Τράγου Κέρατο
-
Posts
3,677 -
Joined
-
Last visited
-
Days Won
49
Content Type
Profiles
Forums
Calendar
Blogs
Gallery
Articles
Store
Posts posted by Τράγου Κέρατο
-
-
http://www.amazon.com/exec/obidos/ASIN/1578632153/ref=nosim/magic6-20
"A new improved Qabalistic text of great cynicism and wisdom written expressly for dilettantes with really short attention spans who pretentiously consider themselves Hermetic Qabalists but who are nonetheless serious about utilizing a tiny portion of the Hebrew Qabalah for spiritual enlightenment."
Από τη στιγμή που είπα, άει στην ευχή, ας μελετήσω επιτέλους κι αυτήν την Καμπάλα, είχα κατά νου πως, εκτός από τα απαραίτητα «υποχρεωτικά» βιβλία, έπρεπε να βρω και μια πηγή μελέτης κάπως πιο χιουμοριστική. Κι αυτό γιατί, η πορεία έχει δεδομένες τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις, οπότε, γιατί να μην έχει και γέλιο, δεύτερον, ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου αφού ως γνωστόν λατρεύω τις ιστορίες του Χότζα και τα κοάν του Ζεν.
Μια σύντομη περιγραφή του βιβλίου λοιπόν θα ήταν αυτή. Μια παρουσίαση της Καμπαλά σε στυλ Ζεν.
Η αλήθεια είναι πως στα πρώτα κεφάλαια αναρωτιόμουν αν έπρεπε να πάρω το βιβλίο στα σοβαρά ή όχι. Ωστόσο, επειδή ήταν πραγματικά καλογραμμένο και το χιούμορ του ήταν καλόγουστο, συνέχισα να το διαβάζω αναβάλλοντας την απόφαση.
Τελικά έπρεπε να το πάρω στα σοβαρά, όχι τελείως. Ο συγγραφέας ξέρει με ποια πράγματα μπορεί να γίνει βλάσφημος και με ποια όχι. Συνολικά, προτείνει μια τελείως χαλαρή προσέγγιση της Καμπαλά: μη χάνεις το χρόνο σου με το πως ακριβώς προφέρεται η τάδε εβραϊκή λέξη, δεν το ξέρει κανείς έτσι κι αλλιώς. Δεν έχει σημασία ο τρόπος με τον οποίο καταλήγεις σε συμπεράσματα μέσω της Γεματρίας, σημασία έχει να σου κάνει κλικ.
Ανάμεσα από τις γραμμές όμως, η προσέγγιση τελικά δεν είναι τελείως χύμα στο κύμα.
Στα υπέρ: περιέχει μια πολύ καλή παρουσίαση του εβραϊκού αλφαβήτου. Λέγοντάς σου ποια γράμματα να ΜΗΝ μπερδέψεις μεταξύ τους και δίνοντας παραστατικές, αξέχαστες περιγραφές τους. Π.χ. "το Taw μοιάζει με ένα Resh που κρατά ένα ψόφιο δελφίνι" ή "το Lamed μοιάζει με ένα φίδι που κατάπιε ένα τούβλο και τώρα το ξανασκέφτεται".
Στα κατά: είναι τελείως εισαγωγικό και περιγράφει μόνο τα τελείως τελείως βασικά.
Συνολικά: ίσως να μην αξίζει τα λεφτά του ως βιβλίο, αλλά αν το πετύχει κανείς πουθενά, σε καμμία περίπτωση δε θα χάσει το χρόνο του διαβάζοντάς του.
-
Τα τελευταία δύο χρόνια όμως άφησα ελεύθερο τον εαυτό μου. Πάλεψα με τους φόβους μου και κέρδισα μάχες. Και σιγά σιγά πράγματα αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Τον τελευταίο χρόνο δε, νιώθω υπέροχα με όλο αυτό. Με κατακλύζουν δυνάμεις και μου συμβαίνουν πράγματα πολύ συχνά.. Σα να κερδίζω πίστες συνέχεια.. όχι όμως με κάποιες τεχνικές, από μόνο του έρχεται.. Αποφάσισα λοιπόν να το ψάξω και να το κατακτήσω καλύτερα.. χωρίς φόβο πια, αλλά με πάθος!
Να με λοιπόν εδώ και δύο μήνες να οργανώνομαι στη μελέτη, στις ασκήσεις διαλογισμού, και σε όλα όσα προτείνεται να κάνουμε βήμα βήμα.
Καλώς ήλθες!
Συμβαίνει αυτή η... κυματοειδής ενασχόληση. Κι εγώ και κόσμος που ξέρω περνάμε περιόδους που δεν ασχολούμαστε καθόλου και περιόδους που κυριολεκτικά βουλιάζουμε.
-
...είχε και ένα πολύ ισχυρό κίνητρο για να κάνει το άλμα, την αγάπη για τον πατέρα του που τον ωθεί πέρα από τα όρια της λογικής του και πέφτει στο κενό!
