[Ξεματιασμα]

Σε μια συζήτηση για το μάτιασμα μια ηλικιωμένη γυναίκα είπε ότι υπάρχει το μάτι από θαυμασμό π.χ όταν οι μανάδες ματιάζουν τα παιδιά τους και το μάτι από φθόνο που είναι πολύ δύσκολο να φύγει. Μπορεί κάποιος να "σκάσει" από το μάτι είπε αν δεν τον ξεματιάσουν εγκαίρως και ανέφερε κάτι που τόσα χρόνια δεν είχα ακούσει. Αν γνωρίζουμε ποιός είναι αυτός που ματιάζει για να φύγει το μάτι εκτός από τις προσευχές κλπ που λέμε πρέπει να πάρουμε ένα κομμάτι ύφασμα από ρούχο του ματιαστή και να το κάψουμε στη φωτιά μέχρι να γίνει στάχτη. Κατά τα λεγόμενά της αυτός είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης αν ο ματιασμένος δεν νιώθει καλύτερα παρόλες τις προσευχές.

[Ξεματιασμα]

Δεν έσπαζαν από μόνα τους αλλά άρχισαν να γίνονται πολλές ζημιές σχεδόν καθημερινά και χωρίς να είμαι απρόσεκτη. Αυτό συνήθως συμβαίνει τις δύσκολες μέρες του μήνα, δεν ξέρω αν οι κυρίες του φόρουμ το έχουν παρατηρήσει, αλλά εκείνες τις ημέρες γίνονται πολλές ζημιές, ατσαλιές κλπ λόγω νεύρων . Εδώ όμως άρχισαν να γινονται ζημιές χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος όχι μόνο από εμένα και από άλλους στην οικογένεια. Αυτό θυμάμαι το είχα ακούσει παλιότερα και μάλιστα στη δουλειά είχε τύχει να θαυμάσει μια γυναίκα ένα αντικείμενο και αυτό μετά από δευτερόλεπτα να γίνεται σμπαράλια. Αλλά φαίνεται δεν έχει τύχει κάτι παρόμοιο σε σένα devaraja για αυτό το λόγο σου φαίνεται περίεργο. Προσωπικά πιστεύω στο μάτι και από την οικογένειά μου έχω ακούσει ιστορίες να αυτοκτονούν ζώα από μάτιασμα. Δεν είναι τυχαίο που στα άλογα φορούν χάντρες γιατί ματιάζονται εύκολα. Ώρα να έχουμε να μιλάμε.

 

Και όπως λέει ο σοφός λαός καλομελέτα και έρχεται, έτσι και όταν κακομελετάς κάποιον είναι σαν να κινείς επίτηδες μια αρνητική διαδικασία εναντίον του, σαν να προκαλείς την τύχη να του φερθεί άσχημα γλωσσοτρώγοντάς τον. Σαν να συσσωρεύεις αρνητική ενέργεια και να την εξαπολύεις εναντίον του με μια άσχημη λέξη, μια φθονερή ματιά.

[Ξεματιασμα]

Να πω την αλήθεια είχα στο μυαλό μου κάτι άλλο, ας πούμε ένα ξόρκι προστατευτικό ή κάτι που να συσσωρεύει την ενέργεια. Μια εξήγηση που δίνω για τις ζημιές που γίνονταν είναι ότι υπήρχε περίσσεια αρνητικής ενέργειας η οποία δεν μπορούσε να εκδηλωθεί πάνω μου γιατί είχα προστασία και αντί να χτυπάω η ίδια έσπαζαν αντικείμενα. Αφού ο τρόπος που έσπαζαν με βοήθησε να αντιληφθώ ότι δεν ήταν δική μου απροσεξία αλλά εξωτερική επιρροή.

[Ξεματιασμα]

Τους τελευταίους μήνες έχουν συμβεί σε μένα και την οικογένειά μου πολλά και συχνά μικροατυχήματα με τραυματισμούς, πεσίματα κλπ. Σε διάστημα ας πούμε μιας εβδομάδας κάθε μέρα κάποιος έπεφτε κάτω και χτυπούσε. Η συχνότητα των ατυχημάτων και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβησαν με έβαλαν σε υποψίες, εν τω μεταξύ ενώ πέρυσι ξεμάτιαζα συχνά, σχεδόν καθημερινά φέτος δεν ασχολήθηκα καθόλου με το ξεμάτιασμα όλο το καλοκαίρι. ΄Ωσπου τις εβδομάδες που πέρασαν και ενώ είχε περάσει μια μικρή περίοδος ηρεμίας από ατυχήματα,άρχισαν ξανά τα ίδια και μάλιστα σε βαθμό που με ανησύχησε γιατί οι τραυματισμοί άρχισαν να γίνονται πιο σοβαροί. Επίσης σχεδόν καθημερινά γίνονταν ζημίες έσπαζαν πιάτα, ποτήρια και τζάμια στα καλά καθούμενα πήγαινα ας πούμε να μαζέψω κάτι και έσπαζα πράγματα. Αποφάσισα να μας ξεματιάσω και πρώτη φορά συνέβη το εξής περίεργο αφού συγκεντρωσα την προσοχή μου στο πρόσωπο που ήθελα να ξεματιάσω είπα τα λόγια κλπ. με το που έριξα τις πρώτες σταγόνες λαδιού αυτές χάθηκαν στο νερό, εξαφανίστηκαν εντελώς. Εκείνη τη στιγμή άρχισε ένας έντονος πόνος στο στέρνο, μου κόπηκε η ανάσα και ένιωσα ότι ήθελα να κάνω εμετό. Αυτό κράτησε αρκετή ώρα τουλάχιστον 10 λεπτά.

 

Είχα ακούσει ιστορίες για κάποιους που αρρώσταιναν μετά από ξεμάτιασμα γιατί έπαιρναν ενέργεια από τον ματιασμένο και ίσως να συνέβη κάτι παρόμοιο σε μένα. Ξέρω πάντως ότι υπάρχει λόγος που συμβαίνουν όλα αυτά γιατί υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα στη μέση, το θέμα είναι που είναι διατεθιμένοι να φτάσουν οι "καλοί" μου γείτονες, πέρα από την γλωσσοφαγιά, τις φωνές και τον αρνητισμό που έχει διαποτίσει το χώρο. Υπάρχει κάποιος τρόπος να προστατευτώ πέρα από το ξεμάτιασμα? Κάτι που να προλάβει το κακό πριν εκδηλωθεί?

 

 

 

 

[Συγχρονη Εποχη Και Ψυχολογικα Προβληματα]

 

 

Νομιζω ο κυριως παραγοντας που οδηγει σε ολη αυτη την κατασταση ειναι η αλλαγη του τροπου ζωης, των ηθων και γενικοτερα της νοοτροπιας που επικρατει σε μια κοινωνια.

 

Αλλα δεν ειναι λιγοι αυτοι που δινουν μια μεταφυσικη διασταση στο θεμα... 2012, αλλαγη "εποχης", περιεργες "ενεργειες" που κατακληζουν το αστρικο πεδιο, αλλαγη συνειδητοτητας κλπ κλπ...

Καποια απο αυτα ειναι παρατραβηγμενα, καποια στηριζονται σε λογικες υποθεσεις και καποια ερμηνευουν μεχρι τωρα αποδεκτους "μεταφυσικους" νομους για να καταληξουν σε καποια θεωρια.

 

Ισως το ολο ζητημα να εχει πολλες πλευρες που δενουν η μια με την αλλη...

