Kouranis
-
Posts
293 -
Joined
-
Last visited
Content Type
Profiles
Forums
Calendar
Blogs
Gallery
Articles
Store
Posts posted by Kouranis
-
-
Η πορεία προς την Σελεφάις ίσως είναι πολύ πιο σημαντική από τον προορισμό. Άλλωστε το ταξίδι είναι που έχει περισσότερη αξία.
Και ίσως τελικά να ανακαλύψει ότι η Σελεφάϊς είναι το ίδιο το ταξίδι...
-
Πάντως πολύ θέλω να δώ όλους αυτούς που έδωσαν την περιουσία τους όταν ο τύπος θα πεθάνει....Το θέαμα θα είναι απλώς priceless
Δυστυχώς αγαπητή Serena ακόμη και τότε (αν και θα χάσουν πολλοί την πίστη τους) πολλοί θα βρούν τρόπους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, έτσι γίνεται πάντα. Το ότι έβαλα το θέμα στην ενότητα περι γέλιου είναι διότι δεν υπάρχει ενότητα για... κλάματα
Αν ενδιαφέρεται κάποιος μπορεί να το ανοίξει ξανά στην ενότητα περί ψυχολογίας για να δούμε τους μηχανισμούς που παίζουν πίσω απο τέτοιες καταστάσεις...
-
Το λέει το λέει
-
Ευχαριστώ Morgainne
Αυτό που λές ότι θα πρέπει να εναρμονιστεί και με τους δύο δεν μπορεί πρακτικά να γίνει.
Όπως είπα θεωρώ τον Διδάσκαλο και το κτίσμα του σαν καρκινώματα μέσα στο Δάσος. Όπως θεωρώ καρκινώματα στον ανθρώπινο ψυχισμό τις διάφορες δισειδαιμονίες και κατ'επέκταση τα δόγματα στη μακροκλίμακα της κοινωνίας. Είναι σαν να μου λές ότι έγώ, τα υγειή μου κύτταρα και τα καρκινικά μου πρέπει να εναρμονιστούμε. Ε δεν γίνεται
Τα δόγματα είναι κάτι το αφύσικο, διότι στη φύση τα πάντα ρει που λέμε και είναι γόνιμα. Τα δόγματα είναι στείρα και ώς τέτοια δεν οδηγούν πουθενά. Άρα εντελώς ασύμβατα με τη φύση και ότι είναι ασύμβατο με τη φύση (στείρο, δεν εξελίσσετε) αργά ή γρήγορα απορρίπτεται απο αυτή. Αν θές πές μου την χρησιμότητα κάποιου δόγματος ή δισειδαιμονίας. Αντιθέτως μπορώ να σου παραθέσω άπειρα παραδείγματα για τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει ανα τους αιώνες στην ανθρωπότητα. Πολύ ευχαρίστως να το συζητήσουμε.
Προσπάθησα να βρώ ένα παράδειγμα για να δείξω πιο καλά αυτό που θέλω να πώ. Φαντάσου μια μεγάλη μάζα νερού η οποία σπρώχνει πρός μια κατεύθυνση. Μπροστά της ορθώνεται ένα τεράστιο τείχος. Το τείχος τώρα (το εγώ) είναι γεμάτο με τρυπούλες οι οποίες αφήνουν/κατευθύνουν σιγά σιγά το νερό να περνά απο την άλλη, έτσι απελευθερώνεται κάποια ένταση. Τώρα φαντάσου ότι έχει αρχίσει να μαζεύεται βρωμιά (δόγμα) και να κλείνουν οι τρύπες μια μια. Σε κάποια φάση το νερό δεν θα εκτονώνεται και η "πίεση" θα μεγαλώνει. Σε κάποια φάση το τείχος θα καταρρεύσει διότι δεν υπάρχει τείχος που να μπορεί να συγκρατήσει την ορμή του νερού. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο.
Τα πάντα γύρω μας σφίζουν απο ζωή (life force), το ίδιο και εμείς. Δεν μπορεί να καταπιεστεί, είναι σαν να αυτοκτονούμε. Μπορούμε όμως να την ελέγξουμε και να την κατευθύνουμε. Αυτό είναι και η "μαγεία". Η συνειδητή ικανότητα κάποιου (του εγώ) να κατευθύνει αυτή τη φοβερή δύναμη που βρίσκεται μέσα σε όλους ανεξαιρέτως. Πές το ασυνείδητο ή όπως θέλεις δεν έχει σημασία, όλη η δύναμη για ότι κάνουμε απο εκεί πηγάζει. Είναι παράλογο να περιμένουμε την φύση να μπεί στα καλούπια/δόγματα μας, αυτό είναι και η μέγιστη αλαζονία την οποία πολλοί "διδάσκαλοι" εντέχνως κρύβουν κάτω απο φανταχτερά ονόματα/δόγματα.
Αυτό είναι και ο πόλεμος που υπάρχει΄ολόγυρα μας. Δεν ενδιαφέρομαι ποσώς για το αν κάποιος θέλει να ακολουθεί τα οποιαδήποτε δόγματα, ότι θέλει ας κάνει ο καθένας. Ότι σπείρει θα θερίσει. Τα προβλήματα ξεκινούν όμως απο τα δόγματα, διότι αυτά είναι που δεν είναι ανεκτικά για ότιδήποτε το διαφορετικό, αυτά είναι που καίνε βιβλία στους δρόμους, αυτά είναι που καίνε ανθρώπους και αυτά είναι που σκοτώνουν χιλιάδες και ισοπεδώνουν τα πάντα στο πέρασμα τους.
Το τελευταίο που θα ήθελε να κάνει ένας "Τρελός" είναι να κυνηγά δόγματα και ξεροκέφαλους "διδασκάλους". Έχει πολύ πιο συναρπαστικά πράγματα να κάνει. Τι γίνεται όμως όταν αυτά κυνηγούν αυτόν και τους δικούς του; Εδώ είναι και το δίλημμα...
-
Οχι-αλλά και να μην είναι-μεγάλη σκασίλα στο κάτω κάτω...Αλλού η πραγματική ουσία του αυθεντικού ελευθεροτεκτονισμού!
Αν μας ενδιαφέρουν περισσότερο αυτά τα ,χμ...ψιλο-υλιστικά "πραγματάκια"
Άρα δεν είναι αναγνωρισμένες. Βλέπεις; Δεν είναι όσους δεν συμμετέχουν, που ενδιαφέρουν αυτά τα ψιλο-υλιστικά "πραγματάκια", αλλά αυτούς που συμμετέχουν και τα διατηρούν με επιμονή και ξεροκεφαλιά και συνεχίζουν τα διαιωνίζουν. Ποιό είναι το πρόβλημα τους δηλαδή; Ίσα ίσα, αφού οι γυναίκες έκαναν δικούς τους οργανισμούς (και δεν "ανακατεύονται στα πόδια μας") γιατί επιμένουμε να μην τις αναγνωρίζουμε; Γιατί τόση επιμονή; Ας τις αναγνωρίσουμε βρε αδελφέ μου να μην έχουμε και τον κάθε σπαστικό/τυχάρπαστο (σαν και του λόγου μου) να μας ρωτάει συνεχώς γι'αυτό το θέμα. Αυτή η παράλογη επιμονή είναι που με βάζει σε σκέψεις, όχι ότι με ενδιαφέρει η αναγνώριση αυτή καθ'εαυτή.
