Phevos
-
Posts
533 -
Joined
-
Last visited
Content Type
Profiles
Forums
Calendar
Blogs
Gallery
Articles
Store
Posts posted by Phevos
-
-
ωραίο το ποίημα χάλια η ιδέα του voting από πάνω.
-
(αϊμ σικ μπάσταρδ)
νομίζω ότι είναι η μόνη ιατρική ειδικότητα που θα μπορούσα να εξασκήσω. Μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δουλειά. Οκ το παραδέχομαι έπαιξε καθοριστικό ρόλο το CSI...
Για τις πνευματικές προεκτάσεις πιθανότατα δεν θα συμφωνήσω, ίσα ίσα νομίζω ότι όλη αυτή η καθημερήνη ωμότητα σε δυναμώνει σου αποδεικνύει τη φθαρτότητα και σε οδηγεί στο να αποδεσμευτείς από τη προσήλωση στην ύλη.
-
ρε παιδιά τόσα χρόνια έβγαζε φως ο Ειρηναίος ο Αρχιμαφιόζος, δε πιστεύω με καμία ότι πρόκειται για θαύμα (ούτε για χημικό τρόπο τους έχω ικανούς, εμμένω στη "θεωρία" του αναπτήρα! τώρα για το ψάξιμο που κάνουν στο πατριάρχη δε θα σχολιάσω...)
-
το είδα και έχω μόνο να πω (μπλιαχ-φτου-μπλιάχ)
τζάμπα τα ευρά
-
Για τρίχες χλωμό το βλέπω αλλά κάτι σκατούλες που βρίσκουμε μερικές φορές στο μπαλκόνι μπορώ να σου στείλω (θα έχουν όμως DNA οι σκατούλες?)
-
Σ' αυτό το site μπορείτε να βρείτε τραγούδια από τα συγκροτήματα που έπαιξαν στο μαθητικό φεστιβάλ της Ελευθεροτυπίας. Το παραθέτω γιατί πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το τραγούδι lenore του συγκροτήματος carbonated lemonade. Άκουστε το και νομίζω θα συμφωνήσετε!
-
Ρε παιδιά τέτοιο γέλοιο είχα καιρό να ρίξω. Το ξέρω ότι είναι σε πολλά σημεία ελεεινή η καφρίλα του αλλά είναι πραγματικά ξεκαρδιστικό.
υγ Μην ακούτε όσους λένε ότι είναι ρατσιστικό, ίσως είναι οι πιο αντιρατσιστική ταινία της χρονιάς...
-
Επεισόδιο 17
Μας πλησίαζε αργά. Ήταν μια εξαθλιωμένη φιγούρα, βρώμικος και με κουρελιασμένο τον μανδύα, ένας ζωντανός νεκρός. Στο μέτωπό του ήταν ευδιάκριτο ένα μαύρο τετράγωνο. Μας κοίταξε και χαμογέλασε.
-Σας στείλαν εδώ χωρίς τη σφραγίδα;
Δεν απαντήσαμε, είχαμε παγώσει.
Πλησίασε κι άλλο και έβγαλε από την θήκη του ένα στιλέτο. Έκανα ένα βήμα πίσω τραβώντας τη Σαγήνη, αλλά πίσω μας υπήρχε μόνο ένας μεγάλος βράχος. Είχαμε παγιδευτεί σε ένα εντελώς άγνωστο μέρος. Όταν οι κινήσεις του βρώμικου άντρα έγιναν πιο απότομες ένιωσα το χέρι της Σαγήνης να κινείται αστραπιαία. Έβγαλε το χρυσό στιλέτο του Ζακ και το κούνησε απειλητικά στον άντρα. Ακολούθησε παράδοξη εικόνα. Ο άντρας δεν έδειξε φόβο αλλά έκπληξη και χαρά. Το στιλέτο φάνηκε να δονείται και ο άντρας με ένα τεράστιο χαμόγελο έσκυψε και γονάτισε.
-Το ήξερα! το ήξερα ότι ο αφέντης θα έπερνε τα μηνυματά μου. Αλλά άργησε, άργησε τόσο που έχασα κάθε πίστη. Καθώς μιλούσε δάκρυζε και ταυτόχρονα γελούσε. Εμείς δε ξέραμε τι γινόταν.
