Dalia
-
Posts
920 -
Joined
-
Last visited
-
Days Won
3
Content Type
Profiles
Forums
Calendar
Blogs
Gallery
Articles
Store
Posts posted by Dalia
-
-
On 18/10/2017 at 10:56 AM, Νεφέλη said:
Έχουμε ελεύθερη βούληση;
Πως σχηματίζεται η βούλησή μας και πότε θεωρείται πραγματικά ελεύθερη;
Και, είναι άραγε αυτό δυνατόν;
Καλημέρα και καλό φθινόπωρο να έχουμε !
Εδώ και καιρό σκεφτόμουν περι ελεύθερης βούλησης. Κατα τη γνώμη μου δεν υπάρχει ελευθερία καμιά στη βούλησή μας , αυτό που νομίζουμε ελευθερία είναι μια πλάνη. Έχω προσπαθήσει να εμβαθύνω σε αυτό, προσπαθώντας να θυμηθώ τον εαυτό μου παιδί και εκεί έχω ανακαλύψει ίχνη αυθεντικότητας της βούλησης. Μεγαλώνοντας χάνεται αυτό , η βούλησή μας διαμορφώνεται από τη βούληση των ανθρώπων που μας μεγαλώνουν και που μας μαθαίνουν να ζούμε τη ζωή μας σύμφωνα με τη δική τους βούληση, η οποία είναι και αυτή επηρεασμένη από τη βούληση των προηγούμενων. Κάποιες φορές ίσως είναι απαραίτητη αυτή η κατάσταση για τη συνέχεια του κόσμου; γιατί η ελευθερία της βούλησης μπορεί να ακούγεται θετική στα αυτιά μας αλλά κρύβει κινδύνους;
Όταν και αν καταλάβουμε αυτή την έλλειψη ελευθερίας, ίσως με ενεργή προσπάθεια αποτινάξουμε από πάνω μας την ξένη επιρροή, κατόρθωμα δύσκολο γιατί πολλά ξένα στοιχεία τα κουβαλάμε μαζί μας καιρό και τα νομίζουμε δικά μας... Μετά μπαίνεις σε φάση ελέγχου και διάκρισης. Τι είναι δικό μου, τι είναι δανεικό, τι ταιριάζει με αυτό που θέλω να είμαι, τι δεν ταιριάζει. Κάνουμε ένα συμμάζεμα και ξεδιάλεγμα του εαυτού μας, όπως κάνουμε στα σπίτια μας κάθε άνοιξη και φθινόπωρο... Το αποτέλεσμα αξίζει γιατί μοιάζει με ξύπνημα από βαθύ ύπνο και μετά είσαι σε εγρήγορση. Όταν κάτι συμβαίνει μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς καλύτερα, να αντιδράσεις ή να μην κάνεις τίποτα. Να ανακαλύψεις αν όχι τον εαυτό σου κάποια αληθινά κομμάτια του.
-
1
-
-
Μπορεί να μην είναι δυνατό να μπεις στο κεφάλι του κάθε άλλου που δηλώνει ότι είναι άθεος, χριστιανός κλπ εδώ κάποιες φορές δεν ξέρουμε τι γίνεται στο δικό μας κεφάλι. Όμως από τον τρόπο που ζει τη ζωή του μπορείς να κρίνεις τι άνθρωπος είναι. Οπότε δεν χρειάζεται κάποιος να δηλώσει άθεος αν τον γνωρίσεις καλά το καταλαβαίνεις και το συμπεραίνεις από το πώς αντιμετωπίζει καταστάσεις που του συμβαίνουν. Τουλάχιστον αυτό έχω συμπεράνει.
-
2
-
-
On 1/12/2017 at 4:04 PM, rasputin said:
Μπορεί κάποιος που λέει ότι είναι άθεος να ασχολείται ταυτόχρονα με πνευματισμό/εσωτερισμό;
Υφίσταται κάτι τέτοιο ή αυτόματα υποδηλώνει μπερδεμένη ταυτότητα;
Ο πνευματισμός από μόνος του σημαίνει ενασχόληση με …αόρατα πράγματα/δυνάμεις, κατ’εξοχήν απορριπτέα απ’την οπτική ενός άθεου…ή μήπως όχι;
Τώρα που το σκέφτομαι..
Γίνετε να είναι κάποιος άθεος και να είναι μέλος του Αβάπτιστου; έχει νόημα;
Καλημέρα Rasputin. Θα απαντήσω στην αρχική σου ερώτηση γιατί το θέμα ξέφυγε. Κάποιος που δηλώνει άθεος και η όλη στάση ζωής του αποδεικνύει ότι είναι άθεος δεν ασχολείται με πνευματισμό, ούτε αποδέχεται ότι υπάρχουν οντότητες, πνεύματα και ανεξήγητα φαινόμενα. Από την άλλη ο άθεος μπορεί να είναι εσωτεριστής , με την έννοια του ανθρώπου που προσπαθεί να βελτιώσει τον εαυτό του δουλεύοντας τα ελαττώματα που έχει. Έχω γνωρίσει τέτοιο άτομο.
Δε νομίζω ένας άθεος να ήθελε να γίνει μέλος του Αβάπτιστου, γιατί η θεματολογία του φορουμ δεν τον ενδιαφέρει καθόλου. Θα ήταν χάσιμο χρόνου για αυτόν.
-
1
-
-
Τα άλλα δεν είναι παρά λογικά επακόλουθα.
Όπως όταν κάνουμε δίαιτα - προσέχουμε τι θερμίδες έχει το κάθε τρόφιμο, πόσα λιπαρά, φυτικές ίνες, υδατάνθρακες και πρωτεϊνες κτλ έτσι και σ'αυτή τι δίαιτα παρακολουθούμε τη "διατροφική" αξία των πάντων, κάθε περιστατικού και πληροφορίας που "ταΐζουμε" τον εαυτό μας - τι ακούμε και βλέπουμε, τι λέμε και τι κάνουμε, σε τι χαρίζουμε το χρόνο και την προσοχή μας.
Κι εδώ υπάρχει μια παγίδα.
Όλα αυτά τα κάνουμε όχι "ηθικολογόντας"
Πάλι στο θέμα της ψυχικής δίαιτας και των διανοητικών λιπαρών...
Σκεφτόμουν αυτό που είπες για τη ''διατροφική αξία των πάντων'' και ύστερα μου ήρθε στο μυαλό ότι κάποτε είχα πείσει τον εαυτό μου ότι δεν του άρεσε το κρέας επηρεασμένη από κάποιες δυσάρεστες εμπειρίες στο μακρινό παρελθόν.Τις εμπειρίες αυτές αφού είχαν ξεχαστεί τις επανέφερε ένα βιβλίο που είχα διαβάσει του Νατζέμυ περι διαλογισμού και διατροφής. (Είχα ανοίξει σχετικό θέμα).