Μόνο απ'αυτό μπορεί κανείς να βγάλει πολλά συμπεράσματα (και δεν εννοώ θεωρίες συνομωσίας και παρα-φιλολογίες). Αν εσύ φίλε Ingmar (και δεν σου κάνω προσωπική επίθεση, απλώς αναφέρομαι σε σένα γιατί φαίνεται να είσαι πιο μέσα στα πράγματα) δεν συμφωνείς με αυτή τη μη-αναγνώριση των γυναικών (δεν ζητώ να μου απαντήσεις, θεωρητικά μιλώ) έχεις τη δυνατότητα να εκφράσεις αυτή σου την "ανησυχία" ας πούμε στους υπόλοιπους αδελφούς; Έχεις αυτή την ελευθερία;(θεωρητικά μπορεί να την έχεις, πρακτικά τι συμβαίνει όμως;) Μπορεί να υπάρξουν συνέπειες (τώρα μην πάει το μυαλό πάλι σε Χολλυγουντιανά σενάρια και σκευωρίες) όσο αφορά την πρόοδο σου μέσα στο τάγμα αν εκφράσεις αυτές τις ανησυχίες σου ; Αν αμφισβητίσεις κάποια απο τα δόγματα του;
Δεν ζητώ και δεν θέλω να μου απαντήσεις στα πιο πάνω, για διάφορους λόγους. Απλά σου ζητώ να σκεφτείς αυτά τα πράγματα. Απο εκεί και πέρα εννοείται ότι σέβομαι το μονοπάτι που επέλεξες και μακάρι να είναι αυτό που πραγματικά θέλεις και επιπλέον μακάρι χίλιες φορές να κάνω λάθος στις εκτιμήσεις μου, αλλά τι να κάνω όταν ορισμένα πράγματα "βγάζουν μάτια"...
Να'σε καλά
-
<_< Ναι, τις πιο ανόητες και εκκεντρικές αιρέσεις πλούσιοι τις χρηματοδοτούν πάντα..
Πόσους "πιστούς" έχει;
Και τί λες να κρύβεται από πίσω; Εταιρίες; Κάποια κυβέρνηση;
Ο ίδιος απ'τις Η.Π.Α. είναι;
Λέει και πότε θα καταστραφεί η ανθρωπότητα κιόλας;
Δεν νομίζω να λέει αν θα καταστραφεί η ανθρωπότητα. Ο ίδιος βρίσκεται στο Μαϊαμι της Αμερικής. Τώρα πίσω του δεν ξέρω μπορεί ότιδήποτε. Το πιθανότερο είναι προσωπικά ωφέλη του ιδίου.(μπορεί και ο ίδιος ο Αντίχριστος ο οποίος το κάνει για αντιπερισπασμό!
Αντε πάλι με τις θεωρίες συνομωσίας )Σκέψου άυριο να πεθάνει απο καρδιακή, τι θα κάνουν όλοι αυτοί που του δίνουν τις περιουσίες τους και πιστεύουν ότι δεν πεθαίνει
-
Η ιστοριούλα πραγματικά πολύ όμορφη και επιμορφωτική.
Αλλά ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικούς στόχους και επίπεδα που κινείται. Φαντάζομαι πως ο Αναζητητής δεν ήθελε ποτέ του να φτάσει στη Σελαφάις. Απλά είχε ξεχάσει όλα όσα τον μάγευαν παλαιότερα, και πίστεψε πως θα βρει τη χαμένη του μαγεία μέσα σε αυτή. Το πίστεψε από περιγραφές που άκουσε. Όχι επειδή έζησε μέσα σε αυτήν. Και που τελικά δεν θα ζήσει.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι, σαν το διδάσκαλο, που θυμούνται το μαγευτικό κελάηδισμα των πουλιών, και σίγουρα έχει ξεχωριστή θέση στη καρδιά τους, αλλά η έρευνα και το ανήσυχό τους πνεύμα τους κάνει να ψάχνουν (και γιατί όχι;) και τελικά να βρίσκουν την Σελαφάις.
Υπάρχει χρόνος και για να εργαζόμαστε (ψάχνοντας), αλλά και να απολαμβάνουμε (ανάμεσα στα φύλα κάθε άλσους).
Δεν θα διαφωνήσω φυσικά με την ψυχοσωματική ελευθερία, αλλά μπορούμε πιστεύω να περιορίσουμε λιγάκι το σώμα μας για χάρη της αισθητικής.
Ευχαριστώ.
Εδώ δεν πρέπει να συγχύσουμε τα τρία πρόσωπα της ιστορίας με πραγματικά πρόσωπα. Απο μόνος του ο Τρελός δεν μπορεί να συμβιώσει σε μια κοινωνία. Ο Τρελός κατέχει την δύναμη, όμως στην χαοτική της μορφή. Το Εγώ τώρα έχει ώς δουλειά να εναρμονιστεί με αυτό (γι'αυτό και γίνονται ένα στο τέλος). Το Εγώ είναι αυτό που μας επιτρέπει να συμβιώνουμε με τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω μας και δουλειά του είναι να ελέγξει και να κατευθύνει όλη αυτή τη δύναμη, όχι να την καταπιέσει. Εδώ βρίσκεται το κλειδί. Αυτές οι δυνάμεις δεν μπορούν να καταπιεστούν, αργά ή γρήγορα θα βγούν στην επιφάνεια με καταστροφικές συνέπειες, αλλά θα πρέπει να διοχετεύονται με υγειή τρόπο. Ο ρυθμιστής αυτής της διοχέτευσης είναι το Εγώ (δηλαδή θα διοχετεύσω με υγειή τρόπο τις ενέργειες μου χωρίς να καταπατήσω τις ελευθερίες των ατόμων που ζούν γύρω μου). Τώρα το super-ego δεν το κάνει αυτό, αλλά καταπιέζει μέσω παράλογων κανονισμών ηθικής κτλ τις ενέργειες αυτές με αποτέλεσμα αυτές να ξεχυλίζουν απο μόνες του και να κατευθύνονται χαοτικά και χωρίς έλεγχο πρός μη-υγιείς στόχους (βλ. κακοποίηση παιδιών απο ιερείς για παράδειγμα).
