divemaster

το "ψάρεψα" στο δίκτυο : και ένα σχετικό ακόμη link > Η φαντασία, ένα καταπληκτικό μέσον απόδρασης

Τα βρέφη ξεχωρίζουν άνετα τους φίλους από τους εχθρούς. http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntit...mp;lngDtrID=252 Νομίζω πως έχει σχέση με αυτό που κουβεντιάζουμε. "Πριν καν μπορέσουν να μιλήσουν, τα μωρά μπορούν να δουν τη διαφορά ανάμεσα στους εξυπηρετικούς και τους κακοπροαίρετους ανθρώπους και επιλέγουν για φίλους μόνο τους καλύτερους, δείχνουν πειράματα με βρέφη έξι έως δέκα μηνών." όπως φαίνεται τα παιδιά, ξέρουν να ξεχωρίζουν πολύ περισσότερα πράγματα απ΄ ότι εμείς, και υποθέτω πως δεν πρόκειτε για σκέψη, πως δηλ. σκέφτονται τι είναι το ένα και τι το άλλο, αλλά μάλλον πρόκειτε για ένστικτο. Από την άλλη, κάθομαι και σκέφτομαι πως κάποτε ο Ηράκλειτος είχε πει πως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να κλαίνε, εκτός από τα παιδιά και τους έφηβους εως 15 ετών, κάπως έτσι το είχε διατυπώσει. Το παρακάτω είναι παλιό κείμενο - δεν ξέρω αν το έχετε υπ' όψην σας - και είχε δημοσιευθεί απ' ότι θυμάμαι σε κάποια εφημερίδα : προσωπικά, γεννήθηκα μετά το 1970, όταν έπεσε η χούντα, αλλά σχεδόν όλα όσα αναφέρει το κείμενο, τα έχω κάνει! και τα γόνατά μου, ακόμη έχουν τα σημάδια. Περπατούσα ξυπόλητος στο χώμα τα καλοκαίρια σαν τα γυφτάκια και είχα φαγούρα όλο το βράδυ από τις τσουκνίδες και τα γαϊδουράγκαθα αλλά δεν έπαθα ποτέ αλλεργία ή δεν έβγαλα ποτέ επιδερμικά εξανθήματα για να βάζω κρέμες και λοσιόν. Αν σκεφτούμε λοιπόν πως σχεδόν τίποτε από τα παραπάνω δεν κάνουν σήμερα τα παιδιά ... τότε εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δεν έχουν πια φαντασία ...

Γεια σας, ωραίο θέμα ! Κατά την γνώμη μου, δεν μπορεί με ασφάλεια να καθοριστεί αυτή η ηλικία. Επίσης, δεν μπορεί πάλι με ασφάλεια να καθοριστεί ποιος είναι ο "φυσιολογικός" και ποιος είναι ο "διαταραγμένος". Αλλά έστω πως μελετώντας την συμπεριφορά ενός ανθρώπου για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής του (από την παιδική του ηλικία π.χ ως την ενηλικίωσή του) έχουμε κάποιες ενδείξεις σχετικά με κάποιες βασικές του συμπεριφορές. Τότε, συνήθως - κι εδώ θα συμφωνήσω με την sabrina - έχουμε συνδιασμό επεμβάσεων από εξωγενείς παράγοντες στον άνθρωπο που έχουν ως αποτέλεσμα αυτό που λέει η sabrina, να στερούν στον άνθρωπο το δικαίωμα της φαντασίας. Προσωπικά, στην ηλικία που είμαι, η φαντασία μου έχει ελαττωθεί κατά πολύ. Είμαι περισσότερο ρεαλιστής παρά ονειροπόλος. Κι αυτό γιατί νομίζω πως η φαντασία δεν ανήκει στην ζωή και στην ύπαρξη. Είναι ευχάριστο βέβαια κάποιες στιγμές να φαντάζεσαι - συνήθως όμορφα πράγματα γιατί κανείς δεν φαντάζεται άσχημα πράγματα - αλλά δεν είναι ρεαλιστικό. Αυτήν την γνώμη έχω. Ο άνθρωπος - κατά την άποψή μου - χρειάζεται διεξόδους. Χρειάζεται να έχει επιλογές. Όμως αυτές οι διέξοδοι δεν είναι απαραίτητο να εντάσσονται στα πλαίσια της φαντασίας. Προσωπικά, ασχολούμαι με τις καταδύσεις. Θα μπορούσα να πω, πως αυτή η ασχολία μου είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ! Και είναι, για μένα. Αλλά αυτή η ασχολία μου, δεν βρίσκεται στο μυαλό μου. Είναι ζωντανή. Όταν καταδύεσαι, μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο, έναν φανταστικό κόσμο (όσοι δεν το έχουν κάνει, μπορούν μόνο να το φανταστούν κι αυτό είναι που το κάνει φανταστικό!), είναι μια διέξοδος. Είναι φανταστικό αλλά δεν είναι. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε ...

