white_unicorn
-
Posts
579 -
Joined
-
Last visited
Content Type
Profiles
Forums
Calendar
Blogs
Gallery
Articles
Store
Posts posted by white_unicorn
-
-
-
Ξέρεις, αυτό το λες τώρα που έχεις καταλήξει να ζεις μια αξιοπρεπή ζωή σε μια δυτική "πολιτισμένη" χώρα και γιατί έχεις απορρίψει την ιδέα του ότι η ζωή μπορεί να είναι μια υποχρέωση για κάποιον
.
Πες τα Σαγήνη!θα συμφωνήσω....σκέψου αν ήσουν σε "τριτοκοσμική" χώρα άρρωστος...με 5 παιδιά να θρέψεις...τότε η ζωή θα ήταν υποχρεωσή σου όχι δικαιωμά σου....
-
-
θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες...όλες οι απόψεις είναι υποκειμενικές όμως το κτρυφτό ήταν καλό κτ'εμέ. και δεν μπορείς να πείς απαιχθεις ταινίες όσες σε τρομάζουν...ο Εξορκιστης αν ήταν έτσι δεν θα έπρεπε να ήταν στις ωραιότερες...όσες δεν θες να δεις μην τις βλέπεις...
my humble opinion...
-
-
4. Βρούτε....γιατί....με δηλητηρίασες με friskies? τελείωσε το γάλα?
5. Κάτσε να σε καθαρίσω εγώ, σου ξέφυγε μια τρίχα εδώ....
6. Μπαγιάτικα τα pop corn....φέρε φρέσκα!!!!
-
ΚΑΡΚΙΝΟΣ 22 Ιουνίου - 22 Ιουλίου
Όταν πεισθεί ότι η λάμπα είναι οριστικό παρελθόν, θα την αφήσει στη θέση της για να του θυμίζει τις έντονες στιγμές που πέρασαν μαζί.
Καρκίνος
Ένας. Και τέσσερα χρόνια ψυχανάλυσης για να ξεπεράσει την απώλεια.
ΤΟΞΟΤΗΣ 23 Νοεμβρίου - 21 Δεκεμβρίου
Αφού διαβάσει τα πάντα για τις λάμπες φθορισμού, τα ευγενή αέρια, τα φωτόνια, τα Θεοφάνεια και τον Φλάς Γκόρντον, θα προεκτείνει το καλώδιο της λάμπας του διπλανού δωματίου.
Τοξότης
Ένας, κι ένας Παρθένος μετά για να συμμαζέψει.
σίγουρα θα χρειαστώ κάποιον για το συμμάζεμα (η δική μου μανία για τακτοποίηση αργει ακόμα ίσως σε 2 μήνες) αλλά η ψυχανάλυση θα περιμένει, η λάμπα είναι τελευταία, έχω πολλά να αναλύσω πρίν....(αλήθεια κανένας καλος ψυχαναλητης εδώ???)
-
συμφωνώ...άλλωστε σε όλα σχεδόν ακούς το "ότι πληρώσεις παίρνεις" δεν ίσχυει παντα...όμως σε τέεοια υλιστική κοινωνία τι άλλο θα ταίριαζε να πεί?
συμφωνώ με την Lithos προσπαθούμε πάντα να αποφύγουμε τις συνέπειες των πράξεων μας....σε ότι και αν είναι αυτό ρίχνουμε το βάρος σε κάποιον μεγαλύτερο και ποιός πιο κατάλληλος από ένα Θεο που ποτέ δεν είδαμε?
-
Το μεγάλο σου ατού, είναι ότι "κρατάς" τον αναγνώστη σου, χωρίς να τον κουράζεις. Του περνάς επίσης την αίσθηση ότι δεν είναι απλός παρατηρητής, αλλά βιώνει την ιστορία.
Πρόκειται για ταλέντο, δεν μαθαίνεται κάτι τέτοιο: ή τό 'χεις ή δεν τό 'χεις... Εσύ τό 'χεις!
