Avaris

Έννοιες όπως Έρωτας και Αγάπη έρχονται και παρέρχονται. Το να ελπίζεις στην αέναη αυτοτροφοδοτούμενη έντασή τους είναι μια Χίμαιρα. Ο Γάμος είναι Συμβόλαιο και μάλιστα με πολύ αυστηρούς όρους. Γι' αυτό άλλωστε και στο Φιλελεύθερο σήμερα τα διαζύγια είναι περισσότερα απο τους γάμους. Γιατί κανείς δεν γουστάρει τους αυστηρούς όρους και την αυτοπειθαρχία. Ο κόσμος προτιμάει να θρέφεται απο την ένταση του "συναισθήματος του έρωτα". Κι αφού ξεφτίζει πλέον απο την σχέση του σου λέει δε βαριέσαι. Χάλασε η σχέση. Δεν τραβάει άλλο. Το ψάχνει λοιπον στο επόμενο θύμα. Όχι. Εγώ αρνούμαι να είμαι έρμαιο μιας Χίμαιρας κι ενός ψεύτικου επιφανειακού ερπετικού πρωτόγονου συναισθήματος όπως ο "Έρωτας". Να μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα έγιναν με αυτό το ουσιαστικό κίνητρο. Το ερωτικό πάθος. Που δήθεν πίσω απο το "ερωτικό συναίσθημα" κρύβεται απλώς η "σαρκική ερωτική μανία". Γιατί πολεμάνε οι στρατοί? Αστε τους πολιτικούς. Οι στρατιώτες σε όλους τους πόλεμους της ιστορίας γιατί πολεμούσαν? Για τα λάφυρα και τους βιασμούς. Στερήστε το σεξ απο μια ομάδα ανδρών, οπλίστε τους και αμολήστε τους ύστερα στον εχθρό (και στον άμαχο πληθυσμό). Εκει θα δειτε πως συνδέονται ο Ερωτισμός και ο Θάνατος. Όχι, αρνούμαι την δήθεν Ηρωοποίηση του Έρωτα. Προτιμώ τον Άρη. Τουλάχιστον λέει στα ίσα ότι είναι ο Θεός του Πολέμου και της Καταστροφής. Δεν κρύβεται πίσω απο δήθεν "συναισθήματα έρωτα" που οδηγούν όμως στον πόλεμο διότι ποτέ δεν καταπραύνονται, ποτέ δεν ικανοποιούνται αρκετά.

Θα πρέπει - ως μπούσουλα - να θυμόμαστε ότι - εδώ τουλάχιστον - μιλάμε για νοήμονες ανθρώπους, φιλοσοφημένους που έχουν "παιδέψει το μυαλό" τους με πνευματικές ανησυχίες για δεκαετίες προτού πάρουν τέτοιες σοβαρές αποφάσεις όπως η οικογένεια και τα παιδιά. Και δεύτερον, δεν μιλάμε για οποιαδήποτε σχέση. Μιλάμε για Οικογένεια και παιδιά. Τα οποία δεν χρωστάνε τίποτα να μεγαλώνουν χωρίς ολοκληρωμένη οικογένεια επειδή οι γονείς τους πιστεύουν ότι πάντα πίσω απο τη γωνία κρύβεται ένας "καλύτερος σύντροφος". Πως θα μπορούσα να διαφωνήσω με την "κάλυψη 50%"? Φυσικά, μένει ένα υπόλοιπο 50% που είναι γεμάτο απο διαφωνίες και αντιπαλότητες. Κι αυτό δημιουργεί αναγκαστικά "εκρηκτικές καταστάσεις". Εαν πάρει ο καθένας - απόλυτα - το "δρόμο" του για να μη νοιώθει "ασφυκτικά" η διάλυση είναι προδιαγεγραμμένη. Θα πρέπει να γίνει σαφές ότι καμία οικογένεια δεν είναι "παράδεισος". Είναι ένας ατελείωτος γολγοθάς απο καθημερινά προβλήματα που διαρκώς έχουν την προτεραιότητα έναντι της "απόλυτης φιλοσοφικής αναζήτησης" που θα ήθελε κάποιος απο το ζευγάρι να δώσει προτεραιότητα. Και ο μόνος τρόπος να "διατηρηθεί" (για όποιον πιστεύει στην οικογένεια) είναι η "σιδηρά αυτοπειθαρχία" και ο διαρκής υποβιβασμός των "θέλω" μας υπέρ των (ατελείωτων) καθημερινών αναγκών της οικογένειας. Αφορμές για χωρισμό υπάρχουν χίλιες κάθε μέρα. Μετά απο ολα αυτά τα προβλήματα, πόση "γοητεία" να έχει απομείνει ανάμεσα στους συντρόφους? Είναι φυσικό, λοιπόν, "όλη αυτή η ένταση" να "επισκιαστεί" εύκολα απο έναν "άφθαρτο ερωτικό εισβολέα". Ναι, η οικογένεια είναι το πιο ασφυκτικό περιβάλλον για τον "Φιλοσοφικό αναζητητή" που θα ήθελε να ακολουθεί ανεμπόδιστα τις "διακλαδούμενες Ατραπούς" της ζωής, όπως αυτές προκύπτουν.Δηλαδή, μια εδώ, μία εκεί. Γι' αυτό και καλό είναι να κρατιέται μακριά απο τέτοιες "καταστάσεις συντροφικότητας" που μόνο με "αυτοπειθαρχία" κρατιούνται. Διαφορετικά, μόνο αφόρητο πόνο θα δημιουργεί διαρκώς στους γύρω του. Που δε χρωστάνε τίποτα στο κάτω κάτω να πληρώνουν την δική του "εξατομικευμένη στάση ζωής". Εστω και αν ηχεί κακόηχα, ο μόνος τρόπος να κρατηθεί η οικογένεια είναι η "αυτοπειθαρχία".

Αυτό σημαίνει πως ακόμη κι αν κάποιος έχει οικογένεια, θα πρέπει να είναι πάντα σε "ετοιμότητα" για έναν ακόμη καλύτερο έρωτα? Διαφορετικά είναι "έρμαιο" του "συντηρητισμού" και του "μικροαστισμού" του?

Πριν λίγο καιρό διάβαζα ένα άρθρο στο Τρίτο Μάτι που ταύτιζε τους Υπερβόρειους με τους Κέλτες. Δεν ξέρω μόνο κατά πόσο ευσταθεί ή όχι.