"Σας έστειλε εκείνος. Πλέον έκλεγε με λυγμούς και το κεφάλι του ακουμπούσε στη γη"
Η Σαγήνη έκανε ένα βήμα μπροστά, πήρε μια ανάσα. Αυτό που θέλαμε και οι δύο να μάθουμε είναι που βρισκόμασταν αλλά έπρεπε να κινηθούμε βάσει μιας σωστής στρατηγικής ώστε να αποκρυπτογραφήσουμε τα παράξενα λόγια του ανθρώπου χωρίς να κινδυνέψουμε.
-Ξέρεις ποιος μας στέλνει; είπε η Σαγήνη.
-Μα φυσικά ο αφέντης Κόρχεν, θα αναγνώριζα αυτό το στιλέτο όσα χρόνια και αν περνούσαν. Το μυαλό μου γύρισε δέκα τούμπες μέχρι να θυμηθώ που ήξερα το όνομα. Στο μάθημα της μαγικής ηθικής μέσα στα λόγια του Ούτις είχε αναφερθεί ως ένας από τους υδριτές των μοναχών του Σουέζ! Φυσικά είχε πεθάνει από χρόνια.
Η σαγήνη παίρνοντας το ανυποψίαστο βλέμμα που χρησιμοποιεί όταν λέει ψέματα άρχισε το "ψάρεμα"
-Ναι αυτός μας έστειλε. Αλλά τα μυνήματά σου δεν ήταν ξεκάθαρα και έτσι δε ξέρουμε γιατί βρισκόμαστε εδώ.
-Θα σας τα πω όλα από την αρχή. Συγχώρεστε μου τη σύγχηση, είναι από τον ενθουσιασμό μου. Είμαι ο Τάρονας, νεκρομάντης και από τους πιο πιστούς υπηρέτες του μεγίστου Κόρχεν. Βρέθηκα σ' αυτή την άθλια φυλακή γιατί είχα την ατυχία να δολοφονήσω έναν από τους μάγους του βουργουνδικού μαγικού συμβουλίου. Τότε δεν είχε σφραγιστεί αυτό το μέρος και στέλναν ακόμη μάγους εγκληματίες. Θεωρώ ότι είμαι από τους τελευταίους που κατέληξαν εδώ. Συνδίασα τα στοιχεία και μια ανατριχιαστική ιδέα σχηματίστηκε στο νού μου.
-Πόσο καιρό υπολογίζεις ότι βρίσκεσαι στην Λέχεια; Η Σαγήνη με κοίταξε εμφανώς ταραγμένη
-Δε καταλαβαίνεις το πέρασμα του χρόνου εδώ.
Από την απάντηση καταλάβαμε κι οι δύο ότι η ιδέα μου ήταν σωστή. Βρισκόμασταν στη Λέχεια την θρυλική φυλακή όπου στέλναν τους μάγους εγκληματίες μέχρι και την εποχή του ύστερου μεσαίωνα! Ο τόπος αυτός αναφερόταν στις παραδόσεις σαν μία πραγματική κόλαση.
Η Σαγήνη πήρε θάρρος από την δική μου επιτυχημένη εκτίμηση και προχώρησε ένα βήμα παραπέρα.