Συνέχισε τσούπρα! Ότι ιστορία κι αν αφηγηθείς, το ενδιαφέρον του αναγνώστη, θα είναι δικό σου :smilewink:
αν προσπαθείς μνα με κάνεις να κοκκινήσω....το κατάφερες....γίνομαι που γίνομαι ντομάτα σε ένα τεστ...έγινα και κανονικά
thanks....αν και θέλει δουλεια....
ξαναδιάβασε το τελευταίο κεφάλαιο, το διόρθωνω κάπως, παρέληψα κάτι που ίσως είναι σημαντικο για μετα....
και πάλι ευχαριστώ
και ιδού η συνέχεια....
Κεφάλαιο 8ο
Το πρωί ξύπνησα από μια αχτίδα του ήλιου, μόλις είχε ανατείλει...σηκώθηκα και βγήκα στο μπαλκόνι, έκανε κρύο, όμως ένιωθα καλά, λές και το κρύο με είχε κάνει να αντιδράσω ξανά...Τότε κατάλαβα, δύο μήνες δεν ζούσα, υπήρχα, έτρωγα κοιμόμουν μιλούσα, αλλά δεν ζούσα. Χρειάστηκε να σκίσω την κάρτα, να παγώσω από τον φόβο και τελικά να ξαναζήσω με μια ανατολή...Είμαι σίγουρη πλέον, αν εκείνη η ηλιαχτίδα δεν με είχε ξυπνήσει, ίσως ακόμα να κοιμόμουν...μέσα στον φόβο...και αυτό θα ήταν χειρότερο απο τον θάνατο.
Μπήκα ξανά μέσα και έφτιαξα καφέ, στο stereo έβαλα το αγαπημένο μου cd, The Doors. είχα να το ακούσω πάνω από δυο μήνες. Άρχισα ακόμα και να σιγοτραγουδάω..People are strange...Η 'Αννα ξύπνησε ακούγοντας με και ήρθε να δει αν ήμουν καλά "Είσαι καλά?" "Καλύτερα από ποτέ...Έλα, βάλε καφέ, θέλω να σου μιλήσω."
Ήξερα πως έπρεπε να βγάλω από την ψυχή μου όλο τον πόνο για την παλιά εκείνη ιστορία, θα άρχιζα να ξαναζώ μοιράζοντας τον πόνο μου με την Άννα.
Κάτσαμε και οι δύο στον καναπέ με τον καφέ στα χέρια. "Σου είχα πεί νομίζω πως πρίν τον Σταύρο είχα άλλη μια σχέση. Τώρα θέλω να σου πώ γιατί τέλειωσε. Με τον Άγγελο είμασταν μαζί από το δημοτικό, κολλητοί, στην έκτη μου είχε ζητήσει να γίνω το κορίτσι του. Δέχτηκα, ήταν το ομορφότερο αγόρι του νησιού για μένα, θύμιζε λίγο από Che Guevara και jim Morisson, πως να του έλεγα όχι...η σχέση εκείνη κράτησε 4 χρόνια...Δεν μιλήσαμε ποτέ για sex, ξέρω όμως πως αν μου είχε ζητήσει να ολοκληρώσουμε θα το είχα κάνει, ακόμα και αν ήμου 13 θα του είχα του είχα πει ναι. Ήταν μια σχέση πάνω απ'ολα αγάπης. Είμασταν φίλοι και ζευγάρι. Όσα θα μπορούσα να ζητήσω ήταν εκεί....Μέχρι, μέχρι το καλοκαίρι πριν το λύκειο. Τελευταίες μέρες του Αυφούστου ήταν. Ο Άγγελος είχε ένα μηχανάκι δυο χρόνια, πηγαίναμε βόλτες και για μπάνιο, μόνο που δεν είχε φώτα. Τέλος Αυγούστου, ήθελε να πάει βόλτα το απόγευμα, μου είχε ζητήσει να πάμε μαζί, δεν μπορούσα όμως, έπρεπε να κρατήσω τον αδελφό μου εκείνη την ημέρα. Τον είχα παρακαλέσει να μην πάει γιατι σε λίγο θα νύχτωνε. Δεν με άκουσε. "Θα τα πούμε," μου είπε, ¨Σ'αγαπώ"¨αυτές ήταν οι τελευταίες φράσεις του.
