[Η αλήθεια χωρίς... makeup]

Sorry, αλλά η συγκεκριμένη φώτο είναι από ταινία...

 

Και για του λόγου το αληθές...

 

Monster :

 

[Κόσμημα- διακριτικό "αναγνώρισης" πεποίθησης:]

Το μόνο σύνηθες κόσμημα που φοράω είναι ένα ασημένιο δαχτυλίδι. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν με ελκύουν πια τα σύμβολα στα κοσμήματα... :zipped:

[Αγαπημένη σας ηθοποιός -ως κινηματογραφική "Μάγισσα"?]

Επειδή δεν γινόταν να ξεχωρίσω... και δεν έχω δει όλες τις ταινίες ψήφισα 2-3... αγαπημένες ηθοποιούς...

[Πείτε 5 αγαπημένους ηθοποιούς (Γυναίκες-άντρες)]

Κι εγώ με την σειρά μου να προσθέσω το απόλυτο.........................ταλέντο.

 

JENA JAMESON

 

 

Σιγά καλέ... ύπάρχουν και καλύτερες (ως εξωτερική εμφάνιση... η Barbie ας πούμε )

 

Στο θέμα τώρα... οι 5 που μου έρχονται τώρα στο μυαλό, (στο λίγο που έχει μείνει..)

Jack Nicholson

Johny Depp ,

Ryan Gosling (έπαιζε στο Ημερολόγιο...) ,

Viggo Mortensen

και φυσικά ο Μιχάλης Γιαννάτος

Συν, όσοι αναφέρθηκαν ήδη. :cheerful:

Από γυναίκες...

Keira Nightley ,

Drew Barrymore ,

Charlize Theron ,

Halle Berry

και η θεά, Monica Bellucci

[Καλύτερα Γυναικεία φωνητικά?]

Καινούριο video clip από Amy!!! :cheerful:

 

Good Enough

 

Πάντα ήξερα ότι αυτή η κοπέλα είχε καλό γούστο στην τέχνη!!

 

Απολαύστε ένα video clip βγαλμένο από πίνακες του Salvador Dali...!

 

:wow:

 

 

ΥΓ. Και μην ακούσω ΚΙΧ...! Άκου εκεί αρνητική ψήφο....

:7_5_135[1]:

 

 

Δεν γίνεται να μην συμφωνήσω... όχι οτί οι υπόλοιπες δεν είναι καλύτερες, (τουλάχιστον όσες έχω ακούσει) αλλά οι Within Temptation είναι σε εντελώς άλλο κλίμα... η Anouk και η Tarja φυσικά δεν παίζονται από φωνή αλλά στα δικά μου γούστα ταιριάζει καλύτερα η Amy Lee... τι να κάνω, γούστα είαι αυτά...

[Εσύ πότε γέλασες τελευταία φορά με σένα;]

Είδες: η σπουδαία και ύψιστη χρησιμότητα της Βλακείας (ο Νόμος του Μέρφυ;)

Σε κάθε περίπτωση: ζωή δίχως γέλιο, είναι σαν μια μοναχική βόλτα σε εγκατελειμένο νεκροταφείο...

 

 

Και ποιός θέλει να τριγυρίζει έτσι σε νεκροταφείο? Μην απαντήσετε... εγώ πάντως όχι... προτιμώ να γελάω με μένα και να κάνω τους άλλους να γελάνε με τις βλακείες που πετάω, πότε ηθελημένα πότε αθέλητα...

 

(όχι το ονειρό μου δεν ήταν να γίνω κλόουν )

[Γατόφιλοι - Σκυλόφιλοι]

επειδή πάντα είχα κατοικήδια... και σκύλους και γάτες και καναρίνια δεν μπορώ να τα διαχωρίσω...

 

Αν πρέπει όμως... Γάτες.... ταιριάζουν με την 'ιδιοσυγκρασία μου'... (λέμε τώρα) είναι ανεξάρτητες και δεν δέχονται κανέναν πάνω από το κεφάλι τους για αφεντικό... Ναι λοιπόν... Μιαοοοουυυυ!!!!

[κατάρριψη του νόμου των 3]

Sevando αγαπητε, οι νομοι καταργουνται οταν αποδειξεις πως δεν χρειαζονται για να σε κρατανε στον σωστο δρομο...

 

 

τώρα βέββαια ο 'σωστος' δρόμος είναι υποκειμενικός, άρα και η μη χρησιμότητα των νόμων είναι υποκειμενική...

 

Να αποδείξεις στον εαυτό σου οτί μπορεις να ακολουθείς το "σωστό" ακόμα και χωρίς κανόνες(?) Δύσκολο... ίσως όχι ακατόρθωτο αλλά αναλόγως τους κανόνες..

[Αγαπημένες ταινείες]

Και επειδή τώρα τα ξανακοίταξα.. Άφηασ απ' έξω τον Dracula με τον τελειότερο βρυκόλακα... Bella Lugosi (1931) αν είχαν και την κοπέλλα από την ισπανική version... :8_1_208[1]: :4_1_210[1]:

 

Μακράν η καλύτερη του είδους (βασικά λόγω του Bella...)

Το Lost Boys ήταν πολύ καλό όπως και το Έρωτας δίχως παρών... ο Keanu στα πολύ καλά του...

 

Και φυσικά, Νεκρή νύφη... Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας... Don Juan De Marco, Pride and Prejudice...

[κατάρριψη του νόμου των 3]

Προσωπική και ίσως λανθασμένη άποψη : Κάποια πράγματα είναι καλύτερα αφημένα πίσω από το πέπλο της άγνοιας, απλά γιατί ο περίεργος άνθρωπος θα τα δοκιμάσει, απλά από περιέργεια, για να δουν αν θα 'δουλέψει'.

 

Κάποιοι κανόνες μπορούν να λυγίσουν ή και να σπάσουν χωρίς 'κυρώσεις' κάποιοι άλλοι δεν δέχονται λύγισμα από κανέναν... Αν αγγίξεις ηλεκτροφόρο καλώδιο ξέρεις πως θα πάθεις ηλεκτροπληξία, είναι 'εμπειρικός' κανόνας απο τις προηγούμενες γενιές... Αν δέχεσαι αυτό γιατί να μην δεχτείς και τον 'εμπειρικό' νόμο των τριών?

 

Ελπίζω να μην φλυαρώ άδικα... το συνηθίζω κάποιες φορες....

[κατάρριψη του νόμου των 3]

Βρε Sabrina, γιατί το ταλαιπωρείς έτσι το παιδί? Αφού λένε πως αν δεν πάθεις, κάποιες φορές, δεν μαθαίνεις.. ίσως ο Sevando να είναι από αυτούς τους τύπους...

 

Βέββαια, το μόνο που έχω καταλάβει εγώ, και μπορεί να είναι και λάθος, είναι πως, όλα έρχονται την ώρα που πρέπει και όχι την ώρα που τα θέλουμε. Το σύμπαν, κατά κάποιους ή κάποιος θεός κατά άλλους, έχει αυτήν την δικαιοδωσία να σου δε΄νει μόνο όσα αντέχεις και πραγμαικά χρειάζεσαι.

 

Προσωπικά θα έδινα περισσότερη σημασία στα ποστ της Sabrinas, η υπομονή είναι αρετή... σκέψου το λίγο περισσότερο...:bye:

[Ποιός «Χάρρυ Πότερ» χαρακτήρας είστε;;]

Αν διαβάσεις και το τελευταίο βιβλίο ίσως αλλάξεις γνώμη.. δεν λέω άλλα μην σας το χαλάσω... χιχιχι

[Ποιο ειναι το goth ονομα σας?]

Heavenly Demise άντε να βρώ τι είναι αυτό τώρα... (πρέπει να ξεσκονίσω τα αγγλικά μου!!!!)

[Πόσο... διαβασμένοι είστε;]

Αν θυμάμαι καλά... (μετά από καμία 10 χρόνια που να θυμάμαι?) στην Β λυκείου, (Γενικό-Ενιαίο) είχαμε στα θρησκευτικά και θρησκείε άλλων πολιτισμών, βέββαια περάσαμε και δεν ακουμπήσαμε... αλλά στο βιβλίο υπήρχε μια κάποια αναφορά. Ήταν στο χέρι των μαθητών αν θα έψαχναν κάτι παραπάνω... σε βιβλιοπωλεία ίσως....

 

Γενικά στην 'Χριστιανική' Ελλάδα που ζούμε δεν 'σπρώχνονται' τα παιδιά στην έρευνα άλλων θρησκειών... (δεν μου έρχεται η κατάλληλη λέξη) οπότε... μένουμε στον Όμηρο και στις τραγωδίες του Σοφοκλή, που εγώ τουλάχιστον έκανα στο Γυμνάσιο και στην Β Λυκείου (Αντιγόνη...)

[ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ]

Καλησπέρα και από εμάς....Εδώ στην μακρινή "Τρανσυλβανία" - Κέρκυρα, τα Δρακουλίνια ήταν από τα πλέον αγαπητά. Ο Δράκουλας του Coppola και η Συνέντευξη με τον Brad ήταν από τις αγαπημένες ταινίες. Μέχρι που ήρθε ο Bella και ήρθα και γω στα ίσια μου... Βέββαια πριν είχε έρθει η Anita Blake με τον ΤΕΛΕΙΟ Jean - Claude.... Sabrina αν διαβάσεις τις συνέχειες ο κοκκινομάλης Viking είναι ακόμα πιο τέλειος με τακαταπράσινα μάτια...

 

Αλλά ας μην μπλέξουμε αυτά... τελευταία διάβασα της Καλογρίδης τα δύο πρώτα βιβλία από την τριλογία της με θέμα φυσικά την οικογένεια Τσέπες. Και ήταν πολύ καλή...

 

το Dracula 2000 έχει άλλες 2 συνέχειες που είναι ψιλοχάλια... ειδικά το 3... Ο Δρακουλας είναι εντελώς χάλια!!!!

 

Αυτά για τώρα... τα λέμε....

[Ποιό είναι τα 5 αγαπημένα σας...τέρατα/όντα;]

Κατά σειρά σχετικής προτεραιότητας...

 

Ξωτικά - Νεράιδες

 

Λυκάνθρωποί - Βρυκόλακες

 

Γοργόνες

 

Με βοκεύουν σε ζεύγη καθώς υπάρχει ένας κάποιος ανταγωνισμός στην συνηπαρξή τους...

 

Οι γοργόνες φυσικά είναι εντελώς χωριστό είδος καθώ συνυπάρχουν ειρηνικά με άλους εκτός από τους ανθρώπους...

[Λευκα Ματωμενα Ροδα]

Και για του λόγου το αληθές...

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12ο

Όταν χτύπησε το κουδούνι ήμουν στην αγκαλιά του, με το κεφάλι μου στο κοίλωμα του ώμου του και τα χείλη του στα μαλλιά μου. Από μέσα μου έβριζα την Μάριον για την ώρα που θυμήθηκε να έρθει και σηκώθηκα για να ανοίξω. Η Μάριον ήταν εκεί φέρνοντας αρκετό φαγητό για ολόκληρο λόχο. Δύο τεράστιες πίτσες και μια μεγάλη κόκα ? κόλα είχαν βρει τις θέσεις τους στο τραπέζι της κουζίνας μου, ακολούθησα την Μάριον κρατώντας το χέρι του Φίλιππου. "Γιατί δεν μου είπες ότι είχες παρέα; Θα έφερνα άλλη μία πίτσα, αν μου έλεγες πως την θέλεις." μιλούσε και στους δύο μας αλλά άφησα τον Φίλιππο να μιλήσει, "Ευχαριστώ, αλλά δεν πεινάω. Έχω φαει ήδη για μεσημέρι." Η μόνη σκέψη που είχα εκείνο το απόγευμα, ενώ καθόμασταν στο μικρό μου τραπέζι γελώντας και απολαμβάνοντας τις ζεστές πίτσες, ήταν πως ίσως τελικά να γινόταν φίλοι οι δυο τους? Ίσως τελικά να μην ανεχόταν απλά ο ένας την παρουσία του άλλου για χάρη μου. Αυτή η σκέψη ήταν αρκετή για να ξεχάσω κάθε πρόβλημα που είχαμε, ήταν αρκετό να είμαι εκεί με τα άτομα που αγαπούσα για να είμαι ευτυχισμένη. Η βραδιά σταμάτησε στις 21:30 με την αναχώρηση του Φίλιππου, έπρεπε να πάει στο μπαρ, θα τον βρίσκαμε εκεί. Τον αποχαιρέτησα στην πόρτα με ένα βιαστικό φιλί και την υπόσχεση να τον δω σύντομα. Ένιωθα σαν έφηβη με τον πρώτο της έρωτα? Όχι, δεν ήμουν έτσι εκείνη την εποχή, με τον Φίλιππο, ήταν χειρότερα από εκείνη την πρώτη φορά και για να είμαι ειλικρινής το απολάμβανα περισσότερο?