Αντίθετα, ο Σολομών της ιστορίας αγαπούσε τον Πατέρα του στα λόγια μόνο
Κι εγώ αυτό θα έλεγα. Βλέπεις τι γράφεις; Δίνεις μόνη σου την απάντηση!
-
ΟΚ, νομίζω πως ξεκαθάρισε λίγο το ερώτημα κι επικεντρώνεται περισσότερο σε αυτό που λέμε «βουτιά στο κενό» ή «άλμα πίστης».
Δεν ξέρω αν έχεις δει τον Ιντιάνα Τζόουνς και την τελευταία Σταυροφορία, το τρίτο της σειράς όπου ο Ιντιάνα Τζόουνς ψάχνει για το Άγιο Δισκοπότηρο. Προκειμένου να το συναντήσει, πρέπει να κάνει ακριβώς αυτό, άλμα στο κενό. Κι η πίστη του ανταμοίβεται. (Τώρα, σαφείς παραπομπές σε μύηση ενός χαρακτήρα που ψάχνει το Γκράαλ, ούτε επίτηδες να το είχαν κάνει... άλλη ιστορία!)
Ή, καλύτερα, να πάρουμε ένα εβραϊκό ανέκδοτο.
Ο Σολομών (όχι ο γνωστός, κάποιος Σολομών) έχει πέσει σε ένα γκρεμό και κρέμεται από ένα κλαρί. Το κλαρί αρχίζει σιγά σιγά να ξεριζώνεται. Απελπισμένος ο Σολομών φωνάζει "ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;;".
Εκεί, ακούγονται κεραυνοί κι ακούγεται μια απόκοσμη φωνή από τους ουρανούς.
-ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!
-Ποιος είναι;
-ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΣΟΥ. ΑΚΟΥΣΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΟΥ.
-Α, σ' ευχαριστώ Θεέ μου, τι πρέπει να κάνω;
-ΑΠΛΩΣ ΑΦΗΣΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΜΟΥ ΘΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΑΚΟΥΜΠΗΣΟΥΝ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΤΟ ΕΔΑΦΟΣ.
-Α... πάρα πολύ ωραία!
Περνάει λίγη ώρα, ο Σολομών δεν έχει αφήσει ακόμα το κλαρί... και μετά από λίγο φωνάζει "Ακούει κανένας άλλος;;;"
Έχουμε λοιπόν την απορία, ο Σολομών γιατί δεν εμπιστεύεται τον ίδιο το Θεό; Εγώ θα απαντούσα διότι δεν έχει πίστη, όχι στο Θεό, αλλά δεν έχει πίστη να πηγάζει από μέσα του. Δυστυχώς αυτό είναι λίγο περίπλοκο να περιγραφεί: εδώ δε μιλάμε για το είδος της πίστης «διάβασα κάπου πως θα με κρατήσουν άγγελοι άρα θα συμβεί» αλλά για το είδος «είμαι απόλυτα σίγουρος πως θα συμβεί», είναι δηλαδή ένα είδος πίστης που είναι ταυτόχρονα και γνώση, γνώση όμως η οποία δεν προέρχεται από το συνειδητό κομμάτι του εαυτού, αλλά από το ασυνείδητο. Δεν πιστεύεις πως θα συμβεί, ξέρεις πως θα συμβεί παρ' όλο που δεν έχεις ( ; ) προηγούμενη παρόμοια εμπειρεία.
Εντάξει, δεν έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο, τώρα το ερώτημα έχει γίνει «και πως μαθαίνεις πως θα συμβεί».
Εδώ υπάρχει μια πρώτη αυστηρή προϋπόθεση, πρέπει να το θέλεις. Κι εδώ πάλι, δε μιλάμε για θέληση "θέλω ένα παγωτό". Μιλάμε για μια εσώτερη κινητήρια δύναμη, ένα μαγνητισμό. Σαν να αφήνεις κάποια σώματα ελεύθερα στο κενό και να μαγνητίζονται. Για τέτοια θέληση μιλάμε. Ένα από τα γνωρίσματά της είναι και η σταθερότητα στο χρόνο: είναι ένα σταθερό μοτίβο στη ζωή.
Δεύτερη προϋπόθεση: δεν πας κατευθείαν στο μεγάλο άλμα. Ευτυχώς, προετοιμάζεσαι από άλλα, μικρότερα άλματα στο κενό τα οποία σου χτίζουν την πίστη (εμπιστοσύνη) από τη μια από την άλλη σε μαθαίνουν να αναγνωρίζεις πότε είναι πραγματική πρόκληση για άλμα στο κενό ή απλώς πειρασμός - ναι, ξέχασα να το πω αυτό κι είναι σημαντικό: υπάρχουν και διάφορα παραπλανητικά άλματα στο κενό και, όσο νά'ναι, πρέπει ο νους να εκπαιδευτεί να ξεχωρίζει το παραπλανητικό από το πραγματικό.
