Avaris

Είπε η Morgainne: Ποιά η αληθινή σημασία του μύθου; Είναι όντως ένας τρόπος που βρήκαν οι Παλαιοί για να μας περάσουν απλά την Αλήθεια, έτσι ώτσε να μην καταλήξουμε σαν την Σεμέλη στον γνωστό μύθο όταν αντίκρυσε τον Δία σε όλη του την λάμψη...; Οι Μύθοι, ναι, διδάσκουν σε πολλαπλά επίπεδα. Αλλά, υπάρχει κι ένας ακόμη πολύ βασικός λόγος της ύπαρξής τους. Αυτή τη στιγμή γνωρίζουμε λιγότερο ίσως απο το 10% της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας. (Ας είναι καλά ο Θεοδόσιος, το Βυζάντιο και ο Χριστιανισμός που κατάφεραν να "εξολοθρεύσουν" το υπόλοιπο 90%). Ότι δεν σώθηκε "γραμμένο" δεν το γνωρίζουμε. Κατάφεραν να το "εξαφανίσουν". Δεν μπόρεσαν όμως να εξαλείψουν την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία. Ούτε την Μυθολογία κανενός λαού. Γιατί η Μυθολογία περνάει απο στόμα σε στόμα, απο γενιά σε γενιά. Κι έτσι, διατηρείται η γνώση μέσω του υπέρτατου όπλου. Την Φαντασία και τον προφορικό λόγο. Πως αρχίζει ο "Άρχοντας των Δαχτυλιδιών"? Με τις "στρατηγικές φράσεις" (αν θυμάμαι καλά) "Η Ιστορία έγινε Θρύλος, και ο Θρύλλος Μύθος". Αυτό είναι το Απόλυτο Επίτευγμα των Μυστών της Ανθρώπινης Ιστορίας. Μετέφραζαν τη Γνώση στη Γλώσσα του Ονείρου. Στη γλώσσα των εικόνων, της Φαντασίας. Μετέτρεπαν Σοφά τη Γνώση σε Μύθους. Γιατί γνώριζαν ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα καταστρέφει τα γραπτά κείμενα για να κρατήσει τους ανθρώπους στο σκοτάδι και να κυριαρχήσει έτσι πάνω τους. Ποιός θα γνώριζε σήμερα την Μυστική Παράδοση των Κελτών εαν δεν υπήρχε η εκτεταμένη χρήση της προφορικής παράδοσης στις Δοξασίες τους και στα Μυητικά Τυπικά τους? Αντίστοιχα και με τις Ανιμιστικές και Σαμανιστικές παραδόσεις. Διασώζονται χάρη στην προφορική παράδοση και την εκτεταμένη Μυθολογία που περιέχουν. Το ίδιο το Marketing σήμερα πως λειτουργεί? Με εικόνες. Εικόνες προσπαθεί να επιβάλλει. Όχι κατεβατά ολόκληρα από κείμενα. Η Χρήση του Μύθου για την διατήρηση της Γνώσης ήταν μια μελετημένη πολύ λογική κίνηση.

« Έζησε πριν περίπου τρεις χιλιάδες χρόνια. Γεννήθηκε με Άσπιλη Σύλληψη. Η Φύση πλημμύρισε από γαλήνη κατά τη γέννησή του εφόσον θεωρήθηκε Θείον Βρέφος. Οι προφητείες έλεγαν ότι θα εξόντωνε την ειδωλολατρία και τη μαγεία. Γι? αυτό και ο Σατράπης της χώρας που γεννήθηκε διέταξε να σφάξουν όλα τα νεογέννητα της χώρας ώστε μαζί να εξοντωθεί και το Θείο Βρέφος. Ούτε άνθρωπος, ούτε δαίμονας όμως κατάφερε να το εξοντώσει. Αντιθέτως, ο ίδιος ο σατράπης έπεσε νεκρός, κεραυνοβολημένος από την ίδια του την αρρωστημένη σκέψη. Ήδη από παιδί, ήταν «χαρισματικό» με ιδιαίτερη εξυπνάδα, ικανότητες και γνώσεις. Το παιδί εκπαιδεύθηκε κοντά στους Μάγους και δεκαπέντε ετών ήταν ήδη μυημένος στον Μυστικό Πυρήνα. Είκοσι ετών ? όπως κάθε μεγάλος μύστης ? αποσύρθηκε στην έρημο για διαλογισμό. Η τροφή του εμφανιζόταν μυστηριωδώς από αόρατα στοιχεία. Έπειτα από πολλές δοκιμασίες, τριάντα ετών πλέον, άρχισε να περιδιαβαίνει τη χώρα, να διδάσκει, να θεραπεύει και να κάνει θαύματα. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά θαύματά του ήταν ότι άνοιξε τη θάλασσα στα δύο κι έτσι πέρασαν οι οπαδοί του και γλίτωσαν από σοβαρή καταδίωξη. Είδε οράματα, αναλήφθηκε στον ουρανό όπου του εδόθησαν οι αλήθειες απ? ευθείας από το Θεό. Μετά την απόλυτη πλέον Μύησή του, εκτέθηκε σε κάθε δοκιμασία και πειρασμό και αφού βγήκε νικητής άρχισε τη διδασκαλία. Εξετάστηκε επί τρεις ημέρες από ιερείς και φιλόσοφους αλλά βγήκε και εκεί νικητής. Εν τέλει, προσηλύτισε τον ίδιο το βασιλιά. Στο τέλος δολοφονήθηκε από τους εθνικούς προπάτορες των Τούρκων, τους Τουρανούς. Και αναλήφθηκε και πάλι στους Ουρανούς απ? όπου ήρθε να βασανιστεί και να πεθάνει για χάρη της ανθρωπότητας. Θυμίζει υποθέτω κάτι αυτή η ιστορία, έτσι? Λοιπόν, ότι κι αν σας θυμίζει, συνέβη χίλια χρόνια πριν το Χριστό. Αφορά το Ζαρατούστρα, τον ιδρυτή της Θρησκείας του Ζωροαστρισμού στην