Αγαπητή Babuska, σίγουρα έτσι νοιώθει κάθε άνθρωπος. Ποιός δεν θέλει αυτή την "δημιουργική εσωτερική θύελλα" στη ζωή του?Τι γίνεται όμως αν ήδη υπάρχει κάποιος άνθρωπος στη ζωή σου με τον οποίο έχεις και παιδιά? Φιλικά Avaris

Αρχάγγελε, εγώ νομίζω ότι η "Κουλτούρα" περιλαμβάνει τα πάντα. Απο το τι Θεό πιστεύει κάποιος μέχρι το αν φέρνει νόμιμα στο κρεββάτι του ανήλικα παιδιά. Απο το πως λειτουργεί η Πολιτική μέχρι το αν καταφέρνει να επιβάλλει politically correct αποστειρωμένες θέσεις. Γιατί αυτό είναι στην ουσία η politically correct φιλοσοφία. Η "αποστειρωμένη κοσμοθέαση" των πραγμάτων απο μια Γραφειοκρατική Ηγεσία της Πυραμίδας τελείως αποστασιοποιημένη απο την ψυχή της βάσης της. Όσο και αν η αποστειρωμένη Λογική μας ίσως λέει, ναι μωρέ, όλες οι θρησκείες ίδιες είναι, κάπου μέσα μας ο Πάνας σιγογελάει ψιθυρίζοντας : "είσαι σίγουρος?"

Αυτό θα ήταν το άριστο. Και καλά θα κάνει το άτομο να το κυνηγήσει με νύχια και με δόντια. Όταν όμως πάρει μετά απο ισχυρή περίσκεψη την "απόφαση" να "ταιριάξει την μοίρα του" με αυτή ενός άλλου, τότε πρέπει να την "τιμήσει" με όλες του τις δυνάμεις και να πάψει να ελπίζει ότι "ίσως, κάπου υπάρχει κάποιος καλύτερος σύντροφος" και πολύ περισσότερο να τον αναζητάει.

Γιατί άραγε ο Σωκράτης κράτησε μέχρι τέλους τη σύζυγό του που έχει χαρακτηριστεί ως «λίαν μεγαίρα» και που δεν είχε την παραμικρή σχέση με την Αναζήτηση της Γνώσης? Ή, γιατί άραγε οι Αρχαίοι Αθηναίοι πίστευαν ότι : τις συζύγους τις έχουμε για να κάνουν τα παιδιά μας, να τα μεγαλώνουν και να φροντίζουν την οικονομία του σπιτιού . Τις παλλακίδες για την ερωτική μας ευχαρίστηση και τις Εταίρες για την διανοητική μας ικανοποίηση? Μάλλον είχαν ξεκαθαρίσει ότι είναι ουτοπία να περιμένεις να βρεις και τα τρία σε συσκευασία του ενός. Τι σημαίνει «τέλειο»? Ο συνδυασμός των τριών? Μάλλον. Τι σημαίνει όμως, «να είσαι σε σχέση» και με το που θα «δεις ένα άτομο» που δείχνει να πληροί ακόμη περισσότερα από τα στάνταρντ σου να αφήσεις το «προηγούμενο» και να «κυνηγήσεις το επόμενο»? Σημαίνει ότι «κάτι σου προκάλεσε». Και δεν νομίζω ότι μιλάμε για «νοητική γητειά». Καμία διανοητική γοητεία δεν είναι ικανή να κάνει έναν άνθρωπο να «χωρίσει» το σύντροφό του για την «νέα του φιλοσοφική γνωριμία». Όχι, είναι κάτι άλλο που το «προκαλεί αυτό». Και όλοι ξέρουμε τι είναι: Το πρώτο εκρηκτικό στάδιο του Έρωτα. Ούτε το δεύτερο, ούτε το τρίτο. Αλλά το πρώτο. Η Ερωτική Φλόγα και μόνο είναι που κάνει τον άνθρωπο να αναθεωρήσει τα πάντα και να πάρει αποφάσεις που γκρεμίζουν ίσως ότι έχτιζε μια ζωή. Μόνο που η «Ερωτική Φλόγα» λειτουργεί σαν το Ναρκωτικό. Ή μάλλον χειρότερα. Είναι ψυχότροπος συνδυασμός Ναρκωτικών και Διεγερτικών. Και ως τέτοιο ακολουθεί την φιλοσοφία τους. Αναμφισβήτητα, είναι το ισχυρότερο ψυχικό ενεργειακό καύσιμο. Θέλει σεβασμό όμως. Είναι πανίσχυρο και επικίνδυνο για να το χρησιμοποιείς συνέχεια. Αν αφεθείς να υποκινείσαι ενεργειακά μόνον από αυτό, τότε εθίζεσαι και πολύ απλά θέλεις συνέχεια τη δόση σου. Ποια είναι η δόση στην συγκεκριμένη περίπτωση? Η «Ερωτική Φλόγα» του πρώτου σταδίου. Κυνηγάς μονίμως την «ενέργεια» που σου παρέχει αυτό το «πρώτο στάδιο» για να μπορείς να «λειτουργήσεις». Κι έτσι, μονίμως ηρωοποιείς το «επόμενο υποψήφιο σύντροφο» εις βάρος του «προηγούμενου». Νομίζεις ότι αναζητάς το τέλειο. Ενώ αναζητάς μια Χίμαιρα. Απλά γίνεσαι ένα Τζάνκυ του έρωτα. Ουσιαστικά, ένα Βαμπίρ της Ερωτικής Φλόγας. Γιατί δεν υπάρχει «μόνο μια φορά». Δεν υπάρχει εξαίρεση. Εάν το «κάνεις» μια φορά, θα το κάνεις συνέχεια. Θα μεταπηδάς από το ένα «θύμα» στο «άλλο». Αντιθέτως, ίσως πρέπει να πούμε ότι η «Απόλυτη Φιλοσοφική Αναζήτηση» δεν ταιριάζει με «παρέα». Σε τέτοια ακραία περίπτωση ίσως πρέπει να το πάρει απόφαση το άτομο να ξεχάσει μια φυσιολογική καθημερινή συντροφική ζωή με έναν μόνιμο σύντροφο. Έτσι κι αλλιώς θα απορροφάται τόσο ολοκληρωτικά από το «προσωπικό του έργο» που δεν θα μπορεί να επενδύσει στη σχέση. Μονίμως θα είναι μόνος. Συνεπώς, σε αυτή την περίπτωση, δεν έχει κανέναν ανασταλτικό παράγοντα να δώσει «περιθώρια σε αυτό το αέναο ερωτικό κυνήγι». Αντιθέτως, θα είναι η βαλβίδα ασφαλείας του. Τώρα, εάν το άτομο επιλέγει τη «Μέση Οδό», δηλ. να συνεχίσει τη φιλοσοφική του αναζήτηση αλλά να δημιουργήσει και μια Στέρεη Βάση (τύπου οικογένειας) τότε ο ρεαλιστικός Νόμος του 60% είναι η άριστη επιλογή.