Το επόμενο πρωί ξύπνησα με τους ήχους της καμπάνας, πένθιμοι ήχοι....ήμουν σίγουρη πως ο Άγγελος δεν υπήρχε πια...Η μάνα μου ήρθε να μου το πεί και με είδε να κλαίω, "Γιατί κλαίς? Τι έγινε?" "Ο Άγγελος είναι ετσί? Ο Άγγελος δεν ζεί πια...Αυτό δεν είναι?" "Δυστυχώς ναι, σκέψου όμως πόσο σ'αγαπούσε, δεν θα θέλει να κλαίς. Να είσαι σίγουρη, όταν μεγαλώσεις και γίνεις γριούλα θα τον ξαναδείς....ως τότε είμαι σίγουρη ότι θα σε προσέχει από ψηλά, και θα σε περιμένει.....Έλα τώρα, μην κλαίς, θα τον κάνεις να στενοχωριέται και αυτός..."
Έτσι κάπως ηρέμησα....η πληγή εκείνου του χαμού ακόμα υπάρχει, δεν αιμοραγεί αλλά πονάει κάποιες φορές....Ακόμα και τώρα χρειάζομαι την σκέψη εκείνη, ότι κάποτε θα τον ξαναδώ...ότι θα είμαστε ξανά μαζί..."
Η Άννα είχε δακρύσει, ¨Και εγώ αυτό σκεύτομαι για τον Μάριο. Ότι είναι καλά, ότι θα τον ξαναδώ στο μέλλον...." μου είπε.
"Ξέρεις γιατί ήμουν έτσι χτές? Βρήκα μια κάρτα στο γραμματοκοιβώτιο με ένα Συγνώμη και ένα Ο για υπογραφη...είμαι σίγουρη πως εκείνος την άφησε...και ξέρεις κάτι? Πλέον δεν φοβάμαι, χτες ήμουν σίγουρη ότι θα ερχόταν να τελειώσει ότι άρχισε. Χτες είχα αποφασίσει πως αν γινόταν αυτό σήμερα δεν θα έβλεπα την ανατολή, το σημείωμα θα έγραφε μόνο "Μην κλάψετε, με προσέχει ο Άγγελος τώρα, σας αγαπώ όλους". Τώρα όμως δεν φοβάμαι πια...τίποτα...ακόμα και αν έρθει ο Ορφέας πλέον δεν τον φοβάμαι, ίσως, ίσως και να τον έχω συγχωρήσει κιόλας. Με την κάρτα του ξεπέρασα τον φόβο....του χρωστάω κάτι γι'αυτο...."
Πλέον χαμογελούσα, για δυο μήνες δεν είχα ζήσει, τώρα ζούσα ξανά και ήμουν ευτυχισμένη....
Ο Χρήστος δεν φάνηκε καθόλου, Τα Χριστούγεννα ανέβηκα Σουηδία, ήθελα να αλλάξω παραστάσεις, να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Εκείνες οι δύο βδομάδες ήταν οι καλύτερες της ζωής μου....Δεν είχα νιώσει ποτέ πριν τόσο ελεύθερη....Η Στοκχόλμη ήταν σχεδόν μαγική.
Τον Γενάρη που επέστρεψα ξανάείδα τον Χρήστο, "Τι έγινε? Τελικά σε βλέπω καλύτερα, είσε ή μου φαίνεται?" μου είπε χαμογελώντας, αλλά δεν με κοίταζε στα μάτια. Έπρεπε να κάνω κάτι για να σταματήσει να κατηγορεί τον εαυτό του "Άννα, μου επιτρέπεις να τον αγκαλιάσω?" "Άρκει να είναι μόνο φιλικό...μην τσακωθούμε.." χαμογέλασε εκείνη.