Τώρα προσωπικά το super-ego/Διδάσκαλος, το βλέπω σαν ένα καρκίνωμα στον ανθρώπινο ψυχισμό (όπως και τα δόγματα για την κοινωνία γενικότερα). Είναι ακριβώς αυτό το οποίο κάνει κάποιο φανατισμένο οπαδό κάποιας θρησκείας να σκοτώνει χιλιάδες με την εντύπωση ότι έτσι θα φτάσει σε ένα φανταστικό παράδεισο/Σελεφάϊς. Είναι αυτό που προκαλεί τα περισσότερα προβλήματα που έχουμε να αντιμετώπίσουμε σήμερα σαν ανθρωπότητα.
-
Kourani, μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις τί λέει/υποστηρίζει αυτός ο τύπος, με λίγα λόγια(λόγω μη επαρκή γνώση της αγγλικής γλώσσας);
Έχει να κάνει με αιρέσεις;
Ναί πολύ ευχαρίστως (αν βρεί και κανένας κάποιο ελληνικό λινκ καλά θα ήτανε). Βασικά αυτός υποστηρίζει ότι είναι ο Αντίχριστος. Λέει ότι ο Αντίχριστος είναι ο ίδιος ο Χριστός που έχει έρθει ξανά στη γή. Υποστηρίζει ότι έχει έρθει να φέρει την κυβέρνηση του θεού πάνω στη γή και ότι θα αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο. Φυσικά ο ίδιος πριν 2-3 χρόνια έλεγε πως ήταν η ενσάρκωση του Παύλου, μετά αποφάσισε να γίνει Χριστός (δεν του έφταναν τα έσοδα του ώς Παύλος φαίνεται
) Επίσης λέει ότι δεν πεθαίνει και ότι αν κάποιος προσπαθήσει να τον σκοτώσει δεν θα πεθάνει (αλλά έτσι για κάθε ενδεχόμενο υπάρχουν συνεχώς γύρω του 8-9 σωματοφύλακες ) Παρ'ολα αυτά έχει ένα σημαντικό αριθμό ακολούθων οι οποίοι με δώρα και εισφορές έχουν εκτοξεύσει την περιουσία του στα ύψη. Επίσης υπάρχουν και πολλά επεισόδια μαζί με άλλους Χριστιανούς, καίνε τις γραφές διαφόρων θρησκειών και όπως βλέπεις και στο βίντεο σπάζουν αγαλματάκια και εικόνες του Χριστού...
-
-
Moonspell
Wolfshade (A Werewolf Masquerade)
She brought the Night hidden in her sad Wolf eyes
The perfume of a twilight, her strongest scent
Half Wolf, Half female - what a strange wedding
Mother Nature has offered us to see...
Her mask lays lost in a fatal dawn
Closed were the eyes of the Sun. He sleeps.
And in the name of Her Father.
She will kill. My child kills.
Your nightly birth. A requiem God can't forget.
For your life is but a celebration of his death
Without his thorns in her heart. She wears a shadow as face.
A werewolf masquerade. In her eyes the wolfshade.
She brought the Night and by the night was brought
We are but children of the powers she had set free
Strange are the ways of the wolfhearted...
-
Ευχαρισστώ φίλε Dakkon.
Η πιο πάνω ιστορία είναι η συνήθης μάχη που γίνεται μέσα σε όλους τους ανθρώπους, όταν οι επιθυμίες τους και η θέληση τους καταπιέζονται απο παράλογους φόβους και προκαταλήψεις.
Όμως μην ξεχνάμε Ότι είναι μέσα, είναι και έξω
Ο Διδάσκαλος (super-ego) προχωρεί μέσα στο Δάσος (εαυτός) καταστρέφοντας/καταπιέζοντας με το σπαθί του τα πάντα στο πέρασμα του, για να φτάσει σε κάποιο ουτοπικό παράδεισο/μέρος (το μαρμάρινο κτίσμα), το οποίο του έχει γίνει εμμονή ότι είναι η Αλήθεια. Δηλαδή καταπιέζει τον εαυτό του για να φτάσει σε κάποιο τέρμα, ένα ασφαλή τελικό προορισμό. Αρνείται απο φόβο να κοιτάξει κατάμματα τις επιθυμίες του (Τρελός) διότι πιστεύει ότι θα του κάνουν κακό (θα χάσει τον παράδεισο/Σελεφάϊς). Έχει τη λανθασμένη εντύπωση ότι καταπιέζοντας τις αρχέγονες επιθυμίες (Τρελός) του, ότι το πνεύμα (φανταστικός όρος που ο ίδιος επινόησε) μπορεί και πρέπει να κατακτήσει την ύλη (άλλος φανταστικός όρος που ο ίδιος επινόησε). Όλα αυτά έχουν ώς αποτέλεσμα να οδηγούν σε μια εσωτερική διαμάχη η οποία αποξενώνει σιγά σιγά τον Αναζητητή απο τον πραγματικό του εαυτό (βαφτίζει σαν κακό/σκοτάδι τις επιθυμίες αυτές και καλό/φώς τις παράλογες προκαταλήψεις του) με αποτέλεσμα να έχουμε ένα φοβισμένο όν το οποίο φοβάται να ξεμυτίσει/εξερευνήσει το σύμπαν γύρω του και κλείνεται πίσω απο τα τείχη και προσποιείται ότι αυτά τα τείχη είναι η η Αλήθεια, χωρίς να παραδέχεται (έστω και αν κάπου βαθιά μέσα του το γνωρίζει) ότι αυτά είναι η πραγματική "κόλαση".
Τα δόγματα τώρα (στον εξωτερικό κόσμο) είναι οι εκφάνσεις αυτού του super-ego και μόνο ζημιά μπορούν να προκαλέσουν (βλ. και το θέμα που ήρθε ξανά στην επιφάνεια σχετικά με τις μοναχές). Όχι μόνο τα δόγματα αλλά και όλες οι παράλογες απαγορεύσεις που όλο και αυξάνονται στις μέρες μας με αποτέλεσμα να οδεύουμε σιγά σιγά σε μια "νευρωτική ανθρωπότητα" (κοιτάξτε την αύξηση των διάφορων ψυχολογικών παθήσεων στις μέρες μας). Μη αυτό, μη το άλλο κτλ.
Ξέρετε ότι στην Αμερική προσπαθούν να περάσουν νόμο ο οποίος λέει ότι αν διασταυρώσεις το δρόμο μιλώντας σε κινητό θα τρώς πρόστιμο 110 δολλάρια; Ε ναί Safety first! (και η ελευθερία ας πάει στα κομμάτια). Παράλογο; Καλά το έλεγε ο Κρόουλυ πριν 100 χρόνια. "Θα έρθει μια μέρα που ούτε τους δρόμους δεν θα μας έχουν εμπιστοσύνη να διασταυρώσουμε"
Ας συνεχίσουμε με τις απαγορεύσεις/καταπιέσεις. Είτε η ανθρωπότητα θα πάθει ένα "μαζικό νευρικό κλονισμό" και θα σβήσει (διαβάστε το ποιηματάκι "Hollow Men" του T.S. Eliot), είτε θα υπάρξει μια τρομακτική έκρηξη/αποκάλυψη κατά την οποία όλα όσα καταπιέζαμε τόσα χρόνια θα βγούν στην επιφάνεια με συνέπειες...τις οποιεσδήποτε. -
Ο τελευταιος συνεχιζε αιωνιως την περιπλανηση του στο Δασος, γευομενους τους καρπους του και Χορευοντας με τον ανεμο...ομως τιποτε παραπανω!
