[Στα πρόθυρα της... αθανασίας;;]

Η επιθυμία για αθανασία προκύπτει μόνο από το φόβο του θανάτου (ή το φόβο του αγνώστου, ή το φόβο της ανυπαρξίας). Το να αρνηθούμε να πεθάνουμε όμως, μου ακούγεται τόσο παράλογο όσο και το να αρνηθεί ένα έμβρυο να γεννηθεί γιατί φοβάται ότι δεν υπάρχει τίποτα μετά.

Από την άλλη, φανταστείτε να μπορούσε να αποδειχθεί ότι το "μετά" όχι απλώς υπάρχει αλλά είναι πολύ καλύτερο από ότι φανταζόμασταν. Τότε το ερώτημα θα μπορούσε να είναι "είναι θεμιτό να αποφασίζουμε να αφήνουμε τον μάταιο τούτο κόσμο μια ώρα αρχίτερα και να ξεμπερδεύουμε ή πρέπει να περιμένουμε καρτερικά την ώρα που είναι γραμμένο να συμβεί;"

[Άντε μαθεμεναμιλαω! Ονειρεύομαι?]

Εγω παλι φοβαμαι πως η γενια μου θα ειναι η "Τελευταια Γενια"...

 

ΟΚ καθε γενια με την προηγουμενη εχει διαφορες κ μεχρι ενα σημειο ενα "κενο" επικοινωνιας.

Προσωπικα θεωρω νοσηρο οτι πλεον 5 χρονια ειναι αρκετα για την εμφανιση αυτου του χασματος.

Βλεπω χρονο με τον χρονο η "παιδικη αθωοτητα" ,αν οντως υπαρχει κατι τετοιο, να χανεται απο τα παιδια ολο πιο γρηγορα.

Το καημενο το περιβαλλον ακολουθει την ιδια πτωτικη ταση.

Οποτε ναι μπορει ο ανθρωπος να συνεχισει να υπαρχει.. Κ ο πλανητης μας σιγουρα θα υπαρχει...

Αλλα θα εχουν τελειως διαφορετικες εχμ.. ας το πω "ιδιοτητες"

 

Και στο καπακι ερχεται και η ΚΡΙΣΗ....

WOW....

Υπαρχει κανεις που πιστευει οτι ειναι ενα φαινομενο που απλα "ετυχε" να συμβει στην γενια μας...?

Αχ...

Τα χρονια που ακολουθουν θα εχουν παααααρα πολυ ενδιαφερον...

Βεβαια θα προτιμουσα να τα παρακολουθω απο καποιον αλλο πλανητη τρωγοντας ποπ κορν.

 

Πολύ απαισιοδοξία, βρε παιδιά!

Τί θα έλεγαν για όλα αυτά τα παιδιά που μεγάλωσαν στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στην πρώην Σοβιετική Ένωση, στο πρώην Ανατολικό Βερολίνο, στο Νεπάλ, στην Κίνα, στο Πακιστάν, στην Αλβανία... Τί αθωότητα μένει σε ένα παιδί που βίωσε πόλεμο, ορφάνια, πείνα;

Ανήκουμε (ακόμα) στους τυχερούς. Το μόνο πρόβλημα που βλέπω προσωπικά, είναι ότι οι δικές μας γενιές, μεγάλωσαν με την πεποίθηση ότι βρίσκονται εδώ για να απολαύσουν τα κεκτημένα της γενιάς των γονιών τους. Σε λάθος γενιά γεννηθήκατε; Κι όμως, γεννηθήκατε σε εποχή ελεύθερη, δεν στερηθήκατε σχεδόν τίποτα, μορφωθήκατε, παίξατε, γελάσατε, βγήκατε, απολαύσατε. Και αν -δικαίως- δεν σας αρέσει αυτός ο κόσμος, ας βάλουμε ένα χεράκι να τον αλλάξουμε. Αυτό έκαναν και οι γονείς μας, και οι γονείς των γονιών μας. Αν δεν τα κατάφεραν καλά, ας διδαχτούμε από τα λάθη τους και ας τα καταφέρουμε καλύτερα. Μήπως είναι καιρός να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας, τελικά;

[Gay]

Λοιπόν,

 

Ξεκινώ αυτό το θέμα για να δω τι πιστεύετε γύρο από μία ομάδα ανθρώπων οι οποίοι ονομάζονται Gay (άντρες και γυναίκες). Τι γνώμη έχετε για αυτούς; Πρέπει ή δεν πρείπει να υπάρχουν (ανοιχτά) σε μία κοινωνία; Θέλετε ή όχι να συναναστέφεστε μα τέτοια άτομα; Αν ναι, γιατι; Αν πάλι όχι, γιατί;