Μόλις τον άγγιξα σαν να τραβήχτηκε. "Σ'ευχαριστώ!" του είπα στο αυτί και του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο. Τότε κατάλαβα ότι είχε πλέον και αυτός να το ξεπερνα.
"Αλήθεια, τι κάνει η γιαγιά σου? Συνήλθε ακόμα?" Ήξερα ότι η γιαγιά του ήταν στο νοσοκομείο από τον Οκτώβρη, από την ώρα που άκουσε τι έγινε έπεσε σε κόμα. "Όχι, και οι γιατροί λένε πως δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες πια....όμως ας μιλήσουμε για πιο ευχάριστα θέματα...Τι λές?"
"Νομίζω πως θα σε επαναφέρω στα δυσάρεστα. Ο Ορφέας πως είναι?" Όσο και να προσπαθούσα να τον ξεχάσω, ήμουν ερωτευμένη μαζί του...."Ε? Καλά, μόνο που, δεν βγαίνει έξω και τρώει ελάχιστα..." "Πότε θα είναι μόνος του? Θέλω να του μιλήσω." "Ε? τι εννοείς?" "Αυτό που σου είπα, θέλω να ξεκαθαρίσω την θέση μου. Λοιπόν? Πότε θα είναι μόνος του στο σπίτι? "Ε, αύριο, αύριο μετά τις δύο δεν θα είναι κανένας εκεί."
"Εντάξει, μην πείς τίποτα. Θα είμαι εκεί στις 2." Ο Χρήστος δεν το πίστευε. Όμως έπρεπε να ξεκαθαρίσω την κατάσταση, να μάθω γιατί είχε προσπαθήσει να με βιάσει...
-
ΚΑΡΚΙΝΟΣ 22 Ιουνίου - 22 Ιουλίου
Όταν πεισθεί ότι η λάμπα είναι οριστικό παρελθόν, θα την αφήσει στη θέση της για να του θυμίζει τις έντονες στιγμές που πέρασαν μαζί.
ΤΟΞΟΤΗΣ 23 Νοεμβρίου - 21 Δεκεμβρίου
Αφού διαβάσει τα πάντα για τις λάμπες φθορισμού, τα ευγενή αέρια, τα φωτόνια, τα Θεοφάνεια και τον Φλάς Γκόρντον, θα προεκτείνει το καλώδιο της λάμπας του διπλανού δωματίου.
δηλαδή εγώ που είμαι τοξότης; με ωροσκόπο στον καρκίνο τι θα κάνω?
πολυ καλό πάντως
-
-
Illusion I'm begging you, please post the next episode. :001almostcry: ...
I'm willing to give you my horn for just the next episode...
what do you say??????:please::please::please: -
Κεφάλαιο 7ο
Τον Οκτώβρη είχε γεννέθλεια η Αλίκη και η Άννα, δύο μέρες μετά. Κανονίσαμε να το γιορτάσουμε ως τριήμερο. Η Αλίκη έκλεινε τα 20 στις 3 του μήνα και η Άννα στις 5. Στις 4 ημέρα Τετάρτη είχαμε κανονίσει να βγούμε το βράδυ, η Μάρα θα μας πήγαινε μέχρι την παραλιακή και θα μας περίμενε για να μας γυρίσει.
Στο club χορέψαμε...ήπιαμε...κόψαμε και τις τούρτες...ήταν όλα τέλεια. Τίποτα δεν προμήνυε την επερχόμενη καταστροφή.
Κατά τις 3:30 ξεκινήσαμε να φύγουμε. Στην πόρτα όμως όταν εμείς βγαίναμε έμπαινε ο Ορφέας. Είχε πιεί, τρέκλιζε. Δεν είδε κανέναν άλλο εκτός από εμένα. "Εμείς οι δύο έχουμε έναν λογαριασμό...που πρέπει να κλείσει...και θα κλείσει απόψε! Έλα!"