(...)
Ενας Τρελος Χαμενος σε ενα πανεμορφο και αναξερευνητο Δασος, οπου ειχε πολλα να προσφερει για τις αισθησεις, αλλα τιποτα για το πνευμα.
Μα αυτό είναι και το λάθος που κατά τη γνώμη μου κάνουμε εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ότι δηλαδή χωρίζουμε την ύλη απο το πνεύμα (δες την υπογραφή μου φίλε Sucore
) λές και είναι πράγματα διαφορετικά ή ότι το ένα πρέπει επιβληθεί του άλλου δια της "βίας".Αυτό που θέλω να θίξω με την πιο πάνω ιστορία θα είναι πιο κατανοητό εάν αντικαταστήσουμε τις λέξεις Τρελός, Αναζητητής και Διδάσκαλος με τις αντίστοιχες Id, Ego, και super-ego του Φρούντ. Το Δάσος είμαστε εμείς στην ολότητα μας (ψυχοσωματικό σύνολο). Θυμάσαι τη συζήτηση που είχαμε πιο παλιά σχετικά με το ότι ο θεός είναι σκεπτομορφή; ε νομίζω ότι το "λινκ" στο οποίο αναφερόμουν είναι το super-ego/Διδάσκαλος και αυτός είναι ο σύνδεσμος μέσω του οποίου η σκεπτομορφή απομυζά την ενέργεια μας δημιουργώντας φανταστικούς παραδείσους και "δισειδαιμονίες" τους οποίους κυνηγάμε μια ζωή, τα οποία είναι απλώς ψευδαισθήσεις/τεχνάσματα για να μας παγιδεύει.
Σύμφωνα με την ψυχολογία η διαμάχη μεταξύ του Id και του Super-ego είναι υπεύθυνη για τα διάφορα νευρωτικά επεισόδια. Για παράδειγμα κάποιος που καταπιέζεται σεξουαλικά (σεξ--->Id) λόγω παράλογων "ηθικών" (super-ego ---> συμβατική ηθική) θα αναπτύξει νευρωτικές και μη υγιείς συμπεριφορές (βλ. κακοποίηση παιδιών απο ιερείς κτλ).
http://www.artofwise.gr/forum/index.php?showtopic=2087 Η παλαιότερη συζήτηση περί σκεπτομορφής
-
Ο Τρελός Διδάσκαλος που Αναζητούσε
Περιπλανώμενος στο Δάσος ο Αναζητητής βρέθηκε μπροστά σ'ένα ξέφωτο. Μέσα απο την πρωινή ομίχλη διέκρινε μια ανθρώπινη φιγούρα. Προχωρώντας πρόσεξε ότι ήταν ένας γέρος ντυμένος στα λευκά. Η μακριά γκρίζα και καλοπεριποιημένη γενιάδα του έφτανε μέχρι το στήθος του και το καλοξυρισμένο κεφάλι του αντανακλούσε ελαφρά το φώς του πρωινού ήλιου.
"Για πού το έβαλες Αναζητητή;"
"Αναζητώ τη μυθική Σελεφάϊς όπου βασιλεύουν αιωνίως η ηρεμία και η γαλήνη και στους κήπους της οποίας τα άνθη δεν μαραίνονται ποτέ. Μήπως γνωρίζεις κατά πού πέφτει;"
"Βεβαίως. Γνωρίζω τα πάντα σχετικά με το Δάσος και που οδηγούν όλα του τα μονοπάτια."
"Θα μπορούσες να με οδηγήσεις μέχρι εκεί;"
"Ο δρόμος για τη Σελεφάϊς είναι δύσκολος, δεν πρόκειται ποτέ να φτάσεις απο μόνος σου εκεί. Μπορώ όμως να σε οδηγήσω."
"Ευχαριστώ πολύ, θα σου είμαι ευγνώμων."
"Χρειάζεται όμως πειθαρχία και απόλυτη υπακοή στις εντολές μου. Θα ακολουθείς πιστά τα βήματα μου και δεν θα λοξοδρομήσεις ούτε χιλιοστό, είναι επικίνδυνο το Δάσος."
"Θα έκανα τα πάντα για να φτάσω επιτέλους στην πολυπόθητη Σελεφάϊς."
"Ωραία τότε, ακολούθησε με"
Ξεκίνησαν έτσι ο Αναζητητής και ο Διδάσκαλος το δύσκολο ταξίδι για τη Σελεφάϊς. Εντύπωση έκαναν στον Αναζητητή οι κινήσεις του Διδασκάλου. Ήταν τόσο μηχανικές και τόσο αφύσικες. Το ίδιο μηχανικός ήταν και ο τρόπος που έκοβε με το σπαθί του τις πυκνές φυλλωσιές που τους περιέβαλλαν, αναστατώνοντας έτσι τα ζωάκια και τα πουλιά του Δάσους καθώς προχωρούσαν.
"Για πές μου πώς είναι η Σελεφάϊς, με τρώει η περιέργεια να μάθω."
"Είναι ότι ομορφότερο έχεις δεί ποτέ σου. Ένα τεράστιο παλάτι απο κατάλευκο μάρμαρο, πλούσιους κρεμμαστούς κήπους και γαλήνιες λιμνούλες. Μόνο φώς υπάρχει εκεί και καθόλου σκοτάδι. Εκεί σίγουρα θα βρείς την απόλυτη ηρεμία και γαλήνη που πάντα ποθούσες."
Συνέχισαν την διαδρομή τους μέσα απο την άγρια βλάστηση, ενοχλώντας κάθε τι το ζωντανό στο διάβα τους. Σε κάποια φάση στα αυτιά του Αναζητητή έφτασαν γέλια και μελωδίες προερχόμενες πίσω απο κάτι δέντρα. Γεμάτος περιέργεια παραμέρισε λίγα κλωνιά και μπροστά του είδε να απλώνεται ένα ξέφωτο. Στο κέντρο του είδε ένα άντρα να χορεύει ξέφρενα μαζί με κάποιες γυναίκες, κάτω απο τις μελωδίες των αυλών κάποιων παράξενων τραγοπόδαρων πλασμάτων. Σάστισε όταν ο άντρας σταμάτησε και γύρισε πρός το μέρος του διαπερνώντας τον με το βλέμμα του. Αν και η απόσταση μεταξύ τους ήταν μεγάλη, ήταν σίγουρος ότι τον έβλεπε κατ'ευθείαν στα μάτια, μέσα στα βάθη της ψυχής του. Κάτι μέσα του τραντάχτηκε και κάνοντας απότομα ένα βήμα πίσω άφησε τις φυλλωσιές να επανέλθουν στη θέση τους καλύπτοντας ξανά τη θέα.