Τώρα μπορώ να δω ξεκάθαρα ότι το βιβλίο με επηρέασε αρνητικά γιατί κατά κάποιον τρόπο επιβεβαίωνε ότι η απόφαση να απέχω από την κατανάλωση κρέατος ήταν σωστή. Το έκανε δε με τρόπο που δεν άφηνε και πολλές επιλογές, τουλάχιστον όχι σε κάποιον που έψαχνε δικαιολογίες να μην τρώει κρέας.
Θέλω να εστιάσω στο γεγονός ότι πολλές φορές αυτά που διαβάζουμε ειδικά αν είμαστε επηρεασμένοι ή ευάλωτοι, κολλούν πάνω μας, τα κουβαλάμε και νομίζουμε ότι είναι μέρος του εαυτού μας, σκέψεις μας, ενώ δεν είναι. Είναι τα διανοητικά λιπαρά που είπε ο Τράγος, υπάρχουν, αλλά δεν αφομοιώνονται γιατί δεν είναι χρήσιμα.
-
Γεια σου Dalia! Χρόνια και ζαμάνια, που λένε
Συγχέεις δύο διαφορετικά πράγματα, την γνώση και την πληροφορία. Η πληροφορία είναι ένα δεδομένο, η γνώση είναι ένα πραγματικό δεδομένο. Η πληροφορία είναι θεωρία, η γνώση είναι αποτέλεσμα πράξης.
Αναφέρεσαι σε μετάδοση πληροφορίας, όχι γνώσης. Νομίζω τώρα καταλαβαίνεις την διαφορά.
Από την στιγμή που μεταδίδει γνώση την έχει ήδη κάνει τρόπο ζωής. Αν όχι, τότε είναι απλά πληροφορία.
Αποκτάς μία γνώση όταν δοκιμάσεις την πληροφορία στην πράξη και δεις ότι πράγματι έτσι είναι.
Η γνώση που χρειάζεσαι πηγάζει από το περιβάλλον και τις ανάγκες σου. Πηγάζει από εσένα, όχι από κάποιον άλλο.
Ευτυχώς, η ανθρωπότητα μπορεί να συσσωρεύει πληροφορίες και να τις μεταδίδει. Έτσι μπορείς να γλιτώσεις χρόνο. Η διαδικασία όμως της μάθησης (μετατροπή της πληροφορίας σε γνώση) είναι ατομική και προσωπική υπόθεση.
Η πρόσβαση λοιπόν σε μαζική πληροφόρηση, ίσως σου γλιτώσει χρόνο. Δεν είναι ο δρόμος προς την Σοφία, απλά ένα άλλο, τεχνητό, μονοπάτι.
(αν δε οι πληροφορίες είναι λάθος, τότε μάλλον χάνεις χρόνο, παρά κερδίζεις).
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της Επιστήμης, που θεωρεί ότι μεταδίδει γνώσεις και όχι πληροφορίες.
Αυτό είναι το πρόβλημα της παπαγαλίας και της ημιμάθειας (όπου κάποιος νομίζει ότι ξέρει).
Και εδώ θεωρώ ότι συγχέεις διαφορετικά πράγματα.
Είναι διαφορετικό πράγμα η απόκτηση πληροφορίας, διαφορετικό η απόκτηση γνώσης και διαφορετικό η ικανότητα σοφής χρήσης της γνώσης.
Σε ποιο στάδιο αντιλαμβάνεσαι εσύ ότι επέρχεται η αφύπνιση; Σε ποιο στάδιο αλλάζει η συνείδηση; Πότε συνειδητοποιείς ότι άλλαξε;
Η εντύπωση που μου δίνεις, είναι ότι εσφαλμένα ταυτίζεις την απόκτηση πληροφορίας με τα παραπάνω.
Αφύπνιση και συνείδηση αποκτάς μόνο με την απόκτηση γνώσεων (στον πληθυντικό) και απαιτεί προσωπική εργασία. Δεν γίνεται να ''κρατήσει λίγο'' αυτό το αποτέλεσμα.
Ο μηχανισμός του σοκ που σωστά αναφέρθηκε ή της μύησης βασίζεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος χάνει τα σημεία αναφοράς που μέχρι τότε είχε και κλονίζεται. Αντιλαμβάνεται ότι η συμπεριφορά του και η σκέψη του βασιζόταν σε πληροφορίες και όχι σε γνώσεις. Μπαίνει λοιπόν σε μία διαδικασία να ορίσει νέα σημεία αναφοράς και να στηριχθεί πλέον σε προσωπικές γνώσεις και όχι σε πληροφορίες τρίτων. Είναι το γνωστό σε όλους μας ''Άσε με να κάνω λάθος'', ''Αν δεν πάθω, πώς θα μάθω;'' κλπ
Δεν θα έλεγα ότι είναι πολύπλοκο. Πράγματι δεν είναι θέμα πίστης, αλλά θέμα γνώσης. Και δεν είναι ασυνείδητο, αλλά συνειδητό.
Όσο ο άνθρωπος αποκτά γνώση, τόσο πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι. Εικασίες, πεποιθήσεις, προσδοκίες, απαιτήσεις κλπ αρχίζουν να ελαττώνονται. Ξέρει πώς πρέπει να κινηθεί και τί να περιμένει, γιατί ξέρει τον μηχανισμό που λειτουργεί η πραγματικότητα. Ξέρει το παρελθόν, ξέρει το παρόν, άρα ξέρει τα πλαίσια στα οποία κινείται το μέλλον.
Ξέρει τί μπορεί να ελέγξει και τί όχι. Ξέρει αν έχει νόημα να έχει τον έλεγχο ή όχι.
Ξέρει ότι δεν χρειάζεται να φοβάται, αλλά να αγωνιά (να επιθυμεί ο αγώνας του να έχει αποτέλεσμα).
Όσο πιο πολλά ξέρει, τόσα περισσότερα μπορεί να μάθει.
Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι να μάθει ο άνθρωπος τον μηχανισμό της μάθησης και έπειτα να μάθει να τον χρησιμοποιεί σωστά.
Στο ξεκίνημα, αν δεν πιστεύει ότι κάτι τέτοιο θα τον ωφελήσει, δεν θα ξεκινήσει την διαδικασία. Μόλις ξεκινήσει, θα ξέρει ότι τον ωφελεί.