-Και από τον Κόρχεν ζητούσες τη σωτηρία σου;
Γέλασε
-Όσο έχω αυτό (έδειξε το μέτωπό του) ξέρω ότι είμαι δεμένος μ' αυτόν το καταραμένο τόπο και δε μπορώ να φύγω όσο δυνατή μαγεία κι αν χρησιμοποιήσω. Κόμπιασε. Μου φαίνεται βέβαια απίστευτο που δεν ξέρεις γιατί προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του. Που είχα αφήσει τη διήγησή μου;α ναι, βρέθηκα λοιπόν εδώ απογοητευμένος. Ο κόσμος αυτός τότε γεμάτος καταδίκους. Οι πιο πολλοί λυτρώθηκαν σε μας που μείναμε είναι σχεδόν αδύνατος ακόμη κι ο θάνατος. Κι όμως λίγοι γνώριζαν τι κρύβεται στο μοναδικό βουνό της Λέχειας. Το βλέπετε; (μας έδειξε έναν μεγάλο ύψωμα στο βάθος του ορίζοντα). Κάποια μέρα ένας από τους φίλους που έκανα εδώ μέσα, με πήρε και με πήγε εκεί. Περάσαμε μια μυστική πόρτα και μπήκαμε στο εσωτερικό του λόφου. Εκεί αντίκρυσα ένα ποτάμι λάβας. Ήταν θέαμα απίστευτο. Ο φίλος μου μου είπε ότι στο βάθος από αυτό το ποτάμι βρισκόταν ένας οφθαλμός αυτό τουλάχιστον μαρτυρούσαν οι γραφές των τοίχων. Ξοδέψαμε πολύ χρόνο προσπαθώντας να βρούμε έναν τρόπο για να περάσουμε αλλά μάταια. Ο φίλος μου λυτρώθηκε εκεί σ' εκείνο το ποτάμι. Κι εγώ σκέφτηκα να τον ακολουθήσω αλλά μετά θυμήθηκα τον αφέντη και τη προσπάθεια που έκανε να βρει τους οφθαλμούς και βάλθηκα να στείλω ένα μονάχα μήνυμα. Και απ' ότι φαίνεται εισακούστηκα!
Ψηθύρισα στη Σαγήνη
-Αποκλείεται να είναι τόσο απλό.
-Γιατί;! Όλα βγάζουν νόημα... ο άνδρας με το ρολόι... αυτός πάντα μας οδηγεί στα σωστά μέρη!
Ήμουν σιγουρος ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με προορισμό το μοναδικό βουνό της λεχείας
-
Ρε παιδιά τι υπερβολές είναι αυτές (άκου λέσχη!
) Λοιπόν εγώ σε ένα πιο ρεαλιστικό πλαίσιο θα κινηθώ μάλλον.
Μαρέσουν πολύ τα ξύλινα έπιπλα, ε απαραίτητη είναι μια βιβλιοθήκη με βιβλία αλλά εκτός από τα "βαριά" θα ήθελα όπωςδήποτε να έχει και τίποτα πιο light (τύπου κόμιξ). Μαρέσουν επίσης και τα φυτά και μου τη σπάει που δε συνηθίζονται στα μαγαζιά (ειδικά σε ένα μαγαζί εσωτερισμού μπορείς να βάλεις σε γλάστρες φαρμακευτικά κα σχετικά.). Επίσης θα μου άρεσαν κάποιες αναφορές στους τοίχους σε μεγάλους μύστες. Επίσης κάποια αντικείμενα που θα έδιναν μια αίσθηση ας πούμε αλχημιστικού εργαστηρίου πιστεύω ότι θα ήταν πολύ ωραία.
Άσχετο αλλά το καλύτερο όνομα ever, κατά τη γνώμη μου είναι "Το θυμωμένο πορτρέτο" (το είδα στα Γιάννενα)
-
για να μην ξεχνιόμαστε
Επισόδειο 16
Τέσσερεις μέρες μετά τη ταφή του Αβάπτιστου και σταματούσαμε μόνο για να κοιμηθούμε. Τη σωματική κούραση την έδιωχναν τα φίλτρα του Αλκιβιάδη. Είχαμε αλλάξει βέβαια σχέδια. Πλέον κατευθυνόμασταν σε μία από τις γκρίζες σπηλιές του βουνού που βρισκόταν μίλια μακριά. Οι γκρίζες σπηλιές είναι μέρη που όλοι οι μάγοι γνωρίζουν την ύπαρξη τους αλλά η λειτουργία τους είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστη. Το μόνο που ήξερα εγώ ήταν ότι είναι κάτι σαν πύλες αλλά και ότι ήταν εξαιρετικά επικίνδυνες. Ο λόγος που πηγαίναμε σε μια τέτοια, ήταν για να μπορέσουμε να επισκεφτούμε την Οφντένσια (τον κόσμο των ανώτερων αερικών όπως μας πληροφόρησε ο Jonhy). Εκεί θα ζητούσαμε να ξανανοίξει ο οφθαλμός του δέντρου (που τελικά δεν ήταν ένας απλός μύθος). Οι πιθανότητες ήταν εξαιρετικά μικρές, γιατί πρώτον σχεδόν όλα τα αερικά έχουν καταφύγει στην Οφντένσια και ελάχιστα έχουν παραμείνει στη γη, με αποτέλεσμα ελάχιστα να νοιάζονται για τους ανθρώπους (που παρεπιπτόντως αποτέλεσαν και τη βασική αιτία της μετανάστευσής τους) και δεύτερον γιατί δε θα μπορούσαμε να εγγιυθούμε ότι η δύναμη του οφθαλμού (αν και ο οφθαλμός του δέντρου δεν θεωρείται "κανονικός" οφθαλμός, με την έννοια ότι δεν έχει τη δύναμη των άλλων καθώς φτιάχτηκε σε αρκετά μεταγενέστερο χρόνο και με άλλα κίνητρα) θα χρησιμοποιούταν για καλό σκοπό. (έχετε προσέξει ότι σ' αυτό το επισόδειο φοριέται πολύ η παρένθεση?)