"Τι κάνεις!" τον μάλωσε με μια δυνατή φωνή ο Διδάσκαλος
"Ποιοί είναι αυτοί;"
"Επέστρεψε αμέσως στο μονοπάτι!"
"Εντάξει έρχομαι, αλλά πές μου ποιοί ήταν αυτοί;"
"Δεν είναι ανάγκη να γνωρίζεις. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι πώς αν πάς μαζί τους δεν θα βρείς ποτέ τη Σελεφάϊς, θα χαθείς για πάντα"
Τρομοκρατημένος ο Αναζητητής στην ιδέα να μην βρεί την Σελεφάϊς και στην περίπτωση να χαθεί για πάντα σε αυτά τα άγρια και αφιλόξενα μέρη ακολούθησε γοργά τον Διδάσκαλο ο οποίος είχε είδη αρχίσει να απομακρύνεται.
"Ψιτ!"
Παραξενεμένος ο Αναζητητής έστησε αυτί για να ακούσει απο που ερχόταν ο ήχος.
"Ψίτ!"
Σταμάτησε και κοίταξε πίσω του. Εκεί ανάμεσα απο κάτι θάμνους ξεπρόβαλε ένας άντρας που ήταν ντυμένος με ένα χιτώνα. Στο ένα χέρι κρατούσε ένα δερμάτινο φλάσκι και με το άλλο σκούπιζε το κρασί που έτρεχε μέσα απο την φουρτουνιασμένη του γενιάδα χαμογελώντας πονηρά.
"Τι συμβαίνει; Δεν σου είπα να μην σταματάς για τίποτα;" ακούστηκε πίσω του η αυστηρή φωνή του Διδασκάλου.
"Μααα..."
Κοιτάζοντας με απέχθεια τον άντρα με το χιτώνα ο Διδάσκαλος γύρισε και είπε στον Αναζητητή
"Νομίζω ήμουν ξεκάθαρος, πρέπει να είσαι πειθαρχημένος και υπάκουος. Θυμήσου τη Σελεφάϊς!"
"Γειά σας φίλοι, τι χαμπάρια; Είμαι ο Τρελός του Δάσους" είπε ο άντρας με ένα πλατύ χαμόγελο
"Γειά σου και εσένα" αποκρίθηκε ο Διδάσκαλος με ένα περιφρονητικό βλέμμα
Ο Αναζητητής έβλεπε τον άντρα ο οποίος περιβαλλόταν απο ένα αόρατο πέπλο απροσδιόριστης δύναμης. Τα μάτια του έμοιαζαν σαν δύο σπίθες όλο ζωντάνια και παρ'ολο του ότι ήταν αρκετά ηλικιωμένος είχε την ζωντάνια ενός νεαρού εικοσάρη.
"Για πού το βάλατε;"
"Για την μυθική Σελεφάϊς!" απάντησε με περηφάνια ο Αναζητητής
"Για την Σελεφάϊς ε; Μπορώ να έρθω μαζί σας;"
Ο Διδάσκαλος τον κοίταξε με αηδία σαν να έβλεπε τα απορρίματα ενός σκύλου και το πρόσωπο του πήρε μια ελαφριά κόκκινη απόχρωση.
"Εντάξει, αλλά ελπίζω να μην μας καθυστερείς. Εσύ δίπλα μου." είπε γυρίζοντας ξανά πρός το μέρος του Αναζητητή.
"Μην ανησυχείς, αν και δεν καταλαβαίνω γιατί βιάζεστε" απάντησε ο Τρελός
Συνέχισαν έτσι και οι τρείς μαζί την διαδρομή τους για πολλές ώρες. Ο Διδάσκαλος με σταθερό βηματισμό σαν στρατιώτης σε παρέλαση και με το βλέμμα καρφωμένο κάπου ψηλά στον ορίζοντα, με το σπαθί του. Ο Αναζητητής τον ακολουθούσε πιστά προσπαθώντας να ακολουθεί τον μηχανικό ρυθμό του. Ο παράξενος άντρας διέσχιζε με δεξιοτεχνία την πράσινη θάλασσα που τον περιέβαλλε με ανάλαφρα γατίσια βήματα. Χανόταν για μερικές στιγμές, αλλά ξαφνικά βρισκόταν πάλι μπροστά τους. Όταν έβλεπε καμιά πεταλούδα άπλωνε τα χέρια και έτρεχε σαν παιδάκι ξωπίσω της να την πιάσει. Σε κάποια φάση έπιασε μια και έτρεξε με κλειστές παλάμες πρός το μέρος του Αναζητητή, που σαν ρομποτάκι ακολουθούσε το Διδάσκαλο.
"Άκου" του ψιθύρισε ο άντρας ανοίγοντας μια χαραμάδα ανάμεσα στις παλάμες του, απο την οποία βγήκε η πεταλούδα και πέταξε πάνω απο κάτι θάμνους.
"Αχέμ" ακούστηκε η φωνή του Διδάσκαλου
Ο Αναζητητής επιτάχυνε το βήμα του.
"Σε λίγο φτάνουμε"
"Μα πού;" ρώτησε ο Τρελός
"Στην Σελεφάϊς!" απάντησε ο Διδάσκαλος μέσα απ'τα δόντια του.
"Α, ναι ξέχασα"
Ψηλά στο βάθος , πίσω απο τις κορυφές των δέντρων ξεπρόβαλαν τέσσερις κατάλευκοι πύργοι. Σε λίγες στιγμές βρέθηκαν και οι τρείς να στέκονται μπροστά απο ένα θεόρατο οικοδόμημα περιζωμένο με πανέμορφους κρεμμαστούς κήπους και περικυκλωμένο απο ψηλά τείχη.
"Ιδού Αναζητητή η Σελεφάϊς! Η μια και μοναδική Σελεφάϊς που αναζητούσες τόσο καιρό. Εδώ επιτέλους θα βρείς την αιώνια γαλήνη και ηρεμία που πάντα ποθούσες. Πίσω απ'αυτά τα τείχη θα μπορέσεις με ασφάλεια να απολαύσεις τα αγαθά αυτά. Επιτέλους οι προσπάθειες σου δικαιώθηκαν!" αποκρίθηκε με έπαρση ο Διδάσκαλος
"Πρρρρ..φτ.."
Ένας δυνατός ήχος σαν πολυβόλο τους έκανε να μείνουν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο με γουρλωμένα μάτια. Το ψιθυριστό χαχανητό του άντρα μετατράπηκε σύντομα σε ασυγκράτητο δυνατό γέλιο.