Αγαπητέ LordAeon, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ότι είναι κρίμα να επιμένει κάποιος να μην χρησιμοποιεί τον ήδη έτοιμο Εσωτερικό Συστηματοποιημένο Γνωστικό Πλούτο των Εσωτερικών Ταγμάτων. Θα πρέπει να μας προβληματίσει όμως το γιατί συμβαίνει αυτό. Γιατί τεράστια μερίδα (ίσως η πλειοψηφία) των υποψηφίων Εσωτερικών Μαθητών αρνείται να ακολουθήσει αυτό το "Συστηματοποιημένο Μονοπάτι των Εσωτερικών Ομάδων"? Μήπως γιατί αυτές τις Ομάδες τις ακολουθεί ένα "Κακό όνομα" ? Εγώ θα το διαχωρίσω ως εξής για να είμαι δίκαιος. Όλα τα περιοδικά Μεταφυσικής είναι γεμάτα απο διαφημίσεις πάρα πολλών Εσωτερικών Ομάδων κάθε τύπου και προέλευσης. Μέσα σε αυτές είναι και πάρα πολλές που τα κίνητρά τους είναι "καθαρά υλιστικά και μόνο". Εως....να μην χαρακτηρίσω τα ακόμη πιο επικίνδυνα κίνητρα ορισμένων. Τα εισαγωγικά σημειώματα της παρούσας ιστοσελίδας είναι υπεραρκετά. Τα Αρχαία Εσωτερικά Τάγματα όμως που αξίζουν πραγματικά, δεν διαφημίζονται. Επιλέγουν τα μέλη τους με πιο Μυστικές Διαδικασίες. Και μάλιστα αυστηρές διαδικασίες που απαιτούν πρόταση απο άλλα μέλη (και όχι μόνο). Αφού δεν διαφημίζονται όμως, ούτε έχουν "Γνωστούς Προθαλάμους" πως θα δοθεί η ευκαιρία σε περισσότερους υποψήφιους να γνωρίσουν τις Σοβαρές Διαδικασίες αυτών των χώρων? Φιλικά Avaris

Σείριε, Πως είναι δυνατόν να διαφωνήσω μαζί σου? Αυτή ακριβώς είναι άλλωστε η ουσία της Απόλυτης Φιλοσοφικής Ελευθερίας. Μια ελευθερία που (θα έπρεπε να) επεκτείνεται και στην Θρησκευτική Φιλοσοφία. Κάθε άνθρωπος και ένα Μονοπάτι. Δυστυχώς όμως, η μεγάλη πλειοψηφία των Φιλοσοφικών Ομάδων που αναπτύσσονται με έναυσμα την Προσήλωση του τάδε ή δείνα Ιδρυτή σε ένα Μονοπάτι, διατείνονται και επιμένουν ότι όλοι οι άλλοι Δρόμοι είναι λάθος και μόνον ο δικός τους είναι ο σωστός. Κι αυτό από μόνο του είναι ένα ενοχλητικό γεγονός. Δηλαδή , τι διδάσκουν στους Μαθητές τους? Τη Μισαλλοδοξία? Φιλικά Avaris

Αγαπητή Μαρτίνα, Τα Αρχέτυπα και τα Πρότυπα δεν μπορούμε και δεν είναι προς όφελός μας να τα αποφύγουμε. Είναι απλώς «Σταθερές» , «Σημεία Αναφοράς», «Μούσες έμπνευσης», «Υποδείγματα», «Χάρτες», «Κλειδιά Αποκρυπτογράφησης», εν τέλει «Βοηθοί» μας στην προσωπική πορεία του καθενός και όχι αντίπαλοι. Είναι σαν ένα «Κυνήγι Κρυμμένου Θησαυρού» όπου σου δίνονται αποκλειστικά και μόνο «αλληγορικές οδηγίες» και εσύ για να τις «ερμηνεύσεις» θα πρέπει να «αναζητήσεις» τα «κατάλληλα κλειδιά αποκωδικοποίησης». Καμία έτοιμη γνώση δεν σου παρέχουν τα Αρχέτυπα και τα Συμβολικά Πρότυπα. Το πρόβλημα ? και θα συμφωνήσω μαζί σου ? γεννάται από τη στιγμή που κάποιοι με βάση τα παραπάνω δημιούργησαν «Στερεότυπα», «Ξεπερασμένες εφαρμογές», «Κακέκτυπα», «Κακόγουστες απομιμήσεις», κοινώς «Φιλοσοφικά Σκουπίδια» και προσπαθούν να πουλήσουν αυτό το έτοιμο «επικίνδυνο φιλοσοφικό πακέτο» σε κάθε εύπιστο , καλοπροαίρετο ενδιαφερόμενο. Ο Εσωτερικός Αγώνας είναι καθαρά προσωπική υπόθεση του καθενός ξεχωριστά. Όπως και το τελικό αποτέλεσμα (το Γέννημα σύμφωνα με τη δική σου όμορφη έκφραση) είναι καθαρά ατομικό και δε μοιάζει με κανενός άλλου. Φιλικά Avaris

Γι' αυτό και δεν επιτρέπεται να κάνουμε πως δεν βλέπουμε τα Αρχέτυπα και την Συστηματοποιημένη Γνώση οποιασδήποτε μορφής. Επίσης, ναι, όντως κάθε γνήσιος δάσκαλος παραμένει μαθητής για όλη του τη ζωή. Και κάποτε ήταν μαθητής, που πιθανόν αργότερα ξεπέρασε τους δασκάλους του. Αυτό όμως δεν ισχύει για Διδασκάλους του Βεληνεκούς ενός Ιησού ή ενός Βούδα. Κανείς Μαθητής δεν κατάφερε να τους ξεπεράσει.