 

Τώρα, συγνώμη κιόλας γιατί είμαι και καινούργια στην ομάδα σας, αλλά, είναι ερώτημα που μπορεί να έχει αντικειμενική απάντηση αυτό; Υπό αυτή τη λογική, ψηφίστηκε με διαφορά μίας ψήφου το θέμα περί ύπαρξης ή μη της γυναικείας ψυχής (ευτυχώς τη βγάλαμε καθαρή), υπό αυτή τη λογική οι γυναίκες δεν θα έπρεπε ακόμα να μορφώνονται ή να συμμετέχουν στα κοινά αλλά αντιθέτως να λιθοβολούνται σε κάθε τους "παρέκλιση", οι μαύροι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν (ανοιχτά) σε μία κοινωνία αλλά να καλλιεργούν φυτείες λευκών αντί ενός πιάτου φαγητού και μερικών ραπισμάτων (με λόγο ή χωρίς, μην πάρουνε κι αέρα), οι μάγισσες θα έπρεπε να καίγονται ακόμα (άουτς!), οι κλειτορίδεςθα πρέπει να εξακολουθούν να κόβονται και όλη αυτή η αντιμετώπιση εναντίον "τέτοιων" αφύσικων και ανώμαλων ατόμων, να καθορίζεται από τους "λογικούς" που θέτουν ακόμα και σήμερα τέτοια ερωτήματα. Να υποθέσω πως αρνείστε κατηγορηματικά να μεγαλώνει ένα παιδί από gay ζευγάρια, αλλά δεν φαντάζομαι να σας ενοχλεί ένας πόλεμος και τα κατακρεουργημένα (σωματικά ή ψυχικά) ορφανά που αφήνει σε ιδρύματα (στην καλύτερη περίπτωση). Ούτε ένας straight πατέρας που δέρνει το παιδί του θα πρέπει να σας ανατριχιάζει, ε; Σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν καλύτερα να μεγάλωναν τέτοια παιδιά από gay ζευγάρια, λέτε;

Θεωρώ ότι ως "φυσική" μπορεί να περιγραφεί μία προτίμηση που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει και στο ανθρώπινο και στο ζωϊκό βασίλειο, από τη στιγμή που είναι προτίμηση και επιλογή που δεν βλάπτει κανέναν. Άλλωστε, αν το sex μεταξύ ανθρώπων είχε να κάνει μόνο με αναπαραγωγικούς σκοπούς και όχι και με την ικανοποίηση, θα ήμασταν σε οίστρο μόνο τις αναπαραγωγικές περιόδους. Και ούτε σε μένα, ούτε στον σύντροφό μου, ούτε και σε όλους όσους γνωρίζω συμβαίνει κάτι τέτοιο (και πάλι ευτυχώς).

[Γιατί την Μαγεία...;]

Γιατί είναι ωραίο να δένεις το "μέσα" με το "έξω".

Γιατί είναι αρχέγονη γυναικεία ανάγκη.

Γιατί αυτό έκανε η γιαγιά μου, η προγιαγιά μου, και οι γυναίκες πίσω τους.

Και γιατί αισθάνομαι ότι μάλλον η μαγεία μας διαλέγει, παρά την διαλέγουμε εμείς. Στην περίπτωσή μου πάντως, και αρνήθηκα (κατηγορηματικά ομολογώ), και άργησα, και προσπάθησα να αποφύγω. Μάταιος κόπος, όπως το να τρίβεται ένας μαύρος για να γίνει λευκός.

(Κι αν σας έρχονται στο μυαλό πλαστικές και πεσμένες μύτες, δεν είναι εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, αλλά ο κανόνας που επιβεβαιώνεται).

Τελικά, ευτυχισμένος ο μαύρος που αγαπάει την εβένινη επιδερμίδα του, τισευτυχισμένη μία μάγισσα που δέχεται τη φύση της.

Δεν είναι ότι είναι ο δρόμος για μη συνηθισμένους ανθρώπους, όπως αναφέρουν διάφορες απόψεις που διάβασα. Κάθε δρόμος είναι διαφορετικός, κάθε δρόμος ταιριάζει σε συγκεκριμένους ανθρώπους και κανένας δεν είναι καλύτερος από άλλον. Ο καθένας ας διαλέξει αυτόν (ή αυτούς)που εναρμονίζονται με την ιδιοσυγκρασία του, το πεπρωμένο του και το σκοπό του. Αυτό πιστεύω ότι είναι το shortcut menu για να φτάσει κανείς στον προορισμό του.