"Εγώ ήμουν, μάλλον θα φταίει το κρέας" είπε προσπαθώντας να συγκρατήσει το γέλιο του.
"Σα δε ντρέπεσε!" είπε με περιφρόνηση ο Διδάσκαλος γυρνώντας πρός το μέρος του Τρελού
"Η ντροπή φίλε είναι ο μανδύας της Υπερηφάνιας. Ακόμη νοιώθεις άβολα με το σώμα σου;"
"Το σώμα μου το έχω κατακτήσει προ πολλού με το πνεύμα μου" αποκρίθηκε όλο σοβαρότητα ο Διδάσκαλος
"Πολύ φοβάμαι ότι το να καταπιέζεις το σώμα σου δεν είναι η λύση. Θα πρέπει να τα βρείς μαζί του και να εναρμονιστείτε, όχι να το καταπιέζεις. Κοίταξε πως κατάντησες, σαν ένα πνευματικό ρομποτάκι."
"Βέβηλε! Γι'αυτό και δεν θα περάσεις ποτέ απο τις πύλες της Σελεφάϊς!"
"Χάρισμα σου, έχω πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνω, άλλωστε πόσο σίγουρος είσαι ότι αυτό το θεόρατο μαρμάρινο κτίσμα είναι η Σελεφάϊς;"
Αγχώθηκε ο Αναζητητής ακούγωντας την ερώτηση του Τρελού
"Υπάρχει περίπτωση αυτή να μην είναι η Σελεφάϊς;" ρώτησε δειλά τον Διδάσκαλο
"Μα σοβαρομιλάς τώρα; Είναι δυνατόν αυτό το πανέμορφο και γαλήνιο μέρος να μην είναι η Σελεφάϊς; Μην ακούεις αυτό το Τρελό, κοίταξε τον πώς κατάληξε να είναι"
"Α φίλε, κάνεις λάθος. Εσύ είσαι αυτός που κατάληξε. Εγώ συνεχίζω να εξερευνώ το άγνωστο Δάσος. Εσύ κατάληξες και εγκλωβίστηκες σ'αυτό το οικοδόμημα που αυθαίρετα όνόμασες Σελεφάϊς"
"Είδες;" είπε γυρνώντας πρός τον Αναζητητή ο Διδάσκαλος "αφού στο έλεγα, δεν πρόκειται να φτάσεις πουθενά με αυτόν, ακόμη εξερευνά, ενώ μαζί μου θα βρείς την αλήθεια που πάντα αναζητούσες"
Ο Αναζητητής έμεινε να βλέπει τον περίεργο άντρα. Υπήρχε μια παιδική αθωότητα στα γεμάτα ζωντάνια μάτια του, που παραδόξως εξέπεμπαν και μια θηριώδη ετοιμότητα σαν μια τίγρη λίγο πρίν χυμήξει πάνω στη λεία της. Αρκετά περίεργος συνδιασμός που η λογική του δεν μπορούσε να κατανοήσει, αλλά που κάτι άλλο μέσα του κατανοούσε απόλυτα. Απο την άλλη στεκόταν ο Διδάσκαλος με τη συνήθη σοβαροφανή έκφραση. Τα μάτια του έμοιαζαν με γυαλί που απλώς αντανακλούσαν αυτά που έβλεπε.
Το άγχος του Αναζητητή μεγάλωνε και απο μέσα του καταριόταν τον Τρελό που εμφανίστηκε απο το πουθενά και του χάλασε το όνειρο.Τώρα θα ήταν ήδη μέσα στη Σελεφάϊς αν δεν ήταν αυτός. Δάγκωνε τα χείλη του με νευρικότητα κοιτάζοντας με απλανές βλέμμα τους πύρηνους ουρανούς που απλώνονταν στο βάθος πέρα απο το Δάσος. Ήταν σούρουπο και έπρεπε να αποφασίσει πρίν τον τυλίξουν τα σκοτάδια της νύκτας.
"Έλα πάμε μέσα σε λίγο θα νυκτώσει, άσε το Τρελό και τα παράξενα παιγνίδια του. Είναι η ώρα που βγαίνουν τα θηρία του Δάσους να κυνηγήσουν, πίσω απ'τα τείχη θα είμαστε ασφαλείς" τον παρότρυνε ο Διδάσκαλος
"Νοιώσε τον αέρα που χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά σου και άκου τις μελωδίες των πουλιών. Άκουσε τις υπέροχες τους νότες και συγκεντρώσου στα κενά διαστήματα μεταξύ τους. Κάπου μέσα σε αυτά θα βρείς και τη δική σου προσωπική Σελεφάϊς. Τότε δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να κρυφτείς πίσω απο τα όποιαδηποτε τείχη " αποκρίθηκε ο Τρελός
Έμεινε να ακούει τα μελωδικά τραγούδια των πουλιών καθώς το απαλό αεράκι ανασάλευε τα μαλλιά του. Ξαφνικά άρχισε να νοιώθει μια παράξενη παραζάλη να τον ζώνει και κύμματα ενέργειας να διαπερνούν το κορμί του. Άρχισε να θυμάται. Ξεχασμένες για χρόνια γλυκιές αναμνήσεις άρχισαν να αναδύονται και μια παράξενη νοσταλγία του βάραινε το στήθος. Τα μάτια του δάκρυσαν, πώς θα μπορούσε να είχε ξεχάσει; Τι του είχαν κάνει; Τώρα όμως θυμήθηκε και με ένα πλατύ χαμόγελο και δύο γατίσια μάτια που αχνόφεγγαν απο κάποιο άγνωστο εσωτερικό φώς γύρισε πρός τον Τρελό. Τα λόγια ήταν πλέον περιττά. Οι δύο τους έγιναν ένας και ξεκίνησαν για το Δάσος.
"Περίμενε που πάς; Θα καταστραφείς!" φώναξε ο Διδάσκαλος
"Τι να καταστραφεί; Αφού δεν υπάρχει τίποτα. Ποτέ δεν είχα τίποτα και τώρα που επιτέλους το κατάλαβα μπορώ να κάνω τα πάντα"
Αφήνωντας το Διδάσκαλο να ουρλιάζει πίσω απο τα κάγκελλα της πολύτιμης φυλακής του,
έλιωσε μέσα στα σκοτάδια του Δάσους. Δεν ήταν σίγουρος αν θα ζούσε να δεί το φώς του ήλιου, αλλά δεν τον ενδιέφερε, άλλωστε αυτή η αβεβαιότητα ήταν και η πραγματική χαρά της ζωής. Ήταν πλέον ελεύθερος να χορέψει με τον άνεμο και να γευτεί τον κάθε καρπό που η ζωή είχε να προσφέρει. Θα περπατούσε σε παράξενα μονοπάτια του Δάσους, για τα οποία κανένας πολύξερος Διαδάσκαλος δεν θα μάθαινε ποτέ...
