Νεφέλη
-
Posts
6,012 -
Joined
-
Days Won
24
Content Type
Profiles
Forums
Calendar
Blogs
Gallery
Articles
Store
Posts posted by Νεφέλη
-
-
The Knights Who Say Ni, με εντυπωσίασες!!!
Εύγε!! :cheerful:
Να σου βάλω τώρα άλλο ένα task: το γιατί ονομάστηκε έτσι ο κάθε μήνας (από που πήρε τ΄ όνομά του)
-
Οι Αμερικάνοι πολίτες ζητούν συγνώμη από τον κόσμο, για την επανεκλογή του Μπους!
...και μάλιστα με πολύ πρωτότυπο τρόπο...
-
Είναι κάτι που μπορεί να συμβεί και δυστυχώς δεν συμβαίνει σπάνια...Φανταστήτε κάποιον ο οποίος έχει υπνωτιστεί και δεν το έχει πάρει είδηση......Το ακόμα πιο δυσάρεστο είναι πως συχνά-πυκνά είναι δύσκολο να το αντιληφθεί και κάποιος άλλος ώστε να μπορέσει να βοηθήσει!
Για να μην μιλήσω για τον υπνωτισμό και τις υποβολές της τηλεόρασης και της διαφήμισης.Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο, ενδιαφέρον και επίσης αρκετά σοβαρό θέμα, το οποίο πιστεύω ότι αξίζει να το συζητήσουμε ξεχωριστά σε άλλο thread, για να μην μπουρδουκλωθούμε
Υπάρχουν και γι αυτό πολλά να πούμε... Άνοιξε αν θες σχετικό θέμα (ή ν΄ ανοίξω εγώ... εκεί θα κολλήσουμε; :cheerful: )
-
Επιστρέφω απτόητη στο θέμα ύπαρξης μη-ύπαρξης του χρόνου (επειδή μου μπήκε στη μύτη ο Αυγερινός
) με ένα απόσπασμα από άρθρο της ΛΑΜΠΡΙΝΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 31-12-1999: Μήπως ο χρόνος δεν υπάρχει;
Μήπως ο χρόνος είναι μια παραίσθηση; Μήπως το μυστηριώδες «τόξο του χρόνου», η διαφορά ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, θα αποκαλυφθεί μόνον όταν πιστεύουμε πως δεν υπάρχει χρόνος;
Αυτό θα μπορούσε να συμβεί αν άλλαζαν ριζικά όλα όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα για τη λειτουργία του Σύμπαντος πιστεύει ο κ. Τζούλιαν Μπάρμπουρ, φυσικός, ο οποίος μέσα από το βιβλίο του «Το τέλος του χρόνου» («The end of time»), κάνει λόγο για τη θεωρία του Αϊνστάιν, περί σχετικότητας, στην οποία υπάρχουν υπαινιγμοί πως στο Σύμπαν δεν υπάρχει χρόνος.
Για να εξηγήσει τη θεωρία του ο Αμερικανός φυσικός δημιούργησε μία «φόρμα», την οποία ονόμασε «Πλατωνία»: εκεί διακρίνεται η εικόνα της αιωνιότητας, η οποία ξεφεύγει από την πεποίθηση πως ο χρόνος είναι ένα ποτάμι που μας φέρνει από τη γέννηση στον θάνατο. Στη φόρμα του Μπάρμπουρ δεν υπάρχουν συγκεκριμένα «μονοπάτια» και οι άνθρωποι δεν είναι όντα που εξελίσσονται από τη μία στιγμή στην άλλη. Αντίθετα, υπάρχουν πολλά «τώρα» μέσα στα οποία βρίσκεται μια εκδοχή για τον καθένα μας. Κάθε σημείο της «Πλατωνίας» έχει ένα μονοπάτι, μία πιθανότητα. Και εκεί τελειώνουν όλα.
Τα «τώρα», εκείνα που έχουν περισσότερες πιθανότητες από άλλα, είναι αυτά που τελικά βιώνουμε. Όσο για την ιστορία, τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες μας που διαρκώς αλλάζουν, ο Μπάρμπουρ έχει τη δική του θεωρία: οι υπολογισμοί του Σύμπαντος, λέει, που έχουν πολλές πιθανότητες και άρα είναι πιθανόν να βιωθούν, έχουν μέσα τους μια έννοια ιστορίας μια σειρά από «αρχεία» που υποδεικνύουν ότι έχουμε παρελθόν. Πρόκειται για υπολογισμούς, τους οποίους ονομάζει «κάψουλες χρόνου».
Είμαστε εμείς οι ίδιοι που αντιλαμβανόμαστε το πέρασμα του χρόνου και όπως ακριβώς τα γεωλογικά απολιθώματα είναι στοιχεία του παρελθόντος, έτσι και ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει δομές στις οποίες εμφανίζονται πρόσφατα και μακρινά γεγονότα. «Δεν υπάρχει ιστορία σε κανένα μονοπάτι, υπάρχουν μόνο «αρχεία» που βρίσκονται μέσα στα «τώρα». Και αυτά είναι που μοιάζουν με «ιστορία»...».
-
Οι "τέλειοι άνθρωποι" είναι οι ολοκληρωμένοι, πλήρεις και επαρκείς. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επιδέχονται βελτίωση. Η τελειότητα δεν αφορά στασιμότητα, αλλά την σταθερότητα στην πορεία της ζωής, η οποία συνήθως είναι αρετή.
Με αυτήν την έννοια, φυσικά θα αναιρέσω αυτό που είπα ότι η τελειότητα είναι ελλάτωμα... και θα συμφωνήσω με τα γραφόμενά σου :cheerful:
Μα όπως σωστά ανέφερες και στην αρχή, η έννοια της λέξης "τέλειο" έχει λάβει άλλη ερμηνεία σήμερα.
Με την σύγχρονη λοιπόν ερμηνεία, για μένα ο "τέλειος άνθρωπος" είναι κατ΄ αρχάς ανύπαρκτος και κατά δεύτερον αν υπάρχει (που πολύ αμφιβάλλω) δεν είναι και τόσο κολακευτικό το ότι είναι τέλειος...
Όμως, με βάση την ερμηνεία που εσύ μας έδωσες φίλε Ούτις, πιστεύεις ότι υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι; Ολοκληρωμένοι, πλήρεις κι επαρκείς;
...Μου φαίνεται λιγάκι απίθανο... Όχι ακατόρθωτο βέβαια, αλλά ιδιαίτερα σπάνιο!
-
Εκτός κι αν δεν είναι σίγουρος ότι την πιστεύει. Οπότε αφήνει περιθώρια στη μη αλήθεια.
Από εκεί και πέρα κάποιος θα μπορούσε να πει ότι αφήνει περιθώρια στο ψέμα. Ή σε κάτι άλλο. Σε τι όμως;
Κατ' εμέ, στον καθησυχασμό των ανασφαλειών του...
-
Το πρόβλημα είναι πως οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται το πόσο σοβαρό θέμα είναι Μαρία...
Όπως δεν αντιλαμβάνονται το πόσο πολύς κόσμος γνωρίζει τα «κολπάκια» της υποβολής! Ειδικά οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον χώρο του μεταφυσικού, λίγο-πολύ γνωρίζουν σχετικά, κι έτσι κι έχουν κακούς σκοπούς στο μυαλό τους... τότε οι νεότεροι στον χώρο είναι πολύ εύκολη «λεία» τους
Η ενημέρωση όμως είναι η καλύτερη πρόληψη και προστασία! (σαν τα αφροδίσια νοσήματα ένα πράμα
) Για αυτό Μαράκι θα ήθελα την βοήθειά σου, καθώς και όποιου άλλου γνωρίζει το θέμα καλά, για την συγγραφή ενός κειμένου προς ενημέρωση των νέων στο χώρο:
~ τι πρέπει να προσέχουν,
~ πως μπορούν να προφυλαχθούν και
~ πως μπορούν ν΄ αναγνωρίσουν τους ανθρώπους που σκοπεύουν στο να τους υποβάλλουν.
Το κείμενο θα το δουλέψουμε και θα το «χτενίσουμε» αρχικά εδώ στο forum και όταν ολοκληρωθεί, θα δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα (με τις απαραίτητες ευχαριστίες φυσικά :cheerful: )
Επιπλέον, ζητώ την βοήθεια όλων των μελών, να θέσουν ότι ερωτήσεις μπορεί να έχουν σχετικά μ΄ αυτό το θέμα, ώστε να συμβάλλουν στο να έχουμε ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα.
Λοιπόν, τι λέτε; B)
Υ.Γ. Φυσικά θα πρέπει να τονίσω πως ο υπνωτισμός δεν έχει μονάχα βλαβερές εφαρμογές! Ο θεραπευτικός υπνωτισμός για παράδειγμα, είναι μια άκρως αξιόλογη και ωφέλιμη τεχνική. Όμως, όπως κάθε τέχνη/γνώση, έτσι και ο υπνωτισμός μπορεί να έχει εκ διαμέτρου αντίθετα αποτελέσματα, ανάλογα τους σκοπούς αυτού που τον χρησιμοποιεί.
-
Χμμ... οκ, μάλλον δεν έθεσα σωστά την ερώτησή μου:
Λέγοντας "πως απο-προγραμματίζεις έναν υπνωτισμένο" εννούσα την περίτωση που αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιος έχει υπνωτιστεί και θελήσεις να τον... ξε-υπνωτίσεις, μη γνωρίζοντας βέβαια ούτε ποιός τον υπνώτισε, ούτε πως!
Σ΄ αυτό πρέπει να δωθεί ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ!!Μην επιτρεπετε σε καποιον να σας υπνωτισει αν δεν εχει κερδισει την εμπιστοσυνη σαςΠροσωπικά θα έλεγα καλύτερα να μην αφήνουμε ΚΑΝΕΝΑΝ να μας υπνωτίσει, είτε είναι εμπιστοσύνης άνθρωπος είτε όχι!! "Φύλαγε τα ρούχα σου" που λένε...
Υπαρχουν ατομα γυρω μας που ξερουν και υπνωτιζουν μουρμουριζοντας απλα μερικες λεξεις !Κι αυτό είναι επίσης πολύ μεγάλη αλήθεια και πολύ σημαντικό!
Επιπλέον, πρέπει να δωθεί προσοχή στο ότι κυκλοφορούν αρκετοί άνθρωποι με τέτοιες γνώσεις!
Προσωπική μου άποψη (κι αναμένω και την δική σου γνώμη επ΄ αυτού Μαρία) είναι να είστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί με ανθρώπους που τείνουν να μιλούν αργά, χαμηλόφωνα και χωρίς διακυμάνσεις στην φωνή τους. Είναι μια πολύ κλασσική τεχνική υποβολής, που καμμιά φορά γίνεται και μη εσκεμμένα (από ανθρώπους που απλά έχουν συνηθίσει να μιλάνε έτσι, χωρίς διάθεση να υποβάλλουν τον ακροατή τους).
Όταν κάποιος σας μιλά κατ΄ αυτόν τον τρόπο, προσπαθήστε να μην αφοσιώνεστε έντονα σ΄ αυτά που λέει! Είναι καλό να αφήνετε τις σκέψεις σας να... "παίζουν στο βάθος", αναλύοντας και φιλτράνοντας αυτά που λέει.
-
Οι υπολογιστές είναι άχρηστοι. Δίνουν μόνο απαντήσεις
Όμως, κάθε απάντηση γεννά νέες ερωτήσεις...
-
Απο την πειρα μου σχετικα με τον υπνωτισμο
Πείρα;! :drooling2:
Μας είσαι χρήσιμη εσύ!! :cheerful:
Έχω μια ερωτησούλα: πως απο-προγραμματίζεται ένας υπνωτισμένος;
-
Η τελειότητα είναι ελλάτωμα, μιας και δεν αφήνει χώρο για βελτίωση/εξέλιξη.
Ότι δεν μπορεί να εξελιχθεί άλλο, καλύτερα να πάψει να υπάρχει!
Άρα, για μένα, ο "τέλειος" ή πιο σωστά = ο ιδανικός άνθρωπος, είναι εκείνος που εξελίσεται, βελτιώνεται και προσαρμόζεται πάντα και στα πάντα.
-
Αυγερινός: Πάλι τα ίδια. Ρε κοπέλα μου άνοιξε ένα νέο θέμα με αυτά που θες να ρωτήσεις! Τώρα όποια απάντηση υπάρξει θα αφορά την αλήθεια και όχι τον τίτλο του thread. Σ'αρέσει να μεταφέρεις δημοσιεύσεις;
Καλά ντε!! Γκρινιάρη!!
Άνοιξα νέο θέμα σχετικά... Άντε ν΄ απαντήσεις τώρα! :cheerful:
Eirianwen: και γενικώς, ότι εμπεριέχει δόγματα...βράστε όρυζα.Πολύ σωστό αυτό Eirianwen! :goodwork:
-
Πιστεύετε ότι υπάρχει μια και μοναδική Αλήθεια; :angel:
Τι εννοείτε λέγοντας "Αλήθεια" ή τι πιστεύετε ότι είναι αυτό τέλος πάντων;
-
Το άρθρο που ακολουθεί προέρχεται από το περιοδικό FOCUS, τεύχος Νο 25 (Μάρτιος 2002):
Κοίταξέ με στα μάτια και δώσε μου τα λεφτά σου! Ληστεία με όπλο τα μάτια, Υπνώτισε ταμία και της έκλεψε τα χρήματα, Ινδός υπνωτιστής κάνει μια ακόμα ληστεία στα ταχυδρομεία. Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα από τίτλους εφημερίδων σχετικά με μυστηριώδεις ληστείες που έγιναν τα τελευταία χρόνια σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Περιγράφουν παράξενα άτομα, συνήθως με ανατολίτικα χαρακτηριστικά, τα οποία, κοιτάζοντας τα θύματά τους στα μάτια, καταφέρνουν να τα υπνωτίζουν και να τα ληστεύουν.
Πόση αλήθεια υπάρχει σ´ αυτές τις ιστορίες;
Έρμαιο των άλλων
Μπορεί στ´ αλήθεια η ύπνωση να μετατρέπει τους ανθρώπους, παρά τη θέλησή τους, σε άβουλες μαριονέτες; Είναι δυνατό να υπνωτίσει κάποιος ένα άτομο στα καλά καθούμενα, στη μέση του δρόμου ή μπροστά στο ταμείο μιας τράπεζας; Υπάρχει μεγάλη παρανόηση σχετικά με τη φύση της ύπνωσης , παρατηρεί ο Γκρέιαμ Γουάγκσταφ, ψυχολόγος στο πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ. Και τονίζει: Συνήθως νομίζουμε ότι η ύπνωση είναι μια εναλλακτική κατάσταση της συνείδησης και ότι ένα υπνωτισμένο άτομο βρίσκεται σε κατάσταση έκστασης, από την οποία μπορεί να βγει μόνο κατόπιν εντολής του υπνωτιστή. Όμως δεν είναι έτσι. Αν μελετήσουμε το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα ενός ατόμου σε κατάσταση ύπνωσης θα διαπιστώσουμε ότι δε διαφέρει και πολύ από εκείνο ενός ξύπνιου ατόμου σε χαλάρωση. Υπάρχουν διάφορες απόψεις και θεωρίες σχετικά με τη φύση της υπνωτικής κατάστασης, ένα όμως είναι βέβαιο: ότι με την ύπνωση το άτομο δε χάνει τη δύναμη της βούλησης.
Δε γίνεστε υποχείριο!
Η ύπνωση, συνεχίζει ο Γουάγκσταφ, είναι μια μορφή κοινωνικής αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Σ´ αυτή ο ένας ζητά από τον άλλο να συμπεριφερθεί μ´ έναν ορισμένο τρόπο κι εκείνος υπάκουει όχι επειδή υποχρεώνεται από μια δύναμη στην οποία δεν μπορεί ν´ αντισταθεί, αλλά γιατί εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή και στη συγκεκριμένη κατάσταση που βρίσκεται νιώθει την ανάγκη να το κάνει. Η ελεύθερη βούληση κάθε ατόμου δεν μπορεί να εκμηδενιστεί, μας διαβεβαιώνουν οι ψυχολόγοι. Μάλιστα η ύπνωση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αν δεν πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις. Η πρώτη και σημαντικότερη είναι ότι το ίδιο το άτομο επιθυμεί να υπνωτιστεί. Χωρίς την πλήρη συγκατάθεσή του η ύπνωση δε λειτουργεί.
Αντίδοτο στα ναρκωτικά
Στην ιατρική η ύπνωση είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική για τη θεραπεία του άγχους, της κατάθλιψης και διαφόρων άλλων ψυχοσωματικών ενοχλήσεων. Ο δρ Παναγιώτης Ασημάκης, θεραπευτικός σύμβουλος και ψυχοθεραπευτής, ιδρυτικό μέλος του Ελληνικού Ινστιτούτου Θεραπευτικής Ύπνωσης και διευθυντής του εργαστηρίου ελευθέρων σπουδών Συμβουλευτική και Θεραπεία , μας πληροφορεί σχετικά: Σε γενικές γραμμές η ύπνωση χρησιμοποιείται με δύο τρόπους. Ο ένας αφορά στη θεραπεία μέσω υποβολών (suggestion therapy), όπου στόχος είναι να απαλλαγεί ο ασθενής από συγκεκριμένα συμπτώματα ή συνήθειες. Ο δεύτερος τρόπος είναι η χρησιμοποίησή της στο πλαίσιο μιας ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας . Όμως, όπως τονίζουν όλοι οι ειδικοί γιατροί, ο ασθενής πρέπει να είναι πραγματικά αποφασισμένος για να μπορέσει η ύπνωση να τον βοηθήσει ν´ αντιμετωπίσει την εξάρτησή του από το αλκοόλ, το κάπνισμα, το φαγητό ή τα ναρκωτικά. Η ύπνωση λοιπόν είναι το στήριγμα, ή, καλύτερα, το ψυχολογικό δεκανίκι που μπορεί να διευκολύνει το άτομο να πετύχει τους στόχους του. Όμως χωρίς τη δική του συγκατάθεση και αποφασιστικότητα η ύπνωση δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα.
Σαν παιδιά που παίζουν
Κατά τη διάρκεια μιας τυπικής συνεδρίας ύπνωσης το άτομο παρακινείται να κοιτάξει σταθερά ένα μικρό αντικείμενο, ένα σημείο στον τοίχο ή τη μύτη ενός μολυβιού, ενώ ο υπνωτιστής επαναλαμβάνει χαμηλόφωνα μια σειρά από λέξεις που διευκολύνουν τη χαλάρωση και την αυτοσυγκέντρωση. Η χαλάρωση, εξηγεί ο δρ Π. Ασημάκης, βοηθά το άτομο να απομακρυνθεί από τις καθημερινές του ενασχολήσεις κι από τα όσα διαδραματίζονται στο εξωτερικό περιβάλλον, δηλαδή να έρθει σ´ επαφή με τον εσωτερικό του κόσμο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι το άτομο αποδεσμεύεται από το άγχος και την κυριαρχία του αναλυτικού νου και επικεντρώνεται σε όσα θέλει να κατανοήσει και πιθανόν ν´ αλλάξει στον εαυτό του. Η χαλάρωση κάνει το άτομο δεκτικό στην υποβολή επειδή περιορίζονται οι κριτικές του ικανότητες και η ανάγκη του να ελέγχει τις καταστάσεις, αν και ποτέ δεν εξαφανίζονται εντελώς. Για να γίνει αυτό, συνεχίζει ο δρ Ασημάκης, το άτομο πρέπει να μην κοιμάται. Μολονότι ο καθένας βιώνει διαφορετικά την ύπνωση, στην πραγματικότητα είναι μια κατάσταση που δεν έχει τίποτα το περίεργο και είναι λίγο έως πολύ γνωστή σε όλους. Μοιάζει με τις στιγμές που ονειροπολούμε ή είμαστε απόλυτα αφοσιωμένοι σε κάτι και δεν έχουμε σαφή αντίληψη του χώρου ή του χρόνου - κατάσταση παρόμοια μ´ εκείνη στην οποία βρίσκονται τα παιδιά όταν είναι απορροφημένα στο παιχνίδι τους. Σε μια συνεδρία ύπνωσης αυτή η κατάσταση της συνείδησης δίνει τη δυνατότητα στο γιατρό να παρέμβει θεραπευτικά. Για να καταλάβουμε καλύτερα πώς αισθάνεται κάποιος κατά τη διάρκεια της ύπνωσης, ο Αμερικανός ψυχολόγος Άντριου Νέιερ μάς δίνει ένα παράδειγμα: Κάθε μέρα κάνουμε αυτόματα μια σειρά από πράξεις χωρίς να τις σκεφτόμαστε. Πλένουμε τα δόντια μας, δένουμε τα κορδόνια μας, οδηγούμε από το σπίτι ως τη δουλειά μας. Αναγκαζόμαστε να τα κάνουμε όλα αυτά, όμως δεν τα έχουμε προαποφασίσει και εκτελούμε μια αλληλουχία από πράξεις σχεδόν ασυνείδητα. Αυτό ονομάζεται εξαρτημένη αντίδραση και σε μια παρόμοια νοητική κατάσταση βρισκόμαστε κατά την ύπνωση.
Τηλεκατευθυνόμενοι δολοφόνοι
Στη δεκαετία του 1960 ήταν της μόδας ταινίες και μυθιστορήματα στα οποία μυστικές υπηρεσίες, όπως η CIA και η KGB, έπαιρναν απλούς ανθρώπους και τους μετέτρεπαν μέσω ύπνωσης σε φοβερούς κατασκόπους ή τηλεκατευθυνόμενους δολοφόνους. Στην πραγματικότητα αυτό ήταν αδύνατο να συμβεί. Όπως μας εξηγεί ο Μάικλ Χιπ, ψυχολόγος στο τμήμα ψυχιατρικής του πανεπιστημίου του Σέφιλντ οι εργαστηριακές μελέτες έδειξαν πως τα άτομα δεν είναι περισσότερο υπάκουα κατά τη διάρκεια της ύπνωσης απ´ ό,τι είναι στην κανονική τους ζωή. Μ´ άλλα λόγια, κανείς δε θα έκανε σε κατάσταση ύπνωσης κάτι που δε θα μπορούσε να κάνει κάτω από φυσιολογικές συνθήκες. Η ύπνωση, διευκρινίζει ο δρ Ασημάκης, δεν επηρεάζει τις πεποιθήσεις του ατόμου και δεν μπορεί να το υποχρεώσει να κάνει κάτι που βαθιά μέσα του δεν επιθυμεί. Αν διαφωνεί με κάτι, βγαίνει αυτόματα από την κατάσταση της ύπνωσης. Είναι επομένως ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει κάποιο είδος μυστηριώδους ενέργειας ή μαγνητικά κύματα στα οποία είναι αδύνατο ν´ αντισταθούμε, όπως πίστευε το 18ο αιώνα ο Φραντς Άντον Μέζμερ. Ούτε θα μπορούσε κάποιος με υπερφυσικές ικανότητες να επιβάλει τη θέλησή του στους άλλους, όπως υποστηρίζουν διάφορα (ευκολόπιστα) θύματα ληστειών!
...Σχόλια;
-
Θέλω... :shy2:
-
Το άρθρο που ακολουθεί προέρχεται από την επίσημη ιστοσελίδα του Περιοδικού FOCUS - Ιούλιος 2004
Ο θάνατος
Πρέπει να φοβόμαστε το θάνατο; Ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Επίκουρος υποστηρίζει ότι δεν πρέπει, γιατί "όσο ζει ένας άνθρωπος, ο θάνατος δεν υπάρχει και όταν υπάρχει ο θάνατος, ο άνθρωπος αυτός δε ζει πια".
Συνεπώς, γιατί να τον φοβόμαστε αφού ποτέ δε θα έχουμε την εμπειρία του; Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που μας γεννά φόβο δεν είναι το τι συμβαίνει μετά το θάνατο, αλλά το βασανιστικό "πέρασμα" από τη ζωή στην ανυπαρξία. Γι' αυτό το θέμα υπάρχουν καλές ειδήσεις.
Σήμερα πια οι περισσότερες περιπτώσεις θανάτου είναι πολύ λιγότερο επώδυνες απ' όσο φανταζόμαστε, αφού η ιατρική είναι σε θέση να περιορίσει ή και να εξαλείψει τον πόνο. Στην Ελλάδα ελάχιστοι γιατροί γνωρίζουν ή μπορούν να το κάνουν και, ακόμα χειρότερα, όταν το κάνουν κανείς δε μιλά. Ενώ έχουμε τόσο πολύ εθιστεί και εξοικειωθεί με το βίαιο, θεαματικό και συχνά "στημένο" θάνατο των τηλεοπτικών ειδήσεων, του κινηματογράφου και των βιντεοπαιχνιδιών, ο αληθινός θάνατος αποτελεί παραδόξως ταμπού. Γιατί άραγε; Ίσως επειδή αγνοούμε πώς είναι στην πραγματικότητα.
Όλο και πιο σπάνια μας επιτρέπεται πλέον να τον βλέπουμε στα σπίτια μας, κι αυτή μας η άγνοια έχει ως αποτέλεσμα να γιγαντώνει τους φόβους μας. Ίσως γι' αυτό θα ήταν χρήσιμο να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται τι ακριβώς συμβαίνει και ποια είναι η "ιδανική" μορφή θανάτου όταν τίποτα δεν μπορεί να μας κρατήσει στη ζωή.
Ποιος φοβάται την αιώνια ανάπαυση;
Βρίσκεται πίσω από τη γέννηση της τέχνης και της ιστορίας. Στη φύση συμβάλλει στην πρόοδο. Όμως, για το σύγχρονο άνθρωπο είναι ταμπού.
Θα ήταν υπέροχο αν μπορούσαμε ν' αγνοήσουμε το θάνατο. Είναι όμως αδύνατο, αφού τον συναντάμε παντού γύρω μας. Είναι στενά συνδεδεμένος με τη ζωή της φύσης και του ανθρώπου. Αποτελεί το μέτρο για την αξιολόγηση της καταλληλότητας και της αποτελεσματικότητας κάθε μορφής ζωής. Ήταν και είναι πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για την τέχνη, τη μουσική και την ποίηση. Στις μέρες μας υπάρχει ένας βίαιος και κραυγαλέος τρόπος για την αναπαράσταση του θανάτου, ο οποίος, ενώ ελάχιστα σχετίζεται με τον αληθινό, καθημερινό θάνατο, έχει καταφέρει να εισβάλει στη διαφήμιση, ν' αυξήσει τις πωλήσεις των εφημερίδων, να γεμίσει τις οθόνες των κινηματογράφων και της τηλεόρασης.
Μηνύματα από το παρελθόν
Ο Σύνδεσμος Θανατολογικών Μελετών του Greenfinld, στη Μασαχουσέτη, υποστηρίζει ότι όσα γνωρίζουμε για το παρελθόν βασίζονται σε επιγραφές και κείμενα που ανακαλύψαμε σε τόπους ταφής. Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο ότι ένας τάφος είναι η μαρτυρία της απαρχής της ανθρώπινης ιστορίας. Βρίσκεται στο σπήλαιο του Σανιντάρ, στο Ιράν ο άνθρωπος του Νεάντερταλ είναι θαμμένος πάνω σε ένα στρώμα από κλαδιά και σε στάση εμβρύου, ενώ οι συγγενείς του τον είχαν καλύψει με λουλούδια. Είναι το πρώτο δείγμα μιας τυπικά ανθρώπινης τελετής που όμοιά της δεν υπάρχει ούτε στα πιο εξελιγμένα πρωτεύοντα. Την ιστορία που έπεται μας τη διηγούνται οι τάφοι. Πράγματι, τι θα γνωρίζαμε για τους Αιγυπτίους αν δεν υπήρχαν οι πυραμίδες και η Κοιλάδα των Βασιλέων; Το ίδιο ισχύει για τους Μυκηναίους, τους Ετρούσκους και τους Κινέζους αυτοκράτορες. Η πίστη στη μεταθανάτια ζωή οδηγούσε αυτούς τους αρχαίους πολιτισμούς να ενταφιάζουν όχι μόνο το νεκρό αλλά και τροφές, πιάτα, άρματα μάχης και τα αγαπημένα του αντικείμενα. Όλα αυτά τα ευρήματα μας προσφέρουν πολύτιμες πληροφορίες για το επίπεδο ζωής προηγούμενων πολιτισμών.
Δημιουργική αγωνία
Η πίστη σε μια επέκεινα ζωή δε θα υπήρχε χωρίς το θάνατο. Όπως υποστηρίζουν αρκετοί μελετητές, οι θρησκείες γεννήθηκαν απ' αυτόν ακριβώς το φόβο του θανάτου. Εξάλλου, σ' αυτό το βαθύτατα ριζωμένο φόβο οφείλουμε μεγάλο μέρος της τέχνης. Αυτή η αγωνία οδηγούσε το χέρι του Μιχαήλ Αγγέλου καθώς ζωγράφιζε την "Εσχάτη κρίση", του Μότσαρτ και του Βέρντι ενώ συνέθεταν το Ρέκβιεμ ή του Δάντη όταν έγραφε τη Θεία Κωμωδία. Χωρίς τον πόνο του αποχωρισμού από τη ζωή δε θα υπήρχαν και μια σειρά από τα επιβλητικότερα μνημεία του ανθρώπινου πολιτισμού. Για παράδειγμα, το Ταζ Μαχάλ της Άγρας, στην Ινδία, που κατασκευάστηκε το 17ο αιώνα από το μουσουλμάνο αυτοκράτορα Σάχη Τζαχάν εις μνήμην της γυναίκας του Μουμτάζ Μαχάλ. Ο θάνατος αποτελεί επίσης δείκτη της ποιότητας ζωής των διαφόρων κοινωνιών. Όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακοινώνει ότι, συγκρίνοντας όμοια μεταξύ τους στατιστικά δείγματα, κατέληξε στο ότι πεθαίνουν καθημερινά έξι γυναίκες στη Νορβηγία και 1.800 στη Σιέρα Λεόνε, είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι οι υγειονομικές συνθήκες στη Νορβηγία είναι κατά πολύ ανώτερες.
Φιλική συμπαράσταση
Η ιδέα μας για το θάνατο δεν ήταν πάντα η ίδια. Από εποχή σε εποχή αλλάζει. Αυτό αποδεικνύουν οι μελέτες του γνωστού ιστορικού Φιλίπ Αριές, συγγραφέα ενός εμβριθούς βιβλίου για τη στάση του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο, από το Μεσαίωνα ως τις μέρες μας. Σύμφωνα με τον Αριές, κατά τον όψιμο Μεσαίωνα ο θάνατος ήταν ένα συμβάν που δεν προκαλούσε φόβο, αλλά αντίθετα ήταν ένα οικείο και δημόσιο γεγονός. Ο μελλοθάνατος δεν πρόβαλε αντίσταση˙ ξάπλωνε στο κρεβάτι και προετοιμαζόταν για το μεταθανάτιο ταξίδι του, εγκαταλείποντας το μέλλον του στη θεία βούληση. Οι συγγενείς και οι φίλοι πήγαιναν συχνά να τον επισκεφτούν και το σπίτι ήταν ανοιχτό σε όλους - έθιμο πολύ διαδεδομένο στον τόπο μας.
Η "τέχνη του θνήσκειν"
Κατά το 12ο και 13ο αιώνα εμφανίζεται μια νέα συλλογική ιδέα για το θάνατο. Τώρα η έμφαση δίνεται σ' εκείνα που θα συμβούν μετά: η έσχατη κρίση, η τιμωρία ή η ανταμοιβή στην άλλη ζωή. Τα πτώματα των νεκρών επιφανών ανθρώπων και των αγίων διαμελίζονται -κυρίως στη Δύση- για να γίνουν ιερά λείψανα στις εκκλησίες και στα μοναστήρια. Αυτή η ανίερη πρακτική ήταν τόσο διαδεδομένη, ώστε το Φεβρουάριο του 1300 ο Πάπας Βονιφάτιος VIII εξέδωσε το διάταγμα De Sepulturis (Περί Ταφής), στο οποίο απαγόρευε ρητά το βράσιμο και την αποσάρκωση των "ιερών" πτωμάτων. Γύρω στα 1450 γεννιέται στη Δύση ένα νέο λογοτεχνικό είδος, η Αrs Μoriendi (η "τέχνη του θνήσκειν"), η οποία θα παραμείνει ως το 1530 το πιο δημοφιλές είδος αναγνωσμάτων. Σκοπός της δεν ήταν, παρά τον τίτλο της, να διδάξει την όντως σημαντική τέχνη του πώς να πεθαίνει κάποιος καλά, αλλά πώς να αποφύγει το δόλιο εναγκαλισμό του Εωσφόρου, που καραδοκεί για να κλέψει την ψυχή του θνήσκοντος. Χάρη στην "τέχνη του θνήσκειν" μπορούσε κάποιος να είναι ήσυχος, όπως ο εξεταζόμενος που έχει τις σωστές απαντήσεις -σε σκονάκι- στο τσεπάκι του.
Από κοιμητήρια, νεκροταφεία
Κατά το 16ο και 18ο αιώνα η θρησκεία αρχίζει προοδευτικά να χάνει έδαφος και ο θάνατος μεταμορφώνεται σε φυσικό φαινόμενο. Ταυτόχρονα όμως αρχίζει ν' απομακρύνεται από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων ή, πιο σωστά, οι άνθρωποι άρχισαν να αποξενώνονται από την εμπειρία του θανάτου. Τα κοιμητήρια, που μέχρι τότε ήταν μέσα στις πλατείες, άρχισαν να εκτοπίζονται έξω από τις πόλεις. Τα οικεία σε όλους κοιμητήρια του παρελθόντος έγιναν τα ψυχρά νεκροταφεία του παρόντος. Από τα μέσα του 20ού αιώνα ο θάνατος γίνεται κάτι ακόμα πιο απόκρυφο, αφού στέλνουν το μελλοθάνατο στο άσυλο ή στο νοσοκομείο. Ένα νέο φαινόμενο επίσης είναι ότι τα ΜΜΕ, προσπαθώντας να εξορκίσουν τους υποσυνείδητους φόβους μας, κατακλύζουν τις ειδήσεις με εικόνες βίαιου θανάτου. Τα 1,7 εκατομμύρια νεκροί του διετούς πολέμου στο Κονγκό εξισώνονται με τα χιλιάδες θύματα των οδικών ατυχημάτων από τις "ψυχαγωγικές" εξορμήσεις μας κάθε Σαββατοκύριακο. "Οι αριθμοί που δημοσιεύονται στις εφημερίδες και στα δελτία ειδήσεων καταλήγουν να έχουν την ελαφρότητα των αθλητικών επιδόσεων", υποστηρίζει ο Μάικλ Κερλ, καθηγητής κοινωνιολογίας και ανθρωπολογίας στο Trinity University (Τέξας). "Η εξοικείωσή μας με το βίαιο θάνατο αρχίζει από πολύ νωρίς, παρακολουθώντας τηλεόραση". Οι διαφημίσεις "παίζουν" μ' αυτή την εξοικείωση˙ το 1992 πουλήθηκε στις ΗΠΑ ένα εκατομμύριο πακέτα τσιγάρα της μάρκας Death (Θάνατος), ενώ το 1997 εμφανίστηκε μια νέα προκλητικότερη μάρκα, τα τσιγάρα Black Death (Μαύρος Θάνατος), μ' ένα τεράστιο κρανίο ως έμβλημα.
Νταντάδες και άσυλα
Η απομάκρυνση του πραγματικού θανάτου από την καθημερινή μας εμπειρία οφείλεται και στις τεράστιες επιτυχίες της ιατρικής. Μέχρι το 1850, τρία ή πέντε παιδιά στα δέκα πέθαιναν κατά τον πρώτο μήνα της ζωής τους. Σήμερα, στις δυτικές κοινωνίες η θνησιμότητα στα νεογέννητα είναι 0,5%. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η παλιά συνήθεια να δίνουν τα νεογέννητα σε παραμάνες εκτός σπιτιού ήταν ένας τρόπος για ν' αποφεύγεται η συναισθηματική προσήλωση και ο πόνος από την ενδεχόμενη απώλεια. Σήμερα, αντίθετα, ο θάνατος αφορά κυρίως στους ηλικιωμένους. Δεν είναι λοιπόν περίεργο το γεγονός ότι αυτούς πλέον απομακρύνουμε στα γηροκομεία και στα νοσοκομεία.
Τελετές για το επέκεινα
Εντυπωσιακά ταφικά έθιμα απ? όλο τον κόσμο και νέες τεχνολογίες.
Ο Όμηρος, πολύ ποιητικά, θεωρούσε το θάνατο ως δίδυμο αδερφό του ύπνου. Φαίνεται πως οι πρόγονοί μας λάτρευαν το θάνατο ως θεότητα, αφού βρέθηκε βωμός όπου ψάλλονταν παιάνες προς τιμήν του. Τα πρώτα αρχαιολογικά ευρήματα ταφής και ταφικών εθίμων χρονολογούνται ήδη από τη Μέση Παλαιολιθική εποχή -πριν από 100.000 χρόνια-, παράδοση που διατηρήθηκε μέχρι τις μέρες μας. Δε θάβεται όμως πάντα το σώμα του νεκρού μέσα στη γη. Για παράδειγμα, σε κάποιους πολιτισμούς αφήνουν το πτώμα στο έλεος των ζώων. Στη Βομβάη της Ινδίας, όπως και στο Αφγανιστάν, οι Πάρσοι, θρησκευτικοί απόγονοι της περσικής λατρείας του Ζαρατούστρα, τοποθετούν τα πτώματα σε ψηλούς πύργους που τους αποκαλούν Πύργους της Σιωπής. Σύμφωνα με τη θρησκεία τους, η γη, το νερό και η φωτιά είναι ιερά και δεν πρέπει να μολύνονται από τα πτώματα, τα οποία και εγκαταλείπουν στο έλεος των "νεκροθαφτών" της φύσης - συνήθως τα όρνεα. Στην Ινδία, στην Ινδονησία και στην Ινδοκίνα το πτώμα αποτεφρώνεται και κατόπιν η τέφρα σκορπίζεται στη φύση ή θάβεται. Στο Μπενάρες της Ινδίας, οι ινδουιστές ρίχνουν την τέφρα σε τεφροδόχους, τους οποίους εμπιστεύονται στη ροή του ιερού ποταμού Γάγγη.
Τα βιβλία-λείψανα
Οι Γιανομάμοι, που ζουν στο δάσος του Αμαζονίου, έχουν ένα διαφορετικό έθιμο˙ οι συγγενείς του νεκρού αναμειγνύουν την τέφρα στη "μανιόκα", δηλαδή στον πολτό της μπανάνας, και την τρώνε για να κρατήσουν "ενσωματωμένο" το νεκρό στην οικογενειακή τους ζωή. Σας φαίνεται σκανδαλώδες; Σκεφτείτε ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην πολιτισμένη Δύση. Η εταιρεία Timothy Hawley Books, του Λουσβίλ στο Κεντάκι (ΗΠΑ), αναμειγνύει με κυτταρίνη τις τέφρες από το αποτεφρωμένο πτώμα για να δημιουργήσει δερματόδετα βιβλία-λείψανα.
Κρυονικά θαύματα
Άλλες κοινωνίες εναποθέτουν τις ελπίδες τους στις νέες τεχνολογίες. Η Alcor, του Scottsdale στην Αριζόνα (ΗΠΑ), συντηρεί 35 άτομα σε "κρυονική αναστολή", δηλαδή κατεψυγμένους, ενώ ήδη 420 μέτοχοι έχουν κλείσει μια θέση μετά θάνατον. Το 1948 θεωρούσαν νεκρό τον ασθενή η καρδιά του οποίου είχε σταματήσει. Το 1998 θεωρούσαν ότι όταν η καρδιά σταματά αρκεί ένας "απινιδισμός" (αφαίρεση του ινωδογόνου) για να την κάνουν να λειτουργήσει ξανά. Το 2048, υποστηρίζουν στην Alcor, η πρόοδος της ιατρικής θα είναι τέτοια ώστε θα μπορεί να αναστήσει όποιον πεθαίνει σήμερα. Φυσικά, για όλα υπάρχει ένα αντίτιμο˙ με 49 δολάρια συντηρούν μόνο ένα δείγμα του DNA σας και με 150 δολάρια ένα δείγμα βιολογικού ιστού. Δεν προσδιορίζεται όμως πόσο στοιχίζει η συντήρηση ολόκληρου του σώματος σε υγρό άζωτο. Οι ιστάμενοι της Life Extension Foundation, του Ford Lauderdale στη Φλόριντα των ΗΠΑ, διατείνονται πως μπορούν να παρατείνουν το χρόνο της ζωής παρέχοντας αναρίθμητες ποσότητες βιταμινών και αντιοξειδωτικών ουσιών, οι οποίες ανανεώνουν τον οργανισμό και απομακρύνουν το γήρας. Όμως, η Εθνική Ακαδημία Επιστημών των ΗΠΑ τονίζει: "Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι αυτή η φαρμακευτική αγωγή βοηθά στην πρόληψη των χρόνιων ασθενειών".
Κατοικίδιος κλώνος
Με δεδομένο την προβληματική σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με το θάνατο, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ότι οι περισσότεροι από μας, για να παρατείνουν την επιβίωσή τους, πρόθυμα θα κλωνοποιούσαν τον εαυτό τους. Σήμερα, ενώ η κλωνοποίηση του ανθρώπου είναι θεωρητικά δυνατή, στην πράξη είναι ανέφικτη. Όμως ακόμα κι αν εφαρμοστεί στο μέλλον, δε θα ήταν ένας τρόπος για να γίνουμε αθάνατοι, αφού ο κλώνος μας θα ήταν ένα διαφορετικό πρόσωπο λόγω της αλλαγής των περιβαλλοντολογικών και ψυχολογικών συνθηκών.
Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν ήδη διάφορες εταιρείες που προτείνουν την κλωνοποίηση των αγαπημένων κατοικίδιων ζώων. Η La Lazaron BioTechnologies στο Λος Άντζελες, η Canine Cryobank στον Άγιο Μάρκο στην Καλιφόρνια, η PerPetuate του Φάρμινγκτον στο Κονέκτικατ και η Genetic Savings and Clone στο Τέξας, ζητούν από τους μελλοντικούς πελάτες τους να αποστείλουν ένα κομματάκι από το δέρμα του αγαπημένου τους κατοικίδιου. Όμως, οι προσπάθειες κλωνοποίησης του DNA που έχει εξαχθεί από τέτοια δείγματα δεν έχουν μέχρι τώρα επιτύχει. Πρόκειται, ωστόσο, για μια πολλά υποσχόμενη νέα αγορά.
Αν η αθανασία παραμένει ένα άπιαστο όνειρο για την ανθρωπότητα, η επιδίωξη μιας πιο παρατεταμένης, υγιούς και ευτυχισμένης ζωής θα έπρεπε να είναι ήδη εφικτή για κάθε άνθρωπο...
-
Και μόνο το ότι κάνουν door-to-door προσυλητισμό, είναι αρκετό για να με πείσει ότι έχουν μαύρα μεσάνυχτα περί... αλήθειας!
Να ρωτήσω όμως κάτι κομματάκι άσχετο των Μάρτυρων του Ιεχωβά:
Τι εννοείτε λέγοντας "αλήθεια" ή τι πιστεύετε ότι είναι αυτό τέλος πάντων; :angel:
-
Μα δεν αντιλαμβάνομαι καν το τώρα! Ούτε το μετά!! Ζω σ΄ ένα μόνιμο πριν!! (όχι μόνο εγώ, όλοι μας!... σκέψου το)Γιατί δεν υπάρχει χρόνος; Εσύ δηλαδή συνυπάρχεις με τον χθεσινό και τον προχθεσινό σου εαυτό;Δεν είμαστε σε θέση ν΄ αντιληφθούμε το παρόν! Παρα-είναι απειροελάχιστο για να το αντιληφθούμε!
Ούτε το μέλλον βιώνουμε φυσικά!
Το μακρύτερο παρελθόν είναι απλά μια ανάμνηση!
Το βραχύ παρελθόν... είναι αυτό που βιώνουμε!
Άρα στον χρόνο μας δεν υπάρχει πιο πριν, τώρα και μετά! Υπάρχει μόνο πριν!
Ο χρόνος μοιάζει δηλαδή με ταινία που αποτελείται απο καρέ. Ο χρόνος αντίθετα με τον χώρο, αλλάζει το χωρικό (και τον χώρο εν γένει) μαζί με εμάς όμως. Συνεπώς, το "άρα, τίποτα δεν είναι αιώνιο!" δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω πως προήλθε.Προήλθε από το ότι κάθε "καρέ" έχει αρχή και τέλος! Άρα, δεν είναι αιώνιο!
Η αλυσίδα ίσως να μην έχει τέλος... Έχει όμως αρχή;
-
*Πες μου σοφή Σφίγγα, πού να πάω να πάω να ξεκουράσω τα κουρασμένα πόδια μου, που τόσο πολύ περπάτησαν στους σκονισμένους δρόμους της ζωής;*
Κι η Σφίγγα απάντησε:
*Βρες την απάντηση σε Εκείνον, του οποίου είμαι το μοναδικό παιδί, σε Εκείνον που μ έφερε σε τούτο τον κόσμο για να υποφέρω τα ατελείωτα βάσανά μου. Είμαι ο ίδιος ο Άνθρωπος και η Γη είναι η μάνα μου. Ρώτησε αυτήν*.
Προχώρησα λίγο ακόμη κι έφτασα στη Μεγάλη Πυραμίδα. Και μπήκα στο σκοτεινό πέρασμα και σύρθηκα στους υπόγειους θαλάμους κι έφτασα στην ίδια την υπόγεια κρύπτη. Και ψιθύρισα τα λόγια του χαιρετισμού, όπως περιγράφονται στον έβδομο στίχο του εξηκοστού τετάρτου κεφαλαίου, του πιο αρχαίου βιβλίου σε όλη την Αίγυπτο.
*Χαίρε, Κύριε του Ουρανού που βρίσκεται στο Κέντρο της Γης!*
Ο Μεγάλος Ένας, ο Κύριος του Θείου Οίκου, με οδήγησε σε Εκείνη, την Αφέντρα του Μυστικού Ναού, που δεν είναι άλλη από τη Ζωντανή Ψυχή της Γης Μας. Επανέλαβα μπρος Της:
*Πες μου, Αφέντρα του Ναού του Μυστικού, που να πάω να ξεκουράσω τα πονεμένα πόδια, που τόσο πολύ περπάτησαν στους σκονισμένους δρόμους της ζωής;*
Κοίταξε βαθιά στα μάτια μου, ώρα πολλή, πριν δώσει την απάντηση.
*Εφτά δρόμοι ανοίγονταί εμπρός σου, Ερευνητή. Εφτά σκαλοπάτια περιμένουν να τα ανέβει εκείνος που θα μπει στο μυστικό μου χώρο. Εφτά μαθήματα να μάθει εκείνους από τους ανθρώπους που θα δει ακάλυπτο το πρόσωπό μου. Δε θα βρεις την ανάπαυση στο κορμί και τη γαλήνη στην ψυχή προτού διαβείς τους εφτά δρόμους, προτού ανέβεις τα εφτά σκαλοπάτια, προτού μάθεις καλά τα εφτά μαθήματα*.
Άκουγα τη γλυκιά φωνή της, που μέσα της αντηχούσαν μύριοι αιώνες που επαναλαμβάνονταν στο Μεγάλο Προθάλαμο του Ναού.
*Ποιοι είναι τούτοι οι εφτά τρόποι, Θεία Μητέρα;*
Μου απάντησε:
*Ο δρόμος που οδηγεί στους Μύριους Οίκους, το μονοπάτι που οδηγεί στην Έρημο, ο σπαρμένος με κόκκινα τριαντάφυλλα δρόμος, η Άνοδος στα Ψηλά Βουνά, η Κάθοδος στις Σκοτεινές Σπηλιές, το μονοπάτι της Ατελείωτης Αναζήτησης κι ο δρόμος της Απόλυτης Ηρεμίας*.
Ρώτησα:
*Ποια είναι εκείνα τα εφτά σκαλοπάτια:*
Μου απάντησε:
*Το πρώτο είναι τα Δάκρυα, το δεύτερο η Προσευχή, το τρίτο η Εργασία, το τέταρτο η Ανάπαυση, το πέμπτο ο Θάνατος, το έκτο η Ζωή και το έβδομο το Έλεος*.
*Και ποια είναι τα εφτά μαθήματα που οφείλει ο άνθρωπος να γνωρίζει, Μητέρα;*
Κι Εκείνη απάντησε:
*Η Ευχαρίστηση είναι το πρώτο και το ευκολότερο, ο Πόνος είναι το επόμενο, Μίσος είναι το τρίτο, η Αλήθεια είναι το τέταρτο, το πέμπτο είναι η Αγάπη, η Κατανόηση το έκτο κι η Ειρήνη το τελευταίο που πρέπει να μάθεις*.
Κι απόρησα με όλα τούτα. Έφυγε η Αφέντρα του Μυστικού Ναού και είδα πίσω της ένα αστέρι χρυσό και μες στο αστέρι ένα στέμμα ακτινωτό με δύο μισοφέγγαρα ασημένια. Κάτω από το στέμμα ήταν ένας σταυρός λευκός και γύρω του εφτά κόκκινα ρόδα....
(Δημοσιεύτηκε στο FOCUS στις 28-07-2004)
-
Αναλογιστείτε...
Αν κάποιος σας ρωτούσε «ποιοι ήταν/είναι οι Μεγάλοι Μύστες των τελευταίων 2-3 αιώνων;», ποιοι θα σας έρχονταν στο μυαλό;
...Κρόουλυ, Γκάρντνερ, Μπλαβάσκυ, Μάδερς, Φόρτουν, Λεβί...
«Ιερά Τέρατα» του μυστικισμού, άνθρωποι που αναμφισβήτητα άφησαν έργο και ιστορία πίσω τους, άλλοι πραγματικά αξιόλογοι, άλλοι αμφισβητούμενοι και όλοι στολισμένοι με... δάφνες!
Τους οφείλουμε πολλά, μα τα περισσότερα είναι για το θάρρος -μερικές φορές και το θράσος- τους να μιλήσουν ανοιχτά στο ευρύ κοινό για τον κόσμο του μεταφυσικού και να συμβάλλουν σημαντικά στο να έχουμε σήμερα την ελευθερία να μιλούμε ανοιχτά γι αυτά, χωρίς φόβο...
Τους ευχαριστούμε θερμά!
...όμως...
Βάζοντας το έργο τους στο «μικροσκόπιο», πόσα παραπάνω μας προσέφεραν πέραν από το να μας «συστήσουν» στον κόσμο των πνευμάτων, της μαγείας και του μυστικισμού;
Πόσο βαθιά «βούτηξαν» στο πνεύμα και την ψυχή μας, βρίσκοντας κάθε πολύτιμα, ανεκτίμητα μυστικά τους, τραβώντας τα έξω και προκαλώντας μας να τα κοιτάξουμε κατάματα;
Πόσο δυνατό ήταν το «σπρώξιμό» τους προς τα πάνω: προς την πνευματική και ψυχική μας ανάταση...;
Ψαχουλεύοντας την μνήμη μου, αναζητώντας τα λόγια που σημάδεψαν το πνεύμα και την ψυχή μου, αυτά που ξεπηδούν αβίαστα από τα βάθη του υποσυνείδητου τις στιγμές που η καθοδήγηση είναι απόλυτα αναγκαία, τα ονόματα των μορφών που κρατούσαν (και κρατούν) τα λυχναράκια για να βρίσκω τον δρόμο μου μέσα στα σκοτάδια, είναι όλοι αυτοί που αναγνωρίστηκαν για το λογοτεχνικό και ποιητικό έργο τους μεν... αλλά κανείς ποτέ δεν τους κράτησε μια θέση στο πάνθεον των Μεγάλων Μυστών.
Καλές οι γνώσεις μυστικισμού και αποκρυφισμού... μα πόσο αγγίζουν την ψυχή μας και πόσα προσφέρουν στην πνευματική μας ανάταση;
...Χορταίνουν τη περιέργεια του νου κι απομένουν το πνεύμα και η ψυχή διψασμένα...
Καζαντζάκης, Καββαδίας, Καβάφης, Σικελιανός, Ελύτης, Σεφέρης, Ρίτσος, Εμπειρίκος, Παλαμάς, ακόμα κι ο μέχρι σήμερα εν ζωή και ενεργός Σαββόπουλος, κρατούν στις χούφτες τους τάσια γεμάτα νερό, έτοιμα να τα προσφέρουν σε κάθε διψασμένη ψυχή...
«Όπως μεγαλώνω, κι όμορφα παλιώνω,
θα ΄θελα η καρδιά μου να κριθεί απ΄ τους δασκάλους μου,
μικρούς μου και μεγάλους μου,
όσους προπάντος έχουν για πάντα κοιμηθεί...»
~ Δ. Σαββόπουλος ~
-
Μα αφού ούτε ο άνθρωπος είναι αιώνιος, πώς να είναι η περιέργειά του?!
Την ανθρώπινη περιέργεια δεν θα την ονόμαζα "αιώνια", αλλά "ακατάπαυστη" κι "ακόρεστη" :cheerful:
Από την άλλη... τι είναι ψυχή?!Ουφ... είχαμε και παλαιότερα σχετικό θέμα...
Προσωπικά είχα απαντήσει -εν ολίγοις- "έλα ντε!"
Αλλά για να το ζορίσω ακόμα περισσότερο τώρα το θέμα, θα ρωτήσω αν υπάρχει ψυχή!
Παρατηρώ -σε πολύ γενικές γραμμές- ότι σε όσα θέματα δεν μπορούμε να δώσουμε μια ικανοποιητική απάντηση (όχι μόνο εμείς αλλά γενικά ο Άνθρωπος), κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχουν ή απλά είναι κάτι τελείως διαφορετικό (βλ. Χρόνος... που δεν υπάρχει! )
Έτσι βέβαια φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει ψυχή...
Χμμ... δεν με ικανοποιεί αυτό...
Αν όμως πούμε ότι συνείδηση = ψυχή, αυτό μ΄ αρέσει καλύτερα! :cheerful:
...αλλά έτσι καταλήγουμε πως ούτε η ψυχή/συνείδηση είναι αιώνια, μιας και παύει να υφίσταται την στιγμή που πεθαίνουμε!
Όμως...
Έχετε ποτέ προσέξει ότι η συνείδηση του κάθε ανθρώπου είναι ουσιαστικά κοινή; (άσχετα με το αν την ακούει ή όχι)
Για παράδειγμα, το θεωρρώ μάλλον απίθανο να έχει ήσυχη συνείδηση ένας δολοφόνος... (και πάλι άσχετα αν την αφήνει να τον επηρρεάσει ή όχι)
Άρα, κάπως έτσι μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως η κοινή Συνείδηση τείνει να είναι αίωνια... Αλλά τίποτα δεν είναι αιώνιο...
Θα μπορούσαμε όμως να την χαρακτηρίσουμε "αιωνόβια"!!
Παιδιά μπερδεύτηκα!!!
Να πούμε και τα παράδοξα του Ζήνωνος, να βραχυκυκλώσουμε τελείως...Για μένα περιττό... Βραχυκύκλωσα ήδη!!
-
Αγκού; :hithead: :headb:
...τι ακριβώς δεν κατάλαβες;
Μα είναι απλό: το στιγμιότυπο είναι η μικρότερη δυνατή χρονική διάρκεια... σωστά;
Άρα, τίποτα δεν είναι αιώνιο! Τα πάντα είναι μια αλυσίδα στιγμιότυπων!
Όμως...
αυτό το "μικρότερη δυνατή χρονική διάρκεια" είναι κάτι πολύ σχετικό... :angel:
tmin = 10^-41Speedako, μετράς τον χρόνο;! τς τς τς
Με τι και πως μετράς τον χρόνο;! Ξεκινώντας από που;!
-
Θέλω όμως να ρωτήσω "τι είναι χρόνος?"
Εύκολο: Στιγμιότυπα. Και το λέω με την επιστημονική έννοια του όρου.
...Στιγμιότυπα...? Άρα, καταρίπτεται η έννοια του αιώνιου!! Τίποτα δεν είναι αιώνιο! :cheerful:
-
θα προτιμούσα να αντικαταστήσω την ελληνική λέξη "αιώνιο" με την αγγλική "eternal", αποδίδει καλύτερα το νόημα...Εγώ θα πρότεινα να χρησιμοποιήσεις σωστά τα ελληνικά και όχι τα αγγλικά, ήτοι να πεις παντοτινό.
Εγώ πάλι προτιμώ το "Αέναο"... και είναι πολύ μικρός ο Άνθρωπος για να το συλλάβει!
Τι είναι αέναο?
...ίσως τίποτα!
...ίσως να είναι απλά μια ψευδαίσθηση, ένα παιχνίδισμα του ανθρώπινου νου, που αρνείται να πιστέψει πως γεννιέται-υπάρχει-πεθαίνει και... τέρμα! That's all folks και άλλο δεν έχει!
Μετράμε τον χρόνο και μιλάμε για κάτι άχρονο χωρίς ουσιαστικά να έχουμε συλλάβει τι είναι χρόνος. Του βάζουμε όρια και του τα βγάζουμε όπως και όταν μας καπνίσει, αλλά την έννοιά του την αγνοούμε...
Γι αυτό κι εγώ δεν θέλω ούτε μπορώ ν' απαντήσω στην ερώτηση "τι είναι αιώνιο"...
Θέλω όμως να ρωτήσω "τι είναι χρόνος?"
Παντρεύτηκε τον σκύλo του !!
in Γέλιο & Αερολογίες
Posted
Ένας άντρας από το Νεπάλ πέθανε τρεις ημέρες μετά από τον γάμο του με σκύλο που τέλεσε με σκοπό να έχει καλή τύχη! Ο Phulram Chaudhary παντρεύτηκε τον σκύλο αφού το έθιμο λέει ότι φέρνει στον άνθρωπο την καλή τύχη.
Ο 75-χρονος από την περιοχή Durgauli ακολούθησε μια πρακτική που δηλώνει ότι ένας ηλικιωμένος που "βγάζει" δόντια πρέπει να νυμφευθεί με σκύλο. Την γαμήλια τελετή παρακολουθήσαν ο γιος του γαμπρού καθώς και άλλοι συγγενείς.
"Πίστευε ότι ο γάμος θα του έφερνε καλοτυχία στα τελευταία χρόνια της ζωής του αλλά δυστυχώς πέθανε λίγες ημέρες μετά," δήλωσε ένας συγγενής του άτυχου άντρα.
Πηγή:
http://www.eportal.gr/newsfeed/
Κυριακή, 06 Ιούνιος 2004