Ιχώρ
-
Posts
2,184 -
Joined
-
Last visited
-
Days Won
1
Content Type
Profiles
Forums
Calendar
Blogs
Gallery
Articles
Store
Posts posted by Ιχώρ
-
-
Εννοείται οτί φοβόμαστε την ανυπαρξία μας. Εάν όμως γνωρίζαμε τι υπάρχει μετά θάνατον, θα σταματούσαν αυτόματα και οι φόβοι;
-
Σ'ευχαριστώ. Έχω και άλλα τέτοια...
Εν καιρώ θα τα δημοσιεύσω
-
Tί λέτε ρε παιδιά;;;
Τρελοί συσχετισμοί.
-
Η κραυγή της πεταλούδας (μέρος 1ο)
Κοιτά κάτω απ’ το κρεβάτι σου και πες μου τι θα βρεις
Μια κουκουβάγια στο περβάζι σου, δε μπορείς να τη δεις
Οι μύθοι ξεπετάχτηκαν από μυστηριώδης φωτιές
Και οι θεοί τους από κοινωνικά τσιγάρα
Η εικόνα του Χριστού από συνηθισμένες φωνές
Πρέπει όλοι να βρεθούμε στο μπράχμαν
Γεννήθηκα με έναν άγγελο
Αλλά τον έστειλα πίσω επειδή ήταν κακός
Κι ότι το βλέπουμε παράξενο
Νομίζουμε ότι είναι και τρελό
Πες μου γιατί να βλέπω δράκους
Να έρχονται και να με πιάνουν
Την ώρα που ο κύριος με τους τάφους
Νομίζει πως με θάβουν
Πες μου αν έχεις ποτέ ακούσει την κραυγή της πεταλούδας
Κι αν ναι , μπορείς να κοιμηθείς;
Κι έτσι η πόλη σου θυμίζει γκραβούρα
Που απεικονίζει στιγμές παλιάς εποχής
Κι αν δεν καταλαβαίνεις τίποτα από όλα αυτά
Τότε σίγουρα δεν έχεις ακούσει την κραυγή της πεταλούδας
Μετά την πυρηνική έκρηξη
Μόνο η κραυγή της πεταλούδας θα επιζήσει
Δεν θα ξανάρθει η άνοιξη
Θα χουν όλα σβήσει
Πες μου τι θα κανείς όταν το αεροπλάνο πέφτει
Όταν ο πύραυλος εκραγεί
Το μόνο που σου μένει
Είναι να προσευχηθείς
Ένας ήχος που μοιάζει με κηδεία
Απ’ το εκτυφλωτικό φως έρχεται
Και μια μαυροντυμένη κύρια
Καθώς το ακούει, πέφτει στα γόνατα και προσεύχεται
Υπάρχουν χαμένοι και νικητές
Κι αν βοηθήσεις τους χαμένους θα χαθείς κι εσύ
Θα βρεθείς μαζί με τους ξενέρωτους να κλαις
Πάνω σ’ ένα άγνωστο (για σένα ως τώρα) νησί
Μου φαίνεται πως έχω τον ήλιο για να δώσω τέλος σ’ αυτή τη νύχτα
Για να θάψει επιτέλους ο νεκροθάφτης το γιο του
Το ακατονόμαστο, χορεύει μες στη πιστά
Και δεν τρέχουμε, επειδή εμείς ξέρουμε
Κι αν δεν καταλαβαίνεις τίποτα από όλα αυτά
Τότε σίγουρα δεν ξέρεις τι τρέχει γύρω απ’ τη κραυγή της πεταλούδας
Κι έτσι χάνεσαι μες στους σωλήνες του μυαλού σου
Και νομίζεις ότι για σένα όλα τ’ ανθρωπάκια είναι πράσινα
Κι αν όντως αυτό είναι πραγματικότητα
Θα δεις ότι χρειάζεσαι κι αλλά καύσιμα
Είμαι μέσα σε ένα δωμάτιο
Που ποιος ξέρει ποιος έμενε παλιά
Τίποτα δεν είναι για μας παράλληλο
Και γι αυτό έρχονται όλα πιο κοντά
Οι κεραυνοί κι οι αστραπές έξω
Να μου θυμίζουν πως ακόμα βρέχει
Μες στην δίνη του χειμώνα θα πέσω
Κι όμως δεν ξέφυγα γιατί δεν τρέχει
κάπου στο βάθος, πέτρινες μορφές
Να σου θυμίζουν να μην ξανακάνεις
Κι αν οι ελπίδες μου είναι απατηλές
Τότε θα βγει από μέσα μου ο Άδης
Πρέπει να πάμε πάνω στα βουνά
Μόνο και μόνο για να πάρουμε καύσιμα;
Θα δεις ότι όταν πέσει η νύχτια
Δεν θα είναι και τόσο άσχημα
Κι αν δεν καταλαβαίνεις τίποτα από όλα αυτά
Τότε σίγουρα δεν έχεις ακούσει την κραυγή της πεταλούδας
(μέρος 2ο)
Διάλεξα εσένα για να μου μάθεις τα μυστικά της ζωής
Εσένα που γεννήθηκες μέσα στα παγωμένα άστρα,
Και το ότι τώρα δεν έχεις ανθρώπινη μορφή
Οφείλεται στο ξεχασμένο Μπράχμαν.
Μάζευα όλη μέρα τους ιστούς απ’ τις ακτίνες ήλιου
Για να σε παγιδεύσω, αλλά δεν τα κατάφερα.
Ίσως αν ανέβαινα στα ψηλότερα τείχη του δικού σου πύργου
Το γιατί να μάθαινα.
Η ανθρώπινη μου μορφή έχει παραλύσει
Γιατί δεν βρίσκομαι μέσα σε αυτήν,
Έπρεπε να πάρω τη δικιά σου μορφή για να μ’ αγγίξεις
Και να με πάρεις στη δικιά σου γη.
Στη γη σου όπου αντί για λουλούδια, φυτρώνουν παιδία
Και αντί για άνθη, γεννιούνται αλήθειες,
Τα σύννεφα σου είναι φτιαγμένα από λιωμένα κεριά
Που όταν βρέχει, καινέ αυτούς που δεν πιστεύουν στις προνύμφες.
Το ξέρεις ότι ήμασταν τεραστία τμήματα ενέργειας
Και ότι ρουφώντας τους καπνούς των σύννεφων την Απομονώσαμε;
Τώρα ψάχνουμε να τη βρούμε στα όρια της παρενέργειας
Και ίσως σε κάτι που ακόμη δεν τελειώσαμε.
Οι άνθρωποι αρχίζουν να γίνονται γκρι
Κι έτσι θα έρθω να ζήσω μαζί σου,
Θα έρθω στη δικιά σου γη
Θα μπω κι εγώ στη φυλή σου.
Στη δικιά σου φυλή όπου ότι έχεις το εκτιμάς
Κι όχι όταν το χάσεις να το κυνηγάς.
Στη δικιά σου φυλή όπου τον ουρανό μπορείς να τον φτάσεις, Χωρίς να φοβάσαι μη σε ξεχάσει.
Έλα να με πάρεις με το χειμωνιάτικο σου πρωινό
Που βγαίνει από την παγωμένη σου ανάσα,
Να με βάλεις στο δικό σου το ρυθμό
Και στα χιονισμένα δέντρινα παλάτια.
Η τέταρτη και η πέμπτη μέρα είναι οι πιο αληθινές
Και η πέμπτη κοντεύει κιόλας να περάσει.
Αν όλα γίνουν όπως χθες
Η οργή τη πίστη θα χαράξει.
Οι ουρανοί να σκοτεινιάσουν από τα σύννεφα
Οι άνεμοι να δυναμώσουν τη βροχή.
Τα μάτια σου έχουν χαθεί μέσα σε αρχαία κείμενα
Για το πως θα αντιστρέψεις το θάνατο με τη ζωή.
όχι άλλο πια
ποτέ ξανά
όχι άλλο πια
ποτέ ξανά.
Οι άνεμοι να δυναμώσουν κι άλλο
Να ξεριζώσουν δέντρα αιώνων,
Νερό να έρθει κι άλλο,
Να καταπιεί τις ιστορίες των χρόνων.
Το χώμα να αρχίσει να τρέμει
Να διαλύσει τα βουνά που δεν σου ανήκουν,
Νιώθεις πως κάτι άσχημο σε περιμένει
Γι αυτό και τα μαλλιά σου άρχισαν να ασπρίζουν.
ω, τι ωραίος χορός.
πανέμορφος χορός.
Που πήγε εκείνη η καταραμένη σελίδα;
Που πήγε εκείνη η άγια σελίδα;
Ίσως να την πήρε ο άνεμος,
Ίσως την πότισε το νερό.
Θαρρώ πως το χώμα την κατάπιε,
Ή πως την έκαψε κάποιος κεραυνός.
Τα μάτια σου λιώνουν σε δάκρυα που δεν έχεις γευτεί,
Θα ηρεμήσω μόνο όταν έρθει η αυγή.
γιατί;
γιατί;
νέκρα.
όχι άλλο πια.
όλα είναι πια νέκρα.
Όπως παλιά.
(Μέρος 3ο) 12/03/2007
Μα που βρεθήκαμε; είπε στη σιωπή.
Όταν κυνηγάς τη ψυχή σου χάνεσαι κι εσύ;
Μα που βρεθήκαμε; είπε η σιωπή.
Σε τόπους γεμάτους από ίχνη της ζωής....
Αλήθεια, γιατί μιλάω σε σε, και ποια η πορεία προς τα κάτοπτρα του Μάη;
Αλήθεια, που βρίσκεται το μέγα σπήλαιο, και πως θα μπω χωρίς λυχνάρι;
Αλήθεια, γιατί τα ίχνη της ζωής κρύβονται πίσω απ' την οργισμένη Εκάτη;
Αλήθεια, που χάσαμε τα ινία που στήριζαν ολόκληρη τη πλάση;
Του Μάη η άνοιξη, στην δύση της απόφασης κυλά.
Του σπηλαίου το πνεύμα, τα μάτια σου φορά.
Διότι ίχνη είναι, και η Άρτεμις τα ακολουθά.
Τα ινία ποτέ δεν χάθηκαν, η Σελήνη τα κρατά.
Έστω πως τόσα μυστικά κρατάς και τη νύχτα μόνη τραγουδάς,
Έστω πως στα τραγούδια σου αποσυμβολίζονται όσα κυβερνάς,
Και έστω πως όλα όσα μου λες είναι κάτι περισσότερο από αληθινά
Γιατί τις μελωδίες σου σε σένα γυροφέρνεις μοναχά;
Δε σταμάτησα να τραγουδώ, όταν κάποιος θέλησε ν’ ακούσει.
Πάντοτε στις στέγες του κόσμου βρίσκομαι, όλοι το νιώθουν τούτο.
Ας έρθουν να με βρουν, όπως μιλάω έτσι και ακούω.
Και έχουμε βρεθεί δυο ή τρεις φορές, αλλά δεν θυμάσαι το τραγούδι.
Τραγούδια πολλά αγάπησα και μίσησα, και άλλα τόσα με τη καρδιά μου τίμησα,
Όλους τους στίχους σε μάρμαρο τους χάραξα, και στην πράξη τούτη αποστήθισα,
Με τα ρόδα που άνθισαν κατά την λαλιά τους, τα πιο όμορφα συναισθήματά μου ενίσχυσα,
Αλλά δεν ήταν τα δικά σου, ανθρώπων χείλη τα έπλασαν που τον νου μου τόσο όμορφα εκοίμησαν.
Και εκείνη δεν απάντησε, σαν να επροσβλήθη από την τόσο λίγη πίστη.
Και εκείνη δεν απάντησε, σαν να την εσκότωσε με μια φράση: Ανάθεμά σε!
Μα που εχάθης και δεν απαντάς, εχάθης στην πελώρια ανάγκη της δικιά σου φύσης;
Όλοι οι θεοί χειροκρότημα ζητάτε, μα κι εγώ Θεός θε να ‘μαι, και να ‘μαι!
Δεν θα ανεβαίνω σε στέγες να τραγουδώ, στέγες θα χτίζω!
Δεν θα αντικρίζω το βουνό, το βουνό θα το γκρεμίζω!
Σε πηγές θαρρείς πως δεν μπορώ να περπατήσω;
Τις πηγές εγώ θα κυβερνώ, κι όποτε θέλω θα τις πίνω!
Μα πως νομίζεις πως δεν περπατάμε στην ίδια Γη;
Στον αιθέρα στεκόμαστε και εγώ και εσύ.
Μα που εχάθης και δεν απαντάς, γιομάτη σοφίες ήσουν και τώρα με γελάς;
Μα που εχάθης και δεν απαντάς, σε ποια στοά εκρύφθεις με την υγρασία αγκαλιά;
Μα που εχάθης και δεν απαντάς, σε βάλτους ή καθάριες λίμνες γυρνοβολάς;
Μα που εχάθης και δεν απαντάς, μήπως με ακούς και ο νους μου δε σε λογά;
Μα πως θα χτίσω στέγες; Έχασα και αυτές που είχα...
Τοποθετήσαμε πυξίδες, χωροβάτες, αγνοώντας παράγοντες
μπορεί και τα όργανα να ήταν τρελαμένα, στέλνοντας μας σε υλικούς δράκοντες.
Γκρέμισα βράχους και ανέβηκα σε βουνά, κούφια και γεμάτα πανικό,
όμορφα που είναι εκεί πάνω...αισθάνεσαι πως τα κατάφερες...
μέχρι να νιώσεις πως είσαι άλλος...τελικά δεν σου άρεσες...
Τόσα χρόνια πέρασαν και ούτε τώρα δεν είμαστε έτοιμοι για επαναπροσδιορισμό.
Τότε βράζεις από απογοήτευση και ίσως λιγό θυμό,
πίνεις λίγο κρασάκι για να τιμήσεις το χαμό...
Ανάβεις και ένα λιβανάκι, έτσι για τον εξαγνισμό...
Καλώς ήρθατε στο καινούριο σας αυγό.
Ανάθεμα εμέ και τους σύγχρονους προβληματισμούς,
Δεν μπορώ πια να γεννηθώ, σαν άνθος στους αγρούς.
Αλήθεια, γιατί σε λεν' σιωπή, αφού πηγή σου είναι η κραυγή;
Αλήθεια, γιατί σε λεν' σιωπή, αφού όλα μου τα απαντάς εσύ;
Διότι έτσι μονάχα μιλά η ψυχή...
-
Το ξανασκέφτηκα και μάλλον δεν με πειράζει...
Θα κάνω post ένα από τα δικά μου αλλά είναι βαρύ και τεράστιο.
-
Ακριβώς αυτό που προείπε η Νεφέλυ. Όμορφο.
Αν δημοσιεύσω εδώ ένα ποίημα, ποιος μου λέει ότι δεν θα το πάρει κάποιος να το τροποποιήσει και να το δημοσιεύσει ως δικό του;
-
Κόψε τον ομφάλιο λώρο σημαίνει ο συγκεκριμένος στίχος.
Βγάλε όλη την σαβούρα που σε έχει ποτίσει ο κόσμος και οι γονείς σου.
-
Εγώ ας πούμε έχω πάρα πολλά ταλέντα αλλά έμεινα στην αφάνεια :001almostcry:
Πέρα από τη πλάκα.
Έχω μανία και ταλέντο στην οδήγηση. Ποιός όμως βρέθηκε να με χρηματοδοτήσει ωστέ να αξιοποιηθεί το ταλέντο μου; Κανείς. Ίσως επειδή υπάρχουν εκκατομύρια άτομα με το ίδιο πάθος...
Εάν όμως ο πατέρας μου είχε το ίδιο πάθος;
Δεν θα με πήγαινε από 5 έτών στα kart;
Δεν θα είχα αξιοποιήσει το ταλέντο πιο νωρίς;
Θα με παρακολουθούσαν οι "κυνηγοι ταλέντων" από μικρό. Θα μου έδιναν τις ευκαιρίες που χρειαζόμουν.
Έκκλήση λοιπόν σε όσους έχουν παιδιά, να τα προωθούν και να τα βοηθούν σε ότι τους αρέσει...
-
Απλά ξέφευγε λίγο όταν έπινε!!!!
-
Θα περιμένω και θα μάθω...
-
Θα στο εξηγήσω με παράδειγμα:
Έστω ότι στην ζωή αγαπάω και με αγαπάει το Χ άτομο αλλά δεν ζευγαρώνουμε (με όποια έννοια). Ζευγαρώνεις με ένα άτομο Ψ που καταλαβαίνεις οτί είναι το λάθος
άτομο, λίγες στιγμές πριν πεθάνεις ή πιο μπροστά.
Εάν υπάρχουν ζευγάρια και στην άλλη ζωή, με ποιον θα έιμαι; Χ ή Ψ;
-
Έχω μια απορία και λέω να την θέσω εδώ από το να φτιάξω καινούριο topic:
Όταν πεθάνουμε,
1-εξακολουθούμε να έχουμε σχέση(νοητικό δεσμό, να συνυπάρχουμε) με τον άνθρωπο που έιχαμε όσο είμαστε ζωντανοί;
2- Υπάρχουμε απλά μόνοι μας, ανίκανοι να θεωρούμε κάποιον δικό μας άνθρωπο και αποδεχόμαστε το Όλον;Είμαστε σύνολο;
3- Υπάρχουμε σαν ζευγάρι με το άλλο μας μισό που έτυχε να γνωρίσουμε στην επίγεια ζωή;
-
Άρα, στην πρώτη περίπτωση ξέρουμε τον λόγο και μπορούμε να κρίνουμε. Στην δεύτερη περίπτωση, δεν ξέρουμε καν τον λόγο! Πως θα κρίνουμε;;;
Στην πρώτη περίπτωση ο λόγος και ο τρόπος ειρηνικός, στην δεύτερη περίπτωση ο λόγος άγνωστος και ο τρόπος επιθετικός...
2 ακραίες κινήσεις, μα τόσο εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους.
Δεν ξέρω αν βλέπεις την διαφορά... Πιστεύω πάντως πως ναι, την βλέπεις.
Τον Jim Morrison που έσπασε ότι όριο υπήρχε με χυδαιούς τρόπους πολλές φορές αλλά όλοι γνώριζαν τον σκοπό, πώς μπορούμε να τον κρίνουμε;
Πολλοί τον σέβονταν και τον θαύμαζαν και άλλοι τον κατέκριναν; Γιατί;
Μήπως επειδή είχε την δύναμη με την τέχνη του να αλλάξει έναν ολόκληρο κόσμο;
Μήπως το είχε κάνει ήδη, μεταμορφώνοντας τους από παιδια των λουλουδιών σε παιδιά πολέμου και εξέγερσης;
Ποιοι ήταν αυτοί που τον κυνηγούσαν;
Μήπως οι πολιτικοί;
Γιατί άραγε ήταν οι μόνοι που προσβάλλονταν; -
Δεν τα 'πες και άσχημα...
Η ανάλωση του χρόνου -που είναι τόσο πολύτιμος- σε απατηλές ανάγκες, είναι ότι χειρότερο. Το κακό όμως είναι οτί πολλές από αυτές επιβάλλονται από τρίτους σε τέτοιο σημείο που δεν μπορείς να τις αποφύγεις αν δεν αποκοπείς από την κοινωνία.
Και ακόμα και αν μία ομάδα ανθρώπων έφευγε για τα βουνά, φροντίζοντας ο ένας για τον άλλον - ακούγεται πολύ όμορφη ιδέα - , η ιστορία θα κατέληγε εκεί που κατέληξε και στο έργο "The beach".
Λίγο
Συγνώμη αλλά με "ερέθισαν" τα λόγια του Σείριου... -
-
To ίδιο γίνεται και με τους δρόμους.
Βάζουν πολύ χαμηλό όριο ταχύτητας σε ευθεία που μπορείς να πας με 200+.
Αυτός που έβαλε όμως το όριο δεν σκέφτηκε οτί το αμάξι μου εμένα είναι ferrari και ότι και με 200 να πηγαίνω θα προλάβω να σταματήσω ή να κάνω έναν άνετο ελιγμό (που ένα yugo θα τούμπαρε) και να αποφύγω το ατύχημα.
Αλλά μήπως είναι έτσι στημένο το σκηνικό για να εισπράτουν τα πρόστιμα;
Μήπως όλα τα παραπάνω αντιστοιχούν με το παραπάνω παράδειγμα;
Όλα τα όρια παιδιά, εξυπηρετούν σκοπούς και συμφέροντα. Θέτονται από αυτούς που εξυπηρετούνται...
Με το να προσβάλω εγώ το γείτονα μου λέγοντας κάτι για την θρησκεία του, κερδίζει η θρησκεία, διότι φουντώνει μέσα του το μίσος προς εμένα αλλά και ο φανατισμός του για την θρησκεία.
Όλα είναι ένα παιχνίδι πολύ ανώτερο από το σκάκι
-
Ακριβώς αυτό.
Χρησιμοποιούμε συνειδητά το 10% των λειτουργιών του εγκεφάλου που είναι ήδη γνωστές και δεδομένες. Πιστεύω ότι το ποσοστό θα ήταν πολύ μικρότερο εάν το λαμβάναμε με βάση τον όγκο του εγκεφάλου...
-
-
Καλά το Fight Club είχε ξεφύγει τελείως. Όχι οτί ήταν άσχημη ταινία...
-
Θα σου απαντούσα αλλά είμαι πολύ μπερδεμένος με το συγκεκριμένο θέμα αυτο το καιρό. Άμα βρω τη λύση θα σου πω
-
Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλά είναι πολύ δύσκολο... :001almostcry:
-
Ο καθένας με τις ιδέες του...
-
Η αλήθεια είνα πως βρισκόμουν σε κατάσταση λίγο πριν από αστρική προβολή. Το σκέφτηκα μάλιστα να σηκωθώ, αλλά πήρα μήνυμα πως ήταν καλύτερα να κάτσω στα αυγά μου (μπαρδόν, στο "αυγό" μου) όπερ και εγένετο.
Είδες; Αυτό ήταν! :smilewink:
Διάβασα κάπου ότι ένας τύπος δεν άκουσε το ξυπνητήρι για να σηκωθεί αλλά τα ραδιοκύμματα ενός σταθμού ο οποίος ανήγγειλε εκείνη την στιγμή την ώρα
-
Φυσικά. Και ενισχύει την υπομονή μου...
... Τι εννοείς;
Αυξανόμενο ενδιαφέρον...
in Συμπεριφορά & Ψυχολογία
Posted
Ίσως και κανένας. Να είναι μόδα που θα περάσει...
Νέο χρήμα. Νέο είδος βιομηχανίας.
Σίγουρα θα τους περάσει