Περσία. Σε όλες τις μεγάλες θρησκείες συναντάμε τη Μορφή του Υπέρτατου Θρησκευτικού Ήρωα, του Μέγα Μύστη, του Αβατάρα, του Μεσσία. Είναι ένα Αρχέτυπο. Ίδιες Πράξεις τον χαρακτηρίζουν πάντα, ίδια Προσωπικότητα, ενίοτε ίδια Πάθη. Όλοι αυτοί οι Μύστες έχουν τις ίδιες «Υπερφυσικές Δυνάμεις» - θεραπευτικές αλλά και άλλες. Σύμφωνα με κάποιες «Φιλοσοφικές Ατραπούς», οι Δυνάμεις αυτές μπορούν να αποκτηθούν μέσω της κατάλληλης «εκπαίδευσης». Όλοι οι άνθρωποι είναι δυνητικά σε θέση να «θεοποιηθούν», να γίνουν «Βούδες». Σύμφωνα με το Χριστιανισμό όμως, ο Χριστός είναι ένας, δεν είναι Μύστης, δεν είναι Προφήτης, δεν έχει καμία σχέση με άλλους Μύστες άλλων θρησκειών, είναι ο Μοναδικός Υιός του Θεού και κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει σαν αυτόν. Άλλες Φιλοσοφικοί Ατραποί προσφέρουν το Διαλογισμό ως το βασικό μονοπάτι πνευματικής ανάπτυξης και την καθοδήγηση του Μαθητή από τον Διδάσκαλο στους Δαιδάλους της αναζήτησης της AKSHARA, της αιώνιας πηγής παντογνωσίας. Της κατάστασης πλήρους πνευματικής συνειδήσεως. Αντιθέτως, ο Χριστιανισμός και κάποιες ακόμη Θρησκείες (Ισλάμ, Ιουδαισμός), προτάσσουν την απόλυτη πίστη, την υποταγή, τον ασκητισμό, τον τακτικό εκκλησιασμό, την προσευχή και έναν κώδικα συντηρητικής συμπεριφοράς ως Προσωπικό Μονοπάτι. Μάλιστα, η οποιαδήποτε άλλη μορφή φιλοσοφικής αναζήτησης από τον πιστό, θεωρείται από «ατελέσφορη» μέχρι «εγκληματική». Ενίοτε επιφέρει από Αφορισμό εως και τη θανατική καταδίκη ? σε εποχές που λειτουργούσαν ή λειτουργούν Ιερατικά Δικαστήρια ή αλλιώς Ιερά Εξέταση. Αυτές οι θρησκείες δεν δέχονται τα «χαρισματικά άτομα». Ούτε αυτά που γεννιούνται με «Δυνάμεις» , ούτε αυτά που επιλέγουν Δρόμους Εκπαίδευσης μέσα από τους οποίους αναπτύσσουν «Εξαιρετικές Δυνάμεις». Όλους αυτούς τους στέλνουν στην Πυρά της Ιεράς Εξέτασης. Άγιος κατέληξε να είναι ενίοτε απλώς Κοσμικό Εύσημο που αποδίδεται σε Αυτοκράτορες όπως ο τελευταίος Τσάρος της Ρωσσίας. Ούτε όμως και στους κοινούς, απλούς, καθημερινούς ανθρώπους μπορεί να εκδηλώσει τις δυνάμεις του ένα «χαρισματικό άτομο» στα πλαίσια αυτών των θρησκειών. Κινδυνεύει να χλευαστεί ή και να λιθοβοληθεί ως «Ψευδοπροφήτης». Όσον αφορά τη Γένεση των Θρησκειών, όλες διεκδικούν τον τίτλο «αυτογενείς», πρωτότυπες και μοναδικές αλλά όλες είναι αντιγραφές και δανεισμοί από προηγούμενες θρησκείες που ήταν ήδη καθιερωμένες στη συνείδηση των τότε λαϊκών μαζών. Και πως θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς άλλωστε? Όταν έρχεται κάποιος να κηρύξει μία νέα θρησκεία, απευθύνεται σε μάζες που ήδη έχουν κάποια έθιμα και κάποιες δοξασίες. Για να τους προσεταιρισθεί με ευκολία η νέα θρησκεία οφείλει να αποδεχτεί πρώτα (δηλαδή να προσεταιρισθεί) αυτές ακριβώς τις δοξασίες, τα ήθη και έθιμα που ήδη χρησιμοποιεί ο λαός. Οι Ιουδαίοι ας πούμε, αιχμαλωτίστηκαν από διάφορους λαούς, φυσικά ισχυρότερους και σαφώς πιο εξελιγμένους πολιτιστικά. Δανείστηκαν λοιπόν στοιχεία από αυτούς. Την Μυθολογία περί Δημιουργίας του Ανθρώπου και του Κόσμου αλλά και του Κατακλυσμού την πήραν από τη Μυθολογική Παράδοση των Χαλδαίων και των Χετταίων. Όσο για τις Ιουδαϊκές αντιλήψεις περί Ουρανού, Κόλασης, Θεού, Αγγέλων και την βόρεια καταγωγή του Ιεσσαί, αυτές τις δανείστηκαν από τους Μιττάνιους. Τις Δέκα Εντολές, τις δανείστηκαν είτε από παραδόσεις λαών της Ινδίας που ουσιαστικά τις χρησιμοποιούσαν απλώς σαν κώδικα ενάρετης συμπεριφοράς είτε από τις Αιγυπτιακές Δοξασίες του Μύστη Φαραώ Αχενατόν. Πάντως δεν τους δόθηκαν απευθείας από το Θεό. Το Ιουδαϊκό στοιχείο του Μεσσία που γεννάται από την Παρθένο, σε φάτνη και πάνω του υπερίπταται ένα αστέρι την ώρα της γέννησης είναι δανεισμένο από την αρχαία Μηδοπερσική θρησκευτική παράδοση που ίδρυσε ο Πέρσης Ζωροάστρης. Την ίδια τη Δομή της Ιουδαϊκής Θρησκείας την μετέφερε από την Αίγυπτο ένας πολεμιστής ιερέας του Αιγυπτιακού Ιερατικού καθεστώτος και