Σημαντική διευκρίνηση: Η γνώση δεν αναφέρεται μόνο σε λογικές διεργασίες και δεδομένα, αλλά στη γενικότερη γνώση, περιλαμβανομένης και της γνώσης των συναισθημάτων, των αισθήσεων, των διαισθήσεων και των ενστίκτων και ΚΥΡΙΩΣ της αυτογνωσίας.
Ευχαριστώ πολύ, αν και πέρασε καιρός, για τον τρόπο που έκανες κατανοητά τα ερωτήματά μου Αρχάγγελε. Χρειαζόμουν τις διευκρινήσεις και τα παραδείγματα για να κατανοήσω καλύτερα κάποια θέματα.
Κατάλαβα τη διαφορά και έχω βιώσει τις αλλαγές εφαρμόζοντας τις πληροφορίες στην πράξη. Πριν λίγους μήνες είχα μια αφυπνιστική εμπειρία. Πόσο αυθεντικό είναι το συναίσθημα της συνειδητοποίησης ότι η πραγματικότητα λειτουργεί με μηχανισμούς που όταν ανατρέπονται αποκαλύπτουν μια πραγματικότητα τελείως διαφορετική... και πόσες πόρτες ανοίγονται μετά από την κατανόηση των μηχανισμών.
-
Αναρωτιέμαι...
Είναι ανέφικτο να νιώσει ο Άνθρωπος ικανοποίηση ή μήπως απλά δεν ξέρει πώς να το κάνει;
Καλημέρα Αρχάγγελε!
Θεωρώ ότι ο 'Ανθρωπος είναι εφικτό να νιώσει ικανοποίηση και ξέρει πώς να το κάνει, ενώ ο άνθρωπος είναι ανέφικτο να νιώσει ικανοποίηση γιατί την αναζητά με λάθος τρόπο. Η απληστία δεν γεννά ικανοποίηση αλλά την ψευδαίσθηση ότι είναι κάποιος ικανοποιημένος. Αυτό φαίνεται στο ότι ο άνθρωπος εδώ και χιλιάδες χρόνια θεωρεί την απόκτηση και συσσώρευση υλικών αγαθών ως τον απόλυτο στόχο όπως φαίνεται στο παράδειγμα του Ουτις. Ένας στόχος όμως που κάθε φορά που επιτυγχάνεται αντί να δημιουργεί αίσθηση πληρότητας τον αδειάζει γιατί η ικανοποίηση είναι προσωρινή. Αυτή είναι η κοινωνία στην οποία ζούμε, αυτό και το περιβάλλον στο οποίο καλούμαστε να δράσουμε. Έχουμε τα πάντα και όμως δεν είμαστε ικανοποιημένοι γιατί κάποιοι άλλοι έχουν περισσότερα από εμάς... πόσες φορές το έχω παρατηρήσει αυτό στους γύρω μου και σε μένα την ίδια... Πόσες φορές έχω επιθυμήσει άχρηστα πράγματα αντί να νιώσω βαθιά μέσα μου ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχω, για τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν, για όλα αυτά που χαίρομαι καθημερινά και μπορώ να τα απολαύσω χωρίς κόστος.
Η ερώτηση είναι πώς θα γίνει ο άνθρωπος Άνθρωπος...
-
Καλημέρα σε όλους σας!
Νιώθω ότι ο λόγος που δεν υπάρχει κόσμος στο φόρουμ είναι γιατί οι περισσότεροι δε νιώθουν ευπρόσδεκτοι εδώ. Δε θέλω να θίξω κανένα απλά λέω αυτό που βλέπω. Πολλά ενδιαφέροντα μέλη έχουν διαγραφεί και άλλοι που θεωρήθηκαν ενοχλητικοί διαγράφηκαν επίσης. Κατα την ταπεινή μου γνώμη η διαγραφή ήταν λάθος προσέγγιση γιατί όλοι είχαν κάτι να προσφέρουν πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων. Φαντάζομαι ότι για να έχει επισκεψιμότητα ένα φόρουμ πρέπει να ανοίγει τις πόρτες του όχι να τις κλείνει, ακόμη και αν ο επισκέπτης δεν είναι αυτός τον οποίο θα ήθελε...
-
Πραγματικός είναι ο φόβος μπροστά σε μια υπαρκτή και άμεση απειλή (ένας καρχαρίας ενώ κολυμπάς, ένα μεγάλο σκυλί ενώ περματάς μόνη στην ερημιά κτλ)
Αυτός ο φόβος μπορεί να εξομοιωθεί - και να συνεχίσει να είναι πραγματικός, ως φόβος, χωρίς να υπάρχει αντικειμενική απειλή - αν ξεγελάστεις (ή αν ξεγελάσεις τον εαυτό σου) όπως ανέφερα. Μπορεί να είναι ένα κούτσουρο πχ που επιπλέει, ή μια σκιά βράχων στο λιγοστό φεγγαρόφωτο αλλά τα λίγα δευτερόλεπτα που εσύ 'βλέπεις' πτερύγιο καρχαρία ή αρκούδα (!) είναι πολύτιμα ως προς αυτό που συζητάμε και μπορούν να πυροδοτήσουν διάφορα μέσα σου - δηλ να λειτουργήσουν ως καταλύτες σε μαγική εργασία, σταμάτημα του εσωτερικού διάλογου κτλ. Το κόλπο είναι τότε να σταθείς και να παρατηρείς το φαινόμενο επιδιώκοντας να κρατήσουν όσο πιο πολύ τα λίγα δευτερόλεπτα που το μυαλό σου βρίσκεται σε κενό. Ειδικά αν εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει άμεση απειλή μπαίνοντας σε φάση να το βλέπεις "με την ψυχρή διαπίστωση κάποιου που παρατηρεί από έξω" επεκτείνει την επίδραση. Ο πραγματικός φόβος είναι φυσικό αίσθημα.
Δηλαδή στον πραγματικό φόβο το σώμα αισθάνεται, ενώ στον συναισθηματικό απλά παράγονται συναισθήματα αυτολύπησης κ.α.
Όμοια αν μπροστά στον πραγματικό φόβο αντιδράς συναισθηματικά (τρέχοντας στα τυφλά τσιρίζοντας!) ή αναζητάς λογικές εξηγήσεις και επιχειρείς να εκλογικεύσεις το παρατηρούμενο, πάει χαράμι η "μαγική" δυναμικότητα που θα μπορούσε να σε ωφελήσει.
Την συναισθηματική αποκοπή τη λογαριάζω πλεονέκτημα.
Ο φόβος που νιώθουμε όταν βλέπουμε όνειρα μπορεί να θεωρηθεί ''πραγματικός''; μπορεί να μας ωφελήσει σε ''μαγικές εργασίες'';
-
Είναι εργαλείο για το "σταμάτημα του κόσμου" - για να χρησιμοποιήσω την ορολογία του χώρου που χρησιμοποίησηες - έτσι φτάνεις με εσκεμμένο ξεγέλασμα του εαυτού σου στην παύση του εσωτερικού διάλογου. Ο πραγματικός φόβος είναι πρώτης τάξης εργαλείο για αυτό.