 

 

Θα ηθελα να ρωτησω τι γνωμη εχετε εσεις για ολ'αυτα;;;; Τι πιστευετε και πως ερμηνευετε αυτο το κοινωνικο-ψυχολογικο φαινομενο;;; Πως πιστευετε θα μπορουσε να καταπολεμηθει σε ατομικο και σε συλλογικο επιπεδο;;;

 

 

Όπως είπες και εσύ οι αλλαγές στον τρόπο ζωής του σύγχρονου ανθρώπου είναι τόσο μεγάλες που δεν είναι ικανός να αντέξει το το υπερβολικό φορτίο και κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα έρχεται η κατάρρευση. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι καταναλωτής (Homo consumens ), τα πάντα γύρω του είναι προς πώληση και κατανάλωση. Ζει αλλά πώς ζει? με το άγχος να αποκτήσει τα κάθε λογής αγαθά που του πουλάει η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τα βιβλία που διαβάζει. Ζει σε σπίτια που ασφυκτιούν από υλικά αγαθά και που δεν του αφήνουν αρκετό χώρο να κινείται, και με την απόκτηση της καινούριας τηλεόρασης 40 ιντσών δε μένει ευχαριστημένος γιατί του γείτονα είναι 3d....ζει στην εποχή που οι έξυπνοι πωλητές προμοτάρουν την κατανάλωση σα θεραπεία των ψυχολογικών προβλημάτων του, το γνωστό shopping therapy, που έχει κάνει κάποιους πολύ πλούσιους και κάποιους πολύ φτωχούς. Έρχεται όμως η στιγμή που απομυθοποιεί την κατανάλωση γιατί αν και ξοδεύει το μισθό του σε άχρηστα πράγματα δεν νιώθει καλύτερα, μάλλον χειρότερα, η αίσθηση του ανικανοποίητου, η κενότητα που τον γεμίζει μεγαλώνει μέρα με τη μέρα....αλλά δυστυχώς είναι τόσο εθιστική αυτή η συνήθεια -ασθένεια που δεν μπορεί να ξεφύγει.

 

Αυτή είναι και η κατάρα του σύγχρονου ανθρώπου που αν και έχει τόσα υλικά αγαθά μένει ανικανοποίητος γιατί έχει ξεχάσει να ζει απλά, να χαίρεται τη ζωή και τις στιγμές που δεν αγοράζονται με χρήματα. Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποια μεταφυσική διάσταση στο θέμα, ούτε συμπαντικές ενέργειες μας φταίνε, ούτε τίποτα. Αυτό που φταίει είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία που νοσεί από όλες τις απόψεις και όταν ζεις σε τέτοια κοινωνία είναι φυσικό και επόμενο να εμφανίζονται ψυχικές διαταραχές στους πολιτες που απαρτίζουν την κοινωνία αυτή. Ποτέ δεν υπήρχε τόση αφθονία σε φαγητό και όμως άνθρωποι του δυτικού κόσμου πεθαίνουν από νευρική ανορεξία, παιδιά που τα έχουν όλα πάσχουν από κατάθλιψη γιατί δεν βρίσκουν νόημα στη ζωή. Πριν 30 χρόνια ο μισθός του πατέρα έφτανε για να καλύψει τις ανάγκες μια οικογένειας και τώρα δουλεύουν και οι δύο γονείς και τα χρήματα δεν είναι ποτέ αρκετά. Τα παιδιά βρίσκονται από βρέφη σε παιδικούς σταθμούς και μεγαλώνουν με ανθρώπους που δεν τα αγαπούν γιατι οι μητέρες τους πρεπέι να δουλεύουν ώρες ατελείωτες....

 

Πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει όλο αυτό, γιατί όλοι είχαν καλομάθει στη "φούσκα της ευημερίας" και τώρα με την οικονομική κρίση τα όποια προβλήματα θα βγουν στην επιφάνεια γιατί δεν θα υπάρχει το χρήμα να τους αγοράσει "στιγμιαία ευτυχία". Όπως σοφά είχε πει κάποιος, όταν η φτώχια χτυπάει την πόρτα η αγάπη φεύγει από το παράθυρο. Ή η ευτυχία? ή η ψευδαίσθηση της ευτυχίας? γιατί στη σύγχρονη εποχή οι ψευδαισθήσεις κυριαρχούν και οι άνθρωποι τις αποζητούν...

[Τα 7 Στάδια Προς Την Αποκάληψη (Του Εγώ)]

Είναι πολύ όμορφο αυτό που γράφεις αν και μπερδεύομαι σε κάποια σημεία...και η μόνη ένσταση που έχω είναι ότι δεν θα βιώσουμε το σαρκικό μας θάνατο παρά μόνο την ύστατη στιγμή. Ίσως πάλι μπορούμε να έρθουμε κοντά του και να τον αγκαλιάσουμε, να αποδεχτούμε τη μοίρα μας και να συμφιλιωθούμε με την ιδέα του θανάτου, γιατί σίγουρα θα διδαχτούμε πολλά από αυτόν. Αυτό το κάτι που ρωτάς αν υπάρχει όσο πιο πολύ διαβάζω τόσο πιό πολύ πείθομαι για την ύπαρξή του και τόσο πιό πολύ φοβάμαι, για να πω την αλήθεια. Φοβάμαι γιατί αρχίζω να βλέπω διαφορετικά κάποια πράγματα και να εκτιμώ το δώρο της ζωής, της επίγειας ζωής, ακόμα περισσότερο. Πόσο όμορφα αυτά που γράφεις για τις αισθήσεις μας μετά θάνατο! πραγματικά μετά το θάνατο του σώματος όλα αλλάζουν τόσο δραματικά και όμως όλοι μας έχουμε μια κάποια εμπειρία θανάτου όσο κοιμόμαστε γιατί τότε το υλικό μας σώμα είναι αδρανές αν εξαιρέσουμε τις βασικές λειτουργίες που μας κρατούν στη ζωή. Στα όνειρα δεν νιώθουμε σωματικό πόνο, μόνο συναίσθημα και κινούμαστε διαφορετικά όλα είναι διαφορετικά....

δεν μου αρέσει η ιδέα να πάψω να είμαι και να αισθάνομαι άνθρωπος, τουλάχιστον όχι ακόμη, αλλά θυμάμαι σε κάποια σημαντικά όνειρα που είδα τον εαυτό μου να μεταμορφώνεται σε ενέργεια . Σε εκείνα τα όνειρα αν και ένιωθα διαφορετικά και είχα τη θλίψη θανάτου, ένιωθα ότι αυτό δεν ήταν το τέλος αλλά μια καινούρια αρχή, κάτι άλλο συναρπαστικό με περίμενε εκεί που πήγαινα! Επίσης αν και μεταμορφωμένη σε ενέργεια διατηρούσα τη συνείδησή μου, αυτή που είχα ως άνθρωπος και όμως ένιωθα τόσο πιό ανάλαφρη, πιό ξέγνοιαστη και ο φυσικός μου θάνατος δε με στεναχωρούσε όσο θα περίμενα.

 

Με την ονειρομαγεία τι τεχνική χρησιμοποιείς? Επιλέγεις το μοτίβο των ονείρων σου αν θέλεις να δουλέψεις με κάτι και μετά προσπαθείς να ερμηνεύσεις το όνειρο που είδες? τα επτά στάδια που περιγράφεις είναι ένας τρόπος να γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό αλλά πώς περνάς από το ένα στάδιο στο άλλο? γίνεται σταδιακά σε βάθος χρόνου? είχα διαβάσει κάποτε μια τεχνική παρόμοια όπου όλα γίνονταν με οραματισμό ενω είμαστε ξαπλωμένοι και είχε αυτό το χαρακτηριστικό της κατάβασης σκαλιών δηλαδή έπρεπε να είσαι σε κατάσταση απόλυτης χαλάρωσης και κατά την έναρξη δήλωνες την πρόθεσή σου να εισχωρήσεις στα βάθη του εαυτού και να τον γνωρίσεις.

[Χρειάζομαι Την Βοήθειά Σας..]

η ανταλλαγή ενέργειας είναι φυσιολογική.

έτσι γίνεται όπως το λες ο ένας βιώνει τον άλλο.

 

απλά να ξέρεις ότι αυτό δεν είναι κάτι εξωτερικό που μπορείς να του βάλεις φραγμούς και ασπίδες.

είναι η δική σας ενέργεια.

 

θα πρέπει να μάθετε να την διαχειρίζεστε.