Artzuna, Όντως οι Μεγάλοι Δάσκαλοι, όσον αφορά τουλάχιστον τα βασικά σημεία της Διδασκαλίας τους, εστίασαν σε Σταθερές Αξίες οι οποίες είναι αιώνιες και άφθαρτες. Υπήρχαν όμως και "Δευτερεύουσες διδασκαλίες" (ή ηθελημένες αβλεψίες) (το «περιτύλιγμα» που είπες εσύ) που λειτουργούσαν πάντα ως "όχημα" για την "διείσδυση" στην εκάστοτε κοινωνία. (πχ Δευτερεύουσα (μη) ? διδασκαλία ήταν η μη-αναφορά στις δουλοκτητικές συνθήκες της εποχής). Και οι δύο Διδασκαλίες, διδάσκονταν κατά κύριο λόγο πάντα σε κάποιους Μαθητές του Κλειστού Πυρήνα και κατά δεύτερο λόγο στους υπόλοιπους πιστούς. Μετά το θάνατο του Ιδρυτή, οι Μαθητές του πάντα έφευγαν προς κάθε κατεύθυνση για να μεταλαμπαδεύσουν την Φιλοσοφική Διδασκαλία του Δασκάλου τους. Η Φιλοσοφική Διδασκαλία ενός Μέγα Διδάσκαλου (σαν τον Ιησού ή το Βούδα) είναι πάντα πολυδιάστατη. Οι Μαθητές τους δεν παύουν να είναι πάντα υποδεέστερης "ισχύος" απο τον ίδιο τον Ιδρυτή. Αυτό σημαίνει ότι αδυνατούν να "υιοθετήσουν" όλες μα όλες τις Διαστάσεις της Διδασκαλίας του Μέγα Διδασκάλου. Υιοθετούν ο καθένας και "κάποιο μέρος" αυτής. Αυτό που τους «ταιριάζει» καλύτερα. Και ως "αυτόνομες ανθρώπινες προσωπικότητες" τις φιλτράρουν (ηθελημένα ή αθέλητα) δημιουργώντας έτσι ο καθένας ένα δικό του "φιλοσοφικό υβρίδιο" της Πρωτογενούς διδασκαλίας. Όλες είναι γνήσιας προέλευσης, αλλά θεωρητικά, ακόμη και αν βάζαμε όλους τους Μαθητές μαζί, και πάλι δεν θα είχαμε την πρωταρχική διδασκαλία. Εξαιτίας ακριβώς του «προσωπικού στοιχείου». Επειδή όμως, όντως "μετράει" το "άτομο" και οι "επιλεγμένοι Μαθητές" είναι και αυτοί "κάτι το ιδιαίτερο" καταφέρνουν πάντα να έχουν "διεισδυτικότητα" στις κοινωνίες των υποψήφιων προσύλητων. Αυτοί οι «Μετα-διδάσκαλοι», σε επόμενο επίπεδο «τροποποιούν» και τις «Δευτερεύουσες διδασκαλίες» (που έχουν άμεση σχέση με τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες) με αποτέλεσμα να αλλάζει ακόμη πιο πολύ η εκάστοτε «τελική μορφή του Φιλοσοφικού προιόντος». (πχ Δευτερεύουσα διδασκαλία του Παύλου είναι οι απαξιωτικές αναφορές του στις Γυναίκες). Και αυτή η Εναλλαγή συνεχίζεται ενίοτε για αιώνες. Μαζί με τις συνακόλουθες τροποποιήσεις της Διδασκαλίας. Η Σκυτάλη της Διδασκαλίας βρίσκεται πάντα στα χέρια ατόμων. Ακόμη κι αν επίσημα είναι στα χέρια ενός οργανισμού (όπως η Εκκλησία) ουσιαστικά, αποτελέσματα έχει μόνον όταν αναλαμβάνουν τη διδασκαλία Ικανά, Ξεχωριστά άτομα. Όπως και να το πάρουμε, εντέλει, πάντα έχουμε να κάνουμε με «Ατομα». Αυτά είναι που κάνουν τη διαφορά και ποτέ οι Ομάδες. Δηλαδή, συμφωνούμε ότι αυτά που έχουν ενδιαφέρον είναι τα «άτομα» και όχι οι «ομάδες». Και πως αν δεν ανταποκρίνεται πια μια θρησκεία στις ανάγκες μιας εποχής, καλό θα είναι να «εκλείψει». (Υ.Γ. τρομερά τα κομμάτια του Βούδα που ρίχνεις μέσα. Συνέχισε).

Άλλο να πετάξεις "όλα τα σκουπίδια της φιλοσοφίας" και άλλο να πετάξεις "όλη την παγκόσμια φιλοσοφία στα σκουπίδια". Εαν παρατηρήσεις προσεκτικά πιο πάνω θα δεις ότι η ένστασή μου είναι στο "δεύτερο". Φιλικά Avaris

Sucore, τα Αρχέτυπα είναι σταθερά. Δεν αλλάζουν. Ήταν , είναι και θα είναι πάντοτε τα ίδια, όσα millenium και να περάσουν. Η αποκωδικοποίηση που κάνουν οι άνθρωποι είναι που διαφοροποιείται στο πέρασμα των αιώνων. Όσον αφορά το "Φιλικά" που λες ότι μου διέφυγε, δεν κολλάει μετά απο βαρύτατες απαξιωτικες, συκοφαντικες κατηγορίες. Φιλικά Άβαρις

Ακριβώς αυτή είναι η ουσία Artzuna. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει αυτά που "εννοεί αυτός ως σωστά". Και κανείς δεν δικαιούται να σε σκοτώσει για να επιβάλλει την δική του φιλοσοφία. Επειδή λοιπόν κανείς μας δεν είχε την τύχη να είναι μπροστά σε αυτούς τους μεγάλους Σοφούς κατά την διδασκαλία τους, δεν μας μένει παρά να ακούσουμε την καρδιά μας. Εαν η καρδιά μου εμένα μου πει ότι η τάδε Σχολή Φιλοσοφίας λέει τα πραγματικά λόγια του τάδε Ιδρυτή Σοφού, έχω εξίσου δίκαιο με τον άλλον απέναντι που ισχυρίζεται τα ίδια για την δική του Σχολή Σκέψης. Κανείς όμως - το επαναλαμβάνω - δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλλει δια ξιφους στον άλλον την δική του θέση. Αυτή είναι η ένστασή μου.

Sucore όχι μονο δεν κατέβασες το επίπεδο αλλά χτύπησες κέντρο. Αυτή είναι η ουσία. Η "πνευματική αναγέννηση" του ατόμου μέσα απο αυτή την τρομακτική για τα ανθρώπινα δεδομένα "εμπειρία". Μια υψηλού επιπέδου εσωτερική εκπαιδευτική διαδικασία ευρύτατα διαδεδομένη σε κάθε σημείο της γης. Απο τον Ινδουισμό μέχρι τους Δρυίδες και απο τον ζωροαστρισμό μέχρι τους Σαμάνους. Είναι Συμβολισμός που όμως έχει και "έμπρακτα αποτελέσματα". Όποιος έχει αμφιβολίες δεν έχει παρά να κάνει μια όσο το δυνατόν καλύτερη "διαλογιστική προσομείωση" μέσα στο χώρο του και θα καταλάβει.

Ίσως εαν μιλούσαμε για ένα "χαμηλών προδιαγραφών" forum (πχ περί Μόδας) να ήταν έτσι όπως τα λες. Εδώ όμως, είναι ένα φιλοσοφικό Forum. Που σημαίνει, υψηλών απαιτήσεων και προδιαγραφών. Και Forum σημαίνει Βήμα Λόγου - Αντιλόγου. Και ο Λόγος είναι πάντοτε μια εκτενής εισήγηση περί του ενίοτε θέματος. Διαφορετικά είναι "ατελής ισχυρισμός" ή το πολύ "θέμα διαλογισμού". Να σου θυμίσω όμως ότι ο Διαλογισμός γίνεται πάντα "κατά μόνας" ακόμη και αν είσαι σε ομάδα διαλογισμού. Συνεπώς, δεν μπορεί να γίνει "διαδικτυακά" σε ένα Forum. Άρα, οφείλει η εισήγηση του θέματος να είναι εκτενής και με πολλές λεπτομέρειες. Έτσι, θα δώσει τροφή για αντίλογο,αρνήσεις, αντιφωνήσεις και γενικά εκτενή σοβαρή συζήτηση υψηλών απαιτήσεων. Αυτές είναι οι Βασικές αρχές του Forum στην Γενικώς Αποδεκτή μορφή του. Εαν κάποιος αδυνατεί να παρακολουθήσει ένα απαιτητικό θέμα με τόσο εκτενείς αναφορές, δεν μπαίνει σε αυτό το θέμα. Υπάρχουν παρα πολλά και διαφορετικής υφής θέματα ώστε να μπει και να τα παρακολουθήσει με την άνεσή του. Κανείς δεν τον υποχρεώνει να τα διαβάσει και να συμμετάσχει με το ζόρι σε όλα τα topics. Επίσης, ανέφερα τον Τζορντάνο Μπρούνο (φιλοσοφος) και τον Ιάκωβο του Μολέ (τελευταίος Μάγιστρος των Ναιτών) απλά και μόνο ως θύματα της εκάστοτε πυράς των ενίοτε Ιεροεξεταστών. Τι δεν γίνεται κατανοητό σε αυτό για να πρέπει να αναφέρω βιογραφικά στοιχεία του καθενός (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) ? Όσον αφορά τα περι "να ανακαλύψουμε απο την αρχή τα πάντα" που ισχυρίζεστε, μήπως θα πρέπει τότε να μην μαθαίνουμε "Γραφή και Ανάγνωση" διότι "οφείλουμε να μάθουμε μόνοι μας να γράφουμε και να μιλάμε"? Να πετάξουμε στα σκουπίδια λοιπόν όλα όσα ανακάλυψε η παγκόσμια φιλοσοφία? Αυτό ισχυρίζεστε? Κατηγόρησες επίσης, βαρύτατα, τον συνομιλητή σου ότι προσπαθεί να "εντυπωσιάσει με τις εγκυκλοπαιδικές του γνώσεις ή τις υπερφυσικές του εμπειρίες". Μήπως θα ήθελες να ξανασκεφτείς αυτό τον βαρύτατο λόγο σου προτού τον σχολιάσω?