Τελικά μετά από άλλη μία ολοήμερη πορία φτάσαμε στο προορισμό μας. Με τη πρώτη ματιά έμοιαζε με μια κανονική σπηλιά αλλά μόλις πλησιάσαμε κατάλαβα ότι ήταν όντως πολύ περίεργη. Καταρχάς στην είσοδο της υπήρχε ένα μικρό κιόσκι και μέσα ήταν ένας τύπος που διάβαζε ένα χοντρό βιβλίο, κάτι σαν θυρωρός δηλαδή στη μέση του πουθενά. Πλησιάσαμε και ο Dakkon πήρε τον λόγο.
-Ερχόμαστε εκ μέρους του Συμβουλίου. Θέλουμε να πάμε στην Οφντάνσια.
-Άδεια παρακαλώ
Ο Dakkon του έδωσε ένα ασημένιο μετάλλιο καί ένα μικρό γράμμα.
Ο μουστακαλής "θυρωρός" γύρισε προς το μέρος μας.
-Ποιοι είναι διαπιστευμένοι για ταξίδι με γκρίζα σπηλιά.
Ο Johny έκανε ένα βήμα μπροστά.
-Ωραία οι υπόλοιποι μπορείτε να περιμένετε έξω εσείς ελάτε μέσα στο δωμάτιο να σας ενημερώσω για τη διαδρομή.
Ο Dakkon και ο Jonhy τον ακολούθησαν στο δωμάτιο πίσω από το μικρό του κιόσκι.
-Εσύ γιατί δεν έχεις διαπίστευση; Έκανε κοροϊδευτικά η Saginie στον Αλκιβιάδη.
-Δεν είμουν φυτό εγώ...
-Γιατί περνάς εξετάσεις γι αυτό;
-Εννοείται. Υπάρχει ένας οργανισμός γκρίζων σπηλιών με έδρα την Στοκχόλμη αν δε κάνω λάθος.
-Μη χειρότερα πρώτη φορά το ακούω αυτό (μου φάνηκε όντως εξωφρενικό). Καλά τι τους λέει τόση ώρα;
-Χα! Θα αστιέυσαι! Οι γκρίζες σπηλιές δεν είναι σαν τα μαγικά κλειδιά φίλε μου, που δεν κάνεις τίποτα. Εδώ ένα μικρό λάθος αρκεί για να βρεθείς σε μέρη που καθόλου δε θα ήθελες. Ένας γνωστός μου όταν έδινε εξετάσεις, βρέθηκε σε έναν κόσμο που όλα ήταν φτιαγμένα από βούτηρο... Να μπορεί να γελάτε αλλά εκείνος έπαθε μεγάλο σοκ.
-Και τελικά πως γλίτωσε, ρώτησε η Saginie
-Ε τον επαναφέραν. Βλέπετε στις εξετάσεις δε μπαίνεις στη πραγματική διαδικασία αλλά σε μία προσομοίωση.
-Καλά που μπορείς να πας από μια γκρίζα σπηλιά; Εννοώ από μια πραγματική...