 

για παράδειγμα αν αυτός είναι στεναχωρημένος και συ τον νιώθεις μπορείς να τον παρηγορήσεις και να το νιώσει αυτός. και έτσι θα ανακουφιστεί.

 

π.χ. για το γκρομπαλάκι μπορείς να το θεραπεύσεις αν θέλεις.

 

το να σταματήσεις να δέχεσαι ενέργεια από άλλον γίνεται με το να μειώσεις την ευαισθησία σου. π.χ. αν είσαι άτομο συμπονετικό μπορεί να ποιάνεις τον οποιοδήποτε και στην αρχή η εμπάθεια αυτή θα είναι κουραστική και φοβερή. Αλλά μην ξεχνάς ότι μπορείς και να δρας.

 

π.χ. αν κάποιος αισθάνεται άσχημα μπορείς να τον αλλάξεις.

 

Γενικά συνήθησε το και μην μένεις μόνο παθητική δλδ να δέχεσαι μόνο και να βιώνεις το σοκ. Μπορείς και να δράσεις προς ώφελος δικό σου και του άλλου με τον οποίο συνδέεσαι

 

Θα μπορούσες να μας πεις λίγα παραπάνω για αυτό dimulator? Πώς μπορούμε να θεραπεύσουμε ή να βοηθήσουμε κάποιον? Όταν δεχόμαστε την ενέργεια πώς μπορούμε να την διαχειριστούμε σωστά και πώς πρέπει να δράσουμε ώστε να μην μας επηρεάζει αρνητικά?

[Χρειάζομαι Την Βοήθειά Σας..]

Καλή μου witchani, κάνε ότι εσύ νομίζεις σωστό για να νιώσεις καλύτερα. Η ουσία είναι να ενδυναμώσεις τον εαυτό σου ώστε να μην επηρεάζεται από την παρουσία της άλλης. Η αρνητική ενέργεια που σας στέλνει η πρώην εισέρχεται στο χώρο σου επειδή εσύ την αφήνεις. Και όταν λέω στο χώρο σου δεν μιλάω για το σπίτι σου αλλά για τον πολύ προσωπικό χώρο του μυαλού σου. Προσπάθησε να μπλοκάρεις τον αρνητισμό κάνοντας θετικά πράγματα, ευχάριστες συζητήσεις με το αγόρι σου, να επιδιώκεις να είσαι ερωτική και όμορφη. Για την άλλη αδιαφόρησε σαν να μην υπάρχει. Μην την αναφέρεις καθόλου, το όνομά της, το πόσο σε ενοχλεί η παρουσία της, το τι έκανε χθες κλπ... προσποιήσου ότι δεν σε ενοχλεί πια, κάνε ότι δεν υπάρχει.. αν την αναφέρει ο καλός σου, προσπάθησε να αποφύγεις τη συζήτηση με έναν εύσχημο τρόπο και όχι με μούτρα ή γκρίνια. Δείξε ότι δεν τη φοβάσαι, ότι δεν απειλείσαι απο την παρουσία της, δείξε σίγουρη για την αγάπη που σας ενώνει!

[Χρειάζομαι Την Βοήθειά Σας..]

Καλημέρα witchani. Το άτομο που σας στέλνει την αρνητική ενέργεια είναι μέλος της οικογένειας ή κάποιος/ κάποια αντίζηλος? έχω σκεφτεί μερικούς τρόπους που θα σε βοηθούσαν αν και δεν έχουν να κάνουν με μαγικές συνταγές. Αν θέλεις να καθαρίσεις το σπίτι από την αρνητική ενέργεια θα πρέπει αν είναι δυνατό να μην αφήνεις το άτομο αυτό να εισέρχεται στο χώρο σου ή αν πρέπει οπωσδήποτε να μπεί μέσα θα λες από μέσα σου μια προσευχή ή κάποια λόγια για να μην σας επηρεάσει το κακό που σας στέλνει. Αν παρατηρείς ότι το άτομο αυτό σας επηρεάζει αρνητικά και μαλώνετε προσπάθησε όσο μπορείς να αποφεύγεις συναντήσεις ή συζητήσεις που κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Αν πρόκειται για αντίζηλο γυναίκα πολέμησε την με τα γυναικεία όπλα, να περιποιείσαι τον εαυτό σου, να είσαι γλυκιά και τρυφερή και μην αρχίζεις τις γκρίνιες και τα παράπονα.

Συμμάζεψε το σπίτι και κάνε έναν εξαγνισμό σε όλα τα δωμάτια, άνοιξε τα παράθυρα να ανανεώνεται ο αέρας, και πέταξε άχρηστα πράγματα που γεμίζουν σκόνη. Κάνε το χώρο σου πιό απλό και αν θέλεις μια αλλαγή άλλαξε το χρώμα στους τοίχους. Είναι σημαντικό να υπάρχει τάξη στο σπίτι, να είναι καθαρό και συμμαζεμένο.

 

Για τις ασπίδες που λες μεγάλη σημασία έχει να πιστέψεις ότι η αρνητική ενέργεια του ατόμου δες σας αγγίζει, αυτό πρέπει να το νιώθεις και να το επαναλαμβάνεις μέσα σου όταν δέχεσαι την ενέργεια. Οραματίσου θετική ενέργεια να σε περιβάλλει, σκέψου μια όμορφη στιγμή με τον καλό σου και θυμήσου το συναίσθημα που βίωσες τότε, ξαναζήσε την χαρά, τη δύναμη, την αγάπη να σε γεμίζει... συγκράτησε αυτό το συναίσθημα και νιώσε το να σε ενδυναμώνει, να σε κάνει πιο σίγουρη για τον εαυτό σου, έτοιμη να αντιμετωπίσεις οτιδήποτε αρνητικό με μεγάλη ευκολία... κάθε φορά που νιώθεις ότι κάτι άσχημο συμβαίνει επανέφερε τη σκέψη σου σε αυτή την εικόνα και πες από μέσα σου είμαστε δυνατοί, αγαπημένοι και καμία αρνητική ενέργεια δε μπορεί να μας βλάψει.

[Σκοπός Της Μαγικής Τέχνης]

.... "ονειρευόμουν το δράκο να έρθει να κάψει" τους εχθρούς μου, το αποτέλεσμα ήταν ένας νεκρός στα 45 απο καρκίνο και δυο στο χειρουργείο και ο ένας εξ αυτών έπαθε κι ο ίδιος αυτό ακριβώς που μου έκαναν... Ένας έχει μείνει ακόμα... Θα είμαι υποκριτής αν πω ότι λυπήθηκα και ότι δεν το φχαριστήθηκα. Φυσικά το ζήτημα δεν είναι να ψοφήσει και του γείτονα η κατσίκα αλλά να αντικατασταθεί η δική μου ψόφια κατσίκα. Πάντως μην υποτιμάς τη δύναμη κάποιου που "ονειρεύεται το δράκο"...

 

Δεν ξέρω τι κακό σου έκαναν Grey για να νιώθεις έτσι και ίσως στη θέση σου να ήθελα εκδίκηση... αλλά το να ομολογείς κάτι τέτοιο και μάλιστα με αυτό τον τρόπο με στεναχωρεί πολύ . Δε θέλω να το παίξω ανώτερη, ίσα ίσα αντιλαμβάνομαι ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου για να νικήσω τα πάθη μου, και γνωρίζω πολύ καλά ότι όλοι μας κρύβουμε ένα "τέρας" μέσα μας, το δικό μου το έχω γνωρίσει αρκετά καλά. (με θυμάται πού και πού και με επισκέπτεται, και κάθε φορά που το αντικρύζω τρομάζω). Αλλά πες μου ειλικρινά, είναι αυτός ο σωστός τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και τους εχθρούς μας? να ευχόμαστε να πάθουν το ίδιο? οι άνθρωποι κάνουν λάθη και μαθαίνουν από αυτά, σε ποιόν αξίζει να πάθει κάτι τόσο φρικτό, να πεθάνει τόσο νέος από καρκίνο, επειδή μας έβλαψε? σε ποιόν αξίζει να πάθει ατύχημα και να μπει στο χειρουργείο? Αυτή είναι η λύση? να ευχόμαστε να πεθάνουν οι εχθροί μας? μη νομίζεις ότι δεν έχω έρθει σε αυτή τη θέση, να σκέφτομαι αρνητικά, να νιώθω οργή, θυμό, να θέλω εκδίκηση. Αλλά υπάρχει τελειωμός στους εχθρούς μας? ή για κάθε έναν που νικάμε θα πετάγονται δυό και τρείς να τον αντικαταστήσουν?.... δεν υπάρχει τελειωμός δυστυχώς, και η εκδίκηση δεν είναι ο σωστός τρόπος να νικήσουμε.