Συμφωνώ Artzuna ότι τα ίδια ισχύουν σε όλες σχεδόν τις θρησκείες. Η διαφορά τους είναι όμως, ότι οι υπόλοιπες θρησκείες (πχ ο Βουδισμός) δεν επιδόθηκαν στην συστηματική καταστροφή όλων των "φιλοσοφικών ανταγωνιστών" τους (πλην του Ισλαμισμού που τον ξεπέρασε). Ούτε απαγόρευσαν τις υπόλοιπες "Εκδοχές" μιας φιλοσοφικής θεώρησης των πραγμάτων. Ούτε καν τις ονόμασαν "Αιρέσεις". Κάθε Σχολή φιλοσοφίας, είναι πολύ φυσικό να αναπτύξει Υποσχολές. Το αφύσικο είναι να διώκονται. Να διεκδικεί η μία Σχολή την Κυριαρχία επι των υπολοίπων. Να απαιτεί να εξαφανιστεί κάθε διαφορετική "εκδοχή". Και να το επιβάλλει αυτό με την "θανατική καταδίκη". Αυτή είναι η διαφορά του Χριστιανισμού (και του Ισλαμισμού) με τις υπόλοιπες θρησκείες. Όσον αφορά στην ουσία των λόγων των μεγάλων διδασκάλων, υπάρχει ακριβώς το πρόβλημα των πολλών εκδοχών. Δηλαδή, πως είμαστε σίγουροι οτι τα πραγματικά λόγια του ιδρυτή είναι αυτά που λέει η τάδε η η δείνα Σχολή? Στο Χριστιανισμό και πάλι: ποια είναι η πραγματική διδασκαλία του Ιησού? Το Δόγμα της "Απο Θεού και μέσω της Εκκλησίας Λυτρώσεως"? ή το Δόγμα των Γνωστικών : "Εαν θες να βρεις τον Θεό, ψάξε μέσα σου"? Ποιά απο τις δύο θέσεις πήρε ο Ιησούς?

"Η Αθήνα που βλέπετε μπροστά σας με τα τσιμεντένια κτίρια δεν υπάρχει. Είναι ψευδαίσθηση. Μια οπτική ανακρίβεια. Έτσι, χωρίς αιτιολογία". Αυτό λές αγαπητέ Outis. Καλό θα ήταν να επανέλθεις και να τεκμηριώσεις τους "αφορισμούς" σου. Κι εγώ σου υπόσχομαι ότι θα εξετάσω με κάθε λεπτομέρεια τους τεκμηριωμένους αντιλόγους σου και εν ανάγκη θα διορθώσω το κείμενό μου. Όσον αφορά την "Ανάσταση" δεν είναι γεγονός, είναι Αρχέτυπο. Είναι Συμβολισμός. Και υπήρχε στον Ζωροαστρισμό. Επίσης, υπάρχει σαν ύψιστη τεχνική Μυστικιστικής εκπαίδευσης σε κάθε Σύστημα Εσωτερικής Γνώσης σε όλη την ιστορία, σε κάθε σημείο του πλανήτη. Είναι το στάδιο του κλεισίματος σε Τάφο, όπου άλλες φορές ο Μαθητής είναι "πλήρης αισθήσεων" και άλλες φορές "σε έκσταση", που μοιάζει με θάνατο. Καλό θα είναι να μην είσαι "Συνοπτικά Αφοριστικός" στις αντιθέσεις σου. Θυμίζει λίγο Τορκεμάδα η στάση σου και δεν βοηθάει τον διάλογο. Και σου θυμίζω ότι ο Τορκεμάδα ήταν απο τα εξέχοντα κεφάλια της Ιεράς Εξέτασης που ευθύνεται απο μόνος του για 10,000 εκτελέσεις "αιρετικών" κατά τον Μεσαίωνα.

Είπε η Morgainne: Αν "χαθείς" μέσα στα κεφάλια και δεν μπορείς να βγάλεις κανένα νόημα, το πιθανότερο είναι να γίνεις ένας από τους Χαμένους και όχι νικητής... Αυτό εννοούσα... Φοβάμαι ότι δεν μπορώ να διαφωνήσω σε αυτό. Και ποιός δεν έχει χαθεί στον Λαβύρινθο των Ερμηνειών και των Παρερμηνειών. Άτιμο συναίσθημα. Μα αναγκαίο σχολείο. Μόνο εκεί, σε αυτά τα "ενοχλητικά σταυροδρόμια" μαθαίνουμε την αποκωδικοποίηση των Πραγμάτων και των Νοημάτων. Πολλές φορές Avaris, η έντονη επιθυμία και η επιδίωξη να φτάσεις στον Πυρήνα, σε οδηγεί στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα... Γι'αυτό ίσως είναι καλύτερο να μην εστιαστείς στην κατάκτηση του Πυρήνα, ίσως και να ξεχάσεις ακόμα ότι υπάρχει... (Δεν είμαι τελείως σίγουρη γι'αυτό.. Όπως λες παρακάτω, καλό είναι να έχεις την εικόνα του Πυρήνα στο μυαλό σου κάνοντας συγχρόνως και τα υπόλοιπα, αλλά μάλλον αυτό δεν ισχύει για όλους... Χρειάζεται δύναμη για να μην σε "τυφλώνει"/αποσυντονίζει/παραπλανεί η εικόνα του Πυρήνα...) Μόνο έτσι θα αρχίσεις να εστιάζεσαι στα λόγια του κάθε κεφαλιού... Η έντονη επιθυμία για την κατάκτηση του στόχου είναι το καύσιμο που ενισχύει την επιμονή μας Morgainne. Εαν χαθεί η έντονη επιθυμία, χάνεται η επιμονή, κατόπιν επισκιάζεται ο στόχος μέχρι που αντικαθίσταται απο έναν άλλον. Συνεπώς αλλάζει τελείως η ρότα μας. Η επιμονή είναι το όπλο Morgainne. Η επιμονή είναι σαν την αδύναμη σταγόνα που επι χιλιάδες χρόνια στάζει επάνω στον πανίσχυρο βράχο. Στο τέλος τον τρυπάει και τον διαπερνάει. Και το καύσιμο της επιμονής, είναι η "έντονη επιθυμία' και μόνο. Τίποτε άλλο δεν την ενισχύει. Πάντως έχεις δίκαιο. Το επόμενο κλειδί είναι η "εστίαση στα λόγια του κάθε κεφαλιού ξεχωριστά". Να όμως που στην γωνία μας τη "φυλάει" ο "επιτηρητής" για να "παίξει" μαζί μας. Κι έτσι, αναγκαζόμαστε να μάθουμε να συνδυάζουμε πολλά κλειδιά ταυτόχρονα για να αποκωδικοποιήσουμε τα πράγματα. Αναγκαζόμαστε να πολεμήσουμε δηλαδή, πολλά κεφάλια ταυτόχρονα.

Martina και Minerva εννοείτε να ξαναανακαλύψουμε τον τροχό? Όχι δεν νομίζω ότι αυτό εννοείτε. Είναι λίγο τραβηγμένο για συμπέρασμα. Θα θέλατε μήπως να εξηγήσετε κάπως σαφέστερα το σκεπτικό σας?

Τελικά πόσα γνωρίζουμε για τη γέννηση του Ιησού? Από Εκκλησιαστικής οπτικής γωνίας τα πάντα. Από ιστορικής πλευράς, επικρατεί ένα τεράστιο κενό. Κανένα επαληθεύσιμο δεδομένο δεν υπάρχει γι’ αυτό το Φιλοσοφικό/Θρησκευτικό περιστατικό. Κανένα τεκμηριωμένο στοιχείο. Καμία καταγεγραμμένη μαρτυρία. Τι συνέβη τελικά δύο χιλιάδες χρόνια πριν? Ή έστω, τι επιβεβαιωμένο ιστορικά γνωρίζουμε για τις πρώτες Χριστιανικές κοινότητες? Απολύτως τίποτα! Αυτή είναι η απάντηση… Μετά τον «Δεδηλωμένο» θάνατο του Ιησού, διάφορες λατρευτικές ομάδες δημιουργούνταν συστηματικά, στηριζόμενες σε Λόγους, αποφθέγματα, διδαχές και φιλοσοφικές θεωρήσεις που πήγαζαν και ταξίδευαν από στόμα σε στόμα χωρίς καμιά επίσημη καταγραφή. Έτσι, η κάθε ομάδα (Χριστιανική κοινότητα) ασυναίσθητα ανέπτυσσε τη δική της εκδοχή περί «Διδασκαλίας του Ιησού». Ως φυσικό επακόλουθο ανέπτυσσε κάποια Στοιχειώδη Διανόηση που οικοδομούσε ένα σύνολο «Πιστεύω» και «Δοξασιών». Στηνόταν έτσι ένα «τοπικό Λατρευτικό τυπικό». Και δεν θα μπορούσε να μην έχει έναν Ηγέτη αυτή η (εκάστοτε) Χριστιανική Κοινότητα. Έναν ηγέτη που, αν μη τι άλλο, φρόντιζε να σταθεροποιήσει την Κοινότητα αλλά και να την επεκτείνει το δυνατόν περισσότερο. Η Χριστιανική Θεώρηση των πραγμάτων, από τότε είχε μια «Απολυτότητα». Από Γεννέσεώς της διεκδικούσε την Μονοκαθεδρία, την Μονοκρατορία ως Θρησκευτική άποψη. Αυτό την έβαλε στο Μάτι του Ρωμαϊκού Κυκλώνα. Η Ρώμη μπορούσε να αποδεχτεί το Χριστιανισμό ως μια ακόμη Θρησκεία του Ρωμαικού Πάνθεου. Δεν θα αναγνώριζε ποτέ όμως σε μια Θρησκεία την Φιλοσοφική Μονοκρατορία. Πολλώ δε μάλλον όταν αυτή η θρησκεία δεν αναγνώριζε ως Θεό τον Αυτοκράτορα. Εάν προσθέσουμε και τις διώξεις που υφίστατο από μέρους του Σανχεντρίν και των Εβραίων γενικά, αρκεί για να αντιληφθούμε το εχθρικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ανδρώνονταν το Χριστιανικό Κίνημα. Συνεπώς, στα πρώτα βήματά του ήταν εκ των πραγμάτων αναγκασμένο να χρησιμοποιεί «προφορικό λόγο» για να διαδίδει τις «Διδασκαλίες» του. Έτσι, μέσα σε περίπου σαράντα χρόνια μετά το θάνατο του Ιησού, αναπτύχθηκε άναρχα και προφορικά ένα μεγάλο πλέγμα «Χριστιανικών Εκδοχών», χωρίς καμία επίσημη ιστορική καταγραφή ούτε γραπτές μαρτυρίες λογίων ή άλλων γραφειοκρατικών επίσημων πηγών της εποχής. Τα σαράντα αυτά πρώτα χρόνια, θεωρούνται «ορόσημο» διότι τότε γράφεται εντέλει το «πρώτο Ευαγγέλιο». Αυτό που στη συνέχεια ονομάστηκε «του Μάρκου». Στην πραγματικότητα όμως ο συγγραφέας του είναι άγνωστος. Άλλωστε, συνήθιζαν και τότε – όπως σε κάθε εποχή - να χρεώνουν γραπτά έργα αγνώστων συγγραφέων σε επώνυμους της εποχής. Μήπως και σήμερα το ίδιο δε γίνεται με την ιδιοποίηση πνευματικής ιδιοκτησίας? Ήταν, είναι και θα είναι μια συνηθισμένη κατάσταση στον χώρο των Γραμμάτων. Έτσι γεννήθηκε το πρώτο Ευαγγέλιο (που σημειωτέον δεν κάνει πουθενά λόγο ούτε για Παρθενογέννεση, ούτε για Ανάσταση). Μετά από άλλα πενήντα χρόνια προκύπτει το δεύτερο Ευαγγέλιο: του Ματθαίου. Μετά από άλλα δέκα χρόνια του Λουκά και πολύ αργότερα του Ιωάννη. Στην πορεία «κρίθηκε απαραίτητο» να «ξαναγραφεί» το Ευαγγέλιο του Μάρκου ώστε να συμπεριλάβει τα στοιχεία της Παρθενογέννεσης και της Ανάστασης. Πρέπει να γίνει σαφές όμως ότι αυτά τα τέσσερα δεν ήταν τα μόνα Ευαγγέλια που συνεγγράφησαν μετά το θάνατο του Ιησού. Επί διακόσια χρόνια μετά το θάνατό του, οι Χριστιανικές κοινότητες, όπως ήδη ειπώθηκε, πολλαπλασιάζονταν άναρχα και φυσικά έδιναν τις δικές τους εκδοχές περί Διδασκαλίας του Ιησού. Κι αφού αναθάρρησαν – μετά τις πρώτες δεκαετίες – η κάθε Χριστιανική Κοινότητα έγραφε πλέον το δικό της Ευαγγέλιο. Έτσι, άρχισε μια πολυδιάσπαση του Πρωτογενούς Χριστιανικού Κινήματος, η οποία συνοδεύτηκε από πληθώρα Ευαγγελίων, με διαφοροποιημένες κοσμοθεωρίες, ενίοτε συγκρουόμενες μεταξύ τους. Τα μόνα γνωστά δυστυχώς σήμερα είναι τα πενηνταδύο γνωστά και ως Γνωστικά/Απόκρυφα Ευαγγέλια. Ευαγγέλια όπως το Απόκρυφο του Ιωάννη, του Θωμά, της Αλήθειας, του Ιούδα, των Αιγυπτίων, του Φιλίππου, του Πέτρου, της Μαρίας της Μαγδαληνής και πολλά πολλά ακόμη. Αξίζει να πούμε ότι αναφέρουν Λόγους και Διδασκαλίες του Ιησού που όχι μόνο δεν περιλαμβάνονται στην Καινή Διαθήκη αλλά ενίοτε συγκρούονται με τις (Επίσημες) Θέσεις της. Επίσης, ένα ακόμη κοινό σημείο σε αυτά τα Ευαγγέλια είναι πως θεωρούν τις λαϊκές πεποιθήσεις όπως η παρθενογέννεση και η Ανάσταση ως πλάνη και παιδαριώδεις παραδόσεις. Σύμφωνα με αυτά τα Ευαγγέλια, το μήνυμα του Ιησού ήταν : « Αν θες να γνωρίσεις το Θεό, κοίτα μέσα σου». Μια καθαρά Γνωστικιστική άποψη που ενόχλησε «αυτούς» που διέβλεψαν τη δυνατότητα στησίματος ενός