Dalia

Και αν η φύση μου είναι ανήθικη; τι γίνεται τότε; πρέπει ή δεν πρέπει να συντονιστώ μαζί της. Όσο παρατηρώ ανθρώπους και τον εαυτό μου, τόσο πείθομαι ότι η φύση μας είναι ανήθικη. Έχουμε την τάση να κάνουμε κακό παρά καλό, να βλάψουμε παρά να ωφελήσουμε τους άλλους. Η ηθική είναι αυτό που μας συγκρατεί φαινομενικά τουλάχιστον, από το να μην εκδηλώνουμε το μέσα μας προς τα έξω. Είναι σαν μάσκα που μας προστατεύει και διευκολύνει τις μεταξύ μας συναλλαγές, απαραίτητη για να υπάρχει ισορροπία. Το ότι ασπάζεται κάποιος έναν ηθικό τρόπο ζωής δε σημαίνει ότι είναι ηθικός αλλά προσαρμοστικός.

Καλημέρα και καλό φθινόπωρο να έχουμε ! Εδώ και καιρό σκεφτόμουν περι ελεύθερης βούλησης. Κατα τη γνώμη μου δεν υπάρχει ελευθερία καμιά στη βούλησή μας , αυτό που νομίζουμε ελευθερία είναι μια πλάνη. Έχω προσπαθήσει να εμβαθύνω σε αυτό, προσπαθώντας να θυμηθώ τον εαυτό μου παιδί και εκεί έχω ανακαλύψει ίχνη αυθεντικότητας της βούλησης. Μεγαλώνοντας χάνεται αυτό , η βούλησή μας διαμορφώνεται από τη βούληση των ανθρώπων που μας μεγαλώνουν και που μας μαθαίνουν να ζούμε τη ζωή μας σύμφωνα με τη δική τους βούληση, η οποία είναι και αυτή επηρεασμένη από τη βούληση των προηγούμενων. Κάποιες φορές ίσως είναι απαραίτητη αυτή η κατάσταση για τη συνέχεια του κόσμου; γιατί η ελευθερία της βούλησης μπορεί να ακούγεται θετική στα αυτιά μας αλλά κρύβει κινδύνους; Όταν και αν καταλάβουμε αυτή την έλλειψη ελευθερίας, ίσως με ενεργή προσπάθεια αποτινάξουμε από πάνω μας την ξένη επιρροή, κατόρθωμα δύσκολο γιατί πολλά ξένα στοιχεία τα κουβαλάμε μαζί μας καιρό και τα νομίζουμε δικά μας... Μετά μπαίνεις σε φάση ελέγχου και διάκρισης. Τι είναι δικό μου, τι είναι δανεικό, τι ταιριάζει με αυτό που θέλω να είμαι, τι δεν ταιριάζει. Κάνουμε ένα συμμάζεμα και ξεδιάλεγμα του εαυτού μας, όπως κάνουμε στα σπίτια μας κάθε άνοιξη και φθινόπωρο... Το αποτέλεσμα αξίζει γιατί μοιάζει με ξύπνημα από βαθύ ύπνο και μετά είσαι σε εγρήγορση. Όταν κάτι συμβαίνει μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς καλύτερα, να αντιδράσεις ή να μην κάνεις τίποτα. Να ανακαλύψεις αν όχι τον εαυτό σου κάποια αληθινά κομμάτια του.

Μπορεί να μην είναι δυνατό να μπεις στο κεφάλι του κάθε άλλου που δηλώνει ότι είναι άθεος, χριστιανός κλπ εδώ κάποιες φορές δεν ξέρουμε τι γίνεται στο δικό μας κεφάλι. Όμως από τον τρόπο που ζει τη ζωή του μπορείς να κρίνεις τι άνθρωπος είναι. Οπότε δεν χρειάζεται κάποιος να δηλώσει άθεος αν τον γνωρίσεις καλά το καταλαβαίνεις και το συμπεραίνεις από το πώς αντιμετωπίζει καταστάσεις που του συμβαίνουν. Τουλάχιστον αυτό έχω συμπεράνει.