 

 

η συνέχεια επί της οθόνης... :smilewink:

[Λευκα Ματωμενα Ροδα]

και, ναι είναι γεγονός... το 11ο κεφάλαιο ολοκληρώθηκε. Όχι, το επόμενο δεν θα πάρει τόσο καιρό... ήδη το έχω αρχίσει....

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11ο

Ανεβήκαμε χωρίς να μιλάμε, ο Φίλιππος έμεινε στο σαλόνι χωρίς να του το ζητήσω. Άλλαξα και πήγα στην κουζίνα για ένα ποτήρι νερό, χρειαζόμουν κάτι για να αποσπά την προσοχή μου. Γύρισα στο σαλόνι και μαζεύτηκα στον καναπέ, ανεβάζοντας τα πόδια μου έτσι ώστε να ακουμπάω στην άκρη του. Ο Φίλιππος καθόταν στην πολυθρόνα με το πρόσωπο του κρυμμένο πίσω από τις παλάμες του, ακουμπώντας τους αγκώνες του στα γόνατα του. Περίμενα να μιλήσει εκείνος, το να τον πιέσω ήταν άδικος κόπος, αν ήθελε θα μιλούσε μόνος του. "Δεν μπορώ να καταλάβω πως το έκανες αυτό μπροστά στον Στέφανο." Τον κοίταξα προσπαθώντας να καταλάβω τι εννοούσε, "Τι ακριβώς έκανα;" ρώτησα κρατώντας την φωνή μου σταθερή, χωρίς ίχνος από την έκπληξη που με γέμιζε Με κοίταξε και το πρόσωπό του ήταν κενό, τα μάτια του όμως, έμοιαζαν με σμαράγδια μπροστά σε φωτιά. Δεν ήξερα και δεν ήθελα να μάθω τι έκρυβάν εκείνη την στιγμή τα μάτια του. "Τον άφησες να πιστεύει ότι… Νομίζει ότι κάναμε έρωτα στο γραφείο!" η απορία μου πρέπει να είχε ζωγραφιστεί καθαρά στο πρόσωπο μου. Δεν θα έπρεπε εγώ να ανησυχώ για αυτό; Την ίδια εντύπωση είχαν όλοι… ακόμα και η Μάριον το είχε πιστέψει. "Και;" περίμενα απάντηση αλλά δεν ήρθε, απλά κατέβασε το κεφάλι και συνέχισα προσπαθώντας να μην ακουστώ όπως ένιωθα. Η επιθετικότητα και η αμηχανία μου, ήξερα πως δεν θα έκανε καλό σε κανέναν από τους δύο μας. Πήρα μια βαθιά ανάσα και του είπα τι σκεφτόμουν. "Θα προτιμούσες να πιστεύει κάτι άλλο; Θα προτιμούσες να δει πως, μόλις είχαμε καταλήξει στο τι ακριβώς, γίνεται μεταξύ μας; Θα προτιμούσες να ξέρει πόσο εύθραυστη είναι η κατάσταση;" δεν με κοίταξε, δεν απάντησε και σηκώθηκα. Ήθελα, χρειαζόμουν να μείνω μόνη μου έστω και για λίγο. Πήγα στο δωμάτιο μου και ξάπλωσα χωρίς να ξέρω τι έπρεπε και τι ήθελα να περιμένω, τι να ευχηθώ και τι να σκεφτώ. Δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να φύγει ή να έρθει κοντά μου, δεν ήξερα πως θα αντιδρούσα σε καμία από τις δύο καταστάσεις.

Αρκετή ώρα αργότερα, όταν είχα κουραστεί να περιμένω, όταν πίστευα ότι είχε φύγει και ένιωθα τον Μορφέα να πλησιάζει ένιωσα την παρουσία του στο δωμάτιο. Τον ένιωσα περισσότερο παρά τον άκουσα, το ξύλινο πάτωμα απορροφούσε τον ήχο των βημάτων του. Δεν έκανα καμία κίνηση για να δείξω ότι ήμουν ξύπνια, ότι ήξερα ότι είχε έρθει. Κάθισε στα πόδια του κρεβατιού χωρίς μιλάει, ένιωθα το βλέμμα του πάνω μου και μίλησα πρώτη, "Νόμιζα ότι είχες φύγει." Η φωνή μου δεν έκρυβε τίποτα, δεν τον κατηγορούσα, απλά είπα αυτό που σκεφτόμουν. "Σκεφτόμουν." είπε και η φωνή του ήταν απλή, χωρίς κανένα κρυφό νόημα. Τουλάχιστον αυτό πίστευα, αυτό ήθελα να ισχύει. Κάθισα ακουμπώντας στο ξύλο του κρεβατιού και αφήνοντας το σεντόνι να πέσει στα πόδια μου, "Και τι συμπέρασμα έβγαλες;" Απάντησε χωρίς να με κοιτάζει, "Ότι, είχες δίκιο. Είναι καλύτερα έτσι." Δεν απάντησα, έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να σκεφτώ. Προσπαθώντας να βρω τις λέξεις για να εκφράσω το τι ακριβώς ένιωθα, τι ήθελα, πραγματικά, να πω και τι χρειαζόταν, εκείνος, να ακούσει από εμένα… Άνοιξα τα μάτια μου και τον είδα. Ήταν λίγα εκατοστά μακριά μου, χωρίς να το καταλάβω είχε μειώσει την απόσταση μεταξύ μας. Ήταν κοντά μου χωρίς να εισβάλει στον προσωπικό μου χώρο, τα γόνατα του σχεδόν ακουμπούσαν τα πόδια μου. "Τι είναι;" ρώτησα, προσπαθώντας να μην δείξω την ταραχή που είχε ήδη επιταχύνει τους σφυγμούς μου. Ένα περίεργο κράμα ενθουσιασμού και φόβου με είχε κατακλύσει, ένα μίγμα που δεν μπορούσα και που δεν ήθελα να καταλάβω. Ο Φίλιππος συνέχισε σαν να μην άκουγε την καρδιά μου να αυξάνει τους ρυθμούς της με κάθε λέξη του, "Σκέφτομαι όμως… δεν θα είναι καλύτερα αν την επόμενη φορά δεν χρειαστεί να προσποιηθούμε. Δεν θα είναι καλύτερα αν είναι αλήθεια;" τον κοίταζα νιώθοντας την φωνή του να βαθαίνει, να με μεταφέρει σε εκείνη την μυστηριώδη, σκοτεινή θάλασσα. Τα νερά της σαν τα χέρια του, άγγιζαν το σώμα μου και ήμουν έτοιμη να πω 'Ναι'. Σταμάτησα τον εαυτό μου ενώ ένιωθα την θάλασσα να με τραβάει. Σταμάτησα χωρίς να το καταλάβω δευτερόλεπτα πριν συμφωνήσω. Το υποσυνείδητο μου, ευτυχώς, δούλευε καλύτερα από πολλά άλλα μέρη του σώματός μου. Εκείνο το πρωί το μόνο που με σταμάτησε ήταν ένας παράλογος φόβος που δεν είχα νιώσει ποτέ πριν. "Όχι!" είπα προσπαθώντας να μην ουρλιάξω, "Όχι, δεν θα γίνει! Φύγε Φίλιππε. Φύγε!" δεν τον κοίταζα, προσπαθούσα να τραβήξω το σεντόνι, να κρυφτώ από τον κόσμο αλλά το σεντόνι είχε 'παγιδευτεί' κάτω από τα πόδια του. "Βίκυ, με συγχωρείς." δεν ήθελα να μιλήσω, ήξερα ότι η φωνή μου θα ακουγόταν σπασμένη. Συνέχισα να τραβάω το σεντόνι αν και ήξερα πως ήταν μάταιο. "Δεν θα…" προσπάθησε να συνεχίσει αλλά δεν τον άφησα, η οργή μέσα μου είχε πάρει τον έλεγχο και πλέον δεν με ένοιαζε πως θα ακουγόμουν, τι θα ένιωθε. "Δεν θα ξαναγίνει; Αυτό θα έλεγες; Όχι, δεν θα ξαναγίνει… Δεν θα ξαναγίνει γιατί θα φύγεις! Φύγε! Άσε με! Φύγε!" πάλευα για να μην ουρλιάξω και ένιωθα τα δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό μου. Έκλαιγα και πλέον δεν με ένοιαζε, δεν με ένοιαζε πως ήμουν, που ήμουν ή αν ήταν εκεί και ήξερε τι είχε συμβεί. Με αγκάλιασε και, ίσως να το χρειαζόμουν περισσότερο από όσο πίστευα, περισσότερο από όσο ήθελα να το έχω ανάγκη.

Τον αγκάλιασα και τον έσφιξα όσο πιο δυνατά μπορούσα, ένιωθα τα χέρια του να δημιουργούν κύκλους στην πλάτη μου, τα χείλη του να κινούνται και την ανάσα του ζεστή στο αυτί μου. Ήξερα ότι μιλούσε αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς έλεγε. Λίγες λέξεις έφτασαν ως το κέντρο του εγκεφάλου που επεξεργάζεται όσα άκουει, "Ξέρω… Δεν θα… Άξιζε… Ποτέ ξανά…Άσ' το… " Κάτι από αυτά με επανέφερε στην πραγματικότητα και άκουσα τι έλεγε. Εκείνη την στιγμή θα προτιμούσα να μην είχα καταλάβεί. Η πληγή πάλευε να ανοίξει ξανά. "Ξέρω τι έγινε! Δεν θα σε αφήσω ποτέ! Δεν άξιζε! Δεν θα σε πλησιάσει ποτέ ξανά! Άσ' το σε μένα, άσ' το…" Δεν είμαι σίγουρη αν και πώς κατάφερα να μιλήσω και να γίνω κατανοητή, ίσως να σκέφτηκα ότι ήθελα να πω και να τα είδε στην σκέψη μου… "Μην τον αγγίξεις!" του είπα, "Ορκίσου πως δεν θα τον πλησιάσεις!" Απάντησε περισσότερο για να με ηρεμίσει παρά γιατί ήξερε τι ακριβώς του ζητούσα, "Σου το υπόσχομαι!" είπε ενώ με κοίταζε στα μάτια, " Έχεις τον λόγο μου πως δεν θα το αγγίξω! Ηρέμισε τώρα… ηρέμισε και κοιμήσου…" η φωνή του χαμήλωσε στις τελευταίες λέξεις, σαν να κοίμιζε κάποιο μωρό. Κάπου εκεί, δεν είμαι σίγουρη στο πότε, ο Μορφέας με ανέβασε στα φτερά του Ύπνου και το ταξίδι στα όνειρα ξεκίνησε για άλλη μια νύχτα.