ισχυρού μηχανισμού εξουσίας επάνω στις εύπλαστες ακόμη τότε δομές του εμβρυϊκού Χριστιανικού Κινήματος. Κι ο λόγος ήταν πως η παράνομη ακόμη φύση του Κινήματος το καθιστούσε στόχο επιθέσεων. Άρα, για να επιβιώσει των επιθέσεων και να επεκταθεί χρειαζόταν μια «ισχυρή οργανωτική δομή». Αυτό με τη σειρά του σήμαινε: «Ενιαία Φιλοσοφική Θεώρηση», « Ενιαίο Σώμα», «Μία Ισχυρή Ηγεσία». Αντιθέτως, οι πολλές και διαφορετικές Χριστιανικές Κοινότητες, οι πολλές και αλληλοσυγκρουόμενες ηγεσίες, τα πολλά και ενίοτε αλληλοαναιρούμενα Ευαγγέλια θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στον κατακερματισμό, τον αλληλοσπαραγμό και εντέλει τον αφανισμό της Χριστιανικής Κοινότητας. Με αυτό το σκεπτικό, σε ορισμένες κοινότητες άρχισε να εμφανίζεται μια ιεραρχία τριών βαθμών: Επίσκοποι, Ιερείς, Διάκονοι. Αυτή η «Ηγετική Τρόικα» διεκδίκησε, με κάθε μέσο, τη θέση του Θεματοφύλακα της «Μόνης Αληθινής Πίστεως» ( φράση που θα χρησιμοποιηθεί κατά κόρον τα επόμενα δύο χιλιάδες έτη για να νομιμοποιήσει Αυθαιρεσίες και καταστροφές). Το Δίκτυο αυτών των τοπικών Ηγεσιών επεκτάθηκε αρκετά, μέχρις ότου ισχυροποιήθηκε τόσο που να επιδιώξει πλέον την Οργανωτική του Αναβάθμιση έναντι των εκτός Δικτύου «αντιφρονούντων» . Το 180 μΧ, ο Ειρηναίος, Επίσκοπος της Λιόν, με τη στήριξη του Δικτύου των Επισκόπων της Μίας και Μοναδικής Πίστεως, επέβαλλε και επίσημα πλέον την «Μία και Μοναδική Εκδοχή του Χριστιανισμού», χαρακτηρίζοντας οριστικά πλέον όλες τις υπόλοιπες ως «Αιρετικές». Σύμφωνα με την απόφασή τους, πλέον, η «Σωτηρία των Ανθρώπων» ήταν εφικτή μόνον μέσα από την ένταξη και υποταγή τους στην «Μία και Μοναδική εκ Θεού, Αποστολική, Ορθόδοξη και Καθολική Χριστιανική Εκκλησία». Το Υπέρτατο αυτό Εκκλησιαστικό Διοικητικό Όργανο του Ειρηναίου αποφάσισε επίσης την αποδοχή μόνον των παραπάνω τεσσάρων Ευαγγελίων ως επίσημα και «αφόρισε» όλα τα υπόλοιπα χαρακτηρίζοντάς τα ως Αιρετικά βδελύγματα και απαγορεύοντας τη συγγραφή οποιουδήποτε άλλου Ευαγγελίου. Ο Ειρηναίος φρόντισε στο έργο του «Έλεγχος και Ανατροπή της Ψευδωνύμου Γνώσεως» να νομιμοποιήσει ως Μοναδικά τα τέσσερα Ευαγγέλια και να αποκηρύξει ως βλάσφημα όλα τα υπόλοιπα. Παρεμπιπτόντως, στοιχεία όπως η «Παρθενογέννεση», «αφηγήσεις του Θείου Πάθους», «ο Μυστικός Δείπνος», «η Ευχαριστία», «ο Σταυρικός Θάνατος» και «η Ανάσταση» δεν υπήρχαν στα αποκηρυγμένα Γνωστικά Ευαγγέλια. Υπήρχαν όμως και στα τέσσερα αποδεκτά επίσημα Ευαγγέλια. Έτσι, παρ’ ότι το Χριστιανικό Κίνημα βρίσκονταν σε αντιπαλότητα με το εξωτερικό του κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, επέλεξε να βρεθεί σε σφοδρή αντιπαλότητα και με την πολλαπλή εσωτερική του αντιπολίτευση. Με αποτέλεσμα το απηνές κυνηγητό των ανά την Ρωμαϊκή επικράτεια «Αντιφρονούντων (αιρετικών) Χριστιανών». Εν τέλει, πήρε κάπου διακόσια χρόνια (367μΧ) για να οριστικοποιηθεί η λίστα των εικοσιεπτά κειμένων που αποτελούν την Καινή Διαθήκη. Άλλωστε, στο τέλος του 4ου μΧ αι ο Χριστιανισμός ήταν η επίσημη κυρίαρχος Ρωμαϊκή Θρησκεία και είχε απεριόριστη δύναμη να επιβάλλει τη θέλησή της. Αποτέλεσμα ήταν πλέον η απηνής και εκτεταμένη δίωξη των «αντιφρονούντων (αιρετικών) Χριστιανών» με μόνιμο στόχο στους αιώνες που ακολούθησαν την εξολόθρευσή τους. Όλα τα κείμενα των «Αιρετικών (πλέον) Ευαγγελίων» οδηγήθηκαν στην πυρά και ο κάτοχός τους ήξερε πια ότι τον περίμενε ο θάνατος από τα Ελέω Θεού (και Εκκλησίας πλέον) αυτοκρατορικά αποσπάσματα. Αλλά ευτυχώς, πάντα κάτι ξεφεύγει από τις πυρές των «Φιλοσοφικά Ανεγκέφαλων» της ιστορίας για να αποδεικνύει στους μεταγενέστερους την πολιτιστική παραφροσύνη τους. Ξέφυγαν λοιπόν τα πενηνταδύο Γνωστικά/Απόκρυφα Ευαγγέλια και είναι άγνωστο φυσικά τι μπορεί να υπάρχει στα περιβόητα υπόγεια του Βατικανό. Γιατί όμως αυτή η έχθρα της επίσημης Εκκλησίας απέναντι στα Γνωστικά Ευαγγέλια? Διότι πολύ απλά παρουσίαζαν τον Ιησού ως ένα σοφό σαν όλους τους άλλους (έναν Αβατάρα ουσιαστικά) που ήρθε να διδάξει τον κόσμο «πως να αναζητάει την Σοφία και την προσωπική του λύτρωση» μέσα από ατομικές προσπάθειες. Συνεπώς, δεν χρειάζεται καμία Εκκλησία για να τον «καθοδηγεί». Αντιθέτως, τα τέσσερα επίσημα Ευαγγέλια παρουσιάζουν τον Ιησού ως το μοναδικό Σωτήρα που οι πιστοί οφείλουν να τον λατρεύουν με συγκεκριμένες δοξασίες και τρόπο ζωής. Άρα, οι πιστοί είναι τα «πρόβατα» που έχουν απόλυτη ανάγκη την καθοδήγηση του «Ποιμένα» - δηλαδή της Εκκλησίας και των Λειτουργών της – για να επιτύχουν την «προσωπική τους Λύτρωση». Επιπροσθέτως, όλα όσα είναι σήμερα ο Χριστιανισμός, όσον αφορά στις Δοξασίες και Τελετές, πρέπει να σημειωθεί ότι προστέθηκαν από τον 4ο μΧ αι και έπειτα. Είναι στοιχεία που δανείστηκαν από άλλες προγενέστερες θρησκευτικές παραδόσεις (πχ Αρχαία Ελληνική, Ζωροαστρική, Ιουδαϊκή, Μιθραϊκή, κλπ). (βλ. «Θρησκείες και Αρχέτυπα», του ιδίου).