-Τι να σου πω, υπάρχουν ένα σωρό κόσμοι. Χιλιάδες, ίσως κι άπειροι...
Μετά από λίγο βγήκαν και οι άλλοι και μας φώναξαν κοντά τους. Ο Johny ήταν εμφανώς αγχωμένος. Οι ίδιοι φωρούσαν μία φαρδία δερμάτινη ζώνη που είχε ανάγλυφα σχήματα, πιθανότατα ρούνους. Απο τις ζώνες περνούσε μία λεπτή αλυσίδα. Στους υπόλοιπους τρεις μας φόρεσαν ένα περίεργο βραχιόλοι πάνω στο οποίο κούμπωνε η αλυσίδα.
-Αυτή η Αλυσιδίτσα θα μας κρατήσει; Ψυθήρισα στη Σαγήνη, μ' άκουσε ο "θυρωρός" και με ένα πολύ αυστηρό ύφος μου είπε
-Αυτή η αλυσίδα είναι μαγεμένο σίδερο! Δε σπάει σχεδόν με τίποτα!
-Υπερβολές. Αυτή τη φορά ο ψύθιρος προερχόταν από τον Αλκιβιάδη.
Αφού είμασταν έτιμοι, ο "θυρωρός" μπήκε στο κιόσκι του έκανε κάτι και ξαφνικά η σπηλιά άρχισε να αναδύει μια γκρίζα ομίχλη.
-Πάμε φώναξε ο Dakkon και αρχίσαμε να περπατάμε. Σύντομα δεν έβλεπα τίποτα, μόνο ένα απόκοσμο γκρίζο. Μετά από λίγο κατάλαβα ότι στεκόμασταν πάνω σε έναν διάδρομο που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα και γύρω μας υπήρχαν μικρά ανοίγματα. Ο Dakkon και o Johny κάτι μετρούσαν φωναχτά και εμείς απλά περιμέναμε. Tη Σαγήνη και μένα για περισότερη ασφάλειας μας είχαν "δέσει ανάμεσα στους δύο οδηγούς και τον Αλκιβιάδη.
Όμως οι ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις φίλοι μου. Και πριν ακόμα οι δύο οδηγοί μας δείξουν ότι ήρθε η ώρα για να αποβιβαστούμε από αυτό το παράξενο μέσο μεταφοράς εμφανίστηκε μπροστά μας μια γνωστή σε μένα εικόνα. Ήταν εκείνος, ο Άρχοντας του χρόνου για άλλη μια φορά μπροστά μου. Σάστισα όταν κατάλαβα ότι μπορούσε να τον δει κι η Σαγήνη! Αυτός μας πλησίασε και με μια κίνηση έκανε δεκάδες κομάτια την αλυσίδα που μας κρατούσε συνδεδεμένους. Αμέσως με τράβηξε βίαια. Πρόλαβα να πιάσω τη Σαγήνη και μαζί στροβιλιστήκαμε μέσα στο πηχτό σκοτάδι μίας αλλοπρόσαλης δίνης. Πέφταμε για ώρα.
Άνοιξα τα μάτια και συνειδητοποίησα ότι βρισκόμασταν σε έναν κόσμο που καμία σχέση δεν είχε με τη παραμυθένια Οφντένσια. Εκεί που βρισκόμασταν εμείς το χώμα ήταν μαύρο ο ουρανός ήταν μωβ-κόκκινος (όχι μοβ-ροζ) και ο αέρας μύριζε μούχλα και σαπίλα.
-Σκατά! Φώναξε η Σαγήνη από πίσω μου.
-Όντως!
-Φοίβο; Αυτός ήταν έτσι; Αυτός από τα οράματα.
-Ναι.
-Ποια οράματα! Αυτός είναι ολοζώντανος! Τα οράματα δε σπάζουν αλυσίδες! Και αφού είναι αληθινός με σάρκα και οστά, γιατί δεν εμφανίζεται σ' αυτούς που τον έχουν ανάγκη; Γιατί έρχεται παντα σε μας ρε γμτ! Τι είμαστε εμείς! Και που βρισκόμαστε τώρα;
-Δεν έχω ιδέα.