Ξύπνησα χωρίς να έχω καταλάβει ότι κοιμόμουν. Ήταν βράδυ, ή τουλάχιστον το δωμάτιο ήταν σκοτεινό. Ένιωθα πως κάτι είχε αλλάξει, αλλά δεν μπορούσα να το προσδιορίσω. Κάθισα στο κρεβάτι και, μια ματιά γύρω μου ήταν αρκετή για να επιβεβαιωθώ. Από την στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου είχα καταλάβει πως δεν ήμουν πλέον στο σπίτι μου. Τα σεντόνια ήταν μαύρα, μεταξωτά, ενώ το κρεβάτι ήταν, επιεικώς τεράστιο και δίπλα μου ήταν ο Φίλιππος. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε γίνει. Ήμουν γυμνή, το μαύρο σεντόνι έκανε την επιδερμίδα μου, σχεδόν, να φωσφορίζει. Κοίταξα τον Φίλιππο, ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα, το σεντόνι άφηνε την πλάτη του γυμνή, το πρόσωπο του προς την άλλη πλευρά. Πάλευα για να ξεκαθαρίσω τι ακριβώς είχε γίνει, αλλά το μυαλό μου ήταν κενό. Δεν είχα αναμνήσεις από το δωμάτιο, ο χώρος μου ήταν άγνωστος. Ο μόνος τρόπος να μάθω τι είχε γίνει ήταν να ξυπνήσω τον Φίλιππο, και αυτό δεν ήταν λύση… Φοβόμουν πως δεν κοιμόταν… πως δεν θα ξυπνούσε.

Ένιωσα κάτι υγρό στο πρόσωπό μου, ήταν δάκρυα αλλά δεν έκλαιγα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε γίνει. "Βίκυ;" Η φωνή του με έκανε να κοιτάξω γύρω μου, 'Τι;' "Βίκυ, μ' ακούς;", δεν ήταν δυνατόν, δεν ήταν λογικό αυτό που συνέβαινε! Κοίταξα ξανά το σώμα του άντρα δίπλα μου προσπαθώντας να καταλάβω, 'Πως γίνεται; Δεν μπορεί να τον άκουω ενώ…' "Βίκυ, Βίκυ! Μίλα μου!" δεν πρόλαβα να σκεφτώ ή να αντιδράσω, την αμέσως επόμενη στιγμή ήμουν στο δωμάτιο μου, στο κρεβάτι μου, με τα ρούχα που φορούσα το βράδυ και με τον Φίλιππο να με κρατάει σφιχτά ουρλιάζοντας σχεδόν "Βίκυ! Μίλα μου1 Σε παρακαλώ! Μίλα μου!". Τον κοίταξα χωρίς να καταλαβαίνω τι είχε γίνει, δεν είχε καταλάβει ότι ήμουν εκεί, και ο φόβος του τον έκανε να με σφίγγει περισσότερο. "Είμαι εντάξει!" ψιθύρισα, ενώ ένιωθα τα πνευμόνια μου να καίγονται από την έλλειψη οξυγόνου. Η φωνή μου ήταν βραχνή, σαν να μην είχα μιλήσει εγώ, σαν να μιλούσε κάποια άλλη μέσα από το σώμα μου. "Τι έγινε;" ρώτησα, προσπαθώντας να ξαναβρώ την ανάσα μου, με κοίταξε και τα μάτια του γυάλιζαν με τα δάκρυα που προσπαθούσε να συγκρατήσει, κατέβασε το βλέμμα του στο σεντόνι πριν απαντήσει, "Κοιμόσουν, και… Δεν ξέρω πως μου ήρθε, δεν ξέρω τι έγινε! Σε άγγιξα, απλά σε χάιδεψα, και ήταν σαν να…" σταμάτησε για μια στιγμή, ίσως για να βρει τις λέξεις, "Η αναπνοή σου σταμάτησε, η καρδιά σου επιβραδύνθηκε και είχες αρχίσει να μελανιάζεις, σαν να κρύωνες!" είπε τελικά και προσπάθησε να δικαιολογήσει τον εαυτό του. Όσο μιλούσε δεν με κοίταζε, "Δεν ξέρω τι έγινε! Δεν το ήθελα! Δεν ήξερα τι να κάνω!" Τον έβλεπα να παλεύει και ήθελα να τον αγγίξω, να του πω πως δεν έφταιγε αλλά φοβόμουν την αντίδρασή του. Φοβόμουν ότι θα έφευγε. Όταν σταμάτησε είχα καταλάβει τι είχε γίνει και δεν μου άρεσε, η δύναμη που κάποιοι αποκαλούν 'Μοίρα' μου είχε χτυπήσει την πόρτα, μου είχε δείξει τι να περιμένω χωρίς να νοιάζεται για το αν το ήθελα ή όχι… Με κοίταξε και τα μάτια του έδειχναν τι ένιωθε, η πάλη μέσα του δεν θα είχε νικητή. Ένιωθα ότι φοβόταν τον εαυτό του αν και ο ίδιος δεν θα το παραδεχόταν ποτέ. Άγγιξα το μάγουλο του με την παλάμη μου και έκλεισε τα μάτια σαν να τον πονούσε το άγγιγμά μου. Ένιωθα πως είχε ενοχές, κατηγορούσε τον εαυτό του για κάτι που δεν έκανε και ήταν κάτι που δεν ήθελα. Δεν θα τον άφηνα να κατηγορεί τον εαυτό του άδικα, όχι αν μπορούσα να το σταματήσω "Δεν έκανες τίποτα!" είπα ενώ ένιωθα τις λειτουργίες μου να αποκαθίστανται. Την καρδιά μου να ξαναβρίσκει τον ρυθμό της, την αναπνοή μου να ξαναγίνεται αυτόματη. Με κοίταζε χωρίς να με πιστεύει, ο πόνος στα μάτια του είχε αυξηθεί. Τα δάκρυα του άγγιξαν το χέρι μου και τα σκούπισα προσπαθώντας να σβήσω τις ματωμένες γραμμές που άφησαν πίσω τους, "Σου λεω την αλήθεια! Δεν έχει να κάνει με σένα:" του είπα, προσπαθώντας να εξηγήσω τι ακριβώς είχε γίνει. Δεν με πίστεψε, "Είναι ένας από τους τρόπους που λειτουργεί η διαίσθηση μου. Περνάω σε ένα είδος ονείρου και, γυρίζω στην πραγματικότητα όταν καταλάβω τι γίνεται!" αυτό έδειξε να τον ηρεμεί, χαμογέλασα και άγγιξε το μάγουλό μου. Βέβαια, κάτι έμεινε χωρίς να ειπωθεί. Ήμουν σίγουρη πως ο μοναδικός κίνδυνος ήταν καλύτερο να παραμείνει στο σκοτάδι των φόβων μου. Η αλήθεια είναι πως, κάποιες φορές χρειάστηκα αρκετή βοήθεια για να γυρίσω στην πραγματικότητα πριν να είναι αργά. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Πατέρας – Ευγένιος με είχε ξυπνήσει πριν βυθιστώ ολοκληρωτικά στο σκοτάδι. Ήταν απόλυτα ήρεμος όταν τελικά ρώτησε αυτό που ήθελα να αποφύγω, "Δηλαδή, είδες κάτι;" κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου ενώ προσευχόμουν να μην χρειαστεί να του πω, να μην συνεχίσει… Φυσικά ρώτησε, "Τι;" τον κοίταξα, ήθελε να μάθει, φαινόταν στο πρόσωπό του. Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκλεισα τα μάτια μου ενώ ακουμπούσα στο ξύλο του κρεβατιού πίσω μου για να προσπαθήσω, έστω, να του εξηγήσω τι είχα δει.

Τελείωσα χωρίς να ανοίξω τα μάτια μου. Περίμενα μια αντίδραση, αλλά για αρκετή ώρα δεν μίλησε κανείς μας, λες και η σιωπή να μας είχε τυλίξει στα αόρατα πέπλα της. "Το κρεβάτι είναι σίγουρα δικό μου…" είπε, τελικά, αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι μιλούσε σε μένα, "Για το δωμάτιο, δεν ξέρω… Δεν είμαι σίγουρος…" Τον κοίταξα και ένιωσα ότι προσπαθούσε να δικαιολογηθεί χωρίς να ξέρει το γιατί. Προσπάθησα να τον σταματήσω. "Δεν έχεις κάνει τίποτα για να απολογείσαι!" του είπα και με κοίταξε, δεν ήθελε να το πιστέψει. Κάθισα στο κρεβάτι προσπαθώντας να κρατήσω την πλάτη μου ίσια, πράγμα σχεδόν ακατόρθωτο για μένα. Αναστέναξα όσο πιο ελαφρά μπορούσα και του μίλησα κρατώντας το βλέμμα μου στο σεντόνι. Δεν άντεχα να δω τι μπορεί να σκεφτόταν. "Φίλιππε, δεν το είδες εσύ! Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις καν καταλάβεις τι μπορεί να σημαίνει! Εγώ την είδα, και, έχω καταλάβει…" σταμάτησα, η φωνή μου είχε χαμηλώσει χωρίς να το καταλάβω. Τον ένιωσα να παλεύει με τον εαυτό του, η επιθυμία πάλευε με μια ανησυχία. Κάτι φοβόταν, κάτι που προσπαθούσε σκληρά να αποφύγει, να μην δείξει. Ρώτησα χωρίς να το σκεφτώ περισσότερο, "Τι σε κάνει να φοβάσαι αυτό που είδα;" τον ένιωσα να τραβιέται, προσπάθησε να ξεφύγει, να κρυφτεί πίσω από την μάσκα του αλλά ήταν αργά. "Ξέρω ότι σου αρέσει η προοπτική να είμαι στο κρεβάτι σου σε λίγο καιρό! Ως προοπτική, και εμένα μου αρέσει!" του είπα, πάλεψα και τον κοίταξα, τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και για αρκετά δευτερόλεπτα, ήταν σαν να προσπαθούσε να μπει στις σκέψεις μου, να καταλάβει τι σκεφτόμουν. Τα μάτια του είχαν γεμίσει ξανά με τις φλόγες που είχα δει λίγες ώρες νωρίτερα. Δεν κατέβασα το βλέμμα, συνέχισα σαν να μην είχα δει τα μάτια του να καίγονται, "Όμως, ξέρω ότι υπάρχει και κάτι άλλο!" χαμήλωσε το κεφάλι και κοίταξε τα χέρια του ενώ συνέχισα να μιλάω. "Υπάρχει κάτι που σε φοβίζει και που δεν μπορώ να το καταλάβω. Τι σε φοβίζει τόσο Φίλιππε; Αν είναι κάτι στο σκηνικό… Δεν συμβαίνει πάντα έτσι! Η κατάσταση είναι ίδια, όλα τα άλλα μπορεί να αλλάξουν!" Κάλυψε το πρόσωπό του με τα χέρια του σαν να πονούσε, ήθελα να τον αγκαλιάσω, να του πω πως όλα ήταν εντάξει, δεν το έκανα όμως… Δεν μπορούσα να του υποσχεθώ κάτι που ήξερα πως δεν θα γινόταν… Τίποτα δεν θα ήταν εντάξει, για αυτό, ήμουν σίγουρη.