Ευχαριστώ την poli28 που μπήκε στον κόπο και διάβασε λίγα πράγματα για την σημειωτική. Η σημειωτική είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνει κάποιος αν θέλει να προχωρήσει στην αποσυμβολογία. Στον Εσωτερισμό τα σύμβολα έχουν μεγάλη σημασία. Ένας γνώστης της σημειωτικής, είναι ευκολότερο να αποκωδικοποιήσει αυτά τα σύμβολα. Συνήθως οι περισσότεροι μαθαίνουν τον αποσυμβολισμό παραδοσιακά, διδάσκονται δηλ. την σημασία και την έννοια κάποιων συμβόλων χωρίς να κατανοούν γιατί ερμηνεύονται έτσι αυτά. Η συστηματική μελέτη της σημειωτικής μας δίνει την δυνατότητα να αποσυμβολίζουμε κώδικες, έννοιες, σημεία και σχήματα ενώ παράλληλα μας βοηθάει σημαντικά ώστε να τελειοποιήσουμε την εκφραστικότητά μας, έτσι όπως αυτή φέρεται και εκφέρεται μέσω του λόγου.

"Αν μπείτε σε ένα βιβλιοπωλείο και ρωτήσετε που θα βρείτε ένα βιβλίο για Σημειωτική θα αντικρύσετε πιθανότατα ένα απλανές βλέμμα. Το χειρότερο είναι ότι μπορεί να σας ζητήσουν να ορίσετε τι είναι σημειωτική ? κάτι κάπως δύσκολο, αν αναζητάτε έναν οδηγό για αρχαρίους. Και θα είναι ακόμη χειρότερα αν δεν ξέρετε τίποτε για σημειωτική, επειδή θα σας είναι δύσκολο να δώσετε έναν ορισμό απλό, χρήσιμο για βιβλιοπωλεία. Αν σας συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο, θα συμφωνήσετε ίσως ότι το φρονιμότερο είναι να μη ρωτήσετε αλλά ν' αρχίσετε το ψάξιμο από το τμήμα της γλωσσολογίας." Μια επιστήμη που μελετά τη ζωή των σημείων σε μια κοινωνία είναι νοητή. Θ? αποτελούσε τμήμα της κοινωνικής ψυχολογίας και συνεπώς της γενικής ψυχολογίας. (νομίζω υπάρχει section στο φόρουμ για την ψυχολογία, αλλά προτίμησα να το βάλω στο section της επιστήμης για να το μελετήσουμε προσεγγίζοντάς το υπό αυτής της οπτικής και σε σχέση με την γλώσσα) περισσότερα στο http://www.mcm.aueb.gr/ment/semiotics/semiotic.html

Αναζητώντας θεωρίες και απαντήσεις στα "ποιός είμαι, που πάω, υπάρχει Θεός", δεν μπορώ αγνοήσω την παλιά θεωρία της προέλευσης του ανθρώπου από τον "Υδρόβιο Πίθηκο", που επίσης απαντά στο ερώτημα, "αν ο πίθηκος εξελίχθηκε σε άνθρωπο γιατί υπάρχουν ακόμα πίθηκοι;", καλύπτοντας χρονολογικά κενά στο δένδρο της εξέλιξης. Η θεωρία περιληπτικά υποστηρίζει οτί υπήρχε ένα είδος πιθήκου εξικοιωμένου με το νερό, χαρακτηριστικά του οποίου επιβιώνουν στον σημερινό άνθρωπο και παρατηρούνται σε πολλά θαλλάσια θηλαστικά (είναι νομίζω ένα θέμα μεγάλης εκτάσης) Εξού και η πολύ εντυπωσιακή διαφήμηση του ανθρώπινου κοπαδιού από το Johny Walker, first step κτλ. περισσότερα στο http://en.wikipedia.org/wiki/Aquatic_Ape_Theory

Προσωπικά, θεωρώ πως η επιστήμη είναι μέθοδος αποκλεισμού πιθανοτήτων. Αναζητούμε το αίτιο που προκαλεί ένα συμβάν - οποιοδήποτε συμβάν - ψάχνουμε δηλ. με λίγα λόγια να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα "γιατί να συμβαίνει αυτό ;" Ένα συμβάν π.χ μπορεί να προκαλείται από 1000 αιτίες. Η επιστήμη είναι εκείνη η μέθοδος που θα αποκλείσει τις 999 αιτίες δημιουργίας του συμβάντος, έτσι ώστε στο τέλος να παραμείνει 1 αιτία. Αυτή η αιτία συνεπώς, θα είναι και η πραγματική. Ο βασικός βραχνάς της επιστήμης είναι η πιθανότητα και όλο το πανηγύρι γίνεται για να αποκλείσουμε το "να μην συμβαίνει αυτό" για "να συμβαίνει το άλλο". Αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο και τις περισσότερες φορές μας οδηγεί πολύ μακρυά από εκεί που είχαμε ξεκινήσει. Όλο αυτό το ταξίδι, ονομάζεται "επιστήμη". Και πιστέψε μέ, ορισμένες φορές είναι συναρπαστικό. Συνεπώς, συμφωνώ απόλυτα με το