Πως; Όπως δουλεύει στον εαυτό σου.
Μια βραδυά σε έρημο νεκροταφείο; μέσα σε σπηλιά; σε ερημική παραλία ή δάσος όπου η κάθε σκιά μεμορφώνεται σε αρπακτική οντότητα; Σε ντουλάπι χορεύοντας με τις αράχνες;
ότι δουλέυει για ΄σενα!
Τι εννοείς ''πραγματικό φόβο'';
Δηλαδή, ο κόσμος σταματά, άρα και ο εσωτερικός διάλογος που κάνουμε με τον εαυτό μας, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν είναι συνηθισμένες. Δεν ξέρω αν το έχω πετύχει αλλά θυμάμαι φορές που κινδύνεψα και σκέφτηκα αυτό ήταν ήρθε το τέλος μου! Ανάλογα με την εμπειρία το βίωνα με διαφορετική ένταση αλλά υπήρχε πάντα η αίσθηση ότι η ζωή φτάνει στο τέλος της. Το περίεργο είναι ότι κάποιες φορές αυτή η διαπίστωση μεγάλωνε το φόβο ενώ άλλες έμοιαζε με την ψυχρή διαπίστωση κάποιου που παρατηρεί από έξω. Σχεδόν θλιβερή εμπειρία τώρα που το σκέφτομαι. Θλιβερό στο πόσο ανέγγιχτος μένεις από την προοπτική του θανάτου, σαν να αποκόβεσαι συναισθηματικά από την όλη διαδικασία.
-
Δεν είμαι σίγουρος πως αυτό είναι ειδικό φαινόμενο του φόβου, ή κάτι γενικότερο πχ των ισχυρών συναισθημάτων (τα οποία είναι κατ'εξοχήν αρνητικά, και στα οποία ανήκει ο φόβος, όπως και ο θυμός, η απόγωση κτλ) .
Ειδικά βέβαια όταν μιλάμε για παρασιτικά φαινόμενα, αυτό ισχύει αφού ο φόβος κυριαρχεί στην συνάντηση και όχι χωρίς λόγο: δεν είναι (κατά τις παραδόσεις) ότι ο φόβος (και τα άλλα φθοροποιά συναισθήματα) ανοίγει τρύπα - είναι ότι ο φόβος (ή άλλα έντονα σχετικά συναισθήματα) είναι ακριβώς η "τροφή" που ζητούν από σένα. Τέτοια φαινόμενα φροντίζουν να προκαλέσουν τα συναισθήματα/το φόβο για να 'αναβλύσει' και να 'πιούν!' Πράγμα που θα τα ενδυναμώσει φυσικά.
Ναι μάλλον είναι λάθος έκφραση η τρύπα, διαρροή ίσως είναι πιο σωστά διατυπωμένο. Όταν ο φόβος κυριαρχεί στη συνάντηση και το 'παράσιτο' ενδυναμώνεται, το νιώθεις γιατί τα φαινόμενα γίνονται όλο και πιο έντονα. Θαρρώ πως υπάρχει ένας τρόπος να το παλέψεις και αυτό είναι να αντλήσεις δύναμη από κάπου ώστε να αναπληρώσεις την ενέργεια που διαρρέει. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ο ίδιος ο εαυτός, η πίστη, ο Θεός, πάντως μπορώ να φανταστώ την εξής εικόνα: κάτι προσπαθεί να εισβάλλει στον προσωπικό σου χώρο, φοβάσαι, αυτό ενδυναμώνεται, ο φόβος οδηγεί σε απώλεια ζωτικής ενέργειας ως τη στιγμή που συνδέεις τον εαυτό σου με την αστείρευτη πηγή ενέργειας και η διαρροή διακόπτεται γιατί ενώνεσαι με κάτι που διώχνει το φόβο. Ενώνεσαι με κάτι που προκαλεί τα αντίθετα συναισθήματα από αυτά που χρειάζεται το παράσιτο για να τραφεί.
-
Διάβαζα κάτι που είπε ο ΔΧ για τα ανόργανα όντα στον ΚΚ. Του είχε πει στις επαφές μαζί τους, ειδικά στην πρώτη επαφή να έχει στάση θάρρους γιατί τα συγκεκριμένα όντα 'τρέφονταν' από το φόβο και ότι σε περίπτωση που έδειχνε φόβο ο Καστανέντα θα δημιουργούσε κάποιου είδους καναλιού επικοινωνίας με τα ανόργανα όντα. Μέσω αυτού του καναλιού θα μπορούσαν να τον φτάνουν εύκολα. Κάτι συνειδητοποίησα μετά από αυτό. Ο φόβος δημιουργεί στο σώμα ποικίλες αντιδράσεις π.χ ταχύτερους καρδιακούς παλμούς, εφίδρωση, ανατριχίλες, αυξομείωση θερμοκρασίας και πολλές άλλες. Αλλά ο φόβος δεν επιδρά μόνο στο φυσικό σώμα σίγουρα αφήνει και ενεργειακό αποτύπωμα, το φαντάζομαι σαν μία τρύπα στο 'φωτεινό αυγό' από όπου θα χάνεται ένα μέρος της ζωτικής μας ενέργειας. Αυτή η απώλεια ενέργειας είναι που έλκει τα ανόργανα όντα σε κάποιον που φοβάται. Όσο μεγαλύτερος ο φόβος τόσο μεγαλύτερη η απώλεια ενέργειας και ακόμα μεγαλύτερη η έλξη!
-
Η Ελκτική Δύναμη Του Φόβου έχει πάνω από μια διαστάσεις.
Το πιάσαμε από τη μιά: πως μερικές φορές ο φόβος μας υλοποιείται (εις βάρος μας) άρα καλά θα κάνουμε να τον ελέγξουμε.
Αλλά αυτό πως γίνεται;
Αυτό μας περνά σε μια άλλη διάσταση της Ελκτικής Δύναμης Του Φόβου - μπορεί να πυροδοτεί αντιδράσεις μέσα μας. Χρήσιμες αντιδράσεις αν ξέρει κανείς το πως να τις διαχειριστεί και τις κατευθύνει.