Κούνησε το κεφάλι του, "Δεν είναι αυτό. Είναι… Έχεις παρατηρήσει ότι δεν χρειάζομαι 'ύπνο' κάθε μέρα, είναι ένας από τους μύθους που έχουν διαδοθεί παντού. Δεν πεθαίνω κάθε πρωί. Κάποιες μέρες όμως, πρέπει να περάσω κάποιες ώρες σαν να είμαι νεκρός. Οι αισθήσεις μου νεκρώνονται… Οι ημέρες και οι ώρες διαφέρουν." Σταμάτησε και προσπάθησα να καταλάβω τι εννοούσε, "Αν είναι θέμα χώρου…" προσπάθησα να ξεκινήσω, αλλά με σταμάτησε πριν τελειώσω, "Δεν έχει να κάνει με τον χώρο! Είναι… Εκείνες τις ώρες δεν μπορώ να ελέγξω τις δυνάμεις μου και.. φοβάμαι! Φοβάμαι ότι θα σου κάνω κακό, και δεν θέλω! Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να σε πληγώσω. Να γίνει κάτι που δεν θέλεις! Δεν θα σε πληγώσω ποτέ Βίκυ! Θα κάνω ότι μπορώ για να μην σε πονέσω ποτέ! Σου το υπόσχομαι!" Τον αγκάλιασα προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυα που είχαν ήδη γεμίσει τα μάτια μου. Προσπαθούσε να με προστατεύσει από κάτι που ήξερε ότι δεν ήθελα. Λίγες μέρες νωρίτερα θα του έλεγα πως ο μόνος τρόπος θα ήταν να με αφήσει ήσυχη, να εξαφανιστεί από την ζωή μου… Λίγες μόλις μέρες, και τώρα… Τώρα δεν ήθελα εγώ να τον χάσω. Είχα περάσει πια το σημείο που μπορείς να κάνεις πίσω και το ήξερα, αν μου ζητούσε τότε να αλλάξω ίσως και να το έκανα… Ναι! Θα το έκανα τότε, θα άλλαζα εκείνη την στιγμή. Είχα ήδη αποφασίσει πως θα έφτανα ως το τέλος για να είμαι μαζί του. Από εκείνη την στιγμή η απόφαση είχε παρθεί, έμενε μόνο η παραδοχή της. Μόνο που δεν ήμουν έτοιμη να το παραδεχτώ, όχι ακόμα. Τον κοίταξα και είπα το μόνο που μπορούσα. "Ευχαριστώ!" ψιθύρισα νιώθοντας τα δάκρυα να γεμίζουν τα μάτια μου, και τα χέρια του να με σφίγγουν πάνω του ενώ ο Μορφέας είχε επιστρέψει, αυτήν την φορά χωρίς όνειρα. Ξύπνησα μετά τις 13:00 με τον Φίλιππο ξαπλωμένο δίπλα μου να με κοιτάζει. Το χαμόγελο του με έκανε να χαμογελάσω, αν και προσπάθησα να παραμείνω ανέκφραστη. "Τι;" ρώτησα, προσπαθώντας να γυρίσω στην πραγματικότητα. ""Δυστυχώς δεν είμαι ζωγράφος. Όταν κοιμάσαι, είσαι σαν τους αγγέλους της Αναγέννησης…" πάλεψα για να μην κοκκινίσω, "Ευτυχώς, θες να πεις! Θα είχαν χαλάσει τα χρώματα πριν καν αρχίσεις!". Χαμογέλασα, το πρόσωπό του ήταν κενό, "Για λίγο πίστεψα πως μιλούσες σοβαρά!" είπε και γέλασα. Ήθελα να πιστέψει ότι ήταν αστείο, η αλήθεια απλά θα τον έβαζε στην διαδικασία να μου αποδείξει πόσο λάθος έκανα και δεν πίστευα ότι έκανα λάθος. Έμεινα ξαπλωμένη με το χέρι του γύρω μου και τα μάτια μου στα δικά του. Το χαμόγελο του ήταν σαν να είχε ζωγραφιστεί στα χείλη του.

Για αρκετή ώρα ο μόνος ήχος ήταν οι ανάσες μας που έδιναν υπόσταση στην σιωπή. Δεν ήθελα να μιλήσω, η ηρεμία που μόλις είχε ανοίξει τα φτερά της μέσα μου, μου ήταν πολύτιμη. Δεν ήθελα να τα μαζέψει ξανά. Ήλπιζα πως ο Φίλιππος δεν θα ανέφερε τίποτα, αλλά όπως πάντα οι προσευχές και οι ελπίδες μου απλά δεν πραγματοποιούνται. "Αν θες να μου μιλήσεις, θέλω να σε ακούσω." Δυο μόνο φράσεις. Δύο τόσο απλές φράσεις που όμως ήταν αρκετές για να σπάσουν την σιωπή και να ταράξουν την γαλήνη μέσα μου. Την ένιωθα σαν περιστέρι που αντιλήφθηκε τον αετό και κρύβεται στα φυλλώματα του κοντινότερου δέντρου. Θυμήθηκα όσα είχα προσπαθήσει να ξεχάσω, όσα έφεραν την αντίδραση μου, το προαίσθημα, την ανάγκη μου για ηρεμία. Όσα λαχταρούσα, η γαλήνη που λίγα λεπτά πριν με είχε αγγίξει, όλα είχαν χαθεί με λίγες λέξεις. Κοίταζα τον λαιμό του ενώ απαντούσα, "Δεν ξέρω αν μπορώ να σου μιλήσω ακόμα. Νόμιζα πως… Πίστευα ότι ήξερες." Του είπα. Τον κοίταξα για μια στιγμή, αποφεύγοντας το βλέμμα του, και το χαμόγελό του ήταν θλιμμένο. "Όχι, ξέρω μόνο όσα με άφησες να δω… Και αυτά είναι ελάχιστα. Ξέρω ότι, δεν άξιζε τον χρόνο σου. Μπορώ να καταλάβω ότι, σε πλήγωσε και πως, ο Στέφανος έχει ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά με εκείνον. Αυτά είναι όσα είδα από εσένα… Δεν θέλω να ψάξω μόνος μου, προτιμώ να μου μιλήσεις εσύ. Δεν θέλω να κάνω τα ίδια λάθη! Σου είπα ήδη πως δεν θέλω να σε πληγώσω ποτέ, σκοπεύω να κρατήσω την υπόσχεση μου!" Δεν χρειάστηκε να ρωτήσω πως είχε καταλάβει, οι αντιδράσεις μου αποκωδικοποιούνται εύκολα, ίσως πιο εύκολα από οτιδήποτε άλλο.

"Χτες βράδυ, μου υποσχέθηκες ότι δεν θα τον αγγίξεις…" του είπα λίγο αργότερα, τον κοίταζα προσπαθώντας να καταλάβω τι σκεφτόταν αλλά δεν με κοίταζε, "Είναι αρκετό, αλλά χρειάζομαι κάτι ακόμα!" με κοίταξε και το πρόσωπο του ήταν κενό, τα μάτια του δεν έδειχναν τίποτα. "Αν κάποια στιγμή, νιώσεις ότι, πρέπει να κάνεις κάτι… Αν στείλεις κάποιον άλλο… Μην μου το πεις! Δεν θέλω να ξέρω τι έγινε." Τα μάτια του είχαν αποκτήσει την λάμψη των σμαραγδιών, συγκρατούσε τις αντιδράσεις του αλλά η φωνή του έδειχνε πόσο του κόστιζε. "Έχεις τον λόγο μου σε ότι κρατάω ιερό πως δεν θα τον πλησιάσω. Πως δεν θα αφήσω κανέναν να τον πλησιάσει." Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου, "Εντάξει, ευχαριστώ…" του είπα απλά αλλά δεν απάντησε. Ένιωθα την ανάγκη του να καταλάβει, την επιθυμία του να μάθει τι είχε γίνει, και δεν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να δω τις αντιδράσεις του. "Μόνο που… Είσαι σίγουρος πως θέλεις να μάθεις; Είσαι σίγουρος πως, όταν μάθεις, θα θέλεις να μείνεις;" Η έκπληξη του ήταν αληθινή, δεν περίμενε τέτοιες ερωτήσεις. "Δεν περίμενα τόσο καιρό για να αφήσω τώρα! Πρέπει να μάθω! Θέλω να μάθω!" είπε και τα μάτια του έδειχναν ότι το εννοούσε. Δεν απάντησα, άγγιξα απαλά το μάγουλό του και άνοιξα το συρτάρι των αναμνήσεων μου, αφήνοντας τον να δει όσα μπορούσα να του δείξω…

Σε εκείνο το άγγιγμα έβαλα όσα μπορούσα να του δείξω. Καταστάσεις, ήμερες και νύχτες φόβου. Αναμνήσεις πόνου που, πλέον δεν πονούσαν τόσο. Άφησα πολλά πίσω, τα κράτησα στο μεγάλο κιβώτιο του μυαλού μου, που αναφερόταν σε εκείνη την περίοδο. Όταν η τελευταία βραδιά πέρασε μπροστά από τα μάτια μου, τράβηξα το χέρι μου. Η τελευταία νύχτα ήταν η τελευταία ανάμνηση που μπορούσα να μοιραστώ. Όλα τα άλλα πονούσαν υπερβολικά. Προσπάθησα να απομακρυνθώ, να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου αλλά δεν με άφησε. Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω μου σαν φίδια που τυλίγουν το θήραμα τους. Με αγκάλιασε και η δύναμη του με γέμισε αποσπώντας μια τελευταία εικόνα. Λίγα δευτερόλεπτα που όμως ήταν αρκετά για να με αφήσεί απότομα. Ακούμπησα στο ξύλο πίσω μου και κοίταξα το σεντόνι, "Μπορείς να φύγεις αν θες…" είπα μόνο και ένιωσα την ζέστη του πριν προλάβω να σκεφτώ. "Τι έγινε εκείνη την ημέρα στο χειρουργείο;" η φωνή του περιείχε όλο τον πόνο, όλη την οργή που ήξερα ότι προσπαθούσε να κρύψει. Τον κοίταξα νιώθοντας τα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά μου. Δεν είχα καταλάβει ότι έκλαιγα, η δροσερή υγρασία στο πρόσωπό μου ήταν, σχεδόν, ευπρόσδεκτη. "Αυτό που είδες." του απάντησα προσπαθώντας να κρατήσω σταθερή την φωνή μου. Άγγιξε το μάγουλό μου και προσπάθησα να τραβηχτώ, αν δεν είχε ήδη καταλάβει δεν ήθελα να του δείξω.

Με αγκάλιασε σφιχτά και η δύναμη του με γέμισε, σαν το ζεστό νερό που σε αγκαλιάζει στην γεμάτη μπανιέρα. "Άφησε με να δω τι μου κρύβεις! Άσε με να δω Βίκυ!" Σαν να περίμενε αυτήν την παράκληση, το μυαλό μου του έδωσε την εικόνα που ήθελε να δει. Ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα με άφησε, στα μάτια του υπήρχε πόνος. Η οργή είχε χαθεί. "Δεν έπρεπε να σε αναγκάσω να μου δείξεις. Συγγνώμη." είπε σιγανά. "Δεν…" σταμάτησα, δεν ήξερα καν τι θα έλεγα. Κοίταζα τα χέρια μου γιατί δεν άντεχα να τον κοιτάξω. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα από την αρχή επαναλαμβάνοντας την προηγούμενη φράση μου, δεν σκέφτηκα ότι ήταν ακόμα μεσημέρι, ότι δεν μπορούσε να φύγει, ήθελα, απλά να ξέρει ότι δεν θα τον ανάγκαζα να μένει. Ήταν ελεύθερος να φύγει αν αυτό ήθελε. "Μπορείς να φύγεις, αν θες." Ακούμπησε το πρόσωπό μου σαν να άγγιζε κρύσταλλο που φοβόταν ότι θα έσπαγε με την παραμικρή πίεση. "Κοίταξε με!" ψιθύρισε και πάλεψα για να μην δείξω τίποτα. Για να μην τον αφήσω να δει τι αισθανόμουν. Τα μάτια του περιείχαν περισσότερο μίσος από όσο είχα δει σε όλα μου τα 24 χρόνια. Η φωνή του διατηρούνταν σταθερή αλλά με μεγάλη προσπάθεια. "Δεν θέλω να φύγω! Δεν θέλω να σε πονέσω ποτέ. Δεν θα φύγω όταν με χρειάζεσαι! Εκείνος όμως…" η φωνή του σκλήρυνε απότομα, το πρόσωπό του διατηρούνταν ήρεμο αλλά ένιωθα την πίεση που ασκούσε στον εαυτό του. "Εκείνος πρέπει να πληρώσει για όσα έκανε…! Πρέπει να πονέσει…!" τον σταμάτησα βάζοντας τον δείκτη μου στα χείλη του, έβλεπα την αργή του να παίρνει τον έλεγχο και άρχιζα να νοιώθω τα πρώτα σκιρτήματα φόβου. Ο φόβος που είχα νιώσει τις πρώτες νύχτες στο μπαρ άρχισε να με γεμίζει και δεν το ήθελα, δεν ήθελα να φοβάμαι πια. Είχα κουραστεί να ζω με αυτόν τον αρχέγονο φόβο που νιώθουν τα θηράματα μπροστά στα αρπακτικά. "Όχι!" του είπα απλά, "Μου υποσχέθηκες ήδη! Δεν θα τον αγγίξεις εσύ, δεν θα μάθω ποτέ αν έβαλες κάποιον! Τώρα…" δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου, μίλησε ο Φίλιππος και η φωνή του περιείχε πόνο, θλίψη, ίσως και λίγες ενοχές. "Τώρα μπορώ να καταλάβω… Δεν ήξερα πόσο σε πονούσε η πίεση μου… Έπρεπε να το είχα καταλάβει… Αλλά δεν ήξερα! Συγχώρεσε με!" Είχε αφήσει το χέρι του να πέσει στα γόνατα του και δεν με κοίταζε, τον αγκάλιασα και ένιωσα την ένταση να τον αφήνει σαν το κύμα που τραβιέται ξεπλένοντας την ακτή. "Μου φτάνει που καταλαβαίνεις τώρα." του απάντησα και άφησα την σιωπή να μας τυλίξει.

Δεν ξέρω πόση ώρα μείναμε εκεί, όταν χτύπησε το τηλέφωνο ήξερα ότι ήταν η Μάριον αλλά δεν ήθελα να της μιλήσω. Δεν ήθελα να αφήσω την αγκαλιά του Φίλιππου. Ο τηλεφωνητής απάντησε και η φωνή της γέμισε τον χώρο. "Που είσαι; Θα είμαι εκεί σε ένα τέταρτο, φέρνω πίτσες και ελπίζω να σε βρω." Όταν έκλεισε ήμουν ένα βήμα μακριά από το τηλέφωνο. Ήθελα να την πάρω, να της πω να μην έρθει αλλά η φωνή του Φίλιππου με σταμάτησε, "Έχει ακόμα ήλιο στο σαλόνι;" Κατάλαβα πως δεν θα γλίτωνα την επίσκεψη, γύρισα προς το δωμάτιο απατώντας, "Όχι, έχω αλλάξει κουρτίνες." Δεν ήμουν σίγουρη αν όντως δεν τις είχε δει ή αν απλά ήθελε να το πω εγώ. Η αλήθεια είναι ότι είχα αλλάξει τις ανοιχτόχρωμες λεπτές κουρτίνες με πιο βαριές, πιο σκούρες. Το φως του ήλιου έμπαινε σε τόσο μικρές ποσότητες που το δωμάτιο έμοιαζε να βρίσκεται σε συνεχές λυκόφως. Γύρισα προς το δωμάτιο και ο Φίλιππος ερχόταν προς το σαλόνι. "Μετά το χτεσινό, είναι καλύτερα να είμαστε μαζί όταν έρθει. Δεν χρειάζεται να αρχίσει να αναρωτιέται. Άλλαξε, θα σε περιμένω στο σαλόνι." Είπε και πέρασε δίπλα μου χωρίς να με κοιτάξει. Ήθελα να τον αναγκάσω να με κοιτάξει, ήθελα να δω τι έκρυβε… Δεν το έκανα, δεν είμαι τόσο γεναία… ούτε τόσο ηλίθια για να προσπαθήσω να μάθω…

Άλλαξα γρήγορα, ένα παλιό ξεβαμμένο τζιν και μια κόκκινη μπλούζα με μακρύ μανίκι ήταν ότι βρήκα μπροστά μου. Ο Φίλιππος καθόταν στον καναπέ, στο CD έπαιζε κάτι που δεν είχα ξανακούσει, αν και το συγκρότημα μου ήταν γνωστό. Είχα κάποια CD των Η.Ι.Μ. αλλά όχι όλη την δισκογραφία τους. Ένιωθα πως κάτι είχε γίνει, ή για να γίνω πιο συγκεκριμένη, πως κάτι δεν είχε γίνει. Ένας κόμπος στο βάθος του στομαχιού μου με προειδοποιούσε πως κάτι έλειπε. "Φίλιππε;" ήμουν σχεδόν μπροστά του αλλά το βλέμμα του ήταν στο πάτωμα, με κοίταξε και τα μάτια του είχαν αλλάξει, ένα σκούρο καφέ χρώμα κυριαρχούσε, οι ελάχιστες κηλίδες πράσινου που είχαν απομείνει, έμοιαζαν με μοναχικά δέντρα που καίγονταν και απέμεναν οι κορμοί τους, μαύροι, καμένοι… η φλόγα που είχε ανάψει στα μάτια του ήταν η πρωτόγονη ανάγκη της επιβίωσης, το ένστικτο του κυνηγού. Κάθισα δίπλα του προσέχοντας να μην τον ακουμπήσω περισσότερο από όσο χρειαζόταν. "Αν θες, μπορώ να σε βοηθήσω." Είπα απλά και ήταν σαν να τον άγγιξε ηλεκτροφόρο καλώδιο, "Όχι, είμαι εντάξει!" άγγιξα το μπράτσο του και τινάχτηκε, "Φίλιππε, σε λίγο θα είναι εδώ η Μάριον, δεν χρειάζεται να διακινδυνεύσεις τόσο. Δεν είσαι εντάξει, το ξέρεις καλύτερα από εμένα. Δεν το επιλέγεις εσύ, δεν το ζητάς εσύ, εγώ το θέλω! Σε παρακαλώ!" με κοίταξε και ήξερα ότι οι αντοχές του είχαν μειωθεί, δεν θα άντεχε πολύ περισσότερο. "Γιατί;" ρώτησε και απάντησα όσο πιο ειλικρινά μπορούσα, "Δεν θέλω να παλεύεις έτσι… Νοιώθω την πείνα σου και, θέλω να σε βοηθήσω." είπα αλλά ήξερα πως η αλήθεια ήταν αρκετά διαφορετική. Ναι, δεν ήθελα να παλέψει με τον εαυτό του, δεν ήθελα να υποφέρει, ήθελα να τον βοηθήσω όσο μπορούσα. Όλα αυτά ήταν εκεί, αλλά περισσότερο, πολύ περισσότερο από όλα αυτά μαζί, φοβόμουν, έτρεμα, την ανάγκη του. Την πείνα που ένιωθα να τον τρυπάει, να τον σκίζει σχεδόν, σαν να είχε νύχια. Στο μυαλό μου, η πείνα του ήταν σαν λιοντάρι που λιμοκτονεί και μυρίζει το θήραμα του ελάχιστα μέτρα μακριά.

Ο Φίλιππος εκείνες τις στιγμές ήταν σαν φυλακισμένο λιοντάρι που πεινάει και μυρίζει τους ανθρώπους έξω από το κλουβί του. Αν αφήσουν ελεύθερο το λιοντάρι θα έχουν θύματα, αν όμως του δώσουν ένα κομμάτι κρέας, όσο μικρό και αν είναι, θα ηρεμίσει, έστω και για λίγες, μόνο, ώρες. Λίγες ώρες, αρκετές για να βρεθεί ένα μεγάλο κομμάτι κρέας, ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι για χορτάσει, για να τραφεί, για να επιβιώσει μια ακόμα μέρα. Σήκωσα το μανίκι μου και του πρόσφερα το δεξί μου χέρι. Δεν με κοίταξε, όλη του η προσοχή ήταν στραμμένη στις μικρές γαλάζιες γραμμές που διέτρεχαν το χέρι μου. "Συγγνώμη." Ψιθύρισε και ένιωσα τα δόντια του να τρίβονται στο δέρμα μου, την γλώσσα του να φτάνει στον σφυγμό μου και τους κυνόδοντες να διαπερνούν το λεπτό εμπόδιο. Την επόμενη στιγμή ένιωθα τον πόνο στον καρπό μου να μπερδεύεται με την ευχαρίστηση του αγγίγματος του. Ήξερα ότι το αίμα μου περνούσε στο στόμα του, σαν χαρούμενο ρυάκι που βρίσκει διέξοδο στην θάλασσα. Δεν ξέρω πόσο κράτησε, όταν ένιωσα το χέρι μου να μουδιάζει από το τέντωμα, τραβήχτηκα ελάχιστα, περισσότερο για να αλλάξω στάση στο χέρι μου παρά για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Με άφησε και άνοιξα τα μάτια μου, "Συγνώμη, δεν ήθελα να," με σταμάτησε με τον δείκτη του στα χείλη μου, "Σε ευχαριστώ, δεν χρειάζομαι περισσότερο. Ήδη έκανες αρκετά. Τώρα, πήγαινε να το καθαρίσεις και βεβαιώσου πως η αιμορραγία έχει σταματήσει πριν το δέσεις." Χαμογέλασα και σηκώθηκα, ήθελα να πω, "Μάλιστα!" αλλά όταν τον κοίταξα, "Μην κατηγορείς τον εαυτό σου για αυτό! Δεν το ζήτησες εσύ, εγώ το θέλησα… και δεν έγινε και τίποτα!" με κοίταξε και ήξερα πως οι τύψεις τον είχαν επισκεφθεί, "Φίλιππε, δεν έκανες τίποτα που δεν σου ζήτησα πρώτα! Σε ποιο δικαστήριο θα στεκόταν κατηγορία αν το 'θύμα' είχε ζητήσει από τον δράστη να κάνει ότι έκανε; Αν έρθει η Μάριον, άνοιξε της. Θα είμαι πίσω σε λίγα λεπτά!" χαμογέλασα και είχε αρχίσει να ηρεμεί. Πόσο περισσότερο παράξενο θα μπορούσε να γίνει; Όταν έκανε κάτι που με ενοχλούσε ήταν εντάξει, όταν έκανε κάτι που του είχα ζητήσει ένοιωθε σαν να τον κατηγορούσα για κάποιο ειδεχθές έγκλημα σε βάρος της ανθρωπότητας.

Τα σημάδια ήταν σχεδόν αόρατα, μόνο το αίμα έδειχνε που ήταν η δαγκωματιά. Πίεσα μια γάζα στον καρπό μου και λίγο αργότερα το αίμα σταμάτησε, το οξυζενέ δεν έκανε τίποτα. Έδεσα τον καρπό μου με μια γάζα απλά για να πω ότι το έκανα και γύρισα στο σαλόνι. Οι Pearl Jam έπαιζαν από το stereo, ο Φίλιππος καθόταν στην πολυθρόνα, έμοιαζε πιο ανθρώπινος. Μια ιδέα χρώματος είχε εγκατασταθεί στο πρόσωπό του και χαμογελούσα ενώ πήγαινα κοντά του, "Κοίταξες όλα μου τα CD ή έχουν μείνει ακόμα μερικές εκπλήξεις στο μανίκι μου;" γέλασε και με αγκάλιασε αναγκάζοντας με να καθίσω στα πόδια του. "Ελάχιστες, είναι ακόμα εκεί…" με φίλησε και ένιωσα πως όσα του είχα πει είχαν βοηθήσει. Ήλπιζα μόνο να μην χρειαστεί να ξανακάνουμε αυτήν την κουβέντα… Όχι σύντομα τουλάχιστον…

[O διάσημος αστρολογικός σας δίδυμος]

Born on December 18

1. Ferdinand Alquie, 18 Dec 1906, Writer

2. Antonino Antona, 18 Dec 1842, Physician,

3. August Homburger, 18 Dec 1873, Physician,

4. Philippe Isacker, 18 Dec 1884, Politician

5. Steven Spielberg, 18 Dec 1946, Artist

6. Jeanne Thil, 18 Dec 1887, 17:00, Painter

 

δεν μπορώ να πω... εκτός από τον πολιτικό.. μια χαρά....