Μια ανατριχιαστικοί φωνή που ερχόταν από πίσω μου, μου έκοψε το αίμα.
-Μπα, μπααα καινούργιοι;
-
Συμφωνώ ότι ειρωνεύεται την επιφανειακότητα της σκηνής.
-
Όπα συνάδελφος στο λούκι. Πάντως αν θές να "ντοπαριστείς" στο φροντηστήριο μια τρομακτική τύπισα μας πρότινε Τσίνσενγκ και γκουαρανά, αλλά καλύτερα προς το τέλος γιατί αν αρχίσουμε από τώρα τα νέυρα μας θα γίνουν στρινγκ.
-
-
Πάντως ο τίτλος του θέματος μου επανέφερε τη δυσάρεστη ανάμνηση του κουτουλιδίου που έδωσα στη τζαμαρία του φροντηστιρίου...
-
look at my avatar!
-
Άσε σπίντι έχω να περάσω και τη βεράντα...
-
Τι να κάνουμε είμεθα και πλακατζήδες
-
Μετεωρίτες
Μυστική καταιγίδα
πολύχρωμη βροχή
του φυγά η πατρίδα
μουσική και γιορτή
Απόψε η νύχτα ξερνάει
οστά από φαντασιώσεις
το σύμπαν ξαναπεινάει
για ευλαβικές ονειρώξεις
Μετεωρίτες έρωτες
διατρέχουν τους δρόμους
και ευλογούν αδιάκριτα
όλους τους παρανόμους
Φτύνω στον ουρανό σπόρο
φυτρώνουν κρεμαστοί κήποι
παίρνω ένα ευρύχωρο άνθος
και το έχω για σπίτι
Σήμερα βρέχει φώτα
στη σκοτεινή πόλη
Σήμερα ξέχνα τα όλα
ας γιορτάσουμε όλοι
-
Εδώ Άνορ η σχετική συζήτηση
-
-
Κάπου εδώ πρέπει να συνεχίσω το προσωπικό χαβά μου
Αυτο που ειπε ο Αnor νομιζω ειναι αληθεια...εχω την εντυπωση οτι καπου αναφερεται οτι μονο ο ανθρωπος
εχει ψυχη...
ομως το βλεπετε λογικο? headbacking.gif
Μια ανθρώπινη εφεύρεση που εξυπηρετεί στη ματαιοδοξία του ανθρώπου τι σχέση μπορεί να έχει με τα ζώα. Επινοήσαμε την ιδέα της ψυχής για μας για αυτό δε μας κάθεται καλά στα ζώα.
-
Απ' ότι έχω διαβάσει η συμπεριφορά αυτή στα ζώα δεν θεωρείται "ομοφυλοφιλική" καθώς πρόκειται για σεξουαλικό προσανατολισμό
Εμ εκεί είναι το όλο θέμα. Τελευταία πολλοι μελετητές μιλάνε για ομοφυλοφιλική συμπεριφορά που ξεπερνά τη σεξουαλική εκτόνωση, δλδ το ζώο ανάμεσα σε επαφή με ζώα άλλου φύλου προτιμάει τα ίδιου φύλου. Νομίζω ότι τα ζώα στα οποία εμφανίζεται πιο συχνά είναι οι πιγκουίνοι.
Τέλος, σε κάποιο είδος (τρωκτικού(?)) ζώου, όταν υπάρξει υπερπληθυσμός, μερικά πηδούν απο τα βράχια και αυτοκτονούν!! (!)Αυτά είναι τα Lemmings η κάπως έτσι, και τελικά αποδείχτηκε ότι τα περι αυτοκτονίας είναι απλά urban legend. Απο εκεί είχαν εμπνευστεί και οι δημιουργοί του ομώνυμου εντελώς κολληματικού παιχνιδιού..
-
X8ες νομίζω είχε σχετικό ντοκυμαντέρ στο ΣΚΑΙ
-
συνεχίζω το λοιπόν
Επεισόδιο 15
Περπατούσαμε χωρίς να μιλάμε για μεγάλο μέρος της διαδρομής ώσπου η Σαγήνη ρώτησε τον Αλκιβιάδη:
-Στον Αβάπτιστο πάμε πάλι;
-Ναι.