-
Συμφωνώ και επαυξάνω και σε αυτά που είπε ο Sucore και σε αυτά που είπε ο Ingmar.
Αν και απόφυγες να μου απαντήσεις φίλε Ingmar στην ξεκάθαρη ερώτηση μου με ένα απλό ναί ή όχι, δεν πειράζει.
Το θέμα (πάλι εγώ ο σπαστικός) είναι ο χαρακτήρας αυτών που δεν αναγνωρίζουν στις γυναίκες το δικαίωμα αυτό. Δηλαδή ναι συμφωνώ, άλλωστε το είπα και πιο πάνω ότι η φύση δεν ασχολείται με "γραφειοκρατίες" και "αναγνωρίσεις" απο τον οποιοδήποτε. Το πρόβλημα είναι ότι πάω να "διδακτώ" κάτι απο ανθρώπους που κουβαλούν αυτές τις εμμονές (που αρνούνται να αναγνωρίσουν στις γυναίκες το δικαίωμα αυτό). Τώρα κάποιος που κουβαλεί (και δεν εννοώ όλους φυσικά, μην παρεξηγούμαστε) τέτοιες απαράδεκτες εμμονές, ε δεν μου πολυγεμίζει και το μάτι για "δάσκαλος". Αυτό σαν προσωπική άποψη.
Και πάλι μια προσωπική άποψη/εκτίμηση, είναι ότι δυστυχώς η πλειοψηφία αυτών που εντάσσονται στο Τεκτονισμό (και πάλι δεν μιλώ για τον οποιοδήποτε εδώ μέσα συγκεκριμένα, ο καθένας γνωρίζει για τον εαυτό του), έχουν πράγματι σαν σκοπό τις διασυνδέσεις (είτε πολιτικές, είτε οικονομικές) και δεν νομίζω να τους καίγεται καρφί περί "εσωτερικής γνώσης". Δυστυχώς όλοι οι οργανισμοί ανεξαιρέτως φτάνουν σε μια φάση παρακμής με το πέρασμα των χρόνων και χάνουν την επαφή με την Ουσία (βλ. για παράδειγμα τη Χρυσή Αυγή). Ελάχιστα είναι τα μέλη τους που προσπαθούν να διατηρήσουν την φλόγα αναμμένη (αν φυσικά αυτή δεν έχει σβήσει προ πολλού και ο "αναπτήρας" δεν έχει πλέον χαθεί)...
Όλα αυτά επαναλαμβάνω είναι οι προσωπικές απόψεις/εκτιμήσεις κάποιου Τρελού οι οποίες δεν έχουν σκοπό να θίξουν κανένα.
-
Αν θες να μπεις σε Στοά,σε ενδιαφέρει ειλικρινά ο τεκτονισμός...ε,σου'χω νέα:ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΚΤΟΥ ΤΥΠΟΥ(υπάρχουν και αμιγού τύπου ΜΟΝΟ για γυναίκες!)Ο'ΤΙ ΘΕΣ!
Ναί το θέμα όμως παραμένει. Είναι ή δεν είναι αναγνωρισμένες;
-
Moonspell
Vampiria
Vampiria, you are my destiny
My only Love and true destiny
Vampiria...
You're a beast, evil one
Above your head lays a Star
In your heart is buried the jewel
of a Serpent who wished to die
your red long tongue has her poison
And you will spread it as you breed
In a Unique transylvanian dream
Conceiving the creed of all creeds
Vampiria, fly Vampiria
In your eye burn, defying
All those who in silence sleep
In a city once named Desire
Dreaming with the entombed dear
The lady has fallen in a blossom
Spread far away by undesirable winds
To females conspiring in gloom
Hiding your pearls from the pigs
So open your arms!
They were shaped as wings
A serenade of revenge draw on your lips
The sombre hill you're staying in
Is now defined
And your Star had start to shine
Depart now on your bright wings
The world envy
The skies have always seduced you
Precious Queen
and you know your time has come
To fly away with Me, so far...
-
Αδελφέ Sucore νομίζω ότι η Αδελφή martina έχει δίκαιο
Κανένας άνθρωπος και κατά συνέπεια κανένας ανθρώπινος οργανισμός/σύστημα δεν έχει το δικαίωμα να στερεί αυτού του είδους εσωτερικής γνώσης/μύησης σε κάποιο/α άλλο/η. Την ευκαιρία θα έπρεπε να την έχουν όλοι. Απο εκεί και πέρα ο καθένας θα προχωρήσει ανάλογα με τις ικανότητες/θέληση του. Ο μόνος που μπορεί να κρίνει σε μια τέτοια περίπτωση είναι μονάχα η φύση. Η οποία φύση ας σημειώσουμε ότι δεν της καίγεται καρφί για τις "γραφειοκρατίες" "τυπικότητες" και "βαθμούς" και άλλα παρόμοια ανθρώπινα κατασκευάσματα. Εάν μια γυναίκα μπορεί και θέλει να βαδίσει κάποια συγκεκριμένα μονοπάτια θα έπρεπε να έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει. Τώρα αν θα τα καταφέρει ή όχι (όπως ισχύει και για τους άντρες φυσικά) είναι θέμα που αφορά μόνο τη φύση. Υπάρχει έστω και ένας εδώ μέσα που να πιστεύει ότι η γυναίκα δεν έχει τέτοιο δικαίωμα;
Αν ρωτήσεις κάποιο Τέκτονα να σου πεί τι γίνεται στα "ενδώτερα" θα σου πεί μάλλον ότι "κτίζουμε χαρακτήρα". Ωραία τι πιο καλό να κτίζαμε και ένα σωστό χαρακτήρα σε μια γυναίκα η οποία επιπλέον θα μπορεί να μεταδώσει αυτό το χαρακτήρα και στα παιδιά που ίσως έχει...πού είναι το πρόβλημα;
Εδώ ας σημειωθεί ότι δεν έχω πρόβλημα με το Τεκτονικό μυητικό σύστημα το οποίο πιστεύω ότι μπορεί να φέρει κάποιο σε επαφή με την Ουσία. Το πρόβλημα όμως που έχω είναι σχετικά με το "εξωτερικό κέλυφος" το οποίο δυστυχώς τις περισσότερες φορές (πάντα κατά τη γνώμη μου) θολώνει το μονοπάτι και κάνει αυτούς που συμμετέχουν να ασχολούνται με "τυπικά" και "γραφειοκρατείες" χάνοντας έτσι την Ουσία. Όπως για παράδειγμα να αναλώνονται ώρες και μέρες σε ατέρμονες συζητήσεις για το αν το "G" σημαίνει "God" ή "Geometry"...
-
περί ειδόδου ή μυ γιναικών:
Αυτό συμβαίνει όχι επειδή οι άνδρες είναι μισογύνηδες (ή βλέπουν το θήλυ ως κάτι κατώτερο)αλλά λόγω ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ.