Καλημέρα Rasputin. Θα απαντήσω στην αρχική σου ερώτηση γιατί το θέμα ξέφυγε. Κάποιος που δηλώνει άθεος και η όλη στάση ζωής του αποδεικνύει ότι είναι άθεος δεν ασχολείται με πνευματισμό, ούτε αποδέχεται ότι υπάρχουν οντότητες, πνεύματα και ανεξήγητα φαινόμενα. Από την άλλη ο άθεος μπορεί να είναι εσωτεριστής , με την έννοια του ανθρώπου που προσπαθεί να βελτιώσει τον εαυτό του δουλεύοντας τα ελαττώματα που έχει. Έχω γνωρίσει τέτοιο άτομο. Δε νομίζω ένας άθεος να ήθελε να γίνει μέλος του Αβάπτιστου, γιατί η θεματολογία του φορουμ δεν τον ενδιαφέρει καθόλου. Θα ήταν χάσιμο χρόνου για αυτόν.

Ευχαριστώ πολύ, αν και πέρασε καιρός, για τον τρόπο που έκανες κατανοητά τα ερωτήματά μου Αρχάγγελε. Χρειαζόμουν τις διευκρινήσεις και τα παραδείγματα για να κατανοήσω καλύτερα κάποια θέματα. Κατάλαβα τη διαφορά και έχω βιώσει τις αλλαγές εφαρμόζοντας τις πληροφορίες στην πράξη. Πριν λίγους μήνες είχα μια αφυπνιστική εμπειρία. Πόσο αυθεντικό είναι το συναίσθημα της συνειδητοποίησης ότι η πραγματικότητα λειτουργεί με μηχανισμούς που όταν ανατρέπονται αποκαλύπτουν μια πραγματικότητα τελείως διαφορετική... και πόσες πόρτες ανοίγονται μετά από την κατανόηση των μηχανισμών.

Καλημέρα Αρχάγγελε! Θεωρώ ότι ο 'Ανθρωπος είναι εφικτό να νιώσει ικανοποίηση και ξέρει πώς να το κάνει, ενώ ο άνθρωπος είναι ανέφικτο να νιώσει ικανοποίηση γιατί την αναζητά με λάθος τρόπο. Η απληστία δεν γεννά ικανοποίηση αλλά την ψευδαίσθηση ότι είναι κάποιος ικανοποιημένος. Αυτό φαίνεται στο ότι ο άνθρωπος εδώ και χιλιάδες χρόνια θεωρεί την απόκτηση και συσσώρευση υλικών αγαθών ως τον απόλυτο στόχο όπως φαίνεται στο παράδειγμα του Ουτις. Ένας στόχος όμως που κάθε φορά που επιτυγχάνεται αντί να δημιουργεί αίσθηση πληρότητας τον αδειάζει γιατί η ικανοποίηση είναι προσωρινή. Αυτή είναι η κοινωνία στην οποία ζούμε, αυτό και το περιβάλλον στο οποίο καλούμαστε να δράσουμε. Έχουμε τα πάντα και όμως δεν είμαστε ικανοποιημένοι γιατί κάποιοι άλλοι έχουν περισσότερα από εμάς... πόσες φορές το έχω παρατηρήσει αυτό στους γύρω μου και σε μένα την ίδια... Πόσες φορές έχω επιθυμήσει άχρηστα πράγματα αντί να νιώσω βαθιά μέσα μου ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχω, για τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν, για όλα αυτά που χαίρομαι καθημερινά και μπορώ να τα απολαύσω χωρίς κόστος. Η ερώτηση είναι πώς θα γίνει ο άνθρωπος Άνθρωπος...

Καλημέρα σε όλους σας! Νιώθω ότι ο λόγος που δεν υπάρχει κόσμος στο φόρουμ είναι γιατί οι περισσότεροι δε νιώθουν ευπρόσδεκτοι εδώ. Δε θέλω να θίξω κανένα απλά λέω αυτό που βλέπω. Πολλά ενδιαφέροντα μέλη έχουν διαγραφεί και άλλοι που θεωρήθηκαν ενοχλητικοί διαγράφηκαν επίσης. Κατα την ταπεινή μου γνώμη η διαγραφή ήταν λάθος προσέγγιση γιατί όλοι είχαν κάτι να προσφέρουν πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων. Φαντάζομαι ότι για να έχει επισκεψιμότητα ένα φόρουμ πρέπει να ανοίγει τις πόρτες του όχι να τις κλείνει, ακόμη και αν ο επισκέπτης δεν είναι αυτός τον οποίο θα ήθελε...