κατοπινός ηγέτης των Ιουδαίων κατά την έξοδο από την Αίγυπτο, ο Μοσέχ, (ένας από τους τουλάχιστον τρεις Μοσέχ που ηγήθηκαν των Ιουδαίων) κατοπινός Μωυσής. Όσο για το Μυστικιστικό Μανδύα του Μωυσή, αυτός προστέθηκε πολύ αργότερα από τους Λεβίτες και δεν πιστοποιείται από καμία ιστορική πηγή. Ακόμη κι έτσι όμως, το πνεύμα όλων των φιλοσοφιών και θρησκειών έχει τον ίδιο πυρήνα. Και με αυτό το πνεύμα θα έπρεπε να ζουν οι άνθρωποι. Δυστυχώς όμως η Κοσμική Εξουσία των Θρησκειών δημιούργησε ένα στείρο πλέγμα Νόμων και Κανόνων και με αυτό αλυσόδεσε τους ανθρώπους. Απώλεσαν το Φωτεινό Πνεύμα και μετατράπηκαν σε Δικτατορική, Καταπιεστική Γραφειοκρατία που ανάλογα την περιοχή του πλανήτη και τα έθιμα διαφοροποιείται σε πολλά διαφορετικά θρησκευτικά παρακλάδια. Και φυσικά, κάθε παρακλάδι διεκδικεί το Αλάθητο έναντι όλων των υπολοίπων. Για προβληματιστείτε λίγο επάνω σε αυτό: Στη Χριστιανική Παράδοση θεωρείται φριχτό έγκλημα η αυτοκτονία με άμεσο ιερατικό αποτέλεσμα να σε αφήνει χωρίς «Εξόδιο Ακολουθία», δηλαδή χωρίς θρησκευτική ταφή. Η ψυχή του νεκρού έτσι εγκαταλείπεται στην αιώνια τυραννία. Αντιθέτως, στον Ιαπωνικό Κώδικα Μπουσίντο των Σαμουράϊ ήταν ένδειξη υπέρτατης τιμής το Χαρακίρι, δηλαδή η τελετουργική αυτοκτονία. Και η φιλοσοφία του Μπουσίντο είχε και τις θρησκευτικές της προεκτάσεις. Επίσης, στους Ισλαμιστές Μαχητές Αυτοκτονίας, σύμφωνα με τις Θρησκευτικές Δοξασίες τους η μετά θάνατον πορεία τους συνεχίζεται κανονικά. Οι Αρχαίοι Ρωμαίοι στρατιωτικοί ενίοτε αυτοκτονούσαν. Η θρησκευτική τους παράδοση δεν το απαγόρευε. Και οι περισσότερες ιστορικές θρησκευτικές παραδόσεις δεν το απαγόρευσαν. Ποιος λοιπόν έχει δίκαιο? Ο Χριστιανισμός ή όλοι οι υπόλοιποι? Και αν αλλάξω θρήσκευμα και πάω στο Ισλάμ, μήπως μετά την αυτοκτονία θα πάω σε άλλους πνευματικούς τόπους από αυτούς του Χριστιανισμού? Δεν οδηγούν όλες οι Θρησκείες στα ίδια πνευματικά μετά θάνατον πεδία? Και οι Χριστιανοί που εν καιρώ πολέμου πυροδοτούν μία βόμβα και πεθαίνουν κι αυτοί μαζί με τον εχθρό? Εκεί γιατί γίνεται εξαίρεση? Γιατί εκεί η αυτοθυσία δεν χαρακτηρίζεται ως αυτοκτονία? Οι Κοσμικές Εξουσίες των Μονοθεϊστικών κυρίως θρησκειών, προσπαθώντας να επιβάλλουν γήινες νόρμες νόμων και κανόνων σε υπερκόσμια φαινόμενα, κατάφεραν να χάσουν τελείως το πνεύμα του Υπέρτατου Πνευματικού Ταξιδιού. Μα η χειρότερη επίδοσή τους ήταν η καταστροφή των Αρχαίων Εθνικών Θρησκειών. Τριακόσιες χιλιάδες αρχαία ελληνικά Ιερά και Ναοί εκθεμελιώθηκαν από οργισμένους αμαθείς φανατισμένους χριστιανούς μοναχούς. Εξίσου άθλια πολιτιστική πράξη ήταν το κλείσιμο των Φιλοσοφικών Σχολών και Πανεπιστημίων του Αρχαίου Κόσμου όπως αυτό της Αθήνας το 529μΧ από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Θεοδόσιο. Το κακό είναι ότι το χριστιανικό πολιτιστικό αυτό ατόπημα του 6ου μ.Χ. αι., το είδαμε να επαναλαμβάνεται στο τέλος του 20ου αιώνα από το Ισλαμικό καθεστώς του Αφγανιστάν όταν κατέστρεψε τα αγάλματα του Βούδα με ανατινάξεις. Φυσικά, το ότι οι νεώτερες θρησκείες δανείζονται στοιχεία από τις παλαιότερες δεν τις κάνει λιγότερο ιερές. Οι άνθρωποι, χωρίς να το συνειδητοποιούν, λατρεύουν το ίδιο Αρχέτυπο. Απλώς, με το πέρασμα των αιώνων, αυτό αλλάζει όνομα. Κάποτε λεγόταν Όσιρις, άλλοτε Ζαρατούστρα, άλλοτε Άδωνις, άλλοτε Μίθρας και άλλοτε Χριστός. Η μητέρα του Περσικού πολεμικού Θεού Μίθρα ήταν Παρθένα. Ποιμένες και Μάγοι με δώρα ήρθαν τιμητές για να δουν το θαύμα του «θείου βρέφους» στην σπηλιά που γεννήθηκε. Ο Μίθρας έγινε Θεϊκός Διδάσκαλος των ανθρώπων, Οδηγός τους και Θεραπευτής τους. Απέκτησε Δώδεκα Μαθητές στους οποίους ένα βράδυ πριν το θάνατο πρόσφερε ένα λιτό Συμβολικό Δείπνο αποτελούμενο από ψωμί και κρασί. Οι πιστοί του τον έθαψαν σε τάφο λαξεμένο σε βράχο από όπου και αναστήθηκε. Αυτό είναι το Αρχέτυπο και οι ιδρυτές θρησκειών και κοσμοθεωριών φροντίζουν να το ανανεώνουν στο διάβα της ιστορίας. Δημιουργώντας