Δεν κατάλαβα τι έγινε, μέσα σε δευτερόλεπτα με είχε αρπάξει από την μπλούζα και με τράβαγε έξω ενώ συνέχεια έβριζε. Όλοι είχαν μείνει κοκαλωμένοι. Είχαν βγεί έξω και απλά κοίταζαν. Προσπαθούσα να ξεφύγω όμως το ποτό τον είχε κάνει σχεδόν ανίκητο. Στο επόμενο λεπτό με έσπρωχνε να μπώ στο αμάξι του. Δευτερόλεπτα πριν κλείσει την πόρτα πίσω του κάποιος τον είχε τραβήξει. Βγήκα κλαίγοντας, η Μάρα ήταν κοντά με την Άννα. Με αγκάλιασαν προσπαθώντας να με ηρεμήσουν. Δεν ήξερα τι έλεγαν, δεν καταλάβαινα τίποτα. Δέκα λεπτά μετά είχε έρθει ένα περιπολικό. Η ασυνομικός που μου μίλησε ήταν ευγενική. Της εξήγησα ότι του είχα ζητήσει να χωρίσουμε, το πίστεψε. Όταν συνήλθα κάπως ρώτησα την Άννα ποός τον τράβηξε "Οίδιος που μου είχε πεί για το ταξίδι του στην Μύκονο. Ο Χρήστος..." μου είπε και σκέφτηκα πως τελικά δεν είχα κάνει λάθος για αυτόν...δεν είχε καμμιά σχέση με την γιαγιά του ή τον Ορφέα.
Εκείνο το βράδυ ο Ορφέας το πέρασε στο κρατητήριο και εγώ στο σαλόνι προσπαθώντας να συνέλθω. Το ξημέρωμα με πήρε ο ύπνος για δύο ώρες, όμως ο άνδρας στο όνειρό μου δεν με άφησε να κοιμηθώ....Πετάχτηκα και η Άννα ανυσήχησε "Είσαι καλά?" "Ναι, καλά. Θα μου περάσει..." της είπα. η επόμενη βδομάδα πέρασε με τον δικηγόρο της Μάρας να προσπαθεί να με πείσει να κάνω μύνηση στον Ορφέα..."Δεν καταλαβαίνεται! Αν καταδικαστεί οι ενοχές θα βαραίνουν εμένα...και επιπλέον δεν μου εγγυάται κανείς ότι θα μπορώ να βασιστώ στην αστυνομία για τα ασφαλιστικά μέτρα...Αφήστε το, καλύτερα έτσι. Δεν έγινε τίποτα έτσι και αλλιώς..." Τελικά τον έπεισα. Ο Ορφέας ήταν ελεύθερος, όμως εγώ είχα φυλακιστεί. Ο φόβος δεν με άφηνε λεπτό.Προσπάθησα να ξαναγυρίσω στην ρουτίνα μου όμως ό φόβος είχε εγκατασταθεί στην ψυχή μου. Κλείδωνα όλα τα παράθυρα γιατί φοβόμουν ότι θα ερχόταν να τελειώσει ότι άρχισε....Έτσι πέρασαν δύο μήνες. Ο Ορφέας δεν εμφανίστηκε...είχα ηρεμήσει κάπως. Ο χρήστος προσπαθούσε να με βλέπει όσο λιγότερο μπορούσε. Όσο και να του έλεγα ότι του χρωστούσα την ζωή μου και ότι τον ευγνωμονούσα, εκείνος κατηγορούσε τον εαυτό του, γιατί δεν είχε σταματήσει τον ορφέα πριν πάει Μύκονο...γιατί δεν με είχε βοηθήσει πριν με σπρώξει ο Ορφέας ως το αμάξι....Το να κατηγορείς τον εαυτό σου είναι χειρότερο από το να σε κατηγορεί κάποιος άλλος....όταν ο άλλος καταλάβει ότι δεν φταίς, ή τους λόγους που έκανες κάτι σε συγχωρεί, όταν όμως κατηγορείς τον εαυτό σου...δεν τον συγχωρείς εύκολα, ίσως ποτέ να μην τον συγχωρήσεις...
Τον Δεκέμβρη είχα τα γεννέθλειά μου. Στις 15/12, έκλεινα τα 20, μόνο που ένοιωθα γερασμένη... Αποφασίσαμε να κάνουμε μόνο μια μικρή γιορτή...έτσι και αλλιώς μόνο 8 άτομα θα ήμασταν. Εκείνο το βράδυ ένιωσα καλύτερα από όσο είχα νιώσει τους 2 τελευταίους μήνες, μέχρι που χόρεψα..λίγο. Αυτό όμως για μένα ήταν τεράστια πρόοδος. Είχα να χορέψω από εκείνο το βράδυ του Οκτώβρη....
Το βράδυ κοιμήθηκα ήσυχα μετά από μηνες.
Το επόμενο πρωί κατέβηκα για να πάω στο περίπτερο, δεν κατάφερα όμως να βγω από την εξώπορτα. Το βλέμμα μου πήγε στο γραμματοκοιβώτιο μας...Ήταν Κυριακή, δεν μπορούσε να ήταν γράμμα. Όταν άνοιξα τον φάκελοβρήκα μια κάρτα, γενεθλείων. Μέσα δεν έγραφε τίποτα εκτός από ένα μεγάλο <Συγνώμη> και μια υπογραφή, ένα γράμμα, <Ο>. Εκείνη την στιγμή ένοιωσα όλο τον φόβο που προσπαθούσα να ξεπεράσω να με κυριεύει. Το μόνο που έκανα, αντανακλαστικά, ήταν να κοιτάξω έξω, δεν ήταν κανείς, και να σκίσω την κάρτα στην μέση, την άφησα πάνω από το γραμματοκιβώτιο και έτρεξα κατοστάρι τις σκάλες μέχρι το διαμερισμά μου στον 2ο όροφο.
Ένιωσα τα δάκρυα στα μάγουλά μου ακι πήγα στο μπάνιο. Βγαίνοντας πήρα μια κουβέρτα και έκατσα στον καναπέ. Το δωμάτιο ήταν ζεστό όμως για μένα ήταν παγωμένο, σαν να είχε χιονίσει και εγώ να ήμουν με κοντομάνικο. Έτρεμα, ο φόβος είχε γίνει ακόμα μεγαλύτερος. Όταν με είδε η Άννα τρόμαξε. "Τι έγινε? Κρυώνεις?". Δεν της απάντησα, ένοιωθα την καρδιά μου παγωμένη, δεν ήταν πλέον καρδιά, εείχε μεταμορφωθεί σε ένα κομμάτι πάγου. Προσπάθησα να κλάψω αλλά δεν είχα πλέον δάκρυα, λες και είχαν παγώσει και αυτά.
Το βράδυ δεν ξέρω τι ώρα κοιμήθηκα....δεν πήγα στο κρεββάτι μου. Κοιμήθηκα στον καναπέ με δύο κουβέρτες, τυλιγμένη, ενώ ο φόβος σχεδόν ούρλιαζε μέσα μου σαν θηρίο.....
-
Κεφάλαιο 6ο
Η απόφαση μου ήταν αστραπιαία σχεδόν ήξερα τι θα έκανα....Η προσβολή αυτή θα του γινόταν μάθημα...Πήρα το κινητό μου και άρχισα να καλώ τις κοπέλες...Η Αλίκη και η Ειρήνη είχαν ήδη φτάσει Κέρκυρα και έπρεπε να όργανωθώ....
Πήρα κατευθείαν τηλέφωνο την Αλίκη, της είπα να ειδοποιήσει την Ειρήνη, τον Στέφανο και τον Νίκο πως το βράδυ ήθελα να πάμε για καφέ στο φρούριο, δεν ξέρω ακόμα γιατί διάλεξα το φρούριο, ίσως γιατί εκεί είχα το ο ραντεβού μου με τον Ορφέα.
Αφού μου είπε πως δεν θα υπείρχε πρόβλημα να έρθουν πήρα τηλέφωνο τον Ορφέα. "Καλημέρα, είσαι Κέρκυρα?" "Ναι, γιατί?" "Είπα να πηγαίναμε για ένα καφέ το βραδάκι όλοι μαζί...Ξέρεις, στο φρούριο, έχει ωραία θέα και θα μιλήσουμε και λίγο. Τι λές? Μπορείς να έρθεις?" "Ε? Ναι, μπορώ, τι ώρα?" "Κατα τις 8, είναι καλά? Α! και κάνε μου μια χάρη, πές και στον Χρήστο να έρθει, η Άννα θα έρθει το μεσημέρι και δεν θέλω να τον ενοχλήσω...εντάξει?"
Κατά τις 6 το απόγευμα η Αλίκη και η Ειρήνη ήρθαν στο σπίτι μας και τους είπα τι ήθελα να κάνω...μπορώ να πω πως το χάρηκαν....
Το βράδυ, πήγαμε στο φρούριο κατά τις 7:30, δεν ήθελα να χάσω όλο το απόγευμα χωρίς να πιώ ένα καφέ με τις κολλητές μου. Στις 8 ήρθαν και τα αγόρια, αφού γελάσαμε λίγο είπα πως θέλω να τους πώ κάτι..."Δεν ξέρω για εσάς αλλά νομίζω πως πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Όταν είσαι με κάποιον και θες να μάθεις για αυτόν ή αυτην δεν ρωτάς τους παλιούς γνωστούς του, ρωτάς τον ίδιο. Φαντάζομαι πως αν μαθαίνατε από κάποια πρώην σας ότι η κοπέλα που βγαίνετε τώρα ρωτούσε για σας θα είχατε προσβληθεί...Ακριβώς αυτό ένοιωσα όταν με πήρε τηλέφωνο ένας πρώην μου για να μου πεί ότι ο Ορφέας τον ρωτούσε για μένα, φυσικά δεν τον ρώτησε κάτι απλό...η Σόνια, με την οποία δεν μιλούσα από την Β λυκείου του είχε πεί ήδη τα βασικά...ρώτησε αν είχα ολοκληρώσει με τον πρώην μου....Και για ξέρεις, μάθε ότι πριν τον Σταύρο είχα άλλη μια σχέση, και οι δύο σχέσεις μου ήταν ολοκληρωμένες....Στο λέω για να μην απορείς πια! Αν και δεν ξέρω πως το σκέφτηκες την επόμενη φορά θυμήσου να ρωτήσεις την ίδια και όχι τους πρώην της ίσως γλιτώσεις την σχέση σου.... Εμείς τελειώσαμε. Ξεγραψέ με όπως σε έχω ξεγράψει και εγώ. Και τώρα με συγχωρήτε αλλά έχω δουλειά."
Έφυγα με τις κοπέλλες, δεν ξέρω τι είπαν μετά. Είχα ένα προαίσθημα ότι ίσως αυτό που είχα κάνει να μην ήταν τελικά η κατάληλη κίνηση, όμως τώρα δεν άλλαζε τίποτα, έπρεπε να θερίσω ότι είχα σπείρει...όπως ο Ορφέας έλαβε την πληρωμή για την <ανάκριση> του.
Το βράδυ είχα πάλι το ίδιο όνειρο, μόνο που όταν ξύπνησα θυμόμουν τι μου είχε πεί..."Δεν θα γλυτώσεις!" Το έβγαλα απο το μυαλό μου, δεν θα μου έκανε κανένα καλό να το σκέφτομαι συνέχεια.
-
συγχωρήστε μια άσχετη με τα κινέζικα σπαθιά...μου φάνηκε ιαπωνικό....θα χάσω το κεφάλι μου για αυτό? ή για να το διατυπώσω καλύτερα...Θα αποχωριστώ το μοναδικό μου Κέρατο?
1. Κόνορ... ήρθε η ώρα να σε αποκεφαλίσω ως γνήσιος Ντάνκαν Μακλάουντπολύ καλή η σκέψη σου και έγω φανατική ήμουν...(here we are, born to be kings with the nprincess of the universe.....το κομμάτι..Queen=the best και
!!!!!!) -
η γνώμη μου για την ευθανασία?
Σίγουρα η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική όμως όταν κάποιος υποφέρει από καρκίνο ή από Aids και ξέρει οτί οι πιθανότητες να το ξεπεράσει είναι από ελάχιστες μέχρι μηδαμινές.....τότε τι μπορείς να κάνεις? να κάθεσαι και να τον βλέπεις να υποφέρει? ή να κάνεις αυτό που σου ζητάει?
ηθικό δίλημα θα πούν πολλοί όμως για αυτόν που υποφέρει είναι μία από τις δύο λύσεις, ή περιμένει τον θάνατο ή παιρνεί την απόφαση και φεύγει νωρίτερα. το "κακο" της υπόθεσης είναι οτι ο ασθενής δεν μπορεί να το κάνει μόνος του ωστε να θεωρηθεί αυτοκτονία, άρα εμπλέκοντας άλλο ένα άτομο θεωρείται δολοφονία....
η λύση? αδύνατον να την βρώ, εύχομαι μόνο να μην βρεθώ ποτέ σε τέτοιο δίλημα τόσο για κάποιον από αυτους που αγαπώ όσο και για κάποιο ζώο, γιατι αν οι άνθρωποι θεωρούνται νοήμονα όντα με ψυχή τότε τα σκυλιά που δεν μπορούν να μιλήσουν για να αποφασίσουν γιατί πρέπει να θανατωνονται έτσι?
ίσως βγήκα εκτός θέματος
όμως για μένα δεν έχει (ακόμα τουλάχιστον) μεγάλη διαφορά και τα δύο είδη ζουν....ποιός έχει το δικαίωμα να τους αφαιρέσει την ζωή? :001almostcry: -
σχεδόν 5 μήνες μετά (το είπα είμαι αργόστροφη...
κάποιες φορές) όμως καλώς σας βρήκα......καλή συνέχεια σε όλους...εύχομαι να βρούμε όλοι αυτά που ψάχνουμε....
-
1. τώρα θα δείς....το σπαθί των Σαμουράι είναι ανίκητο....αγιαααα
3. μην πυροβολείτε....δεν έκανα τπτ...please...i'll tell everything don't shoooooottttt!!!
η 2. μάλλον ανήκει στη δικαιοδοσία των αγοριών του foroum
-
Tomato....στο μόνο που μου ταιριάζει είναι οτί κοκκινίζω...συχνά
για τα άλλα δεν ξέρω....
τελικά είμαστε αρκετές ντομάτες για μια χωριάτική?
-
-
-
σωστός ο Καζαντζάκης, άλλωστε η άποψη ότι σέβεσε όποιν φοβάσε για πολλούς ισχύει...προσωπικά πιστεύω πως ο άνθρωπος κάπου έχασε τον δρόμο του...όταν ξεκίνησε να τον ενδιαφέρει η εξουσία, ο πλούτος, τα πολλά υλικά αγαθά....
πόσο θα ήθελα να μπορούσα να ζώ σε ένα δάσος....μόνη μου, μόνο με τα απολύτος απαραίτητα....just dreaming...and off topic...
-
Πόσο πόνο θα μπορούσε να προκαλέσει κάποιος που δεν έχει ποτέ πονέσει?
Πολύ!
Μάλιστα, πιστεύω ότι ο άνθρωπος που δεν έχει πονέσει ποτέ, μπορεί να προκαλέσει περισσότερο πόνο απ? αυτόν που έχει πονέσει...
συμφωνώ....όταν έχεις πονέσει είτε ψυχικά είτε σωματικά ξέρεις πως θα νιώσει ο άλλος αν τον πονέσεις....εκτός αν είσαι σαδιστής ή αν θές να τον πονέσεις....
-
σίγουρα είναι υποκειμενικό αλλά επειδή το lord of the rings 2 έχει πολλές μάχες δεν είναι και χάλια.....
Φαινόμενο Placebo
in Επιστήμη & Τεχνολογία
Posted
η μοναξιά και ο πόνος είναι που κάνουν την χαρά και την συντροφιά τόσο πολύτιμες....