[Λευκα Ματωμενα Ροδα]

Διάβασα μόνο το τελευταίο κομμάτι (καλύτερα να το σπας σε μικρότερα για να είναι πιο ευανάγνωστο). Θα μπορούσε να γίνει best seller!

 

 

ευχαριστώ. μικρότερα κεφάλαια? θα προσπαθήσω... για το αν θα γινόταν best seller δεν ξέρω... αλλά μάλλον είναι για μια κατηγορία ανθρώπων που δεν ενοχλέιται από τα περίεργα...

[Η μάγισσα του πορτομπέλο]

 

Ε, δεν νομίζω να εμπνέει έθνη ... αυτό ο Γκουεβάρα το έκανε και πάει ... τέλος!

 

Πάντως τον μάγο θα τον πάρω, διαισθάνομαι πως είναι καλός. Το πολύ-πολύ να πετάξω 20 ευρώ ...

 

 

αν όμως δεν μας άφηνε τότε ίσως να κατέληγε σαν τον Κάστρο τώρα... κάποιες φορές χρειάζεται η ανάμνηση για να εμπνευστούνβ άνθρωποι...

 

δεν θα τα πετάξεις... αυτό είναι το μόνο σίγουρο... θα πάνε για καλό σκοπό.... να βγάλει κανένα ευρώ και ο συγγραφέας....

[Λευκα Ματωμενα Ροδα]

Ευχαριστώ για την υπομονή... ιδού το επόμενο κεφάλαιο... υπόσχομαι να είμαι πιο συνεπής στο μέλλον.... :angel:

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10ο

Στις 22:15 ήμουν στο μπαρ, ο Γρηγόρης, ένα από τα παιδιά που δουλεύουν εκεί με είδε και ήρθε προς το μέρος μου. Ήμουν σίγουρη πως κάτι συνέβαινε, ένιωθα τον αέρα γύρω μου να πάλλεται με διάφορα συναισθήματα… οργής. "Καλησπέρα κυρία Βίκυ, ο κύριος Φίλιππος θα έρθει σε λίγο και σας ζητά να τον περιμένετε στο μπαρ." Δεν ήθελα να περιμένω, ήθελα να δω ποιος είχε τόση οργή. Ήθελα να δω και μόνη μου πόση δύναμη είχε ο Στέφανος. "Εντάξει, σε παρακαλώ όμως μην μου μιλάς στον πληθυντικό! Είναι στο γραφείο του τώρα; " Το βλέμμα του Γρηγόρη έδειχνε ακριβώς τι ένιωθε, ήταν τρομοκρατημένος και αυτό ήταν κάτι που δεν ήθελα, "Δεν χρειάζεται να ανησυχείς! Θα του εξηγήσω ότι μου το είπες και απλά δεν άκουσα! Ξέρει πόσο ξεροκέφαλη είμαι." Έφυγε κάπως πιο ήρεμος και εγώ ξεκίνησα προς το γραφείο, νιώθοντας το βλέμμα του Ιάσονα πάνω μου, σαν της γάτας πάνω στο ποντίκι. Πέρασα την πόρτα που χωρίζει τους δύο χώρους και πριν κάνω λίγα βήματα είδα τον Στέφανο να βγαίνει από το γραφείο σαν άγριο ζώο. Ήξερα πως κάτι είχε γίνει, αλλά δεν ήξερα τι. "Πώς και από εδώ;" η ερώτηση μου ήταν λογική, η φωνή μου σταθερή. Δεν είχε κανένα λόγο να επιτεθεί. "Καλησπέρα μικρή μου, είχα μια συζήτηση με τον καλό σου…. Σε περιμένει…" συγκράτησα τον εαυτό μου και απάντησα όσο πιο σταθερά και αθώα μπορούσα, "Με συγχωρείς, όμως δεν είμαι ούτε μικρή, ούτε δική σου. Για αυτό θα σε παρακαλούσα να μην τα ξαναχρησιμοποιήσεις για εμένα." Η φωνή του έκλεινε όλη την θερμότητα του θυμού του, αν είχε την δυνατότητα θα ανέπνεε φωτιά όπως οι δράκοι, "Ναι, έχεις δίκιο. Μεγάλωσες, και είσαι δική του πια…" δεν περίμενα να συνεχίσει, ήδη ένιωθα την δική μου ζεστή οργή να με γεμίζει, "Δεν είμαι κανενός! Αυτό είναι που δεν μπορείς να καταλάβεις! Δεν ανήκω σε κανέναν…" τον προσπέρασα χωρίς να τον κοιτάξω και χωρίς να βιάζομαι. Πριν προλάβω να χτυπήσω την πόρτα του γραφείου ο Φίλιππος είχε ανοίξει και περίμενε να περάσω.

Δεν τον άφησα να περιμένει, αν και είχα ξαφνιαστεί προσπάθησα να ανακτήσω τον έλεγχο μου και το κατάφερα, σε γενικές γραμμές. Στα λίγα δευτερόλεπτά που μου πήρε να μπω και να κλείσω την πόρτα, είχε καθίσει ήδη σε μία από τις πολυθρόνες κοντά στον καναπέ. Κάθισα απέναντι του σε μια άκρη του καναπέ και περίμενα να μιλήσει. "Σε άκουω." Είπε απλά και κατάλαβα πως περίμενε ακόμα την απάντηση μου, μια απάντηση που δεν ήμουν σίγουρη ότι μπορούσα να του δώσω ακόμα. Μόνο που δεν μπορούσα να το καθυστερήσω άλλο, έπρεπε να του μιλήσω, απόψε ήταν η βραδιά που θα μάθαινε τι θα μπορούσε να περιμένει από εμένα…Πήρα μια βαθιά ανάσα από την μύτη και την άφησα από το στόμα, αφήνοντας μαζί και έναν αναστεναγμό που ήλπιζα ότι δεν ακουγόταν. "Εντάξει. Θα σου πω αυτό που περιμένεις να ακούσεις. Σκέφτηκα, όσο μπορούσα, και… δεν θα σου πω όχι." Τον ένιωσα να ανασαίνει πιο ελεύθερα, μέχρι εκείνη την στιγμή δεν πίστευα ότι περίμενε να του πω ‘Όχι’, ήθελα να πιστεύω πως ήταν πιο σίγουρος για τον εαυτό του. "Σ’ ευχαριστώ." Είπε απλά, ένιωσα την γαλήνη του στο δωμάτιο, μόνο που όπως πάντα κράτησε ελάχιστα. "Έχω την εντύπωση όμως, πως είπα να μην σε αφήσουν να έρθεις… Είχα δώσει ρητές εντολές να με περιμένεις στο μπαρ! Δεν υπήρξε κανείς που να σε δει να έρχεσαι προς τα εδώ;" Α, ναι! Είχα αψηφήσει τις εντολές του… έπρεπε να πληρώσει κάποιος και εγώ ήμουν υπερβολικά πολύτιμη για αυτό. Ο Γρηγόρης όμως… "Νόμιζα πως ήξερες ότι δεν τα πάω καλά με τις εντολές, πριν την προθεσμία για την απάντηση!" Χαμογέλασε, αλλά ήξερα πως αυτό που θα έλεγε δεν θα ήταν ευχάριστο. "Ναι, το ξέρω. Μόνο που οι άλλοι τα πάνε πολύ καλά, και ξέρουν πως δεν πρέπει να κάνουν κάτι που να μην συμφωνεί με όσα τους έχω πει…" Τον κοίταξα προσπαθώντας να καταλάβω αν μιλούσε σοβαρά ή όχι. Μιλούσε πολύ σοβαρά, ένιωθα την οργή σαν φωτιά να με ζεσταίνει και προσπάθησα να την ελέγξω, πράγμα τουλάχιστον δύσκολο. "Έπρεπε να το φανταστώ! Αν θες πραγματικά, όμως, να τιμωρήσεις κάποιον για ανυπακοή, τότε εγώ είμαι η μόνη που πρέπει να πληρώσει γιατί μόνο εγώ φταιω! Και για να λυθεί και η απορία μου, τι ακριβώς είχατε να συζητήσετε με τον Στέφανο που δεν έπρεπε να ακούσω; Εκτός και δουλεύετε μαζί για την κυβέρνηση σε μυστικές αποστολές, δεν μπορώ να καταλάβω τι ήταν τόσο σημαντικό." Με κοίταζε χαμογελώντας, σαν να του είχαν μόλις διηγηθεί μια αστεία ιστορία. Δεν ξέρω για εσάς, προσωπικά, όμως, θέλω να ξέρω τα πράγματα που με αφορούν, ακόμα και αν πληγωθώ με αυτήν την γνώση. Είναι ένα από τα πολλά μου ελαττώματα.

Ίσως είδε κάτι στο πρόσωπο μου, γιατί, το πρόσωπο του έχασε κάτι από την αλαζονεία του ενώ το χαμόγελο είχε εξαφανιστεί, "Όχι, δεν δουλεύουμε πουθενά με τον Στέφανο. Έχεις δίκιο, τα παιδιά έξω, δεν μπορούσαν να σε εμποδίσουν, άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος τιμωρίας. Όμως, θα σε παρακαλέσω να μην με αναγκάσεις να σου πω τι ακριβώς συζητήσαμε. Δεν θα σου αρέσει καθόλου." Τον πίστεψα. Δεν ξέρω πως, αλλά ήξερα ότι δεν θα μου άρεσε ότι είχε γίνει. "Κοίτα, θα ήθελα να το σταματήσω εδώ…Ξέρω ότι δεν θα μου αρέσει αυτό που θα ακούσω. Όμως, έχω μάθει να μην αποφεύγω την αλήθεια. Όποτε το έκανα, πόνεσα περισσότερο, σε κάποια θέματα ακόμα την αποφεύγω… Σε παρακαλώ λοιπόν, πες μου τι σου είπε. Ότι και αν έγινε, δεν ήσουν εσύ υπεύθυνος, για αυτό είμαι σίγουρη!" Το βλέμμα του έμοιαζε να ψάχνει μέσα μου κάποια κρυμμένη αλήθεια. Ήξερα όμως πως προσπαθούσε να δει, αν θα άντεχα όσα θα μου έλεγε. "Εντάξει, να θυμάσαι όμως ότι εσύ το ζήτησες. " είπε τελικά. Δεν θα το ξεχνούσα και για απάντηση κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. "Ήρθε για να ελέγξει την κατάσταση. Ήθελε να δει πόσο στέρεο είναι το έδαφος και κατάλαβε πως δεν έχει χώρο για εγκατάσταση…" Δεν ήθελα να συνεχίσει τους γρίφους, απλά να μου πει τι έγινε, και του το είπα. "Δηλαδή; Σου έκανε κάποια πρόταση και αρνήθηκες ;" Κούνησε καταφατικά το κεφάλι, περίμενα να συνεχίσει αλλά μάλλον πίστευε πως αυτό ήταν αρκετό, δεν ήταν. "Τι πρόταση σου έκανε;" Ήθελα να δω ως που θα έφτανε, έπρεπε να ξέρω αν όσα πίστευα για τον Στέφανο είχαν βάση. "Δεν.. Είναι καλύτερα να μην ξέρεις." Είπε τελικά, αλλά εγώ είχα άλλη γνώμη, "Φίλιππε, είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα χρησιμοποιήσει ότι σου είπε απόψε. Δεν θέλω να είμαι απροετοίμαστη όταν θα γίνει αυτό!" Το σκέφτηκε και μάλλον κατάλαβε τι εννοούσα, "Καλά. Μου πρότεινε, να σταματήσει το άρθρο που θα αποκαλύψει την παρουσία μας. Το αντάλλαγμα ήταν… Ήσουν εσύ." Για λίγα δευτερόλεπτα έμεινα άφωνη, δεν περίμενα ότι υπήρχαν τέτοια στοιχεία, και δεν περίμενα να ζητήσει εμένα. Ήταν, χειρότερος από τον Κώστα, το ότι με έβλεπε σαν ιδιοκτησία… Δεν μπορούσα να το δεχτώ, δεν μπορούσα να αφήσω την Ζένια στα χέρια του, δεν μπορούσα να αφήσω καμία στα χέρια του. Και το ότι ήταν φίλος του Κρίστοφερ, απλά περιέπλεκε τα πράγματα.

Δεν ξέρω τι περίμενε να ακούσει, τι έβλεπε στο πρόσωπό μου, όμως κράτησα την φωνή μου σταθερή, "Τι έγινε όταν δεν δέχτηκες;" το πρόσωπό του έδειχνε την έκπληξη του, "Έφυγε. Τον συνάντησες στον διάδρομο…Πώς μπορείς να είσαι τόσο ήρεμη;" Χαμογέλασα αλλά ήταν απλά μια έκφραση, κούρασης, παραίτησης. "Τι θα καταφέρω αν αρχίσω να ουρλιάζω; Εκτός από τον μαζέψω όλους όσους με ακούσουν εδώ." "Έχεις δίκιο, δεν θα καταφέρεις τίποτα…" Προσπάθησα να αλλάξω θέμα συζήτησης, δεν ήθελα να σκεφτώ τον Κώστα ξανά, "Τι εννοούσες όταν είπες ότι έχει άρθρο που μπορεί να αποκαλύψει την παρουσία σας; Που βρήκε τα στοιχεία, και πως μπορεί να είναι σίγουρος ότι θα γίνει πιστευτός;" αυτές ήταν οι μοναδικές ερωτήσεις που δεν μπορούσα να απαντήσω μόνη μου, έτσι ζητούσα απάντηση από τον μόνο που μπορούσα να ρωτήσω. "Δεν ξέρω, δεν νομίζω πως είναι σίγουρος για τίποτα, αλλά θα το προσπαθήσει! Όσο για στοιχεία, έχει μαρτυρίες των τελευταίων 10 χρόνων. Όχι μόνο από την πόλη ή την χώρα αλλά από ολόκληρη την ήπειρο που πιστοποιούν την ύπαρξη μας. Και έχω την εντύπωση ότι το άρθρο είναι αρκετά αληθοφανές για να κάνει ακόμα και τους σκεπτικιστές να ψάξουν για την αλήθεια." Δεν ήθελα να ρωτήσω τι θα μπορούσε να συμβεί αν το άρθρο έβρισκε τον στόχο του. Ήξερα, ίσως καλύτερα από πολλούς, ότι η ανθρώπινη φύση είναι ικανή για το μεγαλύτερο καλό αλλά συγχρόνως και για το πλέον ειδεχθές έγκλημα. Η ίδια μας η ιστορία μας το αποδεικνύει καθημερινά. Δεν ήθελα να ακούσω ότι θα μπορούσαμε να γυρίσουμε σε λίγες μέρες αιώνες πίσω, στην εποχή του μεσαίωνα, όταν η αμάθεια και η προκατάληψη κυριαρχούσαν. Δεν ήθελα να το ακούσω γιατί το ήξερα ήδη, και κάπου μέσα μου φοβόμουν ότι αν το έλεγε κάποιος δυνατά θα γινόταν πραγματικότητα. Δεν ήθελα να γίνει πραγματικότητα…

Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα σιωπηλή, κάποια στιγμή ο Φίλιππος ήρθε και κάθισε δίπλα μου, δεν γύρισα να τον κοιτάξω, συνέχισα να κοιτάζω το πάτωμα, προσπαθώντας να βρω μια λύση. Μια οποιαδήποτε αποδεκτή λύση… Αλλά το μυαλό μου έμοιαζε να μην μπορεί να δουλέψει. Ένιωσα τα δάχτυλα του στην πλάτη μου και τον κοίταξα, το πρόσωπο του ήταν κενό. Ακόμα και τα μάτια του έκρυβαν καλά τι σκεφτόταν, ήθελα να δω μια αντίδραση στο πρόσωπο του, να σιγουρευτώ ότι δεν ονειρευόμουν. Πήρα μια βαθιά ανάσα, προσπαθώντας να καλύψω έναν μικρό αναστεναγμό. Δεν ήθελα να δείξω τι σκεφτόμουν και κοίταξα το ρολόι στον απέναντι τοίχο. Είχε πάει ήδη 23:15, είχαμε ήδη αργήσει, οι άλλοι έξω μας περίμεναν. "Έχουμε αργήσει." είπα απαλά ενώ ένα αχνό χαμόγελο είχε σχηματιστεί στα χείλη μου. "Είσαι σίγουρη ότι θα είσαι εντάξει; Μπορώ να τους πω ότι δεν είσαι καλά και ότι θα πας σπίτι να κοιμηθείς! Μπορούν να το αλλάξουν για αύριο!" Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου, αυτή ήταν μια χάρη που δεν θα έκανα στον Στέφανο. "Δεν είμαι σίγουρη για τίποτα. Αλλά, απόψε από όλες τις βραδιές πρέπει να πάμε, και πρέπει να είμαστε πειστικοί. Δεν θα δώσω την ευχαρίστηση στον Στέφανο να νομίζει ότι νίκησε." Με κοίταζε και το βλέμμα του έδειχνε ότι δεν πίστευε ότι θα τα καταφέρναμε, το καταλάβαινα, και εγώ δεν θα το πίστευα αν ήμουν στην θέση του.

Ακούμπησα τα χείλη μου στα δικά του, θέλοντας απλά να τον ενθαρρύνω, μια στιγμή αργότερα έψαχνε για είσοδο. Πίεζε τα χείλη του στα δικά μου σαν χείμαρρος που προσπαθεί να βρει διέξοδο για τα νερά του, άνοιξα το στόμα μου και τον άφησα να με φιλήσει. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ένιωθα την ανάγκη του σαν λιωμένο σίδερο να χύνεται μέσα μου και άρχισα να τον σπρώχνω με τα χέρια μου στο στήθος του. Το σώμα μου άρχισε να αντιδρά στην αγκαλιά του σαν παγιδευμένο ζώο που προσπαθεί να ξεφύγει. Με άφησε τόσο απότομα που είμαι σχεδόν σίγουρη πως αν δεν καθόμουν, θα είχα πέσει. Δεν με κοίταζε, "Συγγνώμη." είπε απαλά, "Ήθελα να το κάνω πολύ καιρό και, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ." Ήταν παράξενο που ποτέ δεν κατάφερνε να συγκρατήσει τον εαυτό του όταν είχε την ευκαιρία. Το σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα. Η ισορροπία ήταν υπερβολικά λεπτή για να τον κατηγορήσω έτσι. "Εγώ πρέπει να σου ζητήσω συγγνώμη, δεν έχω συνηθίσει να αφήνομαι τόσο." Χαμογέλασε θλιμμένα και αυτό ήταν κάτι που δεν ήθελα να δω, "Ειλικρινά! Δεν έχει να κάνει με σένα! Εγώ πρέπει να συνηθίσω, να μάθω, να αφήνομαι αρκετά." Κράτησα το πρόσωπο του στις παλάμες μου και ακούμπησα ξανά τα χείλη μου στα δικά του. Μου είχε παραχωρήσει τον έλεγχο, και το φιλί ήταν απαλό. "Καλύτερα τώρα;" τον ρώτησα και το χαμόγελο του ήταν η μόνη απάντηση που χρειαζόμουν. "Πρέπει να βρούμε μια μέση λύση!" η φωνή του είχε ένα παιχνίδισμα, έναν τόνο που δεν θυμόμουν να είχα ξανακούσει από τον Φίλιππο. Χαμογέλασα απαντώντας, "Ναι, αλλά όχι απόψε. Απόψε έχουμε παράσταση και πρέπει να υποδυθούμε καλά!" γέλασε, και για πρώτη φορά ένιωσα πως ήταν αληθινό, χωρίς υπονοούμενα και κρυμμένες έννοιες. Απλά γελούσε.

Το τραπέζι που είχαν καθίσει ήδη οι υπόλοιποι, ήταν στην πιο απομακρυσμένη γωνία του μπαρ. Η Μάριον μιλούσε με την Ίρις ενώ ο Κρίστοφερ είχε πιάσει κουβέντα με τον Αλέξανδρο και η Έλενα με τον Ερρίκο. Η Ζένια και ο Στέφανος έμοιαζαν σαν να είχαν μαλώσει. Εκείνη έπινε ενώ εκείνος κοιτούσε τους πίνακες. "Καλησπέρα, συγγνώμη για την καθυστέρηση, έπρεπε να τελειώσουμε κάτι." είπα ενώ καθόμασταν στις μοναδικές ελεύθερες καρέκλες, ανάμεσα στον Ερρίκο και την Μάριον και ακριβώς απέναντι στον Στέφανο. Είχαμε ήδη συμφωνήσει να μιλήσω εγώ. Είχα ανακατέψει τα μαλλιά μου και η ψευδαίσθηση ήταν πιο πειστική από οποιαδήποτε αλήθεια. Πάντα πίστευα ότι αν δεν θες να εξηγήσεις κάτι είναι καλύτερα να αφήσεις υπονοούμενα για κάτι άλλο. Για κάτι που ίσως και να ευχαριστήθηκες. Η Μάριον ήταν η μόνη που έδωσε σημάδια κατανόησης, οι υπόλοιποι απλά μας χαιρέτησαν. Ήξερα ότι όλοι, ή σχεδόν όλοι θα χαιρόταν… η εξαίρεση που πάντα επιβεβαιώνει τον κανόνα ήταν ο Στέφανος. Ένιωθα την παραίτηση της Ζένιας, είχε παλέψει για να τον κάνει να την προσέξει χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Η Ζένια είναι η μοναδική, που εγώ γνωρίζω, που έχει τέτοιο αντίκτυπο όπου και αν βρίσκεται. Εκείνη την βραδιά όλοι στο μπαρ είχαν στραμμένη την προσοχή τους στην Ζένια. Οι εξαιρέσεις, τα αγόρια της παρέας μας και τα παιδιά που δούλευαν στο μπαρ. Ακόμα και ο Ιάσονας την είχε προσέξει, κάτι που ως ένα σημείο με είχε ηρεμίσει. Ο Στέφανος όμως έμοιαζε να μην ενδιαφέρεται για τίποτα πέρα από εμένα, το βλέμμα του περιείχε οργή, ζήλια, ίσως και λίγο πόνο. Ήξερα, μόλις αντίκρισα το βλέμμα του πως είχε πολλά κοινά στοιχεία με τον Κώστα. Δεν τον ενδιέφερε τίποτα πέρα από τον εαυτό του και τον έλεγχο των ατόμων που ήταν κοντά του… ή ίσως αυτό να συνέβαινε μόνο με άτομα σαν εμένα… Δεν κατάφερα ποτέ να το ξεκαθαρίσω. Για λίγα δευτερόλεπτα το βλέμμα μου συνάντησε το δικό της και ένιωσα το στομάχι μου να δένεται κόμπος. Η παραίτηση της πονούσε. Έπινε το τρίτο της ποτό και απλά περίμενε να τελειώσει η βραδιά. Η μοναδική που μπορούσε να κάνει ένα ολόκληρο μπαρ να προσέξει την κάθε της κίνηση περίμενε ένα σημάδι από κάποιον που θα την πλήγωνε αν είχε την ευκαιρία και την διάθεση να το κάνει. Θυμήθηκα την πρώτη φορά που την συνάντησα, στην καφετέρια της εταιρίας. Διάβαζε στο διάλειμμα της και μου είχε κάνει εντύπωση που έμοιαζε να μην καταλαβαίνει την προσοχή των γύρω της. Είναι αιθέρια, τα ξανθά της μαλλιά πέφτουν κυματιστά ως την μέση της. Στο ίδιο μήκος και με τον ίδιο τρόπο χειμώνα – καλοκαίρι, σαν να έχουν δική τους υπόσταση. Ποτέ δεν κατάλαβα πως καταφέρνει να τα διατηρεί έτσι. Τα μάτια της ήταν το μόνο σκούρο χρώμα στην απόλυτη, διάφανη σχεδόν, λευκότητα του προσώπου της, είναι σκούρα μπλε, το μπλε της θάλασσας όταν ο Ήλιος έχει δύσει και η Σελήνη αρχίζει το ταξίδι της στον ουρανό.