Γιατί λες οι άνθρωποι που ενώ... φοβούνται το φόβο (!) ταυτόχρονα τον επιδιώκουν ελεγχόμενα; (πχ στο "τραινάκι του τρόμου"΄; και διάφορα extreme σπορ;)
Για να δώσω ένα παράδειγμα: τα συναισθήματα που θα προκληθούν μέσα σου αν περάσεις μια νύχτα σε ένα δάσος ή ένα "στοιχειωμένο" σπίτι ή ένα νεκροταφείο είναι πρώτης τάξεως "σπινθήρας" αν ξέρεις τι θέλεις να κάνεις με αυτά.
Πώς μπορεί κάποιος να διαχειριστεί και να κατευθύνει τις χρήσιμες αντιδράσεις του φόβου; πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το φόβο για μαγικές εργασίες; πέρα από το αυτονόητο που έρχεται στο μυαλό δηλαδή αντιμετωπίζοντας μια επικίνδυνη κατάσταση με γενναιότητα αποκτάς αυτοπεποίθηση, σαν τεστ θάρρους στον εαυτό σου. Αλλά μαγικά πώς μπορούμε να δουλέψουμε με το φόβο;
-
ναι θέλεις να ανοίξω;
ναι
-
Αυτό που μόλις είπες... "ένας τρόπος να ξεφορτωθείς κάτι που είναι ανεπιθύμητο στο χώρο σου είναι να απαλλάξεις το χώρο από αυτό που το προσελκύει" έχει πολλές προεκτάσεις!
Ενώ είναι κάτι που εφάρμοζα εδώ και καιρό για παράσιτα, όταν το έγραψα συνειδητοποίησα το τι σημαίνει σε γενικότερο και ειδικότερο πλαίσιο! Ίσως θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε σε άλλο θρεντ αν συμφωνείς;
-
-Μαμά μία κατσαρίδα! Έλα να την σκοτώσεις!
Τί έκανε η καημένη η κατσαρίδα και αξίζει την τιμωρία του θανάτου; Επειδή είναι σιχαμερή; Είναι αυτός σοβαρός λόγος;
Από την άλλη, ποιός μας έδωσε την εξουσία να σκοτώνουμε κάτι, απλά και μόνο επειδή δεν μας είναι αρεστό;
Το πρόβλημα είναι εσωτερικό δικό μας, όχι της κατσαρίδας.
Μήπως είναι κάποιο ένστικτο, θα αναρωτηθεί κάποιος.
-Πω ρε φίλε! Δεν τον αντέχω σου λέω, μου έρχεται να τον πλακώσω στο ξύλο.
- Γιατί ρε, τί σου έκανε;
- Δε βλέπεις τη μούρη του;
Άντε να το καταλάβω σε ένα μικρό έντομο. Γιατί η ίδια συμπεριφορά να βγαίνει απέναντι και σε συνάνθρωπο; Τι ένστικτα είναι αυτά;
Μαθαίνω να τις σέβομαι και να τις εκτιμώ. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να προκαλεί τον θάνατο με την δικαιολογία του φόβου.
Εκτιμώ ότι θα έρθει η στιγμή που θα καταφέρω να αντικρίσω κατάματα αυτό που πραγματικά με τρομάζει και πως κάποια μέρα θα καταφέρω να αντιμετωπίσω την φοβία αυτή.
Είναι περίεργο πράγμα οι μηχανισμοί που ελέγχουν την σκέψη, τα συναισθήματα, τις αποφάσεις και τις πράξεις μας. Μαθαίνοντας να εκτιμώ τις αράχνες, έμαθα να εκτιμώ και τους ανθρώπους. Έμαθα να εκτιμώ τις καταστάσεις. Έμαθα να εκτιμώ τους ''εχθρούς'' μου. Έμαθα να ξεχωρίζω την απειλή από την φοβία. Έμαθα πως να μην αντιδρώ βίαια και καταστρεπτικά, από φοβία.
Κατάλαβα ότι αρκετές φορές παρακινούμενος από φανταστικές ιδέες και αντιλήψεις, από δικές μου φοβίες, αντιδρούσα εχθρικά και όπως είναι φυσικό, δημιουργούσα ''εχθρούς''. Κάτι σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Από μέσα μας, πηγάζουν πολλά περισσότερα απ'όσα φανταζόμαστε και κατανοούμε...
Καλησπέρα! ενδιαφέρον το θέμα και η ανάλυση Αρχάγγελε. Νομίζω ότι οι φοβίες για τα έντομα ή ερπετά ξεκινούν συνήθως στην παιδική ηλικία όταν μιμούμαστε τη συμπεριφορά οικείων προσώπων. π.χ η γιαγιά φοβόταν τα ποντίκια και ανέβαινε στο τραπέζι να γλιτώσει, το εγγονάκι έβλεπε τη γιαγιά να φοβάται και τη μιμήθηκε ανεβαίνοντας στο τραπέζι, αποτύπωσε όμως και το συναίσθημα ή έκανε τη σύνδεση ποντίκι = τρομακτικό. Βέβαια η φοβία της γιαγιάς ήταν ως ένα βαθμό δικαιολογημένη γιατί τα ποντίκια μεταδίδουν σοβαρές ασθένειες και κάνουν ζημιές. Οι κατσαρίδες και πολλά από τα παράσιτα που ζουν στα σπίτια μας εφόσον μεταδίδουν ασθένειες πρέπει να τα απομακρύνουμε από το χώρο μας. Δεν θεωρώ ότι είναι ζήτημα εσωτερικό δικό μας το να μην θέλουμε να έχουμε ψείρες στα κεφάλια μας αλλά είναι θέμα καθαριότητας και υγείας.
Το καλοκαίρι διάβαζα πληροφορίες για τα φίδια γιατί είδα ένα στην αυλή. Αυτό που έλεγε ένας τύπος ήταν ότι το φίδι για να έρθει στο χώρο κάτι το προσέλκυσε εκεί. Μάλλον βρήκε τροφή. Οπότε ένας τρόπος να ξεφορτωθείς κάτι που είναι ανεπιθύμητο στο χώρο σου είναι να απαλλάξεις το χώρο από αυτό που το προσελκύει.
Δεν γνωρίζω τι εμπειρίες είχες με συνανθρώπους και δημιουργούσες 'εχθρούς'. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι 'εχθροί' θα υπάρχουν ακόμη και αν κάποιος φέρεται άψογα σε όλους. Για κάτι θα τον κατηγορήσουν. Οπότε ναι, όταν αντιδρούμε εχθρικά απέναντι στους άλλους δημιουργούμε το κατάλληλο κλίμα για να προσελκύσουμε εχθρούς. Μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να σπάσουν κάποιον στο ξύλο επειδή δεν τους αρέσει η φάτσα του ή επειδή δεν τους αρέσει η δική τους. Δεν ξέρω τι ένστικτο είναι αυτό, αλλά αναγνωρίζω παρόμοιες συμπεριφορές σε πολύ κόσμο. Είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό να βλέπουμε προβλήματα στους άλλους όταν δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας.
-
Βλέπεις λοιπόν πως οι δικές μας δράσεις επηρεάζουν (για καλό ή για κακό) και άλλους και μάλιστα απρόσμενα.
Πράγματι το παρατηρώ πολύ συχνά αυτό τελευταία και μάλιστα είναι σαν να μπορώ να δω με ακρίβεια τι θα συμβεί αν κάνω κάτι. Θυμάμαι κάτι που είχε πει παλιότερα ο Αρχάγγελος και δεν το είχα καταλάβει αλλά τώρα μπορώ να δω τι εννοούσε. Πολλές φορές η μη δράση είναι η καλύτερη λύση. Αφού να φανταστείς σκέφτομαι ότι καλύτερα είναι να μην μιλάω καθόλου κάποιες φορές για να μην επηρεάσω καταστάσεις.
-
Γυρνώντας στο θέμα του φόβου στο θέμα αυτό κοιτάζουμε κάποια γενική ιδιότητα του φόβου (την έλξη! λίγο ειρωνικό να έλκει ο φόβος αφού "φόβός" σημαίνει βασικά "φυγή")
Καλημέρα! μήπως με το να φοβόμαστε 'χάνουμε' ενέργεια οπότε το κενό που δημιουργείται έρχεται να καλύψει αυτό που μας φοβίζει? ενώ αν φερθούμε σαν να μην φοβόμαστε 'ξεγελάμε' την ελκτική δύναμη του φόβου? να σας πω κάποια πράγματα που παρατήρησα. Πέρυσι που είχα αλλάξει τακτική παρατήρησα ότι οι τσούχτρες δεν τσιμπούσαν πια εμένα αλλά άτομα που ήταν κοντά σε μένα. Αυτό όμως δεν ήταν λύση ίσα ίσα με έβαζε σε άλλον μπελά. Φέτος έμπαινα στη θάλασσα σχεδόν χωρίς να φοβάμαι έχοντας στο νου μου ότι και να συμβεί κάτι δεν θα μου χαλούσε τη διάθεση. Έγιναν κάποια ενδιαφέροντα πράγματα. Συνάντησα μια κοπέλα η οποία μου έλεγε ότι την τσιμπούσαν τσούχτρες και ότι φοβόταν πολύ. Την έβλεπα συχνά ώσπου μια μέρα που έμπαινα μου λέει έχει πάλι τσούχτρες. Εκείνη τη στιγμή βλέπω μία τσούχτρα και της λέω πράγματι έχει. Αυτή τρόμαξε και άρχισε να κολυμπά προς την ακτή, εν τω μεταξύ μέσα σε δύο λεπτά είδα τρείς τσούχτρες τις οποίες έβγαλα έξω. Η κοπέλα δεν ήξερε πώς ήταν οι τσούχτρες γιατί δεν τις είχε δει άλλη φορά εντυπωσιάστηκε μάλιστα από το μικρό μέγεθός τους.
Υστερα από αυτά τα γεγονότα κατάλαβα ότι φέτος άλλαξε πάλι το μοτίβο. Αρχικά υπήρξαν τα τσιμπήματα έπειτα άρχισα να φοβάμαι, τα τσιμπήματα αυξήθηκαν σε αριθμό και ο φόβος μου επίσης. Κάτι μέσα μου έλεγε ότι πρέπει να σταματήσω να φοβάμαι και να αλλάξω τακτική, οπότε και άλλαξα τακτική. Άρχισα να προσποιούμαι ότι δεν φοβόμουν να μπω στη θάλασσα και αν και αυτή η στάση δούλεψε ως έναν βαθμό, παρατήρησα ότι είχε κάποιες παρενέργειες γιατί οι τσούχτρες τσιμπούσαν δικά μου άτομα. Πράγμα που δεν ήθελα καθόλου να συμβαίνει. Φέτος μπήκα στη θάλασσα με τη σκέψη ότι και να με τσιμπούσαν δεν με ένοιαζε καθόλου, σχεδόν χωρίς να φοβάμαι και ως εκ θαύματος οι τσούχτρες ενώ υπήρχαν τις έβλεπα πριν τσιμπήσουν εμένα ή και τα δικά μου άτομα.
Με λίγα λόγια όταν φεύγει ο φόβος επανέρχεται η ισορροπία που είχε χαθεί?
υγ. Ξέρω ότι σε κάποιους η ενασχόληση μου με ένα τόσο βαρετό θέμα όσο το τσίμπημα τσούχτρας και ο φόβος μου μπορεί να φαίνεται γελοία, να μην πω ότι πράγματι είναι γελοία. Αλλά μπορεί κάτι χρήσιμο να βγεί ακόμη και από μια γελοία ενασχόληση, κάποιες φορές.
-
Και στον Ιωβ που είδαμε - μήπως τράβηξε την προσοχή του διαβόλου ο Ιωβ με τους φόβους και την ανησυχία του; Ή θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς;
Ο Ιώβ με την στάση του τραβά την προσοχή του Θεού και ο Θεός όταν έρχεται ο διάβολος στρέφει την προσοχή του διαβόλου στον Ιώβ!
-
Τωρα για καποια θεματα που προαναφερατε..
1.
2.Καποιος ειπε για τσουχτρες..Δε νομιζω ο φοβος(φοβια στην προκειμενη) να τις ελκυει,..Οταν φοβαται καποιος εκκρυει μια ορμονη..Ισως ετσι ελκυονται..Πιο πιθανο ειναι ομως να ειναι και θεμα τυχης(ή ατυχιας).Συμφωνω με την αλλαγη παραλιας
.3.Οσων αφορα το θεμα αν μπορουμε να κανουμε πνευματικη εργασια με τροφοδοτη την ενεργεια του φοβου...Αν ειναι δικος μας ο φοβος αυτος,θα ελεγα οχι..Αυτο διοτι ΔΕΝ μπορουμε να τον ελεγξουμε.Ετσι οχι μονο θα αποτυχουμε στην εργασια μας,αλλα κινδυνευουμε να βλαψουμε και τον ιδιο μας τον εαυτο..(εκτος αν εργαστουμε για να νικησουμε καποια φοβια μας..αυτο ειναι διαφορετικο).
Καλησπέρα και καλώς ήρθες!
Αγαπητέ Ελρικ η αλλαγή παραλίας είναι η επικρατέστερη και λογικότερη συμπεριφορά. Αλλά σε αυτό το θέμα δεν συζητούμε την εύκολη λύση που μας σερβίρει ο λογικός νους, κάνουμε κάποια βήματα παραπέρα, έξω από την λογική πλευρά και πιο κοντά στη μαγική πλευρά του νου μας.
Και βέβαια μπορούμε να κάνουμε χρήση του φόβου μας ή των αντιδράσεων που ο φόβος πυροδοτεί μέσα μας, όπως είπε παραπάνω ο Ούτις, για πνευματική εργασία.
-
Το secret έχει μικρή σχέση με όλ'αυτά. Εκείνο το κομμάτι του Ιωβ είναι γνωστό εδώ και πολλούς αιώνες.
Tι κάνεις από τη στιγμή που το παρατηρείς;
Η απλούστερη διαδικασία πάει ως εξής:
Πρώτα το παρατηρείς και αναγνωρίζεις το επαναλαμβανόμενο μοτίβο (που γνωστός του "χώρου" αποκαλεί φυλάγοντας με ζηλοτυπία τον όρο: μορφοδιάταξη - για μας: pattern)
Μετά το "παραφυλάς" - μαθαίνεις τις "συνήθειές" του, τις ρουτίνες που το συνθέτουν - που τριγυρίζει, τι το "τρέφει" από που κτλ.
Έπειτα αφήνεις στην άκρη διαχωρισμούς όπως "δυσάρεστα" / "ευχάριστα" και βλέπεις τι θέλεις να επιλέξεις και γιατί.
Φροντίζεις να καταλάβεις που σε πάνε και αν τελικά είναι ΟΚ να ενισχύσεις τις ρουτίνες προς "επιθυμητά" αλλίως τα ξεφορτώνεσαι (όπως παρακάτω) προσβλέποντας σε κάτι καλύτερο.
Και φροντίζεις να καταλάβεις τους λόγους των ανεπιθύμητων και να δεις μήπως τελικά σε συμφέρουν τελικά κάπου ή καλύτερα να τα ξεφορτωθείς.
Αν επιλέξεις να τα ξεφορτωθείς - και αφού έχεις εντοπίσει τις ρουτίνες δεν έχεις παρά να παρεμβληθείς σ'αυτές και να τις διασπάσεις οπότε "μπλοκάρεις" την εξέλιξή τους (που είναι το ανεπιθύμητο.)
Αν αυτό δεν είναι εύκολο ή εφικτό λόγω θέσης και κατάστασης τότε παρεμβαίνεις στις δικές σου ρουτίνες έτσι ώστε να ικανωθείς να αντιμετωπίσεις την κατάσταση και τελικά να την αλλάξεις.
Ευχαριστώ για την εξήγηση και τη λεπτομερή ανάλυση Ούτις. Εστιάζω στο σημείο που γράφεις: ''φροντίζεις να καταλάβεις τους λόγους των ανεπιθύμητων και να δεις μήπως τελικά σε συμφέρουν κάπου''. Αυτή είναι η ουσία του θέματος και για αυτό συζητάμε τώρα! γιατί σε πρώτη ανάγνωση κάποια πράγματα φαίνονται ανεπιθύμητα, αλλά σε δεύτερη και τρίτη ανάγνωση βλέπει ο παρατηρητής ότι από τα ''ανεπιθύμητα'' μπορεί να αντλήσει δύναμη αν κινηθεί με σχέδιο και οργάνωση.
-
25. Επειδή, εκείνο που φοβόμουν, μου συνέβηκε, κι εκείνο που τρόμαζα ήρθε επάνω μου.
26. Δεν είχα ειρήνη ούτε ανάπαυση ούτε ησυχία· οργή ήρθε επάνω μου. (βιβλίο Ιωβ, κεφ.3)
Από αυτή την παρατήρηση ξεκινά η ιδέα.
Βέβαια έχει και μια λογική. Αν πχ τα έχεις όλα όπως ο Ιωβ ο μόνος φόβος: να τα χάσεις όλα, είναι και ο μόνος δικαιολογημένος. Άρα λογικά το σκεφτόταν και του συνέβει όπως το σκεφτόταν γιατί δεν υπήρχε τίποτα άλλο να φοβηθεί. Οτιδήποτε λιγότερο θα ήταν διαχειρίσημο από αυτόν. Μόνο ότι δεν ήταν διαχειρίσημο φοβόταν.
Η εξήγηση που υπάρχει δε νομίζω πως είναι του είδους που ικανοποιεί το "λογικό" νου. Γι'αυτό την αφήνω.
Σημασία έχει ο εντοπισμός του ζητήματος: πότε συμβαίνει, με ποια είδη φόβων.
Και η αναζήτηση τεχνικών ίσως για απαλλαγή από τους φόβους αυτούς.
Για να γυρίσω στον Ιωβ, έπιανε ότι κάτι δεν πάει καλά και έκανε ότι καταλάβαινε - ή ευχόταν - για να αποφύγει συνέπειες:
(από κεφ. 1)
4. Και οι γιοι του πήγαιναν και έκαναν συμπόσια στα σπίτια τους, κάθε ένας κατά τη δική του ημέρα, και έστελναν και προσκαλούσαν τις τρεις αδελφές τους για να τρώνε και να πίνουν μαζί τους.5. Και όταν τελείωναν οι ημέρες τού συμποσίου, ο Ιώβ έστελνε και τους αγίαζε, και, καθώς σηκωνόταν το πρωί, προσέφερνε ολοκαυτώματα, σύμφωνα με τον αριθμό όλων τους· επειδή, ο Ιώβ έλεγε: Μήπως οι γιοι μου αμάρτησαν, και βλασφήμησαν τον Θεό στην καρδιά τους. Έτσι έκανε ο Ιώβ, πάντοτε.
Καλημέρα. Διάβασα τον Ιωβ και προσπαθώ να καταλάβω. Ο Ιώβ έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει ένας πιστός άνθρωπος, ακόμη και για τις αμαρτίες των παιδιών του έκανε θυσίες κλπ. Όμως δεν είχε προβλέψει τον παράγοντα διάβολο και τον καθοριστικό του ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις. Ο Ιώβ γιατί προκάλεσε το ενδιαφέρον του διαβόλου? γιατί η ευσέβεια και η πίστη στο Θεό να προσελκύσουν τον ''κακό'' της ιστορίας? και γιατί δόθηκε άδεια να συμβούν όσα συνέβησαν?
-
Ένα πρόβλημα με την αλλαγή είναι ότι το προβλεπόμενο (αν το αλλάξουμε) δεν γίνεται τελικά. Οπότε δεν υπάρχει πρόβλεψη!
Θυμάμαι "κινητοποίηση" για να εμποδιστεί μεγάλος σεισμός στη Θεσσαλονίκη - που είχε προφητευτεί! Τέτοιος σεισμός δεν έγινε. Πέτυχε η κινητοποίηση ή ήταν απλή κινδυνολογία; Ποτέ δεν θα το μάθουμε.