-Θεωρείς ότι εκεί θα΄ μαστε ασφαλείς.
-Κι αυτό.
-Και τί άλλο;
-Πάμε για να πάρουμε κάποιες πληροφορίες.
-Για πιο θέμα;
-Για την τωρινή κατάσταση.
-Να σε ρωτήσω κάτι, και θέλω να είσαι ειληκρινής.
Ο Αλκιβιάδης σταμάτησε να περπατάει γύρισε και την κοίταξε.
-Πες μου.
-Ο γέρο-Αβάπτιστος ξέρει πολλά για τους οφθαλμούς έτσι δεν είναι;
Η ερώτηση φάνηκε να τον εφνιδιάζει και για λίγα δευτερόλπτα δε μίλησε αλλά τελικά απάντησε με ένα καταφατικό γνέμμα. Η Σαγήνη πήρε ένα θριαμβευτικό ύφος.
-Μήπως είναι αυτός ο τύπος που πριν πάρα πολλά χρόνια έλεγε ότι έχει βρει τους οφθαλμούς;
Ο Αλκιβιάδης γούρλωσε τα μάτια.
-Είσαι πολύ καλή!
Η Σαγήνη άρχισε να πανηγυρίζει έξαλα φωνάζοντας "το ήξερα" και τα συναφή κι εγώ βρήκα την ευκαιρία να ρωτήσω στον Αλκιβιάδη
-Καλά κι εσύ γιατί μας έλεγες ότι δε πιστεύεις στους οφθαλμούς.
-Έλεγα ότι δε πιστεύω πως θα τους βρούνε.
-Εφόσον όμως τους είχε ήδη βρει ο...
-Ούτε αυτό το πίστευα, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα.
Συνεχίσαμε τη πορία μας. Η μόνη φωνή που ακουγόταν πλέον ήταν αυτή της Σαγήνης.
Μα είναι πολύ απλό, θα πάμε θα βρούμε τον Γέροντα, θα μας πει που είναι οι υπόλοιποι οφθαλμού και θα έχουμε το πλεονέκτημα!
Φτάσαμε αργά τη νύχτα στη σπηλιά του Αβάπτιστου αλλά δεν τον βρήκαμε εκεί. Είμαστε πολύ κουρασμένοι και πέσαμε για ύπνο. Το άλλο πρωί ξύπνησα πιο νωρίς από τους άλλους και έφερα ξύλα για να αναζωπυρώσω τη ψωραλαία φωτιά που είχαμε ανάψει τη προηγούμενη νύχτα στα πρόχειρα. Όταν ξύπνησαν κι οι άλλοι ο Αλκιβιάδης μας ετοίμασε πρωινό (ο συνήθης αηδιαστικός πολτός δλδ) και στη συνέχεια ξεκινήσαμε για να βρούμε τον γέροντα. Έτσι ακολουθήσαμε τον Αλκιβιάδη σε μια κοντινή κοιλάδα όπου σύχναζε ο Αβάπτιστος όταν δεν ήταν στο λημέρι του. Όλη μέρα γυρνούσαμε στη κοιλάδα αλλά μάταια. Γυρίσαμε ξεθεωμένοι και εκεί μας περίμενε μια έκπληξη. Ο Johny Και ο Dakkon καθόταν γύρω από τη φωτιά μας.
-Πως από τα μέρη μας; Ρώτησε ο Αλκιβιάδης.
-Μας έστειλε η Νεφέλη για να φέρουμε κάποια εφόδια και για να βοηθήσουμε στη συλλογη στοιχείων. απάντησε ο Dakkon και από τη τσάντα του έβγαλε ένα καρβέλι ψωμί. Αφού φάγαμε ανθρώπινο φαγητό μαζί με τη Σαγήνη καθίσαμε λίγο παράμερα για να τους αφήσουμε να πουν τα "εμπιστευτικά" τους.
-Σαγήνη, κάνε το ξόρκι επικοινωνίας με τον Ζακ να δούμε που βρίσκεται.
-Καλά λες! Έφερε ένα ποτήρι με νερό. Έβαλε μέσα το στιλέτο και επικαλέστηκε τον Ζακ. Το νερό γρήγορα θόλωσε και σιγά σιγά μέσα του εμφανίστηκαν κάποιες φιγούρες. Καθώς η εικόνα γινόταν πιο καθαρή διακρίναμε μία μεγάλη σειρά ξανθών παιδιών που βρισκόταν σε παράταξη και τρέχαν συγχρονισμένα.
-Ζακ, Η Σαγήνη είμαι με ακούς?
Ακούστηκε μια απόμακρη φωνή μέσα από το ποτήρι!
-Έλα Σαγήνη! Σ' ακούω καθαρά!
-Που είσαι?
-Εδώ στην εκπαίδευση μαζί με περίπου χίλια ακόμα βαμπίρ με ορμονικά προβλήματα.
-Την παλεύεις?
-Ε, εντάξει, υπήρξα και καλύτερα.
-Βγαίνεις καθόλου έξω.
-Μπα όχι, οι άλλοι βγάνουν τις νύχτες αλλά από τότε που μας επικυρήξαν ο πατέρας μου έστειλε εντολή να μη μ' αφήνουν να βγαίνω καθόλου...
-Τι είπες ότι μας έκαναν; Ρώτησε έντρομη η Σαγήνη
-Καλά δε το ξέρετε; Μας επικύρηξαν λέει ως εχθρούς του τάγματος.
Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό μου. Μας είχαν επικυρήξει;! Αυτό ήταν το χειρότερο που μπορούσαμε να ακούσουμε εκείνη τη στιγμή.
-Ζακ χάρηκα που τα είπαμε, σε χαιρετώ.
Η Σαγήνη έβγαλε το ξίφος από το ποτήρι, σηκώθηκε και κατευθήνθηκε φουριόζα προς τους παρακαθήμενος καθηγητές.
-Γι αυτό ήρθατε;
-Τι λες; Ρώτησε ο Johny
-Είμαστε επικυριγμένοι και σας έστειλε η Νεφέλη για προστασία. Και γιατί δε μας είπατε τίποτα!!!
-Που το μάθατε;
-Αυτό είναι το θέμα τώρα;;
Συνέχισε ο καυγάς που στην ουσία έπαιξε αποσυμπιεστικό ρόλο μιας και υπήρχε πολύ ένταση λόγω των νέων που πληροφορηθήκαμε.
Αργότερα ενώ όλοι είχαμε αποκοιμηθεί ένα σκούντημα της Σαγήνης με ξύπνησε.
-Τι είναι;
-Θέλω να πάω τουαλέτα;
-Και γιατί με ξύπνησες ρε σαγήνη??
-Φοβάμαι να πάω μόνη μου!
-Δεν είναι ανάγκη να πας να κατουρήσεις στου διαβόλου τη μάνα, έτσι κι αλλιώς όλοι κοιμούνται δε θα σε δει κανένας κάνε την ανάγκη σου εδώ δίπλα.
-Έλα ρε Φοίβο, ούτε τα ζώα δε κατουράν εκεί που κοιμούνται.
Σηκώθηκα όρθιος!
-ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ?
-Μη φωνάζεις καταρχήν! Να εγώ θα πάω πίσω από εκείνο το βράχο και θέλω να έρθεις εκεί κοντά, άμα βάλω καμιά φωνή να επέμβεις.
-Άντε καλά πάμε.
Αγουροξυπνημένος λίγα λεπτά αργότερα άκουσα την έντρομη τσιρίδα της Σαγήνης. Έτρεξα πίσω από το βράχο και την βρήκα εντελώς σοκαρισμένη!
-Παραλίγο να ουρήσω στον Αβάπτιστο
-Τι λες κούκλα μου βραδιάτικα;
-Είναι νεκρός
Η ψυχή
in Τα μέλη γράφουν...
Posted
κ. Σουκόρε ετοιμάζω πυρετωδώς (νύχτα μέρα σε λέω, κεφάλι δε σηκώνω) το φινάλε του πολύκροτου διηγήματος, το οποίο θα αναρτηθεί λίαν συντόμως!