Αν οι ιστορίες για νεράιδες είναι έστω και κατά το ήμισυ αληθινές – και γιατί να μην είναι όταν οι Βρυκόλακες είναι πραγματικοί; - η Ζένια θα μπορούσε να έχει γεννηθεί από μια τέτοια ένωση, μιας Νεράιδας με έναν απλό θνητό… Έχει την ομορφιά αγγέλου και μυαλό που ενώ σπάνια κάνει λάθος, ποτέ δεν θα καταλάβει την επίδραση και την επιρροή που ασκεί στους άλλους. Είναι ένα μέρος της γοητείας της, αυτή η αδυναμία, Η κοπέλα που όλοι, σχεδόν, ονειρευόταν, αναζητούσε ένα απλό χάδι από τον Στέφανο, και εκείνος, σαν αρχαίος θεός μπροστά σε αδιάφορη θυσία την άφηνε να περιμένει και να απογοητεύεται πίνοντας το ένα ποτό μετά το άλλο. Δεν άντεχα να την βλέπω έτσι, σε καμία δεν άξιζε κάτι τέτοιο, "Ζένια, έλα, θα σε πάω ως το σπίτι σου!" Με κοίταξε και τα μάτια της έλαμπαν, ήταν ήδη μεθυσμένη και έτοιμη να κλάψει. Να δακρύσει για κάποιον που δεν άξιζε, που τώρα αδιαφορούσε και που αργότερα θα την πλήγωνε, αν είχε την ευκαιρία. Αυτό όμως δεν θα το επέτρεπα, ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Η Μάριον ίσως είχε καταλάβει, "Άσε Βίκυ, θα την πάμε εμείς. Έτσι και αλλιώς πρέπει να φύγουμε. Ίρις; Να σε πάμε εμείς ή θα φύγεις με τον Ερρίκο;" Η Ίρις, έφυγε μαζί τους αφού κοίταξε τον Ερρίκο και μας καληνύχτισε.

Ο Ερρίκος δεν έκανε καμία κίνηση, δεν θα έφευγε. Ο Στέφανος είχε μείνει μόνος και χωρίς επιλογές, στην θέση του θα προσπαθούσα να φύγω όσο πιο αθόρυβα μπορούσα εκείνος όμως είχε άλλα σχέδια. "Ξέρω γιατί αργήσατε…Ούτε μια καλή δικαιολογία δεν μπορέσατε να βρείτε!" Μιλούσε και στους δύο αλλά κοίταζε εμένα. Με κατηγορούσε για κάποιο ειδεχθές έγκλημα και δεν θα το ανεχόμουν, αγκάλιασα τον Φίλιππο ακουμπώντας το κεφάλι μου στον ώμο του ενώ δεν σταμάτησα να κοιτάζω τον Στέφανο στα μάτια, "Αν δεν το πρόσεξες, μια από τις ομορφότερες γυναίκες της πόλης ήταν ακριβώς δίπλα σου και περίμενε μια δική σου λέξη! Δεν είναι δικό μου λάθος το ότι είσαι τυφλός και δεν την είδες." Μιλούσα αρκετά δυνατά για να με ακούσει, ο τόνος μου όμως ήταν εκείνος που χρησιμοποιείτε στις χαμηλά φωτισμένες κρεβατοκάμαρες όταν και οι δύο είναι εξαντλημένοι αλλά και γεμάτοι από την απόλαυση που έδωσαν. Αυτό, ήξερα ότι θα τον εκνεύριζε. Ο Φίλιππος ακούμπησε τα χείλη του στα μαλλιά μου, και σχεδόν αυθόρμητα έκλεισα τα μάτια μου για λίγες στιγμές. Ελάχιστα δευτερόλεπτα που όμως ήταν αρκετά για να δω τον Στέφανο να ανοιγοκλείνει το στόμα του, έτοιμος να πει κάτι που απλά δεν έβγαινε. Είχε κοκκινίσει, μου θύμιζε τα κινούμενα σχέδια που όταν θύμωναν τα κεφάλια τους έμοιαζαν να βράζουν και ο ατμός έβγαινε από τα αυτιά τους. "Είσαι… Είναι…" τα χείλη του απλά αρνιόταν να σχηματίσουν τις επόμενες λέξεις. Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος θα τον λυπόμουν, ο Στέφανος όμως ήθελε να ακούσει την απάντηση, έψαχνε για μια δικαιολογία για να εκφράσει τον θυμό του. Κάθισα κανονικά στην καρέκλα μου και προσπάθησα να κρατήσω την φωνή μου σταθερή. "Δεν ξέρω τι νομίζεις ότι είμαι ή γιατί, αλλά δεν έχεις δικαίωμα να με κρίνεις. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να με κατηγορείς για κάτι που έκανα ή δεν έκανα. Δεν με ξέρεις Στέφανε, δεν με ξέρεις και δεν πρόκειται να με μάθεις ποτέ…Αυτό μπορώ να στο εγγυηθώ…" Με σταμάτησε γρήγορα, "Και σε ξέρει αυτός; Δεν νομίζω! Ξέρεις τι έγινε εδώ; Μάλλον όχι, αλλά θα σου πω… Ο φίλος σου από εδώ…" γέλασα και δεν το περίμενε. Τελικά έπρεπε να ξέρω, "Ξέρω τι έγινε! Και ήταν ένας ακόμα λόγος για να μην έχεις καμία πιθανότητα. Σου το ξαναείπα, και θα σου το ξαναπώ, δεν ανήκω σε κανέναν, δεν είμαι μπάλα ποδοσφαίρου για να με κάνει πάσα κάποιος. Αν αυτό νόμισες, έκανες λάθος. Ο Φίλιππος έκανε αυτό που έπρεπε, αλλά ακόμα και αν δεχόταν, ακόμα και αν απέφευγε το άρθρο θα με έχανε. Θα έφευγα από κοντά του αλλά δεν θα ερχόμουν σε σένα! Θα έφευγα μακριά του γιατί δεν θα με είχε καταλάβει, όπως και εσύ δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβεις. Οι άνθρωποι δεν είναι αντικείμενα Στέφανε, δεν μπορείς να τους ελέγξεις αν δεν το θέλουν οι ίδιοι. Και εγώ δεν αφήνω κανέναν να με ελέγξει, δεν ανήκω σε κανένα. Ξέχνα το λοιπόν και προσπάθησε να βρεις κάποια που θα μπορέσεις να κάνεις ευτυχισμένη. Κάποια που θα σε κάνει ευτυχισμένο. Τώρα, με συγχωρείτε αλλά πρέπει να φύγω." Η φωνή μου ήταν σταθερή, χωρίς ίχνος θυμού, ο Φίλιππος είχε σηκωθεί πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου, ο Ερρίκος σηκώθηκε ταυτόχρονα με εμένα ενώ ο Στέφανος δεν νομίζω ότι είχε καταλάβει τι ακριβώς είχε γίνει.

Προχώρησα σταθερά προς το μπαρ, ήθελα να καληνυχτίσω το Λευτέρη πριν φύγω. Ο Φίλιππος και ο Ερρίκος προχωρούσαν προς την έξοδο, ήξερα πως θα με περίμεναν έξω. "Τι έγινε;" ο Λευτέρης ακουγόταν ανήσυχος, χαμογέλασα και του απάντησα, "Τίποτα, απλά ακολουθώ την συμβουλή σου. Πάω σπίτι, θα τα πούμε αύριο! Καληνύχτα!" του είπα αρκετά δυνατά για να με ακούσει. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του χαμογελώντας, "Καληνύχτα, να προσέχεις." Είπε μόνο και έφυγα χωρίς να κοιτάξω κανέναν.

Ο Ερρίκος μας καληνύχτισε έξω από το μπαρ, και ξεκινήσαμε για το σπίτι μου. Ο Φίλιππος δεν έκανε καμία κίνηση για να με αγγίξει, άπλωσα το χέρι μου και το πήρε. Η παλάμη του ήταν ζεστή και ελάχιστα ιδρωμένη, το πρόσωπο του ήταν κενό, ανεξιχνίαστο. Δεν ήξερα αν τον επηρέαζε η ζέστη ή αν είχε ταραχτεί από κάτι, δεν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να μάθω και δεν ρώτησα. Φτάσαμε στον δρόμο μου λίγο μετά τις 2:00, δεν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να ανεβεί, ήξερα όμως ότι δεν ήθελα να μείνω μόνη μου. Τους προηγούμενους μήνες δεν ήθελα κανέναν κοντά μου, τώρα όμως, τις τελευταίες μέρες ένιωθα ότι δεν έπρεπε να μείνω μόνη μου. Δεν είχε σχέση με το sex, είχε να κάνει με μια αίσθηση ασφάλειας. Φοβόμουν πως αν ήμουν μόνη κάτι θα γινόταν, κάτι που δεν θα μπορούσα να ξεπεράσω.

[Η μάγισσα του πορτομπέλο]

Πάντως το βιβλίο όποιος δεν το διάβασε, ας σπεύσει, διότι είναι πολύ καλό!

 

Ρε παιδιά ... ο Μάγος του Κοέλιο ... τι λέει;

.

 

 

1ον, την μάγισσα δεν την διάβασα ακόμα, απλά γιατί από όσα άκουσα για το Ζαχίρ είπα να το αφήσω.

2ον, ο Αλχημιστής δεν έχει σχέση με κανένα από τα άλλα βιβλία του, (όσα έχω διαβάσει.) αλλά έχω την εντύπωση οτί ο Κοέλο απλά επαναλαμβάνει κάποια μηνύματα σε όλα του τα βιβλία, διάβασα πρόσφατα τον Μάγο και.... μου άρεσε, είναι η αρχή του όλου ταξιδιού. το συστήνω πριν από τα υπόλοιπα.

χτες τελείωσα το "By the river Piedra i sat down and wept" δεν θυμάμαι την ελληνική του μετάφραση κατα λέξη, έτσι και αλλιώς το διάβασα στα αγγλικά, και μου έδωσε πολλά από όσα υπήρχαν και στο "Η Βερόνικα απόφασίζει να πεθάνει" όπως μου θύμησε και τον Αλχημιστή.

 

Δεν ξέρω για το αν εμπνέει έθνη και ανθρώπους, ξέρω ότι μου έχουν μείνει πράγματα από όσα έχω διαβάσει. θα κοιτάξω και την μάγισσα και θα σας πω... ( συνονόματη είναι...κάτι θα λέει... )

[Λευκα Ματωμενα Ροδα]

έρχεται ΟΕΟ! ειναι στα σκαριά, αλλά λόγω δουλειάς παίρνει χρόνο... τώρα ήρθε η 'έμπνευση'.... μην την τρομάξουμε και φύγει...ε?

[Λευκα Ματωμενα Ροδα]

νομίζω ότι ο συγγραφέας μας , μας παράτησε στα κρύα του λουτρού ??.. που είναι η συνέχεια??? οεο? :sleep:

 

 

ουπς, μας πιάσανε η συνέχεια θα έρθει σε λίγες μερες, ελπίζω...