Καλησπέρα! από τη στιγμή που το διάβασα ήθελα να ρωτήσω τι ''κινητοποίηση'' ήταν αυτή και αν πραγματικά κάποιοι πιστεύουν ότι με την όποια κινητοποίηση μπορούν να αποτρέψουν έναν σεισμό!? Μου έκανε εντύπωση αυτό που είπες ειδικά για τους σεισμούς μια που είναι αδύνατο να προβλεφθούν με ακρίβεια με τα μέσα που διαθέτουμε. Να εμποδιστούν όμως είναι ακόμη πιο αδύνατο και αφύσικο διότι η ένταση που συσσωρεύεται κάποια στιγμή θα εκδηλωθεί...αν υπάρχει τρόπος να εμποδίσεις έναν σεισμό προσωρινά οι ζημιές που θα προκαλούσε ένας μελλοντικός σεισμός δε θα ήταν μεγαλύτερες?
-
Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι η παρατήρηση αυτή περι φόβου και επιθυμίας έχει γίνει πολλά χρόνια πριν το secret... το οποίο έχω ξεφυλλίσει γιατί είδα ότι αναφέρονταν εδώ μέσα... Και όταν λέω πολλά χρόνια πριν, εννοώ πολλααά . Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα κάνει μια σύνδεση χωρίς όμως να μπορώ να το εξηγήσω. Ήταν κάτι που θεωρούσα "φυσιολογικό'' να συμβαίνει. Το θέμα είναι ότι κάποιοι άνθρωποι το καταλαβαίνουν και άλλοι όχι, κάποιοι συνδέουν το ένα γεγονός με το άλλο και άλλοι όχι. Είναι όπως με τα όνειρα υποθέτω άλλοι τα θυμούνται με κάθε λεπτομέρεια, μπορεί να είναι συνειδητοί, να επεμβαίνουν σε αυτό που βλέπουν και να ''χτίζουν'' το μέλλον τους μέσα από αυτά και άλλοι να βλέπουν τα συνηθισμένα όνειρα του στυλ : βγήκα στον δρόμο χωρίς παπούτσια ή έπεφτα στο κενό κλπ. και άλλοι να βλέπουν αλλά να μην θυμούνται τίποτα.
Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσες να σκεφτείς για αυτό : θες να φας κολοκυθάκια σαλάτα ψάχνεις στο μανάβη, δεν βρίσκεις και μετά από μια ώρα σου στέλνουν δώρο κολοκυθάκια από το χωριό. Μπορεί να πεις έτυχε, τι σύμπτωση, την σκέψη μου διάβασες ή και να έχεις ξεχάσει ότι ήθελες να φας κολοκυθάκια... δεύτερη φορά με κάτι άλλο, τρίτη, τέταρτη ,πέμπτη. Υπάρχουν κάποιοι που θα παρατηρήσουν ένα μοτίβο και άλλοι που δεν θα το παρατηρήσουν ποτέ. Το μοτίβο όμως υπάρχει δεν είναι τυχαίο, ούτε σύμπτωση. Η ερώτηση είναι τι κάνεις από τη στιγμή που το παρατηρείς και πώς μπορείς να αμυνθείς αν παρατηρήσεις ότι μαζί με τα ευχάριστα έρχονται και δυσάρεστα. Πώς μπορείς να αυξήσεις τη ροή των ευχάριστων και να μπλοκάρεις τη ροή των δυσάρεστων. Εδώ είναι η απορία, για αυτό το συζητάμε τώρα.
-
Περί "του "αόρατου πλέγματος" ανάμεσα σε όλα τα έμβια πλάσματα " Πραγματικά εξωφρενικό να θεωρείς πως αφορά μόνο τα "έμβια" πλάσματα!
Εδώ το ζήτημα δεν είναι μόνο το πως "μπορεί να επηρεάσει τον κόσμο όπως γουστέρνει να ούμε" αλλά και το γιατί τα καταφέρνει με την όποια επιρροή του να τα κάνει σκ@τ@!
Άμα είναι εσύ να γράψεις το σενάριο για σένα και τον κόσμο γύρω σου για τί να μην γράψεις ένα σενάριο όπου όλα είναι όπως τα ονειρεύονται οι προτοχρονιάτικες ευχές;
Δηλαδή υπάρχει αυτό το ''αόρατο πλέγμα'' που συνδέει τα πάντα στη Φύση Ούτις? αν ναι γιατί να είναι ο άνθρωπος κυρίαρχος και όχι κάποιο ανόργανο όν που γνωρίζει την ύπαρξη και τους κανόνες που λειτουργεί το πλέγμα?
Να συνοψίσω στα εξής συμπεράσματα : 1) ο φόβος ή το έντονο συναίσθημα ενεργοποιεί κάποια δύναμη μέσα μας που κάνει πράγματα να συμβαίνουν, 2) συνήθως ο φόβος που είναι αρνητικό συναίσθημα έλκει κοντά μας αρνητικές καταστάσεις ή όντα που χρησιμοποιούν την ενέργεια που παράγεται από το φόβο μας, 3) αν αυτό ισχύει, τότε κάποιοι ωφελούνται από το φόβο μας 4) ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα μέσω των σκέψεών του να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να πραγματοποιηθούν οι φόβοι και οι επιθυμίες του, 5) δυστυχώς το αγνοεί αυτό και επειδή δεν ασκεί έλεγχο στα θέλω και στις φοβίες του γίνεται θύμα, 6) ενώ θα μπορούσε να δημιουργήσει ευνοϊκότερες συνθήκες αν γνώριζε το πώς?...
Τι Είναι Ηθική;
in Συμπεριφορά & Ψυχολογία
Posted
Και αν η φύση μου είναι ανήθικη; τι γίνεται τότε; πρέπει ή δεν πρέπει να συντονιστώ μαζί της. Όσο παρατηρώ ανθρώπους και τον εαυτό μου, τόσο πείθομαι ότι η φύση μας είναι ανήθικη. Έχουμε την τάση να κάνουμε κακό παρά καλό, να βλάψουμε παρά να ωφελήσουμε τους άλλους. Η ηθική είναι αυτό που μας συγκρατεί φαινομενικά τουλάχιστον, από το να μην εκδηλώνουμε το μέσα μας προς τα έξω. Είναι σαν μάσκα που μας προστατεύει και διευκολύνει τις μεταξύ μας συναλλαγές, απαραίτητη για να υπάρχει ισορροπία. Το ότι ασπάζεται κάποιος έναν ηθικό τρόπο ζωής δε σημαίνει ότι είναι ηθικός αλλά προσαρμοστικός.