Ο φόβος που νιώθουμε όταν βλέπουμε όνειρα μπορεί να θεωρηθεί ''πραγματικός''; μπορεί να μας ωφελήσει σε ''μαγικές εργασίες'';

Τι εννοείς ''πραγματικό φόβο''; Δηλαδή, ο κόσμος σταματά, άρα και ο εσωτερικός διάλογος που κάνουμε με τον εαυτό μας, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν είναι συνηθισμένες. Δεν ξέρω αν το έχω πετύχει αλλά θυμάμαι φορές που κινδύνεψα και σκέφτηκα αυτό ήταν ήρθε το τέλος μου! Ανάλογα με την εμπειρία το βίωνα με διαφορετική ένταση αλλά υπήρχε πάντα η αίσθηση ότι η ζωή φτάνει στο τέλος της. Το περίεργο είναι ότι κάποιες φορές αυτή η διαπίστωση μεγάλωνε το φόβο ενώ άλλες έμοιαζε με την ψυχρή διαπίστωση κάποιου που παρατηρεί από έξω. Σχεδόν θλιβερή εμπειρία τώρα που το σκέφτομαι. Θλιβερό στο πόσο ανέγγιχτος μένεις από την προοπτική του θανάτου, σαν να αποκόβεσαι συναισθηματικά από την όλη διαδικασία.

Ναι μάλλον είναι λάθος έκφραση η τρύπα, διαρροή ίσως είναι πιο σωστά διατυπωμένο. Όταν ο φόβος κυριαρχεί στη συνάντηση και το 'παράσιτο' ενδυναμώνεται, το νιώθεις γιατί τα φαινόμενα γίνονται όλο και πιο έντονα. Θαρρώ πως υπάρχει ένας τρόπος να το παλέψεις και αυτό είναι να αντλήσεις δύναμη από κάπου ώστε να αναπληρώσεις την ενέργεια που διαρρέει. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ο ίδιος ο εαυτός, η πίστη, ο Θεός, πάντως μπορώ να φανταστώ την εξής εικόνα: κάτι προσπαθεί να εισβάλλει στον προσωπικό σου χώρο, φοβάσαι, αυτό ενδυναμώνεται, ο φόβος οδηγεί σε απώλεια ζωτικής ενέργειας ως τη στιγμή που συνδέεις τον εαυτό σου με την αστείρευτη πηγή ενέργειας και η διαρροή διακόπτεται γιατί ενώνεσαι με κάτι που διώχνει το φόβο. Ενώνεσαι με κάτι που προκαλεί τα αντίθετα συναισθήματα από αυτά που χρειάζεται το παράσιτο για να τραφεί.

Διάβαζα κάτι που είπε ο ΔΧ για τα ανόργανα όντα στον ΚΚ. Του είχε πει στις επαφές μαζί τους, ειδικά στην πρώτη επαφή να έχει στάση θάρρους γιατί τα συγκεκριμένα όντα 'τρέφονταν' από το φόβο και ότι σε περίπτωση που έδειχνε φόβο ο Καστανέντα θα δημιουργούσε κάποιου είδους καναλιού επικοινωνίας με τα ανόργανα όντα. Μέσω αυτού του καναλιού θα μπορούσαν να τον φτάνουν εύκολα. Κάτι συνειδητοποίησα μετά από αυτό. Ο φόβος δημιουργεί στο σώμα ποικίλες αντιδράσεις π.χ ταχύτερους καρδιακούς παλμούς, εφίδρωση, ανατριχίλες, αυξομείωση θερμοκρασίας και πολλές άλλες. Αλλά ο φόβος δεν επιδρά μόνο στο φυσικό σώμα σίγουρα αφήνει και ενεργειακό αποτύπωμα, το φαντάζομαι σαν μία τρύπα στο 'φωτεινό αυγό' από όπου θα χάνεται ένα μέρος της ζωτικής μας ενέργειας. Αυτή η απώλεια ενέργειας είναι που έλκει τα ανόργανα όντα σε κάποιον που φοβάται. Όσο μεγαλύτερος ο φόβος τόσο μεγαλύτερη η απώλεια ενέργειας και ακόμα μεγαλύτερη η έλξη!