Όταν ανακαλύφτηκε το πρώτο μαχαίρι ήταν φτιαγμένο πιθανότατα απο σχιστόλιθο. Μετά χρησιμοποιήθηκε το ελεφαντόδοντο. Μετά το μέταλλο. Ταυτόχρονα, εξειδικεύονταν στο έπακρο τα κοπτικά εργαλεία. Υπήρχε ένα διαφορετικό εργαλείο για κάθε χρήση. Μέχρι που φτάσαμε στο νυστέρι απο ανοξείδωτο ατσάλι. Κανείς δεν θα δοκίμαζε να κάνει σήμερα εγχείρηση χρησιμοποιώντας το πρώτο μαχαίρι απο σχιστόλιθο. Ένα ρευμα Φιλοσοφικό, έστω κι αν είναι 5η γενιά μετά το πρωτότυπο, μπορεί να καλύπτει κάποιον πολύ καλύτερα απο το πρωτότυπο. Μόνο και μόνο γιατί είναι προσαρμοσμένο στα μέτρα του. Μην ξεχνάμε ότι το πρωτότυπο Σύστημα Σκέψης του Ιδρυτή δημιουργήθηκε κάτω απο συγκεκριμένες συνθήκες κάποιας εποχής που δεν υφίσταται πλέον. Και απευθυνόταν σε κάποιους ανθρώπους που επίσης δεν υπάρχουν πλεον. Αντιθέτως, εαν θέλει να συνεχίσει να έχει "πέραση" ως σύγχρονο ρεύμα σκέψης θα πρέπει διαρκώς να αναπροσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες. Διαφορετικά, δεν θα απαντάει στις τωρινές (πχ) ανάγκες και θα πεθάνει.

Αναρωτιέμαι, το ιερατείο του Ζωροαστρισμού απο που "δανείστηκε" τις δοξασίες του. Αλλά πάμε πολύ πίσω και είναι αδύνατον να βγει άκρη. Όσον αφορά στο -ισμός, μήπως - λέω μήπως - είναι λίγο ισοπεδωτική αυτή η άποψη του γνωστού σου? Κάτω απο την κατάληξη -ισμός, κατά τη γνώμη μου εντάσσουμε (ή τουλάχιστον θα πρέπει να ) ένα ολόκληρο σύνολο θεωριών, πρακτικών, υποφιλοσοφιών και ενίοτε δοξασιών. Πάρε παράδειγμα την έννοια "Εσωτερισμός". Απο μόνο του λέει κάτι "απλώς γενικό". Είναι η ανθρώπινη πολιτιστική ανάγκη να εντάξει υπο-έννοιες κάτω απο μία υπερ-έννοια. Μέρος της είναι και η λέξη Γνωστικισμός. Που όμως απο μόνη της εμπεριέχει ένα σωρό άλλες εκδοχές της. Έτσι θα έπρεπε να είναι και με έννοιες όπως Χριστιανισμός, Ισλαμισμός, Βουδισμός κλπ Όταν ξεκινάει να δημιουργήσει κάτι ο Ιδρυτής, εν γνώσει του δημιουργεί Σχολή Σκέψης. Και ξέρει ότι Σχολή Σκέψης σημαίνει γεννήτρια φιλοσοφικών ρευμάτων. Τίποτα δεν υποχρεώνει κανέναν να ακολουθήσει ένα πρωτογενές ρεύμα σκέψης. Ακολουθεί αυτό που ταιριάζει καλύτερα στο εσωτερικό του κανάλι, στην ψυχοσύνθεσή του. Και όλα τα ρεύματα είναι ισάξια με το πρωτογενές. Γιατί καλύπτουν ανάγκες διαφορετικών ανθρώπων. Διαφορετικά, ένα και μοναδικό ρεύμα σκέψης θα ήταν καταδικασμένο να καλύψει λίγους και μόνον ανθρώπους. Ενω με την "πολυδιάσπαση" προσαρμόζεται και εξυπηρετεί πολύ ευρύτερες κοινωνικές μάζες.