Αφού τα έχουμε πει αυτά, μπορούμε να εφαρμόσουμε το αρχικό Μεγάλο ερώτημα σε μια σειρά από μικρά πράγματα. Έχω συναντήσει ανθρώπους που λένε πως θα εγκαταλείψουν τα πάντα στην πόλη και θα πάνε να μείνουν σε ένα χωριό. Τι τους εμποδίζει από το να το κάνουν; Ας το μικρύνουμε κι άλλο: γιατί πολλοί κάθονται σε μια δουλειά που δεν τους ευχαριστεί; Ας το ελαχιστοποιήσουμε τελείως: γιατί όλοι ξεκινάμε τις δίαιτές μας «από Δευτέρα»;
Ακόμα κι αυτά, τα πολύ μικρά ερωτήματα κρύβουν μια σειρά από παγίδες. Οι ψυχαναλυτές τις έχουν περιγράψει ως «μεταθέσεις», «εκλογικεύσεις» κ.ο.κ. σε κάθε περίπτωση μηχανισμοί που σε απομακρύνουν από την Αλήθεια - η οποία αλήθεια μπορεί να είναι πως απλώς φοβάσαι. Δουλεύοντας αυτά τα μικρά πράγματα που λέμε πως θέλουν να συμβούν στον εαυτό μας, αλλά για κάποιο λόγο τα αναβάλουμε, δουλεύουμε ταυτόχρονα και πάνω στη μεγαλύτερη διαδρομή.
Και, φυσικά, αν δεν μπορείς να κάνεις το μικρό, πως θα μπορέσεις να κάνεις το μεγάλο; Αν διστάζεις να κάνεις μια ριζική αλλαγή στη ζωή σου, παρ' όλο που την επιθυμείς, πως θα βρεις το θάρρος να κάνεις τη βουτιά στην Άβυσσο;
-
Πολύ καρτεσιανή σε βρίσκω...
Να το θέσω λίγο διαφορετικά: η επιστημονική θεωρία εμπεριέχει την πρόβλεψη. Πιστεύεις, επομένως, πως μπορεί να κατασκευαστεί ένα μαθηματικό μοντέλο το οποίο μπορεί να προβλέψει το είδος και την ένταση της συγκίνησης που θα προκαλέσει ένα ποίημα (ή ένα τραγούδι αν θες) σε κάποιον που δεν το έχει ξαναδιαβάσει (ξανακούσει) ;
Κι αν μπορεί να προβλεφθεί κάτι τέτοιο, μπορεί να κατασκευαστεί κάποιο μαθηματικό (αλγοριθμικό) μοντέλο το οποίο να γράφει τέτοια ποιήματα;
Εγώ δεν το νομίζω. Κι ο λόγος είναι διότι αυτά έχουν να κάνουν με το υποσυνείδητο. Και στο υποσυνείδητο αρχίζουν να θολώνουν κάποια πράγματα όπως π.χ. το όριο μεταξύ «εαυτού» και «υπόλοιπου κόσμου».
Δια ταύτα, μην περιμένεις υπολογιστή να μπορεί να ερμηνεύσει τα ταρώ. Αν τυχόν συμβεί κάτι τέτοιο θα έχουμε πάει πια σε καταστάσεις I, Robot και εκεί θα έχει ξεφύγει το πράγμα.
Και μια ακόμα σημείωση: τα ριξίματα των Ταρώ, σπανίως επηρεάζουν τις αποφάσεις των ανθρώπων. Εννοώ εκείνες τις αποφάσεις που πρώτες θα έπρεπε να αλλάξουν.
-
Εξαρτάται.
Το να ψαρεύεις κόσμο μέσα από περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας για να συμμετέχουν σε ομαδικό διαλογισμό, δεν νομίζω πως είναι κι η καταλληλότερη τακτική. Δηλαδή βάζεις άτομα επιλεγμένα τελείως στην τύχη (ναι, εντάξει, δεν υπάρχει τύχη, αυτό δε σημαίνει πως πάμε και γυρεύοντας) να συγκεντρωθούν για κάποιο σκοπό, μπορεί να προκαλέσει ένα τραγικό μπέρδεμα. Σαν να λέμε, να πάρεις π.χ. 10 άτομα να διαλογιστούν για «ένα τέλειο γεύμα», οπότε θα έχεις τρεις να διαλογίζονται ζητώντας πίτσα, τρεις να ζητάνε σουβλάκια, έναν να ζητά σούσι, έναν να ζητά αστακό με σως λευκής σοκολάτας , έναν να ζητά μεξικάνικο κι έναν να ζητά φασολάκια (ο vegan της παρέας). Το σύμπαν τότε καλά θα κάνει να τα σερβίρει όλα. Μαζί κι ανακατεμένα μεταξύ τους.