νέους Μάρτυρες επάνω στους ίδιους παλιούς στόχους. Πλέκοντας νέα φιλοσοφικά μοτίβα, εφόσον χωρίς ανανέωση οι άνθρωποι βαριούνται ίσως και χάνουν τη θέρμη της πίστης τους. Κρατώντας τα κυριότερα κομμάτια του Παλιού Τρόπου, αυτά που οι άνθρωποι φυλάνε ως κόρη οφθαλμού στον καθημερινό τρόπο ζωής τους, προσθέτουν άλλα ώστε να κερδίσουν το ενδιαφέρον των «υποψήφιων πιστών». Σύμφωνα με τις Αρχαίες Παραδόσεις, η Ιερά Δύναμη του Σύμπαντος είναι μία. Και εκφράζεται μέσα από χιλιάδες Οντότητες. Μικρές και μεγάλες. Κάποιες από αυτές τις Μεγάλες Οντότητες, οι Θεοί, πήραν τη θέση τους για χιλιάδες χρόνια στους Βωμούς των Ανθρώπων. Γιατί ήταν η ώρα τους. Γιατί μέσα από αυτούς, οι Άνθρωποι ένοιωθαν ότι μπορούσαν να έρθουν σε επαφή με την Ιερά Δύναμη του Σύμπαντος. Οι Συνθήκες όμως της ζωής των Ανθρώπων αλλάζουν. Η κοινωνία τους αλλάζει. Αφού αλλάζει η ψυχοσύνθεσή τους, αλλάζει και το Εσωτερικό τους Κανάλι μέσα από το οποίο επικοινωνούν με το Θείο. Έχουν ανάγκη από άλλους τρόπους προσέγγισης της Ιεράς Δύναμης. Όταν έρχεται αυτή η στιγμή, σημαίνει η ώρα να φύγουν οι Παλιοί Θεοί και να έρθουν οι Νέοι. Αυτό και συμβαίνει στο διάβα της Ιστορίας. Αυτό και θα συνεχίσει να συμβαίνει. Με όλες τις θρησκείες. Έρχεται η Νέα Θρησκεία με το Θεό που πρεσβεύει, διώχνει τις παλιές Θεότητες κρατώντας όμως κάποια από τα λατρευτικά της στοιχεία, κυριαρχεί για ένα χρονικό διάστημα και κάποια στιγμή, γκρεμίζεται κι αυτή για να δώσει τη θέση της σε μία Νέα Θρησκεία και ένα νέο Θεό. Κι όταν συμβαίνει αυτή η αλλαγή, συμβαίνει συνήθως με πόλεμο και αίμα.

Morgainne, Γιατί να γίνεις απαραίτητα ένας από τους «Χαμένους»? Μπορεί αντιθέτως να είσαι ένας από τους «νικητές». Γιατί να αποδεχτείς πως ίσως δεν φτάσεις ποτέ στον «Πυρήνα» και να τον αγνοήσεις? Ίσως δεν φτάσεις σε αυτή τη ζωή. Αλλά αν δεν προετοιμάσεις αυτό που σου αναλογεί τώρα, δεν θα φτάσεις ούτε στην επόμενη. Υπάρχουν πχ 1000 στάδια που πρέπει να κατακτήσεις μέχρι να φτάσεις εκεί και αυτή η ζωή ίσως προγραμματίστηκε (από σένα την ίδια πιθανόν) για να «κατακτήσεις» ένα συγκεκριμένο στάδιο. Άλλωστε, από μόνη σου εντόπισες το «κλειδί της υπόθεσης». (δικά σου λόγια) «?.να ακούσεις προσεκτικά τι έχει να σου πει το κάθε κεφάλι ξεχωριστά». Όντως, αφιερώνεσαι απόλυτα σε αυτό που κάνεις εκείνη τη στιγμή, (ένα κεφάλι τη φορά) και δεν αφήνεις την «εικόνα του Πυρήνα» να φύγει από το νου σου. Άλλωστε,θυμήσου το υπέροχο Μότο σου : «...Aν δεν εξισώσεις τον εαυτό σου με τον θεό, μην περιμένεις να τον κατανοήσεις... γιατί τα όμοια κατανοούνται μόνο από τα όμοια.... Corpus Hermeticum XI

Άνορ, Εγώ πιστεύω ότι είναι συμπληρωματικές οι δύο φράσεις. Η στάση της Εκκλησίας και ο Δημόσιος ιστορικός βίος της μέχρι τώρα τουλάχιστον αυτό δείχνουν. Δηλαδή, «αναζήτησε επίμονα το Θεό πλην όμως μόνο με την τυφλή και άκριτη πίστη στις καθιερωμένες δοξασίες της Εκκλησίας. Μην τολμήσεις και ερευνήσεις με άλλο τρόπο». Όποιος τολμήσει να εκφέρει πχ Γνωστικιστικά ή δογματικά ερωτήματα κάποτε καταδικάζονταν στην πυρά και τώρα στον αφορισμό που μεταφράζεται σε προβλήματα με τον «κλειστό ακόμη ελληνικό κοινωνικό περίγυρο» ή ακόμη και «Γραφειοκρατικά Προβλήματα» (πριν την απαγόρευση αναγραφής του Θρησκεύματος στις Ταυτότητες). Φυσικά, τον ίδιο Μονολιθικό δρόμο διάλεξαν και οι άλλες Μονοθειστικές θρησκείες (Ιουδαισμός, Ισλαμισμός). ΑΛΛΑ: να θυμηθούμε και την καταδίκη του Σωκράτη για εισαγωγή «Καινών Δαιμονίων» στην φιλοσοφία της Νεολαίας της Αρχαίας Αθήνας? Η Φιλοσοφική του Πορεία διακόπηκε απότομα μόλις άρχιζε να «λοξοδρομεί» από την Αθηναϊκή (βλ. Πλατωνική ? Συντηρητική) «πεπατημένη». Τελικά, αυτό το άτιμο «Πίστευε και Μη Ερεύνα» το λατρεύανε όλες οι κοινωνίες και φιλοσοφίες μου φαίνεται. Μάλλον ζούμε τη μοναδική φάση της Ανθρώπινης κοινωνίας που όλα επιτρέπονται (όσον αφορά τουλάχιστον την φιλοσοφική έρευνα). Και πάλι, όχι ακόμη απόλυτα στην Ελλάδα.

Ακριβώς το βιβλίο αυτό (Ο Ήρωας με τα Χίλια Πρόσωπα) ήταν το "κλικ", ο "καταλύτης' για να γράψω αυτό το κείμενο. Είναι κατι παραπάνω απο εκπληκτικό βιβλίο. Το συνιστώ ανεπιφύλαχτα. Προσωπικά, το έχω διαβάσει τα τελευταία 15 χρόνια τρεις φορές μέχρι τώρα και κάθε φορά ανακαλύπτω καινούρια πράγματα που δεν είχα προσέξει πριν. (Τι λέγαμε για την αποκρυπτογράφηση των Μύθων -σε άλλο θέμα- όπου η επόμενη συμπληρώνει ή ενίοτε ανατρέπει την προηγούμενη?). Παρεμπιπτώντος, μήπως έχει διαβάσει κάποιος το βιβλίο του Γιόζεφ Κάμπελ περί Μύθων? Αξίζει εξίσου με τον Ηρωα με τα χίλια πρόσωπα?

Φίλε Άνορ, θα πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό και ευλογημένο για να πέσεις σε τέτοιον ιερέα. Δεν ταιριάζει με το Επίσημο Φιλοσοφικό Μοτίβο της Εκκλησίας. Θεωρείται μάλλον «αιρετική άποψη». Επειδή ακριβώς θεωρείται το σημείο σύγκλισης κάθε Μυστικής Παράδοσης. Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είναι φίλε Άνορ. Είναι μια τρομακτικά μοναχική πορεία. Την ξέρουμε καλά άλλωστε. Την έχουμε νοιώσει όλοι οδυνηρά στο πετσί μας από παιδιά άλλωστε. (Αναρωτιέμαι….υπάρχει έστω κι ένας εδώ στο forum που να μην ήταν πάντα ο «διαφορετικός» στους κύκλους του?) Για να έρθουμε όμως στο προκείμενο: «Αν θες να δεις ποιος είναι ο Θεός, κοίτα μέσα σου» σε αντιπαραβολή με τον «ομαδικό εκκλησιασμό». Τι επιδιώκουν και τα δύο? Να το πουμε «Υπέρβαση»? «Έκσταση»? «Νιρβάνα»? «Ένωση με το Θείο»? «Μυστικιστική Ανύψωση»? Όποια λέξη και αν χρησιμοποιήσουμε ένα και το αυτό είναι. Αυτός είναι ο Εσωτερικός Στόχος και είναι κοινός και στους δύο τρόπους προσέγγισής του. Εάν επιχειρήσει κάποιος μόνος του να «Δει μέσα του», να «κάνει την κατάδυση» χωρίς «Οδηγό», «εκπαιδευτή», «Δάσκαλο», «επιτηρητή» - πες το όπως θες –κινδυνεύει να φάει το σοκ της ζωής του από «αυτό που θα δει απότομα». Γιατί όσο αρχάριος και ατζαμής να είναι, κάποια στιγμή θα χαλιναγωγήσει την αυτοσυγκέντρωσή του και θα πέσει «τυχαία» επάνω σε κάποια «περίεργη αίσθηση». Θα νοιώσει ότι είναι έτοιμος να «πετάξει για κάπου». Δεν ξέρει όμως τι είναι. Ούτε πώς να το «χειριστεί». Ευτυχώς που «οι δικλείδες ασφαλείας» δουλεύουν και τον «επαναφέρουν απότομα » μόλις πάει να «ξεφύγει» και να «ρίξει μια απλή ματιά» σε αυτό που «υπάρχει μέσα του». Και όλο προσπαθεί, και όλο αποτυγχάνει και απογοητεύεται και ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι αυτό το «μυστικιστικό συναίσθημα» που αγωνιά να νοιώσει ίσως μπορεί να το «αποκομίσει» (έστω και αμυδρά) μέσα από τη συμμετοχή σε ομαδικά λατρευτικά δρώμενα. Κι έτσι, οδηγείται στον «εκκλησιασμό». Είτε τον «επίσημο» είτε τον «ανεπίσημο». Δεν είναι «μεμπτό». Διψάει αυτό το άτομο για (να το βαφτίσω αυθαίρετα) «Μυστικιστική ενέργεια». Από κάπου πρέπει να τροφοδοτηθεί. Και μην ξεχνάμε την «αίσθηση της Ομάδας», την συγκέντρωση των «παρόμοιων αισθήσεων», της «αύρας» όλων αυτών των ατόμων της ομάδας που «συνεκκλησιάζεται». Δεν μπορείς να πεις. Παρέχει «κάτι» , δεν είναι «χωρίς αντίκρυσμα» όλη αυτή η κατάσταση. Μην ξεχνάμε επίσης, ότι ο άνθρωπος αναζητάει πάντα την «συντροφικότητα» και κυρίως αναζητάει πάντα την «κοινωνία» του, τους ανθρώπους που θα «ταιριάξει». Γι’ αυτό και ρέπει κυρίως προς «Ομαδικές Ατραπούς». Άλλωστε, πόσοι από εμάς θα άντεχαν (ή αλλιώς θα είχαν την ικανότητα) να περάσουν μια ολόκληρη ζωή σαν Ασκητές (τύπου Μιλαρέπα), απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο? Μπορεί να επιλέγουμε να βαδίσουμε "μόνοι" έξω απο ομάδες αλλά ταυτόχρονα "ψαχνόμαστε" κιόλας για την "επαφή με ομοίους", γι' αυτό άλλωστε είμαστε μπροστά σε μια οθόνη, μια "εικονική Πύλη" προς την "Εικονική Ομάδα". Εμείς οι ίδιοι ακόμη και μέσα από το διαδίκτυο δεν αναζητούμε – πχ μέσω αυτού του Forum - αυτή την «αλληλοστήριξη» σε ιδέες, αισθήσεις, γνώσεις, χιούμορ? Πολύ δύσκολο να διακρίνεις τις δύο πορείες μεταξύ τους φίλε μου Άνορ. Εγώ προσωπικά θα προτιμούσα ένα συνδυασμό και των δύο…. Αλλά...

Ευχαριστώ τον Χαλίλ Γκιμπράν για την συνηγορία του….τώρα κατάλαβα ότι δεν είμαι μόνος…. Λοιπόν, όποτε βρέθηκα σε Χριστιανικό Ναό και τελετή (είτε Ορθόδοξο, είτε Καθολικό, είτε Αγγλικανικό) ένοιωσα ιερότητα. Δεν είμαι όμως με την απόλυτη έννοια Μέλος του Χριστιανικού Εκκλησιαστικού Σώματος. Είμαι πλήρης διαφωνιών. Όταν βρέθηκα σε Αρχαιοελληνικές τελετές, επίσης ένοιωσα ιερότητα. Τους εκτιμώ, αλλά ούτε δικός τους νοιώθω όμως. Βρέθηκα σε πολλές «συνομοταξίες τελετών» και παντού ένοιωσα την ίδια ιερότητα. Τους σέβομαι όλους κι αισθάνομαι την ιερότητα των τελετών τους. Τελικά, πιστεύω ότι αντλώ την ιερότητα από οποιαδήποτε θρησκεία ή λατρεία. Ως εκεί όμως. Παρ’ ότι, ανθρώπινα, έχω την ανάγκη της «ομάδας» δεν μου αρέσουν όλοι αυτοί οι μισαλλόδοξοι κανόνες. Όλες οι Λατρευτικές Ομάδες (και κατ’ επέκτασιν οι Μεταφυσικές) διεκδικούν για τον εαυτό τους το αλάθητο και την κατοχή της Μοναδικής Αλήθειας. Και φυσικά, απορρίπτουν όλες τις υπόλοιπες. Στοιχείο που με εξοργίζει. Και με υποχρεώνει να επιλέγω να βαδίσω το «Μονοπάτι» μόνος. Αντιλαμβάνομαι τελικά ότι η ανάγκη του Ατόμου να «λατρέψει» απευθύνεται στα Ιερατικά Αρχέτυπα των Θρησκειών, στις κοινές ρίζες των θρησκειών. Είναι μια εγγενής ανάγκη του ατόμου. Απλώς κάποιοι έξυπνοι (πχ Μωάμεθ από το Ισλάμ ή ο Επίσκοπος της Λυόν Ειρηναίος από το Χριστιανισμό ή ο Μωυσής απο τον Ιουδαισμό), δημιούργησαν στρατηγικές marketing για να στήσουν αυτοκρατορίες επάνω σε αυτή την αρχέγονη κατανοητή ανάγκη του Λαικού πληθυσμού που αδυνατεί να προσεγγίσει Γνωστικιστικά ή φιλοσοφικά την Επαφή με το Θείο και επιλέγει την παραδοσιακή «απαλά μυστικιστική οδό του οργανωμένου μαζικού εκκλησιάσματος». Πάντα έτσι ήταν κι έτσι θάναι.

Μύθοι…. Veritas Vos Liberabit ….Η αλήθεια σε απελευθερώνει….Ποιά αλήθεια όμως? Ποια απ’ όλες? Η Αλήθεια αγωνιά να προκύψει μέσα από το Μύθο. Είναι σαν τον Ιανό. Οι δύο όψεις του ιδιου νομίσματος. Είναι το έπαθλο γι’ αυτόν που θα ξεκλειδώσει το Αίνιγμα του Μύθου. Με ποιο κλειδί όμως ξεκλειδώνει το Κάστρο του Μύθου? Μετά από αμυδρή προσπάθεια εμφανίζεται κάποιο κλειδί. Να κάποια ερμηνεία. Ο Αρχάριος ενθουσιάζεται. Νοιώθει Μύστης. Ο Άρχοντας των Αποκρυπτογραφήσεων. Στο τέλος όμως αποδεικνύεται ότι η Αλήθεια και ο Μύθος είναι σαν το Κρεμμύδι. Αποτελούνται από πολλά επάλληλα στρώματα και ερμηνείες. Εκεί που επαναπαύεσαι στις δάφνες σου ότι βρήκες την Αλήθεια, νασου ξεπετάγεται το επόμενο στρώμα (κλειδί) ερμηνείας για να σου ανατρέψει όσα νόμισες ότι κέρδισες. Και ανεβαίνεις τις Βαθμίδες. Και νάσου ο εγωισμός σου ορθώνεται θεριό ανήμερο να σε πείσει ότι έφτασες στο τέρμα, είσαι ο Μέγας Μύστης και όλοι σου οφείλουν σεβασμό. Και πάλι από την αρχή. Μέχρι που ανακαλύπτεις ότι ο Μύθος και η Αλήθεια είναι σαν τη Λερναία Ύδρα. Όσα κεφάλια κόβεις τα διπλάσια ξεπετάγονται. Και νάσου η οργή σου βάζει ιδέες του στυλ «αρκετά με τις αργές αναποτελεσματικές Ατραπούς των κοινών θνητών» πάμε από τη γρήγορη Δίοδο, την «Αριστερή». Κι αν εξαγριωθείς και κυνηγήσεις (με λάθος τρόπο) το «Ύστατο Χρυσό κλειδί» που οδηγεί «απευθείας στον Πυρήνα» , μάλλον σε περιμένει το Σύνδρομο της Σεμέλης (τουλάχιστον, ένας από τους πολλούς τρόπους που οδηγεί εκεί). (Και είπε η Νεφέλη ...Όμως, το μωρό που είχε μέσα της επέζησε... Τι να σημαίνει άραγε αυτό;) Και το έργο (ευτυχώς) συνεχίζεται….. Υπάρχει δυστυχώς μια «Κατάρα στις σύγχρονες κοινωνίες». Δεν αναγνωρίζουμε αυτούς που «έπαθαν το Σύνδρομο της Σεμέλης» και ξεχάσαμε πώς να τους βοηθάμε. Αντιθέτως, στις μυστικές παραδόσεις πχ στην κοινωνία των Σαμάνων της Σιβηρίας, το άτομο αυτό δεν είναι ξοφλημένο. Οι συμπολίτες του ξέρουν ότι αυτό το άτομο μπορεί φαινομενικά να φαίνεται «καμμένο» (στην γλώσσα της Δύσης «τρελλό», «φευγάτο», ή ακραία κατάσταση «σε κώμα») αλλά δεν είναι. Ξέρουν ότι το «παιδί της Σεμέλης, ο Διόνυσος ζει μέσα στο «τρελλό σώμα» ή ενίοτε «παράλυτο σώμα». Ξέρουν ότι από την «κατά λάθος» «υπέρβαση» που έκανε ή που «υπέστη» το άτομο, "κάπου ξέμεινε". Δουλειά του Σαμάνου είναι να «ψάξει να βρει το Διόνυσο» και να τον ενεργοποιήσει. Και εντέλλει, να τον φέρει «πίσω» μαζί του. Αντίστοιχες καταστάσεις περιγράφει και η Dion Fortune, και ο Καστανέντα και όλες οι Μυστικές Παραδόσεις. Μόνον η σύγχρονη Δυτική Ψυχιατρική εφηύρε το Ιατρικό (?) Δόγμα γι’ αυτές τις περιπτώσεις «κλείστε τον σε ίδρυμα», «γεμίστε τον ηρεμιστικά» και «βλέπουμε στο μέλλον». Τι κρίμα….πόσα θα μπορούσαμε να διδαχτούμε από τους «επιστρέψαντες»!!!

Χαίρε Άνορ. Πως θα μπορούσα να διαφωνήσω φίλε μου? Άλλωστε η διαδρομή προς την όποια Akshara ή Βαλχάλα ή όπως αγαπάει ας το ονομάσει ο καθένας μας ,είναι - πως το έλεγε ένας Πιονιέρος του Σύγχρονου Δυτικού Εσωτερισμού - στρωμένη με λουλούδια που το καθένα στο μίσχο του έχει τυλιγμένο κι απο ένα φίδι? Ας είναι όμως. Όλοι το ξέρουμε ή τουλάχιστον προσπαθούμε χίλιες φορές τη μέρα να το εμπεδώσουμε. Κι άλλες τόσες το ξεχνάμε όμως και θεωρούμε τα επίπλαστα για πραγματικά και τα πραγματικά για παραισθήσεις. Θυμίσου όμως το Αρχέτυπο του Αρθούρου και της Στρογγυλής Τραπέζης. Φέρε στο νου σου την εικόνα των Ιπποτών κατά την Αναζήτηση του Δισκοπότηρου. Παρά τα φριχτά εμπόδια, λύγισε κανείς? Γύρισε κανείς προς τα πίσω? Όχι. Όλοι ξέρουμε ότι άπαξ και ανοίξεις την "κουρτίνα", έστω και λίγο, δεν υπάρχει γυρισμός. Υπάρχει μόνον αυτή η μοναχική πορεία. Που απλώς, απο ένστικτο, προσπαθούμε να τη γλυκάνουμε αναζητώντας "συμπολεμιστές", "συνοδοιπόρους", "δασκάλους", "έτοιμες ατραπούς". Κάποιοι τυχεροί τις βρίσκουν. Κάποιοι άλλοι, όχι. Και προσπαθούν μόνοι τους να χτίσουν αργά αργά το δικό τους Δένδρο της Γνώσης. Και στη γωνία πάντα περιμένει αντί για την αρμονία, ένα πιθανό "κώμα". Παρ' όλα αυτά, ο αριθμός των μελών εδώ είναι πάνω απο χίλια. Άρα, δεν κάνει κανείς πίσω. Όχι φίλε μου Άνορ. Συμφωνώ μαζί σου. Το πιο πιθανό είναι ο Ήρωάς μας να πέσει στη μάχη. Αλλά ελπίζει ότι θα χτίσει "κάτι" που θα περάσει μαζί του στην επόμενη ζωή. Οτι το Καθαρτήριο και η Εξομάλυνση που λές δεν θα του στερήσει τα "όπλα" του. Ναι, όντως, στο τέλος αντί για την "Εξύψωση" και τη "Γλυκειά Αρμονία" μπορεί να μας περιμένει η πυρά του Ιάκωβου του Μολέ ή του Τζορντάνο Μπρούνο. Ή το λιγότερο η απαξίωση στα μάτια των υπολοίπων (σας θυμίζω την ωραία σας συζήτηση περί αναγραφής του θρησκεύματος στην ταυτότητα) της κοινωνίας. Παρ' όλα αυτά όλοι ξέρουμε ότι "show must go on" ή αλλιώς "είμαστε ακόμη ζωντανοί, στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα, κι αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα" .... Γειά σε όλους (ευχαριστώ για το θερμό καλωσόρισμα)

Σε κάθε εθνική λαογραφία, σε κάθε παράδοση, σε κάθε μυθολογία σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, υπάρχει ο θρύλος του Ήρωα. Μυστηριακό Αρχέτυπο, Ανυπέρβλητος Πόθος, Αρχέγονος Δρόμος, Υπέρτατος Στόχος. Ο άνθρωπος με τις ξεχωριστές ιδιότητες. Ο Ήρωας που καλείται από το πεπρωμένο να εκπληρώσει κάποιον ανώτερο σκοπό. Ο Ήρωας που αφού τον επιτύχει, αναχωρεί για τα Ανώτερα Πνευματικά Πεδία εγκαταλείποντας τον Κόσμο των Ανθρώπων. Ή που καμιά φορά επιστρέφει γενναιόδωρα στους Ανθρώπους για να τους διδάξει με το παράδειγμα, τις γνώσεις του και τις ικανότητές του. Κάποιοι αρνούνται αυτό το Κάλεσμα της Μυστικής Ατραπού. Όχι για πολύ όμως. Είναι βάσανο η απόρριψή του και εντέλει τρελαίνει τον Αρνητή. Απαντώντας θετικά ο Ήρωας στο Κάλεσμα, μπαίνει στην Διάσταση της Περιπέτειας. Είναι και δεν είναι πλέον στον Κόσμο των Ανθρώπων. Η αίσθηση του χωροχρόνου αλλάζει. Οι Δοκιμασίες του είναι πολλές και σκληρές. Ενίοτε, επικίνδυνες. Κάποιοι εξολοθρεύονται. Κάποιοι άλλοι παγιδεύονται προσωρινά. Μερικοί από αυτούς ζουν πλέον μισές ζωές. Πατάνε σε όλους τους Κόσμους και πουθενά. Ενίοτε κάποιοι επιστρέφουν μετά από πολλά χρόνια. Και κάποιοι δεν γυρίζουν ποτέ. Δυστυχής απώλεια σπάνιων ανθρώπων. Παρ? όλα αυτά, το Κάλεσμα έρχεται ξανά και ξανά στους Ανθρώπους. Και πάντα υπάρχουν άφοβοι υποψήφιοι Ήρωες να το απαντήσουν. Κατά την περιπέτεια, υπάρχουν Εχθρικές Δυνάμεις που επιτίθενται λυσσασμένα, αλλά υπάρχουν και Φιλικές δυνάμεις που προσφέρουν Υπερφυσική καθοδήγηση και βοήθεια. Ο Δρόμος της Δοκιμασίας είναι σκληρός και επικίνδυνος. Αλλά η Συνάντηση με την Υπέρτατη Θεά είναι εκεί και περιμένει. Καλεί διαρκώς τον Ήρωα και τον ενθαρρύνει να επιμείνει. Είναι η Φωνή μέσα του που του λέει διαρκώς, «συνέχισε, και στο τέλος σε περιμένει η Ένωση με το Θείο». Ο Ήρωας που απερίσκεπτα φεύγει μόνος του κι ενίοτε απροετοίμαστος για το Ταξίδι κινδυνεύει από μύριους κινδύνους. Ο Ήρωας όμως που φεύγει οργανωμένα και πάνω απ? όλα με Στήριξη Φιλικών Δυνάμεων πίσω του θα κυριαρχήσει σε όλα τα Μονοπάτια με μεγαλύτερη ευκολία. Δεν θα εκλείψουν οι κίνδυνοι και οι δοκιμασίες. Όχι. Αυτά του ανήκουν δικαιωματικά, είναι τα ατομικά του «ιερά πεδία μαχών», οι «προσωπικοί του δράκοι» και πρέπει να τους αντιμετωπίσει μόνος του. Είναι ο μόνος τρόπος να διδαχτεί και να περάσει σε ανώτερες βαθμίδες αυτογνωσίας. Δεν θα παγιδευτεί όμως ποτέ του σε εχθρικές φυλακές. Πάντα θα είναι μαζί του κάποιος «συνοδός ? φύλακας» που θα τον βοηθήσει να δραπετεύσει και να ξαναρχίσει την περιπέτεια στη χώρα της Υπερσυνειδητότητας. Το Κυνήγι του Δράκοντα? Οι Άθλοι του Ηρακλέους? Το Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων? Η Αναζήτηση του Ιερού Δισκοπότηρου? Η πτήση του Αετού? Η Ένωση με το Μεγάλο Μανιτού? Το Ταξίδι του Οδυσσέα για την Ιθάκη? Κάθε παράδοση έδωσε και το δικό της Μυστηριακό Όνομα στην Ατραπό της Μύησης του Μαθητή. Η Πορεία όμως είναι η ίδια. Είναι ο Δρόμος του Ήρωα. Και ο Στόχος κοινός. Είναι η Μυστικιστική Ταύτιση με το Θείο. Η Υπέρτατη Εξύψωση. Το Πέταγμα στην Υπερσυνειδητότητα. Κι εντέλει, η Ηρωική Έξοδος από τον Κόσμο των Ανθρώπων και η μεταστοιχείωση σε Σύμβολο πια. Ως οδηγός των Ανθρώπων. Η κατάληξη? Κάποιοι το ονόμασαν Βαλχάλα. Κάποιοι άλλοι Ηλύσια πεδία. Κάποιοι άλλοι Παράδεισο. Δεν έχει σημασία το όνομα. Ούτε το ένδυμα. Το Ταξίδι και ο Στόχος έχει σημασία. Κι αυτά είναι ίδια παντού. Η γλυκιά αίσθηση της απόλυτης αρμονίας που περιμένει τον Ήρωα στο Τέλος του Ταξιδιού είναι το κίνητρο για να αντιμετωπίσει με επιτυχία τους κινδύνους του ταξιδιού. Κι η προσμονή είναι ο μόνος σύντροφός του σ? αυτό το Ταξίδι. (Αφιερωμένο απο καρδιάς σε όλα τα παλαιότερα μέλη σαν χαιρετισμός της εισόδου μου στο Artofwise) Νάστε όλοι καλά!