Πώς μπορεί κάποιος να διαχειριστεί και να κατευθύνει τις χρήσιμες αντιδράσεις του φόβου; πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το φόβο για μαγικές εργασίες; πέρα από το αυτονόητο που έρχεται στο μυαλό δηλαδή αντιμετωπίζοντας μια επικίνδυνη κατάσταση με γενναιότητα αποκτάς αυτοπεποίθηση, σαν τεστ θάρρους στον εαυτό σου. Αλλά μαγικά πώς μπορούμε να δουλέψουμε με το φόβο;

ναι

Ενώ είναι κάτι που εφάρμοζα εδώ και καιρό για παράσιτα, όταν το έγραψα συνειδητοποίησα το τι σημαίνει σε γενικότερο και ειδικότερο πλαίσιο! Ίσως θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε σε άλλο θρεντ αν συμφωνείς;

Καλησπέρα! ενδιαφέρον το θέμα και η ανάλυση Αρχάγγελε. Νομίζω ότι οι φοβίες για τα έντομα ή ερπετά ξεκινούν συνήθως στην παιδική ηλικία όταν μιμούμαστε τη συμπεριφορά οικείων προσώπων. π.χ η γιαγιά φοβόταν τα ποντίκια και ανέβαινε στο τραπέζι να γλιτώσει, το εγγονάκι έβλεπε τη γιαγιά να φοβάται και τη μιμήθηκε ανεβαίνοντας στο τραπέζι, αποτύπωσε όμως και το συναίσθημα ή έκανε τη σύνδεση ποντίκι = τρομακτικό. Βέβαια η φοβία της γιαγιάς ήταν ως ένα βαθμό δικαιολογημένη γιατί τα ποντίκια μεταδίδουν σοβαρές ασθένειες και κάνουν ζημιές. Οι κατσαρίδες και πολλά από τα παράσιτα που ζουν στα σπίτια μας εφόσον μεταδίδουν ασθένειες πρέπει να τα απομακρύνουμε από το χώρο μας. Δεν θεωρώ ότι είναι ζήτημα εσωτερικό δικό μας το να μην θέλουμε να έχουμε ψείρες στα κεφάλια μας αλλά είναι θέμα καθαριότητας και υγείας. Το καλοκαίρι διάβαζα πληροφορίες για τα φίδια γιατί είδα ένα στην αυλή. Αυτό που έλεγε ένας τύπος ήταν ότι το φίδι για να έρθει στο χώρο κάτι το προσέλκυσε εκεί. Μάλλον βρήκε τροφή. Οπότε ένας τρόπος να ξεφορτωθείς κάτι που είναι ανεπιθύμητο στο χώρο σου είναι να απαλλάξεις το χώρο από αυτό που το προσελκύει. Δεν γνωρίζω τι εμπειρίες είχες με συνανθρώπους και δημιουργούσες 'εχθρούς'. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι 'εχθροί' θα υπάρχουν ακόμη και αν κάποιος φέρεται άψογα σε όλους. Για κάτι θα τον κατηγορήσουν. Οπότε ναι, όταν αντιδρούμε εχθρικά απέναντι στους άλλους δημιουργούμε το κατάλληλο κλίμα για να προσελκύσουμε εχθρούς. Μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να σπάσουν κάποιον στο ξύλο επειδή δεν τους αρέσει η φάτσα του ή επειδή δεν τους αρέσει η δική τους. Δεν ξέρω τι ένστικτο είναι αυτό, αλλά αναγνωρίζω παρόμοιες συμπεριφορές σε πολύ κόσμο. Είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό να βλέπουμε προβλήματα στους άλλους όταν δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας.