερα ! Θελω να κοψω ενα λουλουδι απο εκεινη τη γαρυφαλλια διπλα σε εκεινο παγκακι .Κοιτα εχει και καποια κιτρινα.

-Τι ειναι αυτο ?

-Τι εννοεις ?

-Το χαρτι κατω απο το παγκακι ...

Ηταν χιλιοδιπλωμενο και φθαρμενο στις γωνιες , το σηκωνει, καπως υγρο και τα γραμματα ξεθωριασμενα.

<<Ολη μου τη ζωη εψαχνα το γιατι , το μετα ,το αυριο .Ποτε , που , πως και με βοηθησε ειδικα οταν βρηκα κατι , ενα παλιο επιβλητικο σεντουκι -δεν ηταν ευκολο-

ολα μου τα σημαδια εγιναν εξαιτιας του.Γυρω του αμετρητα πτωματα , το πιο περιεργο ηταν οτι δεν ειχε λουκετο,το πλησιασα τα ποδια μου αρχισαν να τρεμουν δεν μπορουσα να το αγγιξω οτι ειχα κατεφερει να μαζεψω μεχρι τωρα αντι να με βοηθησουν με βαραιναν το χερι μου πλησιαζει μα μουδιαζει.Εμεινα πολλα χρονια εκει , το ειχα βρει μπορει να μην ηξερα τι ειχε αλλα το ειχα-ισως παλι να φοβομουν-ειχα παρεα βεβαια, με τον καιρο μαζευτηκαν και αλλοι αλλα δεν μπορουσα να καταλαβω τι ελεγαν και ουσιαστικα

ειμουν μονος.Ωσπου αποφασισα να αφησω τα πραγματα και να το ανοιξω επιτελους, αλλα με το που αφηνω και το τελευταιο ,το μετανιωσα και εφυγα, βγαινοντας απο αυτο το νεκροταφειο θυμηθηκα να μυριζω ,να ακουω , να αισθανομαι.Θα ηταν ματαιο αν δεν με χαστουκιζε μια θολη γυναικια μορφη , και ξανα και ξανα μα δε μπορουσα να την δω , οσο και να χτυπουσε εβλεπα τα παντα εκτος απο εκεινη,-Κι αλλο , κι αλλο !!! Δε βλεπω!!!Σε λιγο δεν μπορουσα να δω τιποτα,σωριαστηκα , με σηκωσε αποτομα .Οταν καταλαβα οτι δε μου κανει καλο τη χτυπησα με οση δυναμη ειχε απομεινει στο εξαντλημενο σωμα μου,τοτε καταφερα να την αντικρυσω μονο με αυτο το κοκκινο σημαδι στο μαγουλο >>

Το ονομα ηταν επιτηδες σβησμενο, αλλα ειχε και υστερογραφο <<Σου το δινω για να μη χρειαστει να το γραψεις και εσυ ξανα>>.

Ενα μειλιχιο μειδιαμα περασε απο τα χειλη τους, καθονται στο παγκακι.Αναβουν τσιγαρο.

[Εναλλακτικη Αισθηση Τησ Πραγματικοτητασ]

Γεια !!! Χαιρομαι ...

[Εναλλακτικη Αισθηση Τησ Πραγματικοτητασ]

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Μωβ συννεφο που μoιαζει με αραχνουφαντο πεπλο ,πανω απο την κοιλαδα των χρωματων ,πρασινoκοκκινες σκηνες στολισμενες με κιτρινες κορδελες .Ανθρωποι , σκυλια , γατες λουλουδια.Στο κεντρο της κατασκηνωσης μια φωτια που εχει απο χρονια να σβησει η μαλλον εχει ξεχασει,μα φυσικα πως να σβησει εφοσον περναει τελεια εκει.Ειναι το κεντρο του συμπαντος ,καίει, είναι.-Για δες, ειπε καποιος απο τις τοσες παρεες που θαυμασαν τη συντροφια της,-Ολοι θελουμε να καθησουμε κοντα της μα κανεις δεν αντεχει να πλησιασει περισσοτερο.Ξαπλωνει κλεινει τα ματια και ξεφυσαει ...Ενα κοριτσι με πορτοκαλι φορεμα και πλεκτα καστανα μαλλια πλησιαζει φερνοντας χαμογελο και ενα καλαθι με καλοκαιρινα φρουτα καθε ειδους.Μολις μοιραζει και το τελευταιο σηκωνεται ορθια και αρχιζει να χορευει αργα και γαληνεια στον ρυθμο μιας παλιας ξεχαρβαλωμενης κιθαρας μεσω της οποιας ξεπηδουσαν τα ονειρα ενος ρυτιδιασμενου αντρα με μακρια ασπροξανθα μαλλια που εχει ξαποστασει στην καμπηλη που του προσφερει το δεντρο με τον κορμο του.Μα εκεινη δεν τον βλεπει και ισα που τον ακουει παρολα αυτα τον νιωθει στον αερα σαν τον ανεμο που χτυπαει το κυμα και του δινει ορμη.

Καποια αλλη φορα ο ηλιος δεν ανετειλε και εδωσε ολο το φορτιο του στη φωτια.