Σε δύσκολες στιγμές προσπαθώ απεγνωσμένα να σκεφτώ τι οδηγεί αυτούς τους ανθρώπους να κάνουν κακό, προσπαθώ να καταλάβω γιατί κάνουν αυτά που κάνουν, δεν ξέρω πώς, αλλά πάντα κάτι βρίσκω για να δικαιολογήσω την μικροπρέπειά τους, το φθόνο, την κακία. Προσπαθώ να βρω ένα κομμάτι τους να αγαπήσω γιατί δε θέλω το μίσος να μου κατατρώει τα σωθικά, δεν το αντέχω! προσπαθώ να μετατρέψω το μίσος σε αγάπη και την αγάπη, αυτή τη στάλα αγάπης, σε φως, για να βλέπω στο σκοτάδι και να ελπίζω σε καλύτερες μέρες.

Προσεύχομαι στο θεό, παρακαλάω να μου δώσει δύναμη να αντέξω την κακία, να μου δώσει θάρρος να ανταπεξέλθω, να αντιμετωπίσω την ειρωνεία με χαμόγελο, να καταπιώ τα άσχημα λόγια που ανεβαίνουν στο στόμα μου, και κλαίω, προσεύχομαι και κλαίω γιατί νιώθω την αδικία στο πετσί μου και νιώθω τόσο μα τόσο μικρή που δεν μπορώ να νικήσω αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που με κατακλύζουν. Μετά όμως όταν περνάει όλο αυτό νιώθω πιό δυνατή, πιό ήρεμη μέσα μου, νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου.

[Σκοπός Της Μαγικής Τέχνης]

Το περιστατικό αυτό έγινε εκτός σχολείου Grey από κάτι παλιόπαιδα που είχαν αρχηγό έναν μεγαλύτερο και τρόμαζαν τα υπόλοιπα παιδάκια. (και μάλιστα έγινε κάτω από το σπίτι μου, η μάνα μου ήταν πολύ κοντά, αλλά το κακό συμβαίνει οπουδήποτε.) οι "bullies" υπάρχουν παντού και χτυπούν αυτούς που νομίζουν αδύναμους, αλλά μη στεναχωριέσαι όπως σου είπα δεν καθόμουν με σταυρωμένα χέρια. Ευχαριστώ πάντως για τη συμπαράσταση, το εκτιμώ, έτσι ήμουν και εγώ υπερασπιστής των αδύναμων και ανθρώπων σε ανάγκη... ( τώρα σκέφτομαι πριν επέμβω για διάφορους λόγους αλλά την αδικία δεν αντέχω να τη βλέπω)

 

Για την ψυχική επίθεση που λες δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείς. Η ψυχική επίθεση εξουθενώνει και τις δύο πλευρές. Από τη μεριά μου κράτησα καλή άμυνα και δεχόμουν τα "χτυπήματα" για κάποιες μέρες. Μπορεί να βαρέθηκαν, ή να ικανοποιήθηκαν από το κακό που έκαναν και να σταμάτησαν, ποιός ξέρει? τι πιστεύεις ότι ο εκφοβισμός τέτοιου ατόμου θα τον έπειθε να σταματήσει? εκείνη τη φορά μαζεύτηκαν πολλοί δεν ήταν ένας.

 

christian74 για τα ξόρκια που ρωτάς δεν έχω ασχοληθεί πολύ αλλά ξέρω ότι πολλοί έχουν δει αποτελέσματα και έχω ακούσει ιστορίες που το επιβεβαιώνουν. Δεν βρίσκω κακό το να χρησιμοποιεί κάποιος ξόρκια για να βρει μια καλή δουλειά, ή για να πάνε καλύτερα τα πράγματα, ή για προστασία αλλά όπως είπες πρέπει να προσέχουμε τι επιθυμούμε και τι ευχόμαστε γιατί οι ευχές μας πολύ συχνά πραγματοποιούνται. Και όπως πραγματοποιούνται οι ευχές μας έτσι πραγματοποιούνται και οι φόβοι μας για να κρατιέται η ισορροπία.

[Σκοπός Της Μαγικής Τέχνης]

christian74 δεν είσαι ο μόνος που αντέδρασες έτσι, πολλοί αμύνονται κάνωντας επίθεση, ειδικά όταν ασχολούνται με τη μαγεία από τόσο μικρή ηλικία και δεν έχουν "τη δύναμη και τη σοφία" όπως είπες να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλο με άμεσο τρόπο. Πιστεύω ότι αν σου δίνονταν μια δεύτερη ευκαιρία τώρα και ξαναζούσες τη στιγμή ίσως είχες διαλέξει έναν διαφορετικό τρόπο για να λύσεις τις διαφωνίες σου με τα άλλα παιδιά στο σχολείο. Ξέρω πόσο αρνητικά είναι τα συναισθήματα που δημιουργούνται από τέτοιες καταστάσεις και πόσο εύκολο είναι να δικαιολογηθούμε για την αντίδρασή μας. Από την άλλη ο καθένας πολεμάει με τα όπλα που διαθέτει.

Προσωπικά όταν δεχόμουν σωματική και λεκτική βία προσπαθούσα να ανταποδώσω τα χτυπήματα, και υπήρχαν φορές που "έτρωγα" ξύλο αλλά έδινα και όλας. Θυμάμαι μια φορά που με περικύκλωσαν κάτι παιδιά και με χτυπούσαν, με έφτυναν, με έβριζαν και πάνω στο χαμό έρχεται ένα παιδί και λέει : Xτυπήστε και εμένα όχι μόνο αυτή, γιατί ο Χριστός έτσι έκανε τον χτυπούσαν και γύριζε και το άλλο μάγουλο να φάει ξύλο! είμαι με το μέρος της. Αυτό είναι από τα πράγματα που μου έχουν μείνει και τα θυμάμαι, γιατί ενώ δεχόμουν επίθεση σκεφτόμουν την πράξη του παιδιού αυτού.

Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα τότε αν ήξερα κάποια πράγματα παραπάνω και ίσως η άγνοιά μου με προστάτευσε. Θα σου πω τι έκανα τώρα που έχω διαβάσει σχετικά. Πριν λίγους μήνες δέχτηκα ψυχική επίθεση από κάποια άτομα και ζήτησα τη συμβουλή κάποιου φίλου ο οποίος μου είπε να μην κάνω τίποτα για να ανταποδώσω την επίθεση, αλλά να αμυνθώ. Μου εξήγησε ότι η αρνητική ενέργεια που παράγεται από αυτά τα άτομα για να βλάψουν το θύμα τους βλάπτει αυτούς κυρίως, και όχι το θύμα. Ενώ ο πειρασμός για εκδίκηση είναι μεγάλος, το να παλέψεις ενάντια σε αυτή σου την παρόρμηση και ενάντια στο θιγμένο εγώ που θέλει να νικήσει, σε κάνει δυνατότερο και νικητή της μάχης. Τη στιγμή που μπορούμε να μετατρέψουμε την αρνητική ενέργεια που βγαίνει από μέσα μας σε θετική και το μίσος για τον εχθρό μας σε αγάπη για τον εαυτό μας τότε θα έχουμε ανέβει ακόμα ένα σκαλί προς τα πάνω.

[Το Πέρασμα Από Τη Γη.]

Αυτά που λες μου θυμίζουν ένα βιβλίο του Έριχ φον Νταινικεν που είχα διαβάσει παλιά με τίτλο Αναμνήσεις από το μέλλον. Ήταν πολύ ενδιαφέρον είχε μια παρόμοια θεωρία με αυτή που περιγράφεις ότι όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί ήταν αποτέλσμα εξωγήινης παρέμβασης ή βοήθειας. Θυμάμαι είχε ανακαλύψει ζωγραφιές σε σπήλαια που έδειχναν κάποια όντα που έμοιαζαν με αστροναύτες, κάτι κρυστάλλινα κρανία, και τα σχήματα στην κοιλάδα Νάζκα.

Αλλά τελικά τον διέψευσαν γιατί τα ευρήματά του είχαν λογική εξήγηση.

[Το Πέρασμα Από Τη Γη.]

Αυτά που συζητάμε τώρα είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Πώς είμασταν προγραμματισμένοι να ζούμε αλλά κάποιοι εχθροί μας μείωσαν το προσδόκιμο ζωήςκλπ . Το γεγονός ότι δε θα καταρρεύσει το σώμα μας πιστεύεις ότι δε θα επηρεάσει τον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό μας? μάλλον είσαι μικρός για να καταλάβεις τη διαφορά αλλά πίστεψέ με όσο περνούν τα χρόνια και το σώμα χάνει τη δύναμη του, την ευλυγισία, την ομορφιά του αλλάζει και ο άνθρωπος. Σκέφτεται διαφορετικά, μεταμορφώνεται. Αλήθεια πιστεύεις ότι μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά της άνοιξης από το χειμώνα αν δεν βιώσεις την αλλαγή στη θερμοκρασία, αν δε δεις τις αλλαγές στη φύση? Πώς αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος τον κόσμο γύρω του? μέσω των αισθήσεων δε γίνεται αυτό?

 

Δεν θεωρώ απαραίτητη την ύπαρξη κανενός μπαμπούλα για να λειτουργήσει ο άνθρωπος. Το μόνο που κάνω είναι να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, τη φύση, τον άνθρωπο και να ερμηνεύω κάποια πράγματα. Δεν ψάχνω να βρω τρόπους να δικαιολογηθώ για το φόβο του θανάτου που έχω, ούτε θεωρώ ότι το να ζούσε ο άνθρωπος τριπλάσια χρόνια θα τον έκανε σοφότερο. Σίγουρα θα είχε περισσότερες εμπειρίες αλλά σημασία δεν έχει ο χρόνος και η ποσότητα των ημερών μας ή των εμπειριών μας αλλά η "ποιότητα" τους και το τι κάνουμε με αυτές. Πώς εκμεταλλευόμαστε τις εμπειρίες μας και τι αποκομίζουμε από αυτές.

 

όσο για την αυτοκτονία, δεν αναφερόμουν σε αυτή αλλά στις συνήθειες που έχουν πολλοί και βλάπτουν σοβαρά την υγεία τους συντομεύοντας έτσι την επίγεια ζωή τους. Δε χρειάζεται να αυτοκτονήσει κάποιος υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνουμε σύντομη τη ζωή μας, κάπνισμα,κακή διατροφή, αλκοόλ, σεξ χωρίς προστασία, ηλιοθεραπεία ώρες ατελείωτεςκλπ. όλοι ξέρουμε τους κινδύνους κάποιοι όμως επιλέγουν να ζήσουν πιο ριψοκίνδυνα, πιο επιπόλαια. Το να ζει κάποιος ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής σίγουρα κάνει καλύτερη την ποιότητα ζωής του, και ίσως αν είναι τυχερός να ζήσει περισσότερα χρόνια. Για αυτό σου απαντώ ότι είναι πολλοί αυτοί που ζούνε έτσι και θα έπρεπε να είναι παράδειγμα προς αποφυγή.

[Το Πέρασμα Από Τη Γη.]

Δηλαδή Γκρευ σου φαίνεται φυσιολογικό να αλωνίζουμε τη γη ή έστω άλλους πλανήτες κάποιες χιλιάδες χρόνια? εδώ άλλοι βαριούνται αυτή τη σύντομη ζωή και τη συντομεύουν ακόμη περισσότερο.Ο θάνατος για πολύ κόσμο είναι μια λύτρωση, μπορεί η ζωή να είναι ωραία αλλά και ο θάνατος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της. Είναι σαν να θες να ζεις μια συνεχόμενη άνοιξη, άντε και καλοκαίρι στις εποχές. Δεν σε γοητεύει καθόλου το φθινόπωρο, ο χειμώνας δεν έχει την δική του αίγλη? Δεν βρίσκεις καμμιά ομορφιά στο να βιώνει κάποιος το δικό του "φθινόπωρο" και το δικό του "χειμώνα"? με το πέρασμα των χρόνων δεν κερδίζουμε κάτι? με το να παρατηρούμε τις αλλαγές στον εαυτό μας και στο σώμα μας δεν αντιλαμβανόματε πολλά περισσότερα? Ωραία θα ήταν στην ηλικία μου να έχω κορμί 20αρας, αλλά μου αρέσει το σώμα μου και τώρα, ζώ μαζί του και το χαίρομαι. Είναι η τελειότητα τόσο αναγκαία για να είμαστε ευτυχισμένοι? ή πιστεύεις ότι αν μέναμε νέοι για πάντα θα μας ενδιέφερε πολύ να αναπτυχθούμε πνευματικά? γιατί κατα τη γνώμη μου το αντίθετο θα συνέβαινε. Θα μας ένοιαζε μόνο η εξωτερική ομορφιά, γιατί θα διατηρούσαμε τον εγωισμό και την υπεροψία που υπάρχει στα νιάτα. Ο θάνατος και η ημερομηνία λήξης είναι η κινητήριος δύναμη για τον άνθρωπο, αυτή που μας ωθεί μπροστά, αυτή η κρυφή δύναμη που μας κάνει να θέλουμε να αναπτυχθούμε, να μάθουμε, να ψάξουμε και να προλάβουμε να τα κάνουμε ολα αυτα γιατί γνωρίζουμε πόσο σύντομο είναι το πέρασμα.

 

Ίσως όταν είμασταν "προγραμματισμένοι" να ζούμε εκατοντάδες χρόνια να πεθαίναμε από ανία που είπε και ο Artzuna, και το σχέδιο να απέτυχε παταγωδώς. Ίσως ο άνθρωπος να πεθαίνει νωρίτερα αλλά να ζει καλύτερα έτσι. Γιατί και στην Εδέμ πάλι δεν ήταν ευχαριστημένος ο Αδάμ με την Εύα κάτι έλειπε από τον παράδεισο τους, πάντα κάτι μας λείπει, πάντα θέλουμε αυτό το κάτι παραπάνω, γιατί δεν έχουμε μάθει να ζούμε τη στιγμή και το παρόν, ζούμε πάντα στο μέλλον και στο παρελθόν. Ξεχνάμε να ζήσουμε τη στιγμή, ξεχνάμε να χαρούμε και να εκτιμήσουμε τη ζωή.

[Γεια Σε Ολα Τα Μελη Του Forum !]

Αντιγόνη καλώς ήρθες!

[Το Πέρασμα Από Τη Γη.]

Είναι μερικές ακραίες φιλοσοφικές σχολές που λένε το σώμα φυλακή και τάφο της ψυχής και μερικοί του χριστιανισμού τείνουν προς τα εκεί... Τώρα βέβαια ούτε οι χριστιανοί δε λένε τέτοια πράγματα γιατί προφανώς είδαν ότι οδηγούνται σε μία ΑΚΟΜΑ λογική ασυνέπεια. Από τη μια το σώμα το βρώμικο, το ελεεινό, το έτσι, το αλλιώς που είναι φυλακή και τάφος της ψυχής και από την άλλη η αυτοκτονία που θα "ελευθέρωνε" την ψυχή από αυτή την "ελεεινή φυλακή" - και θα έκανε το χριστιανισμό ένα ακόμα evil cult - είναι κακό και απαγορεύεται. Βλέπουμε λοιπόν πως όταν λέμε μπούρδες και μετά τρέχουμε πρόχειρα να τις "μπαλώσουμε" καταλήγουμε σε λογικές ασυνέπειες.

 

Τι λέω εγώ τώρα. Σώμα και ψυχή είναι αναπόσπαστα μέρη της ανθρώπινης φύσης. Δεν είναι αφύσικο να είναι η ψυχή σε σώμα, το αφύσικο είναι να μην είναι μέσα σε σώμα. Ο θάνατος είναι το αφύσικο και η μεγαλύτερη ασθένεια του ανθρώπου. Δεν αποτελεί καμία "ουράνια γέννηση", αυτό είναι απάτη. Για να προλάβω τυχόν ερώτηση, δεν έχει σημασία αν το λέει Έλληνας φιλόσοφος και αυτός μπορεί να κάνει λάθος.

 

Σήμερα έχουμε ανακαλύψει την αιτία του θανάτου, ξέρουμε τι χρειάζεται και είμαστε πολύ κοντά σε επιστημονική λύση.

 

 

 

Γιατί σου φαίνεται αφύσικος ο θάνατος? η ύλη είναι φυσιολογικό που φθείρεται, ό,τι υλικό υπάρχει έχει περιορισμένη διάρκεια ζωής. (να γιατί ο χρυσός είναι τόσο πολύτιμος, ξέρω ότι είναι κάπως άσχετο αλλά το σκέφτηκα)

Το αφύσικο είναι να θέλουμε να κρατήσουμε την ψυχή στο υλικό σώμα ενώ η διάρκεια ζωής της σε αυτό είναι περιορισμένη. Η μεγαλύτερη ασθένεια του ανθρώπου δεν είναι o θάνατος αλλά το ότι δεν έχει μάθει να χαίρεται και να εκτιμά το δώρο της ζωής. Θυμάμαι που είχαμε διαφωνήσει έντονα στο θέμα περί θανάτου, αλλά αν το δεις αλλιώς η γνώση του θανάτου, η γνώση ότι το πέρασμα είναι τόσο σύντομο θα έπρεπε να θεωρείται δώρο και όχι ασθένεια, όχι καταδίκη. Έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ. Καθόλου δεν μου αρέσουν τα γηρατειά, η αρρώστια, η "ασχήμια" που έρχεται με το πέρασμα των χρόνων, αλλά είναι κάτι αναπόφευκτο, οπότε θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την ιδέα του θανάτου και να την αποδεχόμαστε σιγά σιγά.

Ποιά επιστημονική λυση λες Γκρευ? Είναι λύση να μην πεθαίνει ο άνθρωπος? είναι λύση να ζούμε χρόνια ατελείωτα εδώ στη γη? και πώς θα ζούμε, νέοι και υγιείς? όπως περιγράφει ο Α. Χάξλευ στον Θαυμαστό καινούριο κόσμο, η θα παρατείνουμε τα γηρατειά μας για να καθυστερήσουμε το θάνατο? (πολυ ανατριχιαστική ιδέα αυτή) Αν υπήρχε ένας τρόπος να παρατείνουμε τα "καλά", παραγωγικά χρόνια εδώ στη γη ή αν υπήρχε τρόπος να αντιμετωπίσουμε σοβαρές ασθένειες ώστε όλοι οι άνθρωποι να χαίρονται εξίσου τη ζωή ακούγεται όμορφο. Αν όμως θέλουμε πάση θυσία να αποφύγουμε κάτι το οποίο είναι προγραμματισμένο να μας συμβεί δε θα κερδίσουμε τίποτα, χάσιμο χρόνου θα είναι.

[Το Πέρασμα Από Τη Γη.]

Γιατί σου φαίνεται "κακός προορισμός" η γη μας? προσωπικά μου φαίνεται ένας πολύ όμορφος τόπος να ζει κάποιος ειδικά τώρα που έρχεται το καλοκαίρι...ποιά διάσταση θεωρείς ότι θα ήταν ο καλός προορισμός?

 

Πιστεύω ότι ο λόγος που ζούμε στη γη είναι για να κατανοήσουμε το υλικό πεδίο, να ανακαλύψουμε τις δυνατότητες αλλά και τους περιορισμούς μας. Είναι αν θες μια ευκαιρία να εκδηλωθεί η ζωή σε μια άλλη μορφή και να ανακαλύψει την άλλη της πλευρά. Είναι ένα πανηγύρι αισθήσεων που μόνο φορώντας τα υλικά μας σώματα μπορούμε να κατανοήσουμε, από την πρώτη μας ανάσα, όλα τα ενδιάμεσα στάδια της ζωής, μέχρι την τελευταία μας ανάσα και το πέρασμα στο πνευματικό πεδίο.

[Σκέψεις]

 

 

Δε λέει ο σκεπτόμενος ότι η ετοιμόρροπη "κυρίαρχη" πραγματικότητα στηρίζεται σε μια υγιής αντιμετώπιση του κόσμου, κάθε άλλο.

Την ίδια αυθαιρεσία που κάνει όμως η κυρίαρχη πραγματικότητα σε μας από τις πρώτες στιγμές που ερχόμαστε σ' αυτό τον κόσμο, την ίδια αυθαίρετη συμπεριφορά υιοθετούν μερικοί άνθρωποι που για δικούς τους λόγους δεν αρκούνται στο να βιώνουν τον δικό τους κόσμο αλλά τον επιβάλλουν στον άλλον.

Και το μπαλάκι δεν ρίχνεται προσωπικά σε αυτούς αλλά στους υπόλοιπους που βρίσκονται δίπλα τους.

Το να υιοθετήσεις τον κόσμο του άλλου, αυτό σημαίνει:

 

Είτε είσαι ενεργειακά λειψός σε σχέση με μια ιδιαίτερη περίπτωση ατόμου (και κατά συνέπεια εύκολα παρασύρεσαι), είτε δεν έχεις ανακαλύψει το δικό σου κέντρο, είτε υπάρχουν φόβοι, "κουμπιά" και εσωτερική διάταξη συγγενή με το συγκεκριμένο άτομο, είτε ανήκεις σε κατηγορία ατόμων που έχει να διαδραματίσει παρόμοιο ρόλο στο γίγνεσθαι.

Για μένα σ' ένα μεγάλο βαθμό είναι και θέμα human Design (για να μην πω κατά βάση όπως έχω αναφέρει παλαιότερα) και το οποίο σχετίζεται με κάποιους παράγοντες που είπα από πάνω.

 

Χωρίς όμως τα φώτα της διάκρισης μπορεί εύκολα κάποιος να γίνει έρμαιο μερικών ανθρώπων που ο κόσμος τους δεν είναι απλά διαφορετικός, είναι μια διαρκής μαύρη τρύπα. Και ως γνωστό οι μαύρες τρύπες έλκουν δυνατά!

 

Μπορεί να είναι ο δρόμος για τους κύριους & τις κυρίες μαύρες τρύπες, όχι όμως για όλους, χωρίς δηλ. να είσαι εσύ γιαυτό.

Και για να μην είσαι γιαυτό, αλματωδώς πλέον πρέπει να βρει ο καθένας τον δικό του τρόπο, τον δικό του δρόμο.

 

Προσωπικά έχω χάσει μέχρι στιγμής 2 πολύ καλούς φίλους που επειδή έκαναν βουτιά στο χάος χωρίς να έχουν βρει το κέντρο τους, έχουν για τα καλά χαθεί στη ρουφήχτρα και κάθε επαφή είναι πλέον ανώφελη και αδύνατη.

Όσοι κάθονταν τότε δίπλα τους παρασύρονταν στον κόσμο τους χωρίς να το πάρουν είδηση και παρ' ολίγο να την πάθω και ελόγου μου αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο είχα για λίγα φεγγάρια τύχη βουνό.

 

Το χάος είναι εδώ και θέλει προσοχή για το άν & πως θα βγεις από την άλλη πλευρά μεταμορφωμένος.

 

Μου αρέσει πολύ αυτό που γράφεις Aqua. Το έχω βιώσει αυτό που περιγράφεις παλιότερα με άτομα που ήταν "μαύρες τρύπες" και ενω στην αρχή παρακολουθείς σαν θεατής το έργο που παίζουν, σιγά σιγά σε τραβάει αυτή τους η διαφορετικότητα και γίνεσαι κομπάρσος, και έπειτα αν δεν έχεις τα φώτα της διάκρισης όπως λες σύντομα γίνεσαι πρωταγωνιστής στο έργο που πριν λίγο καιρό παρακολουθούσες.

Το ότι παρασύρεται κάποιος χωρίς να πάρει είδηση μάλλον έχει να κάνει με το ότι υπερτιμά τις δυνάμεις του εαυτού και υποτιμά την έλξη που ασκεί πάνω του η "μαύρη τρύπα" και πριν το καταλάβει γίνεται έρμαιο των καταστάσεων.

Ήθελα να σταθώ σε αυτό που είπε ο jimjim. Στο χώρο που κινούμαστε αν αρχίσει κάποιος να ακούει φωνές, να βλέπει διάφορα οράματα κλπ αυτό μπορεί να σημαίνει ότι έχει αρχίσει να ξεμπλοκάρει τις αισθήσεις του λόγω εσωτερικής ανάπτυξης, αλλά πάλι θέλει προσοχή γιατί αν αυτό το ξεμπλοκάρισμα γίνει απότομα μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει τους λιγότερο προετοιμασμένους στο ψυχιατρείο. Το θέμα είναι να μπορείς να διακρίνεις αν αυτό που νιώθεις μετά από μια άσκηση σε βοηθά ή αν έχει αρνητική επίδραση πάνω σου. Έχω δει μάλιστα να συμβουλεύουν σε περιπτώσεις που δουλεύεις με τον εαυτό σου να καταγράφεις και να παρατηρείς την επίδραση της άσκησης στην καθημερινότητά σου.

Για τους υπόλοιπους που κινούνται εκτός του χώρου αν αρχίσουν να ακούνε φωνές και να έχουν παραισθήσεις είναι αρκετά ανησυχητικό. Πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας στο τι προκαλεί αυτά τα συμπτώματα. Πάντως από προσωπικές εμπειρίες με φίλους και γνωστούς που νοσηλεύτηκαν οι πιό πολλοί έκαναν τακτική χρήση ουσιών και κάποια στιγμή άρχισαν να ζουν στο δικό τους κόσμο, στη δική τους πραγματικότητα. Αυτό δε σημαίνει ότι όλοι αυτοί είναι επικίνδυνοι για εμάς τους "φυσιολογικούς", αλλά ότι μάλον η συνύπαρξη μας είναι αδύνατη κάτω από ορισμένες συνθήκες. Και πιστεύω για όλους μας είναι θέμα ορίων, αν ξεπεραστούν κάποια όρια είναι πολύ δύσκολο να γυρίσεις πίσω, είναι δύσκολο να παλέψεις ενάντια σε κάτι που δεν γνωρίζεις. Μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να μπορέσουμε να μπούμε στην πραγματικότητα του άλλου και να τον ξυπνήσουμε ή να τον τραβήξουμε έξω από τη μαύρη τρύπα που τον χωνεύει στα σπλάχνα της, τον αφομοιώνει.... αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν ακόμα τέτοιες θεραπείες και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δώσουμε φαρμακευτική αγωγή και νοσηλεία όταν τα συμπτώματα γίνονται έντονα.

 

Η ισορροπία μεταξύ λογικής και τρέλας είναι λεπτή αν δεν ξέρεις πότε να σταματήσεις, αν δεν έχεις μάθει να διακρίνεις και να διαβάζεις σωστά τον εαυτό σου. Αυτό που βοηθάει σε τέτοιες στιγμές είναι να νιώσεις ότι δεν είσαι τόσο διαφορετικός από τους άλλους, για να κρατηθείς στην πραγματικότητα που ζούσες, πρέπει να δεις ότι και οι άλλοι έχουν νιώσει παρόμοια συναισθήματα με τα δικά σου, δεν είσαι μόνος απλά είσαι ενα κομμάτι του συνόλου που βιώνει μια διαφορετική κατάσταση. (ελπίζω να μην σας μπέρδεψα). Όσο για την πραγματικότητα που ανέφερα παραπάνω δεν εννοώ ότι αυτή είναι η μόνη στην οποία πρέπει να κινούμαστε, κάθε άλλο. Πρέπει όμως να έχουμε εμείς τον έλεγχο της πραγματικότητας την οποία επιλέγουμε, να ελέγχουμε την είσοδο και την έξοδο από αυτή.

[Τα βιβλία]

Χαχαχα! Ανελέητος ο Δον Χουάν!

 

Αυτό που λες για τον παππού δίκιο έχεις , μόνο που ήξερα για εφημερίδες...όχι για βιβλία .

 

 

[Τα βιβλία]

Τι κάνουν με τα βιβλία εκεί στο Μεξικό???

 

 

[Βοήθεια- Πνεύμα(;)]

Τελικά ποιός από τους "έξω" μπορεί να δει το μέσα μας? Γεια σου Μάρκο και καλώς ήρθες. Ξέρω περίπου πώς ένιωσες γιατί είχα παρόμοιες εμπειρίες στο παρελθόν, βέβαια δεν είναι εύκολο να "μπούμε" στο μυαλό του άλλου και να ζήσουμε την εμπειρία του για να καταλάβουμε πώς νιώθει. "Έξω από το χορό που λένε..." Το μόνο που μπορώ να πω είναι να κάνεις αυτό που πιστεύεις εσύ ότι θα σε βοηθήσει. Αφού πιστεύεις ότι δέχτηκες επίθεση τότε καλό είναι να ενεργήσεις έτσι ώστε να πείσεις τον εαυτό σου ότι ο εχθρός αντιμετωπίστηκε ή κατατροπώθηκε. Αν σε βοηθάει μια προσευχή ή ένας εξαγνισμός κάνε το. Άνοιξε τα παράθυρά σου να ανανεωθεί ο αέρας στο δωμάτιο, αν μπαίνει ο ήλιος μέσα ακόμα καλύτερα, συμμάζεψε την ακαταστασία αν υπάρχει, και ξεσκόνισε ή παρακάλεσε κάποιον να καθαρίσει το δωμάτιο για σένα. Μετά μπορείς να κάνεις έναν εξαγνισμό ή ό,τι άλλο θεωρείς απαραίτητο.

[Τέχνη και ηλικία]

Με την πάροδο των χρόνων ο άνθρωπος αλλάζει τρόπο σκέψης και τον τρόπο που αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις... πόσες φορές ήρθαμε αντιμέτωποι με τους γονείς μας στα εφηβικά χρόνια και πόσες φορές συμφωνήσαμε με τον τρόπο που μας φέρθηκαν όταν μεγαλώσαμε αρκετά ώστε να καταλάβουμε τι τους φόβιζε ή τους προβλημάτιζε? πόσες φορές δεν είπαμε ότι καλά έκαναν που μας φέρθηκαν με αυστηρότητα γιατί κάτι ήξεραν παραπάνω από εμάς? όταν βλέπεις τα πράγματα από την πλευρά του γονιού καταλαβαίνεις πώς ένιωθαν οι γονείς όταν σε μεγάλωναν και παρατηρώντας τα παιδιά ξαναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε μικρή ηλικία. Είναι μια δεύτερη ευκαιρία για τον καθένα να κατανοήσει και τις δυο πλευρές, να δει τα πράγματα σφαιρικά και να αποκτήσει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τη ζωή, για τα προβλήματα που έχουν τα παιδιά και οι γονείς σε αυτό το δύσκολο έργο. Δεν γεννιέσαι γονιός, γονιός γίνεσαι και μαθαίνεις προχωρώντας, δε δίνεις μόνο αλλά σου δίνονται πολλά από τα παιδιά γιατί μαζί με αυτά μαθαίνεις, κάνεις λάθη και συνεχίζεις, προσπαθείς να τα μεγαλώσεις και να μεγαλώσεις μαζί τους. Είναι υποχρέωση του γονιού να καθοδηγεί τα παιδιά του σωστά και παράλληλα να μην ξεχνά πώς είναι να είσαι παιδί. Να μην ξεχνά ότι αυτά τα πέρασε ο ίδιος πριν κάποια χρόνια, τις ανησυχίες, τα προβλήματα της εφηβείας , την μοναξιά που νιώθει ένα παιδι, το φόβο, την ανάγκη να φύγει και να ανεξαρτητοποιηθεί, την εσωτερική πάλη που νιώθει, τα αναπάντητα ερωτήματα, το θυμό, την πίκρα και την απογοήτευση για τους γονείς που δεν τον καταλαβαίνουν. Από την άλλη, τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν ότι το να είναι κάποιος γονιός είναι πάρα πολύ δύσκολο και θα πρέπει να μάθουν να σέβονται τους γονείς και να μάθουν να τους ακούνε . Δε λέω να κάνουν ότι τους λένε οι γονείς, εξάλλου η οικογένεια δεν είναι στρατός και τα παιδιά δεν είναι στρατιωτάκια είναι άνθρωποι που έχουν δική τους προσωπικότητα, αλλά να μάθουν να ακούνε το γονιό γιατί κάτι παραπάνω ξέρει που συμβουλεύει, ανησυχεί και γίνεται αυστηρός. Ας μην ξεχνάμε οτι το κίνητρο των γονιών είναι η αγάπη και το ενδιαφέρον τους για αυτά αν και πολλές φορές χειρίζονται δύσκολες καταστάσεις με λάθος τρόπο πετυχαίνοντας έτσι τα αντίθετα αποτελέσματα.

 

 

[Κατάρες]

Άκουσα μια ιστορία για ένα αφορισμό και θα τη μοιραστώ μαζί σας. Το συμβάν έγινε σε ένα χωριό ορεινό πριν πολλά χρόνια και μια θεία μας το είπε γιατί ζούσε εκεί όταν έγινε.

 

Ήταν μια νιόπαντρη γυναίκα στο χωριό και φορούσε τα χρυσαφικά από το γάμο της καθόλη τη διάρκεια της μέρας γιατί έτσι το είχαν έθιμο τότε να μη βγαίνουν από πάνω τους τα χρυσαφικά για 40 μέρες. Δεν είμαι σίγουρη για το λόγο που γίνονταν αυτό ίσως για να στεριώσει ο γάμος ή για καλή τύχη. Κάποια στιγμή πήγε στη βρύση του χωριού να πλύνει κάτι, έβγαλε το βραχιόλι της και το ακούμπησε επάνω αλλά ξέχασε να το ξαναφορέσει και έφυγε. Όταν πήγε στο σπίτι της και κατάλαβε οτι δεν το φορούσε έτρεξε στη βρύση να το βρει, πουθενά το βραχιόλι. Τότε απευθύνθηκε στον παπά του χωριού για να κάνει έκκληση στον κόσμο κατα τη λειτουργία, ώστε όποιος είχε πάρει το βραχιόλι να το επιστρέψει στην κάτοχό του το συντομότερο δυνατό. Κανένας όμως δεν επέστρεψε το βραχιόλι και ο παπάς αποφάσισε να διαβάσει το αφοριστήριο. Διάβασε λοιπόν το αφοριστήριο, κάτι που γίνονταν παλιότερα σε χωριά από ό,τι με πληροφόρησαν, και περίμεναν να δουν τα αποτελέσματα. Περίμεναν κάποιος να αρρωστήσει βαριά, να τυφλωθεί, να μείνει παράλυτος ή ακόμα να πεθάνει! Τελικά κανένας δεν αρρώστησε στο χωριό οπότε και το συμβάν σιγά σιγά ξεχάστηκε. Κάποια στιγμή χρειάστηκε επισκευή η στέγη της εκκλησίας και ανέβηκαν να την επισκευάσουν όταν είδαν στη φωλιά του πελαργού κάτι να γυαλίζει και τον πελαργό που είχε πεθάνει! Αυτός ήταν ο κλέφτης της ιστορίας, ο πελαργός, και από ότι λέει η θεία μου η κατάρα τον σκότωσε...

[Τέχνη και ηλικία]

Άνοιξες το θέμα για να ζητήσεις γνώμες....πιστεύω οι απορίες σου έχουν απαντηθεί.

 

Όσο για αυτο που είπες να σε διορθώσω αν κάνεις λάθος, ναι κάνεις λάθος. Δεν κατάλαβες καλά, διότι αναφερόμουν σε άτομα που γνωρίζουν τις συνέπειες και τους κινδύνους και όχι σε αυτούς που απλά λένε την άποψή τους. Όλοι έχουμε δικαίωμα να λέμε τη γνώμη μας αλλά υπάρχουν εκείνοι που γνωρίζουν, εκείνοι που δεν γνωρίζουν αλλά με τη λογική τους αντιλαμβάνονται τους κινδύνους, και εκείνοι που νομίζουν ότι γνωρίζουν τους κινδύνους.... Οι τελευταίοι είναι και οι πιό επικίνδυνοι γιατί μέσα στην άγνοιά τους λένε πράγματα που δεν στέκουν.... όπως αυτά που υποστήριξες παραπάνω για τα παιδιά και τις επικλήσεις. Από πού και ως πού γνωρίζεις πώς αισθάνεται ένα παιδί μετά την επίκληση? και πες ότι είχες προσωπική εμπειρία και δεν σε έβλαψε κάτι εσένα. Πού στο καλό ξέρεις τι επιπτώσεις θα έχει μια επίκληση στον ψυχισμό των παιδιών (που σε διαβάζουν αυτή τη στιγμή) που μου συγκρίνεις την επίκληση δαιμόνων με ένα εφιάλτη? Ουδεμία σχέση έχει το ένα με το άλλο. (Αν θυμάμαι καλά ο Dartsan είχε μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία από επίκληση την οποία περιγράφει σε κάποιο παλιότερο θέμα).

 

έχεις δει ποτέ δαιμονισμένο? έχεις κάποια ιδέα τι μπορεί να σου κάνει έστω η υποψία οτι ένας δαίμονας βρίσκεται μέσα σου? ή φαντάζεσαι πώς είναι? γιατί άλλο να φαντάζεσαι κάποια πράγματα και άλλο να τα βιώνεις πραγματικά.

Λες επίσης οτι τα παιδιά σε μικρή ηλικία έχουν το χαρακτηριστικό να γιατρεύονται πιό εύκολα. Μήπως θέλεις να συμφωνήσω και με αυτό ή θα ανατρέψεις όλους τους επιστήμονες της εποχής που υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο? Γιατί είναι τεκμηριωμένο ότι τα παιδικά ψυχικά τραύματα επηρεάζουν δραματικά το άτομο, καθορίζοντας πολύ συχνά τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται δύσκολες κατατάσεις στην ενήλικη ζωή του και διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητά του. Η απώθηση τραυματικών εμπειριών είναι ένας αμυντικός μηχανισμός για να προφυλάσσεται το άτομο από επώδυνες εμπειρίες και καταστάσεις που δεν μπορεί να διαχειριστεί. Αυτό δεν σημαίνει οτι οι τραυματικές εμπειρίες εξαφανίζονται με την πάροδο των χρόνων, ούτε οτι γιατρεύτηκε το άτομο απωθώντας τες.

 

Αυτά τα λέω γιατί βλέπω οτι γενικεύεις επικίνδυνα χωρίς να λαμβάνεις υπόψη ότι σε διαβάζουν πολλοί που ίσως πειραματιστούν με επικλήσεις μια που κατα τα λεγόμενά σου: οι παρενέργειες μιας επίκλησης δε θα κάνουν στο παιδί μεγαλύτερη ζημιά από ότι ένας εφιάλτης, όταν στο ίδιο θέμα είπες ότι έχεις βιώσει αρνητικές συνέπειες που κράτησαν μήνες.