Υπάρχει βεβαίως και το άλλο πρόβλημα. Μαζευόμαστε και ζητάμε το καλό της χώρας. Το έχουμε σε μεγαλύτερο έλεγχο και λέμε «παιδιά, θα ζητήσουμε το καλό της χώρας και το τι είναι καλό θα το αφήσουμε να το κρίνουν οι από πάνω». Επειδή όμως η ιστορία (και μάλιστα με τα κριτήρια των από πάνω) έχει λογική διαφορετική από αυτήν που μπορούμε να δούμε, μπορεί, σε τελείως ηρακλείτια λογική, το καλό της χώρας να είναι να πιάσει πάτο ώστε να μπορέσει να ανέβει. Ο διαλογισμός μπορεί να έχει πετύχει το σκοπό του, τα θετικά όμως να αρχίσουν να φαίνονται μετά από 80 χρόνια.
Φυσικά, υπάρχουν και τα αντίθετα παραδείγματα, όπως π.χ. οι μαγικές ασπίδες που έστησαν στη Βρετανία τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η Dion Fortune κι ο Aleister Crowley. Αλλά εκεί μιλάμε για άλλες προϋποθέσεις.
-
Πριν από χρόνια, θυμάμαι στο Τρίτο Μάτι να δημοσιεύεται κάθε μήνα κάτι σαν διαφημιστική καταχώρηση που προσκαλούσε για ομαδικό διαλογισμό και είχε και το κείμενο. Δε θυμάμαι τώρα το αντικείμενο του διαλογισμού, είτε για τη χώρα ήταν, είτε για να έρθει ο επόμενος Μαϊτρέγια/Μεσίας.
Αν ήταν για το πρώτο πάντως, νομίζω πως είναι πασίδηλο πως ήταν μια αποτυχία και μισή. Εν πάσει περιπτώσει, αν υπήρχε τέτοιο πράγμα σε περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας, δεν νομίζω να είναι τόσο δύσκολο να βρεις κάτι.
-
Α, εντάξει, ΟΚ. Είχαμε κάτι επικούς τσακωμούς με τον outis πάνω σε αυτό το θέμα. Αν μπορέσεις να τους βρεις, εφοδιάσου με ποπ-κορν.
-
Γεια σου Dalia! Α, ναι, παραλίγο να τη δω αυτήν την ταινία και δε θυμάμαι γιατί την έχασα.
Καλά, υπήρχε και μια εποχή στην ανθρωπότητα όπου ο κόσμος ζούσε χωρίς Μυστήρια (είτε γιατί δεν είχαν βρεθεί ακόμα, είτε δε γίνονταν σε ένα χώρο κλπ.). Υπήρχε όμως Θεία Πρόνοια για όλους.
Δεν νομίζω πως μπορώ να σου πω τι μπορεί να λειτουργήσει στην περίπτωσή σου. Μπορώ να σου πω τι έχει λειτουργήσει μέχρι στιγμής σε μένα που δεν είμαι σοφός.
1. Συζητήσεις με ανθρώπους που εκτιμάς. Καθοριστική σημασία στην πορεία μου έπαιξαν φράσεις που άκουσα, σχεδόν τυχαία, από ανθρώπους που συνάντησα. ΟΙ ίδιες οι φράσεις δεν έχουν σημασία, απλώς ειπώθηκε κάτι την κατάλληλη στιγμή από τον κατάλληλο άνθρωπο και αυτό οδήγησε σε μια συνειδητοποίηση.
2. Εμπιστοσύνη στο Δαίμονα Εαυτού. Δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα. Όταν την ψυχή την τραβάει κάτι, υπάρχει λόγος.
3. Στην περίπτωση που έχεις κάποια εμμονή περί Μυήσεως (την είχα κι εγώ κι επανέρχεται τακτικά) ξέχασέ το, όσο μπορείς. Αν είναι νά'ρθει, θε να'ρθεί, αλλιώς, κάποιος άλλος θα είναι ο λόγος και, όσο ασχολείσαι με το γιατί δεν έρχεται η Μύηση, δεν ασχολείσαι με το λόγο που την εμποδίζει.
4. Υπομονή - πολύ μεγάλη κουβέντα. Οι καθυστερήσεις στη διαδρομή παίζει και να είναι το πιο σπαστικό κομμάτι της υπόθεσης. Από την άλλη, είναι μια ευκαιρία να αξιοποιήσεις το Μαγικό υλικό της καθημερινότητας.
Σημ. Σε ένα βιβλίο περί Ταρώ, διάβαζα την εξής σημείωση για το 10 Πεντάκτινο: «Τα πεντάκτινα» λέει «βρίσκονται παντού σε αυτήν την κάρτα, όμως τα πρόσωπα, δεν τα αντιλαμβάνονται. Η απλή καθημερινή ζωή, είναι γεμάτη από μαγεία η οποία μένει απαρατήρητη». Αν το συνδυάσεις με το ότι τα πεντάκτινα αντιστοιχούν στο σημείο της γης και πως στο 10 ολοκληρώνεται η πορεία του στοιχείου, ε, τεσπα, εγώ το είχα βρει πολύ χρήσιμο.
-
Καλώς ήλθες.
Άκουσες κανένα ενδιαφέρον κακό;
-
Γενικώς, αυτό που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους, είναι πως είμαστε κατασκευαστές εργαλείων. Αυτή είναι η κρίσιμη διαφορά μας από τα υπόλοιπα ζώα, αυτήν την ικανότητα αποκτήσαμε κατά την εξέλιξη του είδους μας και μας έχει χαρακτηρίσει τόσο πολύ που προσπαθούμε να βρούμε κάποιο σκοπό για όλα τα πράγματα. Άλλωστε, και για τη ζωή την ίδια δεν αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο σκοπός της;
Αντίστοιχα λοιπόν, η οπτική μας περί Σοφίας, έχει να κάνει με τη χρησιμότητά της. Σοφός χαρακτηρίζεται ο άνθρωπος εκείνος που δίνει λύση στα προβλήματα, εκείνος που βοηθάει τους άλλους ανθρώπους (και τον εαυτό του μαζί) να πετύχουν το σκοπό τους. Εδώ μπορούμε να θυμηθούμε όλους τους σοφούς που παίρνουμε στο στόμα μας κατά καιρούς. Τους επικαλούμαστε γιατί μας δίνουν απαντήσεις στα ερωτήματά μας. Οι οποίες απαντήσεις, με τη σειρά τους, γίνονται για κάποιο σκοπό.
Άρα, η Σοφία δεν έχει να κάνει με τον αριθμό των συσσωρευμένων γνώσεων αλλά με τη χρήση τους. Σοφία δεν είναι η πολυμάθεια αλλά η ικανότητα να ανασύρεις τις σωστές πληροφορίες που χρειάζονται, να τις συνδυάζεις σωστά και να βγάζεις ένα χρήσιμο τελικό συμπέρασμα. Από αυτήν την πλευρά φαντάζομαι το λέει κι ο Μπουσκάλια.
Τώρα, το πως φτάνεις στην εφαρμογή... Νομίζω πως κοινή παράμετρος όλων των συστημάτων που υπόσχονται Σοφία μετά το επιτυχές πέρας της μαθητείας σε αυτά, είναι η εγκατάλειψη του Εγώ. Εδώ υπεισέρχονται πολλά ενδιαφέροντα πράγματα όπως τα μέρη από τα οποία απαρτίζεται το εγώ (Εγώ, Υπερεγώ, Ένστικτα κλπ. που λένε οι ψυχαναλυτές). Αλλά μια αστεία απόδειξη του πράγματος είναι το πόσες φορές έχουμε συναντήσει ανθρώπους οι οποίοι είναι σοφοί όταν είναι να δώσουν συμβουλές σε άλλους και στη δική τους ζωή τα έχουν κάνει μουσκίδι. Αλλά, έτσι είναι, η αντικειμενικότητα προϋποθέτει απόσταση.
Δεν νομίζω πως υπάρχει η Μία Μέθοδος η οποία μπορεί να πιάσει σε όλους για την αποστασιοποίηση από το Εγώ. Όπως είπα προηγουμένως αυτό επιδιώκουν όλα τα συστήματα κι όλα είναι τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Για άλλον μπορεί να είναι ένα σοκ. Άλλος μπορεί να φτάσει βαθμιαία μέσω της σταδιακής απεξάρτησης από τα περιττά. Με άλλα λόγια, υπάρχει ο δρόμος των μυστών (Μύηση) και υπάρχει κι ο δρόμος των φιλοσόφων (Αταραξία). Παλιότερα υπήρχαν κι άλλοι δρόμοι (π.χ. ο δρόμος του Πολεμιστή κι ο δρόμος του Ποιητή) αλλά αυτοί έχουν χορταριάσει κάπως στις μέρες μας...
-
Μέρος πρώτο
Λοιπόν, πρόσφατα μου τέθηκε υπόψη ο Dean Radin (κάτι έχει ξαναγραφτεί γι' αυτόν εδώ μέσα αλλά δε θυμάμαι). Πρόκειται για έναν κλασικό επιστήμονα ο οποίος ασχολείται με φαινόμενα Ψ (τηλεπάθεια, πρόγνωση κλπ.)
Γενικότερα, ο άνθρωπος αυτός τα έχει πάρει με το ταμπού που έχει η επιστημονική κοινότητα για τέτοια θέματα και δημοσιεύει αποτελέσματα ερευνών που έχουν γίνει σχετικά, δικά του και άλλων.
Ένα χαρακτηριστικό άρθρο από το blog του:
http://deanradin.blogspot.gr/2014/04/feeling-future-meta-analysis.html
The key phrase in the abstract reads:"The paper reports a meta-analysis of 90 experiments from 33 laboratories in 14 different countries which yielded an overall positive effect in excess of 6 sigma with an effect size (Hedges’ g) of 0.09, combined z = 6.33, p = 1.2 × 10e-10. A Bayesian analysis yielded a Bayes Factor of 7.4 × 10e9, greatly exceeding the criterion value of 100 for “decisive evidence” in favor of the experimental hypothesis."
Με άλλα λόγια: οι αποδείξεις για την πρόγνωση υπάρχουν. Η επιστημονική κοινότητα δε θέλει να τις δεχτεί.
Μέρος δεύτερο
Μου δίνει προσωπικά στα νεύρα η επικράτηση της αγγλικής λογικής όπου ως Επιστήμη (science) νοούνται μόνο οι θετικές επιστήμες και, γενικότερα, ό,τι μπαίνει στο εργαστήριο. Ειδικά έχοντας φάει κάμποσα χρόνια σε ένα παν-επιστήμ-ιο διδασκόμενος διεθνείς σχέσεις, πολιτική ΕΠΙΣΤΗΜΗ και διεθνές δίκαιο, επιστήμες οι οποίες είναι μεν επιστήμες, δεν μπαίνουν όμως στο εργαστήριο (κάποια πειράματα πολιτικής επιστήμης είναι δυνατά, απλώς φωτίζουν κάποιες μικρές πτυχές αλλά όχι τη γενική εικόνα).
Με βάση το παραπάνω, η επιστήμη, δεν μπορεί να βάλει στο εργαστήριο ένα ρίξιμο των ταρώ. Έχοντας φάει επίσης κάμποσο χρόνο στη μελέτη τους, ο κρυπτικός τρόπος με τον οποίο μιλάνε τα χαρτιά (ο οποίος, σκωπτικά περιγράφεται ως "μεγάλη πόρτα θα διαβείς-μεγάλο δρόμο θα περάσεις") είναι θεμελιωδώς δεμένος με τη λειτουργία που επιτελούν τα χαρτιά (κι η οποία δεν είναι "να σου πουν τη μοίρα σου").
Τώρα, ο τρόπος με τον οποίο λέγονται οι προβλέψεις, για έναν επιστήμονα είναι εξαιρετικά αόριστος. Έλα όμως που τα λόγια δε λέγονται για να τα καταλάβει ένας (ενδεχομένως και ΜΗ ευκοίλιος) επιστήμονας, αλλά για να τα καταλάβει αυτός για τον οποίο γίνεται το ρίξιμο και μόνον αυτός... Π.χ. διαβάζεις ένα ποίημα. Ένας το χαίρεται, ένας μένει παγερά αδιάφορος κι ένας τρίτος δακρύζει από τη συγκίνηση. Όπως η επιστήμη είναι ανίκανη να μετρήσει το πως επηρεάζει ένα ποίημα διαφορετικούς ανθρώπους, το ίδιο ανίκανη είναι να μετρήσει την εγκυρότητα μιας ερμηνείας.
Τρίτο μέρος
Οι επιστήμονες αντιστέκονται γενικότερα σε ό,τι χαλάει την ολοκληρωμένη, θετική εικόνα που έχουμε για τον κόσμο γιατί, πως να το κάνουμε, πολλά πράγματα χάνουν το νόημά τους, καταρρέει το σύμπαν και, ας μην τους αδικήσω, ακόμα και πολύ έξυπνα μυαλά δεν μπορούν να το αντέξουν.
Παραδείγματος χάριν:
Αυτό είναι ένα βιβλίο το οποίο το έχουν γράψει φυσικοί, καθηγητές πανεπιστημίου οι οποίοι διδάσκουν κβαντομηχανικοί σε Arts Students.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Το μεγάλο πρόβλημα της κβαντομηχανικής: ποιος και τι [στην ευχή] είναι ο παρατηρητής;
http://quantumenigma.com/controversy/
For some, this is a controversial book. Why? After all, the experimental results we report are completely undisputed. And the explanations of them with quantum theory are completely standard. It’s the book’s focus on the quantum enigma, the mystery beyond the physics, that’s controversial.
...But what constitutes an “observation”? It’s not clear. Moreover, as quantum phenomena are now being demonstrated with ever-larger objects, this “quantum measurement problem” gets increasing attention, both by physicists and in popular treatments.
“Observation” cannot be separated from “awareness,” and therefore from “consciousness.”
...
But the issues raised by the demonstrated facts intrigue and invite speculation beyond the established physics. Several interpretations of what quantum mechanics is telling us about our world (and about us?) currently contend. Some interpretations are wild.
Εν κατακλείδι, τα στοιχεία υπάρχουν, οι έρευνες έχουν γίνει, το θεωρητικό υπόβαθρο καλεί για μια αλλαγή, αλλά οι επιστήμονες αντιστέκονται. Μάλλον ως ανθρωπότητα δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι. -
Τι λάθος κάνανε... Χμ... κάποιος που ξέρω, θεώρησε πως το να πασαλειφτεί με μουστάρδα θα τον προφυλάξει από τις φλόγες.
ΟΚ, σοβαρά, η όλη συζήτηση προϋποθέτει πως υπάρχει κάποιο τέλος, κάποιος σκοπός στην όλη ιστορία. Φυσικά, από τη στιγμή που είμαστε σε αυτό το φόρουμ υποτίθεται πως το δεχόμαστε όλοι αυτό, αλλά καλό είναι να αναγνωρίζουμε αυτές τις κρυφές παραδοχές.
Κάνοντας μια μικρή σοφιστεία, θα έλεγα πως ο δράκος, αφού έφαγε τον αποτυχημένο ήρωα, έπαψε να είναι ο ίδιος, αφού μετά το γεύμα είναι ο δράκος συν το κομμάτι του ήρωα που χωνεύθηκε από το πεπτικό του σύστημα. Σε αυτήν την περίπτωση λοιπόν έχουμε μια βαθμιαία αλλαγή του συστήματος, αλλά το σύστημα παραμένει - έχει δράκο. Όταν τελικά σκοτώνεται ο δράκος, τότε έρχεται ρήξη με το σύστημα - δεν έχει πια δράκο.
Εγώ λοιπόν ρωτάω, είχε σημασία αυτό που έκαναν οι προηγούμενοι επίδοξοι δρακοφονιάδες; Χρησίμευσαν ως παράδειγμα σε αυτόν που τα κατάφερε; Αυτός που τα κατάφερε ακύρωσε τις προσπάθειες των άλλων που ενσωματώθηκαν στο δράκο ή τους δικαίωσε;
Επανερχόμενοι στο αρχικό πλαίσιο, η Φύση, όταν δημιουργεί ασυμβατότητες, φαίνεται να το κάνει τυχαία - με την επιστημονική μέθοδο, τουλάχιστον, δεν μπορούμε να βρούμε άλλο παράγοντα έξω από την τυχαιότητα. Με βάση αυτό, η επιτυχία του φονιά του δράκου, φαίνεται να είναι θέμα σύμπτωσης: έτυχε να είναι ο κατάλληλος συνδυασμός. Αυτό μας οδηγεί μοιραία στο μεσσιανισμό.
Αν απορρίπτουμε το μεσσιανισμό, τότε θα πρέπει να τα δούμε αλλιώς τα πράγματα και στην εικόνα μπαίνει ο ακόλουθος του ιππότη (δρακοφονιά), το άλογό του, το χωριό που τον έστειλε, το κάστρο του δράκου, το υπηρετικό του προσωπικό κ.ο.κ. Με άλλα λόγια έχει ειπωθεί πως «τίποτε δεν είναι πιο ισχυρό από μια ιδέα που έφτασε η ώρα της». Ναι, ΟΚ, αλλά τι ωριμάζει μια ιδέα και φέρνει την ώρα της;
-
Έγραψα για το Μάτριξ μόνο και μόνο γιατί είναι ευρύτερα γνωστό, ως αναφορά. Από κει και πέρα ο μεσσιανισμός του είναι διάχυτος και σπάει νεύρα ειδικά στο δεύτερο μέρος της τριλογίας. Ειλικρινά ήθελα να έχω διαβάσει το αντίστοιχο βιβλίο του Λεμ (το οποίο ψυλλιάζομαι πως κατακλέψανε) κι ας με έχουν σποϊλεριάσει σχετικά.
Εσύ αυτό που μου λες ουσιαστικά είναι το «τι γίνεται με αυτούς τους ήρωες που τελικά τους έφαγε ο δράκος». Το οποίο είναι αναμφίβολα σημαντικό ερώτημα.
Αλλά ήθελα να συμβάλλω στο άπλωμα της συζήτησης, μην πάμε να κλείσουμε την επανέναρξή της αμέσως
-
Στην τριλογία του Μάτριξ, το γενικότερο θέμα είναι πως μια φορά στο τόσο, έρχεται ένας «εκλεκτός» του οποίου αποστολή είναι να αλλάξει τον Πηγαίο Κώδικα του κόσμου, ώστε να τον αλλάξει.
Το έχει αναπτύξει πολύ καλύτερα ο Στανισλάβ Λεμ σε ένα βιβλίο του (έχω ακούσει) αλλά δε θυμάμαι τίτλο ούτε θέλω να σποϊλεριάσω σχετικά.
Το θέμα είναι πως η Φύση δημιουργεί πολλές φορές «αταίριαστα» πράγματα. Πειραματίζεται με όλων των ειδών τους συνδυασμούς σε πολλά (από το γονότυπό μας μέχρι το πως αισθάνεται μια ψυχή σε ένα σώμα). Και η εξέλιξη έτσι γίνεται.
-
Χμ... Αυτό είναι ένα γενικότερο σχήμα που προκύπτει οποτεδήποτε υπάρχει μεγάλη αντιπαλότητα. Π.χ. στις εθνικές συγκρούσεις. Λέει ένας κατακτητής «απαγορεύεται να είστε Χ» και οι Χ, όταν δεν νοιώθουν αποδυναμωμένοι, αντιδρούν εκδηλώνοντας ακόμα περισσότερο την ιδιότητά τους.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό, η αντίδραση των Μακκαβαίων στην απαγόρευση των περιτομών, όπου διοργάνωσαν δημόσιες περιτομές ως πράξη αντίστασης.
Κι επειδή είναι τέτοιο το σχήμα, εγώ κάνω διαχωρισμό μεταξύ του καταπιεστή και του καταπιεζόμενου.
-
Α, ναι, η περίφημη μυστηριώδης αποστολή του ναυάρχου Byrd στην Ανταρκτική για την οποία έδωσε απολογισμό σε κλειστή σύσκεψη του Κογκρέσου... Μου αρέσει αυτή η ιστορία!
-
Αυτά που έρχονται, που πλησιάζουν.
-
Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων, σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται.
-
Θα πρέπει να ορίσουμε τι είναι παραγωγή. Εν προκειμένω η θέση «ξοδεύει περισσότερα από όσα παράγει» είναι πολιτική θέση.
Για να μην το πολιτικοποιήσω πλήρως, θέτω απλώς το ερώτημα: η Αφρική, είναι η πιο πλούσια ήπειρος του κόσμου. Όλος ο ανεπτυγμένος κόσμος, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στα προϊόντα της Αφρικής. Ωστόσο, τα κράτη της, είναι τα πιο φτωχά στον κόσμο. Ξοδεύει η Αφρική περισσότερα από όσα παράγει; Υποερώτημα: δε συμβάλλουμε κι εμείς σε αυτό, όταν ένα ποτήρι καφέ έχει κόστος μικρότερο από μισό ευρώ; (λέω να τον φτιάξεις μόνος σου, όχι να τον πάρεις από καφετέρια)
-
Καλά, αυτό που λέει πως η Ελλάδα χρεοκόπησε επειδή δεν παράγει είναι ψέμα και μάλιστα καραμπινάτο. Από τη στιγμή που το χρήμα αντιμετωπίζεται κι αυτό σαν «προϊόν» το οποίο «παράγεται» και «δημιουργεί πλούτο», αυτή η εξήγηση μας έχει τελειώσει. Και δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τις ΗΠΑ. Ο Κρούγκμαν αναφέρει το παράδειγμα ενός γείτονά του, μετανάστη από τη Ρωσία, ο οποίος, αφού έζησε κάμποσα χρόνια στις ΗΠΑ, είπε στον Κρούγκμαν: «κατάλαβα πως οι ΗΠΑ είναι μια σπουδαία χώρα, αλλά δεν έχω συναντήσει κανέναν να παράγει πραγματικά κάτι».
Το μεγάλο κόλπο του χρήματος επέτρεπε στις ΗΠΑ να ζουν για δεκαετίες έχοντας περισσότερες εισαγωγές από εξαγωγές. Ήταν ένα μεγαλειώδες κόλπο: οι ΗΠΑ «παρήγαγαν» χρήμα με το οποίο αγόραζαν τα προϊόντα των χωρών, μαζί με τις χώρες τις ίδιες. Γιατί, αν οι ΗΠΑ αγοράζουν ξερωγώ το 20% της παραγωγής σου, δεν μπορείς να τις δυσαρεστήσεις.
Μπορώ να το συνεχίσω με απτά παραδείγματα και στην Ελλάδα, πες χρηματιστήριο, πες «οικοδομή η ατμομηχανή της οικονομίας», υπάρχουν παραδείγματα άφθονα.
-
Η βιωσιμότητα ενός χρέους, τυπικά, δεν υπολογίζεται έτσι. Ο υπολογισμός πάει πιο περίπλοκα. Για να το δώσω τελείως χοντρικά.
Πες πως είσαι μια εταιρεία. Βγάζεις 100 το χρόνο. Για να κερδίζεις παραπάνω και τα 100 να γίνουν 120, πρέπει να πάρεις ένα δάνειο το οποίο έχει τόκο 10 ξέρω γω το χρόνο. Λες τότε «αν πάρω το δάνειο, θα βγάζω παραπάνω και ναι μεν θα πληρώνω δάνειο, αλλά, αν αφαιρέσω τους τόκους, θα μου μένουν 10 παραπάνω στην τσέπη». Την επόμενη χρονιά, βλέπεις πως μπορείς να βγάλεις ακόμα περισσότερα, 140 ας πούμε, πληρώνοντας 15 για τόκους. Με την ίδια λογική, και πάλι σε συμφέρει. Ε, αν όμως κάποια στιγμή τα παραπανίσια κέρδη πέσουν στα 10 κι οι τόκοι είναι στα 15, τότε το χρέος δεν είναι βιώσιμο.
Περίπου έτσι.
-
Δε με έπιασες. Το ότι συμπίπτει με άλλες διηγήσεις το προσμέτρησα στα θετικά γι' αυτήν. Απλώς λέω πως δε διατίθεμαι να της δώσω λεφτά.
Κατά τα άλλα, ξαναδιάβασε την πρώτη παράγραφό μου. ;-)
-
«Ότι το λένε δεν σημαίνει ότι ξέρουν και γιατί πράγμα συζητάνε »
Ααααακριβώς!
Chakras
in Γέλιο & Αερολογίες
Posted
Εν τω μεταξύ, στο Hogwarts...
- Κυρία McGonagall! Οι πρωτοετείς του Hufflepuff είναι στην τουαλέτα και μετράνε τα Swadhisthanas τους με τη μεζούρα!