Αυτό είναι και το πρόβλημα με τα διάφορα δόγματα όμως, ότι είναι στατικά. Οι άνθρωποι αλλάζουν/εξελίσσονται αλλά τα συστήματα τους κτλ παραμένουν σταθερά/ανελαστικά και αντί να αλλάζουν τα συστήματα για να καλύπτουν τις εκάστοτε ανάγκες των ανθρώπων, "παραμορφώνονται" οι ανθρώποι για να χωρούν μέσα στα καλούπια των συστημάτων αυτών και τις συνέπειες αυτού τις βλέπουμε ολόγυρα μας...
Βέβαια,Κουράνις, τα πράγματα κάποτε αλλάζουν: πλέον ικανό ποσοστό τεκτόνων σε παγκόσμιο επίπεδο είναι θηλυκού γένους...(υπάρχουν στοές αποκλειστικά μόνο για γυναίκες!!!)
Οι οποίες και φυσικά όμως δεν αναγνωρίζονται απο τις "Επίσημες" Τεκτονικές Στοές έτσι;
-
Μια απορία που είχα πάντα, είναι γιατί δεν επιτρέπεται σε γυναίκες να συμμετέχουν;
-
DIO
The Last In Line
We're a ship without a storm
The cold without the warm
Light inside the darkness that it needs, yeah
We're a laugh without a tear
The hope without the fear
We are coming - home
We're off to the witch
We may never never never come home
But the magic that we'll feel
Is worth a lifetime
We're all born upon the cross
The throw before the toss
You can release yourself
But the only way is down
We don't come alone
We are fire we are stone
We're the hand that writes
Then quickly moves away
We'll know for the first time
If we're evil or divine
We're the last in line
We're the last in line
Two eyes from the east
It's the angel or the beast
And the answer lies between
The good and bad
We search for the truth
We could die upon the tooth
But the thrill of just the chase
Is worth the pain
-
Σωστά. Άλλο να δείχνεις μια πόρτα σε κάποιο και άλλο να τον σπρώχνεις μέσα...
-
Πολύ ωραίο μου άρεσε. Και το Death on the road. Θα ήθελα να διαβάσω και άλλα...
Τα ίδια μέσα με τα οποία κάποιος μπορεί να φτάσει στον "Παράδεισο" μπορεί και να τον ρίξουν στην "Κόλαση". Το σοκ απο το δάγκωμα του σκοταδιού μπορεί και να παραλύσει, αλλά μπορεί να γίνει και το καύσιμο για να μας ωθήσει "πιο πέρα"...
Akasai Dasu!
-
Gather friends around the fire
Its nice to have you next to me
Tonight I will tell you a story
to sooth a little my eternal loneliness...
***
On a mountain's top once I sat, under the clear starlit skies
the wind being my sole companion
My thoughts I scattered in all four directions
My Will I fixed at the four that lie in-between
The soft wind was suddenly torn by the owl's screech
"Dance or Die!"
My limbs sprang, fuelled by Pan's maddening fury
and I danced and I danced a peculiar spiral dance
The gate of destiny whirled open
unleashing nameless horrors and untold pains
infernal voices moaning in agony and torment
"We know you! We are you! Why have you forsaken us?"
Memories for aeons sealed, once again unlocked
snaking out from the depths of my mind
A pregnant mother stoned to death, in the name of Their rotten moralities
A man who dared speak his mind murdered, in the name of Their rotten moralities
A woman melting silently in a fire of compassion, in the name of Their rotten moralities
I kneel unable to withstand the forces rising from within
Aries! Give me your strength!
Athena! Hold my mind in place!
Vulcan! Forge the dark sword of revenge!
I rise in determination. A thirsty fire raging after my eyes
Their fading, shadowy faces shivering in terror
awaiting for Nemesis to take her toll
Their fake light is not enough to keep
the dark flame of vengeance away
"I am Alastor and I have come
to wash your sins in your own blood
and to liberate my tormented
Brothers and Sisters
My prologue shall be your epilogue."
And with the Dawn of that New Day
My Brothers and Sisters reclaimed
their stolen wings?
Kouranis (2007)
-
Moonspell
An Erotic Alchemy
Queen of all my sleepless nights
For whose beauty I, Faun
have played my pipes, with heart
Queen in white silk, skin like milk
Horns of Faun, lips of dawn
You are now honoured with my presence
As I'm honoured by your sight
I crown your perfection
The predator in your breast, I devour
Tempted is now my light body
From where it burns spirals of exotic scents
Rose, sandal, jasmine, all kinds of incense
Aged fragrances only dreamed of once
Dragons do dream far beyond the sense
We make love in the dusty throne
of a Modern Sodoma
"Come to Me, step further into my nakedness
Caress me in your breasts of Fire"
"Breed my flame, have no fear or weakness
I welcome you in my hole of desire"
"Have me now, Prince, have me here"
Your beg still whispers in my ear
Daylight has broken into a strange nostalgia
Night tired candles seem like two lovers
Melt in a embrace of conspiracy
Between us there is this strange chemistry
but would you die for me?
would you die for what I've longed to be?
"Imperious, choleric, irascible, extreme in everything, with a
dissolute imagination of the like which has never been seen,
atheistic to the point of fanaticism, there you have me in a nutshell
and kill me again or take me as I am,
for I shall not change."
(De Sade)
"Breed of a nameless force, origin of our Sin
We are as large as Gods, we are their tragedy
We are the four arms of the solar Cross
Lightning in incredulous faces the flames of Uthopy"
Would you die for this?
This one goes out to the ones I love!
in Γενικά Θέματα
Posted
Bob Seger
Turn the Page
On a long and lonesome highway
East of Omaha
You can listen to the engine
moanin' out his one note song
You can think about the woman
or the girl you knew the night before
But your thoughts will soon be wandering
the way they always do
When you're ridin' sixteen hours
and there's nothin' much to do
And you don't feel much like ridin',
you just wish the trip was through
Here I am
On the road again
There I am
Up on the stage
Here I go
Playin' star again
There I go
Turn the page
Well you walk into a restaurant,
strung out from the road
And you feel the eyes upon you
as you're shakin' off the cold
You pretend it doesn't bother you
but you just want to explode
Most times you can't hear 'em talk,
other times you can
All the same old cliches,
"Is that a woman or a man?"
And you always seem outnumbered,
you don't dare make a stand
Here I am
On the road again
There I am
Up on the stage
Here I go
Playin' star again
There I go
Turn the page
Out there in the spotlight
you're a million miles away
Every ounce of energy
you try to give away
As the sweat pours out your body
like the music that you play
Later in the evening
as you lie awake in bed
With the echoes from the amplifiers
ringin' in your head
You smoke the day's last cigarette,
rememberin' what she said
Here I am
On the road again
There I am
Up on the stage
Here I go
Playin' star again
There I go
Turn the page
Here I am
On the road again
There I am
Up on the stage
Here I go